ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΓΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Αποτέλεσμα θα φέρει μόνο ο επιθετικός αγώνας

Η εισηγητική ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα

Από τη χτεσινή συνέντευξη Τύπου

Συνέντευξη Τύπου για τις πολιτικές εξελίξεις έδωσε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στην έδρα της ΚΕ του Κόμματος στον Περισσό. Ο Ριζοσπάστης παρουσιάζει την εισηγητική ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα και τη συζήτηση που ακολούθησε με τους δημοσιογράφους.

*******

Στην εισηγητική της ομιλία, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε:

«Στη νέα κόλαση των μέτρων που έρχονται σε βάρος του εργαζόμενου λαού, θέλουμε σήμερα να ξεχωρίσουμε ένα πολύ σύνθετο και πολύπλευρο πρόβλημα. Την αναγγελία της νομοθετικής κατοχύρωσης του κατώτατου μισθού που έγινε από την πλευρά του υπουργού Εργασίας και που θα έρθει για ψήφιση στη Βουλή. Στην πραγματικότητα, κάθε κυβέρνηση θα μπορεί να καθορίζει το ύψος του κατώτατου μισθού.
Λέει ψέματα ο υπουργός και η κυβέρνηση, όταν ισχυρίζονται ότι με αυτό το μέτρο δε θα πέσει ο μισθός πιο κάτω. Στην πραγματικότητα, μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, από τα 580 μεικτά θα πάει στα 520. Αλλά δεν είναι το πρόβλημα μόνο αυτό.
Το πρόβλημα είναι ότι με τη νομοθέτηση του κατώτατου μισθού καταργείται στην ουσία ο θεσμός της συλλογικής σύμβασης, των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Καταργούνται όλα τα οικονομικά και θεσμικά μέτρα που περιείχε ο θεσμός της Συλλογικής Σύμβασης, ανεξαρτήτως του ότι εμείς θεωρούσαμε ότι αυτά τα οικονομικά και θεσμικά μέτρα ήταν ξεπερασμένα για τον 21ο αιώνα και όχι μόνο, έπρεπε να αλλαχθούν, αλλά προς τα πάνω.
Στην ουσία, δηλαδή, θα καταργηθούν οι τριετίες, τα επιδόματα, η άδεια. Συνδέεται όλη αυτή η ιστορία με τη γενίκευση της προσωρινής, της ελαστικής απασχόλησης. Και θα πληγούν όχι μόνο εκείνοι που παίρνουν τον κατώτατο μισθό και μεροκάματο, αλλά θα πληγούν όλα τα μισθολογικά κλιμάκια.
Επιβεβαιώνεται η πρόβλεψη του ΚΚΕ, που έγινε σε ανύποπτο χρόνο, πριν οξυνθεί η οικονομική καπιταλιστική κρίση, που αρνήθηκε στη Βουλή να ψηφίσει το σχέδιο νόμου του ΣΥΡΙΖΑ για τη θεσμοθέτηση του λεγόμενου "ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος". Γιατί τότε ξέραμε πολύ καλά ότι εδώ και 20 χρόνια, επιχειρείται να καταργηθεί η Συλλογική Σύμβαση και να καθιερωθεί ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, που είναι ένα βοήθημα ουσιαστικά για τον εργαζόμενο, και δεν είναι ούτε καν κατώτατος μισθός και να συμπαρασύρει αυτή η κατάργηση και όλα τα άλλα που είπαμε οικονομικά και θεσμικά μέτρα.

Δεν υπάρχει «δίκαιη αναδιανομή»

Λένε συνειδητά ψέματα, κυβέρνηση και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, όταν υποστηρίζουν ότι μπορεί όλα αυτά να αναπληρωθούν με μια τάχα δίκαιη φορολόγηση και ότι μπορεί επίσης να αναπληρωθούν όταν το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν ανέβει και γίνει μια αναδιανομή από μία κυβέρνηση πιο προοδευτική, πιο αριστερή κ.λπ.
Στις συνθήκες της κρίσης, αλλά και όταν έρθει η όποια καπιταλιστική ανάκαμψη, θα είναι εντελώς αναιμική και προσωρινή, δεν υπάρχει ούτε η έννοια της αναδιανομής που ξέραμε και πολύ περισσότερο που ποτέ δεν μπορεί να είναι η αναδιανομή δίκαιη. Ούτε μπορεί να υπάρξει σ' αυτό το σύστημα δίκαιη φορολόγηση, απ' τη στιγμή που η ικανότητα του ανθρώπου προς εργασία είναι εμπόρευμα. Απ' τη στιγμή που ζούμε σε μια οικονομία όπου το μονοπώλιο έχει διεισδύσει παντού και όχι μόνο στον τομέα της οικονομίας, αλλά και σε όλους τους κοινωνικούς τομείς.
Αυτοί που θα ζήσουν αληθινή κόλαση είναι οι νέοι άνθρωποι, που ούτε κανονικό μισθό θα έχουν και πολύ περισσότερο δε θα έχουν σύνταξη. Να φέρω ένα παράδειγμα με βάση αυτό: Ολο το νομικό πλαίσιο που θα έρθει στη Βουλή και με τους νόμους που έχουν ψηφιστεί, η εργοδοσία πετυχαίνει να μη φοβάται τις απολύσεις, αφού μειώνονται και οι αποζημιώσεις. Θα κάνει λοιπόν φθηνές απολύσεις και θα προσλαμβάνει προσωπικό με μισθό πείνας και χωρίς κατοχύρωση δικαιωμάτων.
Μάλιστα, το 2010 θυμίζω ότι ψηφίστηκε νόμος όπου η περίοδος δοκιμασίας για έναν εργαζόμενο από 2 μήνες έγινε 12 μήνες, που σημαίνει ότι μπορεί ο καπιταλιστής εργοδότης να προσλαμβάνει έναν νέο άνθρωπο, οποιασδήποτε ηλικίας και για 12 μήνες να θεωρείται περίοδος δοκιμασίας και στον ενδέκατο μήνα να τον απολύσει χωρίς καμία αποζημίωση. Ενώ αρχικά ήταν 2 μήνες, που εν πάση περιπτώσει υποτίθεται ότι ο εργοδότης ήθελε να δοκιμάσει την αξιοσύνη και την παραγωγικότητα του εργαζόμενου, όσο μπορεί να μετρηθεί μέσα στις συνθήκες του καπιταλισμού.
Με αυτό το μέτρο, εξ αντικειμένου αλλοιώνεται εντελώς ο χαρακτήρας και των σωματείων, διότι τα συνδικαλιστικά όργανα είχαν μια αποστολή, τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Αλλα το έκαναν με αγώνες, άλλα το έβλεπαν με "κοινωνική συναίνεση", εν πάση περιπτώσει υπήρχε το δικαίωμα της συλλογικής διαπραγμάτευσης.
Κυριολεκτικά, θέλουν να μετατρέψουν τα σωματεία σε δίκτυα φιλανθρωπίας, όπου το μόνο που θα εξασφαλίζουν είναι να συνδράμουν σε συσσίτια και σε παροχές φιλανθρωπίας, που έχει ένα βασικό στόχο, να συμφιλιώσει τον εργαζόμενο λαό με τη φτώχεια, με το να φιλάει το χέρι αυτού που τον κλέβει, νόμιμα και παράνομα και του δίνει ένα ψίχουλο για να του κλείσει το στόμα.

Ούτε ψίχουλα από τον αμυντικό αγώνα

Θέσαμε αυτό το ζήτημα την παραμονή της επίσκεψης της κ. Μέρκελ στην Ελλάδα και ώρες πριν ολοκληρωθούν τα αντιλαϊκά, τα αντεργατικά, βάρβαρα μέτρα που έρχονται, στην αλυσίδα βέβαια της βαρβαρότητας που έχουμε γνωρίσει τα τελευταία χρόνια, για να υπογραμμίσουμε το εξής: Χωρίς να υποτιμούμε τα αμυντικά αιτήματα ή τα συγκεκριμένα άμεσα αιτήματα του κάθε κλάδου, επιβεβαιώνεται ότι ο αμυντικός αγώνας σήμερα δεν μπορεί να προσφέρει ούτε καν κατακτήσεις - ψίχουλα.
Γι' αυτό ο αποτελεσματικός αγώνας θα έρθει προβάλλοντας βεβαίως και συγκεκριμένα αιτήματα και διεκδικήσεις, αλλά όλα αυτά έχουν αξία αν εντάσσονται στην κατεύθυνση της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων. Δεν ζούμε ούτε στη δεκαετία του '50, ούτε του '60, ούτε του '90, ούτε του 2000. Αρα, αυτοί που λένε ότι όταν μεγαλώνει η βαρβαρότητα, ο λαός πρέπει να έχει μίνιμουμ αιτήματα, τα λένε ακριβώς για να δεχτεί αυτό το μεγάλο χτύπημα αγόγγυστα ή με μια μεγάλη αγανάκτηση κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού.
Επιθετικός αγώνας, λοιπόν, σε μαζικότητα, οργάνωση, μορφές πάλης, σε αιτήματα, σε κατεύθυνση. Γιατί αν είναι ένας αγώνας να αρχίζει και να σταματάει περιμένοντας την επόμενη εκλογική μάχη για να έχεις μια καλύτερη συνταγή για το δηλητηριώδες γλυκό, αυτός ο αγώνας δεν έχει καμία αξία. Αποτελέσματα θα φέρει ο επιθετικός αγώνας που συνδέεται με την επίλυση του προβλήματος της εξουσίας. Αυτή τη θέση το ΚΚΕ δεν πρόκειται να την αλλάξει, γιατί οποιαδήποτε διαφοροποίηση από αυτή τη θέση θα αφήσει το λαό απογοητευμένο και μάλιστα απογοητευμένο και από τους δικούς του αγώνες».

    

Για την αποτελεσματικότητα των αγώνων

-- Πολλοί λένε ότι άλλο θα είναι να υπάρχει μεγάλη συμμετοχή και κινητοποίηση του κόσμου στις διαμαρτυρίες και τις συγκεντρώσεις, ακόμα και τη μέρα της ψήφισης του νέου πακέτου μέτρων στη Βουλή και άλλο θα είναι η χαμηλή συμμετοχή. Θεωρείτε ότι είναι βαρόμετρο πολιτικών εξελίξεων η συμμετοχή του κόσμου; Διακρίνετε ότι μπορεί να έχουμε εκλογές μέσα από την άρνηση εφαρμογής των μέτρων;
-- Η κινητοποίηση του λαού δεν μπορεί να έχει στόχο τις εκλογές. Αυτό δε σημαίνει ότι όταν γίνουν οι εκλογές δεν πρέπει να παλέψει, να παρέμβει και να μην ψηφίζει ό,τι ψήφιζε έως τώρα, και δεν μιλάω μόνο για την κυβέρνηση, αλλά η κινητοποίηση του λαού πρέπει να υπερβαίνει και αυτό, χωρίς να σημαίνει, ξαναλέω, ότι δεν αξιοποιείς και την εκλογική μάχη.
Γιατί αν ο λαός βάλει σαν στόχο να πέσει η κυβέρνηση, να πέσει η κυβέρνηση, δεν έχουμε καμία αντίρρηση, αλλά εάν στην επόμενη εκλογική μάχη ο λαός δεν εκφράσει με την ψήφο του τη διάθεση ρήξης και αντεπίθεσης και αυτή η εκλογική μάχη θα είναι μία καινούργια απογοήτευση. Μπορεί να αλλάξει η κυβέρνηση, αλλά η ζωή έχει δείξει ότι οι κυβερνήσεις εύκολα ανεβοκατεβαίνουν, με άλλα κόμματα, αλλά η πολιτική παραμένει ουσιαστικά ίδια. Η ίδια μάλιστα σε συνθήκες κρίσης.
Επομένως, βαρόμετρο για μας είναι: Η οργάνωση του λαού στα συνδικάτα, η κινητοποίηση του λαού στους τόπους δουλειάς, στα γραφεία, στη γειτονιά, και βαρόμετρο είναι τα αιτήματα και η κατεύθυνση του αγώνα. Ενας αγώνας που εστιάζεται εναντίον της κυρίας Μέρκελ και εναντίον του κυρίου Σαμαρά, να το πω από τώρα, θα είναι αποτυχημένος, δεν θα φέρει αποτελέσματα, ενώ μπορεί να είναι και πολύ ηρωικός και μπορεί να είναι και πολύ σημαντικός.
Ο λαός πρέπει να βλέπει μπροστά του σταθμούς αγώνα. Οι εκλογές είναι ένας σταθμός. Η απεργία είναι ένας σταθμός. Τα συλλαλητήρια είναι ένας σταθμός. Η κινητοποίηση στη γειτονιά είναι κι αυτός ένας σταθμός. Θα περάσουμε από μία πορεία διαδοχικών αναμετρήσεων, άλλοτε μπορεί να έχουν τη μορφή μεγάλης κινητοποίησης, άλλοτε μπορεί να έχουν και τη μορφή ανασύνταξης για το επόμενο βήμα. Για μας τουλάχιστον δεν μπορεί να αρχίζει και να τελειώνει η μάχη στις εκλογές. Και δεν το λέμε τώρα με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα για το Κόμμα, με βάση το αποτέλεσμα του 2012, αυτό το λέμε από γεννησιμιού μας.
Για να το ξεκαθαρίσουμε. Κάθε μορφή πάλης και οι εκλογές είναι μια μεγάλη πολιτική αναμέτρηση. Ο λαός τι έκανε; Εκανε ένα βήμα μπρος ή ένα βήμα πίσω; Θεωρούμε ότι έκανε ένα βήμα πίσω. Αυτό δεν σημαίνει ότι χάνουμε την εμπιστοσύνη μας στο λαό. 'Η πάνω απ' όλα ότι θα μειώσουμε την πάλη μας για τα δικαιώματα του λαού. Σε καμία περίπτωση. Και είμαστε υποχρεωμένοι και καταδικασμένοι - και δεν το λέω αρνητικά - να παλεύουμε ούτως ώστε ο λαός να ξεσηκωθεί. Το θέμα δεν είναι να ξεσηκωθεί το ΚΚΕ. Να ξεσηκωθεί ο λαός. Και βεβαίως δίχως ισχυρό ΚΚΕ και ο λαϊκός ξεσηκωμός δεν θα είναι τόσο αποτελεσματικός. Αλλά εν πάση περιπτώσει έχουμε μια πορεία δύσκολη μπροστά μας, με καμπές, και όσοι νομίζουν ότι λύνεται το ζήτημα μέσα από μία εκλογική μάχη μόνο, αυταπατώνται.
Αυτό δε σημαίνει ότι δε βάζουμε ως στόχο να πέσει η κυβέρνηση, ας πέσει και αύριο το πρωί. Αλλά δεν μπορούμε να συμβάλλουμε στην παραπλάνηση του λαού. Να πέσει η κυβέρνηση και να κάνει το λαϊκό κίνημα δέκα βήματα πιο μπροστά. Αλλά αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση είναι νομιμοποιημένη, αν θέλετε, με την ψήφο του λαού. Και η επόμενη επίσης θα είναι νομιμοποιημένη. Δεν έγινε νοθεία. Νοθεύεται η συνείδηση, δεν χρειάζεται να ψηφίζουν και τα δέντρα, όπως έγινε το '61...

    

Για τηv ΕΓΣΣΕ και τις Συλλογικές Συμβάσεις

-- Αν δεν κάνω λάθος, την υπογραφή της ΕΓΣΣΕ, που υπογραφόταν κάθε 1 - 2 χρόνια μεταξύ ΓΣΕΕ και ΣΕΒ, την καυτηριάζατε, συνήθως τη σχολιάζετε ως συμβιβαστική. Τώρα την υπερασπίζεστε;
-- Εύλογη η ερώτηση. Είναι άλλο πράγμα το δικαίωμα στην ταξική πάλη. Είναι άλλο πράγμα το δικαίωμα να παλεύω για μία Συλλογική Σύμβαση που, εν πάση περιπτώσει, βελτιώνει τη ζωή των εργαζομένων - αυτό βεβαίως δεν το έκανε ποτέ η ΓΣΕΕ - και άλλο πράγμα να καταργηθεί ο ίδιος ο θεσμός και η ίδια η δυνατότητα του να διεκδικώ και να παλεύω. Αυτό γίνεται στην ουσία όταν καθορίζεται από τη Βουλή ο κατώτατος μισθός. Η ταξική πάλη δεν πρόκειται να καταργηθεί και εμείς γι' αυτό καλούμε τον ίδιο το λαό να κάνει σύνθημά του «δίκιο είναι το δίκιο του εργάτη» και οι σύμμαχοι των εργατών μαζί με τους εργάτες να ξεπεράσουν τα όποια νομικά εμπόδια. Γιατί, για εμάς αυτός ο αντιλαϊκός νόμος δεν πρέπει να νομιμοποιηθεί στη συνείδηση του λαού.
Εμείς δεν υπογράψαμε Συλλογικές Συμβάσεις, οι οποίες έδιναν μηδέν συν μηδέν ή 1 - 1,5% κ.τ.λ. Είναι άλλο πράγμα αυτό και άλλο να στερηθεί το εργατικό, το συνδικαλιστικό κίνημα έστω και από αυτόν το θεσμό στο πλαίσιο αυτού του συστήματος. Γι' αυτό επισημαίνουμε και το εξής: Ο αμυντικός αγώνας, δηλαδή ο αγώνας να μη ζήσω χειρότερα, να κρατήσω έστω αυτό, αν κάποτε μπορούσε να βάλει φρένο, ή να κερδίσει χρόνο το κίνημα για να δυσκολέψει να παρθούν μέτρα, σήμερα αντικειμενικά - όχι γιατί το λέμε εμείς ή γιατί το θέλουμε εμείς - είναι ξεπερασμένος. Τι ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα; Κατοχύρωσε ο καπιταλισμός ποτέ το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα; Επίδομα θα είναι αυτό. Τα συσσίτια, αυτά όλα, θα είναι πάρα πολύ καλά κατοχυρωμένα...

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ