Στην πρώτη γραμμή τα σενάρια αναμόρφωσης της ΕΕ

Σχέδια ομοσπονδιοποίησης και προβλέψεις για διάλυση της Ευρωζώνης μέσα στο 2012

Τα σενάρια αναμόρφωσης της ΕΕ επιβεβαιώνουν τα αδιέξοδα στην αστική διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης

Αντιμέτωποι με τα αδιέξοδα από τη διαχείριση της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, οι εκπρόσωποι της ιμπεριαλιστικής ΕΕ προβάλλουν όλο και πιο έντονα τα σχέδια ενίσχυσης της «οικονομικής διακυβέρνησης» της ΕΕ και τα σενάρια ομοσπονδιοποίησης της λυκοσυμμαχίας. Την ίδια στιγμή, φουντώνουν τα σενάρια και οι εκτιμήσεις για διάσπαση της Ευρωζώνης.Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ, Ζαν - Κλοντ Γιούνκερ, μιλώντας σε γερμανικό ραδιόφωνο, ξεκαθάρισε ότι «δεν είναι αρκετό να συμφωνήσουμε σε νέους κανόνες, δεν είναι αρκετό να συμφωνήσουμε σε νέες συνθήκες (...) Χρειάζονται πολύ ισχυρά σχέδια ενοποίησης των προϋπολογισμών. Αυτά βρίσκονται τώρα σε διαδικασία υλοποίησης. Με μια καθυστέρηση, οφείλω να ομολογήσω, ωστόσο υλοποιούνται».
Πιο ξεκάθαρος ως προς τη στόχευση για ενίσχυση της οικονομικής διακυβέρνησης, ήταν ο πρώην πρόεδρος της ΕΚΤ, Ζαν - Κλοντ Τρισέ, ο οποίος υπογραμμίζει ότι η οικονομική και πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης έχει κρίσιμη σημασία για να συνεχισθεί η επιρροή της στο νέο γεωπολιτικό πεδίο που διαμορφώνεται. Στο πλαίσιο της ενίσχυσης της οικονομικής διακυβέρνησης, ο Τρισέ χαρακτηρίζει ως αναγκαίο τον έλεγχο των οικονομικών πολιτικών των κρατών της ΕΕ από την Κομισιόν και τα άλλα κράτη - μέλη, όπως και τη διαμόρφωση απευθείας από την Ευρωζώνη των δημοσιονομικών πολιτικών για τα κράτη που «αποτυγχάνουν μόνιμα να πετύχουν τους στόχους τους».
Οπως, μάλιστα, σημειώνει, αυτό συνεπάγεται την υιοθέτηση μίας νέας έννοιας της «εθνικής κυριαρχίας», με δεδομένη την πολύπλοκη αλληλεξάρτηση που υπάρχει μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης. Οραματιζόμενος την ομοσπονδιοποίηση της ΕΕ, σημειώνει ότι θα μπορούσε κανείς να φαντασθεί τη μετεξέλιξη του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στην Ευρωπαϊκή Γερουσία, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο ρόλο της Κάτω Βουλής, της Κομισιόν στο ρόλο της εκτελεστικής εξουσίας και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου στο ρόλο της δικαστικής εξουσίας.
Πάντως, ο Αμερικανός οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς χαρακτηρίζει το 2012 ως χρονιά της «αιτιολογημένης απαισιοδοξίας», καθώς «η Ευρωζώνη έχει εισέλθει σε ένα φαύλο κύκλο» και «το μόνο που σώζει προς το παρόν το ευρώ είναι η πολιτική αγοράς ομολόγων από την ΕΚΤ». Ο ίδιος εκτιμά ότι το πιο πιθανό σενάριο για το 2012 «θα είναι η αναπαραγωγή του ίδιου σχεδίου: λιτότητα, αποδυνάμωση της πραγματικής οικονομίας, περισσότερη ανεργία και διαιώνιση των δημοσιονομικών προβλημάτων».
Σε άλλο σημείο επισημαίνει: «Η μέρα της Κρίσης, τότε που το ευρώ θα καταρρεύσει ή η Ευρώπη θα λάβει τα ριζοσπαστικά μέτρα που απαιτούνται για να λειτουργήσει το κοινό νόμισμα, θα έρθει πιθανότατα το 2012. Ομως, όπως όλα δείχνουν, οι ηγέτες θα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να μεταθέσουν αυτήν τη μέρα. Η Ευρώπη, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος, θα υποφέρει (...) Το 2012 μπορεί πράγματι να είναι η χρονιά κατά τη διάρκεια της οποίας η εμπειρία του ευρώ, το απόγειο 50 ετών οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης στην Ευρώπη, θα λάβει τέλος».

Ανησυχίες και διχογνωμίες

Την ίδια ώρα, στη Γερμανία σημειώνονται διχογνωμίες, σχετικά με τις προοπτικές ανάπτυξης της οικονομίας. Ηδη, τα μεγάλα οικονομικά ινστιτούτα της χώρας έχουν υποβαθμίσει τις προοπτικές για το 2012, τοποθετώντας την ανάπτυξη γύρω από το 1% του ΑΕΠ, ενώ το 2011 κινήθηκε στο 3%. Μάλιστα, το γερμανικό περιοδικό «Focus» εκτιμά ότι σύντομα η γερμανική κυβέρνηση θα προχωρήσει επισήμως στην υποβάθμιση των εκτιμήσεών της για το 2012.
Από την πλευρά τους, ο Σύνδεσμος Γερμανικών Βιομηχανιών (BDI) και το Βιομηχανικό και Εμπορικό Επιμελητήριο (IHK) της Γερμανίας θεωρούν απίθανο το σενάριο της κρίσης, στηριζόμενοι στα βιβλία παραγγελιών των γερμανικών επιχειρήσεων, τα οποία επιβεβαιώνουν ότι θα υπάρξει μια μείωση αναθέσεων σε σχέση με πέρσι, αλλά δεν θα είναι δραματική. «Η οικονομία μας είναι εξαιρετικά ανθεκτική, μολονότι σήμερα είναι δυσκολότερο το οικονομικό περιβάλλον σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο», διαβεβαίωσε από την πλευρά του στην «Handelsblatt» o Γερμανός υπουργός Οικονομίας Φίλιπ Ρέσλερ, εκτιμώντας ότι η εσωτερική κατανάλωση θα είναι η σπονδυλική στήλη της ανάπτυξης της Γερμανίας.
Σύμφωνα εξάλλου με το Reuters, στην επικείμενη Σύνοδο Κορυφής για την «ανταγωνιστικότητα», η Γερμανία σκοπεύει να προτείνει τη μεταφορά σε ένα νέο ξεχωριστό ταμείο, των κεφαλαίων που δεν έχουν αντληθεί από τα ευρωπαϊκά διαρθρωτικά ταμεία, «με στόχο την τόνωση της ανάπτυξης στις υπερχρεωμένες χώρες», όπως ανέφερε στέλεχος της κυβέρνησης.
Σε μια παράλληλη εξέλιξη, η Παγκόσμια Τράπεζα ενέκρινε χτες δάνειο ύψους 400 εκατ. ευρώ προς τη Ρουμανία, για τη χρηματοδότηση του ελλείμματος της χώρας, σύμφωνα με το Bloomberg. Η εκταμίευση έρχεται ύστερα από αντιδραστικές ανατροπές που έγιναν κύρια στον τομέα της κοινωνικής προστασίας. Το δάνειο ολοκληρώνει τη δέσμευση για δανεισμό 1 δισ. ευρώ, ως μέρους συνολικού πακέτου 20 δισ. ευρώ που υπογράφηκε το 2009. Στο πακέτο, που ολοκληρώθηκε το Μάη, συμμετείχαν επίσης το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Ευρωπαϊκή Ενωση.

    

ΒΟΥΛΗ

Επανέλεγχος σε «πόθεν έσχες»

Με θέμα τα «πόθεν έσχες» των βουλευτών που παρουσιάζουν μειωμένες καταθέσεις από 100.000 έως 400.000 ευρώ, σε σχέση με προηγούμενη δήλωσή τους, συνεδρίασε χτες η Κοινοβουλευτική Επιτροπή Ελέγχου των Οικονομικών των κομμάτων. Η επιτροπή ενημερώθηκε από τους ορκωτούς ελεγκτές σχετικά με τον επανέλεγχο των στοιχείων στον οποίο προχώρησαν για τα «πόθεν έσχες» όσων υπόχρεων είχαν μειώσεις καταθέσεων, χωρίς να έχουν δώσει επαρκείς εξηγήσεις. Αμέσως μετά τη συνεδρίαση, ο πρόεδρος της Επιτροπής Ευ. Αργύρης ανέφερε ότι μόνο για «τρεις - τέσσερις» βουλευτές θα υπάρξει περαιτέρω έρευνα, καθώς οι υπόλοιποι που κλήθηκαν για εξηγήσεις, παρουσίασαν επαρκή δικαιολογητικά για τη μείωση των καταθέσεών τους. Ο ίδιος απέρριψε ως «αυθαίρετο αριθμό που ακούστηκε από δημοσιογράφους» την αρχική αναφορά για 11 βουλευτές.

    

Διαχείριση σε όλες τις πτώσεις...

«Οσο μεγαλώνουν τα ποσοστά μας στις δημοσκοπήσεις, τόσο μεγαλώνουν κι οι ευθύνες μας να ανταποκριθούμε στις ανάγκες της κοινωνίας» δηλώνει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης (περιοδικό «Βουλή και Ευρωβουλή»). Πώς, όμως, ορίζει τις «ανάγκες της κοινωνίας»; Απαντάει ο ίδιος: «Οι πολίτες ζητούν μια πολιτική ανάπτυξης, δικαιοσύνης, κοινωνικής αλληλεγγύης και δίκαιης κατανομής των βαρών». Και προφανώς, σαν θέση - πρόταση υπέρ της κοινωνίας, θεωρεί και αυτήν: «Εάν επιμείνουν σε αυτό το δρόμο το δίδυμο Μερκοζί, απειλείται όχι μόνο η κοινωνική συνοχή, αλλά και το εγχείρημα της Ευρωζώνης. Το πρόβλημα της ευρωζώνης και της ευρωπαϊκής προοπτικής δεν είναι μόνο η ανάγκη δημοσιονομικού νοικοκυρέματος, αλλά η έλλειψη εργαλείων προκειμένου να αντιμετωπιστεί μια κρίση χρέους που όλο και φουντώνει. Το ευρώ χρειάζεται όσα εργαλεία έχει το δολάριο, η βρετανική λίρα, το γιεν (...) μια κεντρική τράπεζα που να λειτουργεί ως δανειστής ύστατης καταφυγής, να τυπώνει χρήμα (...) Το χρέος των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας ή της Αγγλίας είναι πολύ μεγαλύτερο από το χρέος της Ευρωζώνης. Αλλά εκεί έχουν εργαλεία, τράπεζα, μηχανισμούς που τους επιτρέπουν να μην είναι τόσο ευάλωτοι στις επιθέσεις των αγορών όσο η Ευρωζώνη».

Κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια και ομολογώντας επί της ουσίας ότι στόχος των οπορτουνιστών είναι να εμποδίσουν τη ριζοσπαστικοποίηση λαϊκών συνειδήσεων, ο Δ. Παπαδημούλης ισχυρίζεται αυθαίρετα ότι η «κοινωνία» είναι αυτή που ζητά έναν εξανθρωπισμένο καπιταλισμό και βάζει στο «στόμα» του λαού αιτήματα που θέτουν και υπερασπίζονται τμήματα του κεφαλαίου. Υπόσχεται φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, με εργαλεία που εφαρμόζουν άλλα καπιταλιστικά κράτη, πουλώντας αυταπάτες ότι ο λαός μπορεί να ευημερήσει, αρκεί να γίνουν ορισμένες ενδοκαπιταλιστικές διευθετήσεις που έχουν σχέση με τη διαχείριση του χρέους. Αρα, να παλέψουν μαζί εργάτες και αφεντικά για να εξασφαλίσει το κεφάλαιο επιπλέον εργαλεία διαχείρισης της κρίσης που το ίδιο προκάλεσε και ξεσπάει στις πλάτες του λαού. Διαχωρίζει μάλιστα τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις από τις «αγορές», για να τραβήξει τμήματα του λαού στο να ταυτιστούν με μια αστική διαχείριση, που θα κηρύξει δήθεν τον ανένδοτο στις «αγορές», καλλιεργώντας αυταπάτες για μέτρα περιορισμού της «ασυδοσίας» τους, όπως παρουσιάζουν οι οπορτουνιστές τη δράση των μονοπωλίων, για να θολώσουν τα νερά.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν κρύβει ότι η διατήρηση του καπιταλισμού είναι αυτό που τον ενδιαφέρει, γι' αυτό παλεύει για «κοινωνική συνοχή», που σε συνθήκες κυριαρχίας των μονοπωλίων ταυτίζεται με την ταξική συνεργασία, τον αφοπλισμό δηλαδή της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Αγωνιά για τη διάσωση της ΕΕ και της Ευρωζώνης και μιλάει με τη γλώσσα των καπιταλιστών, υιοθετώντας την προπαγάνδα περί αναγκαίου δημοσιονομικού νοικοκυρέματος, δήθεν «κρίσης χρέους» κλπ. Επικαλείται σαν παραδείγματα άλλες ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, των οποίων τα «εργαλεία» ζηλεύει και θέλει η ΕΕ να τα αποκτήσει, κρύβοντας ότι και σ' αυτές τις χώρες η κρίση είναι βαθιά και καπιταλιστική και πως οι λαοί τους κάθε άλλο παρά ωφελούνται από «εργαλεία» όπως αυτά που περιγράφει ο Παπαδημούλης και τα οποία κάνουν πιο επιθετικό το κεφάλαιο απέναντι στους εργαζόμενους και το λαό. Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν έχουν κανένα λόγο να στοιχηθούν πίσω από μια ή την άλλη μερίδα τη πλουτοκρατίας, που προσπαθεί να τους πείσει ότι η δική της σωτηρία και ισχυροποίηση εν μέσω κρίσης, συμφέρει και το λαό, όπως προπαγανδίζει και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Πάλη τώρα για το εμπόδισμα των βάρβαρων μέτρων, σε ρότα ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων.

 

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ