ΠΡΟΕΔΡΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ Στην υπηρεσία της κερδοφορίας του κεφαλαίου

Το τελευταίο ντιμπέιτ ήταν μέρος του σόου παραπλάνησης και χειραγώγησης του αμερικανικού λαού

Δέκα μέρες πριν τις εκλογές για την ανάδειξη νέου Προέδρου αλλά και για την ανανέωση των μισών μελών του Κογκρέσου, οι δύο «μονομάχοι», ο νυν Πρόεδρος, Μπαράκ Ομπάμα, και ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών, Μιτ Ρόμνεϊ, δίνουν τη μάχη «στήθος με στήθος». Οι διαφορές των δύο κινούνται στα όρια του «στατιστικού λάθους». Η μόνη διαφορά που ίσως κρίνει και το αποτέλεσμα είναι ότι βάσει πάντα των σφυγμομετρήσεων ο Πρόεδρος Ομπάμα φέρεται να προηγείται στις μισές τουλάχιστον κρίσιμες πολιτείες, που τα αποτελέσματά τους θα του εξασφαλίσουν τις αναγκαίες ψήφους στο Εκλεκτορικό Συμβούλιο.Το αβέβαιο αποτέλεσμα των εκλογών, χαρακτηριστικό ωστόσο σχεδόν όλων των εκλογικών αναμετρήσεων από το 2000, με πρώτη την αναμέτρηση Τζορτζ Ου. Μπους και Αλ Γκορ που κρίθηκε μόνο με «νοθεία» του εκλογικού αποτελέσματος, αντανακλά δύο κύριες αλληλένδετες διαδικασίες, φυσικά υπό το φόντο της καπιταλιστικής κρίσης που συνεχίζει να μαίνεται.
Οι εργαζόμενοι, η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, συνεχίζουν να ματώνουν, βλέποντας τα εισοδήματα να μην μπορούν να σταματήσουν την ελεύθερη πτώση, τα δικαιώματά τους, εργασιακά και ατομικά, να αποδεκατίζονται με πρόσχημα είτε την κρίση είτε τον αέναο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», τη φτώχεια να τους απειλεί, την ανεργία να έχει γίνει γάγγραινα. Οι πιο ευάλωτοι ταξικά και φυλετικά έχουν περιθωριοποιηθεί, εξαρτώντας την ύπαρξή τους από τα συσσίτια, τα τρόφιμα με τα κουπόνια ή τα καταφύγια αστέγων.
Οι εργαζόμενοι και ακόμη ειδικότερα οι νέοι εργαζόμενοι ή άνεργοι, αυτοί που ουσιαστικά άφησαν την αταραξία και την αποχή και προσήλθαν μαζικά στις κάλπες, κρίνοντας τις εκλογές του Νοέμβρη του 2008 υπέρ του Μπαράκ Ομπάμα, αποξενώνονται από τα δύο κόμματα, το Δημοκρατικό και το Ρεπουμπλικανικό, ή καλύτερα το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου. Η ενεργοποίηση, ακόμη και η συμμετοχή τους στην ψηφοφορία φαντάζει μάταιη.
Την ίδια στιγμή η κυρίαρχη ελίτ, αντιμέτωπη με τη σφοδρότερη και σοβαρότερη κρίση του καπιταλισμού συστήματος εδώ και περίπου έναν αιώνα, συνεχίζει να εμφανίζεται διαιρεμένη και παρατάσσεται πίσω από νοητές διαχωριστικές γραμμές μορφών διαχείρισης. «Απληστία» ενάντια σε «προσεκτική προσέγγιση» ή μία μοντέρνα εκδοχή του «Νιου Ντιλ», δηλαδή επεκτατική πολιτική με ρόλο στο κράτος, για την οποία επί ματαίω προσπαθεί να πείσει ο Πρόεδρος Ομπάμα.

Ακολουθώντας το χρήμα

Οι διαχωριστικές γραμμές ακριβώς επειδή είναι νοητές καθώς αφορούν σε ζητήματα τακτικής και όχι ουσίας, είναι δυσδιάκριτες. Ωστόσο, υπάρχει μία ασφαλής μέθοδος που Αμερικανοί επιχειρηματίες και πολιτικοί χρησιμοποιούν εάν θέλουν να προσεγγίσουν την αλήθεια. Δεν είναι άλλη από τη μέθοδο «Ακολούθησε το χρήμα».
Το χρήμα στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι οι «δωρεές και οι χορηγίες» στις προεκλογικές εκστρατείες των κομμάτων και ειδικά των δύο προεδρικών υποψηφίων. Ενας πραγματικός πακτωλός έχει διοχετευτεί στα επιτελεία των δύο κομμάτων καθιστώντας τις εκλογές αυτές ως τις δαπανηρότερες στην ιστορία των ΗΠΑ.
Στα μέσα Οκτώβρη ο Μιτ Ρόμνεϊ ανακοίνωσε ότι συγκέντρωσε για την προεκλογική του εκστρατεία 170 εκατομμύρια δολάρια το Σεπτέμβρη, ποσό ρεκόρ για τον ίδιο, όμως μικρότερο από τα 181 εκατομμύρια που συγκέντρωσε ο αντίπαλός του, Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσαν τα εκλογικά επιτελεία των δύο υποψηφίων, περίπου 1,8 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν προσφέρει χρήματα στην προεκλογική εκστρατεία του Ομπάμα, με το 98% των δωρεών να είναι μικρότερες των 250 δολαρίων, ενώ ο Ρόμνεϊ έχει λάβει περίπου ένα εκατομμύριο δωρεές μικρότερες των 250 δολαρίων.
Εντούτοις, πρόκειται για τις άμεσες χορηγίες ή δωρεές. Το καινοφανές σε αυτή την προεκλογική εκστρατεία είναι ο ρόλος των SUPER PACs, των λεγόμενων «υπερ-επιτροπών», που δημιουργήθηκαν μετά την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου στα τέλη του 2010 και αποτελούν συμβατικές επιτροπές πολιτικής δράσης που μπορούν να εισπράττουν απεριόριστα ποσά από τις εταιρείες και να τα δαπανούν μέχρι την παραμονή των εκλογών.
O Ρόμνεϊ, εξαιτίας και του παρελθόντος του ως ανθρώπου της Γουόλ Στριτ, δημιούργησε από την πρώτη στιγμή τη δική του «υπερ-επιτροπή», όταν έδινε τη μάχη για την εξασφάλιση του χρίσματος των Ρεπουμπλικανών. Ως αποτέλεσμα ο κατάλογος των χρηματοδοτών της super-Pac που στηρίζει τον Ρόμνεϊ είναι γεμάτος με στελέχη επιχειρήσεων και hedge funds. Ανάμεσά τους είναι ο δισεκατομμυριούχος Τζον Πόλσον, γνωστός από την κερδοσκοπία του στην αγορά των ενυπόθηκων δανείων υψηλού κινδύνου, ο Πολ Σίνγκερ από την «Elliot Management Corp.» κ.ά. Δέκα ιδιώτες και εταιρείες στην κούρσα για το χρίσμα ενίσχυσαν την ομάδα του Ρόμνεϊ με 1.000.000 δολάρια ο καθένας ενώ η οικονομική στήριξη συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Ο Πρόεδρος Ομπάμα «άργησε λίγο» αλλά καθώς φαίνεται θεωρείται «πιο αποδοτικό ποντάρισμα».
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα που καταγράφει τη ροή του «προεκλογικού χρήματος», Open Secrets, η μεγαλύτερη προσφορά, ύψους 1,65 εκατομμυρίων δολαρίων, στα ταμεία του Προέδρου Ομπάμα προέρχεται από την Επιτροπή Πολιτικής Δράσης (PAC) του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, ενώ ο επόμενος γίγαντας χρηματοδότης είναι η PAC των «εργαζομένων» της τράπεζας Goldman Sachs, ενώ ακολουθούν οι «πολιτικές επιτροπές των εργαζομένων» της J.P. Morgan Chase (809.000 δολάρια) και της Citigroup (737.000 δολάρια). Δύο ακόμη μεγάλες τράπεζες, η UBS και η Morgan Stanley, καθώς και η εταιρεία General Electric, που λιγότερο από ένα χρόνο πριν εξαγόρασε τραπεζικό ίδρυμα και επωφελήθηκαν τα μάλα από τα προγράμματα διάσωσης των κυβερνήσεων Μπους και Ομπάμα - Troubled Assets Relief Program (TARP) - συγκαταλέγονται μέσα στους 20 πιο μεγάλους χρηματοδότες, με πάνω από μισό εκατομμύριο δολάρια η καθεμία.
Ξεχωριστή περίπτωση αποτελεί ο μεγαλοκαρχαρίας Τζορτζ Σόρος, που σύμφωνα με πληροφορίες έχει υποσχεθεί 1 εκατ. δολάρια στην οργάνωση Priorities USA Action, η οποία χρηματοδοτεί τις διαφημίσεις της προεκλογικής εκστρατείας Ομπάμα, καθώς και 500.000 δολάρια στις οργανώσεις Majority PAC και House Majority PAC, οι οποίες συμβάλλουν στη χρηματοδότηση των εκστρατειών των υποψηφίων των Δημοκρατικών για την επανεκλογή τους στο Κογκρέσο των ΗΠΑ.

Κείμενα: Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

    

Οι δύο διαχειριστικές όψεις του ίδιου «νομίσματος»

Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ενώνουν τους δύο προέδρους, αφού αποτελούν και διέξοδο για το κεφάλαιο από τη βαθιά καπιταλιστική κρίση

Το πλέον αξιομνημόνευτο στοιχείο της εκλογικής αναμέτρησης είναι η αποκάλυψη των κοινών προγραμμάτων αλλά και της αδυναμίας ανάδειξης των ουσιαστικών διαφορών τους, αφού αυτές είναι ανύπαρκτες. Ακόμη και το δημόσιο προφίλ των δύο είναι παρόμοιο...

Οι προεκλογικές εκστρατείες των δύο κομμάτων αποτελούν έναν πόλεμο χαρακωμάτων, ενώ κατά κύριο λόγο η αντιπαράθεση των υποψηφίων για την προεδρία επικεντρώθηκε στην οικονομία, το πραγματικά καυτό θέμα των εκλογών, με τους δύο υποψηφίους να πλειοδοτούν για τη «μεσαία τάξη».
Μόνη επωδός του Μιτ Ρόμνεϊ είναι ότι ο Μπαράκ Ομπάμα οδηγεί τη χώρα στο δρόμο που ακολουθεί η Ελλάδα... υψηλό χρέος, συνεχής αύξηση της φτώχειας και της ανεργίας. O Ρόμνεϊ υπόσχεται ότι θα μειώσει τους φόρους της μεσαίας τάξης, χωρίς να μειώσει τους φόρους των πλουσίων και χωρίς να αυξήσει το έλλειμμα. Φυσικά δεν δίνει την παραμικρή εξήγηση πως τα συνδυάσει και θα τα πραγματοποιήσει όλα αυτά.
Ο πρόεδρος Ομπάμα βασιζόμενος σε αυτή την έωλη υποσχεσιολογία αντιτάσσει ότι στην πραγματικότητα ο Ρόμνεϊ θα αυξήσει τους φόρους στη μεσαία τάξη. Ενώ όσον αφορά την ανεργία και τη δημιουργία θέσεων εργασίας επαναλαμβάνει τα παραδείγματα της διάσωσης της «General Motors» και της «Chrysler» που «κατόρθωσε να διασώσει ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας» χωρίς φυσικά να αναφέρει τις τρομακτικές περικοπές στις αποδοχές των εργαζομένων ακόμη και κατά 50% και την περιστολή των δικαιωμάτων του ειδικά όσον αφορά τα προγράμματα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και συνταξιοδότησης. Μία πραγματικότητα που αποσιωπάται παντελώς από όλους, και τους δύο υποψήφιους και φυσικά τα αστικά ΜΜΕ.
«Εχουμε τέσσερα συναπτά έτη κατά τη διάρκεια των οποίων ο πρόεδρος Ομπάμα είπε ότι το έλλειμμα θα μειωθεί κατά το ήμισυ. Αντί γι' αυτό διπλασιάστηκε. Περάσαμε από ένα εθνικό χρέος ύψους 10 τρισεκατομμυρίων δολαρίων σε ένα εθνικό χρέος ύψους 16 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Εάν επανεκλεγεί το χρέος θα φτάσει στα 20 τρισ. δολ.» δηλώνει με απόλυτη πεποίθηση ο Ρόμνεϊ. Ωστόσο το πραγματικό εξωτερικό χρέος εκτοξεύτηκε από τα 7,8 τρισ. δολ. το 2005 στα 14,29 τρισ. το 2011). Εννοείται ότι όποια πολιτική διαχείρισης και αν εφαρμοστεί για το χρέος και το έλλειμμα - που σύμφωνα με το γραφείο του προϋπολογισμού του Κογκρέσου παρά τη σχετική μείωση που αναμένεται μέχρι το 2015, λόγω των δραστικών περικοπών που ήδη έχουν δρομολογηθεί (αναμένεται να κυμανθεί στο 2,5% του ΑΕΠ) θα αυξηθεί εκ νέου για να φτάσει πάλι στο 3% του ΑΕΠ το 2022 - χαμένα θα είναι τα λαϊκά στρώματα.

Ομοφωνία για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις

Οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των δύο υποψηφίων προέδρων είναι ακόμη πιο δυσδιάκριτες όταν αμφότεροι εμφανίζονται απολύτως αποφασισμένοι να εκπληρώσουν τους στόχους της εξωτερικής πολιτικής, δηλαδή την ευρύτατη χρήση της αμερικανικής πολεμικής μηχανής για την πραγμάτωση ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, ως αντίβαρο της σχετικής εξασθένησης και αμφισβήτησης της θέσης των ΗΠΑ στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα από άλλες αναδυόμενες δυνάμεις.
Ο πρώην κυβερνήτης της Μασαχουσέτης χρεώνει την εξασθένιση στην κυβέρνηση Ομπάμα, καθώς της καταλογίζει ότι η πολιτική που ασκεί είναι πολύ «μαλακή» και υπόσχεται ότι θα την αποκαταστήσει, ενώ συνεχώς επαναλαμβάνει ότι η επίθεση στη Βεγγάζη ήταν μία «τρομοκρατική επίθεση εναντίον της Αμερικής».
Για τη Συρία φέρεται αποφασισμένος να δώσει όπλα στα χέρια των αντικαθεστωτικών, ενώ για να εμποδίσει επίσης το Ιράν να αναπτύξει πυρηνικά όπλα, ο Μιτ Ρόμνεϊ έχει δηλώσει ότι σκοπεύει να επιβάλει νέες κυρώσεις. «Θα ενίσχυα τις κυρώσεις... Θα φρόντιζα αυτοί οι διπλωμάτες να έχουν μεταχείριση παρία ανά τον κόσμο, όπως μεταχειριστήκαμε (σ.σ. όπως ισχυρίστηκε) τους Νοτιοαφρικανούς διπλωμάτες κατά τη διάρκεια του απαρτχάιντ» δήλωσε κατά το τελευταίο ντιμπέιτ την περασμένη εβδομάδα.
Επίσης τονίζει την ανάγκη ενίσχυσης της «μόνιμης παρουσίας αεροπλανοφόρων» τόσο στην ανατολική Μεσόγειο όσο και στον Κόλπο και να συνεργαστεί με το Ισραήλ «ώστε να διευρυνθεί η στρατιωτική υποστήριξη και ο συντονισμός» μεταξύ των δύο χωρών. Τονίζει συνεχώς ότι η ένταση στις σχέσεις της Ουάσιγκτον με το Ισραήλ «ενθαρρύνει» το Ιράν. Κατά τους αναλυτές θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι σε περίπτωση εκλογής του Ρόμνεϊ οι ΗΠΑ θα επιστρέψουν σε μία πολιτική της Μέσης Ανατολής με επίκεντρο το Ισραήλ. Μία πολιτική που θα απομονώσει εκ νέου τις ΗΠΑ από τις υπόλοιπες αραβικές χώρες ειδικά σε μία «περίοδο αλλαγών και εξαιρετικής ρευστότητας, όπου είναι αναγκαίο ένα διαφορετικό πλαίσιο προσέγγισης και τακτικής για κάθε χώρα», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει σε ανάλυσή του το Βρετανικό Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων, γνωστό και ως «Chatham House».
Η ανάλυση αυτή και μόνο αποτελεί ψήφο εμπιστοσύνης προς το πρόσωπο του προέδρου Ομπάμα, που δεν είναι απολύτως αναγκαία, καθώς έχει περάσει με άριστα τις εξετάσεις ως «επικεφαλής» του στρατού των ΗΠΑ. Επί τέσσερα χρόνια προωθεί μεθοδικά τις αναδιαρθρώσεις στη μηχανή πολέμου των ΗΠΑ, για την «αναβάθμισή» της στην προάσπιση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων των Ηνωμένων Πολιτειών. Αναδιαρθρώσεις όπως η σημαντική μείωση του αριθμού των ανδρών του στρατού ξηράς σε συνδυασμό με την ευρύτατη χρήση των μη επανδρωμένων αεροσκαφών και σε μυστικές επιχειρήσεις, την διαβόητη «λίστα δολοφονιών». Τη διεύρυνση των μυστικών αποστολών της CIA σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Κυρίως δε θέτοντας την Ασία, δηλαδή την Κίνα, και επισήμως στο επίκεντρο της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητάς της.

Χρ. ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

    

ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Στήνει νέα δίκτυα κατασκοπείας και επεμβάσεων με βιτρίνα ΜΚΟ

Πολλαπλές είναι οι πρωτοβουλίες και οι «καινοτομίες» στην προώθηση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών σε πλανητικό επίπεδο υπό την καθοδήγηση του... βραβευμένου με Νόμπελ Ειρήνης, προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, στον ανταγωνισμό τους με τις αναδυόμενες δυνάμεις και κατά κύριο λόγο την Κίνα.

Υπό αυτό το πρίσμα, συστάθηκε από το Πεντάγωνο η νέα υπηρεσία κατασκοπείας η οποία επικεντρώνεται στις παγκόσμιες στρατηγικές απειλές και προκλήσεις από χώρες όπως το Ιράν, η ΛΔ Κορέας και η Κίνα. Η δημιουργία της, όχι τυχαία, συνέπεσε με την έκδοση προεδρικού διατάγματος που για πρώτη φορά έδινε το «πράσινο φως» στις αμερικανικές αρχές να επιβάλλουν κυρώσεις σε άτομα ή εταιρείες «που βοηθούν αυταρχικά καθεστώτα να καταπατούν τα δικαιώματα των πολιτών τους με την εφαρμογή νέων τεχνολογιών».
Η νέα κατασκοπευτική υπηρεσία, Αμυντική Μυστική Υπηρεσία (Defense Clandestine Service), η 17η κατασκοπευτική υπηρεσία, υπάγεται στις Ενοπλες Δυνάμεις αλλά θα εργάζεται από κοινού με τη CIA και την Εθνική Μυστική Υπηρεσία, ενώ επανδρώθηκε από στελέχη της στρατιωτικής Μυστικής Υπηρεσίας (DIA) στο πλαίσιο της μετατόπισης του επίκεντρου από τη Μέση Ανατολή στην Ασία «για την αντιμετώπιση μακροπρόθεσμων προκλήσεων, όπως η άνοδος της Κίνας και οι «πυρηνικές απειλές της ΛΔ Κορέας και του Ιράν», αλλά «και της Αφρικής όπου οι πυρήνες της "Αλ Κάιντα" αυξάνονται».
Σύμφωνα με την ειδησεογραφική ιστοσελίδα «InsideDefense» πριν καν την επίσημη ανακοίνωση της δημιουργίας της, το υπουργείο Αμυνας είχε ζητήσει από το Κογκρέσο να εγκρίνει την αποστολή πρακτόρων στο εξωτερικό, όπου θα εμφανίζονται ως επιχειρηματίες, ώστε να ξεκινήσουν το κατασκοπευτικό τους έργο.
Τους ίδιους ακριβώς στόχους έχει και το προεδρικό διάταγμα για τη δημιουργία ενός «Συμβουλίου Αποτροπής Ακροτήτων», που πραγματοποίησε την πρώτη του συνεδρίαση τον περασμένη Απρίλη, αφού «η κακόβουλη χρήση τεχνολογίας» διευκολύνει τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Ιράν και τη Συρία και αποτελεί απειλή για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ...
Το διάταγμα απαγορεύει σε άτομα ή εταιρείες που σχετίζονται με την παροχή και τη διαχείριση «κατασκοπευτικών» τεχνολογιών την είσοδό τους στις Ηνωμένες Πολιτείες και επιβάλλει την κατάσχεση των περιουσιακών τους στοιχείων στις ΗΠΑ, αν και μεγάλο τμήμα της τεχνολογίας που χρησιμοποιείται από «δυναστικά καθεστώτα», όπως τα αποκαλούν για ευνόητους λόγους οι ΗΠΑ, παρεχόταν από αμερικανικές εταιρείες. Το Ιράν, ίσως αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα της υπονομευτικής αυτής δράσης και της εφαρμογής του διατάγματος, καθώς αποτελεί αναπόσπαστο μέρος των κυρώσεων που έχουν επιβληθεί αλλά και των πολλαπλών περιπτώσεων δολιοφθοράς, κυβερνοεπιθέσεων ακόμη και δολοφονιών πυρηνικών επιστημόνων.

Νέα μέσα υπονόμευσης αντιπάλων

Ο πάγιος τρόπος της διείσδυσης μέσω της λεγόμενης «κοινωνίας των πολιτών», δηλαδή των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων - που στην πραγματικότητα μόνο μη κυβερνητικές δεν είναι, αλλά μέσα χειραγώγησης που χρησιμοποιεί ο ιμπεριαλισμός - βρίσκεται πάντα σε άμεση... χρήση.
Η Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Ιδρυμα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» (HRF) αποτελεί «βιτρίνα» της αμερικανικής CIA και όργανο υπονόμευσης για την αποσταθεροποίηση κυβερνήσεων στη Λατινική Αμερική, ιδιαίτερα στη Βενεζουέλα, τη Βολιβία και το Εκουαδόρ, όπου αποτέλεσαν το κύριο όργανο των εκστρατειών αποσταθεροποίησης, όπως έχει αποκαλύψει ο ερευνητής δημοσιογράφος Ζαν Γκι Αγιάρντ και η δράση της ήδη καταγράφηκε καθόλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου στη Βενεζουέλα.
Σύμφωνα με τον Αγιάρντ, η HRF στήθηκε από τη CIA και έχει έδρα στον 45ο όροφο του «Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντιγκ» στη Νέα Υόρκη, ενώ τονίζει ότι το όνομα επιλέχθηκε μόνο και μόνο για να προκαλεί σύγχυση με την οργάνωση «Human Rights Watch», που είναι πασίγνωστη. «Πρόκειται για βιτρίνα της CIA» κατά τον Αγιάρντ αναφέροντας σειρά στοιχείων των ερευνών των εισαγγελικών αρχών της Βολιβίας, όπου αποκαλύπτεται ότι είχε κομβικό ρόλο στην προσπάθεια εκτροπής στη Βολιβία το 2009. Προσπάθεια που ενορχηστρώθηκε από το γνωστό μέλος της μαφίας του Μαϊάμι, Αρμάντο Βαγιαδάρες, και επίσης στόχευε και στη δολοφονία του Εβο Μοράλες. Το σχέδιο αποτράπηκε μετά την καίρια επέμβαση των αρχών στο κέντρο επιχειρήσεων στη Σάντα Κρους.
Η ΗRF χρηματοδοτεί και διευθύνει τις επιχειρήσεις υπονόμευσης και αποσταθεροποίησης και στη Βενεζουέλα και συγκεκριμένα αναφέρει ότι ήταν η κύρια πηγή διοχέτευσης και διάδοσης ψευδών ειδήσεων γύρω από την υπόθεση της δικαστού Μαρία Λούρδες Αφιούνι, η οποία βρίσκεται στη φυλακή από το 2009, επειδή επέτρεψε και διευκόλυνε τη φυγή από τη χώρα ενός τραπεζίτη ενόσω ήταν υπόδικος, αντιμετωπίζοντας σωρεία κατηγοριών για παράνομες συναλλαγές και διαφυγή κεφαλαίων και συναλλάγματος από τη Βενεζουέλα, κερδοσκοπικά παιχνίδια με το νόμισμα της χώρας κ.ά.
Οι ψευδείς ειδήσεις που διοχετεύει η HRF τυγχάνουν ειδικής μεταχείρισης από τα παγκόσμια αστικά ΜΜΕ, με αποτέλεσμα να έχει «δημιουργηθεί τεχνητά η εικόνα μίας χώρας επικίνδυνης, με υψηλή εγκληματικότητα και ταυτόγχρονα μίας κυβέρνησης που παραβιάζει κατάφωρα τα ανθρώπινα δικαιώματα». Ωστόσο, όπως τονίζει ο Αγιάρντ, οι μυστικές υπηρεσίες και η κυβέρνηση των ΗΠΑ χρησιμοποιούν όχι μόνο την HRF -που δεν έχει καμία σχέση με ανθρωπιστική οργάνωση- αλλά και πληθώρα άλλων ΜΚΟ «για να διεισδύσουν στις κοινότητες και διάφορους τομείς της πνευματικής, πολιτιστικής και κοινωνικής ζωής χωρών της Λατινικής Αμερικής ώστε να διαβρώνουν, χρηματίζουν, υπονομεύουν και αποσταθεροποιούν τις κυβερνήσεις τους».


πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ