ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ Στρατηγική ενσωμάτωσης για τη σωτηρία του συστήματος

Γρηγοριάδης Κώστας

Ο Αλ. Τσίπρας στην ομιλία του στην τελευταία ΚΠΕ του ΣΥΝ, προσδιόρισε ως εξής το δίλημμα που μπαίνει μπροστά στο λαό και τη διέξοδο από την κρίση. Ο λαός «έχει μπροστά του μία - και μόνο μία - πραγματική επιλογή: `Η το μνημόνιο ή τον ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος». Επικίνδυνο για το λαό δίλημμα. Πρώτ' απ' όλα, γιατί συγκαλύπτει την πραγματική ταξική διαχωριστική γραμμή σε κοινωνικό επίπεδο ανάμεσα στο λαό και τα μονοπώλια. Και δεύτερο γιατί καλλιεργεί φρούδες ελπίδες ότι με τη δική του στρατηγική θα έρθουν καλύτερες μέρες για τον ίδιο, όταν όχι μόνο δε λέει κουβέντα ενάντια στους μεγαλοεπιχειρηματίες και την ΕΕ που απαιτούν τα μέτρα του μνημονίου για να αντιμετωπίσουν την κρίση σε όφελός τους, δε συγκρούεται μαζί τους, αλλά προβάλλει διέξοδο σε όφελός τους. Αρα συγκαλύπτει και την πραγματική διαχωριστική γραμμή πολιτικής διεξόδου: Πολιτική για τα μονοπώλια ή πολιτική για το λαό.Σε άλλο σημείο της ομιλίας του, ο Αλ. Τσίπρας αναφέρει: «Να ανοίξουμε το δρόμο σε μια κυβέρνηση εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας και λαϊκής χειραφέτησης, που θα ξαναχτίσει την Ελλάδα. Σε μια κυβέρνηση όλων των Ελλήνων». Τι λέει εδώ; Μια κυβέρνηση όλων των Ελλήνων, δηλαδή μεγαλοεπιχειρηματιών και εργαζομένων. Κυβέρνηση «εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας». Δηλαδή, σωτηρίας αυτής της εκμεταλλευτικής κοινωνίας και όχι του λαού, γιατί σωτηρία του λαού σημαίνει εναντίωση στους καπιταλιστές μέχρι την αφαίρεση της οικονομίας από τα χέρια τους, μέχρι να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», γιατί το μνημόνιο βουλιάζει την οικονομία, βαθαίνει την ύφεση, όπως λένε. Μόνο που η οικονομία είναι καπιταλιστική και τη βουλιάζει η κρίση. Η σωτηρία της από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει σωτηρία των μεγαλοεπιχειρηματιών. Ταυτίζει τη σωτηρία του λαού με τη σωτηρία των καπιταλιστών, γι' αυτό την ονομάζει «εθνική». Μα, έτσι, τα αδιέξοδα της διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης τα κάνει πρόβλημα του λαού, καλώντας τον να συμβάλει στο ξεπέρασμά της σε όφελος του κεφαλαίου.

Ποια διέξοδο επεξεργάζονται;

Ο Γ. Σταθάκης, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και καθηγητής Οικονομικών σε άρθρο του στο «Βήμα της Κυριακής», 21/10/2012, αναλύει πιο συγκεκριμένα τη στρατηγική τους. Γράφει: «Η διέξοδος από την κρίση συναρτάται από τρεις βασικές και παράλληλες Αλλαγές πολιτικής στον αντίποδα του μνημονίου. Τη σταθεροποίηση των δημοσίων οικονομικών και των μισθών στα σημερινά τους επίπεδα, την επίλυση του τραπεζικού προβλήματος και την αναζήτηση αναπτυξιακών πρωτοβουλιών ταχείας αποτελεσματικότητας. Το πρώτο είναι σχετικά εύκολο. Οι δημόσιες δαπάνες "παγώνουν" στο σημερινό τους επίπεδο». Η σταθεροποίηση των μισθών στα σημερινά επίπεδα των μισθών πείνας και των δημόσιων οικονομικών, επίσης, στα σημερινά επίπεδα, άρα καμιά ενίσχυση στους τομείς Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας σημαίνει αντιλαϊκή πολιτική αλλά με άλλο μείγμα.
Και συνεχίζει ο Γ. Σταθάκης: «Ο δεύτερος άξονας αφορά την επίλυση του τραπεζικού ζητήματος και της χρηματοδότησης της οικονομίας. Η άμεση κρατικοποίηση των τραπεζών είναι επιβεβλημένη... Η καλύτερη λύση είναι φυσικά η "αμερικανική", ή κάποια παραλλαγή της. Οι τράπεζες δίνουν κοινές μετοχές έναντι των χρημάτων που λαμβάνουν από το κράτος ή τον EFSF ή όποια συνδυασμένη συμφωνία προκύψει και τίθενται υπό άμεσο ή έμμεσο κρατικό έλεγχο».
Τι λέει; Πολιτική ανακεφαλαιοποίησης, δηλαδή της ενίσχυσης των τραπεζών. Οσο για το δημόσιο έλεγχο των τραπεζών που παίρνουν χρήμα, ήδη γίνεται με απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Είναι δε λαθροχειρία να μιλά για κρατικοποίηση, ενώ δεν είναι κρατικοποίηση ο δημόσιος έλεγχος. Γιατί, όμως, ενίσχυση των τραπεζών; Για να μπορούν να χρηματοδοτήσουν με δάνεια τις επιχειρήσεις για επενδύσεις, για να αντιμετωπίσουν τη χασούρα από «τα κόκκινα δάνεια και την εξυγίανση του χαρτοφυλακίου τους, δηλαδή αυτά που δεν πρόκειται να εισπράξουν.
Ο Γ. Σταθάκης στο ίδιο άρθρο έγραφε και τα εξής: «Οι επιβεβλημένες Αλλαγές (ενιαίο μισθολόγιο, πάταξη της κατασπατάλησης πόρων σε δημόσια έργα, προμήθειες, υπεργολαβίες, διαχείριση δαπανών Υγείας, δημοτικές επιχειρήσεις, κ.λπ.), αναμένεται να εξοικονομήσουν πόρους της τάξης του 10% - 15% των δημοσίων δαπανών ή περίπου 5 - 6 δισ. ετησίως... Οι πόροι αυτοί μπορούν στη συνέχεια να χρησιμοποιηθούν για επανεπενδύσεις στους ίδιους κλάδους και να συμβάλουν θετικά στην ανάκαμψη της οικονομίας».
Ας πούμε ότι πράγματι θα εξοικονομηθούν πόροι. Αυτοί όμως θα δοθούν στο κεφάλαιο για επενδύσεις με μισθούς καθηλωμένους. Αλλωστε, και ο Ν. Βούτσης σε πρωινή εκπομπή του ΜΕΓΚΑ, είπε ότι αν περάσουν τα αντεργατικά μέτρα καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να τα ακυρώσει. Προετοιμάζονται, φαίνεται, να διαχειριστούν αυτήν την πραγματικότητα ως αναγκαίο κακό και με κάλπικες υποσχέσεις για ανακούφιση της ζωής των εργαζομένων κάποτε στο αόριστο μέλλον. Γιατί και ανάκαμψη να έρθει, θα είναι αναιμική, η επόμενη κρίση θα έρθει γρήγορα. Οι δε σημερινές συνθήκες σε μισθούς και εργασιακά δικαιώματα θα παραμένουν. Αρα ποιο το όφελος για τους εργαζόμενους;

Για την αναδιαπραγμάτευση και το χρέος

Πώς προσδιόρισε ο Αλ. Τσίπρας την «εναλλακτική διέξοδο»; Είπε: «Ακύρωση του μνημονίου. Aναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης, με αντικείμενο το μορατόριουμ στην πληρωμή των τόκων του εξωτερικού χρέους για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, τη διαγραφή σημαντικού μέρους της ονομαστικής αξίας του δημόσιου χρέους και την αποπληρωμή του υπόλοιπου με "ρήτρα ανάπτυξης"».
Δε θα ξαναεπαναλάβουμε ότι από την «κατάργηση του μνημονίου» πέρασαν στην «ακύρωση» που σημαίνει ότι έρχονται αναγκαστικά μέσα από την «αναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης», νέα αντιλαϊκά μέτρα. Μιλά για «μορατόριουμ πληρωμών του χρέους» και διαγραφή ενός μέρους του. Αυτά θα αναδιαπραγματευτεί. Το «μορατόριουμ πληρωμών χρέους» χρειάζεται για να εξοικονομήσουν χρήμα στα κρατικά ταμεία για να χρηματοδοτήσουν καπιταλιστικές επενδύσεις.
Ο Γ. Σταθάκης ως προς προς το χρέος είναι πολύ πιο συγκεκριμένος. Γράφει: «Ο τρίτος άξονας αφορά τη διαχείριση του δημοσίου χρέους. Η αποπληρωμή των τόκων ύψους 100 δισ. μέχρι το 2020 (από τις ιδιωτικοποιήσεις 50 δισ. και το πλεόνασμα του προϋπολογισμού, άλλα 50 δισ.) είναι εξωπραγματικό. Η αναδιάρθρωση του χρέους αναπόφευκτα περιέχει το άμεσο "κούρεμα" ή κάποια μορφή "κουρέματος" συμβατή με την προσέλκυση πόρων και από τις διεθνείς χρηματαγορές, όπου τα ομόλογα έχουν μεταβαλλόμενη τιμή ανάλογα με την ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας (ρήτρα ανάπτυξης, δηλαδή, όχι μόνο στην αποπληρωμή των διακρατικών δανείων, αλλά και προσέλκυση ιδιωτικών κεφαλαίων στη διαδικασία αυτή)». Στη διαπίστωσή του ότι το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο και χρειάζεται «κούρεμα» συμφωνεί με το ΔΝΤ, όπως, άλλωστε, το έχουν διατυπώσει πολλάκις, από τότε που το δήλωσε δημόσια και η Κρ. Λαγκάρντ. Με το ΔΝΤ ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ταυτόχρονα προτείνει μια διαφορετική μορφή αποπληρωμής του κρατικού χρέους, προβάλλοντας ότι αυτή συνδυάζεται και με την προσέλκυση ιδιωτικών κεφαλαίων για επενδύσεις.
Τι θα ωφεληθεί ο λαός απ' όλα τα παραπάνω; Τίποτα. Θα χάσει. Το εισόδημά του θα μείνει τουλάχιστον στα σημερινά επίπεδα και θα πληρώνει και το χρέος. Ενώ με μισθούς πείνας όπως οι σημερινοί («σταθεροποίηση των μισθών στα σημερινά επίπεδα» προτείνουν) και εργασιακές σχέσεις λάστιχο, ή με 13 ώρες δουλειά για 6 μέρες τη βδομάδα χωρίς πληρωμή υπερωρίας θα ενταθεί η υπερεκμετάλλευση και η κερδοφορία των επιχειρηματιών.

Χειραγώγηση του κινήματος

Ο Αλ. Τσίπρας στην ομιλία του στην ΚΠΕ του ΣΥΝ είπε και τα εξής για την ανάπτυξη: «Ανασυγκρότηση της χώρας, σε αναπτυξιακή και παραγωγική κατεύθυνση. Με ευρεία αναδιανομή του εισοδήματος και του πλούτου. Με την ενίσχυση του κοινωνικού τομέα της οικονομίας. Της δημόσιας και της κοινωνικής επιχειρηματικότητας».
Κάνουν λόγο για «κοινωνικό τομέα οικονομίας», δηλαδή για οργάνωση συνεταιρισμών ανέργων, δράσεις ΜΚΟ, μορφών εταιρικής κοινωνικής ευθύνης κ.λπ., για την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών σε πάμφτωχους και εξαθλιωμένους. Ηδη, τέτοια προγράμματα υπάρχουν εδώ και δεκαετίες στην ΕΕ, ενώ πρόσφατα άρχισαν να αναπτύσσονται και στη χώρα μας. Οσο για τη δημόσια επιχειρηματικότητα, με δεδομένη την ύπαρξη και ιδιωτικής, αυτή θα υπηρετεί την ιδιωτική. Αναδιανομή, και μάλιστα σε συνθήκες αντιμετώπισης της κρίσης, είναι απάτη. Οι καπιταλιστές επιδιώκουν αύξηση κερδών και κεφαλαίου, ανταγωνιστικότητα, άρα θέλουν πάμφθηνη εργατική δύναμη.
Υπάρχει ένα ακόμη ζήτημα: Ο Αλ. Τσίπρας προσδιόρισε ως εξής τη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με το κίνημα: «Στόχος μας είναι μια μεγάλη κινηματική, ριζοσπαστική και δημοκρατική παράταξη της Αριστεράς που θα εμπνέει και θα κινητοποιεί. Σε διαλεκτική σχέση με τα κινήματα». Είναι φανερό ότι θέλει το κίνημα να στηρίξει τη στρατηγική του, την κυβέρνησή του, δηλαδή εργατικό, λαϊκό κίνημα χειραγωγημένο στα πλαίσια του καπιταλισμού.
Ως προς αυτό, σε ρεπορτάζ της «Αυγής», 24/10/1012, για την «Αυτόνομη Παρέμβαση» (συνδικαλιστική τους παράταξη) και τη θέση της για τη ΓΣΕΕ έγραφε: «Οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα έχουν μπροστά τους μια και μόνη επιλογή... σαφή και διακηρυγμένο στόχο την αποδέσμευση από το μνημόνιο και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές... Αυτή η συνδικαλιστική ηγεσία έχει χρεοκοπήσει... Η ηγεσία της ΓΣΕΕ οφείλει να προσφύγει στους εργαζόμενους, έτσι ώστε με τη νωπή εντολή τους να φθάσει στο εκλογοαπολογιστικό συνέδριο τον Μάρτιο. Σε ένα συνέδριο - αφετηρία για την αναζωογόνηση και ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος με ταξικό πρόσημο και αγωνιστικό προσανατολισμό».
Αλλά σ' αυτής της χρεοκοπημένης ΓΣΕΕ τις συγκεντρώσεις συμμετέχει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και βγάζουν λόγους τα συνδικαλιστικά του στελέχη. Τι συνδικαλιστικό κίνημα θέλουν; Να στηρίζει την «αντιμνημονιακή» στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του. Δηλαδή, μιας κυβέρνησης που φιλοδοξεί να διαχειριστεί την κρίση του καπιταλισμού σε όφελός του. Θέλει, λοιπόν, μια «αντιμνημονιακή» ΓΣΕΕ και όχι ταξική ενάντια στο κεφάλαιο και στην πολιτική του. Για τους «υγιείς επιχειρηματίες» στήνουν συνδικαλιστικό κίνημα. Αλλωστε, έχουν ξεκινήσει ήδη τη διαδικασία διαμόρφωσης «αντιμνημονιακών» παρατάξεων σε συνδικάτα μαζί με τμήμα της ΠΑΣΚΕ. Χρειάζεται, λοιπόν, αποκάλυψη αυτών των αντεργατικών επιδιώξεων και δράση, ώστε όχι μόνο να μην εγκλωβιστούν εργαζόμενοι, αλλά να συσπειρωθούν με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ.
Απ' όλα τα παραπάνω, γίνεται φανερό ότι πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια καραμπινάτη μορφή διαχείρισης της οικονομικής κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος των εργαζομένων.

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ