 |
Αποκαλυπτική της υπονομευτικής για το κίνημα στρατηγικής του
ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι η συνέντευξη, που έδωσε ο επικεφαλής του την περασμένη Κυριακή,
στην εφημερίδα «Εποχή», όπου, μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στη δολοφονική επίθεση
των παρακρατικών ενάντια στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, στις 20 Οκτώβρη.
Είπε ο Αλ. Τσίπρας: «Η σύγκρουση που έγινε την Πέμπτη, ανάμεσα στο ΠΑΜΕ και
σε ομάδες με κουκούλες, αποδεικνύει ότι υπάρχει μια δραστηριότητα που
αντικειμενικά λειτουργεί προβοκατόρικα, ανεξάρτητα προθέσεων. Γιατί εγώ δεν
μπαίνω στη λογική που λέει ότι όσοι φοράνε κουκούλες και πετάνε είναι
προβοκάτορες. Είμαι βέβαιος, όμως, ότι αρκετοί από αυτούς είναι. Και έχει
αποδειχθεί. Από τότε που τον Ιούνη πιάστηκαν αστυνομικοί με κουκούλες να
κουβαλάνε ρόπαλα στην πλατεία Συντάγματος (...) Και ήταν χρυσαυγίτες». Για
μια ακόμη φορά, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ φλερτάρει ανοιχτά με την κουκούλα, την οποία θεωρεί
κίνημα. Τη δολοφονική επίθεση της Πέμπτης, ο Τσίπρας την είδε σαν «σύγκρουση
ανάμεσα στο ΠΑΜΕ και σε ομάδες με κουκούλες». Θεωρεί, μάλιστα, ότι πολλοί από
αυτούς που ανέλαβαν να καθοδηγήσουν και να εκτελέσουν το δολοφονικό σχέδιο σε
βάρος διαδηλωτών, δεν είναι προβοκάτορες, άρα έχουν ιδεολογικούς και άλλους
λόγους για να χτυπήσουν με φονικά εργαλεία μια οργανωμένη ταξική διαδήλωση.
Ακόμα, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ περιορίζει στους χρυσαυγίτες, δηλαδή στην ακροδεξιά, το χώρο
προέλευσης των προβοκατόρων, για να βγάλει λάδι κινήσεις, ομάδες και
«πρωτοβουλίες» αυτοαποκαλούμενων αναρχικών, αντιεξουσιαστών και άλλων, με τους
οποίους συναγελάζεται σε πορείες και κινητοποιήσεις. Κρύβει συνειδητά ότι
τέτοιες ομάδες είναι βούτυρο στο ψωμί των μηχανισμών του κράτους, που είτε τις
αλώνουν, είτε τις τροφοδοτούν για να κάνουν μαζί με τους κάθε λογής ακροδεξιούς
και τραμπούκους των γηπέδων τη βρώμικη δουλειά σε βάρος του οργανωμένου λαϊκού
κινήματος.
Λέει ακόμα ο Τσίπρας στην ίδια συνέντευξη: «(Αποδείχτηκε
ότι) η περιφρούρηση σε τόσο μεγάλες και ογκώδεις διαδηλώσεις είναι μύθος. Δεν
μπορεί να υπάρξει περιφρούρηση ενός μόνο μπλοκ όταν η διαδήλωση είναι παλλαϊκή.
Οταν έχεις 500.000 κόσμο, όταν όλες οι σημαίες κυματίζουν στο Σύνταγμα, γιατί
αυτό έγινε, και του ΠΑΜΕ και του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τόσες άλλες, δεν
μπορείς να λειτουργείς με περιχαρακώσεις. `Η θα μπεις σε συνεννόηση για κοινή
περιφρούρηση όλου του κόσμου ή αλλιώς δεν μπορείς, είναι μύθος». Ο
ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να δημιουργήσει άλλοθι για την αποδεδειγμένη έχθρα του προς
κάθε τι οργανωμένο και περιφρουρημένο και εγκαλεί το ΠΑΜΕ ότι δε συνεννοήθηκε
για την περιφρούρηση με ομάδες, που παίζουν το ρόλο του «Δούρειου Ιππου», για να
μπουν οι προβοκάτορες στις συγκεντρώσεις, όπως έγινε την Πέμπτη με την κίνηση
του «Δεν Πληρώνω» και άλλους. Κάθε συγκροτημένη δύναμη που διοργανώνει ή
συμμετέχει σε μια διαδήλωση, έχει πρώτα αυτή την ευθύνη να περιφρουρήσει τα
μπλοκ της και έτσι περιφρουρείται το σύνολο της κινητοποίησης. Για τους
οπορτουνιστές, όμως, αυτά είναι ψιλά γράμματα, και ο λόγος δεν είναι η δεδομένη
για το συγκεκριμένο χώρο έλλειψη πείρας από μαζικούς εργατικούς αγώνες. Στις
περιφρουρημένες κινητοποιήσεις, βλέπουν προσπάθειες «περιχαράκωσης και
αποκλεισμών». Αλλά η ψυχραιμία και η αποφασιστικότητα της περιφρούρησης του ΠΑΜΕ
ήταν αυτά που την Πέμπτη απέτρεψαν τα χειρότερα, κράτησαν την κινητοποίηση όρθια
και απώθησαν τους παρακρατικούς, σε πείσμα των προβοκατόρων και του κράτους που
ήθελαν να διαλυθεί η μεγαλειώδης απεργιακή συγκέντρωση.
Ισχυρίζεται, επίσης, ο Τσίπρας: «Κάπως άτσαλα η Αλέκα
Παπαρήγα έκανε μια αναφορά στο ραδιοσταθμό "Κόκκινο". Νομίζω, όμως, ότι η
τοποθέτησή της στη Βουλή - και προς τιμή της - αποκαθιστούσε αυτό το
στραβοπάτημα που έκανε. Διότι τούτη την ώρα είναι στραβοπάτημα και ατόπημα να
βάζουμε διαχωριστικές γραμμές εντός του λαϊκού κινήματος. Τούτη είναι η ώρα της
συσπείρωσης, του κοινού αγώνα και του κοινού μετώπου απέναντι στον κοινό εχθρό,
που είναι οι δυνάμεις του κεφαλαίου και της κυβέρνησης». Τίποτα «άτσαλο» και
καμιά «αποκατάσταση» ή «στραβοπάτημα» δεν έκανε η Αλέκα Παπαρήγα. Είπε ότι την
ώρα της επίθεσης το «Κόκκινο» ωρυόταν πως το Σύνταγμα δε είναι ιδιοκτησία του
ΚΚΕ, ό,τι έλεγαν δηλαδή και οι προβοκάτορες για να επιτεθούν στην εργατική
διαδήλωση. Δεν ήταν, όμως, μόνο ο ραδιοσταθμός του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Για παράδειγμα, η
ΚΟΕ, συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, έλεγε την ίδια μέρα ότι «η εναντίωση σε κάθε
λογική μηχανισμών, ιδιαίτερα μηχανισμών τυφλής βίας, και στις στρατιωτικού τύπου
αντιπαραθέσεις, είναι παρακαταθήκες», εξομοιώνοντας στο επίπεδο του
μηχανισμού το οργανωμένο κίνημα και τους προβοκάτορες. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ.
Παπαδημούλης μίλησε για «συγκρούσεις ροπαλοφόρων και κρανοφόρων»,
βάζοντας κι αυτός στο ίδιο τσουβάλι τους προβοκάτορες που επιτέθηκαν και την
περιφρούρηση του ΠΑΜΕ που αμύνθηκε στην επίθεση για να προστατέψει τη μαζική
εργατική διαδήλωση. Στην ιστοσελίδα της Ενωσης Οπαδών ΣΥΡΙΖΑ αναρτήθηκαν άρθρα
στα οποία, μεταξύ άλλων, αναφέρεται: «Ιστορική η ευθύνη του ΚΚΕ που
λειτούργησε απροκάλυπτα ως βραχίονας του κράτους, αναλαμβάνοντας με στρατιωτικό
τρόπο την περιφρούρηση της Βουλής απέναντι στα πλήθη των διαδηλωτών που βρέθηκαν
αντιμέτωποι, αντί με τις αλυσίδες των ΜΑΤ, με τις κρανοφόρες και καδρονοφόρες
διμοιρίες του ΚΚΕ (...) Δυστυχώς, η συγκεκριμένη ομάδα δεν αρκέστηκε να χτυπήσει
την περιφρούρηση του ΚΚΕ (κάτι που, ενδεχομένως, θα μπορούσε να δικαιολογηθεί με
κάποιον τρόπο) - οι πέτρες και οι μολότοφ χτυπούσαν και κόσμο που δεν ανήκε στα
ΚΝΑΤ». Δηλαδή, απροκάλυπτο σιγόντο στους προβοκάτορες να χτυπούν το ΚΚΕ και
το ΠΑΜΕ, με επιχειρηματολογία ταυτόσημη με αυτή που διοχετεύει η ασφάλεια μέσα
από επίσημα και ανεπίσημα κανάλια.
Αυτή είναι η πραγματικότητα, που δεν μπορεί να κρύψει ο
ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Η ροπή του προς τον κουκουλοφορισμό είναι εξηγήσιμη. Στο χώρο των
οπορτουνιστών υπάρχουν δυνάμεις συμβιβασμένες με το σύστημα και την κυριαρχία
των μονοπωλίων, δεν πιστεύουν στην ταξική πολιτική πάλη για την ανατροπή του
καπιταλισμού και προβάλλουν σαν δήθεν φιλολαϊκή διέξοδο, μια κυβέρνηση που θα
συμβιβάσει τάχα εχθρικά ταξικά συμφέροντα, αυτά των μονοπωλίων και αυτά του
λαού, εξωραΐζοντας τον καπιταλισμό. Δηλαδή, μια ανεφάρμοστη πολιτική, όπως είναι
ο περιορισμός της κερδοφορίας των μονοπωλίων, για να ανακουφιστεί ο λαός με
αναδιανομή εισοδημάτων. Αλλά εκτός από τους συμβιβασμένους μικροαστούς, υπάρχουν
στις γραμμές του και οι «ανυπόμονοι» μικροαστοί, που νομίζουν πως μια «έφοδος
στο κοινοβούλιο», θα ανατρέψει την αντιλαϊκή κυβέρνηση και θα δώσει φιλολαϊκή
λύση. Ετσι, ο κυβερνητισμός τους, με δεδομένη τη λαϊκή αγανάκτηση, τους ωθεί να
στρέψουν το λαό σε ανώδυνες για το σύστημα ενέργειες, που φαντάζουν
ανατρεπτικές, αλλά αφήνουν ανέγγιχτη και την καπιταλιστική ιδιοκτησία και το
αστικό κράτος. Γενικά, σε συνθήκες κρίσης και μαζικής έκφρασης της λαϊκής
αγανάκτησης, οι δυνάμεις του οπορτουνισμού όλων των αποχρώσεων κυριαρχούνται από
την πεποίθηση ότι ένα «ντου» μπορεί να φέρει εκλογές και μέσα από αυτές να
αναδειχτεί τάχα φιλολαϊκή κυβέρνηση. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που έχει αναλάβει και
πρωτοβουλίες για τη συνεργασία της «αριστεράς», συμμετέχοντας σε διεργασίες με
την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Αρμα Πολιτών του Γ. Δημαρά, με στελέχη του ΠΑΣΟΚ που
αποχώρησαν, όπως η Σ. Σακοράφα και ο Π. Κουρουμπλής, και άλλους, πιστεύει πως θα
αναβαθμιστεί ο ρόλος του στην αστική διαχείριση, αφού δεν αμφισβητεί την αστική
εξουσία και την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, θέλει να παραμείνει η
χώρα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη και ζητάει καλύτερη διαπραγμάτευση για τα επόμενα
δάνεια και μνημόνια. Μια τέτοια κυβέρνηση επιδιώκουν και επαγγέλλονται φιλολαϊκή
διαχείριση με τα ίδια υλικά που χρησιμοποιούν οι αστικές κυβερνήσεις. Πιστεύουν
μάλιστα ότι αν ο κόσμος φοβηθεί από φωτιές, συγκρούσεις, κ.ά., θα πέσει στα
μαλακά με μια κυβέρνηση που θα εμφανίζεται να κάνει «αγωνιστική» δήθεν
διαχείριση στο σύστημα.
Αυτή τους η στόχευση και το γεγονός ότι ο χώρος στον οποίο
ανθούν και δρουν οι προβοκάτορες έχει σαφή προσανατολισμό ενάντια στο οργανωμένο
και το ταξικό, είναι που τους κάνει να δίνουν άλλοθι στην κουκούλα, να την
παρουσιάζουν σαν κίνημα, να ανακαλύπτουν ιδεολογίες πίσω από τις κοτρόνες και τα
μάρμαρα που με δολοφονικές προθέσεις εκτοξεύονται σε βάρος εργαζόμενων και άλλων
λαϊκών ανθρώπων. Καμιά ανοχή δεν πρέπει να δείξει ο λαός στους προβοκάτορες και
τους παρακρατικούς, σε όσους αφήνουν έστω και μια χαραμάδα που διευκολύνει το
σύστημα να δικαιολογήσει και να νομιμοποιήσει τη δράση τους. Συνεπής ταξική
οργάνωση και δράση παντού, γερό το ΠΑΜΕ στους χώρους δουλειάς, ισχυρό ΚΚΕ και
αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών σε βάρος των αστικών κομμάτων και των
παραφυάδων τους, για να ανοίξει ο δρόμος υπέρ του λαού.
πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου