Σήμερα η Σύνοδος Κορυφής, νέα Σύνοδος την Τετάρτη
Δύο
είναι τα βασικά δεδομένα που αυτήν την περίοδο καθορίζουν τις πολιτικές
εξελίξεις στην ΕΕ και στην Ελλάδα: Πρώτο, η καπιταλιστική κρίση που βαθαίνει
πέρα από κάθε εκτίμηση και πρόβλεψη των παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών Οργανισμών.
Για παράδειγμα, μόλις στις αρχές της βδομάδας, ανακοινώθηκε από το αρμόδιο
γερμανικό υπουργείο ότι αναμένεται μεγάλη μείωση στους ρυθμούς ανάπτυξης της
οικονομίας της χώρας, η οποία υπολογίζεται στο 1% το 2012 (από 1,8% που ήταν η
αρχική εκτίμηση) και 2,9% το 2011 (από 3%).
Δεύτερο, οι οξύτατοι ανταγωνισμοί στο φόντο της κρίσης, για το ποιος θα χάσει λιγότερα από τον επιμερισμό της ζημιάς που συνεπάγεται η ελεγχόμενη καταστροφή μέρους του κεφαλαίου. Η αντίθεση αυτή επικεντρώνεται προς το παρόν στην Ελλάδα και στην υποτίμηση του κρατικού χρέους, που με τη μορφή ομολόγων βρίσκεται στα χέρια μεγάλων χρηματοπιστωτικών ομίλων της ΕΕ, οι οποίοι με τη σειρά τους εκπροσωπούν τα συμφέροντα ισχυρών μονοπωλίων. Σαν συνέπεια, οι ανταγωνισμοί δεν εκφράζονται μόνο ανάμεσα στην αστική τάξη της μιας με την άλλη χώρα, αλλά και ανάμεσα σε μερίδες της πλουτοκρατίας μέσα στο ίδιο κράτος, όπως γίνεται για παράδειγμα στη Γερμανία.
Ολα τα παραπάνω, με επιπρόσθετο και καθοριστικό παράγοντα την πίεση που ασκεί η λαϊκή δυσαρέσκεια στο πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, κάνουν ακόμα πιο δύσκολη τη διαχείριση της κρίσης για τη σωτηρία του κεφαλαίου με χρεοκοπία του λαού. Στη βάση αυτή, εκδηλώνονται και φυγόκεντρες τάσεις στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, στις οποίες, για την ώρα, πρωταγωνιστούν μερίδες της πλουτοκρατίας που ταυτίζουν τα συμφέροντά τους με μια μικρότερη Ευρωζώνη.
Ομοίως, καλλιεργούνται σενάρια που θέλουν ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της Ελλάδας και άλλων χωρών, με ταυτόχρονη εκδίωξή τους από τη ζώνη του ευρώ, είτε αναθεώρηση των συνταγματικών συνθηκών της Ευρωζώνης, ώστε να υπάρχει αυστηρότερος έλεγχος στις μεταρρυθμίσεις που απαιτεί το κεφάλαιο, με τιμωρία των απείθαρχων κρατών που θα φτάνει ενδεχόμενα μέχρι και την έξοδό τους από το ευρώ. Αντιπροσωπευτικότερος όλων, ο Ζ. Ντελόρ εμφανίζεται υπέρ μιας αλλαγής στην Ευρωσυνθήκη, ώστε να προβλέπεται η εκδίωξη μιας χώρας από το ευρώ, με αυξημένη πλειοψηφία του 75% των κρατών - μελών της Ευρωζώνης.
Η βασική ενδοκαπιταλιστική αντιπαράθεση στην Ευρωζώνη εκδηλώνεται αυτήν την ώρα ανάμεσα στη Γαλλία και τη Γερμανία, τις χώρες που βρίσκονται ψηλότερα στην ευρωενωσιακή ιμπεριαλιστική πυραμίδα και τα μονοπώλιά τους συμμετέχουν από καίριες θέσεις στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, τόσο με τις ΗΠΑ και την Κίνα, όσο και με τα ανερχόμενα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Η Γερμανία, οι τράπεζες της οποίας είναι λιγότερο εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος, αλλά και στο χρέος των άλλων χωρών που καταγράφουν μεγάλη ύφεση, ζητάει το «κούρεμα» να είναι βαθύ. Ως προς αυτό, είναι χαρακτηριστική η εκτίμηση του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Μελετών (DIW), ότι ένα «κούρεμα» του ελληνικού χρέους είναι φθηνότερο για τη Γερμανία απ' ό,τι τα δάνεια προς την Ελλάδα, καθώς η συνέχιση της καταβολής δανείων στην Ελλάδα θα κόστιζε μέχρι το 2020 στη Γερμανία 49 δισ. ευρώ, ενώ ένα «κούρεμα» του ελληνικού χρέους της τάξεως του 60% θα κόστιζε το ίδιο διάστημα 45,9 δισεκατομμύρια ευρώ.
Η γαλλική κυβέρνηση, από την πλευρά της, δεν αμφισβητεί την ανάγκη να απαξιωθεί ελεγχόμενα μέρος του κεφαλαίου που κατέχουν οι τράπεζές της με τη μορφή ομολόγων του ελληνικού χρέους, ζητάει όμως το «κούρεμα» αυτό να γίνει με τρόπο που θα θίγει το λιγότερο δυνατόν τα συμφέροντά τους στον ενδοευρωπαϊκό και παγκόσμιο ανταγωνισμό. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, ζητάει αύξηση των πόρων του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) από τα 440 δισ. ευρώ στο 1 ή ακόμα και στα 2 τρισ. ευρώ, για να τροφοδοτήσει με ζεστό χρήμα και εγγυήσεις τις τράπεζες που θα υποστούν μεγάλες ζημιές από το «κούρεμα» του χρέους της Ελλάδας και άλλων χωρών που ακολουθούν.
Σύμφωνα με τον υπουργό Οικονομίας της χώρας, η Γαλλία επιδιώκει να μετατραπεί το Ταμείο σε μια οιονεί τράπεζα, με αρμοδιότητα να παρεμβαίνει ως χορηγός ρευστότητας στα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης που θα χρειαστεί να στηρίξουν τις τράπεζές τους. Ζητάει, δηλαδή, να λειτουργήσει το Ταμείο αναλογικά με τον τρόπο που λειτουργεί η Αμερικάνικη Κεντρική Τράπεζα (Fed).
Ενα τέτοιο ενδεχόμενο θα σήμαινε ακόμα μεγαλύτερη συνεισφορά της Γερμανίας στον ευρωενωσιακό κορβανά για τη σωτηρία των τραπεζών άλλων χωρών - μελών, αλλά και αναβάθμιση του Ταμείου σε ρόλο Κεντρικής Τράπεζας με διευρυμένες δυνατότητες στήριξης των εθνικών καπιταλιστικών οικονομιών, σε βάρος της Γερμανίας, η οποία σήμερα απολαμβάνει το φθηνότερο δανεισμό ανάμεσα σε όλες τις χώρες της ΕΕ, παράγοντας καθοριστικός για την ανταγωνιστικότητά της. Απαντώντας στις προτάσεις της Γαλλίας, η γερμανική κυβέρνηση αρνείται κάθε αύξηση των πόρων του Ταμείου και της δικής της εισφοράς σε αυτό πέρα από τα 211 δισ. ευρώ (σε εγγυήσεις) που έχει ήδη συμφωνηθεί.
Η μόνη παραχώρηση που κάνει, είναι να μπορεί το EFSF να αγοράζει κρατικά ομόλογα απευθείας από τα κράτη ή από τη δευτερογενή αγορά, αντικαθιστώντας επί της ουσίας την ΕΚΤ στο ρόλο που έχει να παρεμβαίνει στις αγορές κρατικών ομολόγων, με πιο περιορισμένες όμως δυνατότητες. Αλλο σενάριο, προβλέπει τη μετατροπή του EFSF σε Ταμείο Ασφάλισης (European Sovereign Insurance Mechanism), που θα εγγυάται ως ένα συγκεκριμένο ποσοστό τα ομόλογα, ώστε σε περίπτωση χρεοκοπίας μιας χώρας, οι ομολογιούχοι να εισπράττουν αυτό το ποσοστό από το μηχανισμό. Η πρόταση προβλέπει την εγγύηση των ομολόγων Ελλάδας και Πορτογαλίας σε ποσοστό 40% περίπου και των ομολόγων Ιταλίας και Ισπανίας σε ποσοστό 25%, με αύξηση των κεφαλαίων του μηχανισμού στο 1 τρισ. ευρώ.
Σε συνθήκες παγκόσμιας και συγχρονισμένης κρίσης, απότοκο της παγκοσμιοποιημένης δράσης του κεφαλαίου και της αλληλεξάρτησης των καπιταλιστικών οικονομιών, οι εξελίξεις στην Ευρωζώνη δε θα μπορούσαν να μην αποτελέσουν αντικείμενο συζήτηση και στη συνεδρίαση των υπουργών Οικονομικών και κεντρικών τραπεζιτών του G 20, την περασμένη βδομάδα. Σύμφωνα με εκτιμήσεις τους, αν το ελεγχόμενο «κούρεμα» μείνει στα επίπεδα του 21% που προβλέπει η συμφωνία της 21ης Ιούλη, τότε το κρατικό χρέος θα εκτοξευθεί στο 200% του ΑΕΠ το 2012.
Πεδίο αντιπαράθεσης στη συνεδρίαση του G 20 αποτέλεσε και το εύρος της συμμετοχής του ΔΝΤ στα δανειακά πακέτα, με τα οποία προωθείται η ελεγχόμενη χρεοκοπία κρατών - μελών της ΕΕ. Κι αυτό επειδή το ΔΝΤ τροφοδοτείται από καπιταλιστικές οικονομίες χωρών και εκτός ΕΕ, με πρώτη την Αμερική, η οποία έχει ανταγωνιστικά συμφέροντα με την Ευρωζώνη και με κεφάλαια που στερεί από την ντόπια αστική τάξη, συμβάλλει επί της ουσίας στη σταθερότητα του ευρώ, για να διασφαλίσει βέβαια τα δικά της μακροπρόθεσμα συμφέροντα.
Ζητάει όμως και αυτή να μειωθεί το μερτικό της στον επιμερισμό της ζημιάς, σε βάρος των ανταγωνιστικών οικονομιών της ΕΕ. Γι' αυτό, στην καταληκτική ανακοίνωση της συνάντησης του G 20, γίνεται λόγος για «μεγιστοποίηση της επίδρασης του EFSF, προκειμένου να αποφευχθεί η διάχυση της κρίσης», ρίχνοντας το μπαλάκι στις χώρες - μέλη της Ευρωζώνης και της ΕΕ, που καλούνται να υποστούν τη μεγαλύτερη ζημιά από την ελεγχόμενη χρεοκοπία χωρών - μελών τους.
Σε ό,τι αφορά τις ευρωπαϊκές τράπεζες, οι αντιπαραθέσεις φουντώνουν, καθώς στην πλειοψηφία τους δηλώνουν ανήμπορες να αντέξουν ένα «κούρεμα» μεγαλύτερο από 21% έως 30% στα ελληνικά ομόλογα, απαιτώντας περισσότερους κρατικούς και κοινοτικούς πόρους για τη στήριξη της ρευστότητάς τους, την αναπλήρωση δηλαδή της χασούρας από το κούρεμα. Το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο για τις ελληνικές τράπεζες, οι οποίες, μαζί με τα ασφαλιστικά ταμεία, έχουν στην κατοχή τους περίπου 75 δισ. ευρώ σε ομόλογα από τα 200 δισ. ευρώ συνολικά. Στην πλειοψηφία τους, βάζουν τον πήχη του «κουρέματος» στο 21% που έχει ήδη συμφωνηθεί, με την υπόμνηση ότι αν ξεπεραστεί το 30%, ορισμένες από αυτές θα καταλήξουν στο κράτος, μέσω των κονδυλίων για τη στήριξή τους, άλλες θα κλείσουν και άλλες θα εξαγοραστούν από ξένους και ντόπιους μονοπωλιακούς ομίλους.
Είναι φανερό ότι οι αντιθέσεις και τα παζάρια στην ΕΕ και παγκόσμια, καμιά σχέση δεν έχουν τα λαϊκά συμφέροντα, η πλήρης καταστροφή των οποίων είναι προϋπόθεση για κάθε επιπλέον βήμα προς την ελεγχόμενη χρεοκοπία και ταυτόχρονα όρος αναγκαίος για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων.
Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν το ΚΚΕ που έλεγε ότι η ΕΕ είναι λυκοσυμμαχία του κεφαλαίου και πως ο καπιταλισμός δεν παίρνει από μερεμέτια, γίνεται ολοένα και πιο αντιδραστικός, επιτίθεται με λύσσα στους λαούς. Σήμερα, προβάλλει πιο καθαρά η αναγκαιότητα της συγκέντρωσης δυνάμεων για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, που παράγει κρίσεις και δυστυχία για το λαό. Πραγματική διέξοδος στο λαό μπορεί να δώσει μόνο η αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία, για μονομερή διαγραφή του χρέους.
πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
 |
Δεύτερο, οι οξύτατοι ανταγωνισμοί στο φόντο της κρίσης, για το ποιος θα χάσει λιγότερα από τον επιμερισμό της ζημιάς που συνεπάγεται η ελεγχόμενη καταστροφή μέρους του κεφαλαίου. Η αντίθεση αυτή επικεντρώνεται προς το παρόν στην Ελλάδα και στην υποτίμηση του κρατικού χρέους, που με τη μορφή ομολόγων βρίσκεται στα χέρια μεγάλων χρηματοπιστωτικών ομίλων της ΕΕ, οι οποίοι με τη σειρά τους εκπροσωπούν τα συμφέροντα ισχυρών μονοπωλίων. Σαν συνέπεια, οι ανταγωνισμοί δεν εκφράζονται μόνο ανάμεσα στην αστική τάξη της μιας με την άλλη χώρα, αλλά και ανάμεσα σε μερίδες της πλουτοκρατίας μέσα στο ίδιο κράτος, όπως γίνεται για παράδειγμα στη Γερμανία.
Ολα τα παραπάνω, με επιπρόσθετο και καθοριστικό παράγοντα την πίεση που ασκεί η λαϊκή δυσαρέσκεια στο πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, κάνουν ακόμα πιο δύσκολη τη διαχείριση της κρίσης για τη σωτηρία του κεφαλαίου με χρεοκοπία του λαού. Στη βάση αυτή, εκδηλώνονται και φυγόκεντρες τάσεις στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, στις οποίες, για την ώρα, πρωταγωνιστούν μερίδες της πλουτοκρατίας που ταυτίζουν τα συμφέροντά τους με μια μικρότερη Ευρωζώνη.
Ομοίως, καλλιεργούνται σενάρια που θέλουν ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της Ελλάδας και άλλων χωρών, με ταυτόχρονη εκδίωξή τους από τη ζώνη του ευρώ, είτε αναθεώρηση των συνταγματικών συνθηκών της Ευρωζώνης, ώστε να υπάρχει αυστηρότερος έλεγχος στις μεταρρυθμίσεις που απαιτεί το κεφάλαιο, με τιμωρία των απείθαρχων κρατών που θα φτάνει ενδεχόμενα μέχρι και την έξοδό τους από το ευρώ. Αντιπροσωπευτικότερος όλων, ο Ζ. Ντελόρ εμφανίζεται υπέρ μιας αλλαγής στην Ευρωσυνθήκη, ώστε να προβλέπεται η εκδίωξη μιας χώρας από το ευρώ, με αυξημένη πλειοψηφία του 75% των κρατών - μελών της Ευρωζώνης.
Η βασική ενδοκαπιταλιστική αντιπαράθεση στην Ευρωζώνη εκδηλώνεται αυτήν την ώρα ανάμεσα στη Γαλλία και τη Γερμανία, τις χώρες που βρίσκονται ψηλότερα στην ευρωενωσιακή ιμπεριαλιστική πυραμίδα και τα μονοπώλιά τους συμμετέχουν από καίριες θέσεις στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, τόσο με τις ΗΠΑ και την Κίνα, όσο και με τα ανερχόμενα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Παρασκήνιο πίσω από το «κούρεμα»
Κεντρικό σημείο σύγκρουσης ανάμεσα στις δύο χώρες είναι το μέγεθος του
«κουρέματος», καταρχήν για το ελληνικό χρέος, με το βλέμμα στραμμένο όμως σε
χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία, με πολύ μεγαλύτερο οικονομικό μέγεθος, βαθιά
κρίση και τεράστιο χρέος. Είναι αποκαλυπτικό το γεγονός ότι τα επόμενα stress
tests των ευρωπαϊκών τραπεζών, θα προβλέπουν κούρεμα έως και 20% στα ισπανικά
ομόλογα, ρίχνοντας τροχιοδεικτικές βολές για τις εξελίξεις.Η Γερμανία, οι τράπεζες της οποίας είναι λιγότερο εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος, αλλά και στο χρέος των άλλων χωρών που καταγράφουν μεγάλη ύφεση, ζητάει το «κούρεμα» να είναι βαθύ. Ως προς αυτό, είναι χαρακτηριστική η εκτίμηση του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Μελετών (DIW), ότι ένα «κούρεμα» του ελληνικού χρέους είναι φθηνότερο για τη Γερμανία απ' ό,τι τα δάνεια προς την Ελλάδα, καθώς η συνέχιση της καταβολής δανείων στην Ελλάδα θα κόστιζε μέχρι το 2020 στη Γερμανία 49 δισ. ευρώ, ενώ ένα «κούρεμα» του ελληνικού χρέους της τάξεως του 60% θα κόστιζε το ίδιο διάστημα 45,9 δισεκατομμύρια ευρώ.
Η γαλλική κυβέρνηση, από την πλευρά της, δεν αμφισβητεί την ανάγκη να απαξιωθεί ελεγχόμενα μέρος του κεφαλαίου που κατέχουν οι τράπεζές της με τη μορφή ομολόγων του ελληνικού χρέους, ζητάει όμως το «κούρεμα» αυτό να γίνει με τρόπο που θα θίγει το λιγότερο δυνατόν τα συμφέροντά τους στον ενδοευρωπαϊκό και παγκόσμιο ανταγωνισμό. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, ζητάει αύξηση των πόρων του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) από τα 440 δισ. ευρώ στο 1 ή ακόμα και στα 2 τρισ. ευρώ, για να τροφοδοτήσει με ζεστό χρήμα και εγγυήσεις τις τράπεζες που θα υποστούν μεγάλες ζημιές από το «κούρεμα» του χρέους της Ελλάδας και άλλων χωρών που ακολουθούν.
Σύμφωνα με τον υπουργό Οικονομίας της χώρας, η Γαλλία επιδιώκει να μετατραπεί το Ταμείο σε μια οιονεί τράπεζα, με αρμοδιότητα να παρεμβαίνει ως χορηγός ρευστότητας στα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης που θα χρειαστεί να στηρίξουν τις τράπεζές τους. Ζητάει, δηλαδή, να λειτουργήσει το Ταμείο αναλογικά με τον τρόπο που λειτουργεί η Αμερικάνικη Κεντρική Τράπεζα (Fed).
Ενα τέτοιο ενδεχόμενο θα σήμαινε ακόμα μεγαλύτερη συνεισφορά της Γερμανίας στον ευρωενωσιακό κορβανά για τη σωτηρία των τραπεζών άλλων χωρών - μελών, αλλά και αναβάθμιση του Ταμείου σε ρόλο Κεντρικής Τράπεζας με διευρυμένες δυνατότητες στήριξης των εθνικών καπιταλιστικών οικονομιών, σε βάρος της Γερμανίας, η οποία σήμερα απολαμβάνει το φθηνότερο δανεισμό ανάμεσα σε όλες τις χώρες της ΕΕ, παράγοντας καθοριστικός για την ανταγωνιστικότητά της. Απαντώντας στις προτάσεις της Γαλλίας, η γερμανική κυβέρνηση αρνείται κάθε αύξηση των πόρων του Ταμείου και της δικής της εισφοράς σε αυτό πέρα από τα 211 δισ. ευρώ (σε εγγυήσεις) που έχει ήδη συμφωνηθεί.
Η μόνη παραχώρηση που κάνει, είναι να μπορεί το EFSF να αγοράζει κρατικά ομόλογα απευθείας από τα κράτη ή από τη δευτερογενή αγορά, αντικαθιστώντας επί της ουσίας την ΕΚΤ στο ρόλο που έχει να παρεμβαίνει στις αγορές κρατικών ομολόγων, με πιο περιορισμένες όμως δυνατότητες. Αλλο σενάριο, προβλέπει τη μετατροπή του EFSF σε Ταμείο Ασφάλισης (European Sovereign Insurance Mechanism), που θα εγγυάται ως ένα συγκεκριμένο ποσοστό τα ομόλογα, ώστε σε περίπτωση χρεοκοπίας μιας χώρας, οι ομολογιούχοι να εισπράττουν αυτό το ποσοστό από το μηχανισμό. Η πρόταση προβλέπει την εγγύηση των ομολόγων Ελλάδας και Πορτογαλίας σε ποσοστό 40% περίπου και των ομολόγων Ιταλίας και Ισπανίας σε ποσοστό 25%, με αύξηση των κεφαλαίων του μηχανισμού στο 1 τρισ. ευρώ.
Ανησυχούν για τις τράπεζες
Αυτά είναι σε γενικές γραμμές τα βασικά σημεία, πάνω στα οποία οι κυρίαρχες
ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ΕΕ καλούνται να συνάψουν έναν ακόμα πρόσκαιρο
συμβιβασμό, μέχρι το επόμενο αδιέξοδο που θα φέρει μπροστά τους η κρίση και η
ανάγκη να καταστραφεί επιπλέον κεφάλαιο εν μέσω ασίγαστων ανταγωνισμών, τους
οποίους επιβεβαιώνει και το γεγονός ότι ήδη προγραμματίζεται νέα Σύνοδος Κορυφής
την Τετάρτη, μετά από αυτήν που ολοκληρώνεται σήμερα.Σε συνθήκες παγκόσμιας και συγχρονισμένης κρίσης, απότοκο της παγκοσμιοποιημένης δράσης του κεφαλαίου και της αλληλεξάρτησης των καπιταλιστικών οικονομιών, οι εξελίξεις στην Ευρωζώνη δε θα μπορούσαν να μην αποτελέσουν αντικείμενο συζήτηση και στη συνεδρίαση των υπουργών Οικονομικών και κεντρικών τραπεζιτών του G 20, την περασμένη βδομάδα. Σύμφωνα με εκτιμήσεις τους, αν το ελεγχόμενο «κούρεμα» μείνει στα επίπεδα του 21% που προβλέπει η συμφωνία της 21ης Ιούλη, τότε το κρατικό χρέος θα εκτοξευθεί στο 200% του ΑΕΠ το 2012.
Πεδίο αντιπαράθεσης στη συνεδρίαση του G 20 αποτέλεσε και το εύρος της συμμετοχής του ΔΝΤ στα δανειακά πακέτα, με τα οποία προωθείται η ελεγχόμενη χρεοκοπία κρατών - μελών της ΕΕ. Κι αυτό επειδή το ΔΝΤ τροφοδοτείται από καπιταλιστικές οικονομίες χωρών και εκτός ΕΕ, με πρώτη την Αμερική, η οποία έχει ανταγωνιστικά συμφέροντα με την Ευρωζώνη και με κεφάλαια που στερεί από την ντόπια αστική τάξη, συμβάλλει επί της ουσίας στη σταθερότητα του ευρώ, για να διασφαλίσει βέβαια τα δικά της μακροπρόθεσμα συμφέροντα.
Ζητάει όμως και αυτή να μειωθεί το μερτικό της στον επιμερισμό της ζημιάς, σε βάρος των ανταγωνιστικών οικονομιών της ΕΕ. Γι' αυτό, στην καταληκτική ανακοίνωση της συνάντησης του G 20, γίνεται λόγος για «μεγιστοποίηση της επίδρασης του EFSF, προκειμένου να αποφευχθεί η διάχυση της κρίσης», ρίχνοντας το μπαλάκι στις χώρες - μέλη της Ευρωζώνης και της ΕΕ, που καλούνται να υποστούν τη μεγαλύτερη ζημιά από την ελεγχόμενη χρεοκοπία χωρών - μελών τους.
Σε ό,τι αφορά τις ευρωπαϊκές τράπεζες, οι αντιπαραθέσεις φουντώνουν, καθώς στην πλειοψηφία τους δηλώνουν ανήμπορες να αντέξουν ένα «κούρεμα» μεγαλύτερο από 21% έως 30% στα ελληνικά ομόλογα, απαιτώντας περισσότερους κρατικούς και κοινοτικούς πόρους για τη στήριξη της ρευστότητάς τους, την αναπλήρωση δηλαδή της χασούρας από το κούρεμα. Το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο για τις ελληνικές τράπεζες, οι οποίες, μαζί με τα ασφαλιστικά ταμεία, έχουν στην κατοχή τους περίπου 75 δισ. ευρώ σε ομόλογα από τα 200 δισ. ευρώ συνολικά. Στην πλειοψηφία τους, βάζουν τον πήχη του «κουρέματος» στο 21% που έχει ήδη συμφωνηθεί, με την υπόμνηση ότι αν ξεπεραστεί το 30%, ορισμένες από αυτές θα καταλήξουν στο κράτος, μέσω των κονδυλίων για τη στήριξή τους, άλλες θα κλείσουν και άλλες θα εξαγοραστούν από ξένους και ντόπιους μονοπωλιακούς ομίλους.
Είναι φανερό ότι οι αντιθέσεις και τα παζάρια στην ΕΕ και παγκόσμια, καμιά σχέση δεν έχουν τα λαϊκά συμφέροντα, η πλήρης καταστροφή των οποίων είναι προϋπόθεση για κάθε επιπλέον βήμα προς την ελεγχόμενη χρεοκοπία και ταυτόχρονα όρος αναγκαίος για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων.
Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν το ΚΚΕ που έλεγε ότι η ΕΕ είναι λυκοσυμμαχία του κεφαλαίου και πως ο καπιταλισμός δεν παίρνει από μερεμέτια, γίνεται ολοένα και πιο αντιδραστικός, επιτίθεται με λύσσα στους λαούς. Σήμερα, προβάλλει πιο καθαρά η αναγκαιότητα της συγκέντρωσης δυνάμεων για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, που παράγει κρίσεις και δυστυχία για το λαό. Πραγματική διέξοδος στο λαό μπορεί να δώσει μόνο η αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία, για μονομερή διαγραφή του χρέους.
πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου