Η υποκρισία των αστικών κομμάτων για τα σκάνδαλα

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΑΝ ΑΝΑΤΡΕΞΕΙ ΚΑΝΕΙΣ στα πολιτικά πράγματα των τελευταίων δεκαετιών, θα διαπιστώσει ότι το αστικό πολιτικό σύστημα δεν στερούνταν ποτέ από σκάνδαλα. Αντίθετα, είχε τη δυνατότητα να διαλέξει από μια μεγάλη γκάμα, ανάλογα με τη συγκυρία και τη σκοπιμότητα που ήθελε κάθε φορά να υπηρετήσει η αποκάλυψη μιας περίπτωσης διαφθοράς πολιτικών προσώπων, υπεξαίρεσης δημόσιου χρήματος από κρατικούς λειτουργούς και πάει λέγοντας.

Καθόλου τυχαία, μάλιστα, τα σκάνδαλα αναδύονταν στην επιφάνεια και έπαιρναν μεγάλες διαστάσεις κύρια σε περιόδους όξυνσης της ταξικής πάλης ή έντονης διαμάχης ανάμεσα σε μερίδες της αστικής τάξης, η οποία εκφραζόταν και σε πολιτικό επίπεδο.
Για παράδειγμα, το σκάνδαλο με τη «Ζήμενς» αποκαλύφθηκε στο πλαίσιο του επιχειρηματικού πολέμου ανάμεσα στη γερμανική πολυεθνική και αμερικάνικα μονοπώλια, που έχαναν θέσεις στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, εξαιτίας του πλεονεκτήματος που είχε η «Ζήμενς» να αποκτά πρόσβαση σε κρατικές παραγγελίες, έχοντας οικοδομήσει ένα πολυπλόκαμο σύστημα εξαγοράς κομμάτων και πολιτικών.
Είναι προφανές ότι αντίστοιχες πρακτικές ακολουθούν και τα αμερικάνικα, τα κινέζικα, τα ρώσικα και όλα γενικά τα μονοπώλια. «Καρφώνει» όμως το ένα το άλλο, όταν ο μεταξύ τους ανταγωνισμός μεγαλώνει. Κάπως έτσι αποκαλύφθηκε και στην Ελλάδα ότι αστοί πολιτικοί και κόμματα (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ) χρηματοδοτούνταν από τη «Ζήμενς» για να της εξασφαλίσουν προνομιακή θέση στις «μπίζνες» με το κράτος.
Οι εξελίξεις και η πείρα των τελευταίων χρόνων, επιβεβαιώνουν πλήρως το ΚΚΕ που λέει ότι η διαφθορά και η διαπλοκή ανάμεσα στο κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό, ανάμεσα στους αστούς και το κράτος τους, είναι σύμφυτες με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και αναδίνουν την μπόχα της σαπίλας του.
Πολύ περισσότερο που τα σκάνδαλα όπου εμπλέκονται αστικά κόμματα και πολιτικοί δεν είναι ελληνική πατέντα, αλλά συστατικό του πολιτικού συστήματος σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο, όπως φανερώνει η «αποκάλυψη» παρόμοιων με την Ελλάδα περιπτώσεων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στην Ελλάδα και αλλού δεν υπάρχουν και έντιμοι αστοί πολιτικοί. Η συγκάλυψη των σκανδάλων γίνεται με τους νόμους του ίδιου αστικού κράτους που υποτίθεται ότι τα πολεμά και θέλει να τα εξαλείψει. Γι' αυτό η υποκρισία των κομμάτων που εξεγείρονται δήθεν για τα σκάνδαλα και σηκώνουν τη σημαία της «αυτοκάθαρσης» του συστήματος, δεν έχει όρια.

ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, στο ξέπλυμα μαύρου χρήματος από μίζες και άλλα προϊόντα της διαπλοκής ανάμεσα σε πολιτικούς και επιχειρηματικούς ομίλους, αξιοποιείται ένα πολυδαίδαλο σύστημα από εξωχώριες εταιρείες, το καθεστώς των οποίων προστατεύεται από τους αστικούς νόμους.

Το ίδιο ισχύει και με τη μεταφορά χρημάτων στο εξωτερικό. Βασίζεται στην ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, μια από τις τέσσερις «ιερές αγελάδες» της Συνθήκης του Μάαστριχτ, που στήριξαν όλα τα κόμματα στην Ελλάδα, εκτός από το ΚΚΕ. Αντίστοιχοι νόμοι και διακρατικές συμφωνίες προστατεύουν το απόρρητο των τραπεζικών καταθέσεων, ώστε σε πολλές περιπτώσεις να είναι αδύνατη η διερεύνηση ενός σκανδάλου, ακόμα και όταν αυτό αποκαλυφθεί.
Αρα, λοιπόν, στις περισσότερες των περιπτώσεων, η αποκάλυψη ενός σκανδάλου συνιστά μια «ελεγχόμενη έκρηξη» από την πλευρά του αστικού συστήματος, η οποία, ακόμα και αν ζημιώνει προσωρινά μια μερίδα επιχειρηματιών ή πολιτικών προσώπων, η αξιοποίησή του γίνεται με τρόπο που να υπηρετεί το γενικό συμφέρον της αστικής τάξης. Η σημερινή συγκυρία είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική γι' αυτό.
Ανεξάρτητα από την αλήθεια που έχουν οι καταγγελίες για «περίεργο» ή παράνομο πλουτισμό πολιτικών προσώπων, η κυρίαρχη προπαγάνδα αντιμετωπίζει το ζήτημα ως εξής: Οι πολιτικοί είναι κλέφτες. Αδειάζουν τα ταμεία του κράτους για να γεμίσουν τις τσέπες τους και αξιοποιούν την εξουσία τους για να πλουτίσουν. Είναι αυτοί που ευθύνονται για το γεγονός ότι το κράτος δεν έχει λεφτά και μεγαλώνουν το έλλειμμα και το χρέος. Ετσι φτάσαμε στην κρίση, για την αντιμετώπιση της οποίας γίνονται οι αντιλαϊκές περικοπές και παίρνονται τα μέτρα.
Αφού θολώσουν πλήρως την αιτία της κρίσης και των βάρβαρων μέτρων που συνοδεύουν τη διαχείριση για λογαριασμό των αστών, αφού βγάλουν εντελώς από το κάδρο τους καπιταλιστές και τις σχέσεις αίματος με το αστικό κράτος, αφού συγκαλύψουν το έγκλημα της κλοπής που υφίσταται η εργατική τάξη και ο λαός με τη βούλα των αστικών νόμων, έρχονται στο διά ταύτα και λένε: Αφού για την κρίση και τα μέτρα φταίει το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, δεν έχουμε παρά να το βελτιώσουμε, τιμωρώντας τους «κακούς» πολιτικούς και αυστηροποιώντας τους νόμους για τους «κλέφτες».
Εως ότου όμως γίνει αυτό και «συμμαζευτεί» το κράτος, ο λαός πρέπει να κάνει υπομονή και θυσίες, να δεχτεί δηλαδή τις περικοπές και τα μέτρα, με την πρόσθετη δικαιολογία ότι και αυτός έγλειφε ένα κοκαλάκι από το διεφθαρμένο έως σήμερα κράτος. Αυτή είναι σε αδρές γραμμές η επιχειρηματολογία των αστικών επιτελείων, πίσω από την επικοινωνιακή διαχείριση κάθε σκανδάλου.

ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΕΝΑΣ ΤΕΤΟΙΟΣ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΣ και ποιον τελικά εξυπηρετεί; Η απάντηση είναι ότι από τη συγκάλυψη της πραγματικής αιτίας της κρίσης και των μέτρων, κερδισμένοι βγαίνουν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι που την προκάλεσαν και τώρα προσπαθούν να τη διαχειριστούν υπέρ τους.

Η καπιταλιστική κρίση δεν είναι αποτέλεσμα «παράνομων» δοσοληψιών ανάμεσα στις επιχειρήσεις και τους πολιτικούς, ούτε συνέπεια κάποιας «παθογένειας» τάχα του αστικού συστήματος. Είναι εγγενής κρίση του καπιταλισμού, η διαχείριση της οποίας γίνεται δυσκολότερη εξαιτίας του συγχρονισμένου χαρακτήρα της, αλλά και των υψηλών χρεών που καταγράφονται σε χώρες που η οικονομία τους συρρικνώνεται.
Πρόσθετες δυσκολίες για τους αστούς γεννά το κοινό νόμισμα στην Ευρωζώνη και ο αδυσώπητος ανταγωνισμός με τις ΗΠΑ και τις αναδυόμενες καπιταλιστικές οικονομίες.
Το υψηλό δημόσιο χρέος, στην Ελλάδα και αλλού, προέκυψε από τη ληστρική υπέρ του κεφαλαίου διαχείριση από τα κόμματα της πλουτοκρατίας και την ΕΕ, με τους πλέον «νόμιμους» τρόπους:
Με νόμους που ενθαρρύνουν ή συγκαλύπτουν τη φοροδιαφυγή και τη φοροαπαλλαγή, με επιδοτήσεις και προνόμια, με ιδιωτικοποιήσεις και μονοπώληση στρατηγικών τομέων της παραγωγής, με συμπράξεις για έργα που εμπορευματοποιούν τις λαϊκές ανάγκες, με δαπάνες για το ΝΑΤΟ και τους εξοπλισμούς που υπηρετούν τα ιμπεριαλιστικά του σχέδια.
Αλλά, κυρίως, με τσάκισμα εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, που μεγαλώνουν τη νόμιμη κλοπή στη σφαίρα της παραγωγής, η οποία εκκόλαψε τη χρυσή εποχή της ανάπτυξης για το κεφάλαιο και στην Ελλάδα, προτού ξεσπάσει η κρίση.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε κρίση βρίσκονται σήμερα και καπιταλιστικές χώρες που δεν έχουν μεγάλο δημόσιο χρέος. 'Η ότι το δημόσιο χρέος είναι θηριώδες εδώ και δεκαετίες σε οικονομίες όπως των ΗΠΑ, χωρίς όμως να βρίσκονται σε μόνιμη κρίση.
Ακόμα κι αν ήταν δυνατόν ένα κράτος να μηδενίσει τη διαφθορά, η καπιταλιστική οικονομία του θα συνέχιζε να κάνει κύκλους από ανάπτυξη σε κρίση και πίσω. Το επιβεβαιώνει η πείρα από κράτη όπως η Ιταλία, όπου τα προηγούμενα χρόνια πάρθηκαν αυστηρά μέτρα για την πάταξη τάχα της διαφθοράς και της διαπλοκής στο πολιτικό σύστημα (επιχείρηση «καθαρά χέρια»), αυτό όμως δεν απέτρεψε ούτε την κρίση στην ιταλική οικονομία, ούτε βέβαια τα μέτρα ενάντια στο λαό.
Ακόμα πιο πέρα: Τα μέτρα που σήμερα παίρνονται στο όνομα της λεγόμενης «δημοσιονομικής προσαρμογής», ελάχιστα έως καθόλου έχουν να κάνουν με το έλλειμμα και το χρέος. Είναι μέτρα που στο σύνολό τους κάνουν ακόμα φθηνότερη την εργατική δύναμη και συμβάλλουν στην παραπέρα μονοπώληση κλάδων της παραγωγής, με στόχο να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα του ντόπιου κεφαλαίου, στρατηγική επιλογή του οποίου είναι η παραμονή στη ζώνη του ευρώ.

Η ΤΑΣΗ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΝΑΣΤΡΑΦΕΙ και να αλλάξει αν πάνε στη φυλακή ένας ή εκατό πολιτικοί, αν αυστηροποιηθούν οι νόμοι για την πάταξη δήθεν της διαφθοράς, αν στηθούν μια ή δυο ακόμα εξεταστικές επιτροπές στη Βουλή, αν ορισμένα κόμματα και πολιτικοί πληρώσουν το πολιτικό κόστος των σκανδάλων, χωρίς να θιχτεί το αστικό σύστημα στο σύνολο και η φιλομονοπωλιακή του στρατηγική.

Ο λαός πρέπει να απαιτεί την τιμωρία όσων εμπλέκονται σε σκάνδαλα, όπως και μέτρα για την αποτροπή τέτοιων φαινομένων, όσο αυτό μπορεί να γίνει σε συνθήκες κυριαρχίας των μονοπωλίων. Σ' αυτή την κατεύθυνση, το ΚΚΕ έχει καταθέσει ολοκληρωμένες προτάσεις για το «πόθεν έσχες» των πολιτικών και το νόμο περί ευθύνης υπουργών, απορρίπτονται όμως από τα άλλα κόμματα με την επίκληση των γενικών κανόνων στη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος και της ΕΕ.
Πραγματικός κριτής και δικαστής της στρατηγικής που υπηρετεί το κάθε κόμμα είναι ο λαός και κανείς άλλος. Από αυτή τη σκοπιά, κέρδος και διέξοδος είναι να γκρεμίσει συθέμελα το αστικό πολιτικό σύστημα, που γεννάει εκμετάλλευση και σκάνδαλα.
Με όρους μαζικής πολιτικής πάλης να πάρει την εξουσία και τα κλειδιά της οικονομία από τους αστούς, βάζοντας κάτω από εργατικό κοινωνικό έλεγχο τα μέσα παραγωγής και καταργώντας το κέρδος, που είναι η πηγή κάθε διαφθοράς. Να επιβάλει την έξοδο από την ΕΕ και τη μονομερή διαγραφή του χρέους, για να κάνει αυτός κουμάντο στον τόπο του, να γίνει ο πραγματικός αφέντης του πλούτου που παράγει.

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ