«ΚΟΥΡΕΜΑ ΧΡΕΟΥΣ» - ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΠΤΩΧΕΥΣΗ Επιλογή στήριξης του κεφαλαίου

• Ολοκληρώθηκε μια φάση της ελεγχόμενης χρεοκοπίας της χώρας
• ΠΑΣΟΚ και ΝΔ λένε ψέματα ότι θα μειωθεί το κρατικό χρέος. Αν και θα πληρώσουμε 100 δισ. για τόκους, το 2015 θα είναι πάνω από 400 δισ. ευρώ

Το εγχείρημα δεν ήταν εύκολο, ούτε η τελική συμφωνία των πιστωτών εξασφαλισμένη. Μπορεί το κόλπο του «κουρέματος» να το είχαν στα πλάνα τους από την αρχή, ωστόσο τα αντιτιθέμενα συμφέροντα και οι συνεχώς εντεινόμενοι ανταγωνισμοί τόσο ανάμεσα στις χώρες της ζώνης του Ευρώ, όσο και μεταξύ διαφόρων ομάδων του κεφαλαίου, πάντα αποτελεί απρόβλεπτο παράγοντα στις συναλλαγές αυτού του τύπου. Πολύ περισσότερο που οι σχεδιασμοί τους ήταν στρατηγικού χαρακτήρα. Επικαλέστηκαν το υπέρογκο κρατικό χρέος, τα δανεικά, δηλαδή, που πήραν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ για να «μπουκώσουν» τους μεγαλοεπιχειρηματίες και την άρχουσα τάξη συνολικά, για να εξαπολύσουν ενάντια στο λαό έναν πόλεμο, του οποίου δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο. Το πρόβλημα βέβαια δεν ήταν οι ανοδικές τάσεις του χρέους, αλλά η πτωτική πορεία της οικονομικής δραστηριότητας, το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, από το βάθος της οποίας καθορίζεται και το εύρος των μέτρων που υιοθέτησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αρχικά και η κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ - ΝΔ σήμερα.
Τι προέβλεπε, όμως, η συναλλαγή, ή με άλλα λόγια, τι ακριβώς σημαίνει «κούρεμα» των ομολόγων του Δημοσίου;
Η συναλλαγή που αποφασίστηκε στις 26 του Οχτώβρη στην ΕΕ, έγινε στη βάση της εκτίμησης ότι η οικονομική κρίση στην Ελλάδα συνεχίζει να βαθαίνει, με αποτέλεσμα το κρατικό της χρέος να γίνεται μη διαχειρίσιμο. Σε αυτές τις περιπτώσεις λύσεις αναζητούνται στην επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Στον ορισμό, δηλαδή, νέων όρων και κανόνων για την εξόφλησή του. Η επαναδιαπραγμάτευση ενός δανείου μπορεί να προβλέπει επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης, ή μείωση του επιτοκίου, ή μείωση του κεφαλαίου, ή κάτι από όλα αυτά.

Κλασική αναδιάρθρωση

Ως λύση για την περίπτωση της δικής μας χώρας επιλέχτηκε ένα σενάριο που, πράγματι, αποτελεί συνδυασμό όλων των παραπάνω. Αποφασίστηκε μείωση της τιμής των ομολόγων, δηλαδή του ελληνικού χρέους, που είχαν στην κατοχή τους ιδιωτικοί φορείς αρχικά σε ποσοστό 53,5%. Δηλαδή, οι πιστωτές διαγράφουν από τα κιτάπια τους ελληνικό χρέος αντίστοιχου ποσοστού. Με βάση την ορολογία που χρησιμοποιούν οι αστοί, «κουρεύουν» το χρέος (ή τα ομόλογα) σε αυτό το ποσοστό. Η κυβέρνηση υπολογίζει με το «κούρεμα» ότι διαγράφεται χρέος ύψους περίπου 105 δισ. ευρώ.
Από τα μέσα του 2010, οι κομμουνιστές, εκτιμώντας ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η κοινωνία είναι η οικονομική κρίση που προκλήθηκε από την υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, σημείωναν με έμφαση ότι το εύρος και το βάθος της καπιταλιστικής κρίσης είναι τόσο μεγάλο, ώστε μαζί με τη μαζική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και μέσων στη σφαίρα της υλικής παραγωγής, θα χρειαστεί οπωσδήποτε απαξίωση και των κεφαλαίων που έχουν συσσωρευτεί στις τράπεζες. Ηταν τότε, που εθνοσωτήρες τύπου Παπανδρέου - Πάγκαλου - Παπακωνσταντίνου, εξαπέλυαν μύδρους κατά του ΚΚΕ, επειδή, όπως ισχυρίζονταν αναίσχυντα, το ΚΚΕ ήταν τάχα υπέρ της αναδιάρθρωσης του χρέους.
Οι τράπεζες και οι άλλοι φορείς που κατέχουν ελληνικά ομόλογα και δεκαετίες κερδίζουν δισεκατομμύρια από τα κρατικά δάνεια, γνωρίζοντας ότι η οικονομική κρίση ανέτρεψε τα δεδομένα της κανονικής πληρωμής του χρέους, συμφώνησαν να διαγράψουν ένα μέρος αυτού, με στόχο να χάσουν όσο γίνεται λιγότερα. Στην πραγματικότητα, με την ανταλλαγή των ομολόγων που θα γίνει την επόμενη βδομάδα, ολοκληρώνεται μία φάση της διαδικασίας της ελεγχόμενης πτώχευσης, στην οποία οδήγησε τη χώρα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Με αυτήν την έννοια, αποτελεί κάτι παραπάνω από θράσος να βγαίνει η κυβέρνηση και να πανηγυρίζει, για μια διαδικασία που οδηγεί τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού στην ανέχεια και τη φτώχεια. Πρόκληση είναι και οι ευχαριστίες που απηύθυνε ο Ευάγγ. Βενιζέλος, προς τους πιστωτές, αφού:

Οι κερδισμένοι...

Πρώτον: Μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, οι τρέχουσες τιμές των ομολόγων, που είχαν στην κατοχή τους όλοι αυτοί οι άρπαγες του κοινωνικού πλούτου, είχαν μειωθεί σημαντικά. Στη λεγόμενη δευτερογενή αγορά, εκεί που καθημερινά γίνονται συναλλαγές μερικών τρισεκατομμυρίων ευρώ, οι τιμές των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου είχαν φτάσει μέχρι και 70% κάτω από την τιμή έκδοσής τους. Αυτό, με βάση τα δικά τους κριτήρια και αξιολογήσεις, σημαίνει ότι στα χέρια τους είχαν «σαβούρα» από την οποία δεν μπορούσαν καν να απαλλαγούν. Από αυτήν την άποψη, το γεγονός ότι θα πάρουν πίσω 46,5% της ονομαστικής τιμής των ομολόγων, θεωρείται επιτυχία.
Δεύτερον: Ακόμα και με τη διαγραφή αυτών των περίπου 105 δισ. που αφορά όλες τις τράπεζες, τους υπόλοιπους «επενδυτές», αλλά και τα Ασφαλιστικά Ταμεία των εργαζομένων όπως επίσης τα φυσικά πρόσωπα που είχαν τοποθετήσει σε ομόλογα τις αποταμιεύσεις τους, η ζημιά για τα παράσιτα της κοινωνίας, τους μεγάλους «τραπεζικούς και επενδυτικούς ομίλους», είναι μικρή. Μηδαμινή, σε σχέση με τα οφέλη που έχουν αποσπάσει από τη φιλομονοπωλιακή πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Πολύ περισσότερο που όλη η διαδικασία για την ελεγχόμενη πτώχευση προβλέπει τη σταθερή στήριξη των τραπεζών, με πακέτα πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων. Να τι δείχνουν και τα επίσημα στοιχεία των τραπεζών: 1) Τα επίσημα καθαρά κέρδη που δημοσιοποίησαν μόνο οι τράπεζες της δικής μας χώρας, τη δεκαετία 2000 - 2009 έφτασαν το αστρονομικό ποσό των 38,6 δισεκατομμυρίων ευρώ!!! 2) Αν αφήσουμε τα κέρδη και πάμε στο ενεργητικό των τραπεζών, στο πώς εξελίχθηκε, δηλαδή, η περιουσία τους, διαπιστώνουμε ότι η περιουσία αυτή από το 2003 μέχρι το 2009 αυξήθηκε κατά 376,6 δισεκατομμύρια ευρώ!!!

...και οι χαμένοι

Τρίτον: Οι εργαζόμενοι και ο λαός της χώρας, συνολικά, δεν είναι απλά οι ζημιωμένοι από την κυβερνητική πολιτική διαχείρισης της κρίσης. Η άρχουσα τάξη με το πολιτικό της προσωπικό, σε αγαστή συνεργασία με την ΕΕ και τα επιτελεία της, έχουν δημιουργήσει στην κυριολεξία ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο, όπου με ακραίους τρόπους εκδηλώνεται η βαρβαρότητα και η επιθετικότητα του κεφαλαίου, το οποίο αξιώνει την καθολική υποταγή των πάντων στα μέτρα που προβλέπονται στις συμφωνίες με τους πιστωτές. Μέτρα που επιδιώκουν να δώσουν ώθηση στην υπόθεση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, να δημιουργήσουν ευνοϊκότερους όρους για επενδυτικές επιλογές, να ελέγξουν πλήρως εργατική δύναμη, εργασιακές σχέσεις, λαϊκά δικαιώματα.
Εκεί αποβλέπει το σύνολο των μέτρων που έχει ανακοινωθεί μέχρι σήμερα και έχει προκαλέσει μαζική φτώχεια και εξαθλίωση, τον ίδιο στόχο, την κερδοφορία του κεφαλαίου, θα υπηρετούν και τα μέτρα που θα ανακοινωθούν το επόμενο διάστημα. Κι όμως. Αν και στο όνομα της αντιμετώπισης του χρέους οι κυβερνώντες με την πλουτοκρατία αναποδογύρισαν τον κόσμο που ξέρανε και ανέτρεψαν όλα τα δεδομένα διαβίωσης της εργατικής οικογένειας, οι εργαζόμενοι της χώρας θα βρεθούν να χρωστάνε πολύ περισσότερα από το χρέος του 2009. Πρώτα και κύρια επειδή είναι ψέμα ότι η κυβέρνηση μειώνει το χρέος. Αντίθετα, αυξάνεται, αφού μετά το «κούρεμα» των 105 δισ. ευρώ το κρατικό χρέος θα αυξηθεί με τα 130 δισ. ευρώ της νέας δανειακής σύμβασης.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το 2009 το κρατικό χρέος της χώρας ήταν 298 δισ. ευρώ. Το 2010 και το 2011 πληρώσαμε στους τραπεζίτες για τόκους 30 δισ. ευρώ, ενώ όπως προβλέπεται από τον κρατικό προϋπολογισμό και το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα μέχρι το 2015 οι τόκοι που θα πληρωθούν θα ξεπεράσουν τα 70 δισ. ευρώ. Στην περίοδο, δηλαδή της κρίσης, το ποσό των τόκων έφτασε τα 100 δισ. ευρώ. Κι όμως! Το 2015 και παρά τη ...«σωτηρία της πατρίδας» για την οποία πανηγυρίζει η κυβέρνηση, το χρέος θα έχει πάει στα 400 δισ. ευρώ.
Με δυο λόγια, παρά τον ορυμαγδό των αντιλαϊκών μέτρων και τα δεκάδες δισεκατομμύρια που κάθε χρόνο καταβροχθίζουν με τη μορφή των τόκων οι τραπεζίτες, το χρέος όχι μόνο δεν μειώνεται αλλά μετά από τρία χρόνια θα είναι κατά 100 δισ. υψηλότερο από ό,τι το 2009.
Το «κούρεμα» των ομολόγων είναι διαγραφή μέρους του χρέους, στα πλαίσια της πολιτικής προστασίας των πιστωτών, αποτελεί φάση της ελεγχόμενης χρεοκοπίας της χώρας και είναι επιλογή που εντάσσεται στα γενικότερα σχέδια της πλουτοκρατίας για τη στήριξη του κεφαλαίου να ξεπεράσει την οικονομική κρίση, πολιτική που οδηγεί στην άμεση και ανεξέλεγκτη χρεοκοπία εκατομμυρίων εργατικών νοικοκυριών, ενώ ταυτόχρονα επιμηκύνει τη δανειακή υποθήκευση του ελληνικού κράτους για πάνω από 30 χρόνια.
Είναι ολοφάνερο ότι είναι μια συμφωνία που δεν έχει τίποτα κοινό με τα συμφέροντα των εργαζομένων, δεν ανταποκρίνεται σε καμιά λαϊκή ανάγκη. Σημείο εκκίνησης για την εξυπηρέτηση των δικών μας, των λαϊκών συμφερόντων, είναι η μονομερής και πλήρης διαγραφή του χρέους, κάτι που μπορεί να επιβάλει ο λαός μιας κοινωνίας που θα έχει δραπετεύσει από τη λυκοφωλιά της ΕΕ και θα έχει κατακτήσει την εξουσία.

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ