«Γιατί πεινάνε και λιποθυμούν τα παιδιά... ;»

«Γιατί πεινάνε τα παιδιά;» αναρωτιούνται κάποιοι τις τελευταίες μέρες.

Και είναι αλήθεια σοκαριστικό τον 21ο αιώνα, στην Ελλάδα της ΕΕ (που θα μας τάιζε με χρυσά κουτάλια) τα παιδιά να πηγαίνουν στα σχολεία και να λιποθυμούν από την πείνα. Ακόμα πιο σοκαριστικό, όμως, είναι κάποιοι υπαλληλίσκοι του μεγάλου κεφαλαίου να σπεύδουν να το αμφισβητούν ή να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα. Είναι οι ίδιοι που εξαθλιώνουν το λαό, είναι οι ίδιοι που στέλνουν τα ΜΑΤ και τους «χαφιέδες» τους στα παιδιά που... «παραβατούν» όταν κινητοποιούνται και στους γονείς τους που... «τα παραμελούν» όταν τους συμπαραστέκονται. Ακόμα ηχεί στα αυτιά μας η επίσημη απάντηση σχετικής επιτροπής της Βουλής, την άνοιξη του 2011, όταν βάλαμε το ζήτημα του υποσιτισμού των νέων παιδιών και μας απάντησαν φταίνε οι γονείς που δεν ενδιαφέρονται για το τι τρώνε τα παιδιά τους!

Ποιος δεν το ξέρει ότι το πιάτο έχει φαΐ μόνο όταν ο γονιός έχει δουλειά και μάλιστα σταθερή και με δικαιώματα. Με ανεργία, εφεδρεία, φόρους, ακρίβεια και χαράτσια δε γεμίζει το πιάτο, αδειάζει. Γιατί καμώνονται, λοιπόν, οι πλέον αρμόδιοι ότι δεν το 'ξεραν πως το τραπέζι είναι άδειο; Ποιους κοροϊδεύουν;

Τι σημαίνει ότι τα παιδιά ζουν στη φτώχεια;

Πρώτα από όλα σημαίνει ότι: Δεν μπορούν να αγοράσουν υπηρεσίες υγείας - μόρφωσης όπως παλιότερα, ο γονιός χρησιμοποιεί περισσότερες φορές την έκφραση «δεν έχουμε λεφτά να το πάρουμε», την ίδια στιγμή που οι πραγματικές, σύγχρονες ανάγκες του παιδιού μεγαλώνουν. Δε λαμβάνουν τον υποχρεωτικό εμβολιασμό, κακοσιτίζονται, δεν έχουν πρόσβαση στη διασκέδαση. Μέσα στο σχολείο και έξω από το σχολείο, τα παιδιά χωρίζονται σε ομάδες ανάλογα με τις συνήθειές τους και την οικονομική δυνατότητα των γονιών τους, για παράδειγμα χωρίζονται σε παιδιά που έχουν πρόσβαση σε ακριβές ή φθηνότερες ή και καθόλου εξωσχολικές δραστηριότητες, σε παιδιά που μετέχουν στις εκδρομές και σε αυτά που δε μετέχουν, σε παιδιά που μπορούν να κάνουν γιορτή ή όχι, ακόμα ακόμα και στα παιδιά της μπριζόλας ή της φακής.
Το παρακάτω επεισόδιο δείχνει ανάγλυφα το τι συμβαίνει.
Πριν από λίγες μέρες έξω από παιδικό σταθμό συζητάνε σε έντονο ύφος οι απεργούντες εργαζόμενοι του παιδικού σταθμού με γονείς αλλοδαπούς (και όχι μόνο). Οι πρώτοι εξηγούν γιατί απεργούν και οι άλλοι επιμένουν ότι τα παιδιά τους δεν πρέπει να χάσουν ούτε μια μέρα. Κάποιος εργαζόμενος ρώτησε τους διαμαρτυρόμενους γονείς που δήλωναν άνεργοι και άρα μπορούν να κρατήσουν τα παιδιά τους γιατί δε δείχνουν την απαιτούμενη αλληλεγγύη στους απεργούς, που σε τελική ανάλυση για το καλό των παιδιών τους παλεύουν! Η απάντηση είναι αποστομωτική... «γιατί στο σταθμό τα παιδιά μας θα φάνε ένα πιάτο φαΐ καλύτερο από μακαρόνια»... Είναι οι ίδιοι παιδικοί σταθμοί του Δήμου Αθήνας που έκοψαν το κρέας από το μενού επειδή ο προμηθευτής δεν είχε πληρωθεί...
Επομένως, ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, που συνεχώς εμπλουτίζεται με νέα στρώματα, και που μπορεί βέβαια να κουβαλούν τις ψευδαισθήσεις τους, φλερτάρει με τη φτώχεια. Βέβαια, γνωρίζουμε ότι η ταξική συνείδηση είναι μια σύνθετη διαδικασία και δεν είναι ευθύγραμμη ή αυτόματη. Αντιλαμβάνομαι ότι είμαι μέρος της φτώχειας και της εκμετάλλευσης, σημαίνει ότι δεν ντρέπομαι να πάω στο σχολείο του παιδιού μου και να απαιτήσω μηδενική εισφορά των γονέων για λειτουργικά έξοδα, δωρεάν σίτιση, δωρεάν ρεύμα - νερό - θέρμανση για όλα τα σχολεία. Σημαίνει ότι αντιπαρατίθεμαι με λύσσα τη λογική που λέει ότι καλός γονιός είναι αυτός που συμβάλλει οικονομικά στο σχολείο, γιατί έτσι αποδεικνύει ότι νοιάζεται για τα παιδιά του.
Ολες οι προβλέψεις δείχνουν ότι η επίσημη ανεργία θα φτάσει το 20% το 2012 και ζητήματα τέτοια θα πάρουν μεγάλες διαστάσεις. Τα νέα οικονομικά - εργασιακά προβλήματα της λαϊκής οικογένειας και οι αναδιαρθρώσεις στην Εκπαίδευση πάνε χέρι χέρι. Η οργανωμένη συλλογική δράση των εργαζόμενων γονιών, των μικρομεσαίων, των άνεργων και των αυτοαπασχολούμενων γονέων, στο πλάι του ταξικού εργατικού κινήματος είναι η μόνη αποτελεσματική γραμμή. Τα προβλήματα του σχολείου προέρχονται από τον ταξικό του χαρακτήρα και οι αναδιαρθρώσεις οδηγούν στο βάθεμα των ταξικών φραγμών, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους στόχους του μεγάλου κεφαλαίου για αύξηση της κερδοφορίας του. Αρα, ούτε μερεμέτια επιδέχεται ούτε η κάθε λαϊκή οικογένεια μόνη της ή ο κάθε σύλλογος μόνος μπορεί να καταφέρει ριζικές λύσεις.

Αλληλεγγύη ή φιλανθρωπία;

18.000 άνθρωποι στη χώρα μας σιτίζονται σταθερά από την εκκλησία και τους δήμους. 1 στους 11 περιστασιακά. Το ποσοστό της αύξησης των συμμετεχόντων φέτος στο Δήμο Αθήνας εκτιμάται στο 18%-20% από το αντίστοιχο περσινό συσσίτιο των Χριστουγέννων. Η Αρχιεπισκοπή Αθηνών επεκτείνει σε 72 εκκλησίες τα σισσίτια και διπλασιάζει τις μερίδες στις 10.000. Ενώ εντυπωσιακή είναι η πανσπερμία των ΜΚΟ και των εθελοντικών οργανώσεων που αν τις σκαλίσεις βρίσκεις από πίσω τους γνωστούς - αγνώστους: Coca Cola, διάφορα μορφωτικά ιδρύματα τραπεζών κ.λπ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το «αειφόρο σχολείο» του υπουργείου, που φορέας υλοποίησης είναι ένας πολιτιστικός οργανισμός των εφοπλιστών φτιαγμένος στη χούντα.
Η «εταιρική κοινωνική ευθύνη» που πουλάνε ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., ΣΥΝ, ΣΕΒ, ΓΣΕΕ κ.λπ., είναι κομμάτι της ίδιας πολιτικής και τέλος πάντων ας μην ξεχνούμε ότι η ίδια η ΕΕ, της οποίας γνήσιο τέκνο είναι η εφαρμοζόμενη πολιτική, μόνο το 1991, έτος εκτός κρίσης, ανέπτυξε 39 πρωτοβουλίες αλληλεγγύης και ονόμασε το 2010 «ευρωπαϊκό έτος για την καταπολέμηση της φτώχειας».
Για μας η αλληλεγγύη ΕΙΝΑΙ ο ίδιος ο αγώνας και οι πρωτοβουλίες που μπορεί να πάρει το ίδιο το κίνημα, τα αιτήματα για μέτρα για τα λαϊκά νοικοκυριά και τους ανέργους κ.ο.κ., για παράδειγμα, οι φορείς των γονιών μαζί με την ΟΓΕ να υπερασπίσουν τα δικαιώματα της νέας μητέρας που μένει πιο συχνά άνεργη ή των μονογονεϊκών οικογενειών κ.ο.κ., κοντολογίς μακριά από φιλάνθρωπους! Η καλύτερη δράση για την κοινωνία είναι η κατάργηση της ταξικής κοινωνίας και αυτή δεν προσφέρεται, αλλά κερδίζεται!
Για να παλέψουμε όλη αυτή την κατάσταση που ζούμε εμείς και τα παιδιά μας χρειάζεται να σφυρηλατήσουμε τη συντροφικότητα και τις κοινωνικές σχέσεις μας με τους ανθρώπους που δουλεύουμε μέσα στο κίνημα. Και αυτό γίνεται πρώτα από όλα μέσα στην ίδια την αγωνιστική δράση, θέλει όμως και συγκεκριμένα μέτρα. Σε μια εποχή που τα σπίτια κλείνονται στα καβούκια τους, να ξαναθυμηθούμε τις συγκεντρώσεις στα σπίτια, σε πάρκα, ελεύθερους χώρους κ.ά.
Τέλος, το επόμενο διάστημα και για πολύ χρόνο, αυτό για το οποίο θα απολογηθούμε είναι τι είπαμε στα παιδιά μας. Κρίση είναι θα περάσει; Ο μπαμπάς δε θα δουλέψει για λίγο γιατί η μεγάλη μας οικογένεια (βλ. η εταιρεία που δουλεύει ο μπαμπάς) περνάει δύσκολα, όπως πρότεινε σε άρθρο της κάποια αστική φυλλάδα στους γονείς στην αρχή της κρίσης; Δε θα κριθούμε για το αν φτιάξαμε ουτοπικούς κόσμους στα παιδιά μας με ψέματα και υπεκφυγές; Το καλύτερο μάθημα που έχουμε να δώσουμε το επόμενο διάστημα στα παιδιά μας είναι ο αγώνας και η αισιοδοξία που βγαίνει από αυτόν. Ομως, πρέπει να πάρουμε μέτρα για τους νέους γονείς και ιδιαίτερα για τις νέες μητέρες που θα εξασφαλίζουν τη συμμετοχή τους στον αγώνα. Είναι κρίσιμο πράγμα να μπορούμε να πούμε με απλά λόγια στα παιδιά μας, γιατί ο κόσμος αυτός πρέπει και μπορεί να αλλάξει. Γιατί η μαμά και ο μπαμπάς απεργούν και μπορεί να μην μπορούν να τους πάρουν κάτι από αυτά που θέλουν αλλά είναι περήφανοι που είναι αγωνιστές.
Είναι κρίσιμο πράγμα τα παιδιά μας να μεγαλώνουν σε μια μεγάλη αγκαλιά συναγωνιστών που θα νοιάζονται με τον ίδιο τρόπο για τα δικά τους αλλά και για τα άλλα παιδιά.
Να μάθουν πως είναι κομμάτι μιας λαμπρής ιστορίας και να τη μάθουν όπως δεν τους τη λένε τα σχολικά βιβλία.
Ενα γνωστό μας τραγούδι λέει: Η φτώχεια είναι ντροπή. Γιατί πρέπει να την αποτινάξεις. Το να είσαι όμως αντικειμενικά ο φτωχός, ο πλαστουργός της νιας ζωής είναι τιμή. Οι αρχές και οι αξίες τις εργατικής τάξης να διαποτίσουν την ανατροφή των παιδιών μας και των παιδιών όλων των λαϊκών οικογενειών.

Της
Κανέλλας ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ*
*Η Κανέλλα Γεωργοπούλου είναι μέλος του Τμήματος Παιδείας και Ερευνας της ΚΕ του ΚΚΕ