ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΑ - ΚΡΑΤΙΚΟ ΧΡΕΟΣ Ποσά - πρόκληση για τη στήριξη του κεφαλαίου

Με ψεύτικα επιχειρήματα και κατασκευασμένα στοιχεία προσπαθούν οι κυβερνώντες να σκεπάσουν τις αβάσταχτες συνέπειες που έχει για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα η φιλομονοπωλιακή πολιτική αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης. Μια κρίση που σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις θα επεκταθεί και σε ολόκληρη την επόμενη χρονιά, μια χρονιά που θα συνοδευτεί με νέα, ακόμα πιο σκληρά και επώδυνα μέτρα για τις λαϊκές οικογένειες.
Η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, μετά τις δημαγωγίες για δήθεν ...επανακαθορισμό της οικονομικής πολιτικής, δεν ταυτίστηκε μόνο με το σύνολο της αντιλαϊκής - αντιδραστικής πολιτικής διαχείρισης της κρίσης σε βάρος των εργαζομένων. Υιοθέτησε και την πλέον χυδαία πλευρά των επιχειρημάτων που ακούστηκαν την τελευταία διετία, «επιχειρήματα» που στηρίζονται στο απόλυτο ψέμα και στη διαστροφή της πραγματικότητας, επιδιώκοντας τον αποπροσανατολισμό και τη δημιουργία εντυπώσεων. Το πλέον αγαπημένο τους επιχείρημα αφορά στους μισθούς και τις συντάξεις, το βάρος των οποίων υποτίθεται είναι τόσο δυσβάσταχτο που εξαιτίας του παραλύει ολόκληρη η κοινωνία. Μιλάμε για ένα μεγάλο ψέμα, που τα φερέφωνα του συστήματος αναπαράγουν συνεχώς, ποντάροντας να θολώσουν τα νερά και να εξουδετερώσουν τις λαϊκές αντιδράσεις.
Σε αυτά ακριβώς τα πλαίσια και αναφερόμενος στο πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Σ. Κεδίκογλου, έλεγε την προηγούμενη Τρίτη, σε ραδιοφωνικό σταθμό: «Από τα 88 δισ. των πρωτογενών δαπανών του ελληνικού κράτους, τα 60 δισ. πάνε σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα. Μάλιστα, η αναλογία των συντάξεων είναι διπλάσια απ' ό,τι οι μισθοί. Συγκεκριμένα, είναι 30 δισ. οι συντάξεις, 15 δισ. οι μισθοί και άλλα τόσα σχεδόν τα επιδόματα».
ΟΛΑ αυτά τα «στοιχεία» που επικαλείται ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΑ. Κανένα δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια.
Εντελώς ενδεικτικά (και παραθετικά) να πούμε ότι:

• Οι πρωτογενείς δαπάνες του Δημοσίου δεν είναι 88 δισ,, αλλά 49,1 δισ. ευρώ.
• Δεν πηγαίνουν 60 δισ. σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα, αλλά 19,4 δισ.
• Δεν είναι αλήθεια ότι οι συντάξεις είναι 30 δισ. και οι μισθοί 15 δισ. Οι σωστοί αριθμοί είναι 6,58 δισ. και 12,8 δισ. αντίστοιχα.

Οι μισθοί και οι συντάξεις

Επειδή πολλά έχουν ειπωθεί για τα κονδύλια «μισθοί και συντάξεις» ας δούμε πώς αυτά απεικονίζονται στους τόμους των ετήσιων κρατικών προϋπολογισμών.
Πρώτον: Οι μισθοί για το 2012 υπολογίζεται ότι θα φτάσουν τα 12,8 δισ. ευρώ, ενώ οι συντάξεις τα 6,58 δισ. ευρώ. Αρα, ως άθροισμα μισθοί και συντάξεις συνθέτουν ένα κονδύλι της τάξης των 19,4 δισ. ευρώ, ποσό που δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με όσους επιχειρούν να υποστηρίξουν ότι η χώρα ζει για να πληρώσει τους μισθούς και τις συντάξεις του Δημοσίου.
Δεύτερον: Αυτό το ποσό των 19,4 δισ. ευρώ είναι το ετήσιο εισόδημα για περίπου 1.214.671 δημοσίους υπαλλήλους και συνταξιούχους του Δημοσίου, ενώ αποτελεί το 9% του ΑΕΠ της χώρας. Για να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της πρόκλησης όσων ζητούν την υποταγή των εργαζομένων στα αντιδραστικά σχέδια της πλουτοκρατίας, να σημειώσουμε ότι σύμφωνα πάντα με τα επίσημα στοιχεία το 1990, για τους 633.522 εργαζόμενους και συνταξιούχους του Δημοσίου, το τότε κράτος δαπάνησε για μισθούς και συντάξεις 4,4 δισ ευρώ, ποσό που αντιστοιχούσε στο 14,1% του ΑΕΠ της χώρας.
Ας αναλογιστούμε τη διαφορά. Οι μισοί σε αριθμό εργαζόμενοι - συνταξιούχοι δικαιούνταν πριν από 22 χρόνια ένα αισθητά μεγαλύτερο κομμάτι του παραγόμενου πλούτου, απ' ό,τι αναλογεί σήμερα σε διπλάσια άτομα. Η ανάπτυξη, η πρόοδος, τα ...άλματα για τα οποία μας βομβάρδιζαν όλα αυτά τα χρόνια, ήταν το απαραίτητο σκηνικό για να στηθεί μια απίστευτης έκτασης λεηλασία των λαϊκών εισοδημάτων, προκειμένου να εξασφαλιστεί μια πρωτόγνωρη στην ιστορία του τόπου υπερσυσσώρευση κεφαλαίων στα χέρια μιας χούφτας σαπρόφυτων που επιβιώνουν καταβροχθίζοντας ό,τι παράγουν οι πολλοί.
Τρίτον: Το κονδύλι «μισθοί - συντάξεις», τα τελευταία χρόνια συρρικνώνεται διαρκώς. Το 2008 είχε φτάσει τα 22,87 δισ. ευρώ και έκτοτε συνεχώς ψαλιδίζεται, παρά το γεγονός ότι αν πιστέψουμε τα κυβερνητικά στοιχεία, το σύνολο των εργαζομένων και συνταξιούχων εκείνη τη χρονιά ήταν 896.415 άτομα. Δηλαδή, το κονδύλι για τις πληρωμές μειώθηκε (από τα 22,87 δισ. στα 19,4 δισ. ευρώ) κατά 15,2%, ενώ ο αριθμός των δικαιούχων αυξήθηκε κατά 34,8%!!!
Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι μετά το 2005 η εξέλιξη των κονδυλίων για μισθούς - συντάξεις και ο αριθμός των δικαιούχων εξελίχθηκαν ως εξής.

• 2005: Για 826.572 δικαιούχους 18,34 δισ. ευρώ
• 2006: Για 856.791 δικαιούχους 19,56 δισ. ευρώ
• 2007: Για 879.410 δικαιούχους 20,8 δισ. ευρώ
• 2008: Για 896.415 δικαιούχους 22,87 δισ. ευρώ
• 2009: Για 914.946 δικαιούχους 22,29 δισ. ευρώ
• 2010: Για 1.188.024 δικαιούχους 20,3 δισ. ευρώ
• 2011: Για 1.207.918 δικαιούχους 20,09 δισ. ευρώ
• 2012: Για 1.214.671 δικαιούχους19,41 δισ. ευρώ

Οποιαδήποτε αριθμητική πράξη και αν κάνει ο οποιοσδήποτε, με βάση τα παραπάνω στοιχεία, το απόλυτα βέβαιο και αυταπόδεικτο είναι ότι οι δικαιούχοι μισθού ή σύνταξης από το Δημόσιο είδαν όλες αυτές τις χρονιές το εισόδημά τους να γκρεμίζεται χρόνο με το χρόνο, κάτι βεβαίως που έγινε και με τους εργαζόμενους που απασχολούνται στο λεγόμενο ιδιωτικό τομέα της οικονομίας.
Τέταρτον: Ο συνεχής περιορισμός που υπάρχει στο κονδύλι «μισθοί - συντάξεις» φαίνεται και από την εξέλιξη που είχαν ολόκληρη την προηγούμενη δεκαετία οι κρατικές δαπάνες. Στα πλαίσια των δαπανών αυτών οι «μισθοί - συντάξεις» παρουσιάζουν μία σαφή και συνεχή κάμψη. Ετσι, ενώ τις χρονιές 2000 και 2001 οι «μισθοί - συντάξεις» αποτελούσαν το 50% περίπου των πρωτογενών κρατικών δαπανών, το 2008 είχαν ήδη περιοριστεί στο 42,3%, ενώ από τότε μέχρι σήμερα η εικόνα έχει επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο. Είναι ενδεικτικό ότι το 2011 το σχετικό κονδύλι «έκατσε» στο 38,8% των κρατικών δαπανών.
Πέμπτον: Πέρα από την οφθαλμοφανή κατεδάφιση του ονομαστικού εισοδήματος, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι συνολικά έχουν χάσει βεβαίως πολύ περισσότερα. Πρώτον, εξαιτίας των αλλεπάλληλων αυξήσεων στους φόρους, είτε πρόκειται για τους έμμεσους φόρους, είτε μιλάμε για το φόρο εισοδήματος. Δεύτερον, λόγω των διαφόρων χαρατσιών που χτυπάνε το λαϊκό εισόδημα (έκτακτες εισφορές, φόρος για τα ακίνητα, κ.λπ). Τρίτον, από τις συνεχείς ανατιμήσεις των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας (ηλεκτρικό, νερό, εισιτήρια κ.λπ.). Τέταρτον, από την παραπέρα μείωση της κρατικής χρηματοδότησης και άρα την όλο και μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Παιδείας, υπηρεσίες τις οποίες οι λαϊκές οικογένειες καλούνται να πληρώνουν όλο και πιο ακριβά.
Στην πραγματικότητα το Δημόσιο έχει κηρύξει μια εσωτερική παύση πληρωμών για τα περισσότερα κονδύλια, πέραν της μισθοδοσίας και των συντάξεων, προκειμένου να μπορεί να πληρώνει απρόσκοπτα τους τραπεζίτες - δανειστές. Κατά τ' άλλα, νοσοκομεία, σχολεία, παιδικοί σταθμοί, Τοπική Διοίκηση έχουν μείνει εκτός χρηματοδότησης και στην ουσία λειτουργούν εκ των ενόντων.
Συμπέρασμα: Είναι χοντρό παραμύθι, σκέτο ψέμα, να επικαλείται κάποιος τη συνεχή αύξηση των μισθών και των συντάξεων, προκειμένου να δικαιολογήσει την κρίση που ξέσπασε και πολύ περισσότερο τα μέτρα και τις πολιτικές που εφαρμόζονται από το 2010 και τα οποία οδηγούν εκατομμύρια νοικοκυριά στην οικονομική καταστροφή. Η μοναδική αλήθεια είναι ότι ολόκληρη η προηγούμενη δεκαετία ήταν περίοδος σχετικής μείωσης των αποδοχών των εργαζομένων, μια τάση που επιταχύνθηκε και πέρασε στο πεδίο και των απόλυτων μειώσεων, με πρόσχημα το κρατικό χρέος και την οικονομική κρίση.

Η πραγματική αιμορραγία

Ναι, αλλά η αιμορραγία του κρατικού προϋπολογισμού είναι γεγονός και το ερώτημα «πού πήγαν τα κονδύλια που λείπουν» είναι απόλυτα εύλογο. Οι κομμουνιστές έχουν εξηγήσει αναλυτικά και με κάθε τρόπο - πολιτικά, με βάση τις αρχές οικονομικής διαχείρισης των αστών, αλλά και με συγκεκριμένους αριθμούς - ότι το φαινόμενο «δημοσιονομικά ελλείμματα» και κατ' επέκταση «δημόσιο χρέος» είναι σύμφυτο με το ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα και τον καπιταλισμό. Προκύπτει ως αποτέλεσμα της φιλομονοπωλιακής πολιτικής του αστικού κράτους, το οποίο στην προσπάθειά του να ικανοποιήσει την οικονομική ολιγαρχία και τους επιχειρηματικούς ομίλους, προσφέροντας κίνητρα, προνόμια, απαλλαγές, αυξάνει συνεχώς τις σχετικές κρατικές δαπάνες, με συνέπεια να «ξεχειλώνει» ο κρατικός προϋπολογισμός, ο οποίος κάποια στιγμή αρχίζει να παρουσιάζει ελλείμματα. Το σκέλος των δαπανών, δηλαδή, γίνεται μεγαλύτερο από το σκέλος των εσόδων.
Με τα ελλείμματα αυτά καταφέρνει το κράτος να χρηματοδοτεί την καπιταλιστική ανάπτυξη, με τα ελλείμματα αυτά πορεύεται, ενώ οι κρατικές παρεμβάσεις για την αντιμετώπισή τους δημιουργούν ένα ιδιαίτερα ευνοϊκό καθεστώς για την ανάπτυξη και την ιδιαίτερα υψηλή κερδοφορία του τραπεζικού κεφαλαίου, αφού οι τράπεζες είναι εκείνες που δανείζουν και στην ουσία διαχειρίζονται το κρατικό χρέος, που ιστορικά συσσωρεύεται προκειμένου να καλυφθούν τα δημοσιονομικά ελλείμματα. Μιλάμε για ένα φαύλο κύκλο, που στόχο έχει να διαιωνίζει τις διαδικασίες της ανακατανομής εισοδημάτων στην καπιταλιστική κοινωνία υπέρ του κεφαλαίου. Ενας κύκλος που κατακλέβοντας το λαό καταφέρνει να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους.
Αν αφήσουμε κατά μέρος την προπαγάνδα των ψεύτικων στοιχείων της κυβέρνησης και τις χυδαίες επιθέσεις που εξαπολύουν ενάντια στους εργαζόμενους οι απολογητές του συστήματος, διαπιστώνουμε ότι μόνο μέσα στο 2012, χρονιά που κλιμακώθηκαν τα μέτρα σε βάρος του λαού, από τον κρατικό κορβανά θα δοθούν:

• 88,6 δισ. ευρώ για την πληρωμή τοκοχρεολυτικών δόσεων εξυπηρέτησης των κρατικών δανείων
• 31,1 δισ. ευρώ για να καλυφθεί η ζημιά των ελληνικών τραπεζών από το «κούρεμα» μέρους του κρατικού χρέους
• 7,7 δισ. ευρώ για να χρηματοδοτηθούν μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι μέσα από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων.

Το άθροισμα των παραπάνω κονδυλίων, που ανεμπόδιστα δίνονται στους εκπροσώπους της πλουτοκρατίας με τη μορφή της πληρωμής υποχρεώσεων του Δημοσίου προς αυτούς, ξεπερνά τα 127 δισεκατομμύρια ευρώ, σε μια χρονιά που εκτιμάται ότι το ΑΕΠ της χώρας θα διαμορφωθεί στα 212 δισ. ευρώ.
Δηλαδή, ένα ποσοστό, που φτάνει το 60% του ΑΕΠ, έχει ήδη προαποφασιστεί ότι θα μεταφερθεί από τις τσέπες των εργαζομένων, που πληρώνουν φόρους, τέλη και χαράτσια, στα θησαυροφυλάκια των εκπροσώπων της άρχουσας τάξης, στο όνομα της πολιτικής διαχείρισης της κρίσης υπέρ του κεφαλαίου.
Μια πολιτική που δεν είναι απλά ληστρική και καταστροφική για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, αλλά που δεν επιδέχεται βελτιώσεις και φτιασιδώματα. Μόνη διέξοδος για το λαό είναι να απαλλαγεί οριστικά από αυτή. Να δυναμώσει τον αγώνα για την ανατροπή της, στην κατεύθυνση της εξασφάλισης μιας λαϊκής εξουσίας, που θα λυτρώσει τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα από την κυριαρχία του κεφαλαίου και θα ανοίξει το δρόμο της πραγματικής ανάπτυξης της οικονομίας και του τόπου, με αποκλειστικό γνώμονα τα συμφέροντα και τις ανάγκες του λαού.

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ