Ο λαός δεν έχει τίποτα να προσδοκά από μια «κυβέρνηση της αριστεράς»

Παπαγεωργίου Βασίλης

Οι «προτεραιότητες για τον νέο συνασπισμό εξουσίας», που παρουσίασε τις προάλλες ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ένα πράγμα φανερώνουν: Πως όσο πιο συγκεκριμένος αναγκάζεται να γίνει προεκλογικά, τόσο περισσότερο αποκαλύπτεται ότι η πρότασή του είναι γεμάτη από αντιφάσεις. Και ότι ενώ υπόσχεται ανακούφιση από τις συνέπειες της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, στην πραγματικότητα, οι θέσεις του οδηγούν από άλλο δρόμο στην ισχυροποίηση της διαχειριστικής πολιτικής που σέρνει το λαό στην εξαθλίωση. Προτείνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ:

1. Την καταγγελία της δανειακής σύμβασης και του Μνημονίου. Κοροϊδεύουν το λαό. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει το χρέος, που είναι της πλουτοκρατίας και στο όνομα του οποίου υπογράφτηκε η προηγούμενη και η τωρινή δανειακή σύμβαση. Ταυτόχρονα, διαβεβαιώνει σε όλους τους τόνους ότι το κόμμα του έχει στρατηγικό στόχο να μη διαταραχθούν οι σχέσεις της Ελλάδας με την ΕΕ και το ευρώ. Ξέρουν όμως καλά ότι η νέα δανειακή σύμβαση είναι αδιαπραγμάτευτη για τους πιστωτές και άρα τελεσίδικη. Αμφισβήτησή της σημαίνει σύγκρουση με την ΕΕ, και μάλιστα με όρους στρατηγικής, την οποία ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ξορκίζει.

Επιπλέον, η σύμβαση και το μνημόνιο περιέχουν μέτρα που απαντούν στα συμφέροντα όχι μόνο των δανειστών, αλλά και της ντόπιας πλουτοκρατίας. Αμφισβήτησή της, σημαίνει σύγκρουση και με τα συμφέροντα του κεφαλαίου στην Ελλάδα. Προϋποθέτει, δηλαδή, ανεβασμένο εργατικό λαϊκό κίνημα και όξυνση της ταξικής πάλης, την οποία ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ απεύχεται και υπονομεύει, κάνοντας λόγο για «κοινωνική συνοχή».
Για παράδειγμα, ακόμα και αν μια κυβέρνηση καταγγείλει το μνημόνιο, πώς θα υπερασπιστεί αυτήν την επιλογή της απέναντι στους βιομήχανους, στους εφοπλιστές και τις άλλες μερίδες του κεφαλαίου στην Ελλάδα, για τους οποίους παίρνονται τα αντεργατικά μέτρα του μνημονίου, όταν ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και οι δυνάμεις που συσπειρώνει για το «συνασπισμό εξουσίας» εχθρεύονται την ταξική πάλη, αρνούνται τον ιστορικά πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης και αναγορεύουν σε «κίνημα» ανέξοδες εκδηλώσεις εκτόνωσης, όπως οι πλατείες και άλλα παρόμοια;
Ο Τσίπρας ήταν αυτός που χαρακτήριζε «εξαλοσύνες» τις απεργίες των ναυτεργατών. Οι δικές του δυνάμεις εξωραΐζουν την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, που κηρύττει την ταξική συναίνεση και συνεργασία. Τα συνδικαλιστικά του στελέχη στους χώρους δουλειάς παίζουν ρόλο αναχώματος στη ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών αγώνων, προπαγανδίζοντας λύσεις από τα πάνω, χωρίς σύγκρουση με την εργοδοσία στο χώρο της παραγωγής, άρα κίνημα ενσωματωμένο, ευνουχισμένο, ανίκανο να αντιπαρατεθεί νικηφόρα.
Συνεπώς, καμία διαπραγμάτευση και καμιά καταγγελία δεν μπορεί να κάνει η οποιαδήποτε κυβέρνηση, ανεξάρτητα από προθέσεις, αν αναγνωρίζει το χρέος και αν δεν έχει στρατηγική σύγκρουσης με την ιμπεριαλιστική ΕΕ και το κεφάλαιο.

2. Το μορατόριουμ πληρωμών. Οπως είπε ο Τσίπρας, «έχει γίνει στο παρελθόν, στη Γερμανία, όταν μετά τον πόλεμο κούρεψε τα χρέη της». Κούρεμα στο χρέος, όμως, έγινε τώρα και στην Ελλάδα. Τα παραδείγματα, μάλιστα, που αποκάλυψε ο «Ρ», για το κούρεμα λογαριασμών των νοσοκομείων και των ΑΕΙ - ΤΕΙ, δείχνουν ότι οι συνέπειές του είναι βαθύτατες και ανυπολόγιστες για το λαό.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ πουλάει παραμύθια ότι στο πλαίσιο της ΕΕ και με τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών (γιατί πουθενά δε λέει ότι θα κάνει μονομερή στάση πληρωμών του χρέους, αλλά ζητάει «μορατόριουμ», δηλαδή συμφωνία) μπορεί να υπάρξει κούρεμα με φιλολαϊκούς όρους. Δηλαδή, να αποδεχτούν οι δανειστές να χάσουν μέρος από τα κεφάλαιά τους, χωρίς να πάρουν ανταλλάγματα σε αντιλαϊκά μέτρα μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης, σε δημόσιο πλούτο που ιδιωτικοποιείται και πάει λέγοντας.
Τέτοιο «κούρεμα» δεν υπάρχει. Αν υπήρχε, οι πιστωτές και η τρόικα θα το είχαν ήδη συμφωνήσει με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, που άλλωστε είναι «δικά τους» κόμματα και έχουν κάθε λόγο να τα βοηθήσουν να κουμαντάρουν τη λαϊκή αγανάκτηση στην Ελλάδα. Το μόνο που μπορεί να ωφελήσει το λαό είναι η μονομερής διαγραφή του χρέους, όπως προτείνει το ΚΚΕ. Αυτό προϋποθέτει αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία, διέξοδο που εχθρεύονται οι οπορτουνιστές.
Σε προηγούμενες «εκδόσεις» της ίδιας πρότασης, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε πενταετές «πάγωμα» πληρωμών του χρέους και τα χρήματα που θα εξοικονομούνταν προσωρινά να κατευθύνονται στην «ανάπτυξη». Πρόκειται για παραλλαγή της διευθέτησης του χρέους που έκανε τώρα η κυβέρνηση με τους δανειστές της, ανταλλάσσοντας ομόλογα που λήγουν τα αμέσως επόμενα χρόνια, με νέα, που λήγουν σε 30 χρόνια.
Οσο για την «ανάπτυξη» που επαγγέλλεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, την περιέγραψε ξανά τις προάλλες ο Τσίπρας, σε συγκέντρωση στα Καλύβια, όπου ζήτησε τη χρηματοδότηση «μεγάλων επενδυτικών πρωτοβουλιών, όπως οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας». Μήπως τέτοιο δεν είναι το πρόγραμμα «Ηλιος» και άλλα παρόμοια, που χρηματοδοτούν από κοινού ΕΕ και κυβέρνηση; Στο πλαίσιο τέτοιων «αναπτυξιακών» έργων, ελάχιστες θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν. Η παραγόμενη ενέργεια θα αποτελέσει κερδοφόρο (και εξαγώγιμο) εμπόρευμα για τους καπιταλιστές ιδιοκτήτες, οι οποίοι μάλιστα θα εγκατασταθούν και μπιρ παρά σε δημόσιες εκτάσεις για να κάνουν τις μπίζνες τους.
Αυτές οι «επενδύσεις» θα γίνουν με μισθούς των 300 και 400 ευρώ, γιατί τέτοιους θέλουν οι καπιταλιστές, τους οποίους ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί, αφού στρατηγική του δεν είναι να τους αφαιρέσει τα μέσα παραγωγής, να τα κοινωνικοποιήσει.

3. Την αναδιανομή πλούτου. Λέει ο Τσίπρας: «Αντί για το χαράτσι σε μισθωτούς, συνταξιούχους και αυτοαπασχολούμενους, που υποτίθεται ότι θα μαζέψει 1,5 δισ., εισφορά στο 1% επί του τζίρου των μεγάλων επιχειρήσεων, που πέρσι ήταν πάνω από 200 δισ. Αντί για την αύξηση του ΦΠΑ στην εστίαση στο εξωφρενικό 23%, να μπει φόρος εφοπλιστών σε κάθε ένα από τα 4 χιλιάδες πλοία τους, που θα αποφέρει 2 δισ. (500 χιλιάδων ανά πλοίο). Αντί για το χαράτσι στα ακίνητα, ακόμα και στις πιο μικρές ιδιοκτησίες, που υποτίθεται ότι θα μαζέψει 2,5 δισ., να μπει εισφορά στις μεγάλες ακίνητες περιουσίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, αξίας άνω των 500 χιλιάδων ευρώ, που μπορεί να αποφέρει 4 δισ. Αντί να μειωθεί το αφορολόγητο στις 5 χιλιάδες ευρώ να μπει έκτακτη εισφορά σε κινητές περιουσίες, καταθέσεις, ομόλογα, μετοχές που υπερβαίνουν τις 100 χιλιάδες ευρώ κατ' άτομο».

Αυτό που περιγράφει, δεν είναι αναδιανομή του πλούτου, η οποία γίνεται κατά κανόνα στην παραγωγή και σχετίζεται με τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης. Γι' αυτούς τους όρους, όμως, τίποτα δε λέει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, επειδή ξέρει ότι μια «προοδευτική» κυβέρνηση, όσες καλές προθέσεις κι αν έχει, δεν μπορεί να επιβάλλει στον καπιταλιστή νόμους για υψηλούς μισθούς και εργατικά δικαιώματα, γιατί θα πάρει τις επιχειρήσεις του και θα φύγει, επικαλούμενος πλήγμα στην ανταγωνιστικότητά του. 'Η, ακόμα, μπορεί να προσφύγει στο αντιδραστικό δίκαιο της ΕΕ και να τη σκαπουλάρει.
Μόνο στις κοινωνικοποιημένες από τη λαϊκή εξουσία επιχειρήσεις, που θα διευθύνονται από τους ίδιους τους εργάτες, μπορούν να υπάρξουν όροι εργασίας και αμοιβής στο ύψος των πραγματικών και σύγχρονων αναγκών. Τα υπόλοιπα που παρουσιάζει ο Τσίπρας, σαν δήθεν «αναδιανομή του πλούτου», είναι φύκια που πουλάει για μεταξωτές κορδέλες. Κατ' αρχήν, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει σε διάλογο με την κυβέρνηση περί «ισοδύναμων μέτρων», αναγνωρίζοντας ότι τα χρήματα αυτά πρέπει να μαζευτούν, για να μειωθεί το χρέος και το έλλειμμα, όπως ζητάνε πιστωτές και συγκυβέρνηση.
Δεύτερον, η πηγή από την οποία ζητάει να βρεθούν τα «ισοδύναμα», είναι οι ίδιοι που σήμερα σαν τάξη κρατούν στα χέρια τους την εξουσία στην Ελλάδα και σε κάθε άλλη καπιταλιστική χώρα, που σημαίνει ότι όλοι οι νόμοι δουλεύουν για λογαριασμό τους. Για παράδειγμα, αύξηση της φορολογίας στους εφοπλιστές θα οδηγήσει σε αλλαγή σημαίας στα πλοία τους, όπως κατά κόρον γίνεται και σήμερα, αφού το κέδρος είναι μεγαλύτερο με «σημαίες ευκαιρίας».
Αλλο παράδειγμα: Η αστική νομοθεσία δίνει τη δυνατότητα στους μεγαλοεπιχειρηματίες να μεταφέρουν και να φυλάνε τα κέρδη τους εκτός Ελλάδας, σε φορολογικούς παραδείσους ή να επενδύουν σε μετοχές που δεν είναι ονομαστικοποιημένες και άρα δεν μπορεί να εξακριβωθεί ο κάτοχός τους. Οποιαδήποτε αλλαγή αυτής της νομοθεσίας σκοντάφτει στο ευρωπαϊκό δίκαιο, που είναι των καπιταλιστών και προβλέπει την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων.
Με άλλα λόγια, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει σαν δεδομένο το πλαίσιο που έχει δομήσει η εξουσία των αστών (δεν την αμφισβητεί, δε θέλει την ανατροπή της) και την ίδια ώρα προτείνει μέτρα που η εφαρμογή τους σκοντάφτει στο πλαίσιο που ο ίδιος αποδέχεται! Αυτή είναι η αντίφαση που κάνει «μπαμ». Αυτές είναι οι αυταπάτες που θέλει να φορτώσει στο λαό.
Το αίτημα για μεγαλύτερη φορολογία στο κεφάλαιο έχει αξία σαν στόχος πάλης που ριζοσπαστικοποιεί λαϊκές συνειδήσεις στην πάλη ενάντια στο κεφάλαιο και με στόχο την ανατροπή της εξουσίας του. Είναι, όμως, επικίνδυνη αυταπάτη όταν προβάλλεται σαν μέτρο που μπορεί να επιβληθεί από τα πάνω στον καπιταλισμό, από μια «αριστερή» κυβέρνηση, που αναγνωρίζει την κυριαρχία των μονοπωλίων στην οικονομία και την πολιτική, αντιμετωπίζει τους ντόπιους πλουτοκράτες και τις επενδύσεις τους σαν «μοχλό ανάπτυξης» για τη χώρα.

4. Αντιμετώπιση της σπατάλης του κράτους. Προτείνουν συγκεκριμένα: «Δραστική μείωση ενοικίων που πληρώνουν οι δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμοί. Κατάργηση κι όχι επέκταση των συμβάσεων παραχώρησης σε διαπλεκόμενους που έχουν πληρωθεί δρόμους 3 και 4 φορές χωρίς να τους έχουν ολοκληρώσει. Δραστική μείωση των απορρήτων δαπανών που έφτασαν τα 160 εκατ. για το ΥΠΕΞ από το 2009. Ακύρωση της παραγγελίας των δύο υποβρυχίων που κοστίζουν 1 δισ.».

Πρόκειται για αστειότητες, από εκείνες που κατά καιρούς ξεφουρνίζουν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, σαν τεκμήρια της διάθεσής τους να συρρικνώσουν τη «σπατάλη» στο κράτος. Πρώτα πρώτα, είναι τουλάχιστον αποπροσανατολιστικό να αναγορεύεται η σπατάλη στο Δημόσιο (που όντως υπάρχει) σαν αιτία της κρίσης και των αντιλαϊκών μέτρων. Με ανάλογα επιχειρήματα, συγκυβέρνηση και τρόικα έστησαν τους μύθους των «ρετιρέ» για να κλιμακώσουν την επίθεση στα δικαιώματα και τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, στο όνομα του περιορισμού δήθεν της σπατάλης.
Την κρίση και το χρέος τα έφεραν οι επιδοτήσεις και τα προνόμια στην πλουτοκρατία και όχι οι «απόρρητες δαπάνες» και άλλα παρόμοια που λέει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά ήταν για την ενίσχυση και τη θωράκιση του αστικού κράτους, το οποίο, όμως, δεν αμφισβητεί, αλλά θέλει να «εξυγιάνει». Το ίδιο λένε και τα αστικά κόμματα. Ακόμα πιο πέρα: Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ζητάει κατάργηση των παραχωρήσεων «σε διαπλεκόμενους». Δεν ζητάει καν την κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας στην κατασκευή και διαχείριση έργων ζωτικής σημασίας για τις λαϊκές ανάγκες.
Σ' αυτήν την κατεύθυνση, υπόσχεται ότι η «προοδευτική κυβέρνηση» θα κάνει συμβάσεις μόνο με «τίμιους» καπιταλιστές, οι οποίοι για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προφανώς υπάρχουν, αφού τους επικαλείται. Δηλαδή, οι δρόμοι θα ανήκουν στο κεφάλαιο, αλλά στους «καλούς» και «τίμιους» εργολάβους. Τα διόδια θα είναι στο «φόρτε» τους, αφού αυτά προβλέπουν οι συμβάσεις παραχώρησης, αλλά οι εισπράξεις θα πάνε στους καλούς καπιταλιστές και όχι στα «λαμόγια» και τους «διαπλεκόμενους». Πρόκειται για αποθέωση της δημαγωγίας και του αποπροσανατολισμού του λαού, στην οποία ειδικεύονται τα αστικά κόμματα και τους αντιγράφει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

5. Τράπεζες υπό δημόσιο έλεγχο. Λένε συγκεκριμένα: «Μεγάλες επενδυτικές πρωτοβουλίες σε τομείς όπως οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Κούρεμα στα στεγαστικά πρώτης κατοικίας. Ευνοϊκές ρυθμίσεις για τα επαγγελματικά δάνεια. Χορήγηση ρευστότητας και εγγυήσεων στις μικρές επιχειρήσεις, ώστε να μπορέσουν να κινηθούν. Στήριξη της αγροτικής παραγωγής μέσα σε ένα σχέδιο ριζικής ανασυγκρότησης».

Οι «δημόσιες τράπεζες» που λέει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, σημαίνει τράπεζες υπό τον έλεγχο του κράτους. Ούτε καν στην ιδιοκτησία του όπως ήταν κάποτε επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του '80. Αλλά οι τράπεζες υπό δημόσιο έλεγχο θα σταματήσουν να είναι καπιταλιστικές επιχειρήσεις; Θα είναι ιδιοκτησία επιχειρηματικών ομίλων αλλά θα λειτουργούν φιλολαϊκά; Αυτό και αν είναι αυταπάτη.Ακόμη και όταν ήταν κρατικές σε όφελος του κεφαλαίου δρούσαν. Αλλωστε οι τράπεζες δεν κερδίζουν τόσο από τα λαϊκά δάνεια, όσο από τα δάνεια στους επιχειρηματικούς ομίλους για επενδύσεις. Γι' αυτό τις προσέχει και τις ενισχύει το αστικό κράτος, όπως τώρα με την κρίση, τις χρηματοδοτεί και τις αναχρηματοδοτεί. Επομένως σπέρνει αυταπάτες όταν λέει πως οι υπό δημόσιο έλεγχο τράπεζες θα κάνουν ευνοϊκές ρυθμίσεις για το λαό. Με άλλα λόγια, είτε είναι «δημόσιες», είτε ιδιωτικές οι τράπεζες, καμιά διαφορά δεν έχει για το λαό, όσο τα μέσα παραγωγής, άρα και τα κεφάλαια, ανήκουν στους καπιταλιστές.
Για τις «μεγάλες επενδυτικές πρωτοβουλίες» και το περιεχόμενό τους, γράψαμε πιο πάνω. Για τους αυτοαπασχολούμενους και τους μικρούς, η αύξηση της δανειοδότησης δεν μπορεί να είναι λύση για ανακούφιση ή επιβίωση, όταν το σύνολο της αστικής νομοθεσίας, μεταξύ αυτής και το φορολογικό, είναι προσαρμοσμένη στα μονοπώλια και υπηρετεί την αντικειμενική τάση για κυριαρχία τους σε όλους τους τομείς της παραγωγής. Το ίδιο ισχύει και για τους αγρότες. Πώς θα «ανασυγκροτήσει ριζικά» και προς όφελος του λαού την αγροτική παραγωγή ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όταν αποδέχεται την ΕΕ, τα μέτρα και τις «ποσοστώσεις», την απαγόρευση καλλιέργειας προϊόντων που παραδοσιακά παράγονταν στην Ελλάδα, σχετίζονται με την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και μπορούν ακόμα και να εξαχθούν;

6. Μέτρα για τους πιο αδύναμους. Σαν παράδειγμα, παρουσιάζεται «η πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ για τους ανέργους». Κατά καιρούς, ο ΣΥΝ είχε καταθέσει και άλλες προτάσεις, ενδεικτικές του πώς εννοεί την προστασία των πιο αδύναμων. Χαρακτηριστική είναι η θέση του για το λεγόμενο «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» (το είχε ζητήσει και με πρόταση νόμου το 2005) το οποίο μεταφραζόταν σε επίδομα ύψους 247 ευρώ το μήνα! Αποκαλυπτική είναι, όμως, και η πρόταση νόμου για την προστασία των ανέργων. Για παράδειγμα, βάζει κλίμακες στην επιδότησή τους, προτείνοντας τη μείωση του επιδόματος για κάθε επόμενο χρόνο ανεργίας, σαν να πρόκειται η ζωή του ανέργου να βελτιώνεται και όχι να χειροτερεύει από χρόνο σε χρόνο.

Σε άλλο σημείο, ζητάει «οι ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων, που απολύονται και είναι μεγαλύτεροι των 55 χρόνων, να καλύπτονται υποχρεωτικά από τις επιχειρήσεις που τους απέλυσαν για περίοδο μέχρι πέντε (5) χρόνια, εφόσον γι' αυτό το διάστημα παραμένουν άνεργοι», με την προϋπόθεση «η επιχείρηση να έχει πραγματοποιήσει κέρδη το προηγούμενο της απόλυσης οικονομικό έτος». Δηλαδή, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη του άνεργου θα εξαρτάται από το αν ο καπιταλιστής που τον απέλυσε είχε την προηγούμενη χρονιά κέρδη ή όχι!
Στην ουσία, προτάσεις σαν κι αυτή αναπαράγουν την κυρίαρχη λογική της ελεημοσύνης και στοχεύουν στην αποτροπή της απόλυτης εξαθλίωσης για τα λαϊκά εκείνα στρώματα που χτυπιούνται με τον πιο βάρβαρο τρόπο από την αστική διαχείριση και τα κόμματά της. Με τον ίδιο τρόπο πολιτεύονται και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Αφού πρώτα καταρρακώνουν το λαό με τους νόμους που ψηφίζουν για το κεφάλαιο, στη συνέχεια δημαγωγούν για μέτρα αποφυγής της απόλυτης εξαθλίωσης και τα επιδεικνύουν προκλητικά σαν πειστήρια για τη δήθεν «κοινωνική» πολιτική τους!

Να μη χαθεί χρόνος

Αυτοί είναι οι «άξονες» του προγράμματος, με το οποίο ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κατεβαίνει στις εκλογές, διεκδικώντας να αναδειχτεί σε κυβέρνηση. Από μια τέτοια κυβέρνηση, αν ποτέ υπάρξει, τίποτα διαφορετικό δεν έχει να περιμένει ο λαός. Ακόμα κι αν προσπαθήσει να εφαρμόσει ορισμένα φιλολαϊκά - φιλεργατικά μέτρα, θα την μποϊκοτάρουν τα μονοπώλια (τα οποία αποδέχεται) και η ΕΕ (από την οποία δε ζητάει αποδέσμευση). Μια τέτοια κυβέρνηση, αργά ή γρήγορα, θα την ανατρέψει ο ίδιο ο λαός, βλέποντας ότι τίποτα δεν μπορεί να κάνει απ' όσα υπόσχεται στα λόγια, έστω και για να τον ανακουφίσει προσωρινά από τα δεινά της αστικής διαχείρισης της κρίσης.
Οι αυταπάτες ότι μια τέτοια κυβέρνηση μπορεί να αποτελεί λύση είναι εξίσου επικίνδυνες και επιζήμιες με την υποταγή στο φόβο και τη μοιρολατρία που επιδιώκουν τα αστικά κόμματα για το λαό. Το δρόμο για τη λαϊκή ευημερία, τον δείχνει σήμερα η πάλη και η πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ. Η καθημερινή μάχη για την απόκρουση της αντιλαϊκής βαρβαρότητας, με οργανωμένη πάλη στους τόπους δουλειάς και τις εργατογειτονιές, με στρατηγικό στόχο τη συγκέντρωση δυνάμεων για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.
Εκεί πρέπει να κατευθύνει ο λαός την αγανάκτηση και την ψήφο του, την ελπίδα για το πραγματικά διαφορετικό που έχει ανάγκη. Να μην σκορπίσει την ψήφο του σε αναχώματα και δώσει χρόνο στο αστικό σύστημα να θωρακιστεί στον πόλεμο εναντίον του. Ισχυρό ΚΚΕ - τσακισμένα το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, κανένας συμβιβασμός με τα κόμματα που περιφέρουν αυταπάτες και κυβερνητικές συνεργασίες με τις αστικές δυνάμεις, είναι το μόνο εκλογικό αποτέλεσμα που μπορεί να δώσει ώθηση στην πάλη για την ανακούφιση και την ευημερία του λαού.

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ