Πώς φτιάχνεται το Φεστιβάλ

Ο «Οδηγητής» για το 4ο Φεστιβάλ

Πρωί Δευτέρας, 3 του Σεπτέμβρη. Ο ήλιος καυτός, οι άνθρωποι φυλάγονται στα σπίτια τους, ψάχνουν τις σκιές. Το καλοκαίρι κρατά ακόμα...Μα στο Πάρκο «Τρίτση» γίνεται μια μικρή «συγκέντρωση». Μερικές δεκάδες νέοι και νέες, αλλά και μεγαλύτεροι απ' όλες τις γειτονιές της Αθήνας φτάνουν σιγά σιγά στο πάρκο.

Η πρώτη βάρδια

Ποιοι είναι όλοι τούτοι; Είναι η πρώτη βάρδια απ' τις πολλές, που θα στήσουν το 38ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή»! Κάθε βάρδια απαρτίζεται απ' τους «παλιούς», που έχουν στήσει πολλά Φεστιβάλ μα και τους «νέους», που 'ρχονται για πρώτη φορά.
Οικοδόμοι που 'χουν ν' ανέβουν σε σκαλωσιά μήνες, είναι στο πόστο τους.
Μαθητές και μαθήτριες έρχονται πριν ή μετά τα φροντιστήρια για να στήσουν το «Μαθητικό Στέκι».
Σπουδαστές και σπουδάστριες που κλέβουν χρόνο απ' τα διαβάσματα της εξεταστικής.
Και άλλοι πολλοί, μέλη και φίλοι της ΚΝΕ και του ΚΚΕ, κάτοικοι της περιοχής που νοιάζονται το πάρκο, γιατί το νιώθουν -και είναι- δικό τους.
Ολοι αυτοί, θα δουλέψουν σκληρά, αλλά και με κέφι, αυταπάρνηση, μεράκι για να στήσουν σε δέκα μέρες τη δικιά τους γιορτή, το δικό τους Φεστιβάλ, χωρίς σπόνσορες και χορηγούς, με τα δικά τους χέρια. Πριν ξεκινήσει το στήσιμο, έχει προηγηθεί δουλειά προετοιμασίας. Οι Οργανώσεις της ΚΝΕ οργώνουν την Αττική με το πρόγραμμα και το κουπόνι ενίσχυσης, τα στέκια νεολαίας, τα λαϊκά σπίτια.

Αρχίζει η δουλειά

Μόλις φτάνει και ο τελευταίος στο καθορισμένο ραντεβού, αρχίζει η δουλειά!
Το Πάρκο απέραντο, πανέμορφο, γαλήνιο, με τα δένδρα του, τα νερά του. Πραγματική όαση. Το τοπίο «χαλά» η εγκατάλειψη, η υποβάθμιση, τα σκουπίδια, η έλλειψη φροντίδας. Η κατάσταση αυτή πεισμώνει όσους έχουν συγκεντρωθεί αυτό το πρωινό.

Ο «Οδηγητής» για το 24ο Φεστιβάλ

Το Πάρκο πρέπει να καθαριστεί, να σβήσουν όλα τα σημάδια της εγκατάλειψης, να πάρει ζωή. Μοιράζονται γάντια, σακούλες, όλα τα απαραίτητα και αρχίζει το «όργωμα». Οι ΚΝίτες και οι ΚΝίτισσες ψάχνουν την κάθε γωνιά του Πάρκου, να μη μείνει ούτε ένα σκουπίδι.Μια άλλη ομάδα συντρόφων, με πρώτους τους οικοδόμους αναλαμβάνει να στήσει το Διοικητήριο. Από εδώ θα ξεκινάνε όλα: εδώ θα φυλάσσονται τα υλικά, θα μαζεύονται οι ομάδες κάθε πρωί και απόγευμα για να μοιράζονται οι δουλειές, θα στεγάζεται το ηλεκτρολογείο, εδώ θα παίρνουν όλη μια ανάσα, θα κάνουν μια μικρή ανάπαυλα κάτω απ' τη σκιά.
Ο χώρος διαμορφώνεται γρήγορα. Χέρι με χέρι, αδειάζει το φορτηγό, γεμάτο με σωλήνες, πλαίσια, παλιά ταμπλό. Οι οικοδόμοι «οδηγούν» και όλοι βοηθούν. Το Διοικητήριο στήθηκε!

Ο καθένας στο πόστο του

Τις επόμενες μέρες, η δουλειά ανεβάζει ρυθμούς. Κάθε πρωί και απόγευμα φτάνουν οι βάρδιες, η δουλειά οργανώνεται, χωρίζονται τα συνεργεία, μοιράζονται τα υλικά.
Τα φορτηγά έρχονται το ένα μετά το άλλο, χρειάζονται χέρια να αδειάσουν. Φτιάχνονται αλυσίδες. Πλαίσια, σωλήνες, καλώδια, βαρέλια με συνδέσμους, πατόβιδες, ηλεκτρολογικά υλικά. Κάθε φορτίο περνά από δεκάδες χέρια, η συλλογική δουλειά αδειάζει γρήγορα το φορτηγό.
Οι οικοδόμοι αναλαμβάνουν να στήσουν τους πύργους, τις σκαλώσεις, τις σκηνές. Δουλειά πολύ και με τον ήλιο να βαρά. Μα δουλεύουν γιατί το θέλουν, γιατί 'ναι δικιά τους η πολιτεία αυτή που στήνεται. Δεν είναι σαν τα σπίτια που σηκώνουν για να μένουν εκείνοι στο νοίκι. Σ' αυτή την «οικοδομή» είναι νοικοκύρηδες αυτοί.
Οι μαθητές στήνουν φέτος το δικό τους «Στέκι». Με πειράγματα, φωνές και πλάκες αλλά στη δουλειά σωστοί και άψογοι, διαμορφώνουν το δικό τους χώρο.

Από το στήσιμο του Φεστιβάλ φέτος στην Πάτρα...

Οι κοπέλες ράβουν τα πανιά που θα ομορφύνουν τις σκαλωσιές, στήνουν το μικρόκοσμο του παιδότοπου.Οι ηλεκτρολόγοι φροντίζουν ώστε το Πάρκο να 'ναι φωτισμένο τις μέρες του Φεστιβάλ.
Αλλοι σύντροφοι βάφουν, άλλοι κουβαλάνε. Ο καθένας δίνει ό,τι μπορεί για να 'ναι το Φεστιβάλ όμορφο και έτοιμο στην ώρα του. Κανείς δε λέει «ωχ», δεν κοιτάζει το ρολόι. Μονάχα όταν η κούραση βαραίνει το κορμί, σκουπίζει τον ιδρώτα, παίρνει μια ανάσα, χτύπα το σύντροφο στην πλάτη και ξεκινάει πάλι η δουλειά...

Η κόκκινη γιορτή ξεκινά

Μετά από 10 μέρες ακούραστης δουλειάς εκατοντάδων και εκατοντάδων μελών και φίλων της ΚΝΕ και του ΚΚΕ, το Φεστιβάλ είναι έτοιμο να υποδεχτεί το λαό της Αθήνας. Η δουλειά βέβαια δε σταματά: μια λάμπα που χάλασε, ένα ταμπλό που άργησε να φτάσει, ένα πανί που είχε ξεχαστεί.
13 Σεπτέμβρη, απόγευμα. Ολα είναι στην εντέλεια. Οι πύλες του Φεστιβάλ ανοίγουν. Χιλιάδες και χιλιάδες ανταποκρίνονται στο κάλεσμα της ΚΝΕ. Για τρεις μέρες, το Φεστιβάλ γίνεται ένα μεγάλο αντάμωμα αγώνα, συζήτησης, πραγματικής διασκέδασης.
Οι ΚΝίτες και οι ΚΝίτισσες και τις τρεις μέρες συνεχίζουν με αυταπάρνηση τη δουλειά για την επιτυχία του Φεστιβάλ: συζητάνε με χιλιάδες νέους για το Φεστιβάλ, διακινούν πλατιά το κουπόνι ενίσχυσης, στήνουν τις εκδηλώσεις, λειτουργούν τα μπαρ, φροντίζουν ανά τακτά διαστήματα για την καθαριότητα του Πάρκου, κάνουν ό,τι χρειάζεται.
Η μεγάλη επιτυχία του Φεστιβάλ, τα χαμόγελα των χιλιάδων επισκεπτών, η μαζική και ενθουσιώδης συμμετοχή του λαού και της νεολαίας ήταν η ανταμοιβή όλων όσων δούλεψαν για να στηθεί αυτή η γιορτή.

Δουλεύοντας στη βροχή...

Λίγο πριν σβήσουν και τα τελευταία φώτα, άρχισε το ξεστήσιμο. Η κόκκινη πολιτεία όπως στήθηκε πρέπει τώρα να ξεστηθεί μέχρι την επόμενη χρονιά, το Πάρκο πρέπει να παραδοθεί σε καλύτερη κατάσταση. Η δουλειά αρχίζει το βράδυ του Σαββάτου και το στοίχημα είναι να έχει ολοκληρωθεί ως την Κυριακή.
Το πρωί της Κυριακής ανοίγουν οι ουρανοί. Βρέχει, μα οι σύντροφοι δεν σταματούν. Οι επικίνδυνες εργασίες σταματάνε για λίγο. Δεκάδες κοπέλες, κάτω απ' τη βροχή καθαρίζουν και την τελευταία γωνιά του Πάρκου, μαζεύουν κάθε χαρτάκι, κάθε αποτσίγαρο. Τα φορτηγά φορτώνονται, οι σκαλωσιές λύνονται. Προσεκτικά μα και αποφασιστικά, κόντρα στις δυσκολίες που δημιουργεί ο καιρός, μέσα σε λίγες ώρες όλες οι κατασκευές έχουν ξεστηθεί.
Απόγευμα Κυριακής και η δουλειά έχει πια τελειώσει.

Η ζωή όπως θα τη χτίσουμε στις σκαλωσιές του μέλλοντός μας

Τι είναι όμως, που δίνει την ορμή, την αυταπάρνηση, τη διάθεση σε τόσους νέους και νέες, χιλιάδες σ' όλη την Ελλάδα να δουλεύουν κάθε χρόνο σκληρά, ακούραστα, εθελοντικά για να στηθούν οι εκδηλώσεις του Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή»;
Ο λόγος είναι ο ίδιος που κάνει και το Φεστιβάλ μας, μοναδικό, αναλλοίωτο, μα και κάθε φορά ανανεωμένο και ολοζώντανο, αξεπέραστο. Απ' το πρώτο Φεστιβάλ, η ΚΝΕ κατάφερνε να μετατρέπει σκουπιδότοπους (όπως στο Περιστέρι, τη δεκαετία του '70) και εγκαταλειμμένους στην τύχη τους χώρους (όπως η Πανεπιστημιούπολη στα Ιλίσια) σε κόκκινες πολιτείες, να δίνει ζωή στους χώρους αυτούς. Αυτό το πετύχαινε χρησιμοποιώντας τα ίδια «υλικά» με τα οποία είναι φτιαγμένο και το Κόμμα μας, την αυταπάρνηση, την ανιδιοτέλεια, την αυτοθυσία.
Η δύναμη που κινητοποιεί, που δίνει την ώθηση για την προσφορά των μελών, των φίλων της ΚΝΕ για να φτιαχτεί το Φεστιβάλ απ' το 1975 μέχρι σήμερα είναι η ίδια. Είναι η πίστη στην ιδεολογία μας, το Μαρξισμό-Λενινισμό και στο Κόμμα μας, η στράτευση στον αγώνα της εργατικής τάξης για την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς, για τη σοσιαλιστική-κομμουνιστική κοινωνία.
Η αφοσίωση σ' αυτό το όραμα, το μοναδικό αληθινό, για μια κοινωνία όπου κουμάντο θα κάνουν οι παραγωγοί του πλούτου, που όλοι οι εργάτες θα έχουν δουλειά, όλα τα παιδιά θα 'χουν φροντίδα, μόρφωση, πολιτισμό και αναψυχή, είναι που μας δίνει δύναμη σ' όλους τους επαναστάτες του κόσμου.
Με αυτή την έννοια, το Φεστιβάλ είναι μια μικρή «γεύση» απ' όλα όσα μπορεί να πετύχει η εργατική τάξη και η νεολαία με οργανωμένη δράση με επικεφαλής το Κόμμα της, με ταξική ενότητα, με αγώνα που στοχεύει στην εργατική - λαϊκή εξουσία.
Τον κόσμο ανάποδα μπορεί να φέρει, τη ζωή μας να αλλάξει ολωσδιόλου.

Στρατής ΔΟΥΝΙΑΣ
μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του «Οδηγητή»