Ο προσανατολισμός στους εργοστασιακούς χώρους και στους τόπους δουλειάς

Οι μικρές φλόγες που ξεπηδούν διάσπαρτα στους χώρους που οξύνεται η επίθεση επιβεβαιώνουν το σωστό προσανατολισμό του Κόμματος, στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς, στις βιομηχανικές ζώνες. Εκεί βρίσκονται τα κύτταρα που στις σημερινές συνθήκες μπορούν να ανεβάσουν την ταξική πάλη σκαλιά παραπάνω.

Η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου, ακολουθώντας τη διαδρομή της προηγούμενης κυβέρνησης, παίρνει μια σειρά μέτρα εξαθλίωσης του λαού. Στις συνθήκες της κρίσης και του ολομέτωπου πολέμου, οι μικρές νίκες και τα εμπόδια είναι πιο δύσκολα. Η ανάκληση απολύσεων, η καταβολή δεδουλευμένων, η απόκρουση επίθεσης σε προτεινόμενες αλλαγές εργασιακών σχέσεων είναι σαφώς πιο δύσκολη υπόθεση σε σχέση με προηγούμενες εποχές. Είναι δυσκολίες που τις συναντάμε στην καθημερινή πάλη και στη δουλειά των σωματείων. Η «γη και ύδωρ» που έχουν πάρει οι βιομήχανοι από το πολιτικό προσωπικό τους σε όλα τα επίπεδα, τους βοηθά με νόμιμο τρόπο να απολύουν, να τσακίζουν μισθούς, να κάνουν μύλο τις εργασιακές σχέσεις, να έχουν αποκτήσει όλα τα όπλα για να προστατεύσουν την τωρινή κερδοφορία τους, αλλά, κυρίως, να δημιουργείται σταθερά και εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων το έδαφος που θα τους επιτρέψει να ανακάμψουν στο μέλλον με πιο ταχείς ρυθμούς. Παράλληλα, ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, με σημαία την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, φρενάρει, βάζει εμπόδια, στέκεται κόντρα σε εργατικές κινητοποιήσεις.
Οι τελευταίες κινητοποιήσεις σε μια σειρά εργατικούς χώρους προσδίδουν ένα διαφορετικό, ποιοτικό στοιχείο που δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Είναι αγώνες πιο επιθετικοί, προσεγγίζοντας τη γραμμή αντιπαράθεσης και τη γραμμή συσπείρωσης που ως Κόμμα έχουμε διατυπώσει. Η σύγκρουση με μονοπωλιακούς ομίλους, σε συνδυασμό με βήματα που γίνονται στην κατανόηση του συνθήματος πως η καπιταλιστική μηχανή δεν μπορεί να δουλέψει χωρίς εργάτες αλλά οι εργάτες μπορούν να ζήσουν χωρίς αφεντικά, αρχίζει και μπαίνει έστω και εμβρυακά στο μυαλό εργατών, να αγγίζει το περιεχόμενο κινητοποιήσεων, χωρίς βέβαια αυτή να είναι η κύρια τάση.
Οταν αναφέρεται πως ο βιομήχανος Μάνεσης της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» λειτουργεί ως λαγός των βιομηχάνων και πως μια σειρά εργοστάσια την ίδια περίοδο έχουν έτοιμο το φιρμάνι της εκ περιτροπής εργασίας και, παράλληλα, την ίδια στιγμή σκάνε σε όλη τη χώρα απαράδεκτες εργοδοτικές προτάσεις (δουλειά από το σπίτι, δύο μέρες εργασία τη βδομάδα κ.ο.κ.), αυτές είναι πλευρές που αναδεικνύουν την εμπειρία των πλουτοκρατών, την ενιαία και αρμονική οργάνωση του κεφαλαίου απέναντι στους εργάτες, παρά τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς. Οργάνωση που ξεπερνά τα όρια του κάθε εργοστασίου ή κλάδου. Παράλληλα, όμως, αναδεικνύεται η ανάγκη ανταπάντησης καθώς αποτελεί πρόβλημα η όποια καθυστέρηση στην αντίστοιχη οργάνωση των εργατών.
Από την άλλη, η θετική προσπάθεια ανάπτυξης της ταξικής αλληλεγγύης είτε στο επίπεδο ενός ομίλου επιχειρήσεων είτε στο επίπεδο ενός κλάδου είτε στο σύνολο της εργατικής τάξης, δεν πρέπει να αφεθεί ούτε να παραμερισθεί. Είναι σημαντικές πλευρές που δυναμώνουν το ενιαίο μέτωπο που πρέπει να αναπτυχθεί. Είναι όροι της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος.
Η τωρινή απεργία των χαλυβουργών βγάζει πιο καθαρά στη ζωή την αλλεργία με τις γνήσιες εργατικές κινητοποιήσεις που έχει ο οπορτουνισμός. Ενα ρεύμα που ψάχνει εναγωνίως σε κάθε περίοδο το νέο επαναστατικό υποκείμενο αλλά πάντα μακριά κι αλάργα από τους εργάτες. ΜΜΕ των καναλαρχών που σιωπούν, κατευθυνόμενα sites και blogs που κορδώνουν το μπόι τους γράφοντας άλλοτε για άγριες απεργίες και άλλοτε για απεργίες διαρκείας, δυσκολεύονται ακόμα να βρουν λέξεις για την απεργία. Αλλες δυνάμεις που αγάπησαν το κίνημα των αγανακτισμένων, που αγάπησαν το δήθεν αυθόρμητο ξέσπασμα και τα απολιτίκ γηπεδικά συνθήματα, που έπιασαν στασίδι στις πλατείες ως αδέσμευτοι και ανεξάρτητοι και μιλούσαν για το συστημικό ΚΚΕ, μόλις την 5η βδομάδα απεργίας των χαλυβουργών ψέλλισαν κάτι ώστε να μην αποκαλυφθούν εντελώς.
Το σύνθημα «κλέφτες κλέφτες», που σταθερά ακούγεται σε κάθε κινητοποίηση έξω από τη Βουλή από συγκεκριμένες ομάδες αλλά και ανθρώπους που είτε ηθελημένα είτε αθέλητα στοχεύουν μονοδιάστατα το πολιτικό προσωπικό, δε φωνάζεται από τους ίδιους έξω από κανέναν εργατικό χώρο, όπου κλέβεται καθημερινά ο πλούτος των εργατών. Η βαλβίδα αποσυμπίεσης της λαϊκής οργής φανερώνεται στη στάση του καθένα απέναντι στις εργατικές κινητοποιήσεις όταν αυτές κεντράρουν στον ταξικό αντίπαλο.

Η οργάνωση στα εργοστάσια

Η καθημερινή δράση των κομμουνιστών στα εργοστάσια, ανεξαρτήτως των δυσκολιών και των πιέσεων που ασκούνται και θα κλιμακώνονται από κάθε κατεύθυνση, πρέπει να συνεχιστεί και να δυναμώσει. Η απειθαρχία στα χαράτσια, η άρνηση πληρωμής δεν αποτελούν από μόνα τους σημάδια ωρίμανσης της συνείδησης. Αποτελούν, σε γενικές γραμμές, αντίσταση ενός κόσμου που δεν έχει άλλο να δώσει και επιλέγει να ταΐσει τα παιδιά του και το στόμα του, απ' το να δώσει το υστέρημά του στο κράτος, στις τράπεζες ή στη ΔΕΗ. Η σύγκρουση στους τόπους δουλειάς έχει άλλο χαρακτήρα, μεγαλύτερο βάθος, αποτελεί τη μητέρα των σημερινών μαχών. Εκεί αμφισβητείται στα ίσα και κατά μέτωπο ο ταξικός αντίπαλος. Το «ως εδώ» χτυπάει απευθείας στην καρδιά του προβλήματος. Δεν τουφεκίζει στον αέρα το πολιτικό προσωπικό των μονοπωλίων αλλά κεντράρει απευθείας στην πηγή της εκμετάλλευσης, στον παρασιτισμό του κεφαλαίου. Σε αυτούς που ληστεύουν νόμιμα και παράνομα τον πλούτο που παράγει ο εργάτης.
Η πολυήμερη απεργία των χαλυβουργών ξυπνά μνήμες στους παλιότερους και παράλληλα δίνει μαθήματα στους νεότερους για τον πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης. Οι κινητοποιήσεις που ξεπηδούν με καλύτερους όρους σε σειρά εργοστασίων αποτελούν θετικά μηνύματα. Αναδεικνύεται το στοιχείο της δυναμικής λόγω θέσης στην παραγωγή, που έχουν οι βιομηχανικοί και εργοστασιακοί εργάτες να μπουν μπροστά και να εμπνεύσουν, να καθοδηγήσουν το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων που βασανίζονται από την επίθεση του κεφαλαίου.
Στις συνθήκες του ολομέτωπου πολέμου δεν επιτρέπεται να μην υπάρχει γενική πολιτική δουλειά στα εργοστάσια, παρέμβαση με όρους γενικής προπαγάνδας. Η ανάγκη της πάλης και της προοπτικής επιτάσσει καθημερινή και αμείωτη πολιτική δράση. Με αυτά τα χαρακτηριστικά και αυτούς τους όρους ξεχωρίζει η πρωτοπορία του κομμουνιστή. Ο ηρωισμός, η ετοιμότητα και η ηθική των κομμουνιστών δε φανερώνονται μόνο κατά τη διάρκεια μιας μάχης. Κρινόμαστε και θα συνεχίσουμε να κρινόμαστε στην προετοιμασία της εργατικής τάξης για κάθε μικρή ή μεγάλη μάχη. Μακριά από τους ελιγμούς του οπορτουνισμού και μακριά από τις σταθερές πιέσεις των ταξικών αντιπάλων μας, η οργάνωση των εργατών αποτελεί απαράβατο και καθοριστικό όρο τόσο για την αντίσταση του λαού σήμερα όσο και στο ολοκληρωτικό τσάκισμα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Το στέριωμα του ΚΚΕ στα εργοστάσια, η συγκρότηση αγωνιστικών πυρήνων με πρωτοπόρους εργάτες στους τόπους δουλειάς αποτελεί πρώτο και αναντικατάστατο καθήκον. Οι αγώνες θα είναι νικηφόροι όταν η κάθε μεγαλοεργοδοσία θα βλέπει εντός των τειχών της να υψώνονται εμπόδια. Θα χάνουν τον ύπνο τους, όταν η οργάνωση των εργατών σε ταξική κατεύθυνση θα μπαίνει μέσα στην παραγωγή τους, όταν οι μηχανές σταματούν από τη συνειδητή δράση και θέληση των εργατών που εκμεταλλεύονται. Η αναφορά σε επιθετικούς αγώνες και συνθήματα πρέπει να υπηρετεί και να υπηρετείται από αυτήν την πλευρά. Χωρίς οργάνωση στα εργοστάσια, η δύναμη της εργατικής τάξης είναι ασθενής.
Ο προσανατολισμός στα εργοστάσια, η ενίσχυση των συλλογικών διαδικασιών μέσα σε αυτά αποτελούν μαθήματα για το μέλλον. Η αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και τους εργάτες μπορεί στις σημερινές συνθήκες να περιορίζεται ή να είναι πιο διακριτή στο επίπεδο των οικονομικών αιτημάτων και διεκδικήσεων. Είναι όμως η ίδια αντίθεση που όταν περάσει στο πολιτικό επίπεδο, θα τεθεί αντικειμενικά το ζήτημα της εξουσίας. Και αν το εργοστάσιο σήμερα το βλέπουμε ως τον βασικό χώρο αντίστασης, την ίδια στιγμή θα πρέπει να έχουμε και μια δεύτερη ματιά που θα θέτει το εργοστάσιο/παραγωγική μονάδα ως το ζωτικό κομμάτι και τον πυρήνα οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, με εργατική συμμετοχή και έλεγχο.
Το αστικό πολιτικό σύστημα, μπροστά στα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει, δυσκολεύεται να διαχειριστεί την καπιταλιστική κρίση. Τις δυσχέρειες που αντιμετωπίζουν να τις μεγαλώσουμε. Να οξύνουμε την κρίση τους. Κάθε μέρα που περνάει φέρνει νέα, πιο σύνθετα καθήκοντα, που με τη δουλειά του χτες φαινόμαστε ανεπαρκείς και πίσω από τις ανάγκες. Η ενίσχυση και η βελτίωση της δουλειάς των σωματείων, η συμμαχία των εργατών με τα άλλα λαϊκά τμήματα που καταπιέζονται από την πολιτική των μονοπωλίων, η ανάπτυξη δράσης στις γειτονιές για το καθετί που σήμερα απασχολεί τη λαϊκή οικογένεια, είναι πλευρές που δένονται με την οργάνωση στα εργοστάσια και τις βιομηχανικές ζώνες, είναι κρίσιμα ζητήματα που θα μπαίνουν στο επίκεντρο όλο και πιο έντονα.

Του
Θανάση ΓΚΟΓΚΟΥ*
*Ο Θανάσης Γκόγκος είναι μέλος του Τμήματος για την Εργατική Συνδικαλιστική Δουλειά της ΚΕ του ΚΚΕ