ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ Την Κυριακή διπλό χτύπημα σε εκβιασμούς και αυταπάτες

Σε συγκέντρωση του Κόμματος στην πλατεία Ηρώων στο Πέραμα μίλησε, χτες, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Από τη χτεσινή συγκέντρωση στο Πέραμα

Σε μια από τις μαζικότερες συγκεντρώσεις του Κόμματος στην εργατούπολη του Περάματος τα τελευταία χρόνια μίλησε, χτες, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στην πλατεία Ηρώων. Μεταξύ, άλλων, σημείωσε στην ομιλία της:«Σήμερα, που μας χωρίζουν στην ουσία ώρες πριν την εκλογική μάχη, θέλουμε να μιλήσουμε μέσα και από τη δική σας φωνή παραπέρα, στους εργάτες και τις εργάτριες, αυτούς που έχουν τα μικρά μαγαζιά και κυριολεκτικά πεινάνε, στα φτωχά, δηλαδή, λαϊκά στρώματα, στην εργατική τάξη. Και να τους πούμε το εξής πράγμα: Εχετε πραγματικά μία και μοναδική ευκαιρία στις 6 του Μάη να σηκώσετε ανάστημα, πολύ ψηλά το ανάστημά σας και να απαντήσετε ως εξής: Δεν υποκύπτουμε στους εκβιασμούς και τα διλήμματα, δε χάνουμε τον μπούσουλα, δεν τρώμε την καραμέλα, τις αυταπάτες.
Και στα δύο αυτά μέτωπα χρειάζεται ενιαία απάντηση, της εργατικής τάξης πριν απ' όλα. Και αυτή η απάντηση στην κάλπη πρέπει να δοθεί με ένα ψηφοδέλτιο. Δε γίνεται διαφορετικά. Δεν μπορεί να ειπωθεί με τα λόγια, ούτε με το συναίσθημα, ούτε τίποτα. Και αυτό το ψηφοδέλτιο που μπορεί να εκφράσει τη χειραφέτηση και την ωρίμανση των εργατοϋπαλλήλων είναι το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ. Να δώσει ο λαός διπλό χτύπημα: Και σε εκβιαστικά διλήμματα και στις αυταπάτες.
Θέλω όμως πραγματικά για άλλη μια φορά - και αυτό πρέπει να το κάνουμε μέχρι την ώρα που κλείνουν οι κάλπες - να εξηγήσουμε στο λαό γιατί έχουμε ένα ενιαίο μετωπικό σύνθημα που λέει: Καταπολεμήστε τους φόβους και τα διλήμματα, μην υποκύψετε στις αυταπάτες. Γιατί ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο - και η εργοδοσία "δίνει ρέστα", δε φαίνεται, αλλά δίνει τα ρέστα της - προσπαθούν να πουν ότι αν τη Δευτέρα δεν υπάρχει μια κυβέρνηση σταθερή, βιώσιμη, αν υπάρξει ακυβερνησία, στην Ελλάδα θα υπάρξει χάος. Αν τα δύο κόμματα πέσουν πάρα πολύ από τις εργατικές ψήφους, κανένα χάος δε θα υπάρξει γιατί θα πέσει, θα γκρεμιστεί λέμε εμείς, από την εργατική τάξη, που είναι ο βασικός αντίπαλος, αυτός που πρέπει να γκρεμίσει αυτά τα κόμματα.
Από την άλλη μεριά, έχουμε, αν θέλετε, την απαίτηση τα εργατικά, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να μην παραπλανηθούν από αυταπάτες, ότι μπορεί τη Δευτέρα, την Τρίτη, τις επόμενες μέρες να έχουμε μία κυβέρνηση, όχι εν ανάγκη την καλύτερη, αλλά καλύτερη τουλάχιστον από μια κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Μια κυβέρνηση των αντιμνημονιακών δυνάμεων, μια κυβέρνηση της αριστεράς. Λέμε στους εργατοϋπάλληλους πριν απ' όλα: Σας έχουμε ποτέ τα τελευταία 20 - 30 χρόνια, ή αν θέλετε τα τελευταία 10 χρόνια, σας έχουμε κάνει μία πρόβλεψη, μία πρόγνωση, που ήταν κατώτερη αυτών που έγιναν ή, αν θέλετε, ήταν υπερβολική; Σας είπαμε ποτέ κάποιο ψέμα; Ο,τι σας είπαμε, έγινε στην πράξη; Το ζήσαμε στις πλάτες μας, στη ζωή;

Μιλάνε μόνο για μνημόνιο και χρέος

Σήμερα, όλα τα κόμματα αναγνωρίζουν τις συνέπειες της κρίσης. Προσέχτε, όμως, πάμε στις εκλογές και ανάμεσα στα κόμματα που κυβέρνησαν, και στα κόμματα που ήταν στην αντιπολίτευση και στα καινούρια κόμματα που φτιάχτηκαν από τα παλιά υλικά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και εμφανίζονται σαν νέα κόμματα, έχει συρρικνωθεί η εκλογική μάχη σε δύο ζητήματα, όταν δεν τρομοκρατούν και όταν δεν καλλιεργούν αυταπάτες: Μνημόνιο και χρέος. Από τη ΝΔ ως τον ΣΥΡΙΖΑ, αρχίζουν και τελειώνουν με το μνημόνιο και τη δυνατότητα αναδιαπραγμάτευσης και το χρέος, με τη δυνατότητα αναδιαπραγμάτευσης. Ολα τ' άλλα έχουν φύγει από τη μέση.
Και, ταυτόχρονα, αρχίζουν και τελειώνουν μέσα στα κονταροχτυπήματά τους και τις διαφορές με την εξής διαβεβαίωση στον ελληνικό λαό: Οτι δεν πρόκειται να απειληθεί η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ, στην Ευρωζώνη, ότι δεν αμφισβητούν ούτε στο ελάχιστο τη συμμετοχή στην ΕΕ και την Ευρωζώνη.
Υπάρχει και ένα άλλο σημείο για την εργατική τάξη, το οποίο επίσης δεν αναφέρεται στα προγράμματα των λεγόμενων "αντιμνημονιακών" δυνάμεων, οι οποίοι υποτίθεται θα κάνουν μεγάλο παρτιζάνικο όταν θα πάνε ως κυβέρνηση ή ως αντιπροσωπεία στις Βρυξέλλες, στην Ουάσιγκτον, εκεί που είναι το ΔΝΤ, στη Νέα Υόρκη και στις Βρυξέλλες, που είναι η ΕΕ: Δε γίνεται καμία αναφορά απέναντι στον βασικό εσωτερικό αντίπαλο του εργαζόμενου λαού και των μικρών καταστημάτων. Και αυτός ο μεγάλος και βασικός αντίπαλος είναι τα επιχειρηματικά μεγαθήρια, είναι οι τράπεζες, οι εφοπλιστές, είναι οι βιομήχανοι, οι μεγαλέμποροι, είναι οι αλυσίδες των πολυκαταστημάτων που έχουν διεισδύσει και στην τελευταία γειτονιά.
Το πολύ πολύ να δεχτούν ότι υπάρχει μία δυσκολία μέσα στην ΕΕ. Μεταφέρουν δε όλες τους τις υποσχέσεις, ότι η Ελλάδα θα πάει καλύτερα, ότι σε δύο, τρία, τέσσερα χρόνια ο εργαζόμενος θα πάει καλύτερα και εξαρτάται αυτή η βελτίωση της ζωής των εργαζομένων αποκλειστικά και μόνο από τις διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες. Να γιατί το ΚΚΕ, στις σημερινές συνθήκες, με τα σημερινά δεδομένα, με το σημερινό συσχετισμό δυνάμεων που υπάρχει ανάμεσα στα κόμματα και τους προσανατολισμούς, λέει το εξής πράγμα: Εγώ στη στρούγκα δεν μπαίνω. Βεβαίως και έχω πρόταση εξουσίας και διακυβέρνησης, αλλά στη στρούγκα δεν μπαίνω.

Το ΚΚΕ έξω από κάθε στρούγκα

Ας πάρουμε, λοιπόν, αυτό που λένε οι άλλοι για πρόταση συνεργασίας. Εμείς δεν έχουμε πρόγραμμα συνεργασίας διακυβέρνησης που το απευθύνουμε σε αυτά τα κόμματα. Στο λαό το απευθύνουμε. Γιατί καταλαβαίνουμε ότι ο λαός πρέπει να πρωταγωνιστήσει. Και το απευθύνουμε σε όλο το λαό, άσχετα με το τι ψηφίζει.
Οι άλλοι μεταξύ τους λένε ότι θέλουν να γίνει μια κυβέρνηση συνεργασίας. Θα το επιδιώξουν. Ποιο θα ήταν το σωστό; Πριν τις εκλογές να πάνε και να πούνε το εξής πράγμα: Εδώ μπορούμε να τα βρούμε, εκεί δεν μπορούμε, εμείς εν πάση περιπτώσει καταθέτουμε πρόγραμμα συνεργασίας προεκλογικά, όχι μετεκλογικά. Εδώ βγαίνει και ο Βενιζέλος και λέει θα απευθυνθώ στο ΚΚΕ! Για να δείτε δηλαδή το θράσος. Θα πάω, λέει, και στο ΚΚΕ. Πρόγραμμα συνεργασίας σημαίνει αμοιβαίες υποχωρήσεις. Ολοι κάτι θα βγάλουν από το πρόγραμμά τους.
Πρέπει να μας πουν, λοιπόν, τι θα βάλουν για τη συνεργασία. Και αυτό πρέπει να το πουν προεκλογικά. Οχι τη Δευτέρα και βλέπουμε. Εμείς δεν τους απευθύνουμε πρόταση συνεργασίας, γιατί τους ξέρουμε. Την απευθύνουμε στο λαό. Και λέμε, βεβαίως, πολιτική συνεργασία χρειάζεται, πολιτική συμμαχιών χρειάζεται. Την απευθύνουμε όμως αυτή τη στιγμή, πού; Στην εργατική τάξη, στους αυτοαπασχολούμενους, στα φτωχά λαϊκά μικρομεσαία στρώματα της υπαίθρου και της πόλης. Γιατί αυτοί πρέπει να γίνουν οι αποδέκτες και οι διαμορφωτές μιας πλατιάς και ισχυρής συμμαχίας. Δεν την απευθύνουμε ούτε στο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε στον Κουβέλη, ούτε στον Καμμένο, ούτε στον Σαμαρά, ούτε στον Βενιζέλο.
Αυτή η κυβέρνηση που μας προτείνουν να μπούμε μέσα, θα αυξήσει τους μισθούς των εργαζομένων, θα καταργήσει τους ασφαλιστικούς νόμους που ψηφίστηκαν, θα καταργήσει την κατάργηση των ΣΣΕ και τη δυνατότητα του εργοδότη να κάνει ατομική σύμβαση; Θα πάρει πίσω όλους τους νόμους που ψήφισαν από το 2009 και μετά; Αυτό το πρόγραμμα, αφού θέλουν συνεργασία, πρέπει να μας βάλουν. Να πουν ότι, κοιτάξτε να δείτε, ελάτε να συνεργαστούμε σε αυτά. Συγκεκριμένα. Οχι ότι θα τους πιστεύαμε και αν τα λέγανε. Αλλά είναι ενδεικτικό ότι ούτε καν τα λένε. Δεν τα ψελλίζουν.
Αλλά ποιος μπορεί να εμπιστευτεί μία κυβέρνηση, όταν του λένε ότι θα εξαρτηθεί τι θα κάνουμε από το αν τα κράτη - μέλη της ΕΕ, η Κομισιόν, η ΕΚΤ, το ΔΝΤ, συμφωνήσουν να αναδιαπραγματευτούμε;
Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, καλούμε πραγματικά, μέχρι την κάλπη, αυτό τον κόσμο που δεν έχει αποφασίσει ακόμα, που το ψάχνει να φύγει από το ΠΑΣΟΚ, να φύγει από τη ΝΔ, να πάει στον Καμμένο, να πάει στον Κουβέλη, να πάει στο ΣΥΡΙΖΑ, μήπως φτιάξουν μια κυβέρνηση, να ξέρει το εξής πράγμα: Χαντακώνεται. Και αν κάποτε περίμενε ένα, δύο, τρία χρόνια για να γίνει κοψοχέρης και να βλαστημήσει, γιατί δεν έκανε το τολμηρό βήμα, σήμερα η αφύπνιση και συνειδητοποίηση θα είναι πολύ πιο κοντά, γιατί ακριβώς τον κοροϊδεύουν. Σήμερα, ή θα τα χάσεις όλα, ή θα αποφασίσεις να αντεπιτεθείς με όρους ρήξης και σύγκρουσης μέσα στην Ελλάδα και έξω στην Ευρωπαϊκή Ενωση, για να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση.
Αν ο λαός σήμερα έχει ελπίδα να σωθεί, έχει ελπίδα να μην παραπλανηθεί, έχει ελπίδα να αντισταθεί και να διεκδικήσει, είναι το ΚΚΕ να είναι μέσα στο λαό, έξω από κάθε στρούγκα.

Ποια συμμαχία;

Και ένα τελευταίο, απάντηση στον κ. Τσίπρα που έβαλε το ερώτημα στη συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ, πως ποτέ δε νίκησε η διασπασμένη αριστερά. Τώρα το ποιος διέσπασε ποιον είναι ένα ζήτημα. Δε χρειάζεται να κάνουμε ιστορία. Εμείς όμως ξέρουμε ένα πράγμα. Πρώτον, ενωμένος λαός, σε ποια γραμμή; Αυτό είναι το θέμα. Να συμφωνήσουμε, χωρίς λαϊκή συμμαχία, χωρίς ενωμένο ενιαίο εργατικό κίνημα, χωρίς τη συμμαχία της εργατικής τάξης με τα φτωχά λαϊκά στρώματα, αλλαγή ριζική, ούτε μικρή θετική δεν μπορεί να γίνει στην Ελλάδα. Συμφωνούμε απόλυτα. Με ποια γραμμή, με ποια κατεύθυνση, με ποιους στόχους; Αυτό είναι κρίσιμο ζήτημα. Αυτό είναι το καίριο ζήτημα.
Και να πούμε κι ένα άλλο. Πότε έγινε διάσπαση μέσα στις γραμμές του αριστερού, του κομμουνιστικού, ριζοσπαστικού κινήματος; Στις κρίσιμες ώρες, όταν ξεσπάει πόλεμος, στην περίοδο που γίνεται ολομέτωπη επίθεση στους λαούς. Α' και Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, κρίση. Πότε γίνεται διάσπαση; Οταν διαμορφώνεται η πτέρυγα της υποχώρησης και του συμβιβασμού μέσα στο ριζοσπαστικό κίνημα. Είναι αναπόφευκτη. Η διάσπαση δε γίνεται ούτε για καρέκλες, ούτε για τους πρωθυπουργούς, ούτε για τις βουλευτικές έδρες. Στην κρίσιμη ώρα, όταν κάποιοι χάνουν την εμπιστοσύνη τους στο λαό, όταν η πίεση μεγαλώνει, όταν κάποιων οι πλάτες δεν αντέχουν. Και κοιτάξτε να δείτε, ανθρώπινο είναι και αυτό. Πήγαινε στο σπίτι σου, χριστιανέ μου! Κάτσε και περίμενε. Τότε γίνεται η διάσπαση.
Επομένως, για εμάς, ενότητα ναι, συμμαχία ναι, αλλά κάθε περίοδος χρειάζεται τη δική της κατεύθυνση. Αλλο το '40 - '44, άλλη η δεκαετία του '50, του '60, άλλο το σήμερα. Και σήμερα συμμαχία που δεν έχει στόχο τη σύγκρουση, τη ρήξη με όλες τις μορφές, με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, αυτή η συμμαχία δεν έχει ελπίδα».

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ