ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΓΔΜ

Με αφορμή το γεγονός ότι αύριο αναμένεται να γίνει γνωστή η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης σχετικά με την προσφυγή της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ), κατά της Ελλάδας δημοσιεύουμε αποσπάσματα από την Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ το Μάρτη του 2011 «Για τις διεθνείς εξελίξεις στην περιοχή μας και στην ευρύτερη περιοχή και τις θέσεις του ΚΚΕ», όπου διατυπώνεται ξεκάθαρα η θέση του Κόμματος για το ζήτημα της ΠΓΔΜ. Η συγκεκριμένη προσφυγή της κυβέρνησης της ΠΓΔΜ γίνεται με το «επιχείρημα» της «παραβίασης από την Ελλάδα της ενδιάμεσης συμφωνίας, απ' αφορμή του βέτο με το οποίο απείλησε η Ελλάδα, αν σε προηγούμενη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι συζητιόταν η ένταξη της ΠΓΔΜ».

Το ΚΚΕ υπογραμμίζει στην Απόφαση αυτή της ΚΕ:
«Τις εξελίξεις στην περιοχή σφραγίζει η διεύρυνση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια. Η στρατηγική ένταξης των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, η πιο άμεση εμπλοκή τους στα ιμπεριαλιστικά σχέδια σηματοδοτεί γενικότερα αρνητικές εξελίξεις για τους λαούς της περιοχής. Ενεργό ρόλο για την υλοποίηση αυτής της στρατηγικής διαδραματίζει και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τη λεγόμενη "Ατζέντα 2014", με την οποία επιδιώκεται η ενσωμάτωση των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ έως το 2014.
Συνεχίζονται οι διπλωματικές κινήσεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στο θέμα της ΠΓΔΜ για την αναζήτηση μιας συμβιβαστικής λύσης στο θέμα της ονομασίας, ώστε να δικαιολογηθεί η ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ που απαιτούν οι ΗΠΑ, καθώς και το άνοιγμα του δρόμου για τη σύνδεσή της με την ΕΕ.
Ο αμερικανικός παράγοντας ενισχύει την παρέμβασή του. Στα τέλη Αυγούστου του 2010 (παραμονές της αναμενόμενης νέας πρωτοβουλίας Νίμιτς), ο Αμερικανός πρέσβης στα Σκόπια Φίλιπ Ρίκερ δήλωσε ότι η αμερικανική θέση δεν προβλέπει αλλαγή του συνταγματικού ονόματος της "Μακεδονίας", ούτε αλλαγή του Συντάγματος της χώρας και ουσιαστικά υποστηρίζει τη λύση της διπλής ονομασίας με την εξεύρεση "διεθνούς αναφοράς" που θα αντικαταστήσει μόνο το FYROM (όπου, δηλαδή, χρησιμοποιείται σήμερα, ενώ το "Δημοκρατία της Μακεδονίας" θα διατηρηθεί στο εσωτερικό και στις διμερείς σχέσεις των χωρών που έχουν αναγνωρίσει την ΠΓΔΜ με το συνταγματικό όνομά της).
Ο ισχυρισμός των αστικών κομμάτων της χώρας, πως η ένταξη της Ελλάδας σε ΝΑΤΟ κι ΕΕ είναι τα "διαπραγματευτικά μας όπλα", αποδεικνύεται κι από τα παραπάνω πως είναι αναληθής.
Στην πραγματικότητα αυτά τα "ατού" είναι "δίκοπο μαχαίρι". Κι αυτό γιατί οι δεσμεύσεις που έχει η χώρα στα πλαίσια των ιμπεριαλιστικών οργανισμών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ οδηγούν σε αύξηση των ευρω-αμερικανικών πιέσεων στην αστική τάξη της χώρας, που μπορεί να αναγκαστεί να κάνει επικίνδυνες υποχωρήσεις.
Την ίδια ώρα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μοιάζει να προσδοκά στην αύξηση της πίεσης του αλβανικού στοιχείου (που αποτελεί περίπου το 30% του συνολικού πληθυσμού) στις κυβερνητικές δυνάμεις της ΠΓΔΜ.
Πίεση που σαφώς κι έχει αυξηθεί μετά την απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης για τη νομιμοποίηση του Κοσσόβου κι έχει ενισχύσει τις τυχοδιωκτικές βλέψεις περί "Μεγάλης Αλβανίας".
Να σημειωθεί πως το 2008 ο σημερινός αρχηγός της ΝΔ, Αντ. Σαμαράς, ως υπουργός Πολιτισμού της τότε κυβέρνησης, είχε προβλέψει πως σύντομα θα λυθεί το πρόβλημα με την ονομασία των Σκοπίων, καθώς η γειτονική χώρα θα διαλυθεί υπέρ μιας μεγαλύτερης Αλβανίας και μιας μεγαλύτερης Βουλγαρίας.
Πρόκειται για ενδείξεις που δείχνουν πως η αστική τάξη της Ελλάδας δεν έχει αντίρρηση να συμμετάσχει στα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια στην περιοχή, ακόμη και σ' ένα τόσο επικίνδυνο σενάριο όπως η λεγόμενη "Μεγάλη Αλβανία" ή "Φυσική Αλβανία". Πρόκειται στην κυριολεξία για "παιχνίδι με τη φωτιά".
Ταυτόχρονα κι ενώ οι ελληνικές κυβερνήσεις διακηρύσσουν πως συζητούν μόνον το όνομα της γειτονικής χώρας, στην πραγματικότητα η αστική τάξη της ΠΓΔΜ θέτει με κάθε ευκαιρία ζήτημα αναγνώρισης "μακεδονικής" ταυτότητας και γλώσσας καθώς και ανάλογης "μειονότητας" στις βαλκανικές χώρες.
Πρόκειται για τη συνέχεια της πολιτικής που ακολούθησε η Γιουγκοσλαβία, μετά τη ρήξη του Τίτο με τη Σοβιετική Ενωση, χαρακτηρίζοντας τους κατοίκους του γεωγραφικού χώρου της Μακεδονίας ως χωριστή "μακεδονική" εθνότητα (οι οποίοι ζούσαν, όχι μόνο στο γιουγκοσλαβικό κομμάτι της Μακεδονίας, αλλά και στο ελληνικό και στο βουλγαρικό), κάτι που θα της έδινε το δικαίωμα να διεκδικήσει στο μέλλον ανεξάρτητη εθνική υπόσταση.
Από εκείνη τη στιγμή άρχισε μια προσπάθεια αναδρομικής ερμηνείας όλης της ιστορίας του μακεδονικού χώρου, για να θεμελιωθεί η θεωρία της χωριστής "μακεδονικής" εθνότητας, με χωριστή γλώσσα, καταγωγή και ιστορία.
Ουσιαστικά πρόκειται για συστηματική πλαστογράφηση της Ιστορίας, που μεταφέρθηκε και σε χώρες υποδοχής μεταναστών (ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία).
Την πολιτική του Τίτο την ανέχτηκαν οι μετεμφυλιακές ελληνικές κυβερνήσεις και την υπέθαλψαν οι ιμπεριαλιστές, γιατί, μετά τη σύγκρουση με τη Σοβιετική Ενωση, μια τέτοια πολιτική εξυπηρετούσε τα σχέδιά τους για τη δημιουργία προβλημάτων στην περιοχή.
Παρά τα όποια προβλήματα, χωρίς την ιμπεριαλιστική επέμβαση στην περιοχή και το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, δεν ήταν δυνατόν από μόνα τους να αναβιώσουν το παλιό Μακεδονικό ζήτημα, το οποίο, σαν ζήτημα εδαφικών διεκδικήσεων, είχε πάψει να υπάρχει.
Σύμφωνα με τη μαρξιστική αντίληψη "έθνος είναι η ιστορικά διαμορφωμένη σταθερή κοινότητα ανθρώπων, που εμφανίστηκε πάνω στη βάση της κοινότητας της γλώσσας, του εδάφους, της οικονομικής ζωής και της ψυχοσύνθεσης που εκδηλώνεται στην κοινότητα του πολιτισμού".
Με βάση αυτήν την αντίληψη δεν υπάρχει γενικά μακεδονικό έθνος. Η Μακεδονία πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια μεγάλη γεωγραφική περιφέρεια, όπου ζούνε πολλά έθνη.
Το κυρίαρχο έθνος που υπάρχει στην ΠΓΔΜ δημιουργήθηκε ως τέτοιο μόνον μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν συνέτρεξαν οι παραπάνω όροι στην Αυτόνομη Δημοκρατία στα πλαίσια της Γιουγκοσλαβίας, ενώ υπάρχουν πολλές αποδείξεις πως μέχρι μια περίοδο ως προσδιορισμός χρησιμοποιούνταν επίθετο που αναφερόταν στη σλαβική καταγωγή (Σλαβομακεδόνας).
Η θέση του ΚΚΕ για τις σχέσεις με την ΠΓΔΜ: Το ΚΚΕ, χρόνια τώρα, στη βάση αρχών και ενάντια στο κυρίαρχο ρεύμα, υποστήριξε ότι η εμμονή στην ονοματολογία ήταν και είναι επικίνδυνη και αδιέξοδη πολιτική, ότι σε μια διαπραγμάτευση για εξεύρεση κοινώς αποδεκτής λύσης, στην οποία περιλαμβάνεται με οποιονδήποτε τρόπο το όνομα Μακεδονία και όποια παράγωγα, θα πρέπει ρητά να γίνει αποδεκτό μόνο ως γεωγραφικός προσδιορισμός.
Να μπει τέλος στην αλυτρωτική προπαγάνδα, να υπάρξει αμοιβαία αναγνώριση του απαραβίαστου των συνόρων, της εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας των δύο χωρών.
Ταυτόχρονα θεωρούμε πως πρέπει να αναπτυχθεί ένα ισχυρό μέτωπο αντιμετώπισης της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του "διαίρει και βασίλευε" στα Βαλκάνια, στα πλαίσια της ανάπτυξης ενός Αντιιμπεριαλιστικού, Αντιμονοπωλιακού κινήματος κατά των αμερικανο-ΝΑΤΟικών επεμβάσεων και των αστικών τάξεων της περιοχής, με κατεύθυνση το σοσιαλισμό, γραμμή πάλης που ενσωματώνει τις ανάγκες των λαών της περιοχής και μπορεί να συμβάλει στην ανάπτυξη της εργατικής, λαϊκής πάλης».

«Διαίρει και βασίλευε» των ιμπεριαλιστών για τις μειονότητες

Αναφορικά με το ζήτημα της ανακίνησης μειονοτικών ζητημάτων το ΚΚΕ σημείωνε:
«Οι επιδιώξεις για αναγνώριση "μακεδονικής εθνικής μειονότητας", καθώς και "τουρκικής μειονότητας" (στην Ελλάδα), όπως επιδιώκουν οι ΗΠΑ κι η ΕΕ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, θα αποτελέσει ένα ακόμα βήμα για την αμφισβήτηση των συνόρων (π.χ. της Συνθήκης της Λοζάνης) και του εδαφικού status στην περιοχή, κάτι άλλωστε, που δεν το κρύβουν εθνικιστικοί κύκλοι σε Τουρκία και ΠΓΔΜ.
Πρόκειται για προσπάθεια που συνειδητά επιδιώκει να δημιουργήσει προβλήματα, στα πλαίσια της πολιτικής του "διαίρει και βασίλευε", της άμβλυνσης του ταξικού κριτηρίου των εργαζομένων της περιοχής.
Το Κόμμα μας θεωρεί πως η βάση της καταπίεσης δεν είναι εθνική, ούτε θρησκευτική ή γλωσσική, αλλά ταξική!
Για το ΚΚΕ είναι ξεκάθαρο ότι πάνω στην ταξική καταπίεση, που είναι αναπόσπαστο στοιχείο της καπιταλιστικής κοινωνίας, αναπτύσσεται και η εθνική, εθνοτική καταπίεση, η καταπίεση μειονοτήτων, ανθρώπων με άλλη καταγωγή, άλλο γλωσσικό ιδίωμα, η φυλετική καταπίεση, η καταπίεση σε βάρος των γυναικών κλπ.
Ομως μόνον η κατάργηση της ταξικής καταπίεσης, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, η κατάργηση της καπιταλιστικής εκμεταλλευτικής κοινωνίας κι η οικοδόμηση της νέας, της σοσιαλιστικής κοινωνίας μπορεί να θέσει τις βάσεις για την κατάργηση και κάθε άλλης καταπίεσης».

    

Να δυναμώσει η λαϊκή παρέμβαση

Ενα κοινό μοτίβο βρίσκεται στο στόμα των σημερινών κυβερνητικών ως συνέχεια της προηγούμενης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ προς γενική χρήση. Πρόκειται για μια αγωνιώδη απειλητική επίκληση της τήρησης των νόμων του αστικού κράτους. Με ύφος Ιαβέρηδων απειλούν ξεδιάντροπα κάθε λαϊκή διαμαρτυρία που αμφισβητεί τους πλέον ανήθικους αντιλαϊκούς κυβερνητικούς νόμους της μεταπολεμικής Ελλάδας.Δείχνουν να ξέχασαν ή να αγνοούν ότι η απειλητική επίκληση του Νόμου και της Τάξης ως κυβερνητικής πολιτικής είναι το τελευταίο σκαλοπάτι της κατρακύλας ενός χρεωκοπημένου καθεστώτος μιας χρεωκοπημένης κυβέρνησης. Εγινε πολλάκις σαφές ότι το αστικό κοινωνικό σύστημα με το εν πολλοίς διεφθαρμένο πολιτικό του εποικοδόμημα πολιτικών και δημοσιογράφων είναι άκρως επικίνδυνο για τη χώρα και το λαό της. Το νέο εργατολαϊκό εποικοδόμημα της εργατικής κυβέρνησης της νέας Ελλάδας καθίσταται ιστορικά, κοινωνικά και πρακτικά αναγκαίο. Το αστικό πτώμα βρίσκεται εκτεθειμένο σε δημόσια τυμπανιαία δηλητηριώδη δυσοσμία. Το πρακτικό ζητούμενο είναι ο νεκροθάφτης που θα το θάψει. Ως προς αυτό οι οιωνοί είναι μενετοί.

Οι εργατικές και λαϊκές επιτροπές απλώνονται στις πόλεις και στα χωριά κι αγκαλιάζουν τον αγροτικό κόσμο. Το χωράφι συναντιέται με το εργοστάσιο, τη βιοτεχνία, την κάθε λογής επιχείρηση. Η φυσική συνέχεια αυτού του μείγματος εύκολα προβλέπεται. Στο σημείο αυτό είναι ανάγκη να καταστεί σαφές το εξής: Οι εργατολαϊκές επιτροπές δεν ήρθαν για να φύγουν. Ηρθαν για να μείνουν και τώρα και πάντα. Ανεξαρτήτως πολιτικών εξελίξεων. Συνιστούν τη λαογέννητη δύναμη κοινωνικής ανάγκης για να πιστοποιεί ότι ο εργατικός έλεγχος είναι πάντα ζωντανός και σε εγρήγορση. Οσοι νομίζουν ότι είναι ένα περιστασιακό προσωρινό γεγονός είναι βαθιά νυχτωμένοι. Οι επιτροπές είναι το εμφανιζόμενο κύτταρο της νέας κοινωνίας της εργασίας, της ισότητας και της προόδου. Είναι η θέληση του δάσκαλου να μην αφήνει τα παιδιά του στο σχολείο να ζουν τρισάθλια και να πεινούν. Είναι η θέληση του καθηγητή να εξηγεί στους μαθητές του τις θανατερές αντιφάσεις των εκμεταλλευτικών κοινωνιών και την ανάγκη του σοσιαλισμού. Είναι η συναγωνιστική συμπαράσταση στους απεργούς εργατοϋπάλληλους. Είναι η συμπαράσταση στις φτωχοοικογένειες να σταθούν όρθιες στον αγώνα της ζωής. Είναι η διδαχή των γερόντων να πουν στα εγγόνια τους για τους αγώνες, για εθνικές, κοινωνικές, λαϊκές, δημοκρατικές ελευθερίες κατά της ντόπιας και ξένης πλουτοκρατίας. Είναι η πρωτώλεια μορφή, το εφαλτήριο οργάνωσης της νέας κοινωνίας της λαϊκής αλληλεγγύης και του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού. Είναι όλα αυτά κι άλλα ατέλειωτα, το καθένα χωριστά κι όλα μαζί σε ενιαία αδιάσπαστη κοινωνική λαϊκή ανάταση.

Απλά και κατανοητά: Οι εργατολαϊκές επιτροπές είναι σήμερα για να κρατήσουν όρθιο το λαό από την πείνα και το φόβο και αύριο να του ανοίξουν το δρόμο της δικής του οργάνωσης λαϊκής εξουσίας. Αυτά τα δυο πάνε μαζί αξεχώριστα στις εργατοϋπαλληλικές απεργίες και τα λαϊκά συσσίτια αλληλεγγύης στις γειτονιές της Ελλάδας.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ