ΚΡΑΤΙΚΟ ΧΡΕΟΣ

 

Ντόρος για το 3,5% του χρέους της ΕΕ

Κάθε εκδοχή ελεγχόμενης ή μη πτώχευσης, προϋποθέτει και οδηγεί στην απόλυτη χρεοκοπία και εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων

Οι προσπάθειες των επιτελείων της ΕΕ να διαχειριστούν τα τεράστια αδιέξοδα του συστήματος, ισορροπώντας ανάμεσα στα αντιτιθέμενα συμφέροντα διαφόρων ομάδων της οικονομικής ολιγαρχίας, σε εθνικό και ευρωενωσιακό επίπεδο, είναι ολοφάνερο ότι δεν πρόκειται να καταλήξουν σε καμιά απολύτως επίλυση των έμφυτων αντιθέσεων των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Γι΄ αυτό ακριβώς το λόγο, το σύνολο σχεδόν των άμεσων παρεμβάσεων της Κομισιόν και των άλλων κεντρικών οργάνων της ΕΕ, περιορίζεται στην λήψη μέτρων για μια πρόσκαιρη αντιμετώπιση του προβλήματος του κρατικού χρέους στις χώρες της ζώνης του ευρώ, προωθώντας βέβαια ταυτόχρονα μια σειρά αντιδραστικά μέτρα διαρθρωτικού χαρακτήρα, που εκτιμούν ότι θα επιτρέψουν την απρόσκοπτη επιστροφή στην κερδοφορία για τους επιχειρηματικούς ομίλους που τελικά θα καταφέρουν να αντέξουν τους τριγμούς μιας τόσο παρατεταμένης και βαθιάς οικονομικής κρίσης.

Βέβαια, το ζήτημα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι καπιταλιστικές οικονομίες δεν είναι τόσο η αδυναμία της πληρωμής των όποιων χρεών προς τις τράπεζες, αλλά η οικονομική καπιταλιστική κρίση που έχει ξεσπάσει και ως αποτέλεσμα αυτής της κρίσης, έχουν αλλάξει άρδην οι δυνατότητες εξυπηρέτησης του κρατικού χρέους. Γιατί, όπως είναι ευνόητο, είναι εντελώς διαφορετικό να πληρώνονται κανονικά οι τοκοχρεολυτικές δόσεις όταν «μεγαλώνει η πίτα», όπως αρέσκονται να λένε οι αστοί για την ανοδική πορεία του ΑΕΠ και διαφορετικές οι συνθήκες όταν εμφανίζεται κρίση και το ΑΕΠ μειώνεται. Πολύ χειρότερα που ανεξάρτητα από τη μείωση του ΑΕΠ που αναπόφευκτα οδηγεί σε μείωση των κρατικών εσόδων, αυξάνονται παράλληλα οι κρατικές δαπάνες που δίνονται για τη στήριξη διαφόρων ομάδων του κεφαλαίου. Μόνο στη χώρα μας και παρά τη συνεχή μείωση των κρατικών εσόδων, αυξάνονται συνεχώς τα κονδύλια που για παράδειγμα, δίνονται, για την κεφαλαιακή ενίσχυση των τραπεζών και τα οποία έχουν ήδη χτυπήσει ρεκόρ, φτάνοντας τα 120 δισεκατομμύρια ευρώ!
Το πρόβλημα του καπιταλισμού δεν είναι τα χρέη. Ο καπιταλισμός και το κράτος των αστών πάντα συντηρούνταν και αναπτύσσονταν με τραπεζικά δάνεια. Αλλωστε, όπως θέλουν να δείξουν με τους χειρισμούς τους οι εταίροι της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ, αλλά και το ΔΝΤ, τα χρέη μπορούν, με κάποιο τρόπο, να ρυθμιστούν. Ακροβατώντας ανάμεσα σε αγεφύρωτες αντιθέσεις, εξασφαλίζοντας ή επιβάλλοντας συμβιβασμούς και, προπαντός, ρίχνοντας όλο και περισσότερο τα βάρη στους πλέον ανεύθυνους για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Η υπερσυσσώρευση

Το κύριο ζήτημα, πάντως, που όσο και να δημιουργείται η αίσθηση ότι λύνεται, πάντα θα το έχουμε μπροστά μας, είναι η πρωτόγνωρη, πρωτοφανής και ταυτόχρονα υπερφυσική συσσώρευση των κεφαλαίων που έχουν στη διάθεσή τους οι κεφαλαιοκράτες. Και όχι μόνο αυτό. Νομοτέλεια των καπιταλιστικών-εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής είναι, στο διάβα του χρόνου η τάξη των κεφαλαιοκρατών να γίνεται όλο και μικρότερη, ενώ ταυτόχρονα αυξάνονται τα κεφάλαια που τα μέλη της έχουν στην κατοχή τους. Ομως, η συγκέντρωση όλο και μεγαλύτερου κομματιού από τον παραγόμενο πλούτο, στα χέρια όλο και λιγότερων επιχειρηματικών ομίλων της άρχουσας τάξης, περιορίζει συνεχώς περισσότερο τις δυνατότητες του συστήματος να διαχειρίζεται τις αντιφάσεις του καπιταλισμού, να χειρίζεται τις κοινωνικές αντιθέσεις, να δίνει λύσεις προοπτικής για τους κεφαλαιοκράτες.
Ενα απλό παράδειγμα: Λένε σήμερα, ότι ο καπιταλιστικός κόσμος συνταράσσεσαι εξαιτίας της κρίσης χρέους που έχει παρουσιαστεί στην Ελλάδα. Ανοησίες. Η Ελλάδα, εξαιτίας της φιλομονοπωλιακής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και μαζί με αυτές εξαιτίας της καταστροφικής αντιλαϊκής πολιτικής που προβλέπει το «μνημόνιο» της κυβέρνησης Παπανδρέου με την τρόικα, εμφανίζει ένα χρέος που υπολογίζεται περί τα 330 δισεκατομμύρια ευρώ. Πράγματι, πρόκειται για μεγάλο κονδύλι, ιδιαίτερα αν σκεφτούμε ότι οι κρατούντες, η πλουτοκρατία και τα κόμματά της, σχεδιάζουν το ποσό αυτό να το φορτώσουν στις πλάτες των εργαζομένων και να πληρωθεί από τις τσέπες του ελληνικού λαού. Ωστόσο, τα 330 αυτά δισεκατομμύρια, αποτελούν κάτι λιγότερο από το 3,5% των κρατικών χρεών των χωρών μελών της ΕΕ και σε κάθε περίπτωση δεν είναι αυτό που τραντάζει τα θεμέλια της ΕΕ.

Αύξηση χρέους 65%

Το κρατικό χρέος των χωρών μελών της ΕΕ, όπως φαίνεται από τα επίσημα στοιχεία της Γιούροστατ το 2002, ήταν της τάξης των 5,9 τρισεκατομμυρίων ευρώ, που αντιπροσώπευε το 60% του ΑΕΠ ολόκληρης της ΕΕ. Αυτό σημαίνει ότι οι λαοί των χωρών μελών όφειλαν να πληρώσουν σε μια χούφτα τραπεζίτες, που σε όλες τις περιπτώσεις είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι, έπρεπε να καταβάλουν 5,9 τρισεκατομμύρια ευρώ, για την εξόφληση του χρέους και τουλάχιστον 310 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο ως τόκους, μέχρι να εξοφληθούν τα δάνεια αυτά.
Ολόκληρη τη δεκαετία που μεσολάβησε από τότε, οι άρπαγες του τραπεζικού συστήματος, έχουν ήδη βάλει στα θησαυροφυλάκιά τους τόκους πάνω από 3,5 τρισεκατομμύρια ευρώ, αλλά το χρέος κάθε άλλο παρά μειώθηκε. Σύμφωνα με έκθεση που δημοσιοποίησε η Γιούροστατ τον προηγούμενο Απρίλη, το κρατικό χρέος έχει ήδη αυξηθεί κατά 65% και είχε φτάσει τα 9,8 τρισεκατομμύρια ευρώ!!! Το ποσό αυτό ήδη αντιπροσωπεύει το 80% του συνολικού ΑΕΠ των χωρών μελών. Τώρα οι ετήσιοι τόκοι που θα πρέπει να καταβάλλονται φτάνουν και ξεπερνούν τα 400 δισ. ευρώ, ενώ είναι απόλυτα βέβαιο ότι μέσα στα επόμενα χρόνια το χρέος θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο.
Είναι αποκαλυπτικό το εξής: Ο «Ρ» παρουσιάζοντας στοιχεία του «Εconomist» για το παγκόσμιο κρατικό χρέος, σημείωσε στις 10 του περασμένου Ιούλη ότι ήταν της τάξης των 42,4 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Από τότε, πέρασαν κάτι παραπάνω από τρεις μήνες και το χρέος αυτό ήδη βρίσκεται στα 43,5 τρισεκατομμύρια δολάρια. Τόσα είναι τα ποσά που αναμένουν να ενθυλακώσουν οι τραπεζίτες από τους λαούς κύρια των θεωρούμενων αναπτυγμένων κρατών.
Αν επιχειρήσουμε να δούμε το κρατικό χρέος άλλων χωρών της ΕΕ σε σχέση με το φερόμενο ως χρέος της Ελλάδας των 330 δισ. ευρώ, θα διαπιστώσουμε ότι χρωστούν:

• Γερμανία: 2.079,6 δισ. ευρώ
• Ιταλία: 1.843,0 δισ. ευρώ
• Μ. Βρετανία: 1.830,9 δισ. δολάρια
• Γαλλία: 1.591,2 δισ. ευρώ
• Ισπανία: 638,8 δισ. ευρώ
• Ολλανδία: 371,0 δισ. ευρώ
• Ελλάδα: 328,6 δισ. ευρώ
• Βέλγιο: 341,0 δισ. ευρώ
• Πολωνία: 247,1 δισ. δολάρια
• Αυστρία: 205,2 δισ. ευρώ
• Σουηδία: 165,2 δισ. δολάρια
• Πορτογαλία: 160,5 δισ. ευρώ
• Ιρλανδία: 148,1 δισ. ευρώ

Αποκλείεται να πληρωθούν

Αυτό που φαίνεται ότι είναι ήδη ξεκάθαρο για τους πάντες, στην ΕΕ και σ΄ολόκληρο τον κόσμο, είναι ότι τα χρέη αυτά δεν πρόκειται να εξοφληθούν ποτέ. Την ίδια στιγμή το πλασματικό κεφάλαιο που έχουν ενσωματώσει στους ισολογισμούς τους οι διάφορες τράπεζες του κόσμου, και της ΕΕ και της Ελλάδας, είναι τόσο μεγάλο, που ακόμα και το συζητούμενο «κούρεμα» μέρους του ελληνικού χρέους, απειλεί να διαταράξει τις ισορροπίες του τραπεζικού συστήματος. Οχι μόνο στην Ελλάδα, που αυτό από τους αρμόδιους θεωρείται ένα το κρατούμενο, αλλά σε επίπεδο ΕΕ συνολικά. Με δυο λόγια μερικές δεκάδες τράπεζες που, πέρα από τις όποιες άλλες δραστηριότητές τους, έχουν λαμβάνειν από τα χρέη των χωρών της ΕΕ συνολικά 9,8 τρισεκατομμύρια ευρώ, κινδυνεύουν να τιναχτούν στον αέρα, και πολλές από αυτές θα τιναχτούν, από το ελληνικό «κούρεμα», που σε κάθε περίπτωση δεν θα αφορά κεφάλαια πάνω από 100 δισ. ευρώ.
Στην ΕΕ αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά, γι΄αυτό και έχουν βγει τα μαχαίρια. Ολοι πλέον ομολογούν ότι από αυτόν τον πόλεμο θα υπάρξουν θύματα. Θα υπάρξει, αυτό που εμείς λέμε εδώ και ενάμιση χρόνο «καταστροφή κεφαλαίου» στις τράπεζες. Με αυτή την έννοια ο καθένας επιλέγει τη δική του γραμμή άμυνας. Οσοι είναι περισσότερο εκτεθειμένοι σε ελληνικά ομόλογα χωρίς να διαθέτουν ισχυρή κεφαλαιακή βάση, επιδιώκουν χαμηλά ποσοστά «κουρέματος» του ελληνικού χρέους, όπως για παράδειγμα οι γαλλικές τράπεζες και η Γαλλία. Η Γερμανία και οι γερμανικές τράπεζες που ανεξάρτητα από το ύψος των ελληνικών ομολόγων που διαθέτουν, εκτιμούν ότι το δικό τους κέρδος είναι μεγαλύτερο από την χρηματοδότηση των κατ' εξοχήν εξαγωγικών κλάδων της γερμανικής οικονομίας, θεωρούν ότι οι όποιες ζημιές από ένα μεγάλο «κούρεμα» θα αντισταθμιστούν από την βελτίωση των εξαγωγών και από ...φτηνές αγορές, που θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν γερμανικοί όμιλοι στη χώρα μας.

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ