«Η υπόθεση του προλεταριάτου, ο κομμουνισμός, είναι η πιο καθολικά ανθρώπινη»

Εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία της Ελένης Μπέλλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στην Αρτα την περασμένη Τετάρτη για την Οχτωβριανή Επανάσταση

Μιλώντας με το βέλος στραμμένο σε θετική κατεύθυνση, θα έλεγα ότι συνέπεσε η σημερινή επέτειος της Οχτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία με μια 48ωρη απεργιακή κινητοποίηση στην Ελλάδα, που ακόμα δεν είχε τη μαζικότητα, τον προσανατολισμό για να εκφράσει ανυπακοή, απειθαρχία στα μέτρα στο καπιταλιστικό σύστημα, αλλά πρέπει να τη δούμε σαν μια ψηφίδα στο έργο της Ιστορίας που θα δώσει στο μέλλον τη συνειδητοποίηση και μαχητική συσπείρωση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της ως πρωταγωνιστών της Σοσιαλιστικής Επανάστασης στην Ελλάδα.Μόνο με τη νικηφόρα Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα μπορεί το μέλλον του ελληνικού λαού, εργαζομένων και συνταξιούχων, κυρίως το μέλλον των σημερινών στρατιών των απλήρωτων μισθωτών και των ανέργων, των μαθητών και σπουδαστών να είναι φωτεινό, αισιόδοξο, με εξασφαλισμένη μόρφωση - ειδίκευση - εργασία - ελεύθερο χρόνο και πολιτιστική - αθλητική δραστηριότητα με δωρεάν χρήση των αναγκαίων υποδομών της, μπορεί η περίοδος της συντάξιμης ζωής μας να είναι εξασφαλισμένη με δωρεάν σύγχρονες υπηρεσίες - φάρμακα για τις πρόσθετες ανάγκες της τρίτης ηλικίας.
Μόνο το σοσιαλιστικό κράτος μπορεί να εξασφαλίσει σε όλους φτηνή μετακίνηση, φτηνές υπηρεσίες ηλεκτρισμού - ύδρευσης - θέρμανσης, στέγασης, δυνατότητα δημιουργικής αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου.

Μόνο με τη νικηφόρα Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα, το μέλλον της νέας γυναίκας, εργαζόμενης - μητέρας μπορεί να μη συνθλίβεται ανάμεσα στις εξαντλητικές συνθήκες εργασίας και στην έλλειψη κοινωνικών υπηρεσιών για τα παιδιά, τους υπερήλικες.Μόνο με τη στήριξη του σοσιαλιστικού κράτους δημιουργούνται οι προϋποθέσεις, για να συνδυάζεται η εργασία, η προστασία της μητρότητας, ο ελεύθερος χρόνος, η συμμετοχή στη δράση για τις κοινωνικές υποθέσεις, οι προϋποθέσεις για να σβήσουν οι ανισοτιμίες, οι προκαταλήψεις, οι αντιδραστικές αντιλήψεις και πρακτικές σε βάρος της γυναίκας.
Μόνο με τη νικηφόρα Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα, το μέλλον των μαθητών μπορεί να είναι απαλλαγμένο από το άγχος εξεταστικών συστημάτων που έχουν ως μοναδικό σκοπό την εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης, τον εθισμό στη λογική του ανταγωνισμού, της επιχειρηματικότητας - κερδοσκοπίας, να απαλλαγούν μαθητές και διδάσκοντες από συστήματα εξετάσεων - αξιολόγησης που αποτελούν ταξικούς φραγμούς για τα παιδιά των εργατικών και λαϊκών οικογενειών.
Μόνο το αποκλειστικά δημόσιο ενιαίο σοσιαλιστικό σχολείο μπορεί να δώσει συστήματα που βοηθάνε στην εμπέδωση της γνώσης, στην ανάπτυξη της κριτικής σκέψης, στη συλλογικότητα και στην αυτοπειθαρχία που χρειάζεται η μαθησιακή κι οποιαδήποτε εργασία.
Το μέλλον των μαθητών μπορεί να είναι απαλλαγμένο από τη μάστιγα όλων των ειδών των ναρκωτικών, από τον εθισμό στη χρήση τους που βρίσκει έδαφος στην ευάλωτη - αδύναμη προσωπικότητα, αυτή που επιλέγει την παραισθησιακή φυγή από την ατομική και κοινωνική πραγματικότητα, που εγκλωβίζεται στην πιο ακραία κοινωνική αποξένωση και τελικά οδηγεί στην απόλυτη βιολογική καταστροφή.
Το μέλλον των «μικρής ηλικίας» μαθητών, αυτών που πηγαίνουν στο αστικό ολοήμερο σχολείο, που μένουν ώρες και ώρες χωρίς ουσιαστική επίβλεψη, χωρίς δημιουργική απασχόληση, γιατί ο σύγχρονος καπιταλισμός θεωρεί σπατάλη τη δαπάνη για ανάλογα εκπαιδευμένο προσωπικό και υποδομές, το μέλλον αυτών των παιδιών κι όλου του λαού μπορεί να είναι διαφορετικό, με τη νικηφόρα Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα, δηλαδή με την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, με την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.
Αυτή η πολιτική ανατροπή, η πολιτική επανάσταση είναι προϋπόθεση για την κοινωνική επανάσταση, είναι προϋπόθεση για να μπουν τα θεμέλια της σοσιαλιστικής οικονομίας, της νέας κομμουνιστικής κοινωνίας.
Εχει μεγάλη σημασία αυτή η σχέση μεταξύ πολιτικής και κοινωνικής επανάστασης, όταν δηλαδή κλονιστεί όχι μόνο η καπιταλιστική οικονομία, αλλά και το πολιτικό, το θεσμικό εποικοδόμημά της, τότε, την κατάλληλη στιγμή οργανωμένα και σχεδιασμένα να κατευθυνθεί η επαναστατημένη εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, στην πλέρια σύγκρουση και ρήξη με όλους τους θεσμούς εξουσίας των καπιταλιστών για να καταργηθούν οι καπιταλιστές ως μέτοχοι - ιδιοκτήτες βιομηχανιών - μέσων και υποδομών μαζικής μεταφοράς - τραπεζών - εμπορικών κέντρων - τηλεπικοινωνιών - κατασκευαστικών και τουριστικών μονάδων, ΜΜΕ κ.λπ.
Γιατί μόνο με την κοινωνικοποίηση όλων αυτών των μονάδων και της γης, με τον Κεντρικό Σχεδιασμό και τον Εργατικό Ελεγχο σε όλο το σύστημα διεύθυνσής τους, μπορεί ν' αξιοποιηθεί όλο το παραγωγικό δυναμικό που διαθέτει η Ελλάδα για παραγωγή - βιομηχανική και αγροτική - για κοινωνικές υπηρεσίες που θα ικανοποιούν τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες κι όχι το κέρδος.
Μόνο οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής - κατανομής, ο σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγής μπορεί να εξαλείψει την ανεργία, τις περιοδικές οικονομικές κρίσεις, την αναρχία, την ανισομετρία και τον ανορθολογισμό στον επιμέρους καπιταλιστικό σχεδιασμό που γίνεται με κίνητρο το κέρδος.
Μόνο ο σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγής μπορεί να αξιοποιήσει πλήρως τις επιστημονικές και τεχνικές κατακτήσεις, έτσι ώστε όχι μόνο να προβλέψει με επάρκεια αλλά και να προστατεύσει από φυσικές καταστροφές, να εξασφαλίσει βιομηχανική και πολιτιστική ανάπτυξη σε ισορροπία με τους νόμους της φύσης.
Μόνο δίπλα στη μεγάλη σοσιαλιστική βιομηχανία, δίπλα στη μεγάλη αγροτική καλλιέργεια, στην αγροτο-βιομηχανική παραγωγή, μπορεί συμπληρωματικά να υπάρξει και ο αγροτικός παραγωγικός συνεταιρισμός, που θα συνενώσει αυτοαπασχολούμενους αγρότες - χρήστες περιορισμένης γης που θα συνενώσουν τις ξεχωριστές εργασίες τους, τότε με τη μορφή του συνεταιρισμού θα έχουν το πλεονέκτημα να χρησιμοποιούν κρατικές υποδομές και υπηρεσίες, θα μπορούν να προμηθεύονται αγροτικές ύλες παραγμένες από τη σοσιαλιστική βιομηχανία, θα έχουν την υποχρέωση να συναλλάσσονται με το κρατικό εμπόριο, αλλά και να προστατεύονται από αυτό, θα μπουν σε άλλο τρόπο δουλειάς, συλλογικά κι όχι ατομικά, π.χ. θα καλύπτουν τις πρόσθετες εποχιακές ανάγκες εργασίας, θα απολαμβάνουν όλες τις δημόσιες δωρεάν υπηρεσίες Υγείας - Πρόνοιας, Παιδείας, το φτηνό ρεύμα - νερό - θέρμανση κ.λπ. που θα παρέχει η σοσιαλιστική βιομηχανία, θα απολαμβάνουν την πολιτιστική αναβάθμιση σε κάθε χωριό.
Θα μπουν στο δρόμο, στην προοπτική, ώστε οι νεότεροι, οι επόμενες γενιές των αγροτικών οικογενειών, να ενταχθούν πλήρως στη σοσιαλιστική αγροτοβιομηχανική ή βιομηχανική μονάδα ή στη μονάδα κοινωνικής υπηρεσίας κ.λπ. ανάλογα με την κλίση, το ταλέντο, την ειδικότητά τους.
Το βάθρο αυτής της εξουσίας θα είναι η Συνέλευση όλων των εργαζομένων στον τόπο εργασίας, δηλαδή στη βιομηχανική μονάδα, στην εκπαιδευτική, στο νοσοκομείο και στο Κέντρο Υγείας, στο εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο, στην κοινωνική ή διοικητική υπηρεσία, στο συνεταιρισμό.
Γιατί μόνο εκεί μπορεί ο καθένας και η καθεμιά να έχει γνώση και επομένως συνειδητή επιλογή ποιον ή ποια εκλέγει στα αντιπροσωπευτικά όργανα από κάτω μέχρι πάνω, μόνο έτσι εξασφαλίζεται η δυνατότητα ελέγχου της απόδοσης του κάθε εκλεγμένου, η δυνατότητα ανάκλησής του.
Αυτή η ουσιαστική, η εργατική - λαϊκή δημοκρατία δεν έχει καμιά σχέση με τα τυπικά κι όχι ουσιαστικά δικαιώματα της καπιταλιστικής δημοκρατίας, που καθορίζονται από το χρήμα, από τη στήριξη όσων έχουν ιδιοκτησία σε μέσα παραγωγής, οικονομική δύναμη κι επομένως και πολιτική εξουσία.

Υπάρχουν παραγωγικές δυνατότητες στην Ηπειρο

Είναι ψέμα ότι η Ηπειρος είναι μια φτωχή περιοχή, γι' αυτό το μερίδιό της στο ΑΕΠ είναι μόλις 2,5%, ενώ είναι πρώτη στην ανεργία.
Υπήρχαν έργα, σύμφωνα με τον καπιταλιστικό σχεδιασμό, όπως τα οδικά έργα του Δυτικού Αξονα / Ιόνιας Οδού που κρίνονταν αναγκαία, και αντικειμενικά είναι αναγκαία, αφού θα περιορίσουν την επικινδυνότητα του οδικού δικτύου και το χρόνο μετακίνησης.
Γιατί, όμως, πάγωσε η υλοποίησή τους;
Επειδή βρέθηκαν στο φαύλο κύκλο του καπιταλιστικού παραλογισμού, γιατί κινητήρια δύναμη είναι το κίνητρο του κέρδους. Το κράτος ανέθεσε τα έργα σε ιδιωτικούς ομίλους, οι οποίοι επιδοτούνταν από τις τράπεζες και από το κράτος υπερδιπλάσια σε σχέση με τα κεφάλαια που διέθεταν. Κι ενώ το κράτος των καπιταλιστών, καθώς και η ΕΕ των μονοπωλίων αποθεώνουν την ιδιωτική επιχειρηματικότητα, αυτή η επιχειρηματικότητα αναστέλλεται όταν δεν εισρέουν σε αυτήν οι ζεστές επιδοτήσεις του κράτους.
Και μη σκεφτείτε ότι είναι ευκαταφρόνητο το κεφαλαιακό μέγεθος των κατασκευαστικών ομίλων στην Ελλάδα, το αντίθετο μάλιστα, ενώ σταμάτησαν τις επενδύσεις στην Ελλάδα, έκαναν σε άλλες χώρες.
Ομως, το κράτος, οι κυβερνήσεις των καπιταλιστών δεν απαιτούν από τα κατασκευαστικά μονοπώλια να τηρήσουν ούτε τις συμβατικές τους υποχρεώσεις και διαπραγματεύεται αναθεώρησή τους προς όφελος κατασκευαστικών και τραπεζικών μονοπωλίων.
Μόνο ο σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγής, ο Κεντρικός Σχεδιασμός μπορεί να λύσει τέτοιες αντιφάσεις.
Πώς και πότε;
Οταν όλα τα μηχανήματα, όλη η γη, όλο το τσιμέντο, τα άλλα βιομηχανικά οικοδομικά υλικά, τα μέταλλα, η κάθε αγροτοβιομηχανία, η ΔΩΔΩΝΗ, η ΒΙΚΥ, η ΗΠΕΙΡΟΣ κλπ., όλο το απόθεμα μιας προηγούμενης περιόδου γίνει κοινωνική ιδιοκτησία.
Μόνο ο Κεντρικός Σχεδιασμός μπορεί να συγχρονίσει και να υλοποιήσει οδικά με σιδηροδρομικά και ακτοπλοϊκά έργα, με στόχο τη γρήγορη, φθηνή, ασφαλή μετακίνηση ανθρώπων και προϊόντων, όχι μόνο σ' έναν ή κάποιους κεντρικούς άξονες, αλλά από πόλη σε πόλη, από χωριό σε χωριό.
Κεντρικός Σχεδιασμός σημαίνει κεντρικά κατανεμημένη την εργατική δύναμη στις διάφορες ειδικότητές της, αν δε φτάνει των κατοίκων της Ηπείρου, να μετακινηθεί κι από άλλη Περιφέρεια ή αντίστροφα.
Το ίδιο αφορά και τη χρήση γης, πόση και πώς θα διατεθεί για αγροτική και βιομηχανική παραγωγή, πόση ειδικότερα για παραγωγή ενέργειας και με ποια μορφή της, πώς οι παραγωγικές μονάδες δε θα καταστρέψουν θαλάσσια, δασικά και άλλα οικοσυστήματα, δηλαδή πώς θα προστατευτούν π.χ. ο Αμβρακικός Κόλπος και οι λιμνοθάλασσές του, ο ορεινός όγκος των Τζουμέρκων, τα ιστορικά μνημεία, όπως το Γεφύρι της Αρτας.
Μόνο ο σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγής μπορεί να δώσει σχεδιασμένη αναλογική ανάπτυξη βιομηχανίας, φυτικής και ζωικής αγροτικής παραγωγής, ισόμετρης τουριστικής ανάπτυξης, ανάμεσα στην Ηπειρο, στη Μακεδονία, στη νησιωτική Ελλάδα κ.λπ.

Αιτίες της ήττας

Συχνά ακούμε:
«Και πού υπάρχει σήμερα τέτοια κοινωνία ή έστω κι εκεί που υπήρχε ανατράπηκε, άρα δεν μπορεί ν' αντέξει στο χρόνο, ενώ ο καπιταλισμός και με προβλήματα αντέχει».
Αυτή όμως είναι η επιδερμική αλήθεια.
Στην πραγματικότητα, η νέα κοινωνία υποχώρησε, ηττήθηκε από τον καπιταλισμό, γιατί δε θωρακίστηκε ανάλογα απέναντί του κι αυτό δε συμβαίνει πρώτη φορά στην Ιστορία της κοινωνικής εξέλιξης.
Η ιστορική αλήθεια είναι ότι στον 20ό αιώνα, υπήρξε κοινωνία που κανένας ικανός προς εργασία δεν ήταν άνεργος, που όλα τα παιδιά είχαν τις ίδιες ευκαιρίες πρόσβασης στη μόρφωση, στον αθλητισμό, στον πολιτισμό, στις τέχνες, που τα ταλέντα ανακαλύπτονταν από την παιδική ηλικία και ήταν φροντίδα της κοινωνίας να μη χαθούν λόγω βιοποριστικών δυσκολιών ή και λόγω μορφωτικής - πολιτιστικής καθυστέρησης, προκαταλήψεων των γονιών τους.
Υπήρξε κοινωνία που δεν υπήρχαν άστεγοι, αναλφάβητοι, που δεν πέθαιναν από έλλειψη εμβολίων - φαρμάκων, από πείνα, που όλα τα σπίτια είχαν θέρμανση και ζεστό νερό 24 ώρες το 24ωρο, που θερμαίνονταν και οι υπόγειες διαβάσεις, που το εισιτήριο για το καλύτερο θέατρο, κοντσέρτο, όπερα, μπαλέτο ήταν πάμφθηνο, προσιτό για την κάθε οικογένεια. Το ίδιο και οι διακοπές, η τροφή, ο ρουχισμός, τα καλλυντικά.
Αυτά ήταν επιτεύγματα - κατακτήσεις της Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης στη Ρωσία, μιας κοινωνίας που μπορεί να ήταν η 5η μεταξύ των ισχυρότερων κατά την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όμως μαζί με το αναπτυγμένο καπιταλιστικό βόρειο - δυτικό τμήμα της περιλάμβανε και απέραντες εκτάσεις, όπου συμβίωναν κοινωνικά σύνολα με απίστευτη για τις μέρες μας προκαπιταλιστική καθυστέρηση κι αυτή ήταν η αρνητική κληρονομιά που παρέλαβε η Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία και στην ΕΣΣΔ.
Οπως τα ζιγκ - ζαγκ δεν ακύρωσαν την ιστορική νίκη του καπιταλισμού επί της φεουδαρχίας και κάθε προηγούμενου τρόπου παραγωγής, έτσι και ο ευρύτατος κύκλος της αντεπανάστασης στο τέλος του 20ού αιώνα, η επανεμφάνιση καπιταλιστικών σχέσεων και στον 21ο αιώνα, σε κοινωνίες που έτειναν να ξεφύγουν από την κυριαρχία του καπιταλισμού, που με τη νίκη επαναστάσεων και - στον ένα ή άλλο βαθμό - με τη διαμόρφωση εργατικών καθεστώτων διαμόρφωναν τις σοσιαλιστικές σχέσεις, όλος αυτός ο αντεπαναστατικός κύκλος στο τέλος δεν θα κλείσει με τον οριστικό θρίαμβο του καπιταλισμού, αλλά θα ακολουθήσει την ανοδική σπειροειδή κίνηση. Είμαστε βέβαιοι γι' αυτό.
Αν ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός είναι ένα απολίθωμα της Ιστορίας, όπως υποστηρίζει ο ταξικός αντίπαλος, τότε γιατί τόσος αντικομμουνισμός, τόσες απαγορεύσεις στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, ακόμα και στα σύμβολά του, γιατί τόση βία και καταστολή, τέτοια αντικομμουνιστικά μνημόνια από την ΕΕ, και όχι μόνο, γιατί τόσες ταινίες, βιβλία, οτιδήποτε μέσο μαζικής προπαγάνδας, γιατί τόσο ξόδεμα σκέψης και εργασίας για να «αποδειχτεί» ότι ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός είναι κουφάρι της Ιστορίας;
Η πραγματικότητα είναι ότι τα επιτελεία του κεφαλαίου, θεωρητικά και πολιτικά, γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός είναι το μέλλον της κοινωνίας, είναι περισσότερο ζωντανός απ' ό,τι το 1917, είναι πολύ πιο επίκαιρος, αναγκαίος για τη λύση των κοινωνικών αντιφάσεων που φρενάρουν την κοινωνική πρόοδο, γνωρίζουν ότι θα έρθει πολύ πιο ώριμος.
Από αυτή τη γνώση προκύπτει και η εγχώρια και διεθνής ιδεολογική και πολιτική επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στο Κόμμα μας, ενάντια στη στρατηγική του, ενάντια στα πολιτικά συμπεράσματα του Κόμματος από την έρευνά του για τους πραγματικούς παράγοντες της ταξικής πάλης, τις παρεκκλίσεις από τους νόμους του σοσιαλισμού που οδήγησαν να γείρει η ταξική πάλη στις σοσιαλιστικές χώρες προς όφελος του ατομικού σφετερισμού, της ατομικής ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής.
Φοβούνται τα συμπεράσματα του ΚΚΕ για τους παράγοντες που οδήγησαν στη διάβρωση Κομμουνιστικών Κομμάτων εξουσίας, στην επικράτηση σε αυτά τα κόμματα δυνάμεων της αντεπανάστασης, γιατί αυτά τα συμπεράσματα μπορούν να γίνουν δύναμη αφύπνισης λαϊκών δυνάμεων.
Φοβούνται την προσήλωση του ΚΚΕ στην ταξική πάλη, φοβούνται τη δράση του για τη μαζική οργάνωση της εργατικής τάξης σε σωματεία, σε δευτεροβάθμιες εργατικές οργανώσεις που θα συσπειρώνονται σε ενιαίο ταξικό αγώνα, στο ΠΑΜΕ, που δεν θα υποτάσσονται στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, δε θα σέρνονται πίσω από τις αστικές αντιθέσεις, τις εναλλαγές στην αστική πολιτική διαχείρισης που αναπαράγουν την ταξική εκμετάλλευση, τη φτώχεια και την ανεργία.
Φοβούνται τη δράση του ΚΚΕ, για τη συνδικαλιστική οργάνωση των φτωχών αγροτών ενάντια στην κυβερνητική και ευρωενωσιακή αγροτική πολιτική, ενάντια στην παλιά και τη νέα ΚΑΠ που επιδοτούσαν ουσιαστικά την καταστροφή ενός μέρους της αγροτικής παραγωγής και υποβοηθούσαν τη συγκέντρωση γης και παραγωγής στην ιδιοκτησία λιγότερων.
Φοβούνται τη δράση του ΚΚΕ, για να οργανωθούν μικροέμποροι, βιοτέχνες, άλλοι βιοπαλαιστές αυτοαπασχολούμενοι επαγγελματίες ξεχωριστά από τους καπιταλιστές που ελέγχουν τις τριτοβάθμιες οργανώσεις.
Αυτό το ρόλο του Κόμματος φοβούνται κι όσο τους το επιτρέπει η σημερινή κατάσταση του κινήματος, των συγχύσεων υπό το βάρος της νίκης της αντεπανάστασης και της παγκόσμιας κυριαρχίας του κεφαλαίου, εξαπολύουν πολύμορφες επιθέσεις ενάντια στο Κόμμα:
Από το φασιστικό αντικομμουνισμό της Χρυσής Αυγής που του έστρωσε έδαφος, θυμηθείτε, ο Καρατζαφέρης - ο ΛΑ.Ο.Σ. μέχρι τη σύγχρονη οπορτουνιστική πίεση, αυτόν τον οπορτουνισμό που μιλά ακόμα και για επανάσταση, για κομμουνισμό, αλλά εγκαλεί το ΚΚΕ γιατί δε δέχεται να γίνει βασικό στήριγμα μιας αστικής διακυβέρνησης.
Και είναι αστική η διακυβέρνηση από όποιο ή όποια κόμματα κι αν αποτελείται, όπως κι αν τιτλοφορούνται τα κόμματά της, «αριστερά», «σοσιαλιστικά», «κομμουνιστικά», όταν η οικονομία, η παραγωγή, το μεγάλο εμπόριο κ.λπ. είναι στα χέρια των μονοπωλίων, των ιδιοκτητών - μετόχων τραπεζών - βιομηχανιών - εμπορικών αλυσίδων - πλοίων - ΜΜΕ - μεταφορών - τηλεπικοινωνιών - διαδικτύου κ.λπ.
Ακόμα κι αν φτάσει μια τέτοια κυβέρνηση να σπάσει το Μνημόνιο, τη Δανειακή Συμφωνία με την τρόικα, αν περισσότερο ή λιγότερο σχεδιασμένα βρεθεί έξω από την Ευρωζώνη, ίσως και έξω από την ΕΕ, με τη σημερινή ή άλλη μορφή της, και τότε θα είναι μια αστική διακυβέρνηση δέσμια του κεφαλαίου, της πραγματικής κοινωνικής δύναμης που βρίσκεται στην εξουσία, αν η κυβέρνηση δεν είναι προϊόν της εργατικής - λαϊκής σύγκρουσης και τσακίσματος των μηχανισμών της καπιταλιστικής εξουσίας, αλλά είναι συγκυριακό προϊόν συμβιβασμού, της λεγόμενης «ταξικής συνεργασίας», που, σε τελευταία ανάλυση, το πάνω χέρι θα το έχει το κεφάλαιο κι όχι κάποιο κόμμα τύπου ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή και στο όνομα κομμουνιστικό.
Αυτό που διδάσκει η Ιστορία και το διδάσκει με θετική και αρνητική πείρα, είναι ότι σε συνθήκες γενικευμένης πολιτικής κρίσης με άμεση εμπλοκή σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, το Κομμουνιστικό Κόμμα πρέπει αταλάντευτα να δρα, ώστε σχεδιασμένα να οδηγήσει την εργατική τάξη, τον εξεγερμένο λαό στην ολόπλευρη σύγκρουση με την εξουσία των καπιταλιστών, να πετύχουν την κατάργηση των καπιταλιστών ως οικονομικά και πολιτικά κυρίαρχης τάξης. Αυτό σημαίνει κοινωνική και πολιτική επανάσταση.
Γιατί μην ξεχνάτε, αν και πριν μερικά χρόνια ξορκίζονταν οι όροι «επανάσταση», «ανατροπή» από τον ΣΥΝ, από αριστερά ή και κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης, σήμερα τις έχει κάνει καραμέλα όχι μόνο το λεγόμενο «αριστερό ρεύμα» του ΣΥΝ, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Στο Σχέδιο Διακήρυξής του μας αντιγράφει σε πολλά, εκτός από τη θέση για σύγκρουση με το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, αποτραβιέται από το μόνο δρόμο που οδηγεί στο σοσιαλισμό. Γι' αυτήν την έλλειψη γίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεκτός από το καπιταλιστικό σύστημα.

Κάλπικα διλήμματα

Η αστική πολιτική, όταν δεν μπορεί να σε έχει υποταγμένο με τη δύναμη της παραγωγικής ανάπτυξής της, τα ψίχουλα που δίνει ετεροχρονισμένα ο καπιταλισμός, τότε επιδιώκει να εγκλωβίσει το εργατικό κίνημα στα δικά της συμφέροντα, στα δικά της σχέδια, με τρόπο που να φαίνεται πως είναι μια δήθεν δική του μεταρρυθμιστική φιλολαϊκή κυβερνητική πολιτική.
Τότε καλλιεργεί διλήμματα όπως, αν συμφέρει ενιαία Ευρωζώνη με τη σημερινή μορφή της ή με ενισχυμένους και εκτεταμένους και σε άλλους τομείς τους διακρατικούς - κοινούς ευρωενωσιακούς μηχανισμούς (τα γνωστά ως κοινό σύστημα ελέγχου των τραπεζών, των κρατικών προϋπολογισμών κ.λπ.) ή αν συμφέρει το σπάσιμο της Ευρωζώνης, το «ευρώ-μάρκο» του Βορρά και το «ευρώ-φράγκο» του Νότου ή η μεγαλύτερη και πιο ευέλικτη συναλλαγή του ενός ή του άλλου μέρους της σημερινής Ευρωζώνης με ΗΠΑ ή με Ρωσία, Κίνα κ.λπ.
Ολες αυτές τις αντιθέσεις των καπιταλιστών, των κρατών τους, όλα αυτά τα διλήμματα πλασάρονται με τρόπο, ώστε οι εργάτες και οι εργάτριες, οι μισθωτοί, ο εργαζόμενος λαός να τις καταλαβαίνουν ως δικά τους διλήμματα, ως δικές τους εναλλακτικές λύσεις στην πολιτική, να ψάχνουν να βρουν από ποια μπορεί δήθεν να προκύψει και εργατικό - λαϊκό όφελος.
Σκεφτείτε πόσο γρήγορα πέρναγε η αστική προπαγάνδα από τις «απεριόριστες δυνατότητες ανάπτυξης του καπιταλισμού, αρκεί να χρησιμοποιούσε τις νέες τεχνολογίες», τα περίφημα θαύματα του καπιταλισμού, με πρώτο και καλύτερο των ΗΠΑ, στο «θαύμα της Ιαπωνίας», «των ασιατικών τίγρεων», των θαυμάτων των «αναπτυσσόμενων λατινοαμερικάνικων», για να φτάσει στα σημερινά θαύματα της Κίνας, της Ινδίας κ.λπ.
Σκεφτείτε πόσο γρήγορα απαξιώθηκαν οι θεωρίες για «αστείρευτη» δυναμική της παγκοσμιοποίησης, των ανοικτών - απελευθερωμένων αγορών. Ετσι γρήγορα απαξιώνεται και ο εκθειασμός των κυβερνητικών ενεργειών των ΗΠΑ, της Κίνας για κρατικές επενδύσεις, με στόχο τη συγκράτηση της ύφεσης, σε αντιπαράθεση με την αδιαλλαξία της Ευρωζώνης που δήθεν είναι αποκλειστικά προσκολλημένη στην περιοριστική δημοσιονομική πολιτική, στη νομισματική σταθερότητα.
Σκεφτείτε την αστική προπαγάνδα, που, από τον εκθειασμό της ΕΕ ως ένωσης που θα άμβλυνε τις ανισομετρίες μεταξύ των μελών της, θα βελτίωνε την ανταγωνιστικότητά τους στη διεθνή αγορά και θα ανέβαζε μισθούς - συντάξεις - βιοτικό επίπεδο, πώς σήμερα μιλά για τις αντιθέσεις μέσα στην ΕΕ. Κι έτσι παγιδεύεται όχι μόνο η εργατική και λαϊκή πλειοψηφία, αλλά κι ένα μέρος εργατών - εργατριών, μισθωτών κι άλλων που βρέθηκαν σε μια ορισμένη ακόμα και αγωνιστική διάθεση, που μπορεί να συσπειρώθηκαν με τις θέσεις και την πολιτική πάλη του ΚΚΕ.
Μια τέτοια κατάσταση τη ζήσαμε έντονα μεταξύ των δυο πρόσφατων εκλογών, τη ζούμε και σήμερα, που απελπισμένοι εργατοϋπάλληλοι, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι, αγρότες και άλλοι επαγγελματίες εναποθέτουν τις ελπίδες τους είτε στο ΣΥΡΙΖΑ είτε και στη Χρυσή Αυγή, αυτές τις δύο πολιτικές δυνάμεις που οι δημοσκοπήσεις τις εμφανίζουν ως τις δύο πρώτες πολιτικές εκλογικές δυνάμεις.
Πολλές φορές, ενδεχομένως και φίλοι του Κόμματος, νεαροί και νεαρές που προηγούμενα ίσως έβλεπαν με μεγαλύτερη πολιτική συμπάθεια το ΚΚΕ και τη νεολαία του, την ΚΝΕ, σήμερα πιο εύκολα δηλητηριάζονται από την αμφιβολία, «μήπως έπρεπε το ΚΚΕ να βάλει λίγο νερό στο κρασί του, να μην είναι του "όλα ή τίποτα"», «μήπως υπάρχουν και ανώδυνα πλατύσκαλα πριν φτάσεις στην κορυφή της κλιμάκωσης του αγώνα - της σύγκρουσης με τα μονοπώλια - το κεφάλαιο - την εξουσία τους».
Τέτοιες σκέψεις, τέτοιοι προβληματισμοί μπορεί να φαίνονται και πρωτότυποι όχι μόνο σε προηγούμενους ψηφοφόρους του Κόμματος, αλλά και σε φίλους και οπαδούς του.
Μήπως κάτι τέτοιο είναι πρωτοφανές στην Ιστορία του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα, γιατί το προκάλεσε μια δογματική προσκόλληση του ΚΚΕ στην καθαρότητα της στρατηγικής γραμμής πάλης για το σοσιαλισμό, χωρίς ευελιξία τακτικής με βάση το σημερινό συσχετισμό δυνάμεων;
Θα μου επιτρέψετε να ανατρέξω στα λόγια ενός μεγάλου Γερμανού ποιητή - θεατρικού συγγραφέα - μαρξιστή διανοούμενου και επαναστάτη του Μπέρτολτ Μπρεχτ που λέει για τη στάση της μάζας στην επανάσταση:
«... οποιοσδήποτε έχει μελετήσει μία επαναστατική εξέγερση, ξέρει ποιες εσωτερικές δυσκολίες αντιμετωπίζει η μάζα για να εξεγερθεί. Ο άνθρωπος ρίχνεται στο καινούριο μόνο σε περίπτωση ανάγκης. Η μεγαλοπρεπής πρόταση "Το προλεταριάτο δεν έχει τίποτα να χάσει εκτός από τις αλυσίδες του" ισχύει στην ιστορική σφαίρα και μάλιστα για το σύνολο της τάξης, αλλά η εσωτερική ιστορία μιας επανάστασης έγκειται ακριβώς στο ότι το προλεταριάτο, δηλαδή οι προλετάριοι εμφανίζονται να ενεργούν ως τάξη. Σε αυτή τη διαδικασία έχουν πολλά να αφήσουν πίσω τους και πολλά να ρισκάρουν. Από αυτά, η ίδια η ζωή προσεγγίζεται μυστηριωδώς ως το λιγότερο που έχουν να ρισκάρουν. Αυτή συχνά ρισκάρεται πιο εύκολα από μία φτωχική κατοικία. Οταν η κυρίαρχη τάξη χάνει τον έλεγχο της κατάστασης, οι κυριαρχούμενοι τις περισσότερες φορές τα χάνουν. Οι θεσμοί κλονίζονται και καταρρέουν και οι καταπιεσμένοι δεν κάνουν ακόμα κινήσεις για να αναλάβουν την ηγεσία. Εναντίον τους βρίσκεται η θρησκεία τους, ο τρόπος ζωής τους, τον οποίο έχουν μάθει με κόπο, μερικοί από αυτούς από τον εχθρό, μερικοί από αυτούς από τον αγώνα ενάντια στον εχθρό. Ενα σύνθετο οπλοστάσιο από συνήθειες και αρχές. Γι' αυτό το λόγο, για να γίνει υπόθεση των μαζών, η ίδια η ανατροπή πρέπει να προσλάβει κάτι το επαγγελματικό, πρέπει να έχει χαρακτήρα οργανωμένης επιχείρησης, στην οποία οι άνθρωποι μπορούν να αναγνωρίσουν μικρά και λογικά σημάδια της καθημερινότητάς τους».
Πολύ περισσότερο ισχύουν για τη στάση των μαζών στις σημερινές συνθήκες, που δεν έχουν ακόμα κλονιστεί οι αστικοί θεσμοί, οι μηχανισμοί επιβολής της θέλησης των καπιταλιστών.

Προετοιμάζουμε την επανάσταση

Δεν είναι εύκολο να προβλέψουμε πότε θα έρθει η περίοδος αυτού του κλονισμού, όμως είναι σίγουρο ότι θα έρθει και το ΚΚΕ μαζί με μια πιο διευρυμένη πρωτοπορία συσπειρωμένη με το ΚΚΕ κυρίως από νεώτερης ηλικίας εργαζόμενους, πρέπει να είναι προετοιμασμένο, ετοιμοπόλεμο για να πετύχει την ενότητα της εργατικής τάξης, μαζικά τη συσπείρωσή της με το ΚΚΕ, το τράβηγμα των πρωτοπόρων τμημάτων των φτωχών αγροτών και αυτοαπασχολούμενων στο επαναστατικό εργατικό μέτωπο για την εξουσία.
Αυτή η προετοιμασία δε γίνεται περιμένοντας παθητικά ούτε συμμετέχοντας σε μια διακυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού.
Γίνεται με ταξικούς αγώνες που περνούν φάσεις, με υπομονή κι επιμονή.
Αυτή η προετοιμασία απαιτεί δουλειά μυρμηγκιού για την κομματική και ΚΝίτικη οικοδόμηση, για τη μαζικοποίηση - μαχητικοποίηση των σωματείων, για την αντιμονοπωλιακή κοινή πάλη εργατοϋπαλλήλων - φτωχών αγροτών - φτωχών αυτοαπασχολούμενων στις πόλεις - της νεολαίας και των γυναικών τους, δηλαδή για την προώθηση της Λαϊκής Συμμαχίας.
Απαιτεί ανειρήνευτη και αποδεικτική ιδεολογική - πολιτική πάλη με τις ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές κοινοβουλευτικές αυταπάτες, με τις φασιστικές - ρατσιστικές - ξενοφοβικές αντιλήψεις σε κάθε τόπο δουλειάς, στο σχολείο, στη γειτονιά, μέσα σε κάθε μαζική οργάνωση.
Εδώ να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας, να εξοπλιστούμε με γνώση που θα φέρει και τα επιχειρήματα, να ξεπεράσουμε αδυναμίες και δισταγμούς, ν' αναπτύξουμε πρωτοβουλία και ευθύνη.
Η ζωή που δεν υποτάσσεται στη μοιρολατρία και τη σκλαβιά της εκμετάλλευσης, που στηρίζει την πίστη και τη δράση της στη γνώση ότι το μέλλον μπορεί να είναι πολύ καλύτερο, είναι ζωή γεμάτη, πρωτοπόρα, φωτεινή, ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες, γιατί «όταν η κυρίαρχη τάξη σαπίζει, τότε η σαπίλα κυριαρχεί».
Το ΚΚΕ καλεί σε αυτό το δρόμο ζωής, που είναι φωτεινός ελπιδοφόρος, γιατί όπως λέει ο ποιητής:
«Η υπόθεση του προλεταριάτου, ο κομμουνισμός, είναι η πιο καθολικά ανθρώπινη, η βαθύτερη, η πιο πλατιά».

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ