Ψήφος στο ΚΚΕ για κίνημα ισχυρό και ετοιμοπόλεμο

Στο δρόμο προς την κάλπη οι εργάτες πρέπει να σκεφτούν πώς θα δυναμώσουν τους αγώνες της τάξης τους

Καθώς πλησιάζουμε στη μέρα των εκλογών, οι κεφαλαιοκράτες και τα κόμματά τους ακόμα πιο κυνικά και ξεδιάντροπα απειλούν τους εργαζόμενους με το φάντασμα της ακυβερνησίας, το χάος που δήθεν θα προκύψει αν τολμήσουν και αμφισβητήσουν την εξουσία τους, αν ξεστρατίσουν από το μονόδρομο που ακολούθησαν μέχρι σήμερα. Στους εκβιασμούς αυτούς οι εργάτες όχι μόνο δεν πρέπει να υποκύψουν αλλά ακόμα πιο αποφασιστικά, με φανατισμό, να γυρίσουν την πλάτη σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, και σε όλα τα αναχώματα που στήνονται δεξιά και αριστερά του βασικού κορμού, να σπάσουν τον κλοιό που τους υψώνουν και να βγούνε πέρα, κρατώντας στο χέρι σταθερά τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ.

Η εργατική τάξη έχει εμπειρία από τέτοιους εκβιασμούς. Για δεκαετίες, κάθε φορά μπροστά στην κάλπη την απειλούσαν με την έλλειψη αυτοδυναμίας και την ακυβερνησία που θα έφερνε δήθεν στη χώρα. Ομως όταν χρειάστηκε, η αστική τάξη παραμέρισε τις πλαστές διαχωριστικές γραμμές φτιάχνοντας μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. Ετσι θα κάνει η πλουτοκρατία και στις 7 Μάη. Γι' αυτό, οι εργάτες την παραμικρή σημασία δεν πρέπει να δώσουν στις φωνές της «σύνεσης» και της «λογικής» που τους καλούν, στις Σειρήνες της εξαπάτησης που ηχούν με μανία. Κυβέρνηση η πλουτοκρατία θα κάνει, και επειδή θα είναι δική της, πρέπει να είναι όσο γίνεται πιο ισχνή, πιο αδύναμη, να παραπατάει στην κυριολεξία, σε κάθε χτύπημα του λαϊκού κινήματος, να διστάζει μπροστά σε κάθε νέο μέτρο που θα επιχειρεί να επιβάλλει σε βάρος του λαού.

Απόφαση υπέρ των λαϊκών αγώνων

Στις 7 Μάη, αυτό που χρειάζονται οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα είναι ισχυρό εργατικό και λαϊκό κίνημα. Και αυτό μπορεί να προκύψει και μέσα από την κάλπη, μόνο με μία προϋπόθεση: Με την ισχυροποίηση του ΚΚΕ. Οσο πιο πολλά κόκκινα ψηφοδέλτια ριχτούν στην κάλπη, τόσο πιο γερά θα είναι τα θεμέλια του κινήματος. Τόσο πιο σφιχτή θα είναι η γροθιά του, για να αντιπαλέψει και την αστική κυβέρνηση, αλλά και την πλουτοκρατία. Γιατί, ανεξάρτητα από ποια θα είναι η μορφή και το μείγμα της κυβέρνησης που θα προκύψει, το σίγουρο είναι ότι οι εργάτες θα 'χουν απέναντί τους όχι απλά την κυβερνητική εξουσία αλλά -ακόμα χειρότερα- την εξουσία των καπιταλιστών. Θα έχουν να αντιμετωπίσουν τους βιομηχάνους, τους τραπεζίτες, τους μεγαλεμπόρους και τους εφοπλιστές. Πάνω από τα κεφάλια τους θα επικρέμονται ως Δαμόκλειος Σπάθη, η ανεργία η ακρίβεια, η βαριά φορολογία, η ανέχεια, η σκληρή εκμετάλλευση όλα... τα καλά του καπιταλισμού.
Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, η εργατική τάξη χρειάζεται κίνημα δυνατό, μαχητικό, πανέτοιμο για νέες μάχες και ταξικές αναμετρήσεις. Κίνημα και συνδικάτα εργατικά που θα συγκρούονται με τα μονοπώλια, που θα στέκονται αποφασιστικά απέναντι στην κυβέρνηση, θα ορθώνουν τείχος αντίστασης στα νέα αντιλαϊκά μέτρα που ήδη έχουν αποφασιστεί με τη δανειακή σύμβαση. Κίνημα ετοιμοπόλεμο, με ιδεολογική αδιαλλαξία απέναντι όχι μόνο στην αντιλαϊκή πολιτική αλλά και στη μεγαλοεργοδοσία, στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό που τόση ζημιά έχει κάνει.
Και ταυτόχρονα κίνημα που μέσα από τη φωτιά των ταξικών αγώνων θα τραβά μπροστά βάζοντας τη δική του στρατηγική απέναντι στη στρατηγική των μονοπωλίων, παλεύοντας για την κατάργησή τους, ως βασική αφετηρία και προϋπόθεση της λαϊκής οικονομίας που θα υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες. Σε ένα τέτοιο κίνημα η ψήφος στο ΚΚΕ θα δώσει νέα πνοή. Θα βαρύνει αποφασιστικά την πλάστιγγα υπέρ των λαϊκών συμφερόντων και άμεσα και μακροπρόθεσμα. Σε αυτό το κίνημα τα στελέχη, τα μέλη, οι φίλοι του ΚΚΕ θα είναι και πάλι στην πρώτη γραμμή, όπως ήταν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Η εκλογική του ενίσχυση θα είναι ταυτόχρονα δείγμα χειραφέτησης των λαϊκών στρωμάτων, από την πολιτική της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της με τις όψιμες παραφυάδες τους, απόδειξη και μήνυμα ότι δεν τα βάζουν στο χέρι.

Οι «ρεαλιστές» του συμβιβασμού και ο ρεαλισμός του αγώνα

Πράγματι, στις 6 Μάη οι εργαζόμενοι πρέπει να ψηφίσουν με το μυαλό στην επόμενη μέρα, να ψηφίσουν με άγρυπνο το μάτι, αλλά με τα μάτια στραμμένα όχι στις κορυφές, όχι στο ποια κυβέρνηση θα προκύψει, αλλά τι θα γίνει μέσα στα εργοστάσια, στην κατάσταση που αντιμετωπίζουν στα γκέτο της εργοδοσίας, στους κομμένους μισθούς, στις κουτσουρεμένες συντάξεις, στα σκληρά χαράτσια. Να ψηφίσουν, έχοντας στο νου τους, ποιος την επομένη θα είναι δίπλα τους στο εργοστάσιο, στο γιαπί, στο γραφείο, στο σχολείο, στις ουρές του ΟΑΕΔ για το επίδομα, στο μικρομάγαζο, στο χωράφι. Και τότε είναι σίγουρο ότι δεν θα σκορπίσουν στο βρόντο την ψήφο τους.
Ας σκεφτούν οι εργαζόμενοι: Ποιος θα είναι δίπλα τους στις 7 Μάη; Θα είναι μήπως οι συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ που ηγούνται στη ΓΣΕΕ και στις μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις; Τα έργα τους, όπως και τα έργα των κομμάτων που ανήκουν είναι αδιάψευστα τεκμήρια. 'Η μήπως οι συνδικαλιστές του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που όπως αποδείχτηκε μόλις προχτές, τα πρώτα τους συνδικαλιστικά στελέχη, όπως στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων, πρωτοστατούν μαζί με την ΠΑΣΚΕ να μειωθούν οι μισθοί στο εμπόριο και δήθεν στο όνομα του «ρεαλισμού» διαπραγματεύονται με την εργοδοσία, τι θα χάσουν οι εργάτες του κλάδου. Αλλά και αυτοί δεν πρωτοτυπούν. Επιδεικνύουν τον ίδιο «ρεαλισμό» με αυτόν της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, που και αυτή -λέει- θα διαπραγματευτεί στην ΕΕ το χρέος και τη δανειακή σύμβαση. Μέχρι εκεί φτάνει η αριστεροσύνη τους και η «φιλεργατική» τους πολιτική.
Ομως εκτός από το ρεαλισμό του συμβιβασμού, με τον οποίο νουθετούν διάφοροι «ρεαλιστές» και «αριστεροί», ο οποίος οδηγεί την εργατική τάξη σε νέες απώλειες και σε ανεπανόρθωτη ήττα, υπάρχει και ο ρεαλισμός του αγώνα και της διεκδίκησης. Το ΚΚΕ, ανοιχτά και ξεκάθαρα δείχνει το δεύτερο δρόμο. Δουλεύει και παλεύει για να μπούνε όσο γίνεται περισσότεροι εργάτες και συνδικάτα σε αυτό το δρόμο. Ναι, αυτός ο δρόμος έχει κόστος. Ναι, αυτή η επιλογή απαιτεί θυσίες. Δεν είναι εύκολος αυτός ο δρόμος, δεν είναι όμως και ακατόρθωτος. Αλλωστε αυτό το δρόμο τον ακολουθούν ήδη εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε - οδεύοντας και προς την Πρωτομαγιά - πώς ό,τι κατέκτησε μέχρι σήμερα η εργατική τάξη και που τόσο βάναυσα της αφαιρούνται, δεν κατακτήθηκαν με το «ρεαλισμό» του συμβιβασμού.
Ναι, το ΚΚΕ δεν υπόσχεται εύκολες και μαγικές λύσεις. Γιατί τέτοιες λύσεις για το λαό δεν υπάρχουν. Το ΚΚΕ, δεν υπόσχεται επίγειους παραδείσους, δεν αγρεύει ψήφους. Εχει πρόταση εξουσίας με λύσεις υπέρ του λαού και όχι πρόταση διαχείρισης της υπάρχουσας κατάστασης.

Ψήφος - σπορά

Το ΚΚΕ είναι για τα δύσκολα, αντέχει και άντεξε στα δύσκολα, γιατί ως σάρκα από τη σάρκα του λαού, δεν έχει το δικαίωμα να κάνει κάτι διαφορετικό. Θα είναι δίπλα στο λαό, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Καθαρά και ξάστερα, ζητά την ψήφο του εργάτη, του άνεργου, του φτωχού αγρότη, του μικρού επαγγελματία και έμπορου, ώστε από τις 7 Μάη να γίνει ακόμα πιο δυνατός ο αγώνας τους.
Το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ είναι ψήφος - σπορά για μια ισχυρή λαϊκή συμμαχία ενάντια στα μονοπώλια και στους πολιτικούς τους υπηρέτες. Για να φυτρώσουν βαθιά στο χώμα της ελληνικής γης τα φύτρα της λαϊκής εξουσίας, που με το πρόγραμμά της και την πάλη της θα φέρει τα πάνω κάτω, θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τη λαϊκή ευημερία. Μια λαϊκή ευημερία που για να είναι πραγματική, μπορεί να είναι έργο μόνο του ίδιου του λαού. Σε αυτό το καθήκον το ΚΚΕ είναι απόλυτα δεσμευμένο και αυτή είναι και η μοναδική υπόσχεση που δίνει.

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ