Αλληλεγγύη στους χαλυβουργούς από διδάσκοντες Πανεπιστημίων και ΤΕΙ

«Στον αγώνα των χαλυβουργών βλέπουμε τον αγώνα των οικογενειών των φοιτητών μας για ψωμί και αξιοπρέπεια», τονίζουν σε κείμενό τους

Η αλληλεγγύη των πανεπιστημιακών έρχεται να προστεθεί σε αυτή που καθημερινά εκφράζει ο λαός και οπλίζει τους χαλυβουργούς να συνεχίσουν, όπως αποφάσισαν και στη ΓΣ της Κυριακής (φωτ.)

Την αλληλεγγύη και τη στήριξή τους στον αγώνα των εργατών της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» εκφράζουν 73 διδάσκοντες σε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ. Στο κείμενο που υπογράφουν, τονίζουν μεταξύ άλλων ότι συμπαραστέκονται στους απεργούς: «Ως Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι γιατί στον σκληρό αγώνα των εργαζομένων στην "Ελληνική Χαλυβουργία" βλέπουμε τον αγώνα των οικογενειών των φοιτητών μας για ψωμί και αξιοπρέπεια. Γιατί στα πρόσωπα και στις εργασιακές συνθήκες των απεργών στη "Χαλυβουργία" διακρίνουμε τα πρόσωπα και το εργασιακό μέλλον των αποφοίτων μας, της ελληνικής νεολαίας.Ως Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι δηλώνουμε ότι θα δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας ώστε στα αμφιθέατρα μαζί με τη διδασκαλία των επιστημών να αναδειχθούν οι έννοιες της αλληλεγγύης, του αγώνα, της κοινωνικής δικαιοσύνης».
Το κείμενο υπογράφουν οι:
Αγγελάτου Ρόνη, Παν. Πατρών - Αγγελόπουλος Κώστας, Παν. Πατρών - Ασπράγγαθος Νίκος, Παν. Πατρών - Βανακάρας Αλέξανδρος, Παν. Πατρών - Καππάτου Τζόγια, Παν. Πατρών - Μισιρλής Γιάννης, Παν. Πατρών - Παπαδοπετράκης Ευτύχης, Παν. Πατρών - Σαρρής Δημήτρης, Παν. Πατρών - Σπύρου Νικόλαος, Παν. Πατρών - Τερζής Ανδρέας, Παν. Πατρών - Τσικούρας Βασίλης, Παν. Πατρών - Τσιμπέρης Νίκος, Παν. Πατρών - Χόνδρος Θωμάς, Παν. Πατρών - Πετροπούλου Κρίστη, ΕΑΠ - Αβραμίδης Νίκος, ΤΕΙ Λάρισας - Θερίου Νικόλαος, ΤΕΙ Καβάλας - Καρασαββόγλου Αναστάσιος, ΤΕΙ Καβάλας - Παραλίκα Μαρία, ΤΕΙ Αθήνας - Τηλικίδου Ρένα, ΤΕΙ Θεσσαλονίκης - Γαγανάκης Κώστας, Παν. Αθήνας - Γελαδάς Νίκος, Παν. Αθήνας - Κυρούσης Λευτέρης, Παν. Αθήνας - Μεγαλοφώνου Πέρσα, Παν. Αθήνας - Τριμπέρης Γιώργος, Παν. Αθήνας - Γιώβα Διδώ, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (ΕΜΠ) - Σιέττος Κώστας, ΕΜΠ - Μπάφας Γιώργος, ΕΜΠ - Κεφαλάς Βασίλης, ΕΜΠ - Θεοτόκογλου Ευστάθιος, ΕΜΠ - Σιδερίδης Αιμίλιος, ΕΜΠ - Σαραντόπουλος Γιάννης, ΕΜΠ - Τσινιάς Γιάννης, ΕΜΠ - Κυτόπουλος Βίκτωρας, ΕΜΠ - Σταθάκης Γεώργιος, Παν. Αιγαίου - Παπαλεξίου Νίκος, Παν. Αιγαίου - Φραγκομιχελάκης Μιχάλης, Πολυτεχνείο Κρήτης - Ανδρέας Ζούπας, Παν. Θεσσαλίας - Γκιάλης Στέλιος, Παν. Θεσσαλίας - Βαμβακίδου Ιφιγένεια, Παν. Δυτ. Μακεδονίας - Μαμάτας Λευτέρης, Παν. Μακεδονίας - Μάτσκε Ούβε, Παν. Μακεδονίας - Γεργατσούλης Μανόλης, Ιόνιο Πανεπιστήμιο - Κελάνδριας Παναγιώτης, Ιόνιο Πανεπιστήμιο - Λαζαράτος Γιάννης, Ιόνιο Πανεπιστήμιο - Λίβας Σωτήρης, Ιόνιο Πανεπιστήμιο - Παπαβασιλείου Περικλής, Ιόνιο Πανεπιστήμιο - Παπαθεοδώρου Χρήστος, Ιόνιο Πανεπιστήμιο - Παριανού Αναστασία, Ιόνιο Πανεπιστήμιο - Αλυσσανδράκης Κώστας, Παν. Ιωαννίνων - Γεωργάτος Σπύρος, Παν. Ιωαννίνων - Καλεφ-Εζρά Τζων, Παν. Ιωαννίνων - Καλπακίδης Βασίλης, Παν. Ιωαννίνων - Κοσμίδης Κώστας, Παν. Ιωαννίνων - Λαδογιάννη Γεωργία, Παν. Ιωαννίνων - Μαντάς Χρήστος, Παν. Ιωαννίνων - Μπασιούκας Κώστας, Παν. Ιωαννίνων - Νούτσος Τάκης, Παν. Ιωαννίνων - Τσίκαρης Βασίλης, Παν. Ιωαννίνων - Φουντάς Κώστας, Παν. Ιωαννίνων - Αναστόπουλος Τάσος, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) - Καρακώστας Βασίλης, ΑΠΘ - Κατρακυλίδης Κώστας, ΑΠΘ - Κωστοπούλου Στέλλα, ΑΠΘ - Μαργαρίτης Γιώργος, ΑΠΘ - Μακρής Παντελής, ΑΠΘ - Μιχαηλίδης Θανάσης, ΑΠΘ - Μούγιος Βασίλης, ΑΠΘ - Νικολάου Νίκος, ΑΠΘ - Παναγιωτίδης Σαμψών, ΑΠΘ - Παπαδημητρίου Ελευθερία, ΑΠΘ - Σκούφας Δημήτρης, ΑΠΘ - Τσακλίδης Γεώργιος, ΑΠΘ - Τσιλιγκιρίδης Γιώργος, ΑΠΘ - Φουσέκης Παναγιώτης, ΑΠΘ.

• Απόφαση στήριξης του αγώνα των χαλυβουργών έχουν πάρει και οι Σύλλογοι ΔΕΠ Πανεπιστημίου Πατρών, Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, ΤΕΦΑΑ του Πανεπιστημίου Αθήνας και ΕΣΔΕΠ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

    

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ...

Υπουλη αντιλαϊκή επίθεση

«Η κριτική την οποία κυρίως αναπαράγει η αριστερά είναι ότι η φύση αυτής της κρίσης είναι δομική, ότι σε τελευταία ανάλυση είναι τελείως αδύνατον να βγούμε από αυτή την κρίση, ότι δεν υπάρχει μια απάντηση που μπορεί να δοθεί μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης της Ζώνης του ευρώ, μέσα στα πλαίσια της ελεύθερης οικονομίας και ότι υποχρεωτικά, σχεδόν νομοτελειακά θα οδηγηθούμε, αν θέλουμε να υπερβούμε την κρίση, σε αυτό που η αριστερά ονομάζει λαϊκή εξουσία, σε αυτό που όλοι οι υπόλοιποι καταλαβαίνουμε ότι είναι ένα κομμουνιστικό καθεστώς... Αυτή η δυσκολία που σήμερα περνάει ο τόπος μας, είναι μια δυσκολία και μια κριτική απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα που απέτυχε, γιατί δέχτηκε να υιοθετήσει πολλά από τα πράγματα που του είπατε εσείς, γιατί δέχτηκε τη δική σας λογική... Το μέλλον δεν υπονομεύθηκε γιατί ήταν νεοφιλελεύθερες ή φιλελεύθερες ή δεξιές οι πολιτικές. Υπονομεύτηκε γιατί ακολουθήθηκαν επί σαράντα χρόνια πολύ αριστερές πολιτικές. Αυτό είναι που σήμερα πρέπει να ανατραπεί... Αυτό το οποίο έγινε, είναι στην πραγματικότητα, για όποιον έχει παρακολουθήσει τι συνέβη στην Ευρώπη μετά τον πόλεμο, μια τεράστια αναντιστοιχία ανάμεσα στις ιδεολογικές επιρροές, στις ιδεολογικές ηγεμονίες που αναπτύχθηκαν... Η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, έχει να κάνει κυρίως με το ότι κατανόησε κάτι που η Δεξιά δεν κατανόησε. Και αυτό τι ήταν; Κατανόησε τη σημασία των ιδεολογικών μηχανισμών. Η Δεξιά δεν κατάλαβε τίποτα. Εκανε, λοιπόν, αυτό το μεγάλο σφάλμα. Σας εκχώρησε όλους τους ιδεολογικούς μηχανισμούς και φτιάξατε έτσι μια πραγματικότητα, η οποία βεβαίως δεν ήταν πραγματικότητα, ήταν "πραγματικότητα" και η οποία, όμως, εν συνεχεία διαψεύσθηκε από τα πράγματα» (Από την ομιλία του Μ. Βορίδη για τον προϋπολογισμό).

***

Πράγματι βάζει ταξικά τα ζητήματα από τη σκοπιά της υπεράσπισης του καπιταλισμού, αλλά του είναι αναγκαία η ιδεολογικοπολιτική επίθεση στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό, για να στηρίξει τα αδιέξοδα του καπιταλισμού λόγω οικονομικής κρίσης, επομένως και η επίθεση στην πολιτική διέξοδο που προτείνει το ΚΚΕ, πασχίζοντας να τεκμηριώσει ότι η πολιτική του ΚΚΕ ευθύνεται για την κρίση!.. Δεν έχει άλλο δρόμο για να ενισχύσει την πάλη του αστικού πολιτικού συστήματος για την υποταγή της εργατικής τάξης, του λαού, σε μια βάρβαρη πολιτική, που πασχίζει να αντιμετωπίσει την κρίση υπέρ του κεφαλαίου. Ρίχνει λάσπη στην πολιτική του ΚΚΕ σπέρνοντας σκόπιμα συγχύσεις για το σοσιαλισμό, εννοώντας τη σοσιαλδημοκρατία των μεταπολεμικών δεκαετιών. Αυτό εννοεί με το ότι οι κυβερνήσεις υιοθέτησαν αντιλήψεις των κομμουνιστών, «αριστερές» τις λέει και ας απέχουν οι ιδέες της σοσιαλδημοκρατίας από τις κομμουνιστικές όσο η μέρα με τη νύχτα. Θέλει ταυτόχρονα να πει ότι αν όλα τα προηγούμενα χρόνια εφαρμόζονταν άκρως νεοφιλελεύθερες πολιτικές δεν θα υπήρχε κρίση. Λέει ακόμη για ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς, αλλά στόχο έχει το εργατικό κίνημα. Η ιδεολογική ηγεμονία της «αριστεράς» σημαίνει ότι η πάλη της εργατικής τάξης για την ικανοποίηση των αναγκών της, που ασκούσε πίεση στις κυβερνήσεις, για τον Μ. Βορίδη υπονόμευε το σύστημα, γι' αυτό επήλθε και η κρίση...

***

Ποιο είναι ουσιαστικά το πρόβλημα που κρύβει; Το γεγονός ότι μεταπολεμικά ο μεγάλος ρυθμός ανάπτυξης του καπιταλισμού, σε συνδυασμό με την ύπαρξη του σοσιαλιστικού συστήματος, ανάγκαζε το κεφάλαιο να κάνει παραχωρήσεις σε μισθούς, ασφαλιστικά δικαιώματα, κοινωνικές παροχές, προκειμένου να χειραγωγεί την εργατική τάξη. Ταυτόχρονα το κράτος, πριν ακόμη τον πόλεμο, προσπαθούσε να συμβάλλει στην ενίσχυση του κεφαλαίου αναλαμβάνοντας επενδύσεις σε τομείς στρατηγικής σημασίας, όπως ενέργεια,τηλεπικοινωνίες, άλλες υποδομές (λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμοι κλπ) σε μια εποχή που απαιτούνταν τεράστια κεφάλαια για τέτοιες επενδύσεις οι οποίες ή δεν ήταν κερδοφόρες ή απέφεραν μικρό κέρδος, άρα ήταν ασύμφορες για τα ίδια τα μονοπώλια. Είναι αυτό που ο Μ. Βορίδης, και όχι μόνο, και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στα τελευταία 20 χρόνια ονόμαζαν κρατισμό. Αλλά αυτό όχι μόνο δεν ήταν αριστερή πολιτική, αλλά ταξικότατη υπέρ του κεφαλαίου, για να συνεχίζεται η εκμετάλλευση. Στη συνέχεια, βεβαίως, επειδή η επιστήμη και η τεχνολογία πολλαπλασίασαν τις εφαρμογές στους πιο πάνω τομείς, επομένως αύξησαν κατακόρυφα το πεδίο της κερδοφορίας άρχισαν οι ιδιωτικοποιήσεις. Ταυτόχρονα το κράτος προχώρησε στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις κάνοντας φτηνούς τους εργάτες για να αυξάνεται γρηγορότερα η κερδοφορία. Αυτή η πολιτική άρχισε να εφαρμόζεται και στην Ελλάδα στα μέσα της δεκαετίας του '80 από το ΠΑΣΟΚ και με γοργούς ρυθμός μετά το 1990, που φόρτωσε τα βάρη των προβληματικών επιχειρήσεων στο λαό και μετά τις ιδιωτικοποίησε. Που άρχισε να ιδιωτικοποιεί τράπεζες, πρώην ΔΕΚΟ κλπ. Βεβαίως, το εργατικό κίνημα έβαλε και βάζει εμπόδια στην πιο γοργή εφαρμογή των μέτρων της βαρβαρότητας. Για όλα τα παραπάνω κατηγορεί το πολιτικό σύστημα ότι απέτυχε. Οι αρνητικοί συνειρμοί που πασχίζει να ενσταλάξει στις λαϊκές συνειδήσεις, ταυτίζοντας το αστικό κράτος που έκανε παραχωρήσεις με το σοσιαλισμό, εντάσσονται στην επιδίωξη ιδεολογικοπολιτικής υπονόμευσης του σοσιαλισμού, επομένως στην παρεμπόδιση και της ταξικής πάλης και της συσπείρωσης στο ΚΚΕ. Η διαφορά με το σοσιαλισμό είναι η κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, άρα το κράτος δεν θα είναι των καπιταλιστών αλλά των εργατών. Και βεβαίως αυτό το κράτος θα λύνει ζητήματα του λαού. Αυτό πολεμά ο Μ. Βορίδης.

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ