ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ Οι σωματοφύλακες του καπιταλισμού

Υπονομεύουν ανοιχτά τους αγώνες των εργαζομένων, κηρύσσουν τον ταξικό συμβιβασμό την ώρα που η εργατική τάξη επιβάλλεται να αντιπαρατεθεί στους καπιταλιστές ως τάξη απέναντι σε τάξη

Κόντρα στη γραμμή της υποταγής, οι ταξικές δυνάμεις δείχνουν το δρόμο για την αντεπίθεση

Απ' όλα έχει ο μπαχτσές. Προτάσεις για την εφαρμογή των στόχων που θέτει η Ευρωπαϊκή Ενωση μέχρι έξοδο από το ευρώ και καταλήψεις εργοστασίων. Μόνο ένα πράγμα δεν αγγίζουν οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ στο συνδικαλιστικό κίνημα. Την αιτία των προβλημάτων των εργαζομένων. Τον ίδιο τον καπιταλισμό που τον φυλάνε σαν τα μάτια τους. Και προκειμένου να το πετύχουν αυτό μηχανεύονται και καλλιεργούν κάθε είδους αυταπάτες. Υπονομεύουν τις αγωνιστικές διαθέσεις, εμποδίζουν την ανάπτυξη των αγώνων και όταν δεν μπορούν να το πετύχουν αυτό τους προσδίδουν περιεχόμενο που δεν απειλεί την εξουσία των μονοπωλίων.Οι τοποθετήσεις των τριών συνδικαλιστικών παρατάξεων στην απεργιακή συγκέντρωση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ καθώς και το ψήφισμα που πρόβαλλαν είναι χαρακτηριστικό των στόχων που υπηρετούν. Και οι τρεις αποπροσανατολίζουν τους εργαζόμενους διαδίδοντας την αντίληψη ότι η αιτία των προβλημάτων τους δεν βρίσκεται στην ίδια την εκμεταλλευτική φύση του καπιταλισμού αλλά στις πολιτικές που εφαρμόζονται εντός του.
Ο Γ. Κιουτσούκης, επικεφαλής της ΔΑΚΕ και γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ, στην τοποθέτησή του έριξε το φταίξιμο στους κακούς και ανίκανους κυβερνώντες και επιχειρηματίες, στο λανθασμένο μοντέλο διακυβέρνησης του καπιταλισμού. Μίλησε για «εκβιαστές, κουκουλοφόρους, άρπαγες», «τοκογλύφους, ανίκανους, πουλημένους». Για «πολιτικούς νάνους» και «άβουλους βουλευτές». Σε κείμενό του στιγματίζει τον «ακραίο φιλελευθερισμό» και σημειώνει πως «τα μνημόνια αποτελούν λογιστικές πρακτικές, επιβαλλόμενης εφαρμογής της οικονομικής θεωρίας της σχολής του Σικάγο και του Μίλτον Φρίντμαν».
Ο Γ. Χαρίσης, στέλεχος της Αυτόνομης Παρέμβασης (ΣΥΡΙΖΑ) και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ, είπε ότι οι εργαζόμενοι «θα αγωνιστούν για την ανατροπή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην Ελλάδα και την Ευρώπη» και πως «με τους αγώνες τους θα ανατρέψουν τις μνημονιακές πολιτικές» (σ.σ. αλλά όχι την εξουσία των μονοπωλίων).
Ο Οδ. Ντριβαλάς, στέλεχος της ΠΑΣΚ και αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, επισήμανε ότι η απεργία είναι συνέχεια των αγώνων «που αναπτύχθηκαν από την πρώτη κιόλας μέρα του μνημονιακού-νεοφιλελεύθερου κύκλου».
Αρα, συμπεραίνουν αυτές οι δυνάμεις, δεν χρειάζεται να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό, αρκεί να αλλάξουμε τον τρόπο διαχείρισής του προκειμένου να εφαρμοστούν πολιτικές και υπέρ των εργαζομένων.
Η πρότασή τους για μια καλύτερη διαχείριση, ακούγεται ελκυστική και ανώδυνη. Είναι όμως απολύτως ανέφικτη. Προεκτείνοντας τη σκέψη τους μας καλούν να δεχθούμε ότι η εργατική τάξη και η αστική τάξη δεν έχουν εκ διαμέτρου αντίθετα συμφέροντα, απλώς διαφορετικά. Επομένως δεν είναι ανταγωνιστικές και μπορεί να υπάρξει ταξική συνεργασία προς όφελος και των δύο!
Ομως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Τα κέρδη της αστικής τάξης προκύπτουν από την εκμετάλλευση της εργατικής. Ετσι, το να θέτει το εργατικό κίνημα στόχο την ταξική συνεργασία, σημαίνει αποδοχή της εκμετάλλευσης που οδηγεί τελικά στη χειροτέρευση της κατάστασης των εργαζομένων.
Οι στόχοι των εναλλακτικών μοντέλων διακυβέρνησης του καπιταλισμού που προτείνουν αυτές οι δυνάμεις ποικίλλουν.
Ο Γ. Κιουτσούκης εμφάνισε ως λύση ακόμα και την έξοδο από το ευρώ σημειώνοντας: «Τα νομίσματα υπάρχουν για να διευκολύνουν τη ζωή των πολιτών. Οταν αυτά γίνονται δυνάστες των λαών και τους εξαθλιώνουν, τότε δεν αλλάζεις λαό, αλλάζεις νόμισμα. Οφείλουμε λοιπόν να αντιληφθούμε ότι έχουμε το κλειδί στο χέρι μας. (...) Αρκεί να πιστέψουμε στις αστείρευτες δυνάμεις των γνήσιων Ελλήνων πατριωτών και των ανιδιοτελών πολιτικών που υπάρχουν και στο σημερινό κοινοβούλιο».
Εδώ η λογική δίνει τη θέση της στην αλχημεία και στη συνειδητή ανοησία. Αρκεί να αλλάξει το νόμισμα και όλα θα διορθωθούν! Η έννοια του πολιτικού δεν προσδιορίζεται ταξικά αλλά με όρους ψυχολογίας (η δράση του δεν καθορίζεται από την εκπροσώπηση συμφερόντων συγκεκριμένης τάξης αλλά από τα προσωπικά του χαρακτηριστικά). Παρόλο που μπορεί να ψήφισε σωρηδόν τα αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα αν είναι ανιδιοτελής τότε θα λύσει τα προβλήματα των εργαζομένων!
Ο Γ. Χαρίσης στη γραμμή που έχει χαράξει ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει ως εναλλακτική λύση το μοντέλο της Αργεντινής προτρέποντας τους εργάτες: «Πάρτε την υπόθεση στα χέρια σας. Μην τους επιτρέψετε να μας ρίξουν στην ανεργία και την εξαθλίωση. Οι επιχειρήσεις και τα εργοστάσια που κλείνουν μπορούν να τα λειτουργήσουν οι εργαζόμενοι». Υπενθυμίζεται ότι στην Αργεντινή εργαζόμενοι κατέλαβαν περίπου 150 μεσαίες ή μικρές επιχειρήσεις που είχαν ήδη κλείσει λόγω της οικονομικής κρίσης. Οι περισσότερες από τις κατειλημμένες επιχειρήσεις έκλεισαν οριστικά.
Πέραν τούτου η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ αφορά στη λειτουργία εργοστασίων εντός του καπιταλισμού, υποταγμένα στους νόμους του. Καμία σχέση δεν έχει με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής στο πλαίσιο ενός κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας που στόχο έχει την εξυπηρέτηση των αναγκών της κοινωνίας συνολικά.
Ο Ο. Ντριβαλάς, λιγότερο απαιτητικός, κάλεσε απλώς τα τρία κόμματα της κυβέρνησης «να σεβαστούν τις νωπές ακόμα προγραμματικές δεσμεύσεις απέναντι στον ελληνικό λαό». Εδώ καλλιεργείται μια ακόμα ψευδαίσθηση ότι η προγραμματική συμφωνία των τριών κομμάτων ήταν σε όφελος των εργαζομένων. Την ίδια ψευδαίσθηση καλλιεργεί και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τα κείμενα της υποταγής

Ισως ακόμα πιο αποκαλυπτικά είναι τα κείμενα που συνδιαμορφώνουν αυτές οι δυνάμεις στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Χαρακτηριστικά είναι το ψήφισμα της απεργιακής συγκέντρωσης, η διακήρυξη της Μαδρίτης που υπογράφτηκε από τη ΣΕΣ και εκπροσώπους ευρωπαϊκών συνδικάτων (μεταξύ αυτών και ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος) παραμονή της απεργίας, η απόφαση της 12ης Διαρκούς Συνδιάσκεψης των Συνδικάτων Ευρωπαϊκών Πρωτευουσών (συμμετείχε το Εργατικό Κέντρο Αθήνας).
Με το ψήφισμα ζητείται η «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους τους χρέους». Αρα γίνεται αποδεκτό ένα μέρος του χρέους που δημιούργησαν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου, σε όφελος του κεφαλαίου. Οπως γίνεται αποδεκτό ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να πληρώσουν για αυτό.
Ακόμα οι δυνάμεις αυτές διατυπώνουν στο ψήφισμα το αίτημα για «καθιέρωση του κοινωνικού πόρου υπέρ της κοινωνικής ασφάλισης»! Αντί δηλαδή να απαιτήσουν να πληρώσουν το κράτος και οι εργοδότες ζητάνε να επιβληθεί νέο χαράτσι στους εργαζόμενους.
Τέλος, η πλήρη υποταγή τους στα μονοπώλια και στα όργανά τους εκφράζεται με το αίτημά τους για: «Αλλαγή των πολιτικών της ΕΕ και του ρόλου της ΕΚΤ, με στόχο την ανάπτυξη, την απασχόληση και την κοινωνική πολιτική και συνοχή».
Το ίδιο ακριβώς ζητάνε και τα ευρωπαϊκά συνδικάτα στηρίγματα του κεφαλαίου σημειώνοντας στη διακήρυξη της Μαδρίτης: «Ζητούμε από τους πολιτικά υπεύθυνους των ευρωπαϊκών θεσμών και των κυβερνήσεων των κρατών μελών της ΕΕ να αλλάξουν ριζικά διορθώνοντας τις αφόρητες αυτές πολιτικές και να διαπραγματευθούν με τη ΣΕΣ και με τις εθνικές συνδικαλιστικές οργανώσεις τις εναλλακτικές πολιτικές που προτείνουν τα συνδικάτα».

Στόχος η υλοποίηση της στρατηγικής «ΕΕ 2020»

Ακόμα πιο ξεκάθαρη η 12η Διαρκής Συνδιάσκεψη των Συνδικάτων των Ευρωπαϊκών Πρωτευουσών επισημαίνει στην απόφασή της:
«Είναι σημαντικό να ενισχύσουμε τη βάση του Συνδικαλιστικού κινήματος, επιδιώκοντας τους στόχους της στρατηγικής της ΕΕ 2020, προτείνοντας συγκεκριμένα μέτρα για την επίτευξη αυτών των στόχων»!
Υπενθυμίζεται ότι η «ΕΕ 2020» είναι η αντιλαϊκή στρατηγική που εγκρίθηκε στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ τον Ιούνη του 2010. Το πλαίσιο αυτής της στρατηγικής είναι μεταξύ άλλων η διασφάλιση φθηνότερου εργατικού δυναμικού, η στήριξη της επιχειρηματικής δράσης στον τομέα της λεγόμενης πράσινης ανάπτυξης με χρηματοδοτήσεις και τσάκισμα των εργασιακών σχέσεων, η διαρκής κατάρτιση ημιμαθών εργαζομένων ώστε να προσαρμόζονται και να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής.
Τη μνημειώδη αυτή θέση για την υποταγή των συνδικάτων στα μονοπώλια συνοδεύει η διαμαρτυρία τους ότι οι εργοδότες δεν προσέρχονται πια στον «κοινωνικό διάλογο» που χρησιμεύει, όπως λένε, στη χειραγώγηση των εργαζομένων: «Η άρνηση του "κοινωνικού διαλόγου" είναι πραγματικότητα και οδηγεί στην επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων και σε κοινωνικές εντάσεις»! Ξεκάθαρη δήλωση του αντεργατικού ρόλου του «κοινωνικού διαλόγου» και των φορέων του.

Ανοιχτή υπονόμευση

Οι δυνάμεις αυτές δε διστάζουν να προχωρήσουν και στην ανοιχτή υπονόμευση των αγώνων, όπως έγινε και στην πρόσφατη πανεργατική απεργία.
Οπως καταγγέλλει η «Εργατοϋπαλληλική Ενότητα Εργαζομένων» στο Δήμο Ταύρου, η ΠΑΣΚΕ προωθούσε την αντίληψη της αναποτελεσματικότητας λέγοντας ότι με μια απεργία «δε γίνεται τίποτα» και ο πρόεδρος του Συλλόγου διαλαλούσε πως δε θα απεργήσει για να μην του κοπεί το μεροκάματο. Επιπλέον, καλούσε εργαζόμενους αν θέλουν να κατέβουν στην απεργιακή συγκέντρωση, να πάρουν 2ωρη άδεια ή να χτυπήσουν κάρτα, εκφυλίζοντας έτσι την έννοια του αγώνα.
Στο εργοστάσιο της «ΙΟΝ» η πλειοψηφία - ΔΑΚΕ - στη διοίκηση του Σωματείου, αρνήθηκε να πάρει απόφαση για απεργία με τον ισχυρισμό ότι δεν «υπάρχουν προβλήματα με την εταιρεία».
Στη ΜΕΤΚΑ στο Βόλο, η πλειοψηφία - ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ - στο επιχειρησιακό σωματείο δεν έκανε απολύτως τίποτα για την απεργία και απέρριψε την πρόταση των ταξικών δυνάμεων να γίνει γενική συνέλευση για να ενημερωθούν οι εργαζόμενοι και να ληφθούν μέτρα για την οργάνωση της απεργίας.
Στο σωματείο των εργαζομένων του Πολεμικού Ναυτικού, η ΠΑΣΚΕ που πλειοψηφεί στη διοίκηση, αποφάσισε να μη γίνει απεργία, επειδή στις υπηρεσίες που συνεχώς συρρικνώνονται έχουν απομείνει 15 εργαζόμενοι και κατά την άποψή της «δεν αξίζει να απεργήσουν».
Στη γαλακτοβιομηχανία «ΔΩΔΩΝΗ» και στην πτηνοτροφική επιχείρηση «ΠΙΝΔΟΣ», οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες στα επιχειρησιακά σωματεία, στην πρώτη περίπτωση (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ) κήρυξαν 3ωρη στάση εργασίας, στη δεύτερη (ΣΥΡΙΖΑ) απεργία μόνο για την πρώτη βάρδια.
Τα παραπάνω είναι μόνο ενδεικτικά των μεθοδεύσεων αυτών των πλειοψηφιών που είναι ξεκάθαρα πια εχθροί των συμφερόντων και των αναγκών των εργατών.

Χρήστος ΜΑΝΤΑΛΟΒΑΣ