ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ «Χρεολογία» και διαχείριση στα μέτρα των αστών

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αρχικά, απ' την ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, η καπιταλιστική κρίση ερμηνεύτηκε σαν «χρηματοπιστωτική», παράγωγη του «καζινοκαπιταλισμού». Λίγο αργότερα, κατέληξε στη θέση περί «κρίσης χρέους». Ακολούθησαν πολλές ακόμα παραλλαγές της ίδιας αντιεπιστημονικής ανάλυσης, κοινός παρονομαστής των οποίων ήταν η συγκάλυψη του πραγματικού χαρακτήρα της κρίσης, σαν συγχρονισμένη καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων και υπερπαραγωγής προϊόντων.Στην ίδια βάση, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ οικοδόμησε και τις προτάσεις του για τη διαχείριση του χρέους, συσκοτίζοντας σκόπιμα το γεγονός ότι η κρίση εδράζεται στην καπιταλιστική παραγωγή και το ξεπέρασμά της προς όφελος του λαού προϋποθέτει ριζοσπαστικές αλλαγές στο επίπεδο της οικονομίας, με γκρέμισμα της αστικής εξουσίας και κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.
Το σύνολο των προτάσεων που διατυπώνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για την κρίση, έχουν στον πυρήνα τους τη διαχείριση του κρατικού χρέους. Πολλές απ' αυτές βρίσκονταν ή βρέθηκαν στο επίκεντρο των συζητήσεων στους κόλπους της πλουτοκρατίας, αφού ταυτίζονται με τις θέσεις που διατυπώνει η μια ή η άλλη μερίδα του κεφαλαίου, ανάλογα με τα ιδιαίτερα οφέλη που προσδοκά από τη διαχείριση της κρίσης.
Παρουσιάζοντας την κρίση ούτε λίγο, ούτε πολύ σαν τεχνητό φαινόμενο, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έλεγε: «Ατυχήσαμε να έχουμε πολιτικές ηγεσίες που μετέτρεψαν μια διαχειρίσιμη κρίση χρέους σε οικονομική τραγωδία εθνικών διαστάσεων». Κι ακόμα, «το χρέος που κληροδότησαν δικομματισμός και πολιτική της ΕΕ (...) από την αρχή ήταν μη διαχειρίσιμο».
Η «χρεολογία» αποδείχτηκε στρατηγική επιλογή της πλουτοκρατίας στην προσπάθειά της να συγκαλύψει τα πραγματικά αίτια της κρίσης, άρα και τη διέξοδο για το λαό. Αξιοποιήθηκε από την πρώτη στιγμή σαν άλλοθι και αιχμή του δόρατος για την επίθεση στα εργασιακά, ασφαλιστικά, λαϊκά δικαιώματα. Για τους οπορτουνιστές, ήταν η ασπίδα προστασίας που άπλωσαν γύρω από ένα σύστημα σάπιο, στη διαχείριση του οποίου διεκδικούν αναβαθμισμένο ρόλο.
Με τη «χρεολογία» υπό μάλης, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επέκρινε διαρκώς την κυβέρνηση, προηγούμενη και τωρινή, για «διαχειριστική ανεπάρκεια». Νομιμοποίησε το χρέος που προκάλεσε η πλουτοκρατία, ανάγοντάς το σε «εθνικό θέμα», σιγοντάροντας την κυρίαρχη προπαγάνδα και συστήνοντας στο λαό να το αναγνωρίσει σαν δικό του, άρα και την ευθύνη της αποπληρωμής του.
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ευθύς εξαρχής πήρε μέρος στην αναζήτηση τρόπων διαχείρισης της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου με προτάσεις κομμένες και ραμμένες στα μέτρα του. Μάλιστα, στις αρχές του 2010, διαμαρτύρονταν για την απρονοησία της κυβέρνησης που δεν έσπευσε να δανειστεί όταν «τα spreads ήταν στο 170» ή γιατί δεν αναζήτησε φτηνό δανεισμό «έξω από την αγορά, από την αγορά της Ανατολής, όπως η Κίνα».

Την Ευρωζώνη και τα μάτια τους...

Εκεί που παρέμεινε σταθερός, ήταν στις διαβεβαιώσεις προς το κεφάλαιο ότι δεν υπερασπίζεται την «αθέτηση πληρωμών», ούτε τη «μονομερή διαγραφή του χρέους». Οπως διαχρονικά σταθερή παραμένει η θέση του ότι κάθε πρόταση σε σχέση με το χρέος, πρέπει να διατυπώνεται με γνώμονα την παραμονή της χώρας «στον σκληρό πυρήνα του ευρώ» και τη διασφάλιση της «συνοχής της ΕΕ». Αρα, οποιαδήποτε διευθέτηση να είναι αποδεχτή από τα ευρωενωσιακά μονοπώλια και το πολιτικό τους προσωπικό. Αυτός είναι, όμως, ο ακρογωνιαίος λίθος της διαχείρισης που ασκούν και οι αστικές κυβερνήσεις, του Γ. Παπανδρέου πρώτα, του Λ. Παπαδήμου σήμερα.
Αρχικά, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε «επαναδιαπραγμάτευση του χρέους», κάνοντας γαργάρα το γεγονός ότι κάτι τέτοιο από μια αστική κυβέρνηση στο πλαίσιο της ΕΕ, αναπόφευκτα θα διασφαλίζει τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και θα καρατομεί αυτά του λαού. Στη συνέχεια, η πρότασή του αυτή συμπληρώθηκε με το αίτημα για «σύσταση επιτροπής ελέγχου του χρέους», που θα διαχωρίσει το «νόμιμο» απ' το «παράνομο» και «επαχθές».
Στις αρχές του 2011 ο Αλ. Τσίπρας έφτασε να ζητά απ' την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να ανταλλάξει την υπερψήφιση του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας, για το οποίο κατά τα άλλα έβγαινε στα κεραμίδια, με μια ικανοποιητική «λύση» στο ζήτημα του χρέους! Με ένα «σμπάρο» δηλαδή δυό «τρυγόνια» στο «πιάτο» της πλουτοκρατίας. Και το χρέος της να διευθετηθεί, και οι εργαζόμενοι να εξανδραποδιστούν χάρη των κερδών και της ανταγωνιστικότητάς της.
Την ίδια περίοδο εμπλούτισε την πρόταση για επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με προτάσεις όπως: «Απευθείας δανεισμό από την ΕΚΤ (...) διαγραφή μέρους του χρέους ή επαναγορά χρέους ή κοινό μηχανισμό δανεισμού, έκδοση ευρωομολόγων». Η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έπαιζε με τις λέξεις, κοροϊδεύοντας τον λαό ότι «αυτό που συζητείται σήμερα στους κυρίαρχους ευρωπαϊκούς οικονομικούς κύκλους, είναι μια αναδιάρθρωση που θα εξασφαλίσει τα κέρδη των τραπεζών και θα φέρει νέα βάρη στο λαό στον ελληνικό (...) Εμείς δεν είμαστε υπέρ μιας τέτοιας αναδιάρθρωσης»!
Τι έλεγε και λέει; Οτι στον καπιταλισμό και εντός της ΕΕ, είναι δυνατόν οι τραπεζικοί όμιλοι - δανειστές και τα επιχειρηματικά μεγαθήρια που αυτοί εκπροσωπούν, να αποποιηθούν τις αξιώσεις τους για αποπληρωμή του χρέους χωρίς αντιλαϊκά ανταλλάγματα και η Ευρωένωση των μονοπωλίων να δουλέψει σε βάρος τους! Αυτές είναι οι αυταπάτες, με τις οποίες ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ συνδράμει την απόκρυψη της πραγματικότητας, που φωνάζει ότι η κρίση δεν είναι «κρίση χρέους» και πως ακόμα και η διαγραφή του δεν μπορεί παρά να είναι μονομερής και προϋποθέτει λαϊκή εξουσία και αποδέσμευση από την καπιταλιστική ΕΕ.

Ο,τι λένε και οι αστοί

Το περασμένο Φθινόπωρο η πρότασή του για τη διαχείριση του χρέους και της κρίσης διαμορφώθηκε ως εξής: «Ριζική επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, ριζική διαγραφή του χρέους (...) με ένα ποσοστό ώστε το χρέος να γίνει διαχειρίσιμο και βιώσιμο και μετά να μπορείς και να δανείζεσαι αν θέλεις και να έχεις και μια δυνατότητα να κάνεις επενδύσεις για ανάπτυξη. Το πρόβλημα είναι το χρέος (...) Εάν αυτό δεν γίνει διαχειρίσιμο, θα συνεχίζουν να μην σε δανείζουν (...) Δεν θα πάμε να αντιμετωπίσουμε το σύμπτωμα. Θα πάμε να αντιμετωπίσουμε την αιτία. Η αιτία είναι το χρέος».
Μα τίποτα το διαφορετικό δεν λένε οι αστοί και οι γνήσιοι πολιτικοί τους εκπρόσωποι! Μία, κοινή, η επιδίωξη: Διευθέτηση και «κούρεμα» του χρέους, ώστε να αποκατασταθεί η φερεγγυότητα του καπιταλιστικού κράτους και να συνεχίσει να δανείζεται προς όφελος της πλουτοκρατίας, της ανάπτυξης των κερδών και της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητάς της.
Μόλις προ ολίγων ημερών άλλωστε ο Αλ. Τσίπρας παραδέχτηκε: «Κι εμείς υποστηρίξαμε την αναδιάρθρωση του χρέους», η οποία αναπόφευκτα στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής ΕΕ συνοδεύεται από νέα βάρβαρα μέτρα. Προσπάθησε, μάλιστα, να δικαιολογηθεί στο λαό, παραπονούμενος ότι αυτό «γίνεται με όρους που δεν θα είναι προς όφελος της χώρας», αποσιωπώντας ότι δανειστές και δανειζόμενοι είναι στην ίδια όχθη, αυτή της πλουτοκρατίας και η όποια συμφωνία τους για «κούρεμα» του χρέους δεν μπορεί παρά να είναι αντιλαϊκή.
Η τελευταία θέση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για το χρέος διαμορφώθηκε πρόσφατα ως εξής: «Τριετής τουλάχιστον αναστολή πληρωμών προς ιδιώτες» αλλά «με τη σύμφωνη γνώμη βεβαίως της ΕΕ» και «με τη σύμφωνη γνώμη και των πιστωτών (...) Εμείς διεκδικούμε να συμφωνήσουν. Τώρα από εκεί και πέρα τα πράγματα στη ζωή δεν γίνονται πάντα όπως τα διεκδικείς»!
Εν ολίγοις, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ παραδέχεται ότι οι προτάσεις του είναι εντός της αστικής διαχείρισης, όπου τον πρώτο λόγο τον έχουν τα μονοπώλια και η διακρατική τους ένωση, η ΕΕ, την οποία οι οπορτουνιστές φυλάνε σαν κόρη οφθαλμού. Προσπαθούν μάλιστα να πείσουν τον λαό ότι το συμφέρον του ταυτίζεται με τη συμμαχία στην οποία επέλεξε να ενταχθεί η ντόπια πλουτοκρατία, ισχυριζόμενοι: «Δεν μπορεί να είναι επιλογή μας η έξοδος από το ευρώ», «η μόνη προοπτική λύσης μπορεί να δοθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο», «η συμμετοχή μας στην ΕΕ είναι ατού» και «η ισότιμη συμμετοχή μας στην Ευρωζώνη, μας δίνει ένα ισχυρό διαπραγματευτικό πλεονέκτημα», σβήνοντας με μια μονοκοντυλιά την ανισομετρία στον καπιταλισμό.

Ανάπτυξη για ποιον;

Συνδέει μάλιστα τους ρυθμούς αποπληρωμής του χρέους με τους δείκτες ανάπτυξης. Βάζει το λαό να σκεφτεί ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη, την οποία επιδιώκει και το κεφάλαιο, είναι η σωτηρία του και μέσα από αυτή θα εξαλειφθεί και το χρέος. Κρύβει ότι το χρέος δημιουργήθηκε από τα κονδύλια στους καπιταλιστές, τις φοροαπαλλαγές και τα άλλα προνόμια, με τα οποία το αστικό κράτος τροφοδότησε την ανάπτυξη τα προηγούμενα χρόνια, εξασφαλίζοντας πρωτοφανή συσσώρευση κερδών για το κεφάλαιο (600 δισ. βρίσκονται στα θησαυροφυλάκια της Ελβετίας) και μεγαλώνοντας τη σχετική και απόλυτη φτώχεια για το λαό.
Κρύβει ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη, και άρα οι ταχύτεροι ρυθμοί στην αποπληρωμή του χρέους, σημαίνουν ένταση της εκμετάλλευσης για τους εργαζόμενους, μονοπώληση όλων των κλάδων της παραγωγής. Δηλαδή, ισχυροποίηση των μονοπωλίων σε βάρος των εργαζόμενων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Είναι φανερό ότι καμιά από τις διαχειριστικές προτάσεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν απαντούν στα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα, στο βαθμό μάλιστα που παίρνουν σαν δεδομένο ότι η όποια «λύση», θα πρέπει να δοθεί εντός της ΕΕ και με απείραχτη την εξουσία των αστών και την οικονομία τους.
Με αυτά τα δεδομένα, μια κυβέρνηση «προοδευτική» και «αριστερή», σαν αυτή που προτείνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, από την επόμενη της δημιουργίας της, ακόμα και αν είχε τις καλύτερες προθέσεις, δε θα μπορούσε παρά να κάνει τα ίδια που κάνουν σήμερα οι μονοκομματικές ή πολυκομματικές κυβερνήσεις του κεφαλαίου: Να παζαρεύει από υποδεέστερη θέση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα την ανάκαμψη της οικονομίας για την ντόπια πλουτοκρατία, με πτώχευση και τσάκισμα του λαού.

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ