Λύση τώρα; Η πρόταση του ΚΚΕ στο λαό είναι για τώρα!

Εντεταλμένοι δημοσιογράφοι, οπορτουνιστές και μη, καθώς και ο ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτη γραμμή, επιτίθενται ακατάπαυστα στο ΚΚΕ, ζητώντας να προβάλει «μια ρεαλιστική φιλολαϊκή πρόταση εξόδου από την κρίση», που να πατάει στο σήμερα, επειδή η στρατηγική που έχει είναι για τη Δευτέρα Παρουσία, όπως ισχυρίζονται! Σεβαστή... μεν, αλλά για τη Δευτέρα Παρουσία... Δηλαδή για το ποτέ.

Στο ίδιο μήκος κύματος και οι εκπρόσωποι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, χρησιμοποιώντας διαφορετικές λέξεις. Ισχυρίζονται ότι η συλλογιστική του ΚΚΕ έχει συνέπεια, πλην όμως, αυτά που υποστηρίζει εφαρμόστηκαν και απέτυχαν. Δηλαδή, σεβαστή και με συνέπεια η πολιτική του ΚΚΕ, αλλά εξωπραγματική...
Το νέο δίπολο, λοιπόν, σε πλήρη λειτουργία. Και μόνο αυτό είναι αρκετό για κάθε σκεπτόμενο εργαζόμενο, για να καταδείξει ότι η πολιτική του δίπολου «ΝΔ και δορυφόροι και ΣΥΡΙΖΑ με τους δικούς του» κινείται εντός των τειχών, γι' αυτό και επιτίθενται στη στρατηγική του ΚΚΕ, τη μόνη που κινείται εκτός των τειχών (όπου τείχη τα εγχώρια μονοπώλια, η εξουσία τους και η ΕΕ). Αρα και ότι η μεταξύ τους αντίθεση κινείται στο πλαίσιο της διαχείρισης, όχι όμως στη στρατηγική κατεύθυνση όπου συμπίπτουν, το ένα μέρος του δίπολου, βαδίζοντας στη δεξιά και το άλλο στην αριστερή λωρίδα της ίδιας λεωφόρου.
Σε αυτήν τη βάση, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αντιγράψει όλα τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούσε το ΠΑΣΟΚ κατά του ΚΚΕ από το 1980, για να στηρίξει προπαγανδιστικά το τότε δίπολο ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, εμφανίζοντας αυτό ως τη βασική αντίθεση στην κοινωνική και πολιτική ζωή. Δύσκολα συναντάς επιχείρημα με τη σφραγίδα του Μένιου Κουτσόγιωργα και της «Αυριανής», που να μην επαναλαμβάνουν σήμερα και οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και η εφημερίδα «Αυγή»: «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος». Το ΚΚΕ ευνοεί την κυβέρνηση Σαμαρά, όπως ευνοούσε και την κυβέρνηση Καραμανλή. Το ΚΚΕ κάνει διμέτωπο αγώνα, ενώ στην κυβέρνηση βρίσκεται η συγκυβέρνηση που επιτίθεται στο λαό. Είναι καλύτερα για το λαό να έχει τη σημερινή ή μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Και πάει λέγοντας... Στα παραπάνω, έχει προστεθεί και «η υγιής επιχειρηματικότητα»του Ανδρέα Παπανδρέου. Η συγκόλληση στον ΣΥΡΙΖΑ των εργατοπατέρων του ΠΑΣΟΚ και συνολικά της εργατικής αριστοκρατίας της «Αλλαγής», που βύζαινε επί χρόνια καρπούς της πολιτικής και οικονομικής αστικής εξουσίας, αποδείχθηκε εξόχως αποτελεσματική...

Την εργατική τάξη και μεγάλο πλήθος των αυτοαπασχολούμενων βασανίζουν η πρωτοφανής ανεργία, η εξαθλίωση σε όλες τις μορφές της, η αβεβαιότητα και όσα αυτά συνεπάγονται. Είναι φυσικό και απόλυτα δικαιολογημένο να θέλει ο άνεργος να βρει δουλειά τώρα, ο φτωχός αγρότης να απαλλαγεί από τα χρέη τώρα, ο νέος εργαζόμενος να απαιτεί ένα στοιχειωδώς αξιοπρεπή μισθό τώρα, όσοι ζουν την αθλιότητα των ελαστικών σχέσεων εργασίας, να θέλουν σταθερή και μόνιμη δουλειά τώρα, τα παιδιά των νέων ζευγαριών να πάνε σε παιδικούς σταθμούς τώρα, οι άρρωστοι και οι ηλικιωμένοι να βρίσκουν τα φάρμακά τους τώρα. Το ίδιο και πολλοί άλλοι.

Το ΚΚΕ όχι μόνο δεν παραγνωρίζει τον πόνο τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά έχει επιπλέον στο στόχαστρο της καθημερινής πάλης του όλα αυτά και πολλά επιπλέον ζητήματα. Καλεί στην οργάνωση του αγώνα για να αποσπάσουν οι εργαζόμενοι έστω και το ελάχιστο. Πολλές απολύσεις ανακλήθηκαν και άλλες δεν έγιναν, χάρη στην πάλη των εργαζομένων και στην παρέμβαση των κομμουνιστών. Το ΚΚΕ καλεί σε απειθαρχία και ανυπακοή, σε αντίσταση για να μην πληρώνονται χαράτσια, για να μην κόβεται το ρεύμα. Ταυτόχρονα, όμως, υπογραμμίζει και παλεύει για να δυναμώσει αποφασιστικά εκείνο το κίνημα που θα κάνει τους κυβερνώντες και τα καπιταλιστικά συμφέροντα να το φοβηθούν. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούν τώρα η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα να αποσπάσουν κάποιες παραχωρήσεις, να παρεμποδίσουν και να καθυστερήσουν κάποια επιπλέον αντιλαϊκά μέτρα. Και το κίνημα, που θα φοβηθούν οι σύγχρονοι δυνάστες του λαού, είναι μόνο εκείνο το κίνημα που παλεύοντας για το επιμέρους θα έχει σταθερά στο στόχο του την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Δηλαδή, την απαραίτητη προϋπόθεση για να αντιμετωπιστούν όλα τα λαϊκά προβλήματα, μέσα από την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, την αποδέσμευση από την ΕΕ, την απαλλαγή του λαού από το χρέος.
Αυτή η πρόταση είναι για τώρα. Αυτή η πρόταση είναι αντικειμενικά η μόνη φιλολαϊκή και ρεαλιστική. Αλλά η υλοποίησή της εξαρτάται από ένα πράγμα: Από την αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων σε βάρος αυτών που σήμερα κυριαρχούν, δηλαδή των μονοπωλίων, των κομμάτων τους και όσων καλλιεργούν στο λαό αυταπάτες, ότι μπορεί και τα μονοπώλια να προκόβουν, και μέσα στην ΕΕ να είμαστε, και ο λαός να ευτυχεί. Σε αυτούς τους τελευταίους την πρώτη θέση κατέχουν η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και όλοι οι υπόλοιποι.
Το ρεαλιστικό, λοιπόν, μιας πρότασης βρίσκεται στο αν είναι αντικειμενικά ώριμη να γίνει και στο αν συμφέρει το λαό. Δεν βρίσκεται στο ποιος είναι σήμερα ο συσχετισμός δυνάμεων. Γιατί ο συσχετισμός δυνάμεων μπορεί να γίνει το πιο εύκαμπτο πράγμα, να αλλάξει μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Το ΚΚΕ αγωνίζεται και καλεί το λαό να το κάνει τώρα. Αν ήταν κριτήριο του ρεαλισμού μιας πρότασης ο συσχετισμός δυνάμεων, τότε το ρεαλιστικό είναι να κυβερνάει είτε η ΝΔ είτε ο ΣΥΡΙΖΑ, να είναι η Ελλάδα μέσα στην ΕΕ, να πεθαίνουν άνθρωποι από την πείνα, οι άνεργοι να αυξάνονται συνεχώς και πάει λέγοντας. Διότι αυτός είναι ο συσχετισμός δυνάμεων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, πατάει επάνω σε μια επί πολλές δεκαετίες διαμορφωμένη συνείδηση, ενώ το ΚΚΕ επιδιώκει τη ριζική αλλαγή αυτής της συνείδησης. Αυτό το γεγονός χωρίζει τα δύο στρατόπεδα. Με τα μονοπώλια το ένα, με το λαό το άλλο.

Κάνει το ΚΚΕ αγώνα και κατά «της ΝΔ και των δορυφόρων της και του ΣΥΡΙΖΑ και των δορυφόρων του»; Ακριβώς αυτό κάνει, και όχι μόνο αυτό. Γιατί αν περιόριζε την πάλη του στο ένα από τα δύο σκέλη του δίπολου, θα ενίσχυε την πολιτική του ενός μείγματος της καπιταλιστικής διαχείρισης και ταυτόχρονα θα γινόταν ουρά αυτής της πολιτικής. Αρα θα ήταν άχρηστο για το λαό, αφού θα εξυπηρετούσε την έξοδο από την κρίση με το λαό ερείπιο, που και οι καπιταλιστές επιδιώκουν. Τότε το ΚΚΕ θα ευνοούσε και τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ και τον ΣΥΡΙΖΑ και πάνω απ' όλα την αστική τάξη, γιατί έτσι θα έβαζε πλάτη να στοιχίζεται ο λαός πίσω από τη μια ή την άλλη μερίδα των μονοπωλίων, που η μία θέλει το ένα και η άλλη το άλλο μείγμα της ίδιας πολιτικής.

«Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος»; Οσοι το επικαλούνται πρέπει πριν το θέσουν στο λαό, πιστεύοντας ότι έπιασαν τον ταύρο από τα κέρατα, να του πουν ότι ο Πλαστήρας: Υπήρξε ένθερμος οπαδός του Μουσολίνι. Επιχείρησε στρατιωτικά πραξικοπήματα μαζί τον Ελ. Βενιζέλο. Ηταν πρωθυπουργός στην εκτέλεση του Μπελογιάννη, του Αργυριάδη, του Καλούμενου και του Μπάτση. Η κυβέρνηση Πλαστήρα έβαλε την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ. Με γραμμή της κυβέρνησης Πλαστήρα σε δικούς της αξιωματικούς εντάθηκαν τα βασανιστήρια στη Μακρόνησο πριν τις εκλογές του 1952, για να υποστηρίξουν οι πλαστηρικοί ότι ξεσάλωσαν οι της «Δεξιάς», τώρα που μυρίστηκαν ότι μπορεί να πέσει η κυβέρνηση Πλαστήρα και να έρθει ο Παπάγος!! Αρα ψηφίστε Πλαστήρα!... Και πολλά άλλα... Επομένως, ναι! Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος. Πάντα οι όποιες επιμέρους διαφορές δύο αστικών κομμάτων εξουσίας είναι αναγκαίες για να στηρίζεται το σύστημα και για να επιλέγει ο λαός πότε τον ένα και πότε τον άλλο βραχίονα ως το «μικρότερο κακό». Για να μην πηγαίνει προς το καλό...
«Υγιής επιχειρηματικότητα»; Και ο πιο τίμιος, ως άνθρωπος, καπιταλιστής είναι εξίσου αδίστακτος με το διεφθαρμένο, απλώς και μόνο επειδή είναι καπιταλιστής, δηλαδή απομυζά την υπεραξία. Και ο πιο τίμιος μέσα στη ζούγκλα του καπιταλιστικού ανταγωνισμού θα τσακίσει τα μεροκάματα, θα απολύσει εργάτες, θα καταργήσει τις Συλλογικές Συμβάσεις, θα εντείνει την τρομοκρατία (με ή χωρίς γάντι), για να επιβιώσει και για να κυριαρχήσει έναντι των ανταγωνιστών του. Εξάλλου, και οι «υγιείς επιχειρηματίες» και οι «μη υγιείς» στηρίζουν τα μνημόνια, αλλά και το Μάαστριχτ, τη μήτρα και των μνημονίων και των ιδιωτικοποιήσεων και όλων.

Ο καπιταλισμός δεν έχει σήμερα τα περιθώρια για παραχωρήσεις, όπως είχε στις προηγούμενες δεκαετίες μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Κι αν ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν έκανε τα περισσότερα και πιο κύρια από τα πολλά που υποσχόταν ως αντιπολίτευση, καθένας μπορεί να καταλάβει τι θα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ αν γινόταν κυβέρνηση, τη στιγμή που ως αντιπολίτευση υπόσχεται τα ελάχιστα... Ακριβώς γι' αυτό η πρότασή του περί δήθεν ανατροπής αντιστοιχεί μόνο στη Δευτέρα Παρουσία.

Η πρόταση του ΚΚΕ στο λαό είναι για τώρα. Και δε θα κάνει πίσω λόγω του αρνητικού συσχετισμού, αλλά θα επιμείνει για να διαμορφωθεί ο απαραίτητος συσχετισμός. Και για να κάνει το άλμα ο λαός τώρα.

Του
Μακη ΜΑΪΛΗ