Να ξετινάξουμε τις ψευτιές και τα κάλπικα διλήμματα

Η ανησυχία του αστικού πολιτικού συστήματος για τη δυνατότητα που έχει να χειραγωγεί τη λαϊκή δυσαρέσκεια για την κυρίαρχη πολιτική, για να σιγουρέψει την απρόσκοπτη νομοθέτηση και εφαρμογή μέτρων υπέρ του κεφαλαίου, δεν αποτυπώνεται μόνο στις συζητήσεις που ήδη ζωηρεύουν για ακόμα μεγαλύτερη παράταση της κυβέρνησης Παπαδήμου, ή για τη δεδομένη μετεκλογική συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και άλλων. Σηματοδοτείται κυρίως από την προπαγανδιστική επίθεση με ψέματα, ψευτοδιλήμματα και κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, που κλιμακώνεται στις λαϊκές συνειδήσεις. Τι λένε;

1. Οτι το πραγματικό δίλημμα στη ζωή και στις επερχόμενες εκλογές, είναι το «ευρώ ή χάος». Το ίδιο ψευτοδίλημμα χρησιμοποιούν τα αστικά επιτελεία κάθε φορά που ένα νέο πακέτο μέτρων είναι προ των πυλών, για να φοβίσουν το λαό και να φρενάρουν τους εργατικούς λαϊκούς αγώνες που ξεσπούν και οξύνονται. Παρουσιάζουν το δρόμο του κεφαλαίου σαν μονόδρομο για το λαό και του λένε ότι κάθε άλλη επιλογή του στην κάλπη και στο πεδίο της ταξικής πάλης ισοδυναμεί με καταστροφή. Τον καλούν να διαλέξει ανάμεσα στη χρεοκοπία και τη ...χρεοκοπία, αφού για την εργατική λαϊκή οικογένεια, με ευρώ ή δραχμή, η πτώχευση είναι ήδη πραγματικότητα και βαθαίνει από πακέτο (μέτρων) σε πακέτο και από δόση (του δανείου) σε δόση. Υποδεικνύουν στους εργαζόμενους και στο λαό ότι η παρέμβασή τους στις εξελίξεις επιτρέπεται μέχρι το βαθμό που δεν απειλείται η κυρίαρχη στρατηγική επιλογή των μονοπωλίων και των κομμάτων τους. Οτι μπορούν να διαμαρτύρονται στις πλατείες και στο διαδίκτυο, να ζητάνε ένα πιο «έντιμο» και «διαφανές» πολιτικό σύστημα, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν έχουν δικαίωμα να αμφισβητούν με την πάλη και την ψήφο τους τον πυρήνα της πολιτικής και της εξουσίας που τους βυθίζει στη φτώχεια. Αυτή είναι η αντίληψη των αστικών κομμάτων για τη δημοκρατία και τις λαϊκές ελευθερίες στον καπιταλισμό, που γίνεται πιο φανερή και πιο ωμή όσο οξύνεται η ταξική πάλη. Φτάνουν στο σημείο, μαζί με τα μαντρόσκυλα της ΕΕ, να υπαγορεύουν στο λαό ποιο είναι το ιδανικό γι' αυτούς αποτέλεσμα της κάλπης, απειλώντας ότι κάθε άλλη εξέλιξη σημαίνει χάος, καταστροφή, μπάχαλο, λεηλασίες, επιστροφή σε περασμένες δεκαετίες και πάει λέγοντας. Είναι κατάπτυστοι. Εγγυητής της πραγματικής δημοκρατίας είναι ο λαός που παλεύει οργανωμένος στους τόπους δουλειάς, στις εργατογειτονιές και στους δρόμους. Ξέρουν ότι αν ο λαός κάνει τις δικές του επιλογές, αν προσπεράσει τα ψευτοδιλήμματα και την τρομοκρατία τους, αν κατανοήσει το ρεαλισμό και την αναγκαιότητα του άλλου δρόμου ανάπτυξης, τότε κανείς και τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει. Οτι σε μια τέτοια περίπτωση έχει ο ίδιος τη δυνατότητα και την ικανότητα να περιφρουρήσει και να υπερασπιστεί τις επιλογές του απέναντι στον αντίπαλο, που θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο για να τον χτυπήσει. Αυτήν την προοπτική φοβούνται, γι' αυτό γανώνουν το κεφάλι του κόσμου με εκβιασμούς του τύπου «ευρώ ή χάος». Ξέρουν καλά ότι οι εκλογές δεν είναι ικανές να ανατρέψουν το συσχετισμό στο επίπεδο της οικονομίας και της εξουσίας, μπορούν όμως με ισχυρό ΚΚΕ και τσακισμένα τα αστικά κόμματα να ανοίξουν νέους δρόμους στην οργάνωση της ταξικής πάλης.

2. Οτι η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις είναι σήμερα το «μνημόνιο - αντιμνημόνιο». Πρόκειται για επικίνδυνο ιδεολόγημα, που σκόπιμα καλλιεργούν από κοινού οι αστικές και οι οπορτουνιστικές δυνάμεις. Παρουσιάζουν όλοι το μνημόνιο σαν να έπεσε από τα σύννεφα, όταν η εφαρμογή των βάρβαρων ανατροπών και μέτρων που περιλαμβάνει, αποτελούν σταθερή επιδίωξη της ΕΕ και όλων των κυβερνήσεων (σοσιαλδημοκρατικών, φιλελεύθερων, πράσινων, κεντροαριστερών, κεντροδεξιών και κάθε άλλης διαχειριστικής παραλλαγής) απ' αρχής της ευρωένωσης και με ιδιαίτερη ένταση μετά τα μέσα της δεκαετίας του '90. Οι μεν «μνημονιακοί» χρησιμοποιούν τον κάλπικο διαχωρισμό για να ενισχύσουν το ψευτοδίλημμα «ευρώ ή χάος». Οι «αντιμνημονιακοί» των αστικών κομμάτων αξιοποιούν τον τίτλο για να διαφοροποιηθούν όψιμα από τις θέσεις των κομμάτων με τις οποίες εκλέχτηκαν, από στρατηγικές αποφάσεις τις οποίες στήριξαν. Στόχος τους είναι να εκφυλίσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και από την πίσω πόρτα να τη μαντρώσουν στην ίδια στρατηγική των πρώην κομμάτων τους, που είναι του κεφαλαίου και δική τους στρατηγική. Συνειδητά αποσπούν το μνημόνιο από τη συνολική στρατηγική της ΕΕ, της ντόπιας πλουτοκρατίας και των κομμάτων της. Καλλιεργούν στο λαό την αυταπάτη ότι το μνημόνιο είναι το πρόβλημα και πως μια άλλη, «πατριωτική» δήθεν κυβέρνηση, θα μπορούσε να διαπραγματευτεί καλύτερα τους όρους της σφαγής του. Στο πλαίσιο της αναπροσαρμογής του πολιτικού σκηνικού στις σύγχρονες ανάγκες της αστικής διαχείρισης, διεκδικούν να παίξουν μετεκλογικά αναβαθμισμένο ρόλο και να αξιοποιηθούν πρωταγωνιστικά ή σαν «τσόντες» για τη σταθεροποίηση του αστικού συστήματος. Είναι δυνάμεις αρεστές και χρήσιμες στο κεφάλαιο, καθώς δεν αμφισβητούν στρατηγικές επιλογές του (παραμονή στο ευρώ) ή εκφράζουν πιο αντιπροσωπευτικά τις επιδιώξεις ορισμένων μερίδων του (συμμαχίες με ιμπεριαλιστικές δυνάμεις εκτός ΕΕ - Ευρωζώνης). Δίπλα σ' αυτούς στέκονται οι «αντιμνημονιακοί» του οπορτουνισμού, που με άλλο προσωπείο παίζουν τον ίδιο επικίνδυνο ρόλο σε βάρος των πραγματικών λαϊκών συμφερόντων. Ανεξάρτητα από την αφετηρία και τις ιδιαίτερες φιλοδοξίες κάθε σχήματος, όλοι οι αποκαλούμενοι «αντιμνημονιακοί» συναντιούνται στην άποψη ότι το πρόβλημα σήμερα είναι το χρέος και η διαχείρισή του και όχι ο καπιταλισμός και η κρίση του. Οτι διέξοδο στο λαό μπορεί να δώσει μια άλλη, καλύτερη διαχείριση και διαπραγμάτευση του χρέους, εντός της ΕΕ και με ακλόνητα τα μονοπώλια στην παραγωγή. Οτι οι θεσμοί της αστικής εξουσίας, που παράγει τη σύγχρονη βαρβαρότητα, είναι αυτοί που θα δώσουν τη λύση για το λαό. Ορισμένοι, μάλιστα, μιλούν και για ακύρωση των μέτρων που έχουν παρθεί έως τώρα με τα μνημόνια, κρύβοντας ότι ακόμα και αν οι προθέσεις τους είναι τέτοιες, η εφαρμογή τους σκοντάφτει στην καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, που δεν την αμφισβητούν και στη στρατηγική της ΕΕ, την οποία υπερασπίζονται. Η διαχωριστική γραμμή «μνημονιακοί - αντιμνημονιακοί» είναι κάλπικη και συγκαλύπτει την ταξική ουσία του προβλήματος που έχει σήμερα να αντιμετωπίσει και να λύσει προς όφελός του ο λαός. Αυτό που πραγματικά διαφοροποιεί τις πολιτικές δυνάμεις, είναι αν με τη στρατηγική τους υπηρετούν τα μονοπώλια ή το λαό. Αν οι αναλύσεις και οι προτάσεις τους αναδεικνύουν ή συγκαλύπτουν την αιτία και το χαρακτήρα της κρίσης, άρα και τη διέξοδο που συμφέρει το λαό. Αν δείχνουν τον ένοχο για τη σημερινή βαρβαρότητα και τον αντιπαλεύουν, ή αν προσπαθούν με ανοχή, μέτρα και καταστολή να τον κρύψουν και να τον θωρακίσουν. Σε τελική ανάλυση, το πολιτικό ζήτημα που τίθεται στις σημερινές συνθήκες, δεν είναι η αλλαγή κυβέρνησης, ή του μείγματος στην αστική διαχείριση, πάνω στο οποίο δημαγωγούν «μνημονιακοί» και «αντιμνημονιακοί». Είναι η ανάγκη να αλλάξει τάξη στην εξουσία, όπως παλεύει το ΚΚΕ, για να κοινωνικοποιήσει τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, να αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ και να διαγράψει μονομερώς το χρέος.

3. Οτι το ΚΚΕ έχει κι αυτό ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση, είναι μέρος του προβλήματος και άρα δεν μπορεί να αποτελεί λύση και διέξοδο για το λαό. Φτάνουν οι άθλιοι στο σημείο να χρεώνουν στο ΚΚΕ και στους εργατικούς αγώνες τις συνέπειες του δικού τους συστήματος και της δικής τους πολιτικής διαχείρισης, όπως το κλείσιμο εργοστασίων, την ανεργία, το προσαρμοσμένο στις ανάγκες των καπιταλιστών κράτος, τις καταστάσεις εκφυλισμού των Πανεπιστημίων που συνεπάγεται η (από χρόνια) παράδοσή τους στις πολυεθνικές και τα μονοπώλια. Κάποιοι θυμήθηκαν ακόμα και την τρίμηνη συγκυβέρνηση του '89 ή τη βραχύχρονη οικουμενική που ακολούθησε, για να πουν ότι το ΚΚΕ άσκησε κυβερνητική εξουσία (!) και άρα έχει και αυτό ευθύνη για το σημερινό δράμα του λαού. Είναι αδίστακτοι και σάπιοι, καθρέφτης του συστήματος που υπηρετούν. Το κράτος, που τώρα στοχοποιούν για να εξαγνιστούν, είναι γέννημα - θρέμμα της δικής τους πολιτικής εξαγοράς συνειδήσεων και ενσωμάτωσης του λαού, για να σταθεροποιήσουν την αστική εξουσία. Η μόνη ευθύνη που αναλαμβάνει το ΚΚΕ είναι για την πρωτοπόρα στάση του στην υπεράσπιση των εργασιακών και άλλων δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Τις επιχειρήσεις δεν τις διώχνουν οι εργατικοί αγώνες, αλλά η αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής, οι νόμοι των αστικών κομμάτων, το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ, το γεγονός ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και επενδύει σε όποια χώρα και όποιον κλάδο έχει μεγαλύτερο κέρδος. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επιδοτούσαν επιχειρηματίες να μεταναστεύσουν στα Βαλκάνια μετά το διαμελισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στηρίζουν τις ελευθερίες του Μάαστριχτ, ανάμεσά τους και την ελευθερία κίνησης κεφαλαίων. Αν - όπως ισχυρίζονται - οι εργατικοί αγώνες και το ΚΚΕ κλείνουν τα εργοστάσια, πώς δικαιολογούν το γεγονός ότι στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις, όπως τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, Ελευσίνας και άλλα έχουν απομείνει χωρίς παραγωγή, παραδομένα στους ιδιώτες; Πώς εξηγούν τα εκατοντάδες εργοστάσια που έκλεισαν τα προηγούμενα χρόνια, χωρίς καμιά αντίδραση από τους εργαζόμενους, με ευθύνη του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού;

Αυτή είναι η πραγματικότητα που προσπαθούν απελπισμένα να κρύψουν από τα μάτια του λαού, ξέροντας καλά πως η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ είναι η μόνη εναλλακτική στην καπιταλιστική βαρβαρότητα που υπηρετούν και υπερασπίζονται, άρα και το ΚΚΕ ο μόνος πραγματικός τους αντίπαλος. Να γελοιοποιήσει ο λαός τα ψευτοδιλήμματα και την τρομοκρατία που πάνε να του επιβάλουν. Εχει τη δύναμη να τους συντρίψει, αν άφοβα και οργανωμένα, με ισχυρό ΚΚΕ, παλέψει για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης. Η πάλη με αυτόν το στρατηγικό στόχο θα δώσει πολλαπλάσια δύναμη στον αγώνα για την παρεμπόδιση και την ανατροπή των βάρβαρων μέτρων, στην καρδιά της παραγωγής, εκεί που «πονάει» την εργοδοσία και το κράτος της.

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ