ΤΜΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ Η επιστημονική γνώση το «όπλο» απέναντι στα αντιδραστικά ιδεολογήματα

Αποσπάσματα της μπροσούρας για το κοινωνικό φαινόμενο της τοξικοεξάρτησης

Ο 38σέλιδος επιστημονικός, ιδεολογικός και πολιτικός οδηγός για το ζήτημα της τοξικοεξάρτησης

«Γιατί να κυκλοφορήσει ένα κείμενο για τα ναρκωτικά σε περίοδο οικονομικής κρίσης;»... Ηταν το ερώτημα που είχε συνοδεύσει την παρουσίαση και κυκλοφορία της μπροσούρας του Τμήματος Κατά των Ναρκωτικών της ΚΕ, το Μάη του 2010. Αυτός ο 38σέλιδος ιδεολογικός - φιλοσοφικός, πολιτικός και επιστημονικός οδηγός κυκλοφόρησε από το ΚΚΕ βλέποντας μπροστά ότι το πρόβλημα των ναρκωτικών θα οξυνθεί την επόμενη περίοδο. Η κατάθεση του νομοσχεδίου «Κώδικας Ναρκωτικών» επιβάλλει να υπενθυμίζουμε αποσπάσματα της μπροσούρας, που διεισδύουν βαθιά σε βασικές ουσιώδεις πλευρές αυτού του κοινωνικού φαινομένου και απαντούν σε αντιδραστικά και αντιεπιστημονικά επιχειρήματα τα οποία παίζουν καθοριστικό ρόλο στη συντονισμένη προσπάθεια διαιώνισης των αιτιών που παράγουν και αναπαράγουν το πρόβλημα.

Γιατί οι νέοι στρέφονται στις ουσίες;

«Οι νέοι στρέφονται στα ναρκωτικά γιατί είναι απαγορευμένα;
Αυτό ισχυρίζονται αυτοί που εκπροσωπούν την τάση της αντιαπαγορευτικής πολιτικής. Ισχυρίζονται επίσης ότι οι νέοι γίνονται τοξικομανείς από περιέργεια και γιατί τους ελκύει το απαγορευμένο.
Στην επίσημη πολιτική των ΗΠΑ υπάρχει ο ισχυρισμός ότι η ύπαρξη των ναρκωτικών είναι η αιτία της τοξικομανίας. Η άποψη αυτή συνοψίζεται στο σύνθημα "πόλεμος στα ναρκωτικά" και δίνει το βάρος στην καταστολή.
Αλλες απόψεις υποστηρίζουν ότι ο τοξικομανής είναι άρρωστος και άλλες ότι υπάρχει ένα βιολογικό υπόβαθρο που οδηγεί στην τοξικομανία.
Τι τελικά ισχύει από όλα αυτά; Είναι δυνατόν να εξαντλείται η τοξικομανία στην ύπαρξη των ναρκωτικών, στην περιέργεια, τη μίμηση, την έλξη των απαγορευμένων ή σε καθαρά ιατρικούς και βιολογικούς ή ψυχολογικούς λόγους;
Είναι δυνατόν να ευθύνεται κάποιο γονίδιο ή αντίστοιχα η έλλειψη κάποιας ουσίας στον εγκέφαλο (π.χ. ενδορφίνη, όπως μερικοί ισχυρίζονται);
Σίγουρα η περιέργεια και η μίμηση ή η έλξη του απαγορευμένου είναι παράγοντες που μπορεί να οδηγήσουν έναν ορισμένο αριθμό νέων ανθρώπων στο να δοκιμάσει ναρκωτικά, αλλά δεν είναι επαρκείς παράγοντες για να οδηγήσουν αυτούς τους νέους στην εξάρτηση. Από όλους όσοι δοκιμάζουν, μόνο ένα ποσοστό θα περάσει στη συστηματική χρήση και την εξάρτηση ως τρόπο ζωής.
Πρόκειται για τους νέους με την πιο ευάλωτη προσωπικότητα, με τεράστια εσωτερικά κενά, για τους νέους που δυσφορούν μέσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που αντανακλά τη γενικότερη κοινωνικο-οικονομική κατάσταση. Σ' αυτές τις συνθήκες ο νέος άνθρωπος "επιλέγει" με ανελεύθερο τρόπο ορισμένες κοινωνικές συμπεριφορές αναζήτησης μιας ουσίας νόμιμης ή παράνομης. Μέσω αυτών των ουσιών ο νέος οδηγείται σε μια παραισθητική φυγή από μια αφόρητα αδιέξοδη προσωπική και κοινωνική πραγματικότητα. Μέσα από τις ουσίες ψάχνει αυτά που έχει ανάγκη: έναν κοινωνικό ρόλο, στοιχεία μιας κοινωνικής ταυτότητας, μια θέση, έστω και σε μια περιθωριακή ομάδα.
Η τοξικομανία είναι μια ανελεύθερη επιλογή ενός τρόπου ζωής που έχει το χαρακτήρα της φυγής, της παραίτησης, που συναντιέται με ένα οργανωμένο κύκλωμα εμπορίας και διάδοσης των ναρκωτικών.
Το πρόβλημα της εξάρτησης είναι πολυαιτιακό και αφορά επίσης ένα μεγάλο αριθμό παραγόντων. Συνεπώς δεν είναι ούτε η ύπαρξη των ναρκωτικών, ούτε η οποιαδήποτε μορφή ψυχοπαθολογίας (κοινωνική και ατομική) που δημιουργούν τον τοξικομανή. Μέσα σε αυτά αναζητά μια "μαγική δύναμη" που θα υποκαταστήσει τις δικές του χαμένες δυνατότητες και θα του δίνει την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας, της επικοινωνίας, της κάλυψης των εσωτερικών του κενών, του φόβου, της έλλειψης αυτοπεποίθησης, της χαμηλής αυτοεκτίμησης της ανασφάλειας».

Ο διαχωρισμός «σκληρών» - «μαλακών» ναρκωτικών

«Οι απαντήσεις στα πολλά και σύνθετα ερωτήματα που θέτει το κοινωνικό φαινόμενο της εξάρτησης από ναρκωτικά, σχετίζονται με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο, με την κοσμοαντίληψή μας, τη φιλοσοφία μας, τις ιδεολογικές μας αναφορές.
Η αντίληψη που διαχωρίζει τα ναρκωτικά σε σκληρά και μαλακά, ως προς το φαινόμενο της εξάρτησης απ' αυτά, στηρίζεται σε μια αντιδιαλεκτική προσέγγιση που διαχωρίζει τη βιολογική από την κοινωνική λειτουργία του ανθρώπου. Η αποσπασματική βιολογική προσέγγιση αδυνατεί να κατανοήσει τον κοινωνικό χαρακτήρα της εξάρτησης. Ταυτόχρονα αυτή η αδυναμία χρησιμοποιείται πολιτικά για τον αποπροσανατολισμό από την ουσία του προβλήματος, που είναι τα κοινωνικά αίτια που το παράγουν και το αναπαράγουν.
Επισημαίνουμε ότι η επίδραση των ψυχοτρόπων ουσιών ως τοξικομανία αφορά πολλά πεδία όπως: το φαρμακολογικό - χημικό με άμεση επίδραση στη βιολογία του ανθρώπου, το κοινωνικό επίπεδο που αφορά τις συμπεριφορές αναζήτησης μιας ουσίας σε μια δοσμένη κοινωνία, το ψυχολογικό επίπεδο που αφορά όλους τους ψυχολογικούς λόγους χρήσης μιας ουσίας, της εξάρτησης κλπ.
Απ' αυτή την άποψη τα ναρκωτικά πραγματικά διαχωρίζονται στο επίπεδο της φαρμακολογίας, της χημικής σύνθεσης και της επίδρασης που ασκούν σε βιολογικό επίπεδο.
Εχουμε όμως πει πως η εξάρτηση είναι καταρχήν κοινωνικό φαινόμενο και τα αίτια που την καθορίζουν είναι πολλά και διαφορετικά. Ετσι, οποιαδήποτε απάντηση στο προαναφερόμενο ερώτημα δεν μπορεί να αφορά μόνο τη φαρμακολογία, τη βιολογία ή τη χημεία. Πρέπει και οφείλει να αφορά καταρχήν την κοινωνική διάσταση του φαινομένου, δεδομένου ότι το πώς και το γιατί αναζητά ένα άτομο μια ναρκωτική ουσία σχετίζεται άμεσα με κοινωνικά φαινόμενα και συμπεριφορές αναζήτησης αυτής της ουσίας, καθώς και με διάφορους ψυχολογικούς λόγους που προσδιορίζουν αυτή την αναζήτηση.
Συνεπώς ως προς τα αίτια που οδηγούν στη χρήση των ναρκωτικών και από κει και πέρα στο κοινωνικό φαινόμενο της εξάρτησης, είναι αδύνατος ο διαχωρισμός μεταξύ "μαλακών" και "σκληρών" ναρκωτικών. Οι αιτίες που οδηγούν στην "επιλογή" μιας ναρκωτικής ουσίας είναι κοινές για όλες τις ουσίες. Ολοι οι εξαρτημένοι διαβεβαιώνουν για ένα πράγμα: "Χρησιμοποιώ τις ουσίες για να φύγω", "για να γεμίσω το κεφάλι μου". Οποιαδήποτε ουσία κι αν χρησιμοποιηθεί, αποβλέπει στο να επηρεάσει τις αισθήσεις με τέτοιο τρόπο, που να μη βιώνονται στις πραγματικές τους διαστάσεις η οδύνη, η απόγνωση, η ανία, η μοναξιά, η ανασφάλεια, η κατάθλιψη, ο φόβος, η ενοχή, η οργή, η απουσία νοήματος, το κενό, το αδιέξοδο μιας κοινωνίας σε κρίση.
Ο διαχωρισμός σκληρών - μαλακών ναρκωτικών μπορεί να είναι φαρμακολογικός, σε καμία όμως περίπτωση δεν μπορεί να είναι κοινωνικός και ψυχολογικός».

Νομιμοποίηση του εμπορίου ναρκωτικών - Αποποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών

«Τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών, την ελεύθερη χορήγησή τους από υπηρεσίες του κράτους και της τοπικής διοίκησης, τη νομιμοποίηση της παραγωγής και του εμπορίου των ναρκωτικών με τους νόμους του κράτους (περί επιχειρηματικότητας, φορολογίας κλπ) προβάλλουν ως καταπολέμηση της τοξικομανίας εκπρόσωποι διαφορετικών θεσμών του κράτους (δικαστικοί, αστυνομικοί, δημοσιογράφοι και πολιτικοί διαφόρων ρευμάτων). Μεταξύ αυτών και ο υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Ρίγκαν, ο οικονομολόγος του Πινοσέτ, ο Μίλτον Φρίντμαν κ.ά.
Η επικίνδυνη αυτή θέση εμφανίζεται ως ριζοσπαστική και προοδευτική και παρουσιάζει ως συντηρητισμό και πουριτανισμό τη θέση περί απαγόρευσης της ελεύθερης παραγωγής και εμπορίας των ναρκωτικών.
Τα επιχειρήματα περί "ελευθερίας διάθεσης του σώματος", για το "δικαίωμα στη χρήση της ουσίας", είναι αντικοινωνικά και ανιστόρητα.
Η χρήση και η εξάρτηση από τα ναρκωτικά καταστρέφει τη δυνατότητα να γνωρίσει ο άνθρωπος της θέση του μέσα στην κοινωνία, να δράσει συνειδητά.
Χρήση και εξάρτηση σημαίνει φυγή από την κοινωνική πραγματικότητα και από την ιστορία όπου καθορίζεται η ζωή του καθένα μας.
Χρήση και εξάρτηση σημαίνει κλείσιμο του ατόμου στο σιωπηλό κόσμο των ναρκωτικών. Φυγή, περιθωριοποίηση, αποκοινωνικοποίηση του ατόμου, καταστροφή της ανθρώπινης υπόστασής του. Είναι ακραία μορφή αποξένωσης.
Ενα άλλο επιχείρημα των οπαδών της αντιαπαγορευτικής πολιτικής είναι ότι η νομιμοποίηση "θα επιτρέψει στον φιλήσυχο πολίτη να κοιμάται ήσυχος". Εδώ ο άγριος ατομικισμός και η αδιαφορία πριμοδοτούνται απροκάλυπτα. Από τη μια επιχειρείται να πεισθεί ο λαός να εξαργυρώσει την ησυχία του με την αδιαφορία, για την όλο και μεγαλύτερη αύξηση του αριθμού των νέων ανθρώπων που θα εξαρτώνται, νόμιμα πια, και από την άλλη μηδενίζονται οι δυνατότητες που έχει ένας εξαρτημένος για να επανεξετάσει τον τρόπο ζωής του. Εδώ δεν πρόκειται απλά για ιδεολογική χειραγώγηση, αλλά για θεσμοθέτηση του πιο ακραίου "κοινωνικού κανιβαλισμού". Πρόκειται για επιστροφή στη βαρβαρότητα.
Η άποψη περί νόμιμης χορήγησης ναρκωτικών ουσιών συνοδεύεται από προτάσεις "ομαλοποίησης των συμπεριφορών" και κοινωνικού ελέγχου.
Αυτοί που είναι υπέρ της νομιμοποίησης χρησιμοποιούν, κατά καιρούς, διάφορα επιχειρήματα. Ισχυρίζονται - μεταξύ άλλων - πως όποιος είναι κατά της νομιμοποίησης είναι υπέρ της αστυνομίας, πως η αποποινικοποίηση θα εμποδίσει τους νέους να οδηγούνται στη φυλακή, πως έτσι θα αντιμετωπιστεί η εγκληματικότητα και το παράνομο εμπόριο κλπ...
Τα περισσότερα από τα παραπάνω επιχειρήματα στηρίζονται κυρίως στην αποτυχία της ισχύουσας κατασταλτικής πολιτικής που δεν κατάφερε να μειώσει: α) Την εγκληματικότητα που συνδέεται με το παράνομο εμπόριο, β) Τον αριθμό θανάτων των τοξικομανών, γ) Το παράνομο εμπόριο, δ) Τη διαφθορά. Αποτέλεσμα αυτής της αποτυχίας είναι η τρομακτική εξάπλωση των ναρκωτικών και η διαρκής μείωση του μέσου ηλικιακού όρου των παιδιών που έρχονται σε επαφή με τα ναρκωτικά και εξαρτώνται από αυτά.
Σε καμία περίπτωση η νομιμοποίηση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το κοινωνικό φαινόμενο της εξάρτησης, γιατί αφήνει άθικτες τις κοινωνικές αιτίες που το γεννούν και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς που το αναπαράγουν. Τα "ναρκωτικά" είναι ένα πρόβλημα που το γεννά ο ίδιος ο καπιταλισμός και θα αντιμετωπίζεται στο βαθμό που θα οξύνεται η πάλη για την ανατροπή αυτού του κοινωνικού συστήματος.
Η νομιμοποίηση των "ναρκωτικών" είναι σίγουρο πως δεν μπορεί να αντιμετωπίσει κανένα από τα προβλήματα που συνδέονται με αυτά. Αντικειμενικά η νομιμοποίηση των ναρκωτικών εξυπηρετεί τη "νομιμοποίηση" στις συνειδήσεις των λαών των κοινωνικών αιτιών που παράγουν και αναπαράγουν το πρόβλημα».

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ