Αποφασιστικά, με πείσμα για ισχυρό ΚΚΕ

Το ντόπιο κεφάλαιο και οι ξένοι σύμμαχοί του, τα κόμματά τους στην Ελλάδα, δε χώνεψαν ποτέ την παρουσία και τη δράση ενός κόμματος όπως το ΚΚΕ, την απήχηση που έχουν οι θέσεις και η πολιτική του στο λαό. Εχουν διακηρυγμένο στόχο να εξαφανίσουν το ΚΚΕ και προσπαθούν να το πετύχουν με κάθε μέσο: Αλλοτε με συκοφαντίες και διαστρέβλωση των θέσεων του Κόμματος, άλλοτε με ωμό αντικομμουνισμό, άλλοτε με καταστολή και προβοκάτσιες, άλλοτε με «επιθέσεις φιλίας», που στόχο έχουν να σύρουν το ΚΚΕ στο μαντρί του συστήματος. Από κόμμα επαναστατικό υπέρ του λαού, προσδοκούν μάταια να μετατρέψουν το ΚΚΕ σε κόμμα - διαχειριστή, υπέρ του κεφαλαίου.

Σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και όξυνσης της ταξικής πάλης, η πολεμική στο ΚΚΕ κλιμακώνεται. Το απέδειξε όλη η περίοδος πριν και μετά τις εκλογές. Οι ταξικοί αγώνες, στην οργάνωση των οποίων πρωτοστάτησε το ΚΚΕ τα τελευταία δυόμισι χρόνια, όπως έκανε πάντα, βρέθηκαν στο στόχαστρο της αστικής τάξης και των κομμάτων της, πολεμήθηκαν με μίσος.
Ο αντικομμουνισμός και οι προβοκάτσιες εντάθηκαν, όπως και οι συκοφαντίες ενάντια στο οργανωμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Στον αντίποδα, το αστικό σύστημα αποθέωσε κινήματα εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης, όπως αυτό της «πλατείας», δρομολογώντας ταυτόχρονα με εντατικούς ρυθμούς την αναπαλαίωσή του, για να αντιμετωπίσει τη μεγάλη και απότομη φθορά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μάη, έδωσε ώθηση στις προσπάθειες αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού, υπέρ του κεφαλαίου και σε βάρος του λαού. Μεγάλωσε την όρεξη εκείνων που προσδοκάνε εδώ και δεκαετίες να στριμώξουν το ΚΚΕ στη γωνία, να το βάλουν στο χέρι και από αντίπαλό τους να το κάνουν σύμμαχο στον πόλεμο ενάντια στο λαό, τα δικαιώματα και τις ανάγκες του. Αυτό επιδιώκουν με την προπαγάνδα περί απομονωμένου τάχα ΚΚΕ, που πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες τους και να συμμετέχει στη διαχείριση. Οψη του ίδιου νομίσματος είναι και οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για ενότητα και κυβέρνηση της αριστεράς.
Στόχος όλων είναι να διασφαλίσουν ότι στο υπό διαμόρφωση πολιτικό σκηνικό, που γίνεται για να συνεχιστεί με άλλο περιτύλιγμα η αντιλαϊκή επίθεση και η χειραγώγηση του λαού στην αστική πολιτική, δε θα έχουν απέναντί τους το ΚΚΕ. Ξέρουν ότι κάθε προσπάθεια να ξεγελάσουν το λαό και να τον ρίξουν στο καναβάτσο, με κεντροαριστερές και κεντροδεξιές κυβερνητικές λύσεις, θα είναι μετέωρη, όσο το ΚΚΕ παραμένει απέναντι και τους ξεσκεπάζει. Οσο η στρατηγική του κατευθύνει την οργανωμένη πάλη του λαού ενάντια στην αστική εξουσία και όχι ενάντια στον έναν ή τον άλλο διαχειριστή της.

Αναμόρφωση με πυρήνα το ΣΥΡΙΖΑ

Πώς διαμορφώνονται τα πράγματα μετά τις εκλογές και ενόψει της κάλπης στις 17 Ιούνη; Η ΝΔ πρωταγωνιστεί στη συγκρότηση του κεντροδεξιού πόλου, βάζοντας σαν κεντρικό προεκλογικό (ψευτο)δίλημμα το «ευρώ ή δραχμή». Ανάγει το ΣΥΡΙΖΑ σαν βασικό προεκλογικό αντίπαλο, προσδίδοντας στη στρατηγική του χαρακτηριστικά που δεν έχει, για να θολώσει τα νερά και να υπηρετήσει την κατασκευή του δίπολου «κεντροδεξιά - κεντροαριστερά» για τη χειραγώγηση του λαού. Κατηγορεί το ΣΥΡΙΖΑ για αντιευρωπαϊκή δύναμη, όταν τα στελέχη του, με κάθε αφορμή, καταθέτουν διαπιστευτήρια στο ευρώ και στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ.
Παρουσιάζει το ΣΥΡΙΖΑ σαν κόμμα ενάντια στην επιχειρηματικότητα, όταν ο ίδιος διαβεβαιώνει ότι στόχος του, αν κυβερνήσει, είναι να ρίξει περισσότερο χρήμα από τις τράπεζες στα μονοπώλια, για να κάνουν επενδύσεις, σε περιβάλλον όμως «υγιούς επιχειρηματικότητας»! Χρεώνει στο ΣΥΡΙΖΑ σφυροδρέπανα, παραδόσεις του ελληνικού και παγκόσμιου εργατικού κινήματος, τις οποίες έχει αποκηρύξει προ πολλού, όπως εναντιώνεται και στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε.
Βολικά για το σύστημα, προβάλλει το δίλημμα «δεξιά ή αριστερά», ξέροντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ομοϊδεάτες του στην ΕΕ είναι του συστήματος.
Η ΝΔ στοχοποιεί εκλογικά το ΣΥΡΙΖΑ για προγραμματικές θέσεις που δεν έχει, για να κρύψει ότι η στρατηγική τους τέμνεται στην υπεράσπιση της ΕΕ και των επιχειρήσεων και πως αυτό είναι που καθορίζει τελικά τα προγράμματά τους. Καθόλου τυχαία, στη διαδικασία των διερευνητικών εντολών, η ΝΔ δήλωνε έτοιμη να στηρίξει με την ανοχή της και με το ΠΑΣΟΚ μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, για να εφαρμόσει -όπως έλεγε- το πρόγραμμά του, το οποίο τώρα καταγγέλλει σαν αντιευρωπαϊκό και ενάντια στην επιχειρηματικότητα!
Φαίνεται ότι το αστικό σύστημα βρήκε στο ΣΥΡΙΖΑ το μοχλό δημιουργίας της κεντροαριστεράς ως εναλλακτική κυβερνητική λύση απέναντι στα παραδοσιακά κόμματα της διαχείρισης, και αναδημιουργίας της σοσιαλδημοκρατίας λόγω φθοράς του ΠΑΣΟΚ και εκεί μέσα να χωνέψει και να πνίξει κάθε ριζοσπαστισμό και κάθε τάση χειραφέτησης από την ΕΕ και την πολιτική υπέρ του κεφαλαίου. Γι' αυτό δίνουν στο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηριστικά ξένα προς το πρόγραμμα και τη στρατηγική του. Για να αποτρέψουν συνειδήσεις που απεγκλωβίζονται από την πολιτική του δικομματισμού να φτάσουν μέχρι το ΚΚΕ. Να περάσουν δηλαδή στην άλλη όχθη, απέναντι στην ΕΕ, την πλουτοκρατία και τα κόμματά της.

Φοβούνται το ΚΚΕ απέναντί τους

Χωρίς καμιά αμφιβολία όμως, αυτός που αναδεικνύεται σε βασικό μοχλό για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αξιοποιείται και σαν δύναμη κρούσης ενάντια στο ΚΚΕ. Τι εξυπηρετεί άραγε η εμμονή στην ενότητα της αριστεράς και στο σχηματισμό αριστερής κυβέρνησης με το ΚΚΕ, όταν είναι γνωστές οι αγεφύρωτες διαφορές ανάμεσα στα δυο κόμματα και τη στρατηγική τους;
Ο ΣΥΡΙΖΑ, για λογαριασμό του συστήματος, θέλει το ΚΚΕ μαζί του για να μην το έχει απέναντί του, αν κυβερνήσει. Μάλιστα, στελέχη του όπως ο Μητρόπουλος, κουνάνε το χέρι στο ΚΚΕ και το απειλούν ότι αν πάρει μικρά ποσοστά στις επόμενες εκλογές, τότε θα αναγκαστεί να συρθεί σε συγκυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ! Τέτοιο είναι το μέγεθος της αθλιότητας με την οποία πολιτεύονται ενάντια στο ΚΚΕ.
Το σύστημα δε θέλει το ΚΚΕ και το κίνημα απέναντι στην όποια κυβέρνηση καταφέρει να σχηματίσει μετά τις εκλογές και εκεί συγκεντρώνει την προσοχή του. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχουν μιλήσει ξεκάθαρα για την ανάγκη να μην υπάρχει αντιπολίτευση στους επιχειρηματίες, να μη βρεθούν μετεκλογικά οι εργαζόμενοι απέναντι στην όποια κυβέρνηση, με απεργίες και διαδηλώσεις. Θέλουν «κοινωνική ειρήνη», δηλαδή ταξική συνεργασία, για να μπορούν ανεμπόδιστα να νομοθετούν υπέρ του κεφαλαίου, εντός της στρατηγικής της ΕΕ.
Το ίδιο όμως επιδιώκει και ο ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας γι' αυτό δείγματα γραφής και μετά τις εκλογές της 6ης Μάη. Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για «ευρωπαϊκή λύση στο ελληνικό ζήτημα», καταργώντας επί της ουσίας το εθνικό πεδίο της πάλης, για να στείλει τον κόσμο σπίτι του. Στη διάρκεια των διερευνητικών εντολών επιδίωξε να αποσπάσει συναίνεση από τα συνδικάτα, τα οποία, όπως είπε, στηρίζουν το κυβερνητικό του πρόγραμμα και ότι αυτό συναντά την «αποδοχή της κοινωνίας».
Ο ρόλος, όμως, των συνδικάτων, του εργατικού λαϊκού κινήματος σε συνθήκες καπιταλισμού, δεν είναι να στηρίζει μια κυβέρνηση, ακόμα και αν αυτή αποκαλείται «της αριστεράς», αλλά να βρίσκεται απέναντί της, με διεκδικήσεις και ριζοσπαστικά αιτήματα. Να διεκδικεί μέτρα ανακούφισης του λαού και για ριζικές αλλαγές προς όφελός του. Εκεί είναι η θέση και του ΚΚΕ και όχι βέβαια σε μια κυβέρνηση, η οποία, ανεξάρτητα από προθέσεις και διακηρύξεις, θα πάρει μέτρα ενάντια στο λαό.

Καθήκον κάθε τίμιου αγωνιστή

Τι θα σήμαινε η συμμετοχή του ΚΚΕ σε μια κυβέρνηση, όπως αυτή που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ; Οτι οι εργαζόμενοι και ο λαός θα έχανε τον πιο συνεπή και μαχητικό του σύμμαχο στους καθημερινούς αγώνες για βελτίωση των όρων δουλειάς και διαβίωσης. Το ΚΚΕ θα απεμπολούσε τη γραμμή σύγκρουσης και ρήξης. Θα ήταν υποχρεωμένο να συνδιαλέγεται με τους μεγαλοεπιχειρηματίες σε βάρος των εργατών. Θα έπρεπε να υπερασπιστεί αντιλαϊκά μέτρα σαν κυβερνητικός εταίρος.
Ούτε θα μπορούσε να διοργανώνει κινητοποιήσεις, γιατί είναι αντιφατικό στη Βουλή να ασκείς διακυβέρνηση και στο δρόμο αντιπολίτευση. Μια τέτοια απαράδεκτη επιλογή, θα αφόπλιζε το κίνημα, όπως επιδιώκουν οι αστοί και τα κόμματά τους. Η επόμενη μέρα, θα ήταν κυριολεκτικά εφιάλτης για τα λαϊκά στρώματα.
Το σημαντικότερο όμως για το λαό είναι ότι θα έχανε από το πλευρό του το μόνο κόμμα που με τη στρατηγική του ανοίγει δρόμους στο κίνημα για την οριστική απαλλαγή των εκμεταλλευομένων από τους εκμεταλλευτές τους. Η συμμετοχή του ΚΚΕ σε μια κυβέρνηση της αριστεράς, όταν το λαϊκό κίνημα αργά ή γρήγορα θα βρεθεί αγανακτισμένο και απογοητευμένο απέναντί της, θα το υποχρέωνε είτε να τη ρίξει, είτε να αναλάβει μερίδιο στο τσάκισμα του λαού. Αυτό όμως ισοδυναμεί με ανοιχτή προδοσία της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, που θα είχαν κάθε δικαίωμα να μη συγχωρήσουν ποτέ το Κόμμα.
Κανένας τίμιος, έμπειρος αγωνιστής δεν πρέπει να επιτρέψει να περάσει η στρατηγική αποδυνάμωσης του ΚΚΕ, δηλαδή να περάσει η τιμωρία τους και οι απειλές του συστήματος σε βάρος του Κόμματος, γιατί δε θέλει να παγιδεύσει και να αυτοπαγιδευθεί σε μια κυβέρνηση διαχείρισης σε βάρος του λαού. Δεν υπάρχουν ανώδυνες λύσεις. Ο δρόμος της σύγκρουσης, της λαϊκής αντεπίθεσης και ανατροπής απαιτεί θυσίες, αυτές όμως οδηγούν στη λαϊκή ευημερία. Ο δρόμος του συμβιβασμού, της υποταγής απαιτεί θυσίες δίχως τέλος, χωρίς θετική προοπτική για το λαό.
Η κυβέρνηση τού «κάτσε και περίμενε να αλλάξει στρατηγική η ΕΕ», «να μας σώσει η υγιής επιχειρηματικότητα και η ανταγωνιστικότητα», θα αποβεί τραγωδία για το λαό. Το ΚΚΕ δεν παλεύει για «καρέκλες». Ετσι θα το ήθελαν οι αντίπαλοι, το μεγάλο κεφάλαιο, ακόμα και η ΕΕ. Δε θα τους κάνει τη χάρη. Το ΚΚΕ δε θα το βάλουν στο τσεπάκι τους, δε θα καταφέρουν να βάλουν στο χέρι το κίνημα και το λαό.

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ