ΑΠΕΡΓΟΙ «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ» «Δε γυρνάμε στο θάνατο για ένα ξεροκόμματο»!

Συγκλονιστικές μαρτυρίες για τις συνθήκες εργασίας των χαλυβουργών

Εχουν «νεκρώσει» την παραγωγή επί 43 μέρες, αποδεικνύοντας ότι «χωρίς εργάτη γρανάζι δε γυρνά»...

«Ζούμε με τη φωτιά. Παίζουμε με τη φωτιά. Πιάνουμε τη φωτιά. Ποτέ δε γυρίζουμε την πλάτη στη φωτιά γιατί μπορεί να μας κάψει».Η λέξη «φωτιά» είναι αυτή που επαναλαμβάνουν εργαζόμενοι της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» στον Ασπρόπυργο όταν τους ζητάς να σου μιλήσουν για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες παλεύουν στην κυριολεξία για ένα ψωρομεροκάματο. Είναι και ένας από τους λόγους που συνεχίζουν εδώ και 43 μέρες την απεργία ανυποχώρητοι, ταξικά ενωμένοι. Δε γυρίζουμε στο «θάνατο» για 500 ευρώ, όπως λένε οι ίδιοι! Και «θάνατο» αποκαλούν το χαλυβουργείο όταν μιλάνε μεταξύ τους. Εκεί μέσα που με τα χέρια τους έβγαλαν τα 227 εκατομμύρια ευρώ κέρδη της επιχείρησης το 2010 παράγοντας 266.000 τόνους σιδήρου μέχρι τη μέρα που ξεκίνησαν την απεργία.

Πάνω στο γερανό...

Ο Παναγιώτης Παπανικολάου είναι από τους παλιότερους εργαζόμενους, 28 χρόνια μέσα στο εργοστάσιο. Χειριστής του γερανού που φορτώνει σίδερα που οδηγούνται για λιώσιμο, το πρώτο που αναφέρει είναι η κατάρρευση της γερανογέφυρας στις 20 Ιούλη του 2010, όταν υποχώρησε το δοκάρι που στηριζόταν και είδε τον εαυτό του μέσα στην καμπίνα του γερανού μετέωρο στο κενό. «Η αυτοσυγκέντρωση ήταν αυτή που με έσωσε», θα πει. Ρωτάμε τι σημαίνει η δουλειά χειριστής γερανού: «Ανεβαίνω καθημερινά στην καμπίνα σε ύψος 30 μέτρων και με τη θερμοκρασία μέσα σε αυτή στους 70 βαθμούς και έξω στους 110 βαθμούς. Αν χαλάσει το κλιματιστικό της καμπίνας κυριολεκτικά λιώνεις». «Μεταφέρω 50 τόνους σίδερο με το καλάθι, και σε κάθε βάρδια συνολικά 600 τόνους και το παραμικρό λάθος κοστίζει γιατί από κάτω είναι εργάτες. Οταν έγινε η κατάρρευση του γερανού έτρεμα όταν έβλεπα ένα θηρίο να πέφτει από ύψος 30 μέτρων». Δέκα μέρες μετά το ατύχημα, είπε, γύρισε στη δουλειά παρά το γεγονός ότι του ζητήθηκε για ψυχολογικούς λόγους να αλλάξει πόστο. «Αρνήθηκα γιατί ήξερα ότι ο γιος μου που δουλεύει και αυτός εδώ θα τον μετέφεραν σε πόστο στο χαλυβουργείο και δεν ήθελα με τίποτα να πάει στο "θάνατο". Τώρα το "ευχαριστώ" είναι ότι ο γιος μου είναι στους 50 απολυμένους. Εμένα όμως δεν με απολύουν γιατί είμαι πριν τη σύνταξη και η αποζημίωσή μου κοστίζει», θα πει αφοπλιστικά. Και όλα αυτά, συνεχίζει ο 58χρονος, για μισθό 1.600 ευρώ! Αν περάσουν τα σχέδια του Μάνεση, λέει, η δική του μείωση θα είναι 60% γιατί δουλεύει με κυκλικό ωράριο με Σαββατοκύριακα και νυχτερινά. «Για 500 και 600 ευρώ δεν ανεβαίνω πάλι στο γερανό για να με βγάζουν, όπως έχει γίνει πολλές φορές, λιπόθυμο»!..

Με τα χέρια στη φωτιά

Κοντά 20 χρόνια έχει δουλέψει μέσα στο χαλυβουργείο ο Σταύρος Φλώρος, και μάλιστα και σε θέση προϊσταμένου βάρδιας, που σημαίνει ότι έχει κάνει τα πάντα εκεί μέσα. «Διορθώνουμε την κάθε ζημιά που θα προκύψει βάζοντας τα χέρια μας μέσα στη φωτιά. Γιατί όταν δεν ανοίγει κάποια τρύπα στη σκάφη με το λιωμένο σίδερο ή όταν πρέπει να κλείσουμε μια τρύπα για να σταματήσει η χύτευση πρέπει αναγκαστικά να παίξεις με τη φωτιά. Πιάνουμε στην κυριολεξία τη φωτιά με τα χέρια. Οταν πέφτουν τα παλιοσίδερα στο φούρνο πετάγονται φωτιές και γίνονται εκρήξεις πολύ επικίνδυνες».Προσπαθεί να εξηγήσει τις συνθήκες πιο απλά και μας λέει: «Είναι σαν να πηγαίνεις στο βαρέλι με τη φωτιά και να βάζεις μέσα τα χέρια και το κεφάλι. Γι' αυτό και είναι καθημερινά τα καψίματα στη μούρη και στα χέρια και έχω βγάλει πολλές φορές λιπόθυμους εργαζόμενους». Και ο μισθός που παίρνει ο Στ. Φλώρος για να παλεύει με τη φωτιά δεν είναι πάνω από 1.600 ευρώ, για να μην ξέρεις, όπως λέει, αν θα γυρίσεις σπίτι, στην οικογένεια. «Ειδικά τα 3 τελευταία χρόνια η εντατικοποίηση ήταν τέτοια που πραγματικά αψηφούσαμε τη ζωή μας γι' αυτό το μεροκάματο».
Ο Φώτης Χρηστάκος είναι ηλεκτρολόγος στο χαλυβουργείο, μέσα στους 50 απολυμένους κι αυτός. Η δουλειά του 7 χρόνια τώρα είναι να ξεκινά τη λειτουργία του φούρνου μέχρι να αλλάζει και μία λάμπα μέσα στη «φάμπρικα», όπως αποκαλεί το χαλυβουργείο. «Δουλεύω μέσα στις τεράστιες θερμοκρασίες του χαλυβουργείου. Οταν, για παράδειγμα, χαλάσει το κλιματιστικό στην καμπίνα του γερανού πρέπει, μπορώ - δεν μπορώ, να ανέβω 30 μέτρα για να το φτιάξω. Μπορεί την ώρα που είναι σε εξέλιξη το χυτήριο και οι θερμοκρασίες είναι τεράστιες, πάνω από 110 βαθμούς, να πρέπει να ανέβουμε να αλλάξουμε ένα ρελέ ή μια ασφάλεια. Εκεί βλέπεις ακόμα και τη φωτιά με τα μάτια σου να περνάει από πάνω σου». Θυμάται το ατύχημα πριν ένα χρόνο με την κατάρρευση του γερανού και την ανατροπή του χωνιού με τη λάβα και θυμώνει: «Γινότανε χαμός, βλέπαμε εργαζόμενους να τρέχουν καμένοι και οι διευθυντές φώναζαν και τους ένοιαζε μόνο να πάω να κάνω τούμπα τον φούρνο (να βγει δηλαδή από μέσα το χυτήριο) με χειροκίνητες ρυθμίσεις γιατί κόπηκε το ρεύμα, για να μη χαλάσει ο φούρνος. Εμένα όμως δε με ένοιαζε το μηχάνημα αλλά να σώσω τους ανθρώπους». Οταν ρωτάμε για το μισθό του γελάει: «Μόνο για 1.050 ευρώ».
Στη γραμμή παραγωγής - χύτευσης δουλεύει πέντε χρόνια τώρα ο Μανώλης Μακρής, με μισθό... 1.000 ευρώ. «Ελέγχω τη ροή της μηχανής που περνάει το μέταλλο για να μη συμβεί ζημιά. Εχουμε από πάνω μας το χωνί με το λιωμένο μέταλλο που το ρίχνει σε μια σκάφη με τέσσερις τρύπες από το οποίο βγαίνει στη συνέχεια για να προχωρήσει στην επόμενη διαδικασία. Το καυτό λιωμένο μέταλλο πετάγεται παντού, εμείς πρέπει μέσα στη φωτιά να κλείσουμε αν χρειαστεί κάποια τάπα για να σταματήσει η ροή ή να κλείσουμε άλλες διαρροές ή να φροντίσουμε ακόμα και με τα χέρια μας να μη σταματήσει καμιά διαδικασία. Είναι δεκάδες οι φορές που έχουν καεί τα χέρια μας ή δεν μπορείς να αναπνεύσεις από τις αναθυμιάσεις».

Με τόνους σίδερα πάνω από τα κεφάλια

Στο τμήμα των έλαστρων στην προετοιμασία παραγωγής, όπου ετοιμάζονται τα μηχανήματα για να διοχετευτεί το λιωμένο σίδερο, να πατηθεί και να διαμορφωθεί στη συνέχεια, δουλεύει 6 χρόνια ο Θανάσης Δραπανιώτης, για 1.000 ευρώ. Εκεί, όπως λέει, δεν έχει να κάνει με τη φωτιά αλλά με το ίδιο το σκληρό μέταλλο. «Για να δουλέψουμε πρέπει ο γερανός να μας μεταφέρει ρολά έλαστρα. Αυτό σημαίνει ότι ο γερανός πρέπει να είναι σε καλή κατάσταση και ο χειριστής ιδιαίτερα προσεχτικός. Ο γερανός όμως πατάει σε στραβές ράγες και πολλές φορές ξαφνικά βλέπουμε να πέφτουν βίδες και σίδερα ενώ εμείς δουλεύουμε από κάτω. Το μόνο που νοιάζει την εργοδοσία είναι να φοράμε κράνη, τι να κάνουν όμως όταν πέφτουν από πάνω σίδερα τόνων». Επιμένει και μιλάει για το γερανό και την ανάγκη να βρίσκεται σε καλή κατάσταση: «Φαντάσου ξαφνικά να χαλάσει και να έχει τόνους σίδερο πάνω από το κεφάλι σου. Με έχει σώσει μια φορά ο χειριστής όταν είδε ένα τεράστιο σίδερο να πέφτει και εγώ από κάτω δεν είχα δει τίποτα, ευτυχώς που έβαλε τις φωνές. Και όλα αυτά για ένα πιάτο φαΐ που το έχουμε και τώρα 43 ημέρες από τον κόσμο». Κλείνουν όλοι την κουβέντα αναφέροντας τον απαράβατο άγραφο νόμο των χαλυβουργών, που πρέπει να τηρούν όλοι αν θέλουν να γυρίσουν στα σπίτια τους: «Οταν περνάει λιωμένο σίδερο από μπροστά σου ποτέ δεν του γυρνάς την πλάτη σου. Δεν ξέρεις ποτέ τι θα κάνει και τι θα γίνει»...

ΡΕΠΟΡΤΑΖ:
Γιώργος ΜΙΧΑΗΛΑΡΗΣ