ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ Με ισχυροποίηση του ΚΚΕ, αυτή η εκλογική μάχη πρέπει να γίνει σταθμός

Αποσπάσματα από τη χτεσινή ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σε εργαζόμενους και άνεργους της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης

Με εργαζόμενους και άνεργους της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης συζήτησε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, που περιόδευσε στο χώρο και συναντήθηκε με τις διοικήσεις των σωματείων. Μετά το τέλος της συγκέντρωσης, η Αλέκα Παπαρήγα επισκέφτηκε το τοπικό Λιμεναρχείο. Στη σύντομη συζήτηση με τους λιμενικούς κυριάρχησαν οι περικοπές στα λεγόμενα «ειδικά μισθολόγια», που προβλέπονται από τη νέα δανειακή συμφωνία για αμέσως μετά τις εκλογές και θα συρρικνώσουν κι άλλο τις αποδοχές των εργαζόμενων σε τομείς του Δημοσίου. Μιλώντας νωρίτερα στους εργάτες της Ζώνης, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε μεταξύ άλλων:

«Εδώ, ο χώρος σας, έχει μια τεράστια πείρα, που, αν αποφασίσετε, μπορείτε να γράψετε ολόκληρο βιβλίο για την ιστορία όλου του κλάδου της ναυπηγοεπισκευαστικής και μια εμπειρία αγώνων. Πείρα πάρα πολύ μεγάλη. Θα έλεγε κανείς, από μόνοι σας ο καθένας μπορεί να κάνει διαφώτιση σε ολόκληρο τον ελληνικό λαό πώς έφτασε ως εδώ η Ζώνη και όχι μόνο. Ολόκληρος ο κλάδος. Τα έχετε ζήσει στο πετσί σας. Εχουμε μιλήσει πολλές φορές...
Επιτρέψτε μου να κάνω μία σύντομη ανακεφαλαίωση πώς βλέπουμε εμείς αυτήν την πείρα. Εχετε ζήσει την περίοδο πριν πολλά χρόνια, όπου ο κλάδος της ναυπηγοεπισκευαστικής είχε ατυχήματα δουλειάς. Εν πάση περιπτώσει, σκληρές συνθήκες. Πoτέ δεν έπαψαν εδώ να υπάρχουν τα θανατηφόρα ατυχήματα, ποτέ δεν έπαψε ο χώρος αυτός να είναι αιματοβαμμένος, κυριολεκτικά. Από τις πιο σκληρές συνθήκες που υπάρχουν στην Ελλάδα... Και παρά το γεγονός ότι η επιστήμη έχει προχωρήσει πάρα πολύ, δεν εφαρμόστηκαν τα επιτεύγματα της επιστήμης στο δικό σας χώρο, γιατί αυτό ήθελε επενδύσεις.

Από τη συγκέντρωση στη Ζώνη

Παρ' όλα αυτά, ο χώρος αυτός είχε και κατακτήσεις. Δεν θα έλεγα υψηλές συμβάσεις, γιατί η δουλειά σας δεν αποζημιώνεται, αλλά οπωσδήποτε είχε καλύτερες συμβάσεις από άλλους κλάδους. Ξαναλέω όμως, αναντίστοιχα με τη σκληρή δουλειά που είχατε και με το γεγονός ότι η δουλειά σας δεν είναι συνεχής και σταθερή, 365 μέρες το χρόνο. Και μπορεί να πει κανείς ότι ο κόπος σας πληρώθηκε, αλλά στις συνθήκες της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και όταν υπάρχει ιδιοκτησία στα πλοία και αυτό που λέμε εμείς στα μέσα παραγωγής, δεν αμείβεται 100% ο κόπος του εργαζόμενου.Ωστόσο, σε αυτόν το χώρο, υπήρχαν, λέω σχετικά με άλλους, καλύτερες κατακτήσεις. Και νομίζω ότι το ξέρετε, και αυτό αποτελεί δικό σας, πώς να πω, τιμητικό αποτέλεσμα. Και εμείς έχουμε να υπερηφανευόμαστε ότι και σε αυτόν τον κλάδο επιβεβαιώνεται ότι όταν οι εργαζόμενοι συνειδητοποιούν το δίκιο τους και παλεύουν, όταν εμπιστεύονται δυνάμεις αγωνιστικές, κάποια αποτελέσματα υπάρχουν.
Ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι η μείωση του τζίρου, ας πούμε, σε αυτόν τον κλάδο και τα προβλήματα της ανεργίας, άρχισαν πριν την οικονομική κρίση. Δεν είναι καινούργια, δεν είναι καθόλου καινούργια. Θυμάμαι, αυτή είναι η εμπειρία του Κόμματός μας, των μελών του Κόμματος που δουλεύουν εδώ, των στελεχών του Κόμματος που επισκέπτονται - και προσωπική εμπειρία έχω - ότι η ανεργία χτυπάει πολλά χρόνια το χώρο.
Τι είχαμε πει τότε, που επιβεβαιώθηκε 100%; Μετά το 1992 και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, σε συνδυασμό με τη νίκη, όπως λέμε εμείς, της αντεπανάστασης στις χώρες του σοσιαλισμού και την καπιταλιστική παλινόρθωση, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση εδώ, σε αυτό το χώρο. Παραδείγματος χάρη, η Γερμανία μπορούσε να αξιοποιήσει τα ναυπηγεία του Γκντανσκ. Ξέρετε πάρα πολύ καλά ότι πριν, στη σοσιαλιστική οικονομία, δεν μπορούσαν να εκμεταλλεύονται οι Γερμανοί αυτά τα ναυπηγεία. Μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τις εξελίξεις στα Βαλκάνια που προκάλεσε ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, η Γερμανία ήθελε να βρει διέξοδο προς τη Μεσόγειο.
Δεν ήταν όμως μόνο η Γερμανία, γιατί συνηθίζεται να αναγορεύεται μόνο ο γερμανικός παράγοντας, ο καπιταλιστικός, σε αντίπαλο. Οπωσδήποτε και αυτοί έπαιξαν ρόλο, άνοιξαν άλλες δυνατότητες ναυπηγείων σε μια σειρά πρώην σοσιαλιστικές χώρες και εντάθηκαν και οι ανταγωνισμοί. Οι ανταγωνισμοί με την Κίνα - που μπορεί να έχει στην εξουσία Κομμουνιστικό Κόμμα, όπως λέγεται, αλλά είναι καπιταλιστική χώρα, καραμπινάτη, κανονική, όπως είναι και η Ελλάδα, όπως είναι η Γερμανία και άλλες. Και άρχισε λοιπόν ο ανταγωνισμός των πιο φτηνών μεροκαμάτων.
Τότε, λοιπόν, θυμήθηκαν ότι στη Ζώνη, η αιτία της ανεργίας ήταν κάποιες κατακτήσεις που είχατε, και άνοιξε ένας πόλεμος φθοράς πριν την κρίση. Οπωσδήποτε, η κρίση, από ένα σημείο και μετά παίζει ενισχυτικό και πρόσθετο ρόλο. Αλλά επίσης δεν αγνοούμε ότι για την κρίση δεν φταίνε οι εργαζόμενοι, δεν την δημιούργησαν οι εργαζόμενοι. Και με τα χαμηλά μεροκάματα βρήκαν καινούργιες χώρες, καινούργιες αγορές. Το κεφάλαιο, όπως και το ελληνικό, δεν έχει πατρίδα. Πατρίδα έχει ο εργαζόμενος λαός. Συμφέρει να πάει στην Κίνα, συμφέρει να πάει στο Βιετνάμ, συμφέρει να πάει στην Κορέα... Οπου συμφέρει θα πάει! Ολα τα άλλα τώρα περί πατριωτισμού... Θυμούνται τον πατριωτισμό, όταν χρειάζεται να σας επιτεθούν και να σας πουν μεροκάματα όσο γίνεται πιο κάτω για να γίνετε πατριώτες...

«Ανάπτυξη» με τι μισθούς;

Η κρίση οπωσδήποτε όξυνε αυτή την κατάσταση. Εδώ πέρα, όμως, βλέπετε χτυπιέται ένας κλάδος πάνω στον οποίο μπορεί να στηριχτεί όχι μόνο η ναυπηγοεπισκευαστική, αλλά και αρκετοί άλλοι κλάδοι της βιομηχανίας. Και να σας πω, στο κάτω κάτω, αν είχαμε φιλεργατικές κυβερνήσεις, θα έβρισκαν κάποιες εναλλακτικές λύσεις. Πάρτε τώρα τα ναυπηγεία. Να σας πω ένα παράδειγμα με τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Οταν τα πούλησαν, από τους Γερμανούς τα πήραν οι Αραβες - αλλά το θέμα είναι ότι δεν λειτουργούν για τις ανάγκες της χώρας μας.
Ο νέος ιδιοκτήτης έφερνε δουλειά από αραβικές χώρες και παρενέβη η Ευρωπαϊκή Ενωση και λέει, απαγορεύεται σε μία χώρα μέλος της ΕΕ να κατασκευάζονται πλοία από άλλη χώρα, πολύ συγκεκριμένα για τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Είχαν κλείσει οι Αραβες καράβια από τη Λιβύη και από άλλες χώρες. Και φυσικά ο Αραβας κεφαλαιοκράτης είναι καπιταλιστής, δεν θα νοιαστεί για τους εργαζόμενους του Σκαραμαγκά. Σου λέει, δεν μου επιτρέπεις εμένα να κάνω πλοία, θα πάω άλλου. Ισως να αγοράσει ναυπηγεία από μία χώρα εκτός ΕΕ.
Ποιο συμπέρασμα βγαίνει; Πριν την κρίση, αυτό που λένε "μαγνήτης τα χαμηλά μεροκάματα", σε συνδυασμό με την απελευθέρωση της αγοράς και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες υπήρχαν πολύ οργανωμένα ναυπηγεία που μπορούσαν τώρα να τα εκμεταλλευτούν, όλα αυτά μείωσαν τη δουλειά στον κλάδο των ναυπηγείων.
Τώρα, αλλού ρίχνουν τα ενδιαφέροντά τους. Να ενισχύσουν, βέβαια, και τους εφοπλιστές, τους ενίσχυαν. Τώρα ενισχύουν εκείνους τους καπιταλιστές, οι οποίοι ενδιαφέρονται να επενδύσουν κάπου αλλού, που το κέρδος είναι πάρα πολύ μεγάλο. Θα έχετε ακούσει παραδείγματος χάρη ότι θα γίνει στην Ελλάδα τώρα "ανάπτυξη". Πείτε αν ακούσατε τον δικό σας τομέα. Ολο τον κλάδο της ναυπηγοεπισκευαστικής. Τι λένε; Η Ελλάδα θα γίνει ενεργειακό κέντρο. Και τι δουλειές κλείνουν; Παραδείγματος χάρη, την αξιοποίηση της ηλιακής ενέργειας στην Ελλάδα.
Πραγματικά, στην Ελλάδα έχουμε ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Μπορούσαμε με την ηλιακή ενέργεια να λύσουμε προβλήματα θέρμανσης, ενέργειας κλπ. και εν πάση περιπτώσει θα μπορούσαμε να εισάγουμε λιγότερο πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Κάνουν ορισμένα έργα στις περιοχές εκείνες της Ελλάδας που έχουν μπόλικο ήλιο, όπου είναι συγκεντρωμένη η ηλιακή ενέργεια, πάρα πολλά κάνουν στην Κρήτη και αλλού. Προσέχτε όμως, με μόνιμες θέσεις εργασίας 50, 60 άτομα γιατί αυτές οι εγκαταστάσεις έρχονται έτοιμες, τοποθετούνται, είναι αυτοματοποιημένες, δεν χρειάζονται επισκευή όπως ένα πλοίο κλπ. Οσο αυτοματοποιημένο και να είναι ένα πλοίο, χωρίς τον ανθρώπινο παράγοντα δεν γίνεται, θα πατάει κουμπιά.
Την ηλιακή ενέργεια την εξάγουν στη Γερμανία. Και αυτός που θα βγάζει κέρδος, είναι ο ιδιώτης που έχει την εγκατάσταση. Δηλαδή, εξάγεις ένα προϊόν δεν έχει εισόδημα ο λαός, το χάνεις από τις ανθρώπινες ανάγκες. Είδατε να γίνει πουθενά προγραμματισμός, ας πούμε, να φέρουν, να γίνουν επενδύσεις στην Ελλάδα; Οχι, το αντίθετο. Συνομολογούν και γίνονται επενδύσεις και επισκευές πλοίων και κατασκευές αλλού. Και όταν υπάρχει πολύ δουλειά και τώρα που μπορεί να υπάρχει και λιγότερη.
Και τώρα έρχεται το εξής κερασάκι στην τούρτα. Λένε το εξής πράγμα: Αντί να φέρνω Ρουμάνους με 150 ευρώ το μήνα, πάρτε εσείς μισθούς Ρουμανίας. Δεν λένε; 150 ευρώ, 200, έτσι είναι σε άλλες Βαλκανικές χώρες... Εκεί που έλεγαν οι κυβερνήσεις και τα κόμματα εξουσίας και τα άλλα κόμματα που υποστηρίζουν την ΕΕ, ότι η Ελλάδα θα μπει στον "σκληρό πυρήνα" της ΕΕ - θα γίνουμε Δανία μας έλεγαν - τώρα η ΕΕ λέει, εσείς θα πάτε 150 - 200 ευρώ το πολύ. Για να έρθουν λοιπόν τα πλοία, εσείς πρέπει -για να έρθουν κάποια όχι σίγουρα- να παίρνετε 150 ευρώ το μήνα και 200. Μπορείτε να ζήσετε με 200 ευρώ το μήνα; Η ερώτηση είναι περιττή, η απάντηση είναι πασίγνωστη. Φυσικά άμα δουλέψετε και τσάμπα και χωρίς αμοιβή και φιλάτε και το χέρι του εφοπλιστή, θα φέρει και καμιά δουλίτσα. Αυτή είναι η προοπτική;
Και εδώ αποδεικνύεται το εξής πράγμα. Η έννοια "ανάπτυξη" χρησιμοποιείται από όλα τα κόμματα. Δεν θα ακούσετε κόμμα που δεν θα πει θέλω ανάπτυξη στην Ελλάδα. Εμείς τι λέμε όμως; Να έρθουν δουλειές στην Ελλάδα, με τι μεροκάματο; Εμάς μας απασχολούν και τα δύο πράγματα. Και να υπάρχει ανάπτυξη, εννοώ παραγωγή, αλλά και ο εργαζόμενος να ζει καλύτερα. Δεν μπορούμε να κάνουμε επιλογή ή 150 ευρώ ή δεν έχετε καμία δουλειά. Γιατί αυτό είναι αδιέξοδο. Και 150 ευρώ να πάρετε και 200 ευρώ, θα ρίξουν πιο πολύ τους μισθούς στις άλλες χώρες.
Οταν στην Ευρώπη -που υποτίθεται ότι η Ευρώπη είχε ένα καλύτερο επίπεδο ζωής από την Ασία και την Αφρική- όταν φτάσουν τους μισθούς στην Ευρώπη εκεί που τους φτάνουν τώρα, γιατί να μην πάει ο άλλος να φτιάξει στην Αφρική; Κοιτάξτε, η τεχνογνωσία τώρα μεταδίδεται. Είναι πολύ εύκολη η μεταφορά της τεχνογνωσίας, δεν είναι τόσο δύσκολη.

Αντεπίθεση με ενιαία πάλη

Αρα, εμείς, ως ΚΚΕ, δεν μπορούμε να υποστηρίζουμε φέρτε δουλειά και ό,τι να είναι, γιατί τότε, με αυτή τη λογική, θα πάμε με το μέρος των εφοπλιστών. Εμείς θέλουμε και δουλειά να έχουν οι εργαζόμενοι στη Ζώνη, οι εργαζόμενοι στα ναυπηγεία, οι ναυτεργάτες και καλά μεροκάματα. Αλλά αυτό, πώς θα γίνει; Αυτή τη στιγμή είναι ασυμβίβαστο, όσο υπάρχουν εφοπλιστές και εργαζόμενοι είναι ασυμβίβαστο. Οσο υπάρχουν βιομήχανοι και εργαζόμενοι είναι ασυμβίβαστο.
Γιατί τώρα βρισκόμαστε σε άλλη φάση. Ο,τι ξέραμε σε συνθήκες, πώς να πω, μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, πριν 20, 30 και 40 χρόνια, όπου μεγάλωνε η πίτα και κάτι παίρνανε και οι εργαζόμενοι, τώρα αυτό έχει σταματήσει. Τώρα ο καπιταλισμός έχει γίνει άγριος. Βεβαίως, όπου υπάρχει αγώνας, υπάρχει, δεν πάει χαμένος. Οταν σας το λέμε αυτό, σας λέμε και το εξής πράγμα: Οτι πρέπει να δείτε και την προοπτική.
Στο χώρο σας ακριβώς χάρις στο γεγονός ότι παλεύετε ενωμένοι στη βάση και δε σας δηλητηρίασαν με τα πλάνα επιχειρήματα ότι όταν διεκδικείτε τότε φεύγουν οι δουλειές, έχετε καταφέρει τουλάχιστον να υπογράψετε κάποιες Συλλογικές Συμβάσεις. Δε λέω ότι είναι οι καλύτερες που θα θέλαμε αλλά, εν πάση περιπτώσει, είναι πολύ καλύτερες από ό,τι γίνεται σε άλλους χώρους.
Και κοιτάξτε να δείτε, αυτοί που έχουν ανάγκη να κάνουν τις επισκευές εδώ θα τις κάνουν. Δεν είναι εύκολο για την κάθε επισκευή να πηγαίνουν στην Κίνα. Μη νομίζετε, εκεί θα πάνε οι πολύ μεγάλοι εφοπλιστές. Αλλά πρέπει να μπει ένας φραγμός από εδώ και μπρος. Αν κυριαρχήσει η άποψη, χαμηλά μεροκάματα μήπως έρθει δουλειά, ούτε δουλειά θα ρθει, ούτε τα μεροκάματα θα μεγαλώνουν.
Από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε αντίσταση. Γιατί, ποιο είναι τώρα το μειονέκτημα; Το μειονέκτημα είναι ότι ακόμα στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι το εργατικό κίνημα είναι πιο ανεβασμένο από άλλες χώρες στην Ευρώπη, αν δεν υπάρχει συντονισμένη, ενιαία πάλη όλων των εργαζομένων, δημόσιοι υπάλληλοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι και όλοι μαζί με τους μικρούς, πολύ μικρούς επιχειρηματίες και τη φτωχή αγροτιά, αν δε γίνει ενιαίος αγώνας, ακόμα και αν έχεις αποτέλεσμα σε έναν κλάδο, είναι σημαντικό, είναι μια παρακαταθήκη, αλλά αν δε γίνει ενιαίος αγώνας, δεν μπορείς να κατοχυρώσεις κάποια αποτελέσματα.
Και να σας πω γιατί. Γιατί η επίθεση είναι ενιαία τώρα. Και επομένως, δεν υποχωρούν εύκολα σε έναν κλάδο, για να μην παλέψει ένας άλλος. Και σου λέει ότι έναν έναν κλάδο θα τον νικήσω, θα ηττηθεί, ούτως ώστε όλοι μαζί να μην μπορούν να σηκώσουν κεφάλι. Αρα λοιπόν, η αντίσταση σήμερα για να έχει αποτελέσματα, λέω σε σύγκριση με πριν 20, 30 χρόνια, θέλει κοινό αγώνα. Πώς θα γίνει αυτός ο κοινός αγώνας; Mε πολλές μορφές. Από την απλή αλληλεγγύη, μέχρι τις κοινές απεργίες, κοινές κινητοποιήσεις. Και αυτό που θα βοηθήσει πάρα πολύ είναι ο ένας κλάδος να γνωρίζει τα προβλήματα του άλλου.
Εμείς, όπως ξέρετε, ποτέ δεν χρησιμοποιήσαμε τον όρο "τα ρετιρέ" και "τα υπόγεια", παρά το γεγονός ότι υπήρχαν διαφορές αμοιβών από κλάδο σε κλάδο, από τομέα σε τομέα. Σήμερα, πρέπει κανείς να συμπαραστέκεται και στον δημόσιο υπάλληλο - θα απολυθούν μαζικά δημόσιοι υπάλληλοι. Ο δημόσιος υπάλληλος δεν πρέπει να έχει την άποψη ότι εσείς διώξατε τα καράβια από την Ελλάδα, γιατί θέλατε μισθούς ανθρώπινους. Και εσείς πρέπει να συμπαρασταθείτε στο δημόσιο υπάλληλο, ανεξάρτητα αν έχετε την άλφα ή τη βήτα παρατήρηση. Αν, δηλαδή, όλοι οι εργαζόμενοι δεν ενωθούν σε κοινούς αγώνες, η ήττα του κινήματος θα είναι πάρα πολύ μεγάλη, η ήττα όλων μας.

Να γίνει θετικό βήμα στην κάλπη

Δεύτερον, δε φτάνουν οι αγώνες βέβαια. Παραδείγματος χάρη, επειδή τώρα, στην περίοδο αυτή, πάμε για εκλογές. Ξέρετε τι λένε; Το κριτήριο της ψήφου είναι να κυβερνηθεί η χώρα αποτελεσματικά. Μάλιστα, σήμερα, επειδή άκουγα έναν δημοσιογράφο, έτσι, πολύ γνωστό, δε θα τον έλεγα έγκριτο, ο οποίος έλεγε, προτιμώ να κυβερνηθεί κουτσά στραβά παρά να μην κυβερνάται. Και μετά ζήτησε συγγνώμη για το κουτσά στραβά, γιατί λέει, να μην παρεξηγηθούν τα ΑμΕΑ, αντί να ζητήσει συγγνώμη για άλλο πράγμα, εν πάση περιπτώσει. Πρέπει λέει να κυβερνηθεί.
Οταν λένε να κυβερνηθεί κουτσά στραβά και αποτελεσματικά, εννοούν το εξής πράγμα: Να υλοποιηθούν όλες οι συνθήκες που πέρασαν από τη Βουλή. Γιατί, λέει, αν δεν κυβερνηθεί με αυτόν τον τρόπο, έρχεται το χάος. Εσάς αυτή η απειλή του χάους μπορεί να σας τρομοκρατήσει; Αναρωτιόμαστε. Ποιο είναι το χάος; Να σας πω τι λέμε εμείς. Εμείς είμαστε και μαχητές, και οραματιστές, και ρεαλιστές ταυτόχρονα, αλλά ο ρεαλισμός μας είναι αγωνιστικός, δεν κοροϊδεύουμε τον κόσμο σπέρνοντας αυταπάτες.
Εμείς θεωρούμε το εξής πράγμα: Ενα σημαντικό μέρος του ελληνικού λαού και πιστεύω πριν από όλα οι εργάτες - και αλίμονο αν δεν έχει γίνει στους εργάτες, να έχουν βγάλει αρκετά συμπεράσματα - μπορούν να μη συμφωνούν με το 100% των συμπερασμάτων των δικών μας, αλλά τουλάχιστον από τα 70%, με 80%, κατά τη γνώμη μας πρέπει να συμφωνήσουν. Από την πείρα σας, ειδικά εσείς. Ειδικά εσείς. Στο 60%, 70%, 80% πρέπει να συμφωνήσουμε και έχουν μείνει ενδεχομένως κάποια πράγματα θα έλεγα προλήψεις, προκαταλήψεις, δισταγμοί, δεν πειράζει.
Αν αυτός ο κόσμος τώρα πάει στην κάλπη και πάει με αυτό το επιχείρημα, να κυβερνηθούμε αποτελεσματικά, να μη θυμώσουμε την Κομισιόν, να μη θυμώσουμε τους εφοπλιστές, να μη θυμώσουμε εκείνους, να τους καθησυχάζουμε, τότε τα πράγματα θα είναι πολύ, πολύ πολύ πιο δύσκολα. Διότι τον Ιούνη είναι ανοιχτός ο λογαριασμός, θα παρθούν καινούργια μέτρα. Το λένε, άλλωστε έχει γίνει επίσημη αναγγελία και από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο. Προβλέπεται μέσα από τη δανειακή συνθήκη. Υπάρχουν δύο νομοσχέδια, τα οποία δεν τα περνάνε προεκλογικά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, γιατί είναι τραγικά. Απλώς, λέει, κάνουν προεργασία για να τα βρει η επόμενη κυβέρνηση έτοιμα. Είναι το φορολογικό, εργασιακά, ασφαλιστικό και τέτοια πράγματα.
Εσείς τι περιμένετε από το φορολογικό και το ασφαλιστικό, να κάνουν παροχές; Αποκλείεται. Επομένως, το ρεαλιστικό θα ήταν - όχι το ρεαλιστικό, το οραματικό το δικό μας, αυτό που θα θέλαμε - είναι να βγει, εργατική εξουσία. Δεν είναι εύκολο να γίνει αυτό το πράγμα, δεν είναι δυνατό, από τις εκλογές. Δεν μπορούμε να λέμε παραμύθια, αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ., ότι μπορεί τον Ιούνη να βγει μια "κυβέρνηση της αριστεράς". Αυτά είναι παραμύθια. Οχι γιατί δεν μπορεί γενικά και τίποτα, αλλά κυβέρνηση που θα συγκρουστεί με τη δανειακή σύμβαση δε βγαίνει.
Αρα, λοιπόν, εμείς λέμε το εξής πράγμα: Αν ο λαός αυτή τη στιγμή, συμπεριφερθεί, ξεπεράσει τους φόβους του χάους - αυτά που του λένε θα έρθει χάος - τους φόβους της τιμωρίας των Ευρωπαίων - τι άλλη τιμωρία δηλαδή να έρθει, τι άλλη τιμωρία από τους εφοπλιστές, τι άλλη, ειδικά εσείς; Αν ξεπεράσεις αυτούς τους φόβους και πεις, στο κάτω κάτω, άκουσε να δεις, θα κάνω και εγώ αυτό που σκέφτομαι αυτή τη φορά. Δεν θα με φοβίσεις, θα σε φοβίσω.
Σε αυτήν την περίπτωση μπορούμε να έχουμε το εξής θετικό βήμα: Από το να έχεις μια κυβέρνηση που να είναι σταθερή, από το να έχεις μια σταθερή κυβέρνηση που παίρνει αντιλαϊκά μέτρα, να έχεις μια κυβέρνηση που να φοβάται να τα πάρει. Να είναι μια αδύναμη κυβέρνηση. Είναι ένα πρώτο βήμα. Εμείς βέβαια θέλαμε μια εργατική εξουσία, αλλά δεν γίνεται αυτό το πράγμα. Δεν γίνεται τώρα, αύριο, μεθαύριο θα γίνει. Αλλά δεν γίνεται τώρα, 6 Μαΐου που θα γίνουν εκλογές.
Και ο άλλος παράγοντας, είναι και αυτό το λέμε με κατηγορηματικότητα μπροστά στον εργάτη, ότι ο εργάτης έχει συμφέρον - και ιδιαίτερα ο εργάτης σαν και σας, δεν είσαστε τα άσπρα κολάρα -, έχετε κάθε συμφέρον από ένα όσο γίνεται πιο ισχυρό ΚΚΕ. Αυτό μπορεί να γίνει τον Μάη; Μπορεί να γίνει. Στο χέρι σας είναι. Και στο χέρι μας να πείσουμε, αλλά εσείς δεν νομίζω, δε χρειάζεστε άλλο από μας να πειστείτε. Αλλιώς και αυτές οι Συμβάσεις που κλείσατε τώρα, τον Ιούνη θα τις ρίξουν στο καλάθι των αχρήστων. Τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά έχουν αρχίσει και κλείνουν, η Ελευσίνα όσο αντέξει και θα εξαφανιστεί ένας κλάδος.

Ανάπτυξη για το λαό

Και μας ενδιαφέρει το εξής πράγμα: Εμείς δε θέλουμε να κλείνουν εργοστάσια. Είμαστε κατά των καπιταλιστών. Διότι όταν κλείνουν εργοστάσια και τέτοιοι χώροι, δε γίνονται εύκολα. Και επειδή ακριβώς ξέρουμε ότι η εργατική εξουσία που προτείνουμε θα ρθει, θα γίνει, δε θέλουμε να γίνει σε μια Ελλάδα έρημη, που θα έχει μόνο ηλιακή ενέργεια και αυτοκινητόδρομους ή κάποια εργοστάσια μεμονωμένα. Αλλά εμείς θέλουμε έναν ολόκληρο, οργανωμένο κλάδο. Τι έχετε να φοβηθείτε εσείς;
Τι λέμε εμείς; Θα κοινωνικοποιηθούν όλα τα εργοστάσια, θα γίνουν λαϊκή περιουσία. Γιατί, ατομική είναι η Ζώνη; Θα ανήκει στο λαό. Και βέβαια αυτοί που θα τη διευθύνουν σε κάθε χώρο, θα είναι η λαϊκή συνέλευση των εργατών. Και η δουλειά τι; Μα η εργατική εξουσία, η λαϊκή εξουσία, ή θα κατάσχει και θα κοινωνικοποιήσει όσα πλοία υπάρχουν γύρω, γύρω, θα καλέσει και τους ναυτεργάτες, όσα πλοία είναι έξω να τα φέρουν στην Ελλάδα, έχει γίνει αυτό. Θα ναυπηγήσει καινούργια πριν από όλα για τα νησιά μας.
Εσείς τι φοβάστε; Μήπως είναι ατομική σας η Ζώνη; Η λαϊκή συνέλευση των εργατών θα καθορίσει, με βάση τον γενικό σχεδιασμό, τι θα παράγω, πώς θα παράγω. Οπωσδήποτε, η Ελλάδα είναι μια χώρα με μεγάλη πείρα. Και να σας πω, εμείς λέμε αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερής διαγραφή του χρέους. Τότε θα μπορείς να κατασκευάζεις αραβικά πλοία και δε θα σε εμποδίζει η ΕΕ.
Και φυσικά δεν θα αναπτυχθεί μόνο αυτός ο κλάδος. Θα αναπτυχθούν, η αγροτική παραγωγή, θα λυθεί το πρόβλημα της διατροφής. Επιτρέπεται στην Ελλάδα να πηγαίνεις στα σούπερ μάρκετ και σου λένε - όταν λένε κατασκευή στην Ευρώπη δεν είναι ελληνικά - να παίρνουμε σκόνη γάλα από την Ολλανδία, όταν εμείς μπορούμε να παράγουμε γάλα; Να κάνουμε εισαγωγή ψάρια από ιχθυοτροφεία, τα οποία τα ταΐζουν με άλευρα από εντόσθια ταύρου, όταν η Ελλάδα έχει άφθονο ψάρι; Εμείς λέμε ότι θα αναπτυχθεί ό,τι φυτεύεται στην Ελλάδα, ό,τι μπορεί, ό,τι έχει κάτω το έδαφος, ο ορυκτός πλούτος. Θα το αξιοποιήσουμε καταρχήν για τις εσωτερικές ανάγκες και βεβαίως, όπου μπορούμε θα κάνουμε και εξαγωγές και θα έχουμε και διεθνείς συναλλαγές.
Εμείς αυτό λέμε, πρέπει να γίνει ένας σταθμός αυτή η εκλογική μάχη. Οχι μια από τα ίδια, ή να σκορπίσει το πράγμα στα "καινούργια" κόμματα που εμφανίστηκαν, που είναι όλοι παλιοί, σε καινούργια κόμματα. Γιατί είναι και αυτό. Τώρα ο καθένας παίρνει πέντε βουλευτές, δέκα, κάνει ένα κόμμα, όλα τα χρόνια ήταν μαζί στο ΠΑΣΟΚ, στη ΝΔ. `Η αυταπάτες που έχουν κόμματα που σηκώνουν τη σημαία της "αριστεράς", που λένε εγώ θα διαπραγματευτώ μέσα στην ΕΕ. Εσείς καταλαβαίνετε να χωράει διαπραγμάτευση; Η εμπειρία σας τι σας λέει; Στο λάκκο των λεόντων δεν υπάρχει διαπραγμάτευση. Πολύ περισσότερο που υπάρχουν οι δανειακές συνθήκες, δεν μπορείς να τις διαπραγματευτείς, απαγορεύεται η διαπραγμάτευση. Και δεν το λένε, μόνο εμείς το είπαμε.
Η εργατική τάξη δεν έχει πει την τελευταία της λέξη. Γι' αυτό δεν πρέπει να είναι απογοητευμένη. Αμα την είχε πει και αποτύγχανε, τότε η απογοήτευση είχε θέση. Από τη στιγμή που δεν την είπε δεν έχει καμία θέση η απογοήτευση».


πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ