ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ Η εκλογική δύναμη του ΚΚΕ κριτήριο χειραφέτησης του λαού

Αποσπάσματα από την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σε συγκέντρωση την Πέμπτη στο Αιγάλεω

Στιγμιότυπο από τη συγκέντρωση

Σε μαζική συγκέντρωση, που διοργάνωσε η Νοτιοδυτική Αχτίδα του Δυτικού Τομέα της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, στο κλειστό γυμναστήριο του Αιγάλεω, μίλησε το βράδυ της Πέμπτης η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει παρακάτω εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα.

«

Βαδίζουμε, όπως φαίνεται, ολοταχώς προς τις εθνικές εκλογές, όπου θα τεθούν πραγματικά τα πιο τρομοκρατικά διλήμματα απ' ό,τι έχουμε γνωρίσει απ' τη Μεταπολίτευση. Τρομοκρατία και νοθεία της κοινωνικής θέλησης είναι τα όπλα που έχουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, βιομήχανοι, εφοπλιστές, τραπεζίτες, επιχειρηματικοί όμιλοι και τα παπαγαλάκια τους, αλλά και η Κομισιόν, τα όργανα της ΕΕ. Είναι φανερό ότι τα τελευταία χρόνια, παρά το γεγονός ότι το εργατικό - λαϊκό κίνημα δεν έχει φτάσει ακόμη στις αυξημένες απαιτήσεις, παρά το γεγονός ότι στην Ελλάδα, πολύ περισσότερο από άλλες χώρες στην Ευρώπη, είναι ανερχόμενο, ωστόσο πίσω απ' τις απαιτήσεις, έχουν γίνει σημαντικά βήματα στη λαϊκή συνείδηση.

Και αυτό θέλουν να το πισωγυρίσουν, κυριολεκτικά. Εμείς λέμε καθαρά στον ελληνικό λαό, απευθυνόμενοι στη λογική, ότι αν στην κάλπη δεν αναπτύξει όλους αυτούς τους βηματισμούς, όλη αυτή την πρόοδο που έγινε στη λαϊκή συνείδηση, εάν η κάλπη δε δείξει τον πλήρη διαχωρισμό και τη χειραφέτηση του λαού, αν δε φανεί στην κάλπη αυτό που υπάρχει σε ένα βαθμό στη ζωή, τότε κυριολεκτικά θα ισοδυναμεί με ένα είδος πολιτικής αυτοκτονίας.

Οι εκλογές αυτές δε γίνονται σε μια συνηθισμένη περίοδο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μέχρι να ανοίξουν οι κάλπες θα υλοποιούνται αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα. Αυτό δεν είναι καθόλου, μα καθόλου τυχαίο. Και ξέρετε, κάθε μέρα πρέπει να έχουμε ανοιχτά μάτια και αυτιά, γιατί δεν πρέπει να αφήνουμε τίποτα που να μην εκδηλώσουμε την αντίδρασή μας. Και όχι μόνο τη φραστική αντίδραση, εμείς δεν είμαστε επαναστάτες της φράσης, αλλά κυρίως να αντιδράσει ο λαός σε ό,τι καινούριο έρχεται. Γι' αυτό για πρώτη φορά θα επιχειρήσουμε να φτάσουμε στην κάλπη με αγώνες, με απεργίες, με κινητοποιήσεις. Τουλάχιστον όσο περνάει απ' το χέρι μας.Πρέπει να δούμε πιο αντικειμενικά αυτά τα τρομοκρατικά τους διλήμματα. Λένε παραδείγματος χάριν: "`Η με την Ευρώπη και το ευρώ και μία σταθερή κυβέρνηση που δρα αποτελεσματικά, ή με το χάος, την κοινωνική εξέγερση και την επανάσταση". "`Η με μια σταθερή αστική κυβέρνηση ή με το χάος". Βεβαίως, αυτό έχει και την τρομοκρατική του πλευρά. Αλλά βάζουμε το εξής ερώτημα στο λαό: Για σκέψου, ποιο είναι το χάος; Για μας χάος είναι να παίρνει 500, 400 και 300 ευρώ το μήνα. Χάος είναι να είσαι συνταξιούχος και να μην ξέρεις τον άλλο μήνα πόση σύνταξη θα βρεις και χωρίς να έχει γίνει εσωτερική στάση πληρωμών. Με όσα θα μας κόβουν κάθε μήνα και κάθε τρίμηνο και με τα αναδρομικά στο τέλος, δεν ξέρουμε τι θα πάρουμε.
Και το κυριότερο, το λένε καθαρά, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι θα αμείβονται ανάλογα με το τι υπάρχει στο ταμείο της επιχείρησης ή στο ταμείο των ασφαλιστικών οργανισμών. Δηλαδή, αν, ας πούμε, κάποιο ασφαλιστικό ταμείο έχει 100.000 ευρώ και είναι, ας πούμε, 30.000 συνταξιούχοι, θα μοιράσει το ποσό ανάλογα. Αν, όμως, με τα "κουρέματα", με τις υποχρηματοδοτήσεις κ.λπ. το Ταμείο έχει 80.000, θα μοιράζει λιγότερα. Κάθε μήνα, κάθε δίμηνο, δε θα ξέρουμε τι θα παίρνουμε.
Με τις εργασιακές σχέσεις, που πλέον γενικεύονται οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, με τα 500 και 400 ευρώ, πάλι θα μειώνονται οι προϋπολογισμοί των Ταμείων. Μα είναι τυχαίο ότι ένα μήνα πριν τις εκλογές βγαίνει το ΔΝΤ, η ΕΕ, η Παγκόσμια Τράπεζα και λένε ότι οι μισθοί της Ελλάδας πρέπει να φτάσουν τους μισθούς της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας, της Κροατίας κ.λπ.;

Σάπιος καπιταλισμός και ανταγωνισμοί

Ας δούμε και μια άλλη πλευρά: Πίσω απ' το τρομοκρατικό δίλημμα "σταθερή κυβέρνηση - που σημαίνει κυβέρνηση σιδερένιας γροθιάς, όχι συντηρητική, αντιδραστική, μαύρη κι άραχνη - ή χάος και επανάσταση", πίσω από αυτό το δίλημμα, κρύβεται και κάτι θετικό. Αρκεί ο λαός να το συλλάβει. Ποιο είναι το θετικό; Πρώτα πρώτα δείχνει ότι το αστικό πολιτικό σύστημα και για να γενικεύσουμε, ο καπιταλισμός, με την κρίση που περνάει, δεν είναι πανίσχυρος και τόσο ισχυρός όσο ήταν.
Αλλά δεν έχουμε τις αυταπάτες που έχουνε άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, που νομίζουν ότι έτσι, με μία διαδικασία "περιπάτου", μπορούνε να φέρουνε τα πράγματα πάνω - κάτω. Ωστόσο, και αυτό, αν θέλετε, είναι το καινούριο που το ΚΚΕ στηρίζει εδώ και αρκετά χρόνια και φαίνεται τώρα την περίοδο της κρίσης, είναι ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να κουμαντάρει την κρίση του με τον ίδιο τρόπο που κουμαντάριζε τον κύκλο της κρίσης πριν 10, 20, 30, 40, 50 χρόνια κ.λπ.
Γιατί η κρίση δεν είναι καινούρια. Να θυμηθούμε τα τελευταία 20 χρόνια, στη Νοτιοανατολική Ασία, στις ΗΠΑ, Ρωσία, χώρες της Λατινικής Αμερικής. Στις αρχές του 1990, η Ελλάδα ήταν στο παραπέντε της κρίσης, αλλά τότε, με τη νίκη της αντεπανάστασης, τα ελληνικά κεφάλαια που είχαν μπει στη διαδικασία της ύφεσης στην Ελλάδα, βρήκαν διέξοδο, κάνοντας επενδύσεις σε αυτές τις χώρες. Δεν είχαν πάει ακόμη τα γερμανικά, γαλλικά κ.ά. κεφάλαια και έτσι εκτονώθηκε το πρόβλημα.
Οταν λέμε ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να κουμαντάρει την κρίση του, εννοούμε το εξής πράγμα: Πρώτον, η κρίση γίνεται πιο βαθιά και παρατεταμένη, αλληλοσυνδέεται από χώρα σε χώρα και από ήπειρο σε ήπειρο και δεν μπορούν να ωθήσουν τα πράγματα σε μία επανάσταση, ας πούμε, των επενδύσεων, της παραγωγικής δραστηριότητας, γιατί βεβαίως ο καπιταλισμός θέλει να αναπαράγεται, να διευρύνει την παραγωγή, για να βγάζει και το κέρδος. Εχουν δυσκολίες, και όπου κάπως φαίνεται ότι η κρίση ξεπεράστηκε, η ανάκαμψη δεν πέρασε το 1%. Γιατί είναι υπερχρεωμένος παντού ο καπιταλισμός. Δεν μπορούν, λοιπόν, να επαναφέρουν τους ρυθμούς ανάπτυξης που είχαν.
Δεύτερον, δεν μπορούν να βάλουν ένα όριο στην εξαθλίωση των εργατικών - λαϊκών μαζών. Κοιτάξτε, καταλαβαίνουν τα αστικά κόμματα, καταλαβαίνουν και οι κεφαλαιοκράτες, ότι η μαζική εξαθλίωση, η σχετική και απόλυτη των λαών, τους δυσκολεύει στην κερδοφορία, κυρίως εγκυμονεί κινδύνους κοινωνικών εξεγέρσεων. Και θέλουν κάπως να κουμαντάρουν αυτό που λέμε την "ακραία φτώχεια" και δεν μπορούν. Και τα μέτρα που παίρνουν τώρα, ήρθαν πολύ μετά την κρίση.
Και εδώ έρχεται αυτό που λέμε σήψη του καπιταλιστικού συστήματος, γερασμένος καπιταλισμός, ιδιαίτερα στη Δυτική Ευρώπη, στην καπιταλιστική Ευρώπη, όπως ήταν πάντα. Ακόμα και στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη και ανάμεσα, ας πούμε, στον παλιό καπιταλισμό και στο νέο καπιταλισμό της Κίνας, της Ρωσίας, τον ανερχόμενο σύγχρονο καπιταλισμό, Βραζιλίας, Ινδίας, έχουν δυναμώσει οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις και αυτό τους δημιουργεί προβλήματα. Αυτό είναι ένα ζήτημα πάρα πολύ σοβαρό και δείχνει την αδυναμία του συστήματος.
Βεβαίως, ακόμα το σύστημα, ή για να το πούμε αλλιώς, το αστικό πολιτικό σύστημα, έχει εναλλακτικά σενάρια ποδηγέτησης των λαών και εναλλακτικά σενάρια πολιτικών λύσεων. Και έχει ακόμα εναλλακτικά σενάρια στην παρεμπόδιση της όξυνσης της ταξικής πάλης. Ομως, απ' την άλλη μεριά, δεν είναι αυτός που ήτανε και αυτό έχει σημασία, γιατί δείχνει ότι πρέπει να έχουμε πρόβλεψη για τα επόμενα χρόνια ότι στην Ελλάδα ή αλλού - δεν μπορούμε να βάλουμε υπογραφή - μπορεί να δημιουργηθούν συνθήκες πραγματικά για μια κοινωνική εξέγερση, για μια επαναστατική κατάσταση. Και αλίμονο αν αυτό που λέμε ο υποκειμενικός παράγοντας, το εργατικό κίνημα, το Κόμμα, τα κόμματα δεν είναι σε θέση όταν μια τέτοια δυνατότητα ξεσπάσει, δεν είναι σε θέση να ανταποκριθούν.

Τα άλλα κόμματα φάσκουν και αντιφάσκουν

Συνακόλουθα, όταν μπαίνει το ζήτημα σταθερή κυβέρνηση, για να προχωρήσει η δανειακή σύμβαση, για να προχωρήσει δηλαδή η στρατηγική διεξόδου απ' την κρίση υπέρ του κεφαλαίου και με άγρια μέτρα κατά του λαού, ή κοινωνική εξέγερση, χάος και επανάσταση, δείχνει και μια άλλη πλευρά. Οτι σήμερα περισσότερο από χτες και από προχτές ωριμάζει ο προβληματισμός, η συζήτηση γι' αυτό που λέμε σύγκρουση των δύο δρόμων ανάπτυξης. `Η ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, ή συγκέντρωση, συσπείρωση δυνάμεων, λαϊκό μέτωπο, σύγκρουση με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό για την εργατική - λαϊκή εξουσία.
Ως Κόμμα πάντα μιλούσαμε για την αναγκαιότητα πάλης για το σοσιαλισμό. Και, αν θέλετε, την τελευταία 20ετία, μετά τις διεθνείς εξελίξεις, πολύ πιο αποφασιστικά βάζαμε αυτό το ζήτημα. Ομως, έχει μια διαφορά τα τελευταία χρόνια. Είμαστε υποχρεωμένοι να εντάξουμε τον καθημερινό αγώνα στην πάλη για την εξουσία, δε γίνεται μόνο για λόγους ιδεολογικούς. Είναι αδύνατον σήμερα να απαντήσουμε για το πώς ο λαός, η Ελλάδα θα βγει απ' την κρίση και πώς ο λαός θα κερδίσει ό,τι έχασε και, το κυριότερο, θα ικανοποιήσει με σύγχρονο τρόπο τις ανάγκες του, αν δεν ανοίξουμε το ζήτημα ποιος έχει την εξουσία και την ιδιοκτησία.
Αυτό που λέμε καθαρή προπαγάνδα υπέρ της στρατηγικής που ακολουθείται πριν το μνημόνιο, μετά το μνημόνιο κι ό,τι έρχεται, κάνει η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Μεταξύ τους μπορεί να τσακώνονται για το ποιος ευθύνεται για το χρέος, για το ποιος ευθύνεται για κείνο, και αν μπορούσε να γίνει νωρίτερα δανεισμός, που ήταν χαμηλότερα τα επιτόκια, να μην ανέβει τόσο το χρέος κ.λπ. Είναι συνηθισμένος δικομματικός καυγάς.
Τα άλλα κόμματα, και αυτό βεβαίως είναι συνειδητό, φάσκουν και αντιφάσκουν. Θα σας πω συγκεκριμένο παράδειγμα. Φάσκουν και αντιφάσκουν γιατί η πολιτική τους δε φεύγει μέσα από τα πλαίσια της στήριξης του καπιταλιστικού συστήματος και γιατί πιστεύουν συνειδητά ότι υπάρχει εκδοχή του καλού καπιταλισμού και του κακού καπιταλισμού. Να πιάσουμε τον Καμμένο, την κα Κατσέλη, τον Κουβέλη, τον Τσίπρα - δεν είναι τα πρόσωπα αλλά τα κόμματα που εκφράζουν. Λένε το εξής πράγμα: Δεν είναι νομοτελειακό αυτό που έγινε, το χτύπημα των λαϊκών κατακτήσεων, δεν είναι νομοτελειακή η φτώχεια. Είχαμε ανίκανους, υποτελείς, ας πούμε, στην Μέρκελ και στον Σαρκοζί και δε διαπραγματεύτηκαν. Εμείς θα διαπραγματευτούμε.
Σε έναν κόσμο βασανισμένο, που ακόμα μπορεί να μην έχει αποφασίσει να βάλει πλάτες για τη μια και μόνη αλλαγή που χρειάζεται ο τόπος, την ανατροπή της αστικής εξουσίας, της εξουσίας των μονοπωλίων, αλλά θέλουν μια καλύτερη ζωή - έχουν το δίκιο τους - μπορεί να φαίνεται ότι αποτελούν μια εναλλακτική λύση. Δε διαπραγματεύτηκαν, σου λένε. Ομως, αυτά τα κόμματα κρύβουν το εξής βασικό: Εκλεισε η πρώτη φάση που ξεκίνησε με το μνημόνιο και τώρα έχουμε το "κούρεμα", έχουμε τη δανειακή συνθήκη, τους εφαρμοστικούς νόμους κ.λπ. Και πραγματοποιήθηκε ψηφοφορία για τη δανειακή συνθήκη. Αυτή η δανειακή συνθήκη, καταρχήν, και ό,τι συνεπάγεται ισχύει μέχρι το 2042.

Ψέμα η «διαπραγμάτευση»

Δεύτερον. Απαγορεύεται η διαπραγμάτευση. Αυτό το λέει μέσα η συνθήκη, τα έχουν υπογράψει. Μονομερώς η Ελλάδα, η οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να διαπραγματευτεί τη συνθήκη. Δεν μπορεί να ζητήσει κάτι άλλο, ακόμα και αν υπάρχουν διεθνή δικαστήρια, νομοθετικές ρυθμίσεις που λένε ότι εδώ πρέπει κάτι να αλλάξει. Μονομερώς, μπορεί να αλλάξει αυτή τη συνθήκη, όλο αυτό το πακέτο, η ΕΕ, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, που εκφράζονται μέσω της τρόικας. Αυτοί μπορούν να αλλάξουν τη συνθήκη. Και καταλαβαίνουμε όλοι ότι δεν μπορεί να την αλλάξουν για καλό.
Αν κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν πληρωθεί, τότε έχουν το δικαίωμα να ζητήσουν επιστροφή όλων των χρημάτων που μας έχουν δανείσει, τα οποία δεν τα πήρε ο λαός, τα πήραν οι τράπεζες, οι επιχειρηματίες, τα πήραν οι πιστωτές, να επιστραφεί το αντίστοιχο ποσό από οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση, συν τους τόκους, συν τα τοκοχρεολύσια. Και αν δεν έχουμε μετρητά, έχουν το δικαίωμα να κατασχέσουν, λένε στα χαρτιά, την ιδιωτική περιουσία. Ομως, όταν λένε ιδιωτική περιουσία εννοούν το εξής πράγμα: Τη δημόσια περιουσία που μπορεί να ιδιωτικοποιείται. Π.χ. Λιμάνια, αεροδρόμια, ορυκτός πλούτος, ό,τι μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί. Και αυτά μπορούν να τα κατασχέσουν.
Μάλιστα, αυτά γίνονται με το Αγγλικό Δίκαιο. Τα όποια κρατικά έσοδα υπάρχουν από εδώ και μπρος, το πρωτογενές πλεόνασμα που κάποιοι λένε, κατά προτεραιότητα θα πηγαίνουν στους πιστωτές και αν περισσέψει κάτι σε οτιδήποτε άλλο. Για όλα αυτά, τα άλλα κόμματα το έχουν ράψει, δεν τα λένε. Αποφεύγουν να το πούνε, γιατί την ίδια ώρα λένε πως θα κάνουν διαπραγμάτευση. Θα πάνε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, λέει ο ΣΥΡΙΖΑ και αν δεν ικανοποιηθώ, θα τους απειλήσω ότι μπορεί να φύγω από την Ευρωζώνη και τότε λέει αυτοί θα τρομοκρατηθούν γιατί θα έχουν ένα κόστος. Γιατί η αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα έχει μεγάλο κόστος.
Κοιτάξτε να δείτε, μπορεί να έχει ένα κόστος, αλλά το θέμα είναι το εξής: Οτι η ίδια η Ευρωζώνη βυθίζεται σε μεγαλύτερη κρίση. Βλέπετε τώρα ότι ενώ λένε η Ισπανία δεν θα έχει ανάγκη νέο δάνειο, στην Πορτογαλία θα γίνουν κι εκεί κουρέματα, στην Ιταλία μπορεί η κυβέρνηση Μόντι να είναι τεχνοκρατική, αλλά η κρίση του καπιταλισμού βαθαίνει. Και εδώ ήδη μέσα στην ΕΕ υπάρχουν προβληματισμοί, σκέψεις, συζητήσεις για το διώξιμο χωρών. Αρα λοιπόν δε φοβίζουμε κανένα με το να πούμε ότι, ξέρετε, φεύγει η Ελλάδα. Πολύ περισσότερο που φεύγεις χωρίς να αλλάξεις τάξη στην εξουσία. Ακόμη κι αν φύγεις από την ΕΕ, αν δεν αλλάξεις τάξη στην εξουσία, αν δεν έχεις εργατική λαϊκή εξουσία, είναι σε θέση οι εταίροι σου να σε τσακίσουν.

Αποδέσμευση με άλλη εξουσία

Να, γιατί εμείς λέμε εργατική λαϊκή εξουσία, αποδέσμευση, κοινωνικοποίηση, πανεθνικός σχεδιασμός, εργατικός έλεγχος. Γιατί πραγματικά θα είναι κενό γράμμα να πούμε ψηφίστε το ΚΚΕ για να γίνει κυβέρνηση ή ψηφίστε το ΚΚΕ με άλλα κόμματα να κάνει κυβέρνηση και εμείς θα διαγράψουμε το μνημόνιο, τη δανειακή συνθήκη ή θα φύγουμε και από την ΕΕ.
Αυτό από μόνο του δε λέει τίποτα. Διότι στην οικονομία κυριαρχούν τα μονοπώλια, στο επίπεδο της Ευρώπης κυριαρχούν οι δεσμεύσεις στην ΕΕ. Για να μη σας πω άλλες δεσμεύσεις πολύ βαθύτερες που έχουν. Και, επομένως, μια τέτοια κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει τίποτα, δεν έχει τίποτα στα χέρια της. Θα βγάζει αποφάσεις η κυβέρνηση, αλλά θα δρουν τα μονοπώλια, θα δρουν οι βιομήχανοι, θα δρουν οι εφοπλιστές. Το πολύ πολύ να πάρουν τα λεφτά τους και να σηκωθούν να φύγουν.
Οταν εμείς λέμε εργατική λαϊκή εξουσία, εννοούμε το εξής πράγμα: Οχι απλώς φεύγουμε από την ΕΕ, αλλά λέμε ότι ταυτόχρονα πάμε για μονομερή διαγραφή του χρέους, ο λαός παίρνει στα χέρια του τα κλειδιά που λέμε της πόρτας. Κοινωνικοποιούνται τα μονοπώλια, καταργείς τους καπιταλιστές και κοινωνικοποιείς την καπιταλιστική ιδιοκτησία, κοινωνικοποιείς τη γη, λιμάνια, αεροδρόμια κλπ.
Απαγορεύεις εισαγωγές σε προϊόντα που παράγεις. Δίνεις ώθηση σε όλες τις παραγωγικές, αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας. Από τη ζάχαρη, που κλείσαμε τα εργοστάσια της ζάχαρης και τελειώσαμε την τευτλοκαλλιέργεια και κάνουμε εισαγωγή ζάχαρης, από τα στάρια που κάνει εισαγωγή στάρι. Μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα της διατροφής.
Οι καπιταλιστές έχουν χτίσει και σύγχρονες καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Ο,τι πλεονεκτήματα έχει η χώρα θα αξιοποιηθούν, αλλά θα αξιοποιηθούν για εργατικό λαϊκό κουμάντο. Στο κάτω κάτω, ο εργάτης τι θα πάθει δηλαδή αν τα εργοστάσια γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία; Είναι ιδιοκτήτες εργοστασίων; Τη δουλειά τους δε θα τη χάσουν, θα συνεχίσει ο εργάτης να είναι στο εργοστάσιο που δούλευε. Και μάλιστα τότε όργανο του εργοστασίου θα είναι η λαϊκή συνέλευση, θα ελέγχει το διευθυντή, θα τον ανακαλεί και έχοντας υπόψη το γενικό πλάνο θα συμβάλλει ώστε η επιχείρηση να πραγματοποιεί το πλάνο. Τι έχει να φοβηθεί;
Δεν χρειάζεται να πω δεν θα πάρουμε τα σπίτια των εργατών, τα σπίτια των αγροτών. Ισα - ίσα στην Ελλάδα υπάρχει υψηλός αριθμός ατομικής ιδιοκτησίας στα σπίτια και τα σπίτια αυτά αποκτήθηκαν με κόπο και από τη δουλειά των εργατών. Τι φοβάται δηλαδή ο ψιλικατζής και ο γαλακτοπώλης της γειτονιάς; Να φοβούνται οι ιδιοκτήτες των πολυκαταστημάτων, αυτοί να φοβούνται. Δηλαδή ο αγρότης, που του παίρνουνε για τίποτα το προϊόν του, ο μικρός παραγωγός, όχι οι μεγάλοι παραγωγοί που μπορούν να καταργήσουν και τους μεσάζοντες, ο μικρός παραγωγός δεν μπορεί να τους καταργήσει, θα τον φάει ο μεγάλος παραγωγός. Μπορεί να καταργηθεί ο μεσάζοντας, να τον φάει ο μεγάλος παραγωγός.
Αυτοί, δηλαδή, τι φοβούνται; Που μπορούν να συνενωθούν στους παραγωγικούς συνεταιρισμούς, το λαϊκό κράτος να τους δίνει τα καλλιεργητικά εφόδια, τα μηχανήματα, δεν θα τα αγοράζουν αυτοί. Και να δίνουν την παραγωγή στο κράτος, να εισπράττουν, πώς να πω, το μισθό τους. Τι έχουν να φοβηθούν; Ούτε οι εργάτες ούτε οι μικροϊδιοκτήτες έχουν να χάσουν τίποτα, έχουν πολλά να κερδίσουν.

Ούτε υποταγή ούτε αυταπάτες

Αλλά έστω ότι φοβούνται. Τι φοβούνται; Ενδεχομένως να φοβούνται την πορεία αναμέτρησης βεβαίως με τους καπιταλιστές, με τους ιμπεριαλιστές κλπ. Ναι, εμείς δε λέμε ότι ο δρόμος προς την εργατική λαϊκή εξουσία θα είναι δρόμος που θα λένε "περάστε αγαπητοί συνάδελφοι, είστε πλειοψηφία και σας αναγνωρίζουμε".
Ωστόσο εδώ πρέπει να βάλει κανείς και να ζυγίσει τα πράγματα. Να βάλει από τη μια μεριά της πλάστιγγας ό,τι έχουμε πάθει μέχρι σήμερα και ό,τι θα πάθουμε αύριο και μέσα σε αυτό να συνυπολογίσουμε ότι η κρίση βαθαίνει, οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί βαθαίνουν, ότι είμαστε σε μια περιοχή όπου περνάνε οι δρόμοι του πετρελαίου, τώρα και του φυσικού αερίου. Οτι όλος ο 20ός αιώνας και πιο πριν έχει αποδείξει ότι οι δρόμοι του εμπορίου, ο δρόμος του πετρελαίου είναι βαμμένοι με αίμα. Να υπολογίζει τον κίνδυνο εμπλοκής της Ελλάδας σε έναν πιο γενικευμένο πόλεμο.
Να τα βάλει όλα αυτά στη μια μεριά της πλάστιγγας. Να βάλει στην πλάστιγγα ότι τα παιδιά και τα εγγόνια του θα ζήσουν πολύ χειρότερα, όχι από ό,τι ζήσαμε εμείς σήμερα, αλλά και από ό,τι έζησαν οι πατεράδες μας, τον 21ο αιώνα. Και στην άλλη μεριά της πλάστιγγας να βάλει τη συνθετότητα, την πολυπλοκότητα ενός αγώνα, ενός αγώνα όμως κοινωνικοπολιτικού, ο οποίος θα έχει σχέδιο, προοπτική, θα στηρίζεται στην οργάνωση από τα κάτω, στους τόπους δουλειάς, τις γειτονιές, τα ταξικά σωματεία, τις λαϊκές επιτροπές και άλλους λαϊκούς θεσμούς που μπορεί να γίνουν στην πορεία του αγώνα.
Και βεβαίως ενός αγώνα που θα γίνεται συντεταγμένα, που θα έχει σχέδιο, που θα ξέρεις πώς θα ελιχθείς και που θα ξέρεις πώς θα συγκρουστείς, που θα ξέρεις αν γίνει ένα μικρό πισωγύρισμα πώς θα επιστρέψεις, δεν θα είναι κανένας αγώνας σαν να πηγαίνουμε εκδρομή. Αλλά ας ζυγίσει κανείς τι βαραίνει. Και επειδή οι λαοί δεν αυτοκτονούν και επειδή η ιστορία της ανθρωπότητας είναι προχωρητική, παρά τα ζιγκ - ζαγκ και τα πισωγυρίσματα, αντικειμενικά είναι προοδευτική η πορεία.
Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι τα εργατικά λαϊκά στρώματα, που αφυπνίστηκαν τα τελευταία χρόνια και είναι πολυάριθμα, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι μονόδρομος για αυτούς είναι, είτε, αν συμφωνούν με το Κόμμα, να αγκαλιαστούμε και να πάμε μαζί ή, αν δεν συμφωνούν, ας πάμε όσο μπορούμε χέρι - χέρι. Π.χ. στις εκλογές που έρχονται, σαφώς εμείς δεν έχουμε αυταπάτες, δεν κρίνεται αν θα έχεις εργατική λαϊκή εξουσία ή αστική εξουσία. Αυτά είναι για το ΣΥΡΙΖΑ και άλλους, που θεωρούν ότι μέσα από την εκλογική διαδικασία μπορεί να αλλάξει το πολιτικό σύστημα. Δεν αλλάζει, γιατί αν άλλαζε δεν θα τις έκαναν τις εκλογές, δεν είναι και τόσο χαζοί. Αφήστε που δεν αλλάζει ένα σύστημα μέσα από μια εκλογική διαδικασία.
Για αυτούς θεωρείται μεγάλη επιτυχία αν π.χ. μια κεντροαριστερά ή μια "αριστερά", όπως λένε, φτιάξουν μια κυβέρνηση, σας είπα και πάλι, να πάνε να διαπραγματευτούν εντός των τειχών, μέσα στο λάκκο των λεόντων. Στην πραγματικότητα, θα είναι μια κυβέρνηση εξίσου επικίνδυνη με μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Γιατί μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ ξέρουμε λίγο πολύ τι θα είναι. Μια κυβέρνηση που θα καλλιεργεί αυταπάτες στο λαό είναι και αυτή επικίνδυνη. Γιατί αφοπλίζει το λαϊκό κίνημα την άλλη μέρα.
Και γιατί, αν θέλετε, η απογοήτευση από τη σοσιαλδημοκρατία ή τα όποια ριζοσπαστικά σκιρτήματα, είτε η απογοήτευση από αριστερές κυβερνήσεις που δεν μπορούν να παλέψουν για διάφορους λόγους, δεν θέλουν, δεν μπορούν κλπ., οδηγεί αν θέλετε σε αντιδραστικοποίηση. Δίχως ισχυρό εργατικό ταξικό κίνημα, συμμαχία του εργατικού κινήματος με τα λαϊκά στρώματα και δίχως ισχυρό ΚΚΕ, όχι μόνο τα πράγματα θα είναι χειρότερα, αλλά μπορεί να υποκύψεις στην τρομοκρατία, είτε θα υποκύψεις στις αυταπάτες.
Στη μάχη, λοιπόν, την εκλογική δε σημαίνει ότι μπορεί κάποιος να ψηφίσει ΚΚΕ γιατί δέχεται τη θέση μας για την εργατική λαϊκή εξουσία, γιατί δέχεται τις θέσεις μας για τον σοσιαλισμό. Είναι μια μάχη η κάλπη, μια μορφή πάλης. Εμείς θα το πω, πολλοί περισσότεροι και καινούριοι ψήφοι πρέπει να πέσουν με το ΚΚΕ, όχι μόνο γι' αυτό που κάνουμε καθημερινά και προσπαθούμε, αλλά και γιατί θέλουμε την εργατική εξουσία. Να είναι ψήφοι 100% αυτό που λέμε κόκκινοι μέχρι το τέλος. Αλλά κάλπη είναι αυτή. Αυτός που θέλει τη μέρα μετά τις εκλογές να υπάρχει ένα αντίβαρο μέσα στο λαό, να βγει το κίνημα χειραφετημένο από μοιρολατρικές αντιλήψεις, προκαταλήψεις, φοβίες κλπ., αυτό που μετράει είναι η εκλογική δύναμη του ΚΚΕ».