ΤΑΞΙΚΑ ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ

ΤΑΞΙΚΑ ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΜΕ ΟΡΑΜΑ ΤΗΝ ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ
"AMAT VICTORIA CURAM"="H ΝΙΚΗ ΑΠΑΙΤΕΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ"
για επικοινωνία και για τις αναρτήσεις,
τις σκέψεις και τις γνώμες σας,στο: predatorus_preda@easy.com

Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΟΡΥΦΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

 



Διαχειριστικές μανούβρες και οι λαοί στη γωνία

Οι αποφάσεις για το δανεισμό κρατών και τραπεζών σε τίποτα δεν αλλάζουν τη δεδομένη επίθεση στα εναπομείναντα λαϊκά δικαιώματα


Οι αποφάσεις των «27» αφορούν τα μονοπώλια και τη δυνατότητά τους να αντλούν φθηνότερο χρήμα. Τα δάνεια και τα μέτρα θα συνεχίσουν να φορτώνονται στις πλάτες του λαού
Eurokinissi
Ο συμβιβασμός που κατέληξαν τα ξημερώματα της Παρασκευής οι ηγέτες της Ευρωζώνης, σε ό,τι αφορά τη διαχείριση της κρίσης, προβλέπει βασικά τα εξής:

1. Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών μπορεί υπό όρους να γίνει απευθείας από το μόνιμο μηχανισμό στήριξης (ΕΜΣ). Μέχρι σήμερα, οι «μηχανισμοί στήριξης» δεν μπορούσαν να δανείσουν απευθείας τις τράπεζες, αλλά μόνο τις κυβερνήσεις, οι οποίες με τη σειρά τους διοχέτευαν τα χρήματα στους τραπεζικούς ομίλους που αντιμετώπιζαν προβλήματα ρευστότητας.

Μ' αυτόν τον τρόπο όμως επιβαρυνόταν κι άλλο το δημόσιο χρέος των κρατών-μελών (όπως στην περίπτωση της Ισπανίας και της Ιταλίας), γεγονός που προκάλεσε την αντίδρασή τους και την αναζήτηση ενός νέου συμβιβασμού με τη Γερμανία και άλλους. Αυτές οι χώρες προσπαθούσαν μέχρι τελευταία ώρα να εξασφαλίσουν επιπλέον ανταλλάγματα, προκειμένου να συναινέσουν στην απευθείας δανειοδότηση των τραπεζών ανταγωνιστριών οικονομιών της Ευρωζώνης.
Με δεδομένα τα παραπάνω, η Σύνοδος κατέληξε στη δυνατότητα του απευθείας δανεισμού, που θα συνοδεύεται όμως με αυστηρές προϋποθέσεις, όπως η δημιουργία ενιαίου εποπτικού μηχανισμού των τραπεζών, στον οποίο θα συμμετέχει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Επιπλέον, προϋποθέτει ομόφωνη απόφαση των κρατών-μελών που συμμετέχουν στον ΕΜΣ.
Συγκεκριμένα, στη δήλωση που εκδόθηκε αναφέρεται ότι «αφότου θεσπισθεί αποτελεσματικός ενιαίος εποπτικός μηχανισμός για τις τράπεζες στην ευρωζώνη, στον οποίον θα συμμετέχει και η ΕΚΤ, ο ΕΜΣ (σ.σ. ο Ενιαίος Μηχανισμός Στήριξης) θα μπορούσε, κατόπιν αποφάσεως, να έχει τη δυνατότητα άμεσης ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών». Αμέσως μετά διευκρινίζεται ότι «αυτό θα υπόκειται στις κατάλληλες προϋποθέσεις, μεταξύ των οποίων η συμμόρφωση προς τους κανόνες για τις κρατικές ενισχύσεις, οι οποίες θα είναι συγκεκριμένες για κάθε ίδρυμα, τομέα ή οικονομία, και θα διατυπωθούν τυπικά σε μνημόνιο συμφωνίας».

2. Οι ηγέτες της ΕΕ ξεκαθάρισαν ότι τα «εργαλεία» για τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, όπως ο προσωρινός (EFSM) και ο μόνιμος μηχανισμός στήριξης (ESM), μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο από τα κράτη-μέλη που εφαρμόζουν απαρέγκλιτα και πλήρως τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα που απορρέουν από το μεγάλο και μόνιμο μνημόνιο, δηλαδή το «δημοσιονομικό σύμφωνο σταθερότητας» και το «σύμφωνο για το ευρώ».

Με άλλα λόγια, για να έχει ένα κράτος-μέλος πρόσβαση στα κονδύλια του μηχανισμού στήριξης και άρα φθηνότερο δανεισμό από αυτόν που παρέχουν οι καπιταλιστικές αγορές, προϋπόθεση είναι να τηρεί τα συμφωνηθέντα για αντιλαϊκές ανατροπές και αναδιαρθρώσεις, έστω και αν το μνημόνιο που θα καλείται να υπογράψει δε θα είναι ίδιο με αυτό που επιλέχθηκε στην περίπτωση της Ελλάδας. Με την απόφαση της Συνόδου και ύστερα από επίμονο αίτημα της Ιταλίας, στο εξής οι χώρες που προσφεύγουν για δανεισμό στους μηχανισμούς της ΕΕ, θα πρέπει να υπογράφουν ένα «μνημόνιο συνεννόησης» στο οποίο θα αναφέρονται οι υφιστάμενες πολιτικές δεσμεύσεις τους και θα συμφωνείται ένα χρονοδιάγραμμα.
«Επιβεβαιώνουμε την ισχυρή δέσμευσή μας να πράξουμε ό,τι είναι αναγκαίο για να διασφαλίσουμε τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα της ευρωζώνης, χρησιμοποιώντας ειδικότερα τα υφιστάμενα μέσα ΕΤΧΣ/ΕΜΣ με ευέλικτο και αποτελεσματικό τρόπο, ώστε να σταθεροποιηθούν οι αγορές των κρατών μελών που τηρούν τις ανά χώρα συστάσεις και τις λοιπές δεσμεύσεις τους, περιλαμβανομένων των σχετικών χρονοδιαγραμμάτων, δυνάμει του Ευρωπαϊκού Εξάμηνου, του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης και της διαδικασίας μακροοικονομικών ανισορροπιών. Οι όροι αυτοί θα πρέπει να αποτυπωθούν σε μνημόνιο συμφωνίας», τονίζεται χαρακτηριστικά στη δήλωση που εκδόθηκε από τους 17 ηγέτες της Ευρωζώνης, που κάθε άλλο παρά δικαιώνει τους αποπροσανατολιστικούς ισχυρισμούς για δήθεν «ήττα της Μέρκελ» και «νίκη της Ιταλίας και Ισπανίας».
Στην απόφαση αναφέρεται ακόμα ότι η Κομισιόν θα υποβάλει σήμερα προτάσεις για τη δημιουργία ενιαίου εποπτικού μηχανισμού των τραπεζών.

3. Δίνοντας το στίγμα του συμβιβασμού, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν Βαν Ρομπάι σε δηλώσεις του ανακοίνωσε πως οι ηγέτες της Ευρωζώνης συμφώνησαν να ενισχύσουν την οικονομική και νομισματική ενοποίησή τους, εγκρίνοντας τον οδικό χάρτη για την έγκριση της έκθεσης που παρουσίασε ο ίδιος στις αρχές της βδομάδας με τίτλο «προς μια ουσιαστική οικονομική και νομισματική ένωση», η οποία προβλέπει ενίσχυση της τραπεζικής, δημοσιονομικής, οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση, που χαρακτηρίζεται από εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στην Κομισιόν και τα όργανα της ΕΕ.

Οπως διευκρίνισε ο πρόεδρος του Συμβουλίου, η επεξεργασία ενός ακριβέστερου οδικού χάρτη θα γίνει τους προσεχείς μήνες, ενώ μια πρώτη έκθεση για το θέμα θα παρουσιαστεί τον Οκτώβρη.




ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Οι αποφάσεις θα επιβαρύνουν κι άλλο τα λαϊκά στρώματα

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ

Σε ανακοίνωση με τις πρώτες επισημάνσεις για τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ επισημαίνει:
«Ο προσωρινός συμβιβασμός της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ δεν οδηγεί σε χαλάρωση της αντιλαϊκής πολιτικής και δεν αναιρεί τις αιτίες που οξύνουν τη διαπάλη μεταξύ της Γερμανίας και του γαλλοϊταλικού πόλου, με τη στήριξη του δεύτερου από την κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Οι αποφάσεις της απευθείας ανακεφαλαιοποίησης των ευρωπαϊκών τραπεζών και του Συμφώνου Ανάπτυξης δεν συνιστούν "ήττα της γερμανικής κυβέρνησης", αλλά επιχειρούν να θωρακίσουν το ευρώ ως διεθνές αποθεματικό νόμισμα και γενικότερα την Ευρωζώνη που κλυδωνίζεται από τις συνέπειες της κρίσης. Η θωράκιση του ευρώ οδηγεί σε βήματα ενοποίησης της δημοσιονομικής πολιτικής και της ενιαίας εποπτείας του χρηματοπιστωτικού τομέα των κρατών μελών. Αρα θα υπάρχουν σταθερά χώρες που δεν θα συμμορφώνονται στους κανόνες, λόγω της ανισόμετρης ανάπτυξης.
Οι προσωρινές κοινοτικές συμφωνίες δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την κρίση και την ανισόμετρη ανάπτυξη στο εσωτερικό της ΕΕ, που αυξάνει τη διαφορά οικονομικής και πολιτικής ισχύος της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Γαλλίας συγκριτικά με τη Γερμανία.
Η νέα συμφωνία για τους όρους δανεισμού αστικών κρατών και τραπεζικών ομίλων οδηγεί σε νέα επιβάρυνση τα λαϊκά στρώματα. Απαραίτητη προϋπόθεση για την εφαρμογή της συμφωνίας όπως και για τη χρηματοδότηση των μονοπωλιακών ομίλων των κρατών μελών από το Σύμφωνο Ανάπτυξης και το Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο είναι η απαρέγκλιτη εφαρμογή των αντιλαϊκών δεσμεύσεων των κρατών μελών.
Οι δεσμεύσεις αφορούν στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και στην κατεδάφιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, στην καθήλωση των πραγματικών μισθών σε σχέση με την αύξηση της παραγωγικότητας, στην επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων και της "απελευθέρωσης" στρατηγικών τομέων της οικονομίας, ιδιαίτερα της ενέργειας, των επικοινωνιών, της ψηφιακής οικονομίας. Πρόκειται για μνημόνιο διαρκείας που εφαρμόζεται σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ με στόχο τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των ομίλων με διασφάλιση φθηνότερης εργατικής δύναμης και την έξοδο από την κρίση σε βάρος των μισθωτών και των αυτοαπασχολούμενων.
Στη σημερινή Ιταλία, χωρίς ειδικό μνημόνιο και τρόικα, κατεδαφίζονται τα εργατικά δικαιώματα και απελευθερώνονται οι απολύσεις, στην Ισπανία ένα εκατομμύριο οικογένειες κινδυνεύουν ήδη από τις εξώσεις και τις κατασχέσεις σπιτιών, στη Γαλλία αυξάνονται τα όρια συνταξιοδότησης.
Το σύνολο των εξελίξεων αναδεικνύει την προεκλογική απάτη περί φιλολαϊκής επαναδιαπραγμάτευσης στο πλαίσιο της ΕΕ και της εξουσίας των μονοπωλίων. Απάτη που αποκαλύπτεται τόσο με την επιστολή Σαμαρά και τη δέσμευσή του για επιτάχυνση των αναδιαρθρώσεων και των ιδιωτικοποιήσεων, όσο και με την ψευδεπίγραφη κριτική του ΣΥΡΙΖΑ που θεωρεί φιλολαϊκή τη διαπραγμάτευση Μόντι - Ολάντ για την κατανομή των κερδών - ζημιών μεταξύ των μονοπωλίων των διαφορετικών κρατών - μελών.
Ο εχθρός των λαών είναι η ίδια η ιμπεριαλιστική διακρατική συμμαχία της ΕΕ και η άρχουσα τάξη σε κάθε κράτος μέλος. Η αντιλαϊκή πολιτική που ακολουθείται σ' όλα τα κράτη μέλη δεν είναι αποτέλεσμα της εμμονής της γερμανικής κυβέρνησης και του νεοφιλελεύθερου δογματισμού, αλλά των στρατηγικών αναγκών των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, της ΕΕ, σε βάρος των λαών.
Μόνο η ανασύνταξη του λαϊκού κινήματος με αφετηρία να πληρώσουν την κρίση τα μονοπώλια, να ανακοπεί η επίθεση που οδηγεί το λαό στη φτώχεια και στην εξαθλίωση και με σταθερό προσανατολισμό την "αποδέσμευση από την ΕΕ με εργατική - λαϊκή εξουσία" αποτελεί ελπιδοφόρα προοπτική σε κάθε κράτος μέλος».

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

«ΣΥΜΦΩΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ»

 

Καμουτσίκι για νέες αντεργατικές ανατροπές

Πιστή αντιγραφή των κατευθύνσεων που περιέχονται στη στρατηγική «Ευρώπη 2020» είναι τα όσα περιλήφθηκαν στην πολυθρύλητη συμφωνία


Το «Σύμφωνο για την ανάπτυξη», το οποίο υπερασπίστηκε ο Ολάντ, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια υπόμνηση των όσων προβλέπει η «Ευρώπη 2020», με τη συνοδεία 120 δισ. ευρώ, ζεστό χρήμα στο κεφάλαιο
Πλήρως εναρμονισμένο με την αντιλαϊκή στρατηγική «Ευρώπη 2020», με την οποία τα μονοπώλια της Ευρωένωσης επιχειρούν να κερδίσουν έδαφος στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, είναι το περιβόητο «Σύμφωνο για την ανάπτυξη και την απασχόληση», το οποίο ενέκρινε χτες η Σύνοδος Κορυφής.
Οπως ομολογείται εξαρχής στα Συμπεράσματα της Συνόδου, το Σύμφωνο «περιλαμβάνει τις δράσεις που θα πρέπει να αναλάβουν τα κράτη-μέλη και η Ευρωπαϊκή Ενωση με στόχο να αναθερμάνουν την ανάπτυξη, τις επενδύσεις και την απασχόληση και να καταστήσουν την Ευρώπη πιο ανταγωνιστική». Σημειώνεται επίσης ότι «όλα τα κράτη- μέλη παραμένουν απόλυτα προσηλωμένα στην ανάληψη της άμεσης δράσης που απαιτείται σε εθνικό επίπεδο για να επιτευχθούν οι στόχοι της στρατηγικής "Ευρώπη 2020"».
Στην πραγματικότητα, η ΕΕ καλεί τα κράτη-μέλη:

1. Να προχωρήσουν ταχύτατα τις αντεργατικές - αντιασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις που έχουν αποφασιστεί στο πλαίσιο της «Ευρώπης 2020».


2. Να ολοκληρώσουν την απελευθέρωση τομέων της παραγωγής, όπου παρατηρούνται καθυστερήσεις.


3. Δίπλα σ' αυτά προσθέτει την αποδέσμευση περίπου 120 δισ. ευρώ για τη χρηματοδότηση επενδύσεων, από προϋπάρχοντες πόρους, κύρια της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και του ΕΣΠΑ.

Καθόλου τυχαία, η Σύνοδος εφιστά την προσοχή στα κράτη-μέλη, παράλληλα με τις επενδύσεις σε συγκεκριμένους τομείς, που μπορούν να εξασφαλίσουν άμεσο και μεγάλο κέρδος στους μονοπωλιακούς ομίλους, να δώσουν προτεραιότητα και «στη διασφάλιση της βιωσιμότητας των συνταξιοδοτικών συστημάτων», προαναγγέλλοντας νέες σαρωτικές ανατροπές.
Δοκιμασμένα αντεργατικά εργαλεία
Στα «εργαλεία» που προτείνει η Σύνοδος, προκειμένου να τονωθεί η ανάπτυξη, συμπεριλαμβάνονται μεταξύ άλλων τα εξής:
-- «Αποκατάσταση της κανονικής δανειακής ροής στην οικονομία και επείγουσα ολοκλήρωση της αναδιάρθρωσης του τραπεζικού τομέα». Δηλαδή, στήριξη των τραπεζών, άρα των μονοπωλίων, με ζεστό χρήμα και δάνεια.
-- «Αποτελεσματική αντιμετώπιση της ανεργίας και των κοινωνικών επιπτώσεων της κρίσης, πραγματοποίηση μεταρρυθμίσεων που θα βελτιώσουν τα επίπεδα της απασχόλησης, επιτάχυνση των προσπαθειών για αύξηση της απασχόλησης των νέων, ιδίως βελτιώνοντας την πρώτη εργασιακή εμπειρία των νέων και τη συμμετοχή τους στην αγορά εργασίας (...) δυνατότητα συνέχισης της εκπαίδευσης, μαθητεία ή πρακτική άσκηση, που μπορεί να στηριχθεί από το ΕΚΤ, και εφαρμογή αποτελεσματικών πολιτικών για την καταπολέμηση της φτώχειας και τη στήριξη ευάλωτων ομάδων». Πρόκειται για επανάληψη των όσων προβλέπει η «ΕΕ 2020», δίνοντας τις γενικές κατευθύνσεις για παραπέρα αντιδραστικές αλλαγές στα εργασιακά, με πρόσχημα την αύξηση της απασχόλησης των νέων. Παράλληλα, συστήνεται να δημιουργηθεί ένα υποτυπώδες δίχτυ προστασίας από την απόλυτη φτώχεια, στην οποία οδηγούνται μαζικά ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων. Μ' αυτές τις προτάσεις ανακύκλωσης και διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, συμφωνούν όλα τα αστικά κόμματα στην Ελλάδα, και ο ΣΥΡΙΖΑ.
-- «Το Συμβούλιο θα εξετάσει χωρίς καθυστέρηση και θα αποφασίσει (...) δίνοντας έμφαση στη δημιουργία ποιοτικών θέσεων εργασίας, τη διαρθρωτική μεταρρύθμιση των αγορών εργασίας (...) Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να αντιμετωπιστεί η ανεργία των νέων, ιδίως μέσω των πρωτοβουλιών της Επιτροπής για εγγυήσεις για τους νέους και ποιοτικό πλαίσιο για περιόδους πρακτικής άσκησης. Είναι επίσης σημαντικό να προωθηθεί η επαναδραστηριοποίηση των μεγαλύτερων σε ηλικία εργαζομένων». Πρόκειται για κυνική ομολογία ότι αύξηση της απασχόλησης σημαίνει ένταση της εκμετάλλευσης, κύρια για τους νέους εργαζόμενους, μέσω της πρακτικής και άλλων μορφών ευέλικτης - και άρα φτηνής - εργασίας. Συναφές με το παραπάνω είναι και η ένταση των προσπαθειών να παραμείνουν οικονομικά ενεργοί οι μεγαλύτεροι σε ηλικία εργαζόμενοι, την ώρα που σήμερα υπάρχουν όλες οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους.
-- «Η κινητικότητα στην αγορά εργασίας πρέπει να διευκολυνθεί (...) πρέπει να εξεταστεί η δυνατότητα να επεκταθεί στις περιόδους μαθητείας και πρακτικής άσκησης (...) να μειωθεί ο αριθμός των κλειστών επαγγελμάτων και να ενισχυθεί η απόκτηση και η διατήρηση συνταξιοδοτικών και άλλων δικαιωμάτων της κοινωνικής ασφάλισης για τους εργαζόμενους στην ΕΕ. Θα πρέπει επίσης να προχωρήσουν οι εργασίες σχετικά με την πρόταση για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων των αποσπασμένων εργαζομένων». Πρόκειται για συστάσεις άμεσα συναφείς με τα παραπάνω, που καταλήγουν σε παραπέρα ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας και διαρκή μετακίνηση από επάγγελμα σε επάγγελμα και από χώρα σε χώρα, για την εξασφάλιση ενός μεροκάματου.
-- «Εμβάθυνση της Ενιαίας Αγοράς με την άρση των εναπομεινάντων εμποδίων. Τα κράτη-μέλη και η Επιτροπή (...) θα μεριμνήσουν για την καλύτερη εφαρμογή και επιβολή των κανόνων της Ενιαίας Αγοράς (...) Είναι επίσης ευπρόσδεκτη η ανακοίνωση της Επιτροπής για την εφαρμογή της οδηγίας για τις υπηρεσίες, η οποία θα πρέπει να εφαρμοστεί αμέσως, μεταξύ άλλων μέσω αυστηρής αξιολόγησης από ομοτίμους των εθνικών περιορισμών και μέσω άμεσης δράσης για την άρση των αδικαιολόγητων εμποδίων. Μπορούν να αντληθούν πρόσθετα οικονομικά οφέλη ύψους 330 δισεκατομμυρίων ευρώ από το πεδίο εφαρμογής της παρούσας οδηγίας. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα προβεί σε επισκόπηση της προόδου στο τέλος του 2012». Ο καημός τους είναι να εφαρμοστεί πλήρως και το συντομότερο δυνατό η οδηγία Μπολκεστάιν, προκειμένου το κεφάλαιο να μη δεσμεύεται από τους εθνικούς περιορισμούς στην εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, αλλά, αξιοποιώντας την ανισομετρία εντός της ΕΕ, να μπορεί να κερδίζει πολλαπλάσια, επενδύοντας σε άλλες χώρες και απασχολώντας προσωπικό με όρους που ισχύουν σε κράτη-μέλη όπου οι αντεργατικές ανατροπές έχουν σαρώσει τα πάντα.
-- «Η πλήρης ολοκλήρωση της εσωτερικής αγοράς ενέργειας μέχρι το 2014 σύμφωνα με τις συμφωνηθείσες προθεσμίες». Απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας σημαίνει πιο ισχυρά μονοπώλια σε έναν από τους πλέον στρατηγικούς τομείς της παραγωγής, άρα χειρότερες εργασιακές συνθήκες, ακριβότερες και ποιοτικά υποβαθμισμένες υπηρεσίες για τους εργαζόμενους καταναλωτές.
Πανηγύρι για το κεφάλαιο τα 120 δισ.
Σε ό,τι αφορά την «τόνωση της χρηματοδότησης της οικονομίας» για να γίνουν επενδύσεις, η Σύνοδος αποφάσισε τα κονδύλια (120 δισ., 1% του ΑΕΠ της ΕΕ) να αντληθούν από την αύξηση κατά 10% στο καταβεβλημένο κεφάλαιο της ΕΤΕπ, με παράλληλη αύξηση της συνολικής δανειοδοτικής της ικανότητας κατά 60 δισ. ευρώ. Οπως προβλέπεται, το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΤΕπ θα πρέπει να λάβει τη σχετική απόφαση και να εξασφαλιστεί ότι θα τεθεί σε ισχύ το αργότερο στις 31 Δεκέμβρη 2012.
Προτείνεται ακόμα να αξιοποιηθούν τα λεγόμενα «ομόλογα χρηματοδότησης έργων», για επενδύσεις ύψους 4,5 δισ. ευρώ στους τομείς των μεταφορών, της ενέργειας και των ευρυζωνικών δικτύων. Τέλος, συστήνεται η ενίσχυση της δράσης του Ευρωπαϊκού Ταμείου Επενδύσεων.

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ Σε αδιέξοδο οι δομές, στην εξαθλίωση οι εργαζόμενοι




...είναι αυτοί που εφηύραν και γνωμάτευσαν την «ανίατη ασθένεια» στοχοποιώντας χιλιάδες παιδιά. Εκείνοι που φρόντισαν να τους εξασφαλίσουν τις διά βίου δόσεις κρατικής πρέζας και τώρα δημιουργούν κρατικές πιάτσες, στήνοντας φυλακές χωρίς κάγκελα, εγκλωβίζοντας νέους ανθρώπους σε προδιαγεγραμμένη μοίρα
Τα στοιχεία για το πρόβλημα των ναρκωτικών και την εξάπλωσή του είναι για άλλη μια χρονιά αμείλικτα.
  • Από τους 400.000 χρήστες ναρκωτικών στην Ευρώπη που προσέφυγαν για απεξάρτηση το 2009, το 1/4 (24% - 98.000 άνθρωποι) δηλώνουν ως κύρια ουσία κατάχρησης την κάνναβη, το 51% δηλώνουν τα οπιοειδή (κυρίως ηρωίνη), το 18% την κοκαΐνη. Στη Φινλανδία το 58% των χρηστών που ξεκινούν θεραπεία αναφέρουν ως κύρια ουσία κατάχρησης τη βουπρενορφίνη (ένα από τα δύο υποκατάστατα που χορηγούνται και στη χώρα μας από τα δημόσια νοσοκομεία ως... «φαρμακευτική θεραπεία»), στην Τσέχικη Δημοκρατία οι χρήστες βουπρενορφίνης είναι 40%. Σημαντικό ποσοστό των χρηστών δηλώνουν ως κύρια ουσία κατάχρησης τη μεθαδόνη και τη μορφίνη στην Αυστρία, τη Γαλλία, τη Δανία, τη Σλοβακία και τη Σουηδία. (Ετήσια Εκθεση «για την κατάσταση του προβλήματος των ναρκωτικών στην Ευρώπη», όπως παρουσιάζονται από το Ευρωπαϊκό Κέντρο Παρακολούθησης Ναρκωτικών και Τοξικομανίας - ΕΚΠΝΤ).
  • Στην Ελλάδα η χρήση κάνναβης κατέγραψε αύξηση κατά 139% από το 2002 μέχρι το 2010. Στην πλειονότητά τους οι χρήστες (80,9%) ανέφεραν την κάνναβη ως ουσία πρώτης χρήσης με μέσο όρο ηλικίας τα 15,9 έτη. Μεταξύ 2002 και 2010, η κάνναβη παραμένει η ουσία με την οποία τα άτομα κατά κανόνα ξεκινούν την παράνομη χρήση. Μάλιστα, το ποσοστό της αυξάνεται από 76,6% το 2002 σε 80,9% το 2010 (Ετήσια Εκθεση του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης και Πληροφόρησης για τα Ναρκωτικά - ΕΚΤΕΠΝ).

Ο αγώνας για μια ζωή χωρίς ναρκωτικά είναι αγώνας για την ελευθερία. «Τι είναι η ελευθερία; Μπορείτε να πείτε; Τι είναι η σκλαβιά - το γνωρίζετε πολύ καλά - γιατί το όνομά της έχει γίνει η ηχώ του δικού σας ονόματος. Είναι να δουλεύετε για τόση πληρωμή, που μόλις σας κρατά, από μέρα σε μέρα όρθιους στα πόδια σας, σαν να ζείτε σε κελιά, για χάρη των τυράννων(...) Με τη θέλησή σας ή χωρίς αυτήν, να 'στε αναγκασμένοι να τους υπερασπίζετε και να τους τρέφετε(...)»
Η ανάγκη για πρόληψη - απεξάρτηση - επανένταξη στις γειτονιές, στους δήμους, στα σχολεία, στο δρόμο, στις φυλακές, σε προγράμματα απεξάρτησης είναι επιτακτική. Αντ' αυτού, σκόπιμα κι απ' τα πάνω δημιουργούνται οι προϋποθέσεις μεγάλης επικινδυνότητας για την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών και επομένως τη ζωή χιλιάδων τοξικοεξαρτημένων. Ενώ οι εργαζόμενοι - που αποτελούν την ψυχική και κινητήρια δύναμη κάθε κρίκου που αφορά την τοξικοεξάρτηση - σέρνονται όπως κι όλος ο λαός στην εξαθλίωση.
  • Από τον επόμενο μήνα οι εργαζόμενοι στα Κέντρα Πρόληψης (ΚΠ) θα μένουν απλήρωτοι. 6 - 7 εργαζόμενοι σε κάθε ΚΠ αναλογούν σε δεκάδες χιλιάδες κατοίκους. Το υπουργείο Εσωτερικών δεν καταβάλλει ευρώ για τη χρηματοδότησή τους και ουσιαστικά ωθεί τους δήμους να κλείσουν τα ΚΠ χρησιμοποιώντας τις «καλλικρατικές» διαδικασίες.
  • Οι εργαζόμενοι σε ΚΕΘΕΑ και «18 ΑΝΩ» έχουν υποστεί φρικτές περικοπές στους μισθούς τους και την ίδια στιγμή καλούνται να καταβάλλουν ηρωικές προσπάθειες για να ανταποκριθούν σε όλο και περισσότερη, όλο και πιο δύσκολη και σύνθετη δουλειά, δίπλα στον πληθυσμό που απευθύνονται.
  • Δίπλα σε νεκροτομεία, πίσω από σκουπίδια, σε υπόγεια, λειτουργούν οι περιφραγμένες νέες μονάδες του ΟΚΑΝΑ μέσα στα νοσοκομεία. Οι μονάδες λειτουργούν στην ουσία με προσωπικό ασφαλείας, με έναν ψυχίατρο ανά δομή, υπάρχουν μονάδες στις οποίες δεν υπάρχει γιατρός παρά μόνο μια ή δυο φορές τη βδομάδα, με έναν παθολόγο μία ή καμία φορά τη βδομάδα (την ώρα που το Εϊτζ έχει αυξηθεί κατά 1240%), με νοσηλευτές και θεραπευτές που δεν αρκούν ούτε κατά διάνοια για να καλύψουν τις ελάχιστες ανάγκες των προγραμμάτων.
Η υποκρισία της ...«Παγκόσμιας Ημέρας»

Τα ναρκωτικά είναι στέρηση ελευθερίας, ακραία μορφή υποκρισίας. Είναι μια μάσκα πίσω από την οποία κρύβεται απωθημένος, ο πραγματικός εαυτός. Ας μετρήσουμε πόσες μάσκες έπεσαν τους τελευταίους μήνες και ποιοι τις φορούσαν...
Σε αυτές τις συνθήκες την Τρίτη 26 Ιούνη, με υποκριτικές κορώνες και τυμπανοκρουσίες θα γιορταστεί η λεγόμενη «Παγκόσμια Ημέρα κατά των ναρκωτικών». Μια «γιορτή» που φέτος βρίσκει τη χώρα μας με την πολιτική πραγματικότητα ήδη να κυριαρχείται από την προσαρμογή της αντιναρκωτικής, και όχι μόνο, πολιτικής στις επιταγές της ΕΕ. Μια πολιτική που όχι μόνο δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την κατακόρυφη αύξηση της χρήσης ναρκωτικών σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, αλλά έρχεται να σπρώξει όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού στα γρανάζια της εξάρτησης. Την ίδια στιγμή στον τομέα της Υγείας, αυτή η πολιτική εκφράζεται με την κατακρεούργηση ακόμη και αυτού του αστικού κράτους πρόνοιας, με τις τεράστιες περικοπές των κονδυλίων για την Υγεία και την Πρόνοια, με την προωθούμενη, σε κάθε δημόσια και δωρεάν υπηρεσία και κρατική αρμοδιότητα, εισβολή των ιδιωτών - επιχειρηματιών - ΜΚΟ.
Υπενθυμίζεται ότι ήδη εκκρεμεί νομοσχέδιο για την «αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης και των ΝΠΙΔ» όπου αναφέρεται καθαρά ότι θα δημιουργηθεί «επιτροπή εξάρτησης», η οποία θα δίνει άδεια σε ιδιώτες, ΜΚΟ και αυτοί θα καθορίζουν ποιος δικαιούται δωρεάν υπηρεσίες... Ενώ στο νομοσχέδιο «Κώδικας Ναρκωτικών» επισημαίνεται (άρθρο 53) η πρόθεση του κράτους να μεταβιβάσει στους ιδιώτες τη δική του αποκλειστικά ευθύνη για πρόληψη, απεξάρτηση, επανένταξη, με το πρόσχημα ότι θα τους εποπτεύει. Στην πραγματικότητα δίνεται κι επίσημα πλέον η δυνατότητα όποιος θέλει να ανοίξει τη δική του «επιχείρηση - πρόληψης, απεξάρτησης, επανένταξης» και να νομιμοποιηθούν τα ήδη υπάρχοντα παράνομα «κέντρα απεξάρτησης» που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια σε όλη την Ελλάδα, πουλώντας ακριβά επικίνδυνες και μη ενδεδειγμένες μεθόδους.
Δεν είναι δυνατόν ο λαός αυτής της χώρας να μείνει απαθής στο λιντσάρισμα της ζωής του, δεν πρέπει να γείρει στα δύσκολα. Το μέλλον μας δεν μπορεί να είναι το κοινωνικό περιθώριο και η μιζέρια, η ήττα και η βαρβαρότητα. Η επίθεση είναι ενιαία, το ίδιο ενιαία πρέπει να είναι και η αντεπίθεση, με την ενεργό συμμετοχή του καθένα στην ανάπτυξη των κοινωνικών αγώνων του λαού για το δικαίωμα στη δουλειά, στην υγεία, στην ασφάλιση, στην παιδεία, στις δημοκρατικές ελευθερίες, ενάντια στην οικονομική και πολιτιστική φτώχεια, κόντρα σε όλα τα ναρκωτικά.
Αμεσες και ρεαλιστικές λύσεις
Αν και η τοξικοεξάρτηση είναι γέννημα - θρέμμα του καπιταλισμού, υπάρχουν άμεσες ρεαλιστικές λύσεις που μπορούν να την περιορίσουν. Με πλήρη χρηματοδότηση και επαρκές επιστημονικό, μόνιμο προσωπικό, δημιουργία πανελλαδικού δημόσιου φορέα με αποκλειστικά δωρεάν παροχή υπηρεσιών σε:
Πρόληψη. Το κυριότερο όπλο στη μάχη κατά των ναρκωτικών. Πρόληψη είναι συγκεκριμένα μέτρα Κοινωνικής Πρόνοιας που έχουν να κάνουν με όλους τους βασικούς παράγοντες που επιδρούν στη ζωή του ανθρώπου (εργασία, σχολείο κ.ά.). Εφαρμογή προγραμμάτων πρωτογενούς πρόληψης σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, στελέχωση των σχολικών βαθμίδων με εκπαιδευμένους κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους, δημιουργία σχολών που θα εκπαιδεύουν τους γονείς στους τρόπους αντιμετώπισης του προβλήματος.
Απεξάρτηση. Δηλαδή να υπάρχουν τόσα «στεγνά» προγράμματα όσα χρειάζεται η χώρα, τουλάχιστον ένα για εφήβους και ένα για ενήλικες σε κάθε νομό. Ανάπτυξη των προγραμμάτων έγκαιρης παρέμβασης για νέους που πειραματίζονται με ναρκωτικά αλλά δεν έχουν εξαρτηθεί ακόμη από αυτά. Προαγωγή της επιστημονικής έρευνας που σχετίζεται με τις κοινωνικές αιτίες του προβλήματος των ναρκωτικών.
Επανένταξη. Να θεσπιστούν ειδικά προγράμματα κατάρτισης που θα βοηθούν τους πρώην χρήστες να βρουν δουλειά, συνεργασία επιστημονικών, συνδικαλιστικών και άλλων φορέων για την καταπολέμηση του ρατσισμού.

Ελένη ΤΖΙΒΡΑ

Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

ΠΑΣΟΚ «Εθνική συνευθύνη» η διάσωση της πλουτοκρατίας


Να τιμωρηθεί στην κάλπη μαζί με τη ΝΔ, να μη σκορπίσει η λαϊκή ψήφος σε απομιμήσεις της ΠΑΣΟΚικής σοσιαλδημοκρατίας

Παπαγεωργίου Βασίλης
Κυβέρνηση «εθνικής συνευθύνης» με τη συμμετοχή οπωσδήποτε του ΣΥΡΙΖΑ ζητάει το ΠΑΣΟΚ, προσαρμόζοντας την εκλογική του τακτική από τη μια στις διεργασίες αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού και από την άλλη στην ανάγκη του κεφαλαίου και της ΕΕ να συνεχιστεί χωρίς καθυστέρηση από την επομένη των εκλογών η αντιλαϊκή διαχείριση της κρίσης. Ταυτόχρονα, βρίσκεται σε εξέλιξη η διαδικασία αναπαλαίωσης του ΠΑΣΟΚ, σε μια προσπάθεια να διεκδικήσει ρόλο στη νέα σοσιαλδημοκρατία που θα σχηματιστεί, με τη συμμετοχή ενδεχομένως της ΔΗΜΑΡ και ενός μέρους του ΣΥΡΙΖΑ.
Στο διά ταύτα, η στρατηγική του ΠΑΣΟΚ ήταν και παραμένει απόλυτα ευθυγραμμισμένη με το γενικό συμφέρον της αστικής τάξης και στη βάση της ενιαίας υπεράσπισης του «ευρωμονόδρομου» ζητά να γίνει η συγκολλητική ουσία ανάμεσα στα κόμματα που την επομένη των εκλογών θα πρωταγωνιστήσουν στο σχηματισμό συγκυβέρνησης. Αλλωστε, τα οκτώ σημεία που παρουσίασε τη βδομάδα που μας πέρασε ο Ε. Βενιζέλος ως προϋποθέσεις για το σχηματισμό κυβέρνησης «εθνικής συνευθύνης» υπάρχουν με παραλλαγές και αποχρώσεις στα προγράμματα όλων των άλλων κομμάτων που πολιτεύονται με το σύνθημα «πάση θυσία στην ΕΕ».
Ενισχυτικά στα παραπάνω, το ΠΑΣΟΚ ανασύρει τις τελευταίες μέρες και τον μπαμπούλα της ακυβερνησίας, σε μια προσπάθεια να ενισχύσει το σχηματισμό κυβέρνησης ως βασικό κριτήριο ψήφου. Μαζί με τα άλλα κόμματα, συγκαλύπτει συνειδητά ότι όποια κυβέρνηση κι αν σχηματιστεί μετά τις 17 του Ιούνη, θα ασκήσει αντιλαϊκή διαχείριση, αφού όλοι όσοι προαλείφονται για κυβερνητικοί εταίροι δεσμεύονται από τη στρατηγική τους υπέρ της ΕΕ και της Ευρωζώνης, αλλά και από τη θέση τους για ανάπτυξη με μοχλό τους καπιταλιστές και τις μεγάλες επιχειρήσεις.
Υπερασπιζόμενος τις βασικές επιλογές της προηγούμενης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της συγκυβέρνησης Παπαδήμου, ο Ε. Βενιζέλος ισχυριζόταν τις προάλλες ότι στόχος της νέας κυβέρνησης θα πρέπει να είναι «να μείνει η Ελλάδα σταθερά μέσα στο ευρώ, να κρατηθεί το κεκτημένο της δανειακής σύμβασης και να αλλάξουν οι δυσμενείς όροι του μνημονίου». Οπως κάνουν η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ, το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να διαχωρίσει τη δανειακή σύμβαση από το μνημόνιο, ποντάροντας μετεκλογικά σε ένα νέο συμβιβασμό με την τρόικα. Σε ένα «άλλο» δηλαδή μνημόνιο, που θα οδηγεί το λαό στην εξαθλίωση από τον παράδρομο και όχι από την κεντρική λεωφόρο.
Κοινό τους δόγμα η «ανάπτυξη με λιτότητα»
Ο ίδιος, βέβαια, δεν κρύβει ότι «το μνημόνιο είναι οι όροι της δανειακής σύμβασης» και ότι στόχος της τελευταίας είναι από τη μια «η δημοσιονομική προσαρμογή» και από την άλλη «οι διαρθρωτικές αλλαγές». Τι λέει επομένως; Οτι οποιαδήποτε επαναδιαπραγμάτευση κι αν γίνει μετεκλογικά πάνω στους όρους του μνημονίου, η στρατηγική του στόχευση δεν πρόκειται να αλλάξει. Και αυτή δεν είναι άλλη από τη δημοσιονομική σταθερότητα, που επιτυγχάνεται με περικοπές και μέτρα λιτότητας και τις «διαρθρωτικές αλλαγές».
Δηλαδή, τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις σε εργασιακά, ασφαλιστικό, μισθούς, Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, ιδιωτικοποιήσεις, που συνιστούν το «λίπασμα» για βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας. Πού οδηγούν όλα τα παραπάνω; Από τη μια σε νέα προνόμια για το κεφάλαιο και από την άλλη σε βάθεμα της φτώχειας και της εξαθλίωσης για το λαό. Αρκεί μια γρήγορη ματιά στις προτάσεις του ΠΑΣΟΚ για το πρόγραμμα της λεγόμενης «κυβέρνησης εθνικής ευθύνης» για να καταλάβει κανείς ότι το ΠΑΣΟΚ καθώς και η ΝΔ δεν αλλάζουν, αλλά ως παραδοσιακά κόμματα της πλουτοκρατίας γίνονται ολοένα και πιο αντιδραστικά, όσο μεγαλώνουν τα ζόρια των αστών να διαχειριστούν προς όφελός τους την κρίση.
Το «σχέδιο εξόδου από την κρίση για την ανάπτυξη» που σερβίρει το ΠΑΣΟΚ, με υποσχέσεις για «υπεύθυνη αναθεώρηση» της δανειακής σύμβασης, δεν είναι τίποτα περισσότερο από την εφαρμογή του συνόλου των αντιλαϊκών μέτρων εντός και εκτός μνημονίου, με μια χρονική παράταση από 1 μέχρι 3 χρόνια. Τα μέτρα αυτά συνοδεύονται από δεσμεύσεις για «αναπτυξιακές» παρεμβάσεις, οι οποίες συνίστανται σε νέα πακέτα ρευστότητας και φοροαπαλλαγές προς τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Για παράδειγμα, η «δημοσιονομική προσαρμογή», για την οποία δεσμεύεται το ΠΑΣΟΚ, θα έρθει μέσα από την εφαρμογή του πακέτου των μέτρων του δεύτερου μνημονίου, ύψους 11,5 - 14 δισ., που προβλέπει δραστικές μειώσεις μισθών, συντάξεων, κοινωνικών παροχών, επιδομάτων, μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, αύξηση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης, ανατίμηση των τιμολογίων των ΔΕΚΟ, νέους άμεσους και έμμεσους φόρους στις πλάτες των λαϊκών νοικοκυριών.
Με τον ίδιο τρόπο, η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, την οποία υπόσχεται το ΠΑΣΟΚ, εδράζεται σε μέτρα όπως η άμεση ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, με το πρόσχημα ότι έτσι θα διοχετευτεί ρευστότητα στην αγορά. Υπόσχεται δηλαδή πακέτα με ζεστό χρήμα στους τραπεζίτες, κοροϊδεύοντας ότι από αυτά θα ωφεληθούν οι μικροί επιχειρηματίες, οι οποίοι είναι ήδη καταχρεωμένοι στις τράπεζες και αιμορραγούν από τη ληστρική φορολογία και τα άλλα μέτρα στήριξης των μονοπωλιακών ομίλων στον αδυσώπητο ανταγωνισμό.
Με την ίδια ακριβώς επιχειρηματολογία τάσσονται υπέρ της ανακεφαλαιοποίησης η ΝΔ και η ΔΗΜΑΡ. Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει υπέρμαχος της ανακεφαλαιοποίησης, όταν στα λόγια εμφανίζεται δημαγωγικά να ξιφουλκεί ενάντια στους «τοκογλύφους» τραπεζίτες. Κρύβει από το λαό ότι το PSI, για την εφαρμογή του οποίου δεσμεύεται, έφερε τη δανειακή σύμβαση και αυτή το μνημόνιο και ότι η συνέχιση της χρηματοδότησης των τραπεζών σημαίνει αυτονόητα και συνέχιση των μνημονίων, ανεξάρτητα αν αυτά θα ονομάζονται έτσι από μια ενδεχόμενη κυβέρνηση της κεντροαριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ, ή θα βαφτιστούν «εθνικά σχέδια ανασυγκρότησης», όπως τώρα λένε τα στελέχη του.
Χαράς ευαγγέλια για τους μεγαλοεπιχειρηματίες
Αντίστοιχα, η δέσμευση του ΠΑΣΟΚ για επίσπευση της προκήρυξης των μεγάλων έργων μέσω του ΕΣΠΑ σημαίνει ότι οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι θα βάλουν το επόμενο διάστημα στο χέρι κονδύλια τουλάχιστον 5,5 δισ. ευρώ, στα έργα οδοποιίας, στην ενέργεια, στο νερό, στα απορρίμματα, σε τομείς δηλαδή κερδοφόρους για το κεφάλαιο, που θα δοθούν για χρήση στο λαό με τσουχτερό αντίτιμο.
Τα ίδια λένε στα προγράμματά τους τα άλλα κόμματα και ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει αναγάγει το ΕΣΠΑ σε ατμομηχανή της «ανάπτυξης» που υπόσχεται. Κρύβει ότι η επιλεξιμότητα αυτών των έργων καθορίζεται από τις ανάγκες του κεφαλαίου και όχι του λαού, όπως και ότι οι επενδύσεις στις οποίες θα κατευθυνθούν έχουν ως προαπαιτούμενο την απασχόληση φτηνής εργατικής δύναμης και την ανταποδοτικότητα του έργου, σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.
Στο ίδιο πνεύμα, το ΠΑΣΟΚ υπόσχεται την επιτάχυνση του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων, με στόχο την πλήρη παράδοση στους μονοπωλιακούς ομίλους κρατικών υποδομών, επιχειρήσεων και του φυσικού πλούτου της χώρας. Η συνταγή είναι κοινή και για τους άλλους διεκδικητές μιας θέσης στη συγκυβέρνηση. Μεταξύ αυτών και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, αν και μιλάει γενικά και αόριστα για «εθνικοποιήσεις», όταν αναγκάζεται να γίνει συγκεκριμένος, αφήνει να διαφανεί ότι στόχος του είναι μια πιο διαφανής τάχα διαχείριση της παραπέρα παράδοσης στρατηγικών τομέων της παραγωγής στο μεγάλο κεφάλαιο.
Ακόμα και το φορολογικό σύστημα που προτείνει το ΠΑΣΟΚ θα βασίζεται - σύμφωνα με τον Ε. Βενιζέλο - στις «εκθέσεις όλων των ξένων ειδικών, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου», προαναγγέλλοντας νέα φορολογική αφαίμαξη και χαράτσια για τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Αξιοπρόσεκτη είναι, όμως, η ομοιότητα που έχει το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ με τα άλλα κόμματα και στο ζήτημα της διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, αλλά και στην ανακύκλωση της ανεργίας. Αναπαράγοντας «συνταγές» δοκιμασμένες στην ΕΕ και γραμμένες στα κιτάπια της, μιλάει για «δίχτυ κοινωνικής προστασίας για κάθε νοικοκυριό που βρίσκεται σε κατάσταση ανάγκης και ιδίως σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Μέτρα για την ανεργία, ιδίως την ανεργία των νέων: Κατάρτιση, νεανική επιχειρηματικότητα, κοινωφελής εργασία, προγράμματα αυτεπιστασίας των δήμων».
***
Το βήμα που έκανε ο λαός στις προηγούμενες εκλογές να εγκαταλείψει μαζικά το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ εκφράζει θετική δυναμική. Θα μείνει όμως ανολοκλήρωτο αν σ' αυτές τις εκλογές δε βρει ριζοσπαστική διέξοδο, με ψήφο στο ΚΚΕ. Σήμερα, αυτό που προβάλλει ως αναγκαιότητα για να σωθεί ο λαός, δεν είναι μόνο να καταδικαστούν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, αλλά η ίδια η στρατηγική του «ευρωμονόδρομου», άρα και τα κόμματα που τον υπηρετούν. Καμία φιλολαϊκή αλλαγή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς σύγκρουση και ρήξη με την ΕΕ και τα μονοπώλια, στο όνομα των οποίων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ και Καμμένος πίνουν νερό.
Να μην επιτρέψει ο λαός με την ψήφο του να επιστρέψει η ίδια διαχείριση από την πίσω πόρτα, είτε ενισχύοντας τις δυνάμεις του παλιού δικομματισμού, είτε τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεσμεύεται στην ΕΕ και γρήγορα θα σπείρει απογοήτευση και ηττοπάθεια, ενώ κρύβει ότι είναι ισχυρό το ενδεχόμενο η λαϊκή οικογένεια να βρεθεί αργά ή γρήγορα στη δίνη μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας. Ισχυρό ΚΚΕ για ισχυρό κίνημα την επόμενη μέρα. Για να σταθεί ο λαός όρθιος στα δύσκολα που έρχονται, να μην καταφέρουν να τον γονατίσουν με κεντροδεξιά ή κεντροαριστερή διαχείριση, για να πατήσει σε ακόμα πιο στέρεη βάση η νικηφόρα αντεπίθεση.

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

«ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» Προστάτες του καπιταλισμού και βούρδουλας για τους αγώνες του λαού



Γρηγοριάδης Κώστας
Το πραγματικό πρόσωπο της «Χρυσής Αυγής» αποκαλύφθηκε μπροστά στα μάτια του λαού με τον πλέον εμφαντικό τρόπο. Από το βράδυ της 6ης Μάη μέχρι και παραμονές των εκλογών της 17ης Ιούνη, το ναζιστικό - φασιστικό μόρφωμα έδειξε με διάφορους τρόπους ποιος είναι ο ρόλος του. Είναι ταγμένοι προστάτες του καπιταλιστικού συστήματος. Προστάτες των αφεντικών και εχθροί του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Είναι το μαστίγιο ενάντια στους αγώνες του λαού τώρα που η κρίση βαθαίνει. Οι επιθέσεις της «Χρυσής Αυγής» στο ΚΚΕ ήταν στην ημερήσια διάταξη της προεκλογικής της εκστρατείας. Οι υμνητές του Χίτλερ χτυπώντας το ΚΚΕ θέλουν να ακρωτηριάσουν την οργάνωση, την αντεπίθεση του εργατικού - λαϊκού κινήματος για να ανατρέψει την καπιταλιστική βαρβαρότητα και να πάρει την εξουσία στα χέρια του ο ίδιος ο λαός.
Στην περίπτωση της «Χρυσής Αυγής» δεν είναι αρκετό να περιοριστούμε στο χαρακτηρισμό «εθνικιστική οργάνωση» που δίνει η ίδια για τον εαυτό της, όπως επαναλαμβάνουν τα στελέχη της και ο αρχηγός τους. Στη βάση των πολιτικοϊδεολογικών αντιλήψεων της «Χρυσής Αυγής» και ταυτόχρονα αντλώντας στοιχεία από την ιστορία του διεθνούς κινήματος, είναι φως φανάρι ότι η «Χρυσή Αυγή» είναι μια εθνικοσοσιαλιστική/φασιστική οργάνωση. Η επιλογή της να μην αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοια αποτελεί μια κίνηση τακτικής, για ευνόητους λόγους. Ας δούμε μερικά στοιχεία.
1. Η ακραία εθνικιστική ιδεολογία της «Χρυσής Αυγής» με την πρόταξη του έθνους ως «ανώτερης πνευματικής εκδήλωσης» της φυλής και του κράτους ως στοιχείου που σταθεροποιεί και αναπτύσσει το έθνος. Η προβολή του ελληνικού έθνους ως υπεράνω όλων - χαρακτηριστικό το: «Πάνω απ' όλα για μας είναι το Ελληνικό Αίμα». Εξ ου και το σύνθημά τους που ακουγόταν διαρκώς στην προεκλογική συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη την περασμένη Τετάρτη «Αίμα - τιμή - Χρυσή Αυγή».
2. Τα ιδεολογήματα για την πραγμάτωση μιας «Μεγάλης Ελλάδας», σε συνδυασμό με τις επιθετικές, τυχοδιωκτικές θέσεις σε μια σειρά μέτωπα της εξωτερικής πολιτικής (Βόρεια Ηπειρος, Μακεδονία, Θράκη, κ.τ.λ.). Ο Ν. Μιχαλολιάκος στην ίδια συγκέντρωση στις 13 Ιούνη είπε για την Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη που «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα 'ναι, αν ευνοήσουν οι συνθήκες».
3. Η αντι-πλουτοκρατική συνθηματολογία, με αιχμή τόσο προς το εσωτερικό της χώρας, όσο και προς το διεθνές τραπεζικό σύστημα, χωρίς όμως να θίγεται το δικαίωμα ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής. Θυμίζουμε, άλλωστε, ότι η «Χρυσή Αυγή» στη «Χαλυβουργία» στο Βόλο καλούσε τους εργάτες να μην προχωρήσουν σε απεργία και να μην ενωθούν με τους συναδέλφους τους του Ασπρόπυργου, λέγοντας πως πρέπει να κάνουν ό,τι τους λέει το αφεντικό, δηλαδή 400 - 500 ευρώ μηνιάτικο, άθλιες συνθήκες εργασίας και να ζουν στην πείνα οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους. Τότε τρομοκρατούσαν τους εργάτες για να μην απεργήσουν. Το έχουν κάνει και με τους ναυτεργάτες, θα το κάνουν και στο μέλλον.
4. Η μη αναγνώριση της εργατικής τάξης ως αυτοτελούς κοινωνικού υποκειμένου και ο συνεπαγόμενος αντικομμουνισμός ως συστατικό στοιχείο της ιδεολογίας. Σημαία τους είναι η αντικομμουνιστική προπαγάνδα της άρχουσας τάξης περί «Στάλιν», «γκούλαγκ», «σφαγών Αρμενίων», «μπολσεβίκων προδοτών» και άλλα ανιστόρητα που εκπορεύονται από ...ευαγή - γνωστά για την αντικομμουνιστική τους δράση - ιδρύματα, όπως το Γέιλ, αλλά και την επίσημη αντικομμουνιστική ιδεολογία της ΕΕ. Είπε ότι «γίνονται τηλεοπτικές εκπομπές αλλά κανένας δε βρίσκει το θάρρος να ρωτήσει το ΚΚΕ για την αποκατάσταση του Στάλιν, για τα εγκλήματα του Στάλιν», αναπαράγοντας όλες τις αθλιότητες με τις οποίες το ΚΚΕ χτυπήθηκε με λύσσα και μανία από τον αστικό Τύπο, διάφορους μηχανισμούς και τα αστικά κόμματα.
5. Η αναζήτηση ενός φυλετικού εχθρού, καταρχάς στο εσωτερικό της χώρας, που ευθύνεται για μια σειρά άμεσα προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων (Εβραίοι στη ναζιστική Γερμανία, σκουρόχρωμοι και μαύροι μετανάστες στη σημερινή Ελλάδα). Αναφωνώντας «είμαστε ρατσιστές, ναι είμαστε ρατσιστές», ο Ν. Μιχαλολιάκος στη συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη προειδοποίησε για το τι επιφυλάσσουν στους μετανάστες που ζουν και εργάζονται στη χώρα μας, δείχνοντας τα δόντια τους συνολικά στο λαό και στο εργατικό κίνημα. Γιατί μπορεί να μιλάνε και να συνδέουν σκόπιμα όλους τους μετανάστες με την εγκληματικότητα, ωστόσο «τα παλικάρια με τις μαύρες μπλούζες», όπως λέει ο αρχηγός τους, επιτίθενται σε μεροκαματιάρηδες μετανάστες μέσα στους συρμούς του Μετρό την ώρα που γυρίζουν κατάκοποι από δουλειά 16 και 18 ωρών, επικροτούν δολοφονικές επιθέσεις όπως αυτή στο Πέραμα πριν μερικές μέρες, προειδοποιούν τους μετανάστες ψαράδες στο Κερατσίνι ότι θα ελέγχουν τη δουλειά τους και θα λογοδοτούν στη «Χρυσή Αυγή» (σ.σ. ποιος ξέρει ποιων οικονομικά συμφέροντα εξυπηρετούν). Οταν μιλούν με τέτοιο μένος κατά των μεταναστών εργατών, είναι γιατί προετοιμάζονται να τσακίσουν τους Ελληνες εργάτες. Γιατί είναι προαγωγοί, πουλώντας προστασία στην καπιταλιστική ιδιοκτησία. Οπως έκαναν υπέρ του Μάνεση της «Χαλυβουργίας» στο Βόλο.
6. Προσπάθειες δημιουργίας δυναμικών, εκπαιδευμένων, ημιστρατιωτικών ομάδων κρούσης, που ακόμα εμφανίζονται περιστασιακά, αλλά όλο και συχνότερα. Στόχος αυτών των ομάδων είναι η ένοπλη αντιμετώπιση του εργατικού κινήματος και η στήριξη του αστικού καθεστώτος. Χαρακτηριστικές είναι οι βδομαδιάτικες ημιστρατιωτικές παρελάσεις δυνάμεων της «Χρυσής Αυγής» στο κέντρο της Αθήνας, αλλά και η «εκπαίδευση» τμημάτων της σε ορεινές περιοχές ποιος ξέρει σε συνεργασία με τι μηχανισμούς...
Αντισυστημική; Ούτε γι' αστείο...
Η «Χρυσή Αυγή» εμφανίζεται και αυτοαποκαλείται αντισυστημική δύναμη, δηλαδή παραπέμπει σε δύναμη εναντίωσης στο σύστημα. Ποιο σύστημα και τι εννοεί; Στα προεκλογικά τους συνθήματα λένε: «Γύρισε την πλάτη σου στο σάπιο κατεστημένο», στους «πολιτικούς της διαφθοράς», στους «ψευτοπατριώτες», στους «νταβατζήδες», στους «διεθνείς τοκογλύφους», «στη φαυλοκρατία» και την «οικογενειοκρατία». Είναι όλα τα συνθήματα που εκφράστηκαν στις πλατείες, για τους προδότες πολιτικούς, που ξεπουλούν την Ελλάδα, τα λαμόγια που τα πιάνουν, με αποκορύφωμα το «οι 300 στο Γουδή».
Χρησιμοποιεί μια φρασεολογία αγανάκτησης («Οχι στο μνημόνιο της υποταγής», «Οχι στους πολιτικούς της διαφθοράς») όχι για την εκμετάλλευση του λαού από τα μονοπώλια, αλλά για το σημερινό αστικό πολιτικό σύστημα που παίρνει και εφαρμόζει αντιλαϊκά μέτρα επειδή είναι διεφθαρμένο και όχι επειδή στηρίζει το κεφάλαιο. Μιλά για «κατοχή» από την τρόικα αλλά στηρίζει γενικά τους Ελληνες κεφαλαιοκράτες, τα μονοπώλια. Επίσης, εναντιώνεται στη Γερμανία, αλλά συμφωνεί για συμμαχίες του κεφαλαίου με άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη όπως, π.χ., η Ρωσία, η Κίνα, κ.λπ.
Η «Χρυσή Αυγή» είναι παιδί του συστήματος. Οπως άλλωστε ήταν και οι ιδεολογικοί και πολιτικοί της πρόγονοι τη δεκαετία του 1920 - 1930 (Χίτλερ - Μουσολίνι κ.λπ.) που αξιοποιήθηκαν για την υπεράσπιση του καπιταλιστικού συστήματος και για τη διεξαγωγή του Β' Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Σπέρνει το μίσος ανάμεσα σε τμήματα των εργαζομένων, αναγορεύοντας ως εχθρό τον εργάτη που έχει άλλο χρώμα και άλλη θρησκεία και όχι το κεφάλαιο ανεξαρτήτως εθνικότητας, θρησκείας και χρώματος (θεωρία της «αρίας φυλής»).
Δεν είναι η πρώτη φορά που το σύστημα οργανώνει και ενισχύει αντιδραστικές δυνάμεις συνδεδεμένες με κρατικούς μηχανισμούς. Τέτοιο ρόλο είχε αναθέσει στον ΛΑ.Ο.Σ. το προηγούμενο διάστημα, σε τέτοιο ρόλο προετοίμασαν και προετοιμάζουν τη «Χρυσή Αυγή». Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι η σοσιαλδημοκρατία έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην άνοδο του ναζισμού και του φασισμού τις δεκαετίες 1920 και 1930, πρωτοστατώντας στην αντισοβιετική και αντικομμουνιστική εκστρατεία (βλέπε σήμερα στο ένθετο του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ αφιέρωμα στην υπόθεση της Βαϊμάρης). Αλλωστε, και στην περίπτωση της Γαλλίας, το Σοσιαλιστικό Κόμμα και προσωπικά ο Μιτεράν πρωτοστάτησαν στην ενίσχυση του Λεπέν.
Θα μπουν στο περιθώριο από το οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα
Η Ιστορία έχει διδάξει ότι απέναντι στην περαιτέρω αντιδραστικοποίηση, που είναι φυσικό επακόλουθο σε συνθήκες κρίσης, η εργατική τάξη δεν πρέπει να υποστείλει τη σημαία του ταξικού αγώνα ενάντια στην εξουσία της αστικής τάξης.
Δυνάμεις όπως η «Χρυσή Αυγή» εκκολάφθηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα στο έδαφος του αντικομμουνισμού, της συκοφαντίας των ταξικών αγώνων της εργατικής τάξης, στο έδαφος της ταύτισης ναζισμού - κομμουνισμού που προωθούν τα αστικά πολιτικά κόμματα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑ.Ο.Σ. διάφορα αστικά κέντρα, τα ΜΜΕ, τα αντικομμουνιστικά μνημόνια της ΕΕ.
Εχουν ευθύνη όλοι αυτοί που κηρύσσουν σε όλους τους τόνους το τέλος της ταξικής πάλης, το συμβιβασμό του εργάτη με τον κεφαλαιοκράτη. Εχουν ευθύνη όλοι αυτοί που με συκοφαντίες, ψέματα και λάσπη επιτίθενται όλα αυτά τα χρόνια και ιδιαίτερα μετά το 2007 ενάντια στο ΚΚΕ διαστρεβλώνοντας την πολιτική του γραμμή, τις θέσεις και τη δράση του. Εχουν ευθύνη όλοι αυτοί που υπέθαλπαν και ενθάρρυναν τις «μούντζες» και τα «γιαούρτια» ως μορφή πάλης, την τυφλή αγανάκτηση και την οργή με συνθήματα «να καεί η Βουλή» και «οι 300 στο Γουδή» στις πλατείες, που οδηγούν και σε αντιδραστικές επιλογές με την ψευδαίσθηση ότι είναι αντισυστημικές, κόντρα στο ΚΚΕ, που έθετε ως βασική γραμμή την οργάνωση στο εργοστάσιο, στο χώρο δουλειάς, την ενίσχυση της λαϊκής συμμαχίας για σύγκρουση με το κεφάλαιο, την εξουσία του και την ΕΕ. Και πρέπει να προβληματιστούν οι αριστεροί, οι ριζοσπάστες από το ρόλο και την επίδραση των πλατειών όχι μόνο στην τυφλή αγανάκτηση αλλά και στο πού οδηγούν τέτοια συνθήματα.
Οι εργάτες, οι λαϊκές οικογένειες που στενάζουν, αντιλαμβάνονται πλέον ότι απέναντί τους εκτός από τα αφεντικά, τις κυβερνήσεις τους, την Ευρωπαϊκή Ενωση και τη στρατηγική της, έχουν και τους Χρυσαυγίτες. Που επιτίθενται στο ΚΚΕ ακριβώς γιατί θέλουν δεμένο χειροπόδαρα το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Ενα οργανωμένο κίνημα στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές είναι το μόνο που μπορεί να τους αντιμετωπίσει και να τους θέσει στο περιθώριο. Γι' αυτό ο λαός πρέπει να διορθώσει την ψήφο του ως προς τη «Χρυσή Αυγή».

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΣΥΡΙΖΑ Διαχείριση στα πρότυπα του Ραχόι και του Ομπάμα


Αποκαλυπτικές οι παρεμβάσεις και οι διακηρύξεις τους μια ανάσα από την κάλπη

Παπαγεωργίου Βασίλης
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δίνει εξετάσεις για ανάληψη της διακυβέρνησης, καταθέτοντας ολοένα και πιο καθαρά τα διαπιστευτήριά της στους αστούς, στην Ευρωένωση, αλλά και στις ΗΠΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ «έχτισε» την εκλογική του άνοδο πάνω στην καταγγελία του «μνημονίου», κρύβοντας ότι αυτό προήλθε από την κρίση και όχι το αντίστροφο. Τελευταία μιλάει για αντικατάστασή του από ένα «σχέδιο εθνικής ανόρθωσης», προαναγγέλλοντας επί της ουσίας το νέο μνημόνιο με το οποίο θα αντικαταστήσει αυτό που υποτίθεται ότι θα καταγγείλει.
Ο ίδιος διαβεβαιώνει ότι καμιά ανησυχία δεν πρέπει να έχει το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο από το ενδεχόμενο να αναλάβει το κόμμα του τα γκέμια της αστικής διαχείρισης στην Ελλάδα. Δήλωσε στη διάρκεια της διακαναλικής συνέντευξης Τύπου: «Βεβαίως έχουμε δεσμεύσεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση, τις δεσμεύσεις αυτές δε θα τις απεμπολήσουμε. Δέσμευσή μας είναι να έχουμε στόχο τη δημοσιονομική εξισορρόπηση βεβαίως. Δέσμευσή μας είναι να έχουμε ένα χρέος το οποίο να μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε (....) Να ξεκαθαρίσω, λοιπόν, ότι το εθνικό σχέδιο ανόρθωσης και ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας θα είναι (...) φυσικά μέσα στα πλαίσια της υλοποίησης των γενικότερων δεσμεύσεων που προκύπτουν από τις συνθήκες».
Το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και των αστικών κομμάτων, μιλάει για ανάπτυξη, από την οποία θα προκύψουν τάχα θέσεις εργασίας και λαϊκή ευημερία. Ακόμα και αν η Ελλάδα βγει από τον κύκλο της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, και σημειωθεί ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, αν γίνουν επενδύσεις και αυξηθεί ο παραγόμενος πλούτος, αυτή η ανάκαμψη δεν πρόκειται να καταργήσει την ανεργία, τους μισθούς πείνας, τις βάρβαρες εργασιακές σχέσεις, δε θα φέρει ειρήνη, ασφάλεια, σεβασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων. Θα είναι ανάπτυξη με βαριά λιτότητα. Θα είναι ανάκαμψη που θα κρατήσει λίγο, θα ανακοπεί από νέο κύκλο ακόμα πιο βαριάς κρίσης.
Η εφημερίδα «Καθημερινή», μια κατεξοχήν εφημερίδα των αστών, έγραψε μέσα στη βδομάδα ότι μία μόνο θέση εργασίας δημιουργεί επένδυση 2,7 εκατ. ευρώ στους τομείς που σκοπεύει να διοχετεύσει κονδύλια η ΕΕ και η επόμενη ελληνική κυβέρνηση. Επειτα από την εξέταση 406 αποφάσεων υπαγωγής στον αναπτυξιακό νόμο, διαπιστώνεται ότι προβλέπεται η δημιουργία μόλις 84 θέσεων εργασίας για τα συγκεκριμένα έργα, που φθάνουν τα 224 εκατομμύρια ευρώ! Αυτή είναι η «ανάπτυξη» που οραματίζονται και υπόσχονται ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι θιασώτες της ΕΕ.
Στρογγυλεύει και τις τελευταίες γωνίες
Η ενιαία στρατηγική τους υπέρ του ευρωμονόδρομου, είναι αυτή που σε μια πορεία θα εξαλείψει και τις όποιες διαφορές υπάρχουν σήμερα ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ. Οπως συνέβη παλιότερα ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ. Ηδη ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει θεαματική στροφή σε σχέση με αυτά που διακήρυττε πριν τις εκλογές της 6ης Μάη. Στο πλαίσιο της διακαναλικής συνέντευξης Τύπου την περασμένη Τρίτη, ο Αλ. Τσίπρας διεμήνυσε ότι στόχος τους είναι η «διαπραγμάτευση (...) Και αυτό θα το κοινωνήσουνε και στους εταίρους μας. Δε θα πάμε με μια διάθεση - ας το πω έτσι λαϊκά - τσαμπουκά, θα πάμε με μια διάθεση συνεννόησης».
Τι θα διαπραγματευτούν; «Ενα σχέδιο που θα έχει στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση και άρα την ανάπτυξη, ένα σχέδιο που θα έχει στόχο τη δίκαιη δημοσιονομική εξυγίανση και εξισορρόπηση, ένα σχέδιο που θα έχει στόχο διαρθρωτικές αλλαγές (...) με ένα τέτοιο σχέδιο μπορεί η Ελλάδα να ορθοποδήσει και η ευρωζώνη να μην οδηγηθεί στο χάος και στην καταστροφή». Ο στόχος -η καπιταλιστική ανάπτυξη και η διάσωση της Ευρωζώνης- προεξοφλεί την αντιλαϊκότητα των μέτρων που θα εφαρμοστούν για να επιτευχθεί.
Ο ίδιος διακήρυξε ότι στόχο έχουν «να επιβάλλουμε τη φορολογική δικαιοσύνη και όχι να πλήξουμε την ανταγωνιστικότητα»! Μόνο που δεν υπάρχει τρόπος να γίνει αναδιανομή του πλούτου υπέρ του λαού, δίχως να πληγεί η ανταγωνιστικότητα, δηλαδή η κερδοφορία των επιχειρήσεων. Για να διασφαλιστεί αυτή, προϋπόθεση είναι η διαρκής αφαίμαξη του λαού και οι φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο, το οποίο επιπλέον έχει τη δυνατότητα να σπέρνει τα «νόμιμα» κλεμμένα σε «οφ σορ» και άλλες απόλυτα ασφαλείς κρυψώνες.
Καθησυχάζοντας το μεγάλο κεφάλαιο σε σχέση με τις προθέσεις τους, ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε για τη φορολόγηση των εφοπλιστών ότι θα επιδιωχθεί μια «διαδικασία συνεννόησης και συμφωνίας, διότι θα γνωρίζετε πάρα πολύ καλά ότι αν θέλουν να αποφύγουν τις εισφορές τους προς το Ελληνικό Δημόσιο έχουν τρόπους να το κάνουν, άρα εδώ θέλει μια συνεννόηση (...) ευελπιστούμε ότι θα βρούμε τη δυνατότητα να έχουμε από την πλευρά, αν όχι όλων, σημαντικού μέρους του εφοπλιστικού κόσμου την πρόθεση να βάλουν πλάτη».
Οι άλλοτε λεονταρισμοί μετατράπηκαν σε ικεσίες να προσφέρουν το κάτι τις τους. Η απάντηση βέβαια ήρθε απ' τους εφοπλιστές, οι οποίοι με επώνυμες (Ρέστης, Οικονόμου κ.ά.) και επίσημες δηλώσεις τους στο αμερικανικό πρακτορείο «Μπλούμπεργκ», προειδοποίησαν ότι αν πειραχτεί στο ελάχιστο το καθεστώς φοροασυλίας που απολαμβάνουν εδώ και εξήντα χρόνια, θα μεταφέρουν τις επιχειρήσεις τους εκτός Ελλάδας.
Με αμερικάνικη και ισπανική πατέντα
Αποκαλυπτικά τις διαχείρισης που θα ασκήσει είναι όμως και τα πρότυπα που προβάλλει προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Στις συγκεντρώσεις της Πάτρας και της Αθήνας ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε: «Αυτές τις μέρες η Ισπανία πέτυχε τη στήριξή της από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς, χωρίς μνημόνιο. Λέγοντας όχι στο μνημόνιο. Και δεν βγήκε απ' το ευρώ. Το όχι στο μνημόνιο του κεντροδεξιού Ραχόι στην Ισπανία είναι το όχι στο μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα»!
Πρόκειται για καθαρή ομολογία για το πού το πάει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η Ισπανία εφαρμόζει την πολιτική του μνημονίου χωρίς μνημόνιο εδώ και καιρό, με αποτέλεσμα τσακισμένα εργασιακά δικαιώματα, ένα τεράστιο ποσοστό ανεργίας, άγρια λιτότητα και φτώχεια για το λαό της χώρας.
Από την άλλη, δε χάνει ευκαιρία να δηλώσει νομιμοφροσύνη στον αμερικανικό καπιταλισμό. Με άρθρο του στους «Financial Times», ο Αλ. Τσίπρας αρχίζει με τη διαβεβαίωση ότι «προκειμένου να μην υπάρξει καμία αμφιβολία, το κόμμα μου -ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ- είναι αποφασισμένο να κρατήσει την Ελλάδα εντός της Ευρωζώνης» και συνεχίζει: «Ο Πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα είχε δίκιο όταν είπε την προηγούμενη Παρασκευή: Ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αναπτυχθούμε τώρα, ακόμη κι αν κλειδώσουμε σε ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο σταθεροποίησης του χρέους και των ελλειμμάτων μας, και ας αρχίσουμε να τα μειώνουμε με σταθερό, λογικό τρόπο».
Επιπρόσθετα, μέσω της ίδιας εφημερίδας, ο Αλ. Τσίπρας διαβεβαίωσε ότι το κόμμα του είναι το μόνο που μπορεί «παράσχει οικονομική, κοινωνική και πολιτική σταθερότητα στη χώρα μας». Διαμήνυσε δηλαδή σε κάθε ενδιαφερόμενο ότι θα φροντίσουν να αμβλύνουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και οργή και να βάλουν το εργατικό λαϊκό κίνημα στον πάγο. Πρόκειται για στόχους των αστών για την επίτευξη των οποίων «ποντάρουν» στον ΣΥΡΙΖΑ, ευελπιστώντας η δήθεν «αριστερή κυβέρνηση» να καταφέρει ό,τι δεν κατάφεραν τα καθαρόαιμα κόμματά τους, να κερδίσει για λογαριασμό τους τον απαραίτητο χρόνο ώστε να εφαρμοστεί πλήρως η αντιλαϊκή πολιτική που έχουν ανάγκη.

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ανάπτυξη με φτώχεια και «μαστίγιο» στο λαό


Οι διακηρύξεις περί «ασφάλειας» μόνο στόχο έχουν να θωρακίσουν τους επίδοξους επενδυτές απέναντι στο εργατικό λαϊκό κίνημα

«Aν θέλουμε ανάπτυξη, λοιπόν, αν πραγματικά θέλουμε να φέρουμε επενδύσεις, να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας, να υπάρξουν ευκαιρίες για τον τόπο, μέλλον για όλους και ιδιαίτερα για τους νέους, τότε πρέπει να πάρουμε την ασφάλεια πολύ σοβαρά. Να καταλάβουμε ότι η ασφάλεια είναι η πιο θεμελιώδης προϋπόθεση ανάπτυξης. Και να την αποκαταστήσουμε!» (Α. Σαμαράς, Ομιλία κατά την παρουσίαση «του δωδεκάλογου της ΝΔ για την ασφάλεια», την περασμένη Τρίτη).
***
Πιο ξεκάθαρη ομολογία εκ μέρους του προέδρου της ΝΔ ότι το κόμμα του θέλει να αποτελέσει το «μαστίγιο» της πλουτοκρατίας για την επιβολή των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων διά πυρός και σιδήρου, δεν μπορούσε να υπάρξει. Μιλώντας για την «οικονομική διάσταση» του ζητήματος, ο Α. Σαμαράς αναγόρευσε την ασφάλεια ως την «πιο θεμελιώδη προϋπόθεση» για την ανάπτυξη και τις επενδύσεις, επιβεβαιώνοντας πανηγυρικά ότι όταν μιλάει για το «ιερό δικαίωμα» της ασφάλειας, αυτό αφορά πρώτα και κύρια στην ασφάλεια των επενδυτών, δηλαδή των επιχειρηματικών ομίλων και της πλουτοκρατίας έναντι του ταξικού κινήματος και των λαϊκών αγώνων, που στοχοποιούνται απροκάλυπτα ως υπ' αριθμόν ένα εχθρός.
Στην κατεύθυνση αυτή ήταν κάτι παραπάνω από σαφής: «Χωρίς δημόσια ασφάλεια δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη, δεν μπορεί να λειτουργήσει η αγορά, δεν μπορεί να λειτουργήσει η οικονομία, δεν μπορεί να λειτουργήσει το εμπόριο, δεν μπορεί να υπάρξει οργανωμένη παραγωγή, όταν όποιος θέλει κλείνει τα λιμάνια, όποτε θέλει, όταν όποιος θέλει παραλύει τους δρόμους κάθε μέρα, όταν όποιος θέλει κλείνει επιχειρήσεις, διώχνει επιχειρήσεις, ματαιώνει επενδύσεις, με μύρια όσα αστεία προσχήματα», τόνισε. Με δηλητήριο και ψέματα για το κίνημα, δείχνει τον πραγματικό «εχθρό» και βέβαια το μίσος του απέναντι στο ταξικό κίνημα και το ΠΑΜΕ.
«Ολα αυτά (σ.σ. οι λαϊκοί αγώνες) παραλύουν κάθε υγιή οικονομική δραστηριότητα, ακυρώνουν κάθε αναπτυξιακή προοπτική και τελικά διώχνουν θέσεις εργασίας», ισχυρίστηκε ανερυθρίαστα, όταν γίνεται φανερό ότι το σύστημα που υπερασπίζεται η ΝΔ και τα άλλα κόμματα πλην ΚΚΕ είναι αυτό που ανοίγει και κλείνει επιχειρήσεις με μόνο κριτήριο το κέρδος του κεφαλαιοκράτη. Η ανταγωνιστικότητα στον καπιταλισμό και η αναρχία της παραγωγής είναι αυτή που ευθύνεται για την απώλεια θέσεων εργασίας, που κορυφώνεται σε συνθήκες κρίσης, ενώ και σε περιόδους ανάπτυξης, η τάση ισοπέδωσης εργασιακών και άλλων δικαιωμάτων κάθε άλλο παρά ανακόπτεται.
Το μήνυμα που στέλνει ο πρόεδρος της ΝΔ στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους είναι ξεκάθαρο. Το κόμμα του δεν προσφέρει μόνο «γην και ύδωρ» στους επενδυτές - δηλαδή δωρεάν φιλέτα γης και υποδομές, μόνιμη φοροασυλία και απαλλαγή από εργοδοτικές εισφορές κ.ά. - αλλά εγγυάται επιπλέον φτηνή εργατική δύναμη και άρα εργαζόμενους δίχως εργασιακά δικαιώματα. Δεν διστάζει λοιπόν να βάλει ευθέως στο στόχαστρο το δικαίωμα της απεργίας και τις διαδηλώσεις στο κέντρο των πόλεων, προκειμένου να πείσει ότι μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια του κεφαλαίου έναντι του οργανωμένου εργατικού κινήματος.
Ακριβώς γι' αυτό «στο δωδεκάλογο για την ασφάλεια», περιλαμβάνονται μέτρα παρακολούθησης και καταστολής των διαδηλώσεων, όπως το δικαίωμα της αστυνομίας «να μαγνητοσκοπεί διαδηλώσεις», αλλά και να διαλύει διαδηλώσεις «με υδροφόρα οχήματα εφοδιασμένα με ειδικό μηχάνημα εκτόξευσης νερού υπό πίεση». Μάλιστα προανήγγειλε ένα νέο «δόγμα εσωτερικής ασφάλειας», το οποίο «θα αρχίζει από τις απειλές κατά της δημόσιας ασφάλειας και την ιεράρχησή τους, μέχρι τους μηχανισμούς προληπτικής και κατασταλτικής αντιμετώπισής τους σε βάθος χρόνου».
Διαφημίζει τα κάτεργα τύπου «Cosco»
Παράλληλα, αφήνει σαφώς να εννοηθεί ότι οι νέες θέσεις εργασίας, που ψηφοθηρικά και δημαγωγικά υπόσχεται σε κάθε προεκλογική ομιλία ο πρόεδρος της ΝΔ, κάνοντας άθλιο εμπόριο στις πλάτες των εκατομμυρίων ανέργων, θα είναι θέσεις με μισθούς πείνας και απαλλαγμένες από εργασιακά δικαιώματα. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που ο Α. Σαμαράς αναφέρει διαρκώς το εργασιακό κάτεργο της κινεζικής «Cosco» ως πρότυπο για τις επενδύσεις που θέλει να προσελκύσει.
Στις εγκαταστάσεις της κινεζικής πολυεθνικής, που έβαλε στο χέρι μια στρατηγικής σημασίας παραγωγική δραστηριότητα, ελέγχοντας επί της ουσίας το εσωτερικό και εξωτερικό εμπόριο της χώρας, τα εργασιακά δικαιώματα είναι έννοια απαγορευμένη και θερίζουν οι μισθοί της πείνας. Επιπλέον, ο πρόεδρος της ΝΔ καλεί τους εργαζόμενους να παραιτηθούν εθελοντικά από κάθε εργασιακό, ασφαλιστικό και συνδικαλιστικό δικαίωμα, προβάλλοντας το εκβιαστικό δίλημμα «δουλειά με μισθούς πείνας και δίχως εργασιακά δικαιώματα ή ανεργία».
«Η μετενέργεια είναι ένα πρόβλημα, ναι θα προσπαθήσω να την φέρω εκεί που ήταν. Από την άλλη πλευρά όμως όταν ο άλλος ως επιχειρηματίας δεν έχει ζήτηση για το προϊόν του, διώχνει κόσμο, ή κλείνει το μαγαζί του, ή την επιχείρησή του, η μετενέργεια ή ο κατώτατος μισθός είναι; Το θέμα είναι ότι δεν θα έχεις καθόλου μισθό γιατί θ' απολυθείς. Εκεί είναι για μένα η ανάγκη της ανάπτυξης των θέσεων εργασίας», δήλωσε χαρακτηριστικά σε τηλεοπτική συνέντευξή του (στο Mega), προαναγγέλλοντας στην ουσία συνέχιση και βάθεμα της εσωτερικής υποτίμησης στην Ελλάδα, δηλαδή παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.
Είναι φανερό ότι οι διακηρύξεις του «όχι άλλη μείωση μισθών» και «όχι μισθοί Βουλγαρίας» είναι καθαρά δημαγωγικές και προσπαθούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια του λαού. «Προσέξτε: αν δεν πάρουν μπροστά οι "μηχανές" της οικονομίας, τίποτε δεν σώζει ούτε μισθούς ούτε τις θέσεις εργασίας», τόνισε σε άλλη συνέντευξή του (στο «Πρώτο Θέμα»), καλώντας στην πραγματικότητα τους εργαζόμενους να παραιτηθούν εθελοντικά από κάθε εργασιακό δικαίωμα και το λαό συνολικά να δεχτεί να εξαθλιωθεί, προκειμένου να πάρουν μπροστά οι «μηχανές» της καπιταλιστικής οικονομίας, που ως γνωστόν λειτουργούν μόνο αν έχουν σίγουρα τα υπερκέρδη.
Ομως, ακόμα και αν έρθει η ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, αν γίνουν επενδύσεις και αυξηθεί ο παραγόμενος πλούτος, η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν πρόκειται να καταργήσει την ανεργία, τους μισθούς πείνας, τις βάρβαρες εργασιακές σχέσεις. Οι νέες θέσεις εργασίας που υπόσχεται ο πρόεδρος της ΝΔ θα είναι λίγες και σε καμία περίπτωση δεν αρκούν για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ανεργίας και να ανακουφιστούν στο ελάχιστο τα εκατομμύρια των ανέργων.
Τα κοινοτικά κονδύλια που κραδαίνει διαρκώς ο Α. Σαμαράς για να πείσει ότι τάχα υπάρχουν «πολλά λεφτά της Ευρώπης» που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για «να πάρει μπροστά η οικονομία και να αλλάξει το κλίμα», όταν και εάν έρθουν θα πάνε κατευθείαν στα ταμεία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, δημιουργώντας ελάχιστες και προσωρινές θέσεις εργασίας.
Λιτότητα «στο φουλ»
Παράλληλα, επιδεικνύει την αποφασιστικότητά του να υλοποιήσει τα μέτρα άγριας λιτότητας, όπως αυτά προβλέπονται στο πακέτο του Ιούλη, ύψους 11,7 δισ. και να περικόψει ανελέητα τις κοινωνικές δαπάνες. «Πρέπει να πάμε να κτυπήσουμε στην καρδιά το σπάταλο κράτος. Δεν μιλάω για απολύσεις - δεν θέλω απολύσεις, δεν μιλάω για μειώσεις συντάξεων, δεν μιλάω για μειώσεις μισθών. Μιλάω για τομείς του Δημοσίου που έχουν διαφθορά και κλέψιμο εκτεταμένο», υποστήριξε ανερυθρίαστα, ισχυριζόμενος ότι τάχα η εξοικονόμηση θα γίνει από τις συντάξεις - μαϊμού και την μείωση των κονδυλίων για συμβούλους κ.ά.
Η πραγματικότητα όμως είναι ότι ο πρόεδρος της ΝΔ θεωρεί σπατάλη τις δαπάνες για τα ασφαλιστικά ταμεία και τις συντάξεις, για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τα νοσοκομεία, οι οποίες είναι οι μόνες που θα πετσοκοπούν άγρια, όπως και το λεγόμενο «μισθολογικό κόστος» στο Δημόσιο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους εργαζόμενους.
Από την άλλη, είναι σκέτη απάτη οι υποσχέσεις για ανακούφιση των χαμηλοσυνταξιούχων, των πολύτεκνων, των φτωχών αγροτών των ορεινών περιοχών, κ.ο.κ., αφού έχει παραπέμψει τα πάντα στην επαναδιαπραγμάτευση που θα κάνει με τους δανειστές και εταίρους. Επίσης, μόνο ως θρασύτατη πρόκληση μπορούν να εκληφθούν οι εξαγγελίες του για τους δανειολήπτες, αφού πρόκειται για πιστό αντίγραφο των αποφάσεων των τραπεζών που ήδη εφαρμόζονται - όχι δόσεις για δάνεια μεγαλύτερες του 30% του μηνιάτικου και διευκολύνσεις για να πληρωθούν στο ακέραιο μέχρι το θάνατο...

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ - ΔΝΤ - ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ Η αντιλαϊκή σκυτάλη στο διάδοχο κυβερνητικό σχήμα


Διαχειριστικά ζόρια και αστοχίες. Ούτε μισό βήμα χωρίς τη δανειακή σύμβαση. Βαριά χαράτσια και φόροι στο λαό, πακτωλός κεφαλαίων στους τραπεζίτες και την πλουτοκρατία

Αξεδιάλυτο κουβάρι με τη δανειακή σύμβαση, τη στρατηγική ΕΕ-2020, είναι τα επόμενα αντιλαϊκά πακέτα μέτρων. Αυτά από αύριο κιόλας έρχεται να κλιμακώσει το όποιο διάδοχο κυβερνητικό σχήμα, ανεξάρτητα από το ποια από τις πολιτικές συνιστώσες του ευρωμονόδρομου της υποταγής θα έχει το πάνω χέρι, ποιο από τα κόμματα θα έχει τον πρώτο λόγο στη διαχείριση και διεκπεραίωση των «πολιτικών» υποθέσεων του εκμεταλλευτικού συστήματος.Είτε με «κεντροδεξιά» είτε με «κεντροαριστερά», με κάθε άλλο «εναλλακτικό» συνδυασμό, η πραγματικότητα καθορίζεται από το γεγονός ότι τα μονοπώλια θα αλωνίζουν - διαγκωνιζόμενα και μεταξύ τους - στο επίπεδο της οικονομίας και της παραγωγής, θα συνεχίσουν να καθορίζουν τις «πραγματικότητες», να διαμορφώνουν και τις «λύσεις» για την επάνοδό τους σε συνθήκες διευρυμένης καπιταλιστικής κερδοφορίας και με το λαό τσακισμένο. Απόλυτα του χεριού τους είναι διάφοροι εμφανιζόμενοι καλοθελητές, όλοι όσοι, ανεξάρτητα από τους πολιτικούς φερετζέδες, αφήνουν στο απυρόβλητο, κάνουν γαργάρα την εξουσία των μονοπωλίων. Τα λαϊκά στρώματα μπροστά και στην κάλπη πρέπει να σταθμίσουν το γεγονός ότι όλα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου της υποταγής έχουν «κάνει γαργάρα» όλα τα μετεκλογικά χαράτσια, όπως ακριβώς κάνουν και με τη δανειακή σύμβαση. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ εκτοξεύει «κατηγόριες» σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για το γεγονός ότι άφησαν τα χαρατσόχαρτα για μετά τις εκλογές. Είναι ολοφάνερο το γεγονός ότι και αυτοί από την πλευρά τους παίζουν στο ίδιο αντιλαϊκό γήπεδο. Κατηγορούν τα άλλα κόμματα για το διαδικαστικό μέρος, για την ...καθυστέρηση, προκειμένου να αφήσουν στο απυρόβλητο την ουσία, ταυτόχρονα και το κεντρικό ζητούμενο της πολιτικής τους. Φτύνοντας κατάμουτρα και εμπαίζοντας τα βάσανα του λαού, αρκούνται στις γενικόλογες «καταγγελίες» του μνημονίου, στις προσπάθειες «επαναδιαπραγμάτευσης» κ.ο.κ. Ορισμένοι, οι πιο ...προχωρημένοι, διαπιστώνουν πως το μνημόνιο έχει ήδη ακυρωθεί, ότι είναι και «πολιτικά νεκρό», λες και τα χαράτσια που στέλνουν είναι από διαφορετικό «ευαγγέλιο».
Να και πώς διαμορφώνονται σήμερα ορισμένα από τα βασικά μεγέθη στο εσωτερικό της χώρας:
  • Στα 2,4 δισ. ευρώ καταγράφονται στο 5μηνο φέτος τα εμφανιζόμενα πρωτογενή ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού, αυτά δηλαδή που έχουν διαμορφωθεί χωρίς την πληρωμή των τόκων για την εξυπηρέτηση του κρατικού χρέους, που έχει φορτώσει στο λαό η πλουτοκρατία. Στο ίδιο διάστημα (Γενάρης - Μάης 2012) πλήρωσαν για τόκους στους μεγαλοδανειστές το αστρονομικό ποσό των 8,5 δισ. ευρώ, με αποτέλεσμα το γενικό έλλειμμα να απογειωθεί στα 10,9 δισ. ευρώ και αυτό παρά τη διάλυση των δαπανών που έχουν να κάνουν με τις στοιχειώδεις ανάγκες του λαού.
  • Με στόχο την εμφάνιση «πρωτογενών πλεονασμάτων» από τον κρατικό προϋπολογισμό της ερχόμενης χρονιάς, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών στέλνει το μήνυμα της άμεσης αντιλαϊκής κλιμάκωσης με τη νομοθέτηση μέτρων ύψους 6 δισ. ευρώ που θα τεθούν σε άμεση εφαρμογή. Για το 2014, με βάση και το «μεσοπρόθεσμο πλαίσιο», θα κλιμακώσουν με ακόμη 6 δισ. ευρώ, προκειμένου να πιάσουν τις νόρμες της αντιλαϊκής πολιτικής που έχουν συμφωνήσει με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
  • Στο αστρονομικό ύψος των 125 δισ. ευρώ, κοντά στο 60% του παραγόμενου ΑΕΠ, φτάνουν σήμερα τα δανεικά κεφάλαια των ντόπιων τραπεζών, η «εξάρτησή» τους στο σύστημα των κεντρικών τραπεζών της ΕΕ.
  • Σε περισσότερα από 280 δισ. ευρώ, πάνω από το 135% του ΑΕΠ, διαμορφώνεται μετά και το «κούρεμα» το κρατικό χρέος τους. Είναι απόλυτο βέβαιο, το προεξοφλούν και οι ίδιοι, ότι η επιχείρηση διάσωσης του εκμεταλλευτικού συστήματος, μετά το βάθεμα και την εξάπλωση της καπιταλιστικής κρίσης, θα απαιτήσει ακόμη μεγαλύτερο «κούρεμα», την καταστροφή υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων, που σήμερα λιμνάζουν και αδυνατούν να βρουν κερδοφόρα διέξοδο στο πεδίο της παραγωγής.
  • Ακόμη 18 δισ. ευρώ ήδη εκταμίευσαν μέσα από τη δανειακή σύμβαση οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί (ΕΕ - ΔΝΤ - Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) για τις ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των ντόπιων τραπεζών. Και πρόκειται μόνο για την κάλυψη των τρεχουσών αναγκών τους για ρευστότητα. Το συνολικό προβλεπόμενο πακέτο για τις τράπεζες φτάνει στα 50 δισ. ευρώ, τα οποία επίσης φορτώνουν στις λαϊκές πλάτες. Χωρίς αυτά οι τραπεζίτες δεν είναι σε θέση να κάνουν ούτε μισό βήμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ που βάλλει λάβρος κατά του... μνημονίου κλείνει το μάτι στη συνοδευτική με αυτό δανειακή σύμβαση. Να πώς τοποθετείται, ήδη από την προεκλογική περίοδο, με το οικονομικό πρόγραμμα: «Τράπεζες στην υπηρεσία της κοινωνίας, μοχλός ανάπτυξης» - «Με κάθε πρόσφορο τρόπο εγγύηση των καταθέσεων και η ενίσχυση της ρευστότητας των τραπεζών και της οικονομίας» - «Ενίσχυση της ρευστότητας των τραπεζών». Ο,τι δηλαδή έχει συμφωνηθεί και στη δανειακή σύμβαση με την οποία μπουκώνουν τους τραπεζίτες τους. Δεσμεύεται επίσης να αυξήσει τα φορολογικά έσοδα κατά 4 ποσοστιαίες μονάδες του παραγόμενου ΑΕΠ, ποσά που φτάνουν στα 8 δισ. ευρώ. Θα τα βρουν, λένε, από τη φορολόγηση του πλούτου, χωρίς καν να μπαίνουν στον κόπο να τον προσδιορίσουν. Βγαλμένη μέσα από τις εκθέσεις του ΔΝΤ είναι η «επανεξέταση όλων των ειδικών φορολογικών καθεστώτων και δημιουργία ενός σύγχρονου φοροεισπρακτικού μηχανισμού» που έχουν βάλει στο οικονομικό πρόγραμμά τους. Η φράση ούτε αθώα ούτε και τυχαία μπορεί να έχει «παρεισφρήσει» καθώς με το συγκεκριμένο εννοούν ορισμένες «ελαφρύνσεις» που ισχύουν για ειδικές κατηγορίες εργαζομένων και συνταξιούχων, «ειδικά καθεστώτα» που ισχύουν σε απομακρυσμένες περιοχές της χώρας.
Μια από τα ίδια
Είτε με κεντροδεξιά είτε με κεντροαριστερά, είτε καταγγείλουν είτε «επαναδιαπραγματευτούν», τα χαράτσια - χαράτσια, θα τα αποστέλλουν σωρηδόν από την ερχόμενη εβδομάδα. Τα διαχειριστικά αδιέξοδα διαπιστώνονται και στις αλλεπάλληλες συσκέψεις του οικονομικού επιτελείου. Η «ελπίδα» τους για ανάκαμψη στα φορολογικά έσοδα και τα άλλα αντιλαϊκά χαράτσια μεταφέρεται στο διάδοχο κυβερνητικό σχήμα, αυτό που θα διαμορφώσουν στο μετεκλογικό σκηνικό και που ανάμεσα σε άλλα, πέρα και από τα νέα μέτρα που «αναγκαστικά» θα κλιμακώσουν, έχει να διαχειριστεί και τα σημερινά χαράτσια, αυτά που πέφτουν βροχή από την εκκαθάριση των φορολογικών δηλώσεων που υποβάλλονται φέτος και που αφορούν στα εισοδήματα του 2011.
Σύμφωνα με τους εφαρμοστικούς νόμους του κατά τα λοιπά ...«πολιτικά νεκρού» μνημονίου:
  • Μαζί με τα εκκαθαριστικά της Εφορίας θα στείλουν και το τέλος «αλληλεγγύης» που αφορά στα λαϊκά εισοδήματα (πάνω από 12.000 ευρώ) που αποκτήθηκαν πέρσι. Και το συγκεκριμένο χαράτσι υπολογίζεται με βάση το μεγαλύτερο από το πραγματικό ή «τεκμαρτό» εισόδημα.
  • Αυτοαπασχολούμενοι και μικροεπαγγελματίες, πέρα από το φόρο εισοδήματος, πέρα και από το «τέλος αλληλεγγύης», χαρατσώνονται και με το διογκωμένο από φέτος «τέλος επιτηδεύματος» (500 ευρώ για επαγγελματίες με έδρα σε πόλεις με πληθυσμό πάνω από 200 χιλιάδες και 400 ευρώ στις μικρότερες πόλεις).
  • Με το κόλπο των «τεκμηρίων», μαζικές διαστάσεις παίρνει το χαράτσωμα ανέργων, οικονομικών ανήμπορων λαϊκών νοικοκυριών, με εισοδήματα κατά πολύ χαμηλότερα όχι μόνον από τα όρια της επίσημης φτώχειας, αλλά και από το κουτσουρεμένο αφορολόγητο (5.000 από 12.000 ευρώ).
Ο άλλος δρόμος ανάπτυξης
Η καπιταλιστική κρίση έχει μπροστά μπόλικο δρόμο να διανύσει, βαθαίνει και εξαπλώνεται συνδυασμένα από κρίκο σε κρίκο στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ και μέσα στο λεγόμενο σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης. Φιλολαϊκή διέξοδος υπάρχει μόνο με αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής από τη λαϊκή εξουσία. Ο λαός μπορεί να κάνει αποφασιστικά το βήμα, βγάζοντας ισχυρό το ΚΚΕ στην κάλπη. Από καλύτερες θέσεις να περάσει στην οργανωμένη αντεπίθεση με το ταξικό κίνημα, να ξεχυθεί ορμητικά μπροστά για την ανατροπή της δικτατορίας των μονοπωλίων, με την εγκαθίδρυση της δικής του εξουσίας, για την ολόπλευρη ικανοποίηση των σύγχρονων ανθρώπινων αναγκών, χωρίς τα σαπρόφυτα τους καπιταλιστές και τις κρίσεις τους.

Ανδρέας ΣΑΚΑΡΕΛΟΣ

Το μάθημα της Ισπανίας




Πριν από ένα μήνα ήταν η Γαλλία. Πλήθος αστών πολιτικών και αναλυτών αξιοποίησε τις περιβόητες προτάσεις του νέου Γάλλου Προέδρου Ολάντ για να μας πείσει ότι θα φυσήξει καινούριος άνεμος φιλολαϊκής διαχείρισης στην ΕΕ.
Ανοιχτή ήταν η στήριξη του Ολάντ στο β' γύρο των προεδρικών εκλογών από τον Μελανσόν, τον Γάλλο πολιτικό συνοδοιπόρο του ΣΥΡΙΖΑ. Η προσγείωση για όποιον πίστεψε την προεκλογική προπαγάνδα ήρθε γρήγορα και απότομα. Ο Πρόεδρος Ολάντ εμφανίστηκε ζητώντας τήρηση των δεσμεύσεων της Ελλάδας, εφαρμογή των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων. Ο νέος γαλλικός άνεμος ήταν τελικά προτάσεις για μεγαλύτερα κρατικά πακέτα ενίσχυσης στους μονοπωλιακούς ομίλους, που οδηγούν σε νέα κρατικά χρέη (τα οποία θα κληθούν να πληρώσουν οι λαοί), καθώς και η επαναδιαπραγμάτευση μεταξύ γαλλικού και γερμανικού κεφαλαίου για την κατανομή κερδών, απωλειών και των όρων κρατικού δανεισμού στην Ευρωζώνη.
Ετσι ήρθε η σειρά της Ισπανίας. Απ' τον Τσίπρα μέχρι τον Βενιζέλο, αστοί και οπορτουνιστές πολιτικοί εντόπισαν στη νέα συμφωνία της ισπανικής κυβέρνησης με την Κομισιόν (για τη στήριξη των ισπανικών τραπεζών με δανειοδότηση του ισπανικού κράτους) μια λιγότερο αντιλαϊκή λύση, αφού δεν οδηγεί άμεσα σε δανειακή σύμβαση με μνημόνιο και τρόικα «αλά ελληνικά».
Ομως, η αλήθεια είναι δύσκολο να συγκαλυφθεί απ' το εμπόριο ψεύτικης ελπίδας.
Οι θυσίες στο βωμό της ανταγωνιστικότητας
Το πρώτο μάθημα της Ισπανίας είναι ότι δεν απαιτείται μνημόνιο και τρόικα για να κλιμακωθεί η αντιλαϊκή επίθεση απ' την αστική τάξη κάθε κράτους - μέλους, με τη στήριξη της ΕΕ. Αρκεί η εφαρμογή απ' την κάθε αστική κυβέρνηση των γενικών κατευθύνσεων και δεσμεύσεων της ΕΕ για ανάπτυξη με φθηνότερη εργατική δύναμη, για αντιλαϊκή δημοσιονομική διαχείριση της κρίσης και της υπερχρέωσης του κράτους, για διασφάλιση της ελεύθερης κίνησης κεφαλαίου. Πρόκειται για δεσμεύσεις που διαπερνούν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη Στρατηγική της ΕΕ «Ευρώπη 2020», το Σύμφωνο Δημοσιονομικής Σταθερότητας.
Κοινή συνισταμένη όλων αυτών των κατευθύνσεων της ΕΕ είναι η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων των κρατών - μελών απέναντι στα μονοπώλια της Κίνας, της Ινδίας, της Βραζιλίας, με τους γνωστούς μισθούς πείνας.
Στην Ισπανία ήδη η κυβέρνηση Ραχόι προωθεί ένα θηριώδες πακέτο αντιλαϊκών μέτρων και θυσιών ύψους 27,3 δισ. Περιλαμβάνει μέτρα φοροεπιδρομής στο λαό που ξεπερνούν τα 12 δισ., με αυξήσεις της έμμεσης φορολογίας και των τιμών για λαϊκή κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος. Προωθεί πάγωμα μισθών στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και περικοπές των δαπανών κοινωνικής πολιτικής στην Υγεία, στην Παιδεία, στους νομαρχιακούς προϋπολογισμούς.
Η τελευταία Εκθεση της Κομισιόν συστήνει επιπλέον νέα αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης μετά την προηγούμενη του 2011, ελαστικότερες εργασιακές σχέσεις, μειώσεις μισθών και νέες επιδοτήσεις κεφαλαίου των μονοπωλιακών ομίλων.
Αδιέξοδος, αντιλαϊκός δρόμος
Το δεύτερο μάθημα της Ισπανίας υπογραμμίζει ότι καμία αστική πολιτική διαχείρισης δεν μπορεί να ματαιώσει την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης και την ένταση της ανισόμετρης ανάπτυξης στην ΕΕ. Αναδεικνύει ότι η εκδήλωση της κρίσης οδηγεί σε κλιμάκωση της αστικής αντιλαϊκής επίθεσης, η οποία εξειδικεύεται με τα μνημόνια των δανειακών συμβάσεων (στις περιπτώσεις υπερχρέωσης του κράτους) και όχι το αντίστροφο.
Παρά τις θυσίες του ισπανικού λαού η κρίση στην ισπανική οικονομία βαθαίνει. Ο αστικός Τύπος φωτίζει μόνο την εκδήλωσή της στο χρηματοπιστωτικό τομέα. Ομως, η συρρίκνωση του όγκου της βιομηχανικής παραγωγής φτάνει στο 79% του επιπέδου του 2005 και ιδιαίτερα στο βιομηχανικό τομέα κατασκευών φτάνει στο επίπεδο του 42,6% του 2005. Πρόκειται για κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου που δε βρίσκει διεξόδους επένδυσης με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους.
Η επίσημη ανεργία έχει σπάσει πλέον το φράγμα του 24%. Το νέο πακέτο δανεισμού, ύψους 100 δισ. ευρώ, του ισπανικού κράτους για τη στήριξη των ισπανικών τραπεζών, αυξάνει τα επιτόκια κρατικού δανεισμού και το μέγεθος της κρατικής υπερχρέωσης. Το νέο δάνειο θα συνοδεύεται από εποπτεία του κουαρτέτου Κομισιόν, Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ΔΝΤ και Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Αρχής, ενώ το πιθανό επόμενο βήμα θα είναι η συνολική προσφυγή του ισπανικού κράτους στον προσωρινό μηχανισμό στήριξης (EFSF).
Ταυτόχρονα η ΕΕ στηρίζει ήδη την αστική επίθεση επιτάχυνσης των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων και ιδιωτικοποιήσεων, τη στιγμή που οι φορολογούμενοι σηκώνουν νέα βάρη για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Οξυνση της διαπάλης στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ
Το τρίτο μάθημα της Ισπανίας αφορά στην όξυνση της διαπάλης μέσα στο σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης σχετικά με το μέλλον της, καθώς λόγω της κρίσης οξύνονται οι συνέπειες της ανισόμετρης ανάπτυξης και μεγαλώνει τελικά η απόσταση συμφερόντων της άρχουσας τάξης της Γερμανίας απ' τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία.
Στο γαλλικό αίτημα, με τη στήριξη της αμερικανικής κυβέρνησης Ομπάμα, να αναλάβει η Γερμανία μεγαλύτερα βάρη και ρόλο εγγυητή για το δανεισμό των υπερχρεωμένων κρατών της ΕΕ, η γερμανική κυβέρνηση αντεπιτίθεται. Μπροστά στην επόμενη Σύνοδο της ΕΕ καταθέτει για συζήτηση πλαίσιο βημάτων ενοποίησης της οικονομικής πολιτικής αλλά και πολιτικής ενοποίησης.
Καθυστερεί στην αποφασιστική στήριξη του ισπανικού και του ιταλικού κεφαλαίου ώστε η Ισπανία και η Ιταλία από ακόμα πιο εξασθενημένη θέση να δεχθούν ένα συμβιβασμό που διασφαλίζει τη γερμανική ηγεμονία. Στη γερμανική πρωτοβουλία αντιδρούν Γαλλία και ΗΠΑ. Φυσικά, η εμπλοκή των ΗΠΑ στη διαπάλη για το μέλλον της Ευρωζώνης δεν περιορίζεται μόνο στο στόχο του περιορισμού της γερμανικής ηγεμονίας, ούτε εξαντλείται στο πεδίο του ανταγωνισμού ευρώ - δολαρίου ως διεθνών αποθεματικών νομισμάτων. Διαπλέκεται με τον ανταγωνισμό για τον έλεγχο των αγορών, των ενεργειακών πηγών και τη διασφάλιση γεωπολιτικής υπεροχής ιδιαίτερα στο κρίσιμο πεδίο της Ανατολικής Μεσογείου. Ο λαός της Ελλάδας και των υπόλοιπων κρατών της ΕΕ, σε αντίθεση με την αστική τάξη, δεν έχει κανένα συμφέρον να εμπλακεί και να στοιχηθεί στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις που οξύνονται.
Για το επόμενο διάστημα δύο ενδεχόμενα είναι πιθανά. Ενας ακόμα πιο αντιδραστικός μεσοπρόθεσμος συμβιβασμός, που θα δίνει υπερεξουσίες στην Κομισιόν για να κλιμακωθεί η αντιλαϊκή επίθεση σε όλα τα κράτη - μέλη ή μια αναμόρφωση της σημερινής Ευρωζώνης, με διαφορετικές επίσημες ταχύτητες και εξαναγκασμό σε αποχώρηση ορισμένων αδύνατων κρίκων, όπως η Ελλάδα. Οι πιθανότητες να συμβεί το δεύτερο ενδεχόμενο θα αυξηθούν στην περίπτωση που η Ισπανία και η Ιταλία προσφύγουν στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης χωρίς να έχει διαμορφωθεί ο νέος γαλλογερμανικός συμβιβασμός.
Η «μετάφραση» για την Ελλάδα αυτών των δύο ενδεχόμενων ισοδυναμεί στη μια περίπτωση με επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης, παράταση στην εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων, νέο «κούρεμα» και υπογραφή νέου μνημονίου με έμφαση στην επιτάχυνση των αναδιαρθρώσεων και στην άλλη περίπτωση με την έξοδο της καπιταλιστικής Ελλάδας απ' την Ευρωζώνη με κρατική χρεοκοπία. Διάφορες παραλλαγές, όπως της προσωρινής εξόδου απ' την Ευρωζώνη, δεν αναιρούν το κύριο, την πορεία επιδείνωσης για τα λαϊκά στρώματα.
Αυτά κρύβουν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, που επιχειρούν να εγκλωβίσουν τη λαϊκή συνείδηση στο σκηνικό του νέου αστικού διπολισμού. Μόνο το ΚΚΕ προετοιμάζει το λαϊκό κίνημα να οργανώσει την αντεπίθεσή του μπροστά στην επιδείνωση της κατάστασης που έρχεται για τους μισθωτούς και τους αυτοαπασχολούμενους.
Η διέξοδος που προβάλλει μαχητικά το ΚΚΕ για «αποδέσμευση απ' την ΕΕ με λαϊκή εξουσία» προσανατολίζει σωστά την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης στους χώρους δουλειάς, στους κλάδους, στις γειτονιές. Διασφαλίζει ότι οι σκληρές μάχες οι οποίες θα δοθούν το επόμενο διάστημα για την ανακοπή της αστικής επίθεσης και την απόσπαση προσωρινών κατακτήσεων δε θα ξεφουσκώσουν, θα ανοίγουν δρόμο γι' αυτή τη νικηφόρα προοπτική.
Αποτελεί τη μοναδική απάντηση στη διαβρωτική λογική του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, που καλούν το λαό να σκεφτεί «ρεαλιστικά» πόσα επιπλέον θα χάσει.
Στο πραγματικό δίλημμα «λαϊκή αντεπίθεση ή εξαθλίωση του λαού» η απάντηση είναι μία: Τώρα όσο το δυνατόν πιο ισχυρό ΚΚΕ.

Του
Μάκη ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*
*Ο Μάκης Παπαδόπουλος είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος του Τμήματος Οικονομίας

Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

Η «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» η θεωρία των «άκρων» και ο αντικομμουνισμός


Το θέμα «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» έχει γίνει προσφιλές θέμα αρθρογραφίας στον αστικό Τύπο. Παίρνουν αφορμή από την τραμπούκικη δράση της «Χρυσής Αυγής» που είναι γέννημα του αστικού πολιτικού συστήματος, των ίδιων των καπιταλιστών. Λένε περίπου το εξής: «Τα κόμματα των άκρων εκτινάζονται σε επίπεδα πρωτόγνωρα. Αυτό μοιάζει πολύ με το τέλος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης».
Υπάρχει και η άλλη εκδοχή της ίδιας προπαγάνδας. Αυτή της «θεωρίας των άκρων», ταυτίζοντας τη δράση διαφόρων ομάδων προβοκατόρων, παρακρατικών, εθνικιστών, ακροδεξιών, με τη δράση του εργατικού κινήματος. Στα αστικά ΜΜΕ υπάρχει πληθώρα δημοσιευμάτων και συζητήσεων δημοσιογράφων, αστών πολιτικών για τα «λίγα άτομα» που κλείνουν λιμάνια, βάζουν πανό στην Ακρόπολη, δημιουργούν εικόνες βίας, ταυτίζοντας τη δράση των ακροδεξιών στοιχείων, τραμπούκων που πουλούν προστασία τη νύχτα, με τη δράση του ταξικού εργατικού κινήματος, την πάλη των συνδικάτων που αποφασίζουν με τον πιο δημοκρατικό τρόπο την οργάνωση των διεκδικητικών τους αγώνων κόντρα στην αντεργατική πολιτική, τη δράση του ΠΑΜΕ, αλλά και του ΚΚΕ συνεχίζοντας την επικίνδυνη προπαγάνδα των κινδύνων από «τα άκρα». Ταυτίζοντας, δηλαδή, την οργανωμένη ταξική εργατική δράση κόντρα στον καθολικό πόλεμο του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, των κομμάτων του στην εργατική τάξη, στα φτωχά λαϊκά στρώματα, στις κατακτήσεις και τα δικαιώματά τους, στο αναφαίρετο δικαίωμα ως παραγωγών του πλούτου που τους τον κλέβουν οι καπιταλιστές, να ζουν οι οικογένειές τους καλύπτοντας όλες τις σύγχρονες ανάγκες τους, με τη δράση ομάδων και μηχανισμών που στοχεύουν στην υπονόμευση, στο τσάκισμα του οργανωμένου εργατικού, λαϊκού κινήματος, της αντιμονοπωλιακής αντικαπιταλιστικής πάλης.
Εμφανίζουν ένα δικό τους μοχλό στήριξης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας, αυτό κάνουν οι ομάδες παρακρατικών, ακροδεξιών, προβοκατόρων, ως δήθεν εχθρό της κοινωνίας, αφού τάχα δρα ενάντιά τους με ακραίες ενέργειες και δράσεις, και τον ταυτίζουν, για να τρομοκρατήσουν τις λαϊκές δυνάμεις, να τις αποτρέψουν από τη συμμετοχή στον οργανωμένο αγώνα, να τις χειραγωγήσουν, με το οργανωμένο εργατικό λαϊκό κίνημα η πάλη του οποίου επίσης χαρακτηρίζεται ακραία, αντικοινωνική. Ετσι λένε, «τα άκρα» οδηγούν στην καταστροφή, στο χάος.
Για παράδειγμα, προβοκάτσιες που οργανώνονται συνήθως όταν το ταξικό εργατικό κίνημα, ιδιαίτερα στο τελευταίο δίχρονο, οργάνωσε τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, που εξελίχθηκαν με χτύπημα των διαδηλώσεων, παίρνοντας αφορμή καταστροφές, ακόμη και φωτιές σε κτίρια, στις οποίες έδρασαν κράτος και παρακράτος από κοινού για να συκοφαντηθεί ο ταξικός αγώνας, με την αξιοποίηση των κουκουλοφόρων, των λεγόμενων αντιεξουσιαστών, ακροδεξιών συμμοριών, μπράβων της νύχτας κ.λπ. Με οργάνωση και εκτέλεση σχεδίου καταδρομικών ενεργειών, που έδειχναν καλά εκπαιδευμένους ανθρώπους, με εκπαίδευση που παραπέμπει σε μηχανισμό για κατασταλτικές ενέργειες σε κατοικημένες περιοχές και με ανάλογο εξοπλισμό. Για παράδειγμα, ταυτόχρονες φωτιές στο κέντρο της Αθήνας, όπως στις 12 Φλεβάρη 2012, και με εμπρηστικό υλικό που αφενός δεν έσβηνε εύκολα αφετέρου έλιωνε μέταλλο, σύμφωνα με την εκτίμηση πυροσβεστών, που αξιοποιήθηκαν και για την ενδυνάμωση της «προπαγάνδας των άκρων» και της θεωρίας του τέλους της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης».
Παλιά η θεωρία «των άκρων». Ο Ευ. Αβέρωφ, υπουργός της ΝΔ στη 10ετία του '70, ο επονομαζόμενος και γεφυροποιός γιατί αθώωνε τους χουντικούς πραξικοπηματίες για να συσπειρώσει όσους τους ακολουθούσαν στη ΝΔ, ήταν ο «νονός» της θεωρίας του «αριστεροχουντισμού», δηλαδή της ταύτισης του ΚΚΕ με τους χουντικούς. Αυτός προπαγάνδιζε μ' αυτόν τον τρόπο τη θεωρία «των άκρων» και την αναπαρήγαγαν τότε τα αστικά ΜΜΕ. Αυτή η προπαγάνδα των άκρων είναι η ίδια βρώμικη προπαγάνδα ταύτισης φασισμού - κομμουνισμού.
Η «Καθημερινή» σε άρθρο της για «τα άκρα» και πόσο επικίνδυνα είναι, έγραφε ότι έτσι πήρε ο Χίτλερ την εξουσία, κυριάρχησε με τέτοιες ομάδες και όπλα στις γειτονιές. Σκόπιμα ξέχασε να γράψει ότι τον Χίτλερ τον ανέβασαν στην κυβερνητική εξουσία οι καπιταλιστές, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, αφού το κόμμα του ήταν στο δικό τους μπλοκ και ότι τη μεγαλύτερη συμβολή στην άνοδό του είχε το Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα.
Και επειδή τελευταία, με αφορμή τη «Χρυσή Αυγή» ξαναζέσταναν τη θεωρία των άκρων και της Βαϊμάρης να συμπληρώσουμε εδώ ότι το φασιστικό μόρφωμα της «Χρυσής Αυγής» το ήθελαν και το θέλουν τα ίδια τα αστικά κόμματα και το ίδιο το αστικό πολιτικό σύστημα. Είναι ένα χρήσιμο χαρτί τους που ιστορικά το ρίχνουν στο τραπέζι, για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Και μάλιστα, στη σημερινή συγκυρία, αυτό το μόρφωμα δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι εμφανίστηκε σε συνθήκες ακραίου και χυδαίου αντικομμουνισμού, εξίσωσης και ταύτισης φασισμού - κομμουνισμού. Θυμίζουμε μόνο περιπτώσεις αστικών μέσων που προπαγάνδισαν αυτήν την ταύτιση λίγο πριν τις εκλογές της 6ης Μάη. Εγραφαν τα ΝΕΑ την τελευταία βδομάδα: «...εξ όσων γνωρίζω ούτε ο Χίτλερ, ούτε ο Στάλιν, ούτε ο ναζισμός, ούτε ο κομμουνισμός έχουν καμία σχέση με το δημοκρατικό αίσθημα κανενός. Δεν ξέρω αν εξισώνονται απολύτως, αν ταυτίζονται εκ του αποτελέσματος ή αν προέρχονται από την ίδια μήτρα...». Ακόμα, έγραφε η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: «Γιατί να είναι το ΚΚΕ στη Βουλή και όχι η Χρυσή Αυγή;».
Για την άτιμη προπαγάνδα περί των «άκρων», για τη βρώμικη και εξίσου ανιστόρητη εξίσωση φασισμού - κομμουνισμού έχουμε γράψει αρκετά στο «Ριζοσπάστη» με αφορμή και τα κατά καιρούς ψηφίσματα και αποφάσεις ιμπεριαλιστικών ενώσεων και κρατών (ΕΕ, Συμβούλιο της Ευρώπης, κυβερνήσεις της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, κ.ά.). Και θα συνεχίσουμε να γράφουμε, καθώς το ιδεολογικό δόγμα περί «ολοκληρωτισμού» αποτελεί πλέον βασικό στοιχείο όχι μόνο της αστικής ιδεολογίας αλλά και διάφορων ρευμάτων του οπορτουνισμού.
Η αστική τάξη γνωρίζει καλά ότι η εξουσία της διασφαλίζεται μόνο όσο το προλεταριάτο δε συναισθάνεται το ρόλο του ως «τάξη για τον εαυτό της» και μόνο όσο η μεγάλη πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων θα περιπλανιέται σε απατηλούς ιδεολογικούς λαβύρινθους που κατασκεύασαν οι καπιταλιστές, για να εμποδιστεί η προσέγγιση της αντικειμενικής αλήθειας, ο ταξικός χαρακτήρας της καπιταλιστικής κοινωνίας και κατ' επέκταση, ο ταξικός χαρακτήρας της αστικής εξουσίας, με όποια μορφή κι αν αυτή προβάλλει.
Κόντρα στην αντικειμενική πραγματικότητα, η αστική τάξη, προβάλλεται ως ενοποιητικός φορέας της κοινωνίας, ως το «μέσον» που έχει ταχθεί στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του «συνόλου», του «έθνους», του «λαού». Ετσι π.χ. «για το καλό όλων των Ελλήνων» και όχι για την εξασφάλιση των καπιταλιστικών συμφερόντων αποφάσισαν την εφαρμογή «μνημονιακών» πολιτικών που καταβαραθρώνουν τις συνθήκες ζωής της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας! «Για το καλό των λαών» και όχι για τα μονοπωλιακά συμφέροντα διεξάγουν πολέμους και σφαγές λαών! «Για το καλό όλου του έθνους» ματοκύλισαν πάμπολλες φορές εργατικούς απεργιακούς αγώνες! Ταυτόχρονα, με την αυτοανακήρυξή τους σε «μέσον» και σε φορέα εκπροσώπησης του «συνόλου» και του έθνους οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί εκπρόσωποί τους βάφτισαν και την υποταγή στα συμφέροντά τους σε «κοινωνική συνοχή». Κατ' αυτούς, όποιος αντιστρατεύεται τα συμφέροντά τους δεν είναι «απλά» ταξικός αντίπαλος, αλλά «εχθρός του λαού», φορέας της «καταστροφής». Αυτά ισχυρίζονταν κάθε φορά μπροστά στις μεγάλες κινητοποιήσεεις του λαού, όχι μόνο η ΝΔ αλλά και η ΠΑΣΟΚική και Καρατζαφερική ιδεολογική τρομοκρατία, σε συγχορδία με τα περισσότερα αστικά μέσα μαζικής προπαγάνδας. Για την «κοινωνική συνοχή» πασχίζει όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτική ή συνδικαλιστική έκφραση.
Οσοι ξεσηκώνουν τον κουρνιαχτό των «άκρων», το κάνουν μόνο και μόνο για να αποκρύψουν το ταξικό τους μίσος για το Κομμουνιστικό Κόμμα και την εργατική τάξη. Την ίδια θεωρία αξιοποίησαν και οι Γερμανοί ιμπεριαλιστές στις αρχές της δεκαετίας του 1950, για να απαγορεύσουν τη δράση του ΚΚ και των αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων: στο όνομα της υπεράσπισης της «δημοκρατίας» από τα «άκρα». Μόνο που τότε κορυφώνονταν και η πολιτική, διοικητική και οικονομική αποκατάσταση των περισσότερων βασικών στελεχών του ναζισμού, που είχαν καταδικαστεί ακόμα και από διεθνή δικαστήρια! Με πρόσχημα την «καταπολέμηση των άκρων», στις μέρες μας, σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, οι πολέμιοι του φασισμού διώκονται και οι συνεργάτες του ανακηρύσσονται σε εθνικούς ήρωες! Οπως στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες της Βαλτικής.
Τι είναι όμως αυτό το διαβόητο τέλος της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης»;
Στις 28 Φλεβάρη 1933, ύστερα από πρόταση της κυβέρνησης του Χίτλερ, ο πρόεδρος της Γερμανίας Χίντενμπουργκ ανέστειλε με έκτακτο διάταγμα όλα τα άρθρα του Συντάγματος της Βαϊμάρης που εγγυόντουσαν την ελευθερία του ατόμου, του λόγου, του Τύπου, των συγκεντρώσεων και της ίδρυσης συνδικαλιστικών Οργανώσεων. Ετσι, λένε, καταλύθηκε το Σύνταγμα της Βαϊμάρης και επικράτησε ο φασισμός. Αντικαταστάθηκε μια μορφή διακυβέρνησης της δικτατορίας των μονοπωλίων με μία άλλη.
Ποια είναι όμως η πραγματική ιστορία; Οσο κι αν η αστική ιστοριογραφία πασχίζει να πείσει ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία, που εγκαθιδρύθηκε στη Γερμανία με την κατάργηση της μοναρχίας και με την υιοθέτηση δημοκρατικού συντάγματος από την Γερμανική Εθνοσυνέλευση, στην πόλη Βαϊμάρη της Θουριγγίας (28/2/1919) αποτελεί κατάκτηση του λαού που επαναστάτησε το Νοέμβρη του 1918, η εγκαθίδρυσή της, «ο βίος και η πολιτεία της» δείχνουν ξεκάθαρα ότι αυτή δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένας πρόσκαιρος συμβιβασμός των μεγαλοκαπιταλιστών, που εξασφάλισε την εξουσία τους από τον «εχθρό λαό».
Η γερμανική προλεταριακή επανάσταση (3 Νοέμβρη 1918 - Γενάρη 1919, στη Βαυαρία έως τον Απρίλη του ίδιου έτους) έχοντας ως υπόβαθρο, όπως και η Οχτωβριανή της Ρωσίας του 1917, τη μαζική εξαθλίωση που επέφερε για τις λαϊκές μάζες ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, παρουσίασε κοινά χαρακτηριστικά με εκείνη, όπως για παράδειγμα τα επαναστατικά συμβούλια εργατών και ναυτών. Η μεγάλη ποιοτική διαφορά ήταν το γεγονός ότι στη Γερμανία απουσίαζε το μαζικό και ταξικά συνεπές κόμμα του προλεταριάτου, το κομμουνιστικό (οι πρωτοπόροι επαναστάτες της ομάδας «Σπάρτακος» προχώρησαν στη δημιουργία τέτοιου κόμματος στο απόγειο της επανάστασης). Παρ' όλα αυτά, η δράση του προλεταριάτου, με αρχικούς στόχους που ξεπερνούσαν τα καπιταλιστικά πλαίσια κλόνισε σοβαρά την εξουσία της ηττημένης στον πόλεμο γερμανικής αστικής τάξης.
Αν και η δράση των επαναστατημένων μαζών προσέγγιζε την αντικειμενική ανάγκη της σύμπλεξης των εθνικών και αστικοδημοκρατικών διεκδικήσεων με τη διεκδίκηση της προλεταριακής εξουσίας, η ελλιπής αντίληψη που είχαν για το σοσιαλισμό και για το δρόμο που οδηγεί σε αυτόν (στρατηγική), καθώς και οι αυταπάτες που διατηρούσαν ως προς το χαρακτήρα του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (το κόμμα που με το ξέσπασμα του πολέμου ηγεμόνευσε στο χώρο του σοσιαλσοβινισμού) υποχρεωτικά οδηγούσε στο συμβιβασμό με τους αστούς, στην καλλιέργεια κοινοβουλευτικών αυταπατών και στον περιορισμό ακόμα και των αστικών μεταρρυθμίσεων. Ενώ, για παράδειγμα, οι μάζες αρχικά διεκδικούσαν, μεταξύ άλλων, την κατάργηση της στρατοκρατίας και του ιδιαίτερου ρόλου του στρατού στην πολιτική ζωή, οι σοσιαλδημοκράτες που ασκούσαν πλέον την κυβερνητική εξουσία, συνεπείς στις δεσμεύσεις τους, όχι απέναντι στις επαναστατημένες μάζες, αλλά απέναντι στους αστούς, αξιοποίησαν τον αυτοκρατορικό στρατό για να πνίξουν στο αίμα το εξεγερμένο προλεταριάτο του Βερολίνου και άλλων πόλεων και αργότερα της Βαυαρίας. Με αφορμή τη στυγνή δολοφονία των ηγετών της επανάστασης Κ. Λίμπκνεχτ και Ρ. Λούξεμπουργκ, ο Λένιν σε ομιλία του στις 19/1/1919 κατάγγειλε το νέο ρόλο που ανέλαβε η ηγεσία του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας (SPD), τους Εμπερτ (Ebert) και Σάιντεμαν (Scheidemann) ως δημίους των προλεταριακών ηγετών, τονίζοντας ταυτόχρονα ότι «... η "Δημοκρατία" είναι τελικά ένα μασκάρεμα της αστικής ληστείας και της πιο κτηνώδους βίας».
Η συντακτική εθνοσυνέλευση που εκλέχτηκε το Γενάρη του 1919 και η υιοθέτηση του Συντάγματος της Βαϊμάρης (4-28 Φλεβάρη) αντικατόπτριζαν την εδραίωση ξανά της εξουσίας των αστών, που σε σχέση με την προπολεμική περίοδο, δε χρειάζονταν πλέον να τη μοιράζονται και με τον αυτοκράτορα (Κάιζερ). Η οικογένεια του τελευταίου και συνολικά οι διάφοροι ευγενείς έπρεπε να ικανοποιηθούν με το γεγονός ότι οι εξαγγελίες της επανάστασης περί απαλλοτρίωσης της περιουσίας τους έμεινε κενό γράμμα. Αξίζει να σημειωθεί ότι ακόμα και ο όρος Reich (Ράιχ = αυτοκρατορία - «βασίλειο») παρέμεινε στο νέο Σύνταγμα, παρά την πρόταση που τέθηκε για αλλαγή του σε «Δημοκρατία» (Republik).
Το Σύνταγμα της Βαϊμάρης, σε σύγκριση με το προηγούμενο του Βίσμαρκ (1871) εμπεριείχε πιο προωθημένες διατάξεις (όπως η γενίκευση του δικαιώματος ψήφου σε όλους τους «πολίτες» άνω των 20 ετών, η δυνατότητα διεξαγωγής δημοψηφισμάτων, κ.λπ.), που απλά απέβλεπαν στην πρόσδεση του λαού στα συμφέροντα των καπιταλιστών. Για την αποφυγή οποιασδήποτε «παρεξήγησης» επ' αυτού, το άρθρο 48 του Συντάγματος έδινε στον Πρόεδρο της χώρας (αναδεικνυόταν με άμεση ψηφοφορία από το λαό) να αναστέλλει όλες τις συνταγματικές ελευθερίες και να διατάσσει την επέμβαση των ενόπλων δυνάμεων, στην περίπτωση «που παρεμποδίζεται σημαντικά ή απειλείται η δημόσια ασφάλεια και τάξη» (αντίστοιχες διατάξεις έχουν όλα τα αστικά συντάγματα.)
Το εν λόγω άρθρο αξιοποιήθηκε κατά κόρον την περίοδο 1919 - 1933 για την καταστολή εργατικών απεργιακών αγώνων, για τη διάλυση συνταγματικά εκλεγμένων κυβερνήσεων των κρατιδίων όταν αυτές δεν ταίριαζαν απόλυτα με τις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης, για την «εν ψυχρώ» προώθηση των πιο αντιδραστικών απαιτήσεων των μεγαλοβιομηχάνων, για την αναστολή της κοινοβουλευτικής δράσης και στο τέλος, ως κατώφλι για το πέρασμα στην ανοιχτή φασιστική δικτατορία των εθνικοσοσιαλιστών.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε με βεβαιότητα, αν τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι αυτά που συγκινούν τους υπερασπιστές της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, ή οι οικονομικές και κοινωνικές της επιδόσεις.
Γεγονός είναι ότι στα πρώτα χρόνια, ως απόρροια και της ήττας στον πόλεμο, εμφανίζεται ένα πρωτόγνωρο πληθωριστικό «τσουνάμι»1, που ενέτεινε κατά πολύ την αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου σε βάρος της εργατιάς και των μικροαστικών στρωμάτων και προς όφελος των μονοπωλιακών ομίλων που γιγάντωναν μέρα με τη μέρα, μέσα και από τη ραγδαία διαδικασία συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης (μόνο ο πολυεκατομμυριούχος Χούγκο Στίνες (Hugo Stinnes) την περίοδο του ραγδαίου πληθωρισμού εξαγόρασε 1.664 επιχειρήσεις με 300.000 εργαζόμενους!). Καθ' όλη τη δεκαετία του '20 η αναδιανομή λειτούργησε και προς όφελος των μονοπωλίων των νικητριών δυνάμεων του πολέμου, με βάση τις πολεμικές αποζημιώσεις, που προέβλεπε η συνθήκη των Βερσαλιών και οι κατοπινές ενδοϊμπεριαλιστικές ρυθμίσεις. Ιδιαίτερα ενισχυμένη παρουσία στη Γερμανία απέκτησαν οι αμερικάνικοι μονοπωλιακοί όμιλοι και ειδικά οι τραπεζικοί.
Αν τα πρώτα χρόνια της Βαϊμάρης, οι πραξικοπηματικές απόπειρες στρατιωτικών (το Μάρτη 1920 οι μοναρχικοί στρατιωτικοί με επικεφαλής το γενικό επιτελάρχη Καπ (Kapp), το στρατηγό Λούντεντορφ (Lundendorff) κ.ά. και το Νοέμβριο του 1923 ο Χίτλερ ξανά με το Λούτεντορφ) αποτυγχάνουν να καταλύσουν την αστική δημοκρατία, αυτό οφειλόταν τόσο στο γεγονός ότι το συγκροτημένο πλέον ΚΚ Γερμανίας τέθηκε επικεφαλής αποφασιστικών εργατικών ένοπλων αγώνων, όσο και στο γεγονός ότι η σφοδρή ενδοκαπιταλιστική διαπάλη ανάμεσα σε διάφορους μονοπωλιακούς ομίλους για την πρωτοκαθεδρία, δεν επέτρεπε τη σύνταξη κοινού σχεδίου αντιμετώπισης της συνταγματικής δημοκρατίας και την ύπαρξη κοινής εναλλακτικής πρότασης. Αυτό δε σημαίνει ότι οι αστοί αντιμετώπισαν με αδιαφορία το φασισμό. Απλά δεν είχαν καταλήξει ποιο από τα πάμπολλα εκείνη την εποχή παραστρατιωτικά, εθνικιστικά και φασιστικά σχήματα ήταν το καταλληλότερο. Πάντως, αν στην αρχή το Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Γερμανίας (NSDAP) του Χίτλερ είχε ως χρηματοδότες (η «διαπλοκή» και τότε ήταν σύμφυτη του καπιταλισμού) Βαυαρούς καπιταλιστές μεσαίου μεγέθους, ήδη τον Οκτώβρη του 1923 (μόλις ένα μήνα πριν το αποτυχημένο πραξικόπημα) ο Φριτς Τύσσεν (Fritz Thyssen - επικεφαλής του ομώνυμου ομίλου) το ενίσχυσε με 100.000 χρυσά μάρκα2. Αντίστοιχα έπραξε και ο έτερος μεγαλοβιομήχανος Ερνστ φον Μπόρζιχ (ErnstvonBorsig). Αλλά και το αστικό πολιτικό σύστημα συνολικά δε φάνηκε εχθρικό σε τέτοια φαινόμενα. Ετσι ο Χίτλερ για την απόπειρά του καταδικάστηκε «επί εσχάτη προδοσία» σε 5 χρόνια φυλάκιση, αλλά ήδη το Δεκέμβρη 1924 ήταν και πάλι ελεύθερος και με πολιτικά δικαιώματα. Ο δε Λούντεντορφ δεν δικάστηκε καν! Και όλα αυτά χωρίς την παραμικρή ένσταση των σοσιαλδημοκρατών και αστών «λάτρεων» της αστικής δημοκρατίας.
Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί, ότι καθ' όλη την περίοδο 1919 - 1932, στην κυβερνητική εξουσία το σοσιαλδημοκρατικό και τα αστικά κόμματα (τα περισσότερα εμπεριείχαν στην ονομασία τους και τον προσδιορισμό «λαϊκό») είτε εναλλάσσονταν το ένα με το άλλο, είτε συγκυβερνούσαν, χωρίς όμως κανένα από αυτά να μπορεί να υλοποιήσει τις δημαγωγικές εξαγγελίες για «τη σωτηρία του Λαού», που όλο αυτό το διάστημα, με πρωτοπορία την εργατική τάξη συνέχιζε να διεκδικεί τα δικαιώματά του με διάφορες μορφές (ένοπλες εξεγέρσεις, απεργίες, κλπ.). Ούτε βέβαια δεν μπόρεσαν, παρά την «ικανότητά» τους να κρατήσουν τη Γερμανία έξω από τη δίνη της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης του 1929. Αυτό που κατάφεραν (γιατί αυτό άλλωστε επιδίωκαν) είναι με τις επιχορηγήσεις, με κρατικές παραγγελίες και με άλλα εξίσου «δημοκρατικά» μέτρα να ενισχύσουν ξανά και σε παγκόσμιο επίπεδο τη θέση της ντόπιας χρηματιστικής ολιγαρχίας. Το 1932, καθώς η επίδραση της οικονομικής κρίσης και η δράση των κομμουνιστών ανεβάζουν σημαντικά το οργανωμένο εργατικό κίνημα, επιλέγεται η απομάκρυνση της σοσιαλδημοκρατίας από την κεντρική κυβέρνηση (παρέμεινε κυβέρνηση όμως στο μεγαλύτερο κρατίδιο, την Πρωσία) ακριβώς για να μην απολέσει την «έξωθεν καλή μαρτυρία» και για να μπορέσει πιο πειστικά να κρατήσει τα εργατικά στρώματα και τα συνδικάτα τους, υπό τον έλεγχό της. Ταυτόχρονα, η αμιγώς αστική κυβέρνηση «εθνικής συγκέντρωσης» (30/5/1932) άνοιγε το δρόμο του συνταγματικά νόμιμου «πραξικοπήματος» της εφαρμογής του άρθρου 48 που αναφέρεται παραπάνω. Με βάση αυτό εκδιώχθηκε η σοσιαλδημοκρατία και από τους πρωσικούς κυβερνητικούς θώκους (Ιούλης 1932). Ακολούθησε μια σειρά εναλλαγών αστών εκπροσώπων στην κυβέρνηση, με μοναδικό φανερό κριτήριο τις προσωπικές επιλογές του Προέδρου του Ράιχ και πρώην δεξί χέρι του αυτοκρατορικής εξουσίας Χίντενμπουργκ3, με πραγματική όμως βάση τις υποδείξεις των μονοπωλίων. Και όταν αυτή η τακτική νομιμοποιήθηκε και στα ευρύτερα στρώματα και ενώ το χιτλερικό κόμμα παρουσίαζε σημαντικά εκλογικά σημάδια κάμψης4, στις 30 Ιανουαρίου 1933, κατόπιν «παραίνεσης» και πάλι των μονοπωλίων, με τον ίδιο συνταγματικά νόμιμο τρόπο διορίστηκε καγκελάριος ο Χίτλερ. Σ' αυτή τη «συνταγματικότητα» πιστή η σοσιαλδημοκρατία και στο όνομα της «νομιμότητας της κυβέρνησης», αρνήθηκε ακόμα και την πρόταση του ΚΚ Γερμανίας για την από κοινού οργάνωση γενικής πολιτικής απεργίας ενάντια στον Χίτλερ. Είχε έρθει πλέον ο καιρός για τους Γερμανούς ιμπεριαλιστές, να πάρουν πίσω και την παραμικρή παραχώρηση που είχαν κάνει προς το λαό, για να ανακόψουν το επαναστατικό ρεύμα του 1918/20.
Στην περίοδο της οικονομικής κρίσης 1929 - 1933, οι ιδιοκτήτες των μονοπωλίων στη Γερμανία είχαν να αντιμετωπίσουν την ανάπτυξη του αντικαπιταλιστικού κινήματος και το δυνάμωμα της επιρροής του Κομμουνιστικού Κόμματος, αυτός ήταν ο αντίπαλός τους, αυτό φοβούνταν. Η ανησυχία τους μεγάλωνε γιατί το κύρος των παλαιών αστικών κομμάτων - του γερμανικού Λαϊκού, του γερμανικού Δημοκρατικού, του βαυαρικού Λαϊκού και άλλων - έπεφτε συνεχώς στις εργατικές συνειδήσεις. Ταυτόχρονα, έπεφτε και η επιρροή του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Οι εργάτες έδειχναν ολοένα και πιο μεγάλη δυσαρέσκεια, γιατί οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας που ήταν στην κυβέρνηση ψήφιζαν έκτακτα διατάγματα και αντιδραστικά μέτρα ενάντια στα εργασιακά και άλλα δικαιώματα.
Μήπως τηρουμένων των αναλογιών σήμερα στην Ελλάδα δεν υπάρχουν παρόμοια φαινόμενα; Αδυναμία διαχείρισης της οικονομικής κρίσης έτσι που να χειραγωγούν το λαό, πτώση της επιρροής των αστικών κομμάτων;
Το φασιστικό κόμμα του Χίτλερ, που αυτοονομαζόταν Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα, ανέπτυξε μια πλατιά αδίσταχτη δημαγωγία. Οι Γερμανοί φασίστες δήλωναν πως όλα τα δεινά των εργαζομένων της Γερμανίας τα προκαλούσε η Συνθήκη των Βερσαλιών (συνθήκη που υπογράφτηκε με βαρείς όρους για τη Γερμανία μετά την ήττα της στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο) και υπόσχονταν μόλις πάρουν την εξουσία να καταργήσουν αμέσως τη Συνθήκη των Βερσαλιών και τους περιορισμούς που σχετίζονταν με τους εξοπλισμούς, να αγωνιστούν για να ξαναπάρει η Γερμανία τα εδάφη που είχε χάσει ύστερα από τον παγκόσμιο πόλεμο του 1914-1918 και να αποκτήσει καινούρια εδάφη. Στους ανέργους υπόσχονταν εργασία και αύξηση των βοηθημάτων, στους εργάτες μεγαλύτερα μεροκάματα και καλυτέρευση των όρων εργασίας, στους μικροαγρότες την κατάργηση των ενοικίων για τη γη, των χρεών και τη χορήγηση επιχορηγήσεων, στους μικρεμπόρους και στους επαγγελματοβοτέχνες μείωση των φόρων και χορήγηση πιστώσεων με χαμηλό τόκο, στους πληγέντες από τον πληθωρισμό οικονομική αποζημίωση, στους πρώην αξιωματικούς τη δημιουργία καινούριου στρατού και την εφαρμογή της ρεβανσιστικής ιδέας.
Ετσι στις εκλογές για το Ράιχσταγκ το Μάη του 1928, το κόμμα του Χίτλερ συγκέντρωσε μόλις το 2,6% των ψήφων, αλλά δύο χρόνια αργότερα, στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 1930 τα ποσοστά του εκτοξεύονται στο 18,3%, συγκεντρώνοντας 6,4 εκατ. ψήφους, και 107 βουλευτές με επικεφαλής τον Γκέρινγκ. Τα παλαιά αστικά κόμματα και το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα έχασαν πολλές ψήφους. Το Κομμουνιστικό Κόμμα συγκέντρωσε 4.590.000 ψήφους.
Τα αποτελέσματα των εκλογών από το ένα μέρος έδειχναν τη συσπείρωση των προοδευτικών δυνάμεων γύρω από το Κομμουνιστικό Κόμμα και από το άλλο τη συνένωση των αντιδραστικών στοιχείων γύρω από το φασιστικό κόμμα.
Στις 27 Γενάρη του 1932 σε μυστική συγκέντρωση που έγινε στο Ντίσελντορφ με τη συμμετοχή τριακοσίων εκπροσώπων των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου ο Χίτλερ ανέπτυξε το πρόγραμμα του φασιστικού κόμματος και υποσχέθηκε «να ξεριζώσει το μαρξισμό στη Γερμανία». Οι μονοπωλιακοί κύκλοι δυνάμωσαν την υποστήριξη και τη χρηματοδότηση των χιτλερικών.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα αγωνιζόταν δραστήρια ενάντια στο φασισμό, επιδιώκοντας το σχηματισμό ενιαίου εργατικού μετώπου. Τόνιζε πως ο φασισμός θα φέρει στο λαό τεράστια δεινά και θα οδηγήσει σε πόλεμο και στην εθνική καταστροφή. Τον Αύγουστο ακόμη του 1930 στο «Πρόγραμμα της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης του γερμανικού λαού» η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας σημείωνε: «Το φασιστικό κόμμα είναι εχθρικό στο λαό, είναι αντιδραστικό, αντισοσιαλιστικό κόμμα που φέρνει στο γερμανικό λαό την εκμετάλλευση και την υποδούλωση». Στις 28 Γενάρη του 1932 στο μήνυμα «Προς τους εργάτες της Γερμανίας και τους εργαζόμενους της πόλης και του χωριού» το Κομμουνιστικό Κόμμα τόνιζε ακόμη μια φορά πως το φλέγον ζήτημα είναι η δημιουργία ενιαίου εργατικού μετώπου και καλούσε σε ενεργό αγώνα εναντίον της μείωσης του μεροκάματου, των έκτακτων φόρων, για να αποκατασταθούν οι δημοκρατικές ελευθερίες και για να οργανωθούν στα εργοστάσια και στις συνοικίες ομάδες ένοπλης αυτοάμυνας που να αποκρούουν τις φασιστικές τρομοκρατικές συμμορίες.
Το Μάρτη του 1932 έγιναν προεδρικές εκλογές. Υποψήφιος προτάθηκε πάλι ο Χίντενμπουργκ. Οι σοσιαλδημοκράτες τον υποστήριξαν, δηλώνοντας πως η εκλογή του Χίντενμπουργκ θα σώσει τάχα τη χώρααπό το φασισμό. Οι φασίστες είχαν υποψήφιο τον Χίτλερ και το γερμανικό Εθνικό Λαϊκό Κόμμα τον Ντίστερμπεργκ. Υποψήφιος του Κομμουνιστικού Κόμματος ήταν ο Ερν. Τέλμαν. Επειδή κανένας υποψήφιος δε συγκέντρωσε την απόλυτη πλειοψηφία, στις 10 Απρίλη έγιναν πάλι εκλογές. Εκλέχτηκε ο υποστηριζόμενος από τη σοσιαλδημοκρατία Χίντενμπουργκ.
Με πρόταση του Χίντενμπουργκ στις 30 Μάη η κυβέρνηση του Μπρούνιγκ παραιτήθηκε. Την καινούρια κυβέρνηση σχημάτισε ο Φραντς φον Πάπεν, που αύξησε πρώτα πρώτα τη φορολογία και ψαλίδισε τα κονδύλια για τις κοινωνικές ασφαλίσεις. Ταυτόχρονα, οι μεγιστάνες της βιομηχανίας και οι μεγάλοι γαιοκτήμονες επιχορηγήθηκαν με εκατομμύρια μάρκα.
Τον Ιούλη του 1932 η κυβέρνηση του φον Πάπεν διέλυσε το Ράιχσταγκ και κατάργησε τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Πρωσίας. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, παίρνοντας υπόψη την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί, έβαλε το ζήτημα να κηρυχθεί γενική απεργία διαμαρτυρίας. Οι ηγέτες των σοσιαλδημοκρατών πολέμησαν την πρόταση των κομμουνιστών και τους κατηγόρησαν για «πρόκληση». Οι σοσιαλδημοκράτες εναντιώνονταν με όλα τα μέσα σε κάθε πρωτοβουλία και δράση των μαζών.
Αλλωστε στο συνέδριο της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, που έγινε στη Λιψία το 1931, ένας απ' τους ηγέτες της, ο Φ. Ταρνόφ, δήλωσε ανοιχτά: «Στεκόμαστε δίπλα στο κρεβάτι του άρρωστου καπιταλισμού όχι μόνο για να κάνουμε διάγνωση. Είμαστε υποχρεωμένοι ...να γίνουμε ακριβώς ο γιατρός, που θέλει σοβαρά να θεραπεύσει τον άρρωστο και ωστόσο να διατηρήσουμε το αίσθημα ότι εμείς είμαστε οι κληρονόμοι». «Είναι αυτονόητο - έγραφε ο ηγέτης της κοινοβουλευτικής ομάδας των σοσιαλδημοκρατών στο γερμανικό Ράιχσταγκ Ε. Χάιλμαν - ότι όλη η σοσιαλδημοκρατία εργάζεται για ν' αποτρέψει την κατάρρευση του καπιταλισμού».
Οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας απέτρεπαν τους εργάτες από τις απεργίες, έριξαν μάλιστα και το σύνθημα: Στις συνθήκες της κρίσης είναι εγκληματικό να διεξάγονται απεργίες, γιατί αυτό οδηγεί στην ακόμα μεγαλύτερη μείωση της παραγωγής. Υποστηρίζοντας τα αντιδραστικά αντεργατικά μέτρα των αστικών κυβερνήσεων, δήλωναν ότι αυτό πρέπει να γίνει εν ονόματι του «μικρότερου κακού», δηλαδή για να αποτραπεί ο φασισμός ή ο «ριζοσπαστισμός από τα αριστερά». Να που και εδώ γίνεται η προπαγάνδα περί «άκρων» που είναι επικίνδυνα. Αλλά μήπως και σήμερα η αστική προπαγάνδα στην Ελλάδα δεν προβάλλει το ίδιο επιχείρημα ότι σε συνθήκες κρίσης οι απεργίες, οι εργατικοί αγώνες υπονομεύουν την οικονομία; Μήπως τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί τους, που γδέρνουν το λαό τσακίζοντας μισθούς, συντάξεις, παροχές Υγείας, επιβάλλοντας φοροληστεία με τα χαράτσια, τη δραστική μείωση του αφορολόγητου εισοδήματος, κάνοντας τη ζωή του κόλαση, δε γίνονται για τη σωτηρία του κεφαλαίου από την κρίση;
Στις εκλογές για καινούριο Ράιχσταγκ που έγιναν στις 31 Ιούλη 1932 το φασιστικό κόμμα πήρε 13,7 εκατ. ψήφους και έβγαλε 230 βουλευτές. Τα πιο πολλά από τα παλαιά αστικά κόμματα έχασαν δυνάμεις. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, παρά την τρομοκρατία, συγκέντρωσε 5,3 εκατ. ψήφους και πήρε 89 έδρες και το σοσιαλδημοκρατικό 8 εκατ. περίπου ψήφους και 133 έδρες. Οι χιτλερικοί διεκδίκησαν να τους δοθεί η εξουσία.
Το Νοέμβρη του 1932 έγιναν καινούριες βουλευτικές εκλογές, που έδειξαν πως το Κομμουνιστικό Κόμμα είχε αυξήσει ακόμη πιο πολύ την επιρροή του. Πήρε 6 εκατ. περίπου ψήφους. Το φασιστικό κόμμα είχε χάσει 2 εκατ. ψήφους και οι έδρες του από 230 περιορίστηκαν σε 196. Οι φασίστες έχασαν και στις εκλογές για τα τοπικά όργανα αυτοδιοίκησης.
Η κυβέρνηση του Πάπεν δεν κατόρθωσε να εξασθενήσει το ταξικό εργατικό κίνημα και γι' αυτό πολλοί εκπρόσωποι και ιδιοκτήτες των μονοπωλίων ήθελαν την άμεση εγκαθίδρυση φασιστικής δικτατορίας. Το Νοέμβρη μια ομάδα βιομήχανοι και τραπεζίτες υπέβαλαν στον Πρόεδρο Χίντενμπουργκ ένα υπόμνημα και ζητούσαν να διορίσει τον Χίτλερ καγκελάριο του Ράιχ.
Και βεβαίως το δρομολόγησαν στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας που καθοριζόταν από το «Σύνταγμα της Βαϊμάρης», που αναμασούν σαν παράδειγμα αστοί δημοσιολόγοι και πολιτικοί στην Ελλάδα, παραλληλίζοντας τους κινδύνους για τη δημοκρατία με το τέλος της Βαϊμάρης. Μ' αυτό το Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ήρθε το «τέλος της». Δηλαδή όχι της αστικής εξουσίας αλλά μιας μορφής άσκησής της από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις.
Στις 17 Νοέμβρη 1932 ο Πάπεν παραιτήθηκε και καγκελάριος έγινε ο στρατηγός Σλάιχερ, που γι' αυτόν ο Ερν. Τέλμαν είπε πως η κυβέρνησή του θα παίξει το ρόλο «μιας κυβέρνησης με ψεύτικους κοινωνικούς ελιγμούς», προκειμένου να εκτονώσει το εργατικό κίνημα, να μπορέσει να χειραγωγήσει το λαό. Ο Σλάιχερ πραγματικά κατάργησε μερικά από τα έκτακτα αντιδραστικά διατάγματα του Πάπεν, αλλά δεν πέτυχε να εκτονώσει το εργατικό, λαϊκό κίνημα.
Τις πρώτες μέρες του Γενάρη του 1933 στην Κολονία, στο σπίτι του τραπεζίτη Σρέντερ, συναντήθηκαν οι ιδιοκτήτες μονοπωλίων, Φέγκλερ, Κίρντορφ, Τίσεν και Σρέντερ με τον Πάπεν, τον Χούγκεμπεργκ και τον Χίτλερ. Στη συνάντηση αυτή λύθηκε οριστικά το πρόβλημα της παράδοσης της εξουσίας στον Χίτλερ.
Στις 22 Γενάρη οι χιτλερικοί οργάνωσαν με την ανοχή της αστυνομίας μια προκλητική διαδήλωση μπροστά στα κεντρικά γραφεία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Σε απάντηση 150.000 εργάτες του Βερολίνου με επικεφαλής τους ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος Ε. Τέλμαν, Β. Ούλμπριχτ, Ι. Σέερ και Φ. Φλόριν πέρασαν στις 29 Γενάρη τους δρόμους του Βερολίνου διαδηλώνοντας πως είναι έτοιμοι να αποκρούσουν τους φασίστες. Η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος πρότεινε στους ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας κοινή δράση εναντίον του φασισμού, αλλά οι σοσιαλδημοκράτες αρνήθηκαν.
Στις 30 Γενάρη του 1933 ο Πρόεδρος Χίντενμπουργκ διόρισε τον Χίτλερ καγκελάριο. Ο Πάπεν έγινε αντικαγκελάριος.
Στις 20 Φλεβάρη 1933, λίγο πριν από τις γερμανικές εκλογές της 5ης Μάρτη 1933, μετά από πρόσκληση του Γκέρινγκ, περίπου 25 από τους μεγαλύτερους βιομήχανους της Γερμανίας, μαζί με τον Σαχτ (σ.σ. Πρόεδρο της Τράπεζας Διεθνών Διευθετήσεων από το 1930, Διευθυντή της Τράπεζας του Ράιχ και από το 1934 υπουργό Οικονομικών των ναζί), συναντήθηκαν στο Βερολίνο. Στη συνάντηση αυτή ο Χίτλερ ανακοίνωσε την πρόθεση των ναζί να αποκτήσουν τον ολοκληρωτικό έλεγχο της Γερμανίας, να διαλύσουν το κοινοβουλευτικό σύστημα, να χτυπήσουν κάθε αντιπολίτευση με βία και να αποκαταστήσουν τη δύναμη της Βέρμαχτ. Είπε μάλιστα πως «οι εκλογές της 5ης Μαρτίου θα είναι οι τελευταίες για τα επόμενα δέκα χρόνια, ίσως μάλιστα και για τα επόμενα εκατό χρόνια». Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν ο Γουστάβος Κρουπ, επικεφαλής της πολεμικής βιομηχανίας «Alfried Krupp A.G.» και πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων, τέσσερα ηγετικά στελέχη της «I. G. Farben», ενός εκ των μεγαλυτέρων μονοπωλίων χημικών στον κόσμο, ο Αλβέρτος Βόγκλερ, επικεφαλής της United Steel Works της Γερμανίας και άλλοι επιφανείς βιομήχανοι.
Η συνάντηση έληξε με τη σύσταση ειδικού ταμείου υποστήριξης των ναζί στις επερχόμενες εκλογές του Μάρτη 1933, ύψους 3.000.000 μάρκων.
Αμέσως μετά την εγκαθίδρυση του Χίτλερ στην κυβέρνηση, η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος κάλεσε τους ηγέτες του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και των συνδικαλιστικών οργανώσεων να κηρύξουν γενική απεργία με συνθήματα: «Ολοι στο πεζοδρόμιο!», «Να κλείσουν τα εργοστάσια!», «Στην επίθεση των αιμοβόρων φασιστικών σκυλιών να απαντήσουμε αμέσως με απεργία, με μαζική απεργία, με γενική απεργία!». Στην πρόταση αυτή οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας προπαγάνδιζαν ότι ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία.
Ο Χίτλερ, μόλις έγινε καγκελάριος, σε συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου όπου πήραν μέρος ο Πάπεν, ο Νόιρατ (Neurath), ο Φρικ και ο Γκέρινγκ, πρότεινε να χτυπηθεί το Κομμουνιστικό Κόμμα. Ο Χίτλερ δήλωσε: «Μπορούμε, αφού συντρίψουμε το Κομμουνιστικό Κόμμα, να περιορίσουμε τον αριθμό των ψήφων του στο Ράιχσταγκ και έτσι να πάρουμε εκεί την πλειοψηφία».
Ταυτόχρονα, ο Χίτλερ δήλωνε πως κύριος σκοπός του κόμματός του είναι να επιβάλει στη Γερμανία «ολοκληρωτικό έλεγχο», να εξουδετερώσει κάθε αντιπολίτευση, να δημιουργήσει έναν ισχυρό γερμανικό στρατό και πως «οι εκλογές της 5 Μαρτίου θα είναι οι τελευταίες για τα επόμενα δέκα χρόνια, ίσως μάλιστα και για τα επόμενα εκατό χρόνια».
Για να συντρίψουν το Κομμουνιστικό Κόμμα οι φασίστες οργάνωσαν μια τεράστια προβοκάτσια: Τη νύχτα προς τις 27 Φλεβάρη έβαλαν φωτιά στο κτίριο του Ράιχσταγκ και κατηγόρησαν γι' αυτό τους κομμουνιστές. Κύριος οργανωτής αυτής της πρόκλησης ήταν ο Γκέρινγκ. Αργότερα το ομολόγησε ο ίδιος μπροστά σε ένα στενό κύκλο συνεργατών του Χίτλερ. «Ο μοναδικός άνθρωπος που ξέρει πραγματικά το Ράιχσταγκ», είπε ο Γκέρινγκ, «είμαι εγώ, γιατί εγώ έβαλα φωτιά σ' αυτό». Οι χιτλερικοί, χρησιμοποιώντας τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ σαν πρόσχημα, έκαναν μαζικές συλλήψεις αντιφασιστών με βάση καταλόγους που ήταν έτοιμοι από πριν. Περισσότερα από 10 χιλιάδες άτομα ρίχτηκαν στις φυλακές. Στις 28 Φλεβάρη, ύστερα από πρόταση της χιτλερικής κυβέρνησης, ο Χίντενμπουργκ ανέστειλε με έκτακτο διάταγμα όλα τα άρθρα του Συντάγματος της Βαϊμάρης που εγγυόντουσαν την ελευθερία του ατόμου, του λόγου, του Τύπου, των συγκεντρώσεων και της ίδρυσης συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Στις εκλογές του Μάρτη του 1933, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Χίτλερ πήρε το 43,9% των ψήφων και την πλειοψηφία στη Βουλή.
Με το Σύνταγμα της Βαϊμάρης ανέβασαν τον Χίτλερ στην εξουσία οι καπιταλιστές, με την τεράστια βοήθεια της σοσιαλδημοκρατίας.
Αρα, όλη η αστική προπαγάνδα για τη Βαϊμάρη στοχεύει να υπονομεύσει, να τσακίσει το ταξικό εργατικό κίνημα, χειραγωγώντας το λαό στην αστική πολιτική.
Μετά τη νίκη της αντεπανάστασης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες (1989-1991), ξεκίνησε μια πιο συντονισμένη παγκόσμια προσπάθεια να ξαναγραφτεί η Ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Επιχειρούν να σβήσουν από την Ιστορία το ρόλο των λαϊκών κινημάτων στην οργάνωση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα ενάντια στην κατοχή της χιτλερικής συμμαχίας, ενάντια στο φασισμό σε κάθε χώρα, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που διεξήγαγε η αστική τάξη, το ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος, όπως στην Ελλάδα, όπου υπήρξε εμπνευστής, ψυχή και οργανωτής της Εθνικής Αντίστασης. Ο ιμπεριαλισμός επιχειρεί να σβήσει την προσφορά του Κομμουνιστικού Κινήματος, να κρύψει τις κατακτήσεις του σοσιαλιστικού συστήματος. Επιδιώκει να καταστήσει τις νεότερες γενιές ευάλωτες στη μαύρη προπαγάνδα, να τις υποτάξει μαζικά στα σημερινά του εγκλήματα. Ο αντικομμουνισμός αποτελεί παγκόσμια ιδεολογική και πολιτική δράση των δυνάμεων του κεφαλαίου, προκειμένου να υψωθούν απέραστα τείχη, για να μη βγει ο κόσμος από το πισωγύρισμα όπου τον έφερε η αντεπανάσταση του 1989-1991.
Τα ιμπεριαλιστικά «κέντρα» συγκαλύπτουν ότι οι άδικοι πόλεμοι ξεπηδούν από τη φλέβα του καπιταλιστικού συστήματος, ότι δεν οφείλονται σε κάποιους μανιακούς, όπως συχνά παρουσιάζουν τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι. Οι πόλεμοι γίνονται, επειδή υπάρχει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για το μοίρασμα των αγορών, για τη «διέξοδο» από τις οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού μέσα από τη χειρότερη μορφή καταστροφής των παραγωγικών δυνάμεων, τον πόλεμο. Ακόμα, με στόχο την αναδιάταξη στο συσχετισμό δυνάμεων των ιμπεριαλιστικών κρατών.
Αλλά οι ιμπεριαλιστές φτιάχνουν και δικές τους ανύπαρκτες ιστορικές επετείους για να ενσταλάζουν το δηλητήριο του αντικομμουνισμού ως όπλο στον ολοκληρωτικό πόλεμο κατά των λαών. Ετσι καθιέρωσαν την 23η Αυγούστου μέρα μνήμης κατά των ολοκληρωτικών καθεστώτων φασισμού και κομμουνισμού. Εξομοιώνουν τον κομμουνισμό με το φασισμό και βάζουν στο ίδιο τσουβάλι τον Στάλιν με τον Χίτλερ.
Μαζί οι «φιλελεύθεροι», οι σοσιαλδημοκράτες, οι οικολόγοι - πράσινοι και δυνάμεις τύπου ΛΑ.Ο.Σ. πήραν αυτήν την αντιδραστική επαίσχυντη απόφαση.
Αποσπούν το φασισμό από τη μήτρα που τον γέννησε και που είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, προκειμένου να αθωώσουν τον ιμπεριαλισμό ως σύστημα που γεννά τις αιτίες των πολέμων.
Λένε ότι τον φασιστικό άξονα, που εξαπέλυσε πρώτος τον πόλεμο, τον νίκησε η δημοκρατία. Και όταν οι πολιτικοί ηγέτες των καπιταλιστικών κρατών μιλούν για δημοκρατία, δεν εννοούν τη δημοκρατία που κάνουν κουμάντο οι πολλοί, οι λαοί, αλλά αυτήν που κάνει κουμάντο το κεφάλαιο. Γι' αυτό και λένε ότι δε νίκησε παντού σ' όλη την Ευρώπη η δημοκρατία, αφού μια σειρά χωρών υποδουλώθηκαν στον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό.
Γι' αυτό και πανηγυρίζουν για την επανένωση της Ευρώπης μετά την «πτώση του τείχους». Την επανένωση στις αξίες της ελευθερίας και δημοκρατίας, δηλαδή της ιμπεριαλιστικής ελευθερίας και δημοκρατίας. Γι' αυτό και καθιέρωσαν τη μαύρη για τους λαούς της Ευρώπης μέρα.
Μιλούν για την ελευθερία και δημοκρατία που κατέκτησαν οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες με την αντεπανάσταση και την ίδια ώρα εντείνονται οι διώξεις σ' αυτές τις χώρες κατά των κομμουνιστών, Κομμουνιστικά Κόμματα είναι στην παρανομία, ενώ οι συνεργάτες των Γερμανών, όπως στις Βαλτικές χώρες, αναδεικνύονται εθνικοί ήρωες.
Αλλά αυτές οι δήθεν δημοκρατικές δυνάμεις, που λένε ότι νίκησαν το φασισμό, αυτές ήταν που επίσης συνέβαλαν τα μέγιστα στην άνοδο του Χίτλερ στην κυβέρνηση της Γερμανίας και στην ενίσχυσή του. Επαιξαν σημαντικό ρόλο τα μονοπώλια των ΗΠΑ και της Αγγλίας και οι κυβερνήσεις τους. Οι τράπεζες και τα άλλα μονοπώλια των ΗΠΑ και της Αγγλίας επένδυσαν δισεκατομμύρια δολάρια στην ανόρθωση του δυναμικού της πολεμικής βιομηχανίας της Γερμανίας, έχοντας υπόψη να χρησιμοποιήσουν τη χώρα αυτή στον αγώνα εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Οι μεγάλοι Αμερικανοί ιδιοκτήτες μονοπωλίων, όπως ο Μόργκαν, ο Ντιπόν, ο Ροκφέλερ και άλλοι, αρκετά χρόνια ενίσχυαν το χιτλερικό κόμμα.
ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία υπολόγιζαν ότι θα πετύχαιναν να στρέψουν τον Χίτλερ κατά της ΕΣΣΔ, ώστε και η σοβιετική εξουσία να ανατραπεί και η αποδυναμωμένη Γερμανία να υποχρεωθεί να δεχτεί τους δικούς τους όρους μετά το τέλος του πολέμου στο μοίρασμα της λείας, έτσι ώστε να βγουν κερδισμένα τα δικά τους μονοπώλια και χαμένα τα γερμανικά.
Αλλά και την ίδια περίοδο του πολέμου συνέχιζαν στην ίδια ρότα, κάνοντας μυστικές συνεννοήσεις με τον Χίτλερ για συμφωνία μαζί του κατά της Σοβιετικής Ενωσης. Ανέχτηκαν τις πρώτες πολεμικές επιχειρήσεις Γερμανίας - Ιταλίας στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αφρική. Κράτησαν αρνητική στάση στο κάλεσμα της ΕΣΣΔ για συμφωνία ενάντια στον Χίτλερ, όταν ήδη είχε συγκροτηθεί το αντικομμουνιστικό Σύμφωνο Βερολίνου - Τόκιο - Ρώμης. Ακόμη και μετά το Σύμφωνο του Μονάχου, όπου παρέδωσαν στον Χίτλερ την Αυστρία, την Τσεχία. Την περίοδο του πολέμου προχώρησαν σε στρατολόγηση Γερμανών, Βουλγάρων, Τσέχων για να χρησιμοποιηθούν στην κατασκοπεία και υπονομευτική δράση ενάντια στην ΕΣΣΔ και στις Λαϊκές Δημοκρατίες, αμέσως μετά τη συνθηκολόγηση της Γερμανίας.
Η Γερμανία, παρά το ότι είχε ηττηθεί στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, παρά την επιβολή σκληρών όρων με τη συνθήκη των Βερσαλιών από τους νικητές (Αγγλία, Γαλλία), εξακολουθούσε να είναι ιμπεριαλιστική δύναμη. Η Αγγλία και η Γαλλία γνώριζαν ότι η Γερμανία μπορούσε πάλι να προπορευτεί απ' τις άλλες καπιταλιστικές χώρες. Ετσι θα έπρεπε λογικά οι αστικές τάξεις της Αγγλίας και της Γαλλίας με όλες τους τις δυνάμεις να εμποδίσουν την οικονομική αναγέννηση και τη στρατιωτική ανάπτυξη της Γερμανίας. Αλλά έκαναν εντελώς το αντίθετο, και εδώ αποδεικνύεται, για άλλη μια φορά, ότι η ταξική αλληλεγγύη συνυπάρχει με τους ανταγωνισμούς του κεφαλαίου, πολύ δε περισσότερο που τώρα υπήρχε και ο κοινός εχθρός, ο μπολσεβικισμός. Οχι μόνο ως ιδεολογία και πολιτική, αλλά ως κρατική οντότητα και οργάνωση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στην Ενωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.
Ετσι συνέβαλαν τα μέγιστα στην αναγέννηση της οικονομικής και πολεμικής ισχύος της Γερμανίας. Απ' το 1924 - 1925, τα καπιταλιστικά κράτη της Δυτικής Ευρώπης εφάρμοσαν μια τέτοια πολιτική. Η Γερμανία ανορθώθηκε οικονομικά με τα σχέδια Ντοζ (1924) και Γιανκ (1929), τα οποία εμπνεύστηκαν κι έθεσαν σε εφαρμογή οι κύριοι εκπρόσωποι του αμερικανικού και του αγγλογαλλικού χρηματιστικού κεφαλαίου. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο που με την εφαρμογή αυτών των σχεδίων τα μεγαλύτερα αμερικάνικα μονοπώλια («Στάνταρντ Οϊλ», «Τζένεραλ Ελέκτρικ», «Τζένεραλ Μότορς», «Ιντερνάσιοναλ Τέλεγκραφ εντ Τέλεφον Κόμπανι», «Φορντ», «Ανακόντα» κ.λπ.) διεισδύσανε στη γερμανική βιομηχανία με τη μέθοδο των απευθείας επενδύσεων. Στην καθαρά πολεμική παραγωγή, η πρόοδος της ναζιστικής Γερμανίας, χάρη στα ξένα κεφάλαια, υπήρξε εντυπωσιακή. Στα χρόνια 1933 - '39, τα πολεμικά έξοδα της Γερμανίας αυξήθηκαν περισσότερο από 12 φορές, ενώ η γερμανική πολεμική παραγωγή αυξήθηκε 22 φορές. Οι Ενοπλες Δυνάμεις της την 1η Σεπτέμβρη του 1939 έφταναν τα 4,6 εκατομ. άνδρες και διέθεταν 26 χιλιάδες πυροβόλα και όλμους, 3,2 χιλιάδες άρματα μάχης, 4,4 χιλιάδες πολεμικά αεροπλάνα, 115 πολεμικά πλοία (από αυτά 57 υποβρύχια).
Το βασικό περιεχόμενο των διεθνών εξελίξεων καθοριζόταν βασικά από την αντίθεση ανάμεσα στο σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό, που εκφραζόταν ως αντίθεση ανάμεσα στην ΕΣΣΔ και τα καπιταλιστικά κράτη. Οι αστικές κυβερνήσεις επιδίωκαν να τσακίσουν το σοσιαλισμό. Απ' αυτό το σκοπό καθοδηγούνταν και στο γερμανικό ζήτημα οι κυβερνήσεις των νικηφόρων κρατών. Τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, μετά την αποτυχία της στρατιωτικής επέμβασής τους κατά του σοβιετικού κράτους, στα πρώτα δύο χρόνια μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση, δεν εγκατέλειψαν τα σχέδιά τους για την εξόντωση του σοσιαλισμού με την ένοπλη βία. ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία συνέχισαν να καταστρώνουν σχέδια για νέες αντισοβιετικές πολεμικές περιπέτειες. Και προσπαθώντας να βρουν τις απαραίτητες στρατιωτικές δυνάμεις για να πραγματοποιήσουν αυτά τους τα σχέδια έστρεψαν την προσοχή τους προς τη Γερμανία.
Η Γερμανία με τη μεγάλη στρατιωτική και οικονομική της ισχύ, με την ικανότητά της να παραθέσει στο μέτωπο σημαντικό στρατό, με τη μιλιταριστική της παράδοση, ήταν ικανή να εξαπολύσει πόλεμο για την καταστροφή της ΕΣΣΔ.
ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία σχεδίαζαν την υποκίνηση ενός πολέμου Γερμανίας και Ιαπωνίας κατά της ΕΣΣΔ με σκοπό να λύσουν δύο ζητήματα: Με τις Γερμανία και Ιαπωνία να εξαφανίσουν τη Σοβιετική Ενωση, αλλά και να εξασθενήσουν Γερμανία και Ιαπωνία με έναν παρατεταμένο εξοντωτικό πόλεμο.
Ετσι διαμορφώθηκαν δύο μεγάλες και επικίνδυνες πολεμικές εστίες: Η Γερμανία στην Ευρώπη, η Ιαπωνία στην Απω Ανατολή. Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, αφού δυνάμωσε αρκετά, με πρόσχημα την εξάλειψη της αδικίας, που δημιούργησαν οι αποφάσεις της Συνθήκης των Βερσαλιών (συνθήκη που θεσμοθετούσε τα αποτελέσματα του Α' Παγκόσμιου Πολέμου ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές), άρχισε να αξιώνει το ξαναμοίρασμα του κόσμου προς όφελός του. Η εγκαθίδρυση στη Γερμανία, το 1933, του ναζισμού, μιας ωμής δικτατορίας του τρόμου και των διωγμών, και ας είχε ανέβει στην κυβερνητική εξουσία με κοινοβουλευτική μορφή (τα μονοπώλια είχαν επιλέξει τον Χίτλερ για την εξουσία), μετέβαλε αυτή τη χώρα σε δύναμη κρούσης του ιμπεριαλισμού, που στρεφόταν, κατά πρώτο λόγο, ενάντια στην ΕΣΣΔ. Σ' αυτήν την κατεύθυνση έδιναν συμβουλές οι Αγγλογάλλοι και οι Αμερικάνοι, ακόμη και ως προς το σχέδιο επίθεσης. Αρχικά στην Πολωνία, μετά στην Τσεχοσλοβακία και από κει στην ΕΣΣΔ.
Αλλά τα σχέδια του γερμανικού ιμπεριαλισμού δεν περιορίζονταν μόνο στην υποδούλωση των λαών της Σοβιετικής Ενωσης. Το πρόγραμμα της παγκόσμιας κυριαρχίας τους προέβλεπε τη μετατροπή της Γερμανίας σε κέντρο μιας γιγαντιαίας αποικιοκρατικής αυτοκρατορίας, που η εξουσία και η επιρροή της θα απλώνονταν σε ολόκληρη την Ευρώπη και στα πιο πλούσια μέρη της Αφρικής, της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής. Και τότε τα πετρέλαια και οι δρόμοι τους αποτελούσαν ισχυρό δέλεαρ για κατακτήσεις εδαφών και πόλεμο.
Η συντριβή και η κατάκτηση της Σοβιετικής Ενωσης, με σκοπό την εξαφάνιση πρώτα απ' όλα του κέντρου του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος, καθώς και η διεύρυνση του «ζωτικού χώρου» του γερμανικού ιμπεριαλισμού υπήρξαν η βασικότερη πολιτική επιδίωξη του ναζιστικού καθεστώτος και ταυτόχρονα η βασικότερη προϋπόθεση για την παραπέρα επιτυχή ανάπτυξη της επιδρομής σε παγκόσμια κλίμακα. Το ξαναμοίρασμα του κόσμου και την εγκαθίδρυση «νέας τάξης» επιδίωκαν, επίσης, και οι ιμπεριαλιστές της Ιταλίας και της Ιαπωνίας. Οι κυβερνήσεις των άλλων ιμπεριαλιστικών κρατών, ΗΠΑ, Μεγάλης Βρετανίας, Γαλλίας, με κίνητρο το ταξικό μίσος προς την ΕΣΣΔ, ακολουθούσαν πολιτική συνωμοσίας με τον Χίτλερ.
Ολα αυτά η αστική προπαγάνδα δεν τα αποσιωπά απλώς, αλλά τα αντιστρέφει, προκειμένου να οξύνει τον αντικομμουνιστικό πόλεμο ως ένα μοχλό υποταγής των λαών στο κεφάλαιο.
Ετσι η αντικομμουνιστική ιδεολογία έγινε επίσημη κρατική ιδεολογία της ΕΕ.
Την Τετάρτη 14/12/ 2005, ένα κατάπτυστο αντικομμουνιστικό μνημόνιο εγκρίθηκε από την Πολιτική Επιτροπή της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης της Ευρώπης, στη συνεδρίασή της στο Παρίσι, και προωθήθηκε για ψήφιση στην Ολομέλεια της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης στο διάστημα από 24 έως 27 του Γενάρη.
Πρόκειται για ένα κείμενο - ύβρη στην Ιστορία και στη μνήμη των λαών, που εγκαινιάζει μια νέα πιο συστηματική αντικομμουνιστική επίθεση. Το σχέδιο απόφασης, με τον τίτλο «Ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων», προετοιμάστηκε και παρουσιάστηκε από τον Σουηδό βουλευτή Γ. Λίντμπλαντ.
Το σχέδιο απόφασης περιελάμβανε τα εξής:
«1. Η Συνέλευση αναφέρεται στην απόφασή της 1096 (1996) πάνω σε μέτρα για τη διάλυση κομμουνιστικών ολοκληρωτικών συστημάτων.
2. Τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα που άσκησαν εξουσία στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη τον περασμένο αιώνα, και τα οποία εξακολουθούν να είναι στην εξουσία σε αρκετές χώρες του κόσμου, έχουν χαρακτηριστεί, χωρίς εξαιρέσεις, από τη μαζική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι παραβιάσεις ποικίλλουν, ανάλογα με την κουλτούρα, τη χώρα και την ιστορική περίοδο και περιλαμβάνουν ατομικές και συλλογικές δολοφονίες και εκτελέσεις, θανάτους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, πείνα, εκτοπίσεις, βασανιστήρια, δουλική εργασία και άλλες μορφές μαζικού φυσικού τρόμου.
3. Τα εγκλήματα δικαιολογήθηκαν στο όνομα της θεωρίας της πάλης των τάξεων και της αρχής της δικτατορίας του προλεταριάτου. Η ερμηνεία και των δύο αρχών νομιμοποίησε την "εξάλειψη" ανθρώπων που θεωρούνταν επιζήμιοι στην οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας και, κατά συνέπεια, εχθροί των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων. Ενας τεράστιος αριθμός των θυμάτων σε κάθε χώρα αφορούσε πολίτες τους. Αυτή ήταν ιδιαίτερα η περίπτωση της πρώην ΕΣΣΔ που κατά πολύ ξεπέρασε τους άλλους λαούς σε αριθμό θυμάτων.
4. Η Συνέλευση αναγνωρίζει πως παρά τα εγκλήματα των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων, κάποια ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα έχουν συμβάλει στην επίτευξη της δημοκρατίας.
5. Την πτώση των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη δεν έχει ακολουθήσει σε όλες τις περιπτώσεις μια διεθνής έρευνα πάνω στα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από αυτά. Επιπλέον, οι πρωτεργάτες αυτών των εγκλημάτων δεν έχουν υποχρεωθεί σε δίκη από τη διεθνή κοινότητα όπως ήταν η περίπτωση με τα φρικτά εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα του εθνικού σοσιαλισμού (ναζισμού).
6. Κατά συνέπεια, η δημόσια συνείδηση για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα είναι πολύ πενιχρή. Κομμουνιστικά κόμματα είναι νόμιμα και δραστήρια σε ορισμένες χώρες, ακόμα και αν σε ορισμένες περιπτώσεις δεν έχουν πάρει αποστάσεις από τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα στο παρελθόν.
7. Η Συνέλευση είναι πεισμένη πως η συνείδηση της ιστορίας είναι μια από τις προϋποθέσεις για την αποφυγή παρόμοιων εγκλημάτων στο μέλλον. Ακόμα, η ηθική εκτίμηση και καταδίκη εγκλημάτων που διαπράχθηκαν παίζει ένα σημαντικό ρόλο στην εκπαίδευση των νέων γενεών. Η καθαρή θέση της διεθνούς κοινότητας πάνω στο παρελθόν μπορεί να αποτελέσει μια αναφορά για τις μελλοντικές τους πράξεις.
8. Επιπρόσθετα, η Συνέλευση πιστεύει πως αυτά τα θύματα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα, τα οποία είναι ακόμα ζωντανά ή οι οικογένειές τους, δικαιούνται συμπάθεια, κατανόηση και αναγνώριση για τα βάσανά τους.
9. Ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα εξακολουθούν να υπάρχουν σε ορισμένες χώρες του κόσμου και εγκλήματα συνεχίζουν να διαπράττονται. Η αίσθηση των εθνικών συμφερόντων δε θα πρέπει να αποτρέψει χώρες από επαρκή κριτική των σημερινών ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων. Η Συνέλευση καταδικάζει ισχυρά όλες τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
10. Οι συζητήσεις και οι καταδίκες που έχουν λάβει χώρα μέχρι σήμερα σε εθνικό επίπεδο σε κάποιες χώρες - μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης δεν μπορούν να δώσουν άφεση στη διεθνή κοινότητα από το να πάρει μια καθαρή θέση για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα. Εχει μια ηθική υποχρέωση να το πράξει δίχως καθυστέρηση.
11. Το Συμβούλιο της Ευρώπης είναι καλά προετοιμασμένο για μια τέτοια συζήτηση σε διεθνές επίπεδο. Ολες οι πρώην ευρωπαϊκές κομμουνιστικές χώρες, με την εξαίρεση της Λευκορωσίας, είναι τώρα μέλη του, και η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το κράτος δικαίου είναι βασικές αρχές που υποστηρίζει.
12. Κατά συνέπεια, η Κοινοβουλευτική Συνέλευση καταδικάζει ισχυρά τις μαζικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράχθηκαν από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα και εκφράζει συμπάθεια, κατανόηση και αναγνώριση στα θύματα των εγκλημάτων.
13. Ακόμα, καλεί όλα τα κομμουνιστικά ή μετα-κομμουνιστικά κόμματα στις χώρες-μέλη του που δεν το έχουν κάνει ακόμα, να επανεκτιμήσουν την ιστορία του κομμουνισμού και το ίδιο τους το παρελθόν, να πάρουν καθαρές αποστάσεις από τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα και να τα καταδικάσουν δίχως ταλάντευση.
14. Η Συνέλευση πιστεύει πως αυτή η καθαρή θέση της διεθνούς κοινότητας θα ανοίξει το δρόμο για την παραπέρα συμφιλίωση. Ακόμα, ευελπιστούμε πως θα ενθαρρύνει τους ιστορικούς σε όλο τον κόσμο να συνεχίσουν την έρευνά τους που αποσκοπεί στον καθορισμό και στην αντικειμενική επαλήθευση για το τι έλαβε χώρα».
Στη συνέχεια, η Πολιτική Επιτροπή, στο σχέδιο σύστασης πρότεινε και συγκεκριμένα μέτρα που δείχνουν και το συνολικό αντιδραστικό σχεδιασμό των εμπνευστών της νέας αντικομμουνιστικής εκστρατείας.
Ελεγε χαρακτηριστικά: «Η Συνέλευση παροτρύνει την επιτροπή υπουργών:
Α) Να συστήσει μια επιτροπή που θα συνίσταται από ανεξάρτητους ειδικούς με καθήκον τη συγκέντρωση και αξιολόγηση πληροφοριών και νομοθετημάτων σχετικά με παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπό διαφορετικά ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα.
Β) Να υιοθετήσει μια επίσημη διακήρυξη για τη διεθνή καταδίκη των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα και να αποδώσει φόρο τιμής στα θύματά τους ανεξάρτητα από την εθνικότητά τους.
Γ) Να εξαπολύσει μια καμπάνια δημόσιας ενημέρωσης για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Δ) Να οργανώσει μια διεθνή διάσκεψη για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα, με συμμετοχή εκπροσώπων κυβερνήσεων, βουλευτών, ακαδημαϊκών, ειδικών και ΜΚΟ.
Ε) Να συστήσει στα κράτη - μέλη του Συμβουλίου που είχαν κυβερνηθεί από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα:
- Να δημιουργήσουν επιτροπές που θα συνίστανται από ανεξάρτητους ειδικούς με καθήκον τη συγκέντρωση και αξιολόγηση πληροφοριών και νομοθετημάτων σχετικά με παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπό το ολοκληρωτικό κομμουνιστικό καθεστώς σε εθνικό επίπεδο αποβλέποντας στη στενή συνεργασία με την επιτροπή ειδικών του Συμβουλίου της Ευρώπης.
- Να αναθεωρήσουν την εθνική νομοθεσία αποβλέποντας να την κάνουν πλήρως συμβατή με τη Σύσταση του Συμβουλίου των Υπουργών (2003) 13 για μια ευρωπαϊκή πολιτική σχετικά με την πρόσβαση σε αρχεία.
- Να εξαπολύσουν μια καμπάνια εθνικής ενημέρωσης για εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα της κομμουνιστικής ιδεολογίας, συμπεριλαμβανομένων της αναθεώρησης των σχολικών βιβλίων και της εισαγωγής μιας μέρας μνήμης για θύματα του κομμουνισμού και της δημιουργίας μουσείων.
- Να ενθαρρύνουν τις τοπικές αρχές να ανεγείρουν μνημεία ως φόρο τιμής στα θύματα των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων».
Με αυτό το κατάπτυστο κείμενο αποδεικνυόταν ότι στόχος δεν ήταν μόνο το ξαναγράψιμο της Ιστορίας, αλλά το χτύπημα της δράσης των σημερινών Κομμουνιστικών Κομμάτων. Αυτό ψηφίστηκε στις 25 Γενάρη 2006 στη συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, αλλά όχι με την απαραίτητη πλειοψηφία για να γίνει και υποχρεωτικό στην εφαρμογή του από τις κυβερνήσεις.
Τότε το ΚΚΕ ανέλαβε μια πολύμορφη δράση στην Ελλάδα και στην Ευρώπη για να εκφραστεί όσο γίνεται η πιο πλατιά εναντίωση στο «αντικομμουνιστικό μνημόνιο», ενώ συνέβαλε και στη διοργάνωση διαδήλωσης στο Στρασβούργο κατά τη διάρκεια της διήμερης συνέλευσης που συζητούσε το Θέμα.
Στη συνέχεια, η ΚΕ του ΚΚΕ στις 4 Φλεβάρη 2006, με ανακοίνωσή της, την οποία παραθέτουμε ολόκληρη τοποθετήθηκε ως εξής στο συγκεκριμένο ζήτημα:
«ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ
Το "αντικομμουνιστικό μνημόνιο" με τον τίτλο "Για την ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων", παρά τις επίμονες προσπάθειες των εμπνευστών του, δεν κατόρθωσε να συγκεντρώσει την απαραίτητη πλειοψηφία στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, ώστε να γίνουν υποχρεωτικά για τα κράτη - μέλη του τα αντίστοιχα τρομοκρατικά μέτρα που το συνοδεύουν.
Η έκταση που πήρε το πλατύ λαϊκό κύμα διαμαρτυρίας, που ξεσηκώθηκε στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, ήταν ο βασικός παράγοντας αυτής της πρώτης επιτυχίας.
Η ΚΕ του ΚΚΕ χαιρετίζει όλες και όλους που ύψωσαν τη φωνή τους δίπλα στη φωνή των κομμουνιστών και καταδίκασαν απερίφραστα το "αντικομμουνιστικό μνημόνιο". Η συμβολή τους θορύβησε τους εμπνευστές αυτού του εκτρώματος.
Συνεισφορά είχαν και τα κόμματα και οι πολιτικοί παράγοντες που διαφώνησαν και καταψήφισαν το "μνημόνιο", διαχωρίζοντας τον ωμό αντικομμουνισμό από την πολιτική και ιδεολογική τους αντιπαράθεση με το ΚΚΕ.
Δεν πρέπει να υπάρξει κανένας εφησυχασμός, πολύ περισσότερο που γίνονται προσπάθειες να ζωντανέψει ξανά το "μνημόνιο" με "ήπια" φρασεολογία, αλλά με την ίδια ουσία. Το κίνημα καταδίκης του "μνημονίου" κάθε μορφής είναι ανάγκη να συνεχιστεί και να δυναμώσει στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Να αφυπνίσει και νέες συνειδήσεις.
Το "μνημόνιο" σηματοδοτεί την αρχή νέας αντικομμουνιστικής υστερίας. Αποτελεί ποιοτικά νέο βήμα της. Η αναγόρευση σε έγκλημα της κομμουνιστικής ιδεολογίας και της ταξικής πάλης δεν έχει στόχο μόνο τους κομμουνιστές. Εχει όλους τους λαούς και τα κινήματά τους.
Οι στοχεύσεις του "αντικομμουνιστικού μνημονίου" αποτελούν επιλογή που εκτρέφεται στο έδαφος της γενικότερης ιμπεριαλιστικής στρατηγικής και αποτελεί συστατικό της. Η στροφή προς τον χυδαίο και απροκάλυπτο αντικομμουνισμό είναι προπομπός νέου κύκλου αντιδραστικών μέτρων κατά των κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των λαών και της εξαπόλυσης νέου γύρου πολέμων. Με την αντικομμουνιστική υστερία, με το ψέμα και τις διώξεις, επιχειρούν να πλήξουν τις δυνάμεις της αντίστασης και της λαϊκής αντεπίθεσης.
Αμεσο στόχο του "μνημονίου" αποτελεί η άσκηση ιδεολογικής πίεσης στα Κομμουνιστικά Κόμματα που επιμένουν να υποστηρίζουν τις αρχές της ταξικής πάλης και να μάχονται τον καπιταλισμό με οδηγό την επιστημονική θεωρία του σοσιαλισμού - κομμουνισμού».
Με το «αντικομμουνιστικό μνημόνιο» οι ιμπεριαλιστές ομολογούν ότι χρειάζονται νέα μέσα καταστολής, επειδή διαπιστώνουν ότι σχεδόν 15 χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη, παρά τους τόνους λάσπης που έριξαν, δεν κατάφεραν να αμαυρώσουν τη συνεισφορά του σοσιαλισμού στους λαούς. Αντιλαμβάνονται ότι οι προσπάθειές τους είχαν «πενιχρά αποτελέσματα» και ότι η κομμουνιστική ιδεολογία και ο σοσιαλισμός συνεχίζουν να συγκινούν και να εμπνέουν εκατομμύρια εργαζόμενους.
Συκοφαντούν το σοσιαλισμό του 20ού αιώνα και το επαναστατικό κίνημα, κηρύσσουν αναδρομικό διωγμό κατά των κομμουνιστών που αγωνίστηκαν για ένα νέο κόσμο, ενώ δικαιώνουν τους συνεργάτες και υποστηρικτές του ναζισμού.
Διαστρεβλώνουν προκλητικά την Ιστορία εξισώνοντας τους εγκληματίες με τους ήρωες.
Βασικός στόχος είναι τα Κομμουνιστικά Κόμματα, οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες που ζουν και παλεύουν σε σκληρές συνθήκες στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Θέλουν να ξεριζώσουν στις χώρες αυτές τη συλλογική μνήμη εκατομμυρίων εργαζομένων, που σήμερα συγκρίνουν πιο αντικειμενικά το παρόν με το παρελθόν.
Ηδη, στις Βαλτικές χώρες - μέλη της ΕΕ, τα Κομμουνιστικά Κόμματα είναι παράνομα και δεκάδες στελέχη τους διώκονται με διάφορους τρόπους, ενώ οι συνεργάτες των Γερμανών τιμώνται, επιβραβεύονται και οι κυβερνήσεις στήνουν μνημεία τιμής στο φασισμό.
Το «μνημόνιο» εκπέμπει μίσος και δείχνει τα σχέδια των ιμπεριαλιστών σε βάρος των χωρών όπου τα Κομμουνιστικά Κόμματα βρίσκονται στην εξουσία, στην Κούβα, στην Κίνα, στο Βιετνάμ, στη ΛΔ της Κορέας. Θέλουν να σταματήσουν τις θετικές πολιτικές διεργασίες και τα λαϊκά σκιρτήματα σε μια σειρά από χώρες της Λατινικής Αμερικής, στη Βενεζουέλα, στη Βολιβία, κ.ά.
Το ΚΚΕ απάντησε καθαρά από την πρώτη στιγμή, ότι «δήλωση μετανοίας» στον ιμπεριαλισμό δεν υπογράφει! Αντίθετα, με μεγαλύτερο πείσμα και αποφασιστικότητα θα συνεχίσει να τον αντιπαλεύει.
Είμαστε περήφανοι για την ιστορία του ΚΚΕ, την προσφορά του στο λαό, στο κίνημά του. Είμαστε περήφανοι για τον προλεταριακό διεθνισμό του Κόμματός μας. Κριτική αποτίμηση της δράσης μας και της πορείας οικοδόμησης του σοσιαλισμού κάνουμε αποκλειστικά και μόνο μπροστά στην εργατική τάξη, στο λαό.
Η χυδαία αντικομμουνιστική προπαγάνδα για την αποκαλούμενη «σταλινική περίοδο», περίοδο που μπήκαν οι βάσεις για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, σε συνθήκες περικύκλωσης, εσωτερικής υπονόμευσης και δολιοφθοράς, στοχεύει στη συρρίκνωση και ματαίωση της πάλης για την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας. Νομιμοποιεί την αντεπανάσταση και στηλιτεύει με συκοφαντίες την επανάσταση. Εκείνο που επιδιώκει ο ιμπεριαλισμός είναι να ρίξουν οι λαοί στο «πυρ το εξώτερον» την επαναστατική βία, για να μπορεί απερίσπαστος να ασκεί τη βία του κεφαλαίου. Με τέτοια κριτήρια και λογική θα φθάσουν να καταγγέλλουν και τη μεγάλη Γαλλική αστική επανάσταση.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι ιδεολογικοί και πολιτικοί εκπρόσωποι του ιμπεριαλισμού με σθένος προπαγανδίζουν και χειροκροτούν τις παρεκκλίσεις των Κομμουνιστικών Κομμάτων στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού και τις αντιλήψεις για «σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία», όπου ως δημοκρατία εννοούν την αστική, δηλαδή τη δικτατορία του κεφαλαίου.
Οι λαοί υπεράσπισαν τις μεγάλες αστικές επαναστάσεις, που έφεραν μπροστά την ανθρωπότητα. Υπεράσπισαν τις προλεταριακές - σοσιαλιστικές επαναστάσεις (Κομμούνα του Παρισιού, Οχτωβριανή Επανάσταση, κ.ά.). Η Ιστορία έδειξε πως η ένταση και οι μορφές της επαναστατικής βίας εξαρτώνται πρώτα απ' όλα από το βαθμό και τις μορφές αντίστασης των τάξεων που ανατρέπονται.
Οι λαοί έδωσαν το αίμα τους και κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αντιτάσσοντας στη βία του αδικητή τη βία του δίκιου. Τιμώρησαν, όπως τους άξιζε, τους συνεργάτες των κατακτητών. Και σήμερα δυναμώνει η αντίδραση και η πάλη κατά της λεγόμενης «νομιμότητας», δηλαδή των νόμων και θεσμών που κατοχυρώνουν το άδικο για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.
Το ΚΚΕ κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες θα μάχεται κατά της αντιλαϊκής πολιτικής, του ιμπεριαλισμού. Μάχεται για το σοσιαλισμό!
Η ΚΕ του ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους και τη νεολαία να αντιταχθούν σε κάθε επιχείρηση σπίλωσης του σοσιαλισμού. Το σοσιαλισμό έχουν κάθε δικαίωμα να τον κρίνουν οι λαοί, όχι οι ιμπεριαλιστές που τον πολέμησαν με όλα τα μέσα. Αυτοί δεν ενδιαφέρονται να βγουν διδάγματα από τα λάθη, τις παραλείψεις και τις αστοχίες που έγιναν σε ένα δρόμο δίκαιο, ανηφορικό, αλλά και πρωτόγνωρο για την ανθρωπότητα.
Αυτοί έχουν κάθε συμφέρον να μη διδαχτούν οι λαοί, να μη μάθουν οι νέες και οι νέοι. Θέλουν να εμποδίσουν τον ερχομό του σοσιαλισμού, γιατί γνωρίζουν ότι είναι η μόνη επίκαιρη και αναγκαία απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Με το «αντικομμουνιστικό μνημόνιο» οι ιμπεριαλιστές ομολογούν πως δεν τους ενοχλεί τόσο η αντικαπιταλιστική κριτική, όσο η θέση για τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού και κυρίως η θέση για την ταξική πάλη, ως κινητήρια δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης και προόδου. Το καπιταλιστικό σύστημα αντέχει την κριτική και την πολεμική, δεν αντέχει όμως τη θέση για ανειρήνευτη ταξική πάλη, ανεξάρτητα από το συσχετισμό δύναμης και τις μορφές που αυτή παίρνει. Δεν αντέχει τη ζύμωση, και πολύ περισσότερο να τίθεται το ζήτημα της εργατικής, λαϊκής πολιτικής εξουσίας, ως πρακτικό καθήκον πάλης. Γνωρίζει ότι η εργατική τάξη μπορεί να καταργήσει την αστική εξουσία, αν δράσει συνειδητά.
Επιβεβαιώνεται η κριτική που το ΚΚΕ ασκεί σε μια σειρά κόμματα, όπως ο ΣΥΝ και ορισμένα που αυτοπροσδιορίζονται ως «ανανεωτικά», όμως με τη στάση τους, την ώρα που το «αντικομμουνιστικό μνημόνιο» βρισκόταν στη διαδικασία της υπερψήφισης, επέλεξαν να προτάξουν στην επιχειρηματολογία «καταδίκης» του «μνημονίου» τη «σταλινολογία» και το μηδενισμό του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε. Με αυτό τον τρόπο αποδέχτηκαν τουλάχιστον την αιτιολόγηση που το ίδιο το «μνημόνιο» παραθέτει, για να στηρίξει τα προτεινόμενα τρομοκρατικά μέτρα.
Υποστήριξαν, επιπλέον, ότι με το «μνημόνιο» διώκονται οι ιδέες, ενώ, πέρα από τις ιδέες, εκείνο που διώκεται, πρώτα και κύρια, είναι η κομμουνιστική και ταξική εργατική δράση. Ιδέες και δράση αποτελούν ένα αδιάσπαστο σύνολο.
Επιβεβαιώνεται ότι η πάλη κατά του ιμπεριαλισμού μπορεί να έχει συνέπεια και αποτέλεσμα μόνο στο βαθμό που συνδυάζεται με την πάλη κατά του οπορτουνισμού.
Η απόκρουση του αντικομμουνισμού και συνολικά της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας απαιτεί την ολόπλευρη ισχυροποίηση του ΚΚΕ, την πιο αποφασιστική προώθηση της στρατηγικής του στην εργατική τάξη, στη νεολαία, στις γυναίκες, στα μικρομεσαία λαϊκά στρώματα. Για τη διαμόρφωση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου Πάλης. Για τη λαϊκή αντεπίθεση και τη λαϊκή εξουσία.
Απαιτεί ανασύνταξη του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Το ΚΚΕ θα συνεχίσει και θα δυναμώσει τις προσπάθειές του για να συμβάλει όσο περισσότερο μπορεί στην αναζωογόνηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, στο συντονισμό της κοινής δράσης των αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων στη βάση συγκεκριμένων στόχων.
Η ζωή έχει δείξει ότι το κομμουνιστικό κόμμα, που έχει πολιτική και στρατηγική επεξεργασμένη με βάση την κοσμοθεωρία του, την επιστημονική ανάλυση του καπιταλισμού και την πείρα από την αντεπανάσταση στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, αποτελεί δύναμη αφύπνισης και οργάνωσης, δύναμη ικανή να εμπνεύσει μαζικά το λαό και τη νεολαία, να εμφυσήσει τη θέληση της αυτοθυσίας. Το ΚΚΕ σε αυτό το δρόμο βρίσκεται και στον ίδιο δρόμο θα συνεχίζει να πορεύεται.
ΑΘΗΝΑ 04/02/2006
H ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΚΕ»
Βεβαίως, στη συνέχεια η ΕΕ προχώρησε με έγκριση ενός δικού της αντικομμουνιστικού ψηφίσματος καθιερώνοντας την 23η Αυγούστου ως «Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων», εξισώνοντας επίσημα το φασισμό με τον κομμουνισμό. Στο ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη. στις 4/4/2009 καταγράφονται τα εξής:
«Εγκρίθηκε από την Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το κατάπτυστο αντικομμουνιστικό ψήφισμα, βάσει του οποίου επιχειρείται η ταύτιση του φασισμού με τον κομμουνισμό και των ναζιστικών φασιστικών καθεστώτων με τις σοσιαλιστικές χώρες. Το κοινό ψήφισμα των πολιτικών ομάδων του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ), των Φιλελευθέρων (ALDE), της Ενωσης για την Ευρώπη των Εθνών (UEN) και των Πρασίνων (Verts), με τη θετική ψήφο και των Σοσιαλιστών (PSE), πέρασε σαν θέση της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, με 553 ψήφους υπέρ, 44 κατά και 33 αποχές, θεσμοθετώντας έτσι στην ΕΕ τον αντικομμουνισμό και ανεβάζοντας την αντικομμουνιστική Εκστρατεία που ξεκίνησε το σχετικό Μνημόνιο του Συμβουλίου της Ευρώπης, το Γενάρη του 2006, στο επόμενο επίπεδο. Τα θεσμικά όργανα της Ενωσης, η ίδια η ΕΕ ως ιμπεριαλιστικός οργανισμός εμπλέκονται άμεσα στη χυδαία αντικομμουνιστική εκστρατεία, την παραχάραξη και το ξαναγράψιμο της Ιστορίας με βάση τα σημερινά συμφέροντα του κεφαλαίου, με στόχο, εν μέσω της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και ενόψει ευρωεκλογών, το χτύπημα της κομμουνιστικής ιδεολογίας και της συνείδησης των νέων γενιών.
Χαρακτηριστική στην ψηφοφορία ήταν και η στάση των Ελλήνων ευρωβουλευτών, καθώς ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑ.Ο.Σ. φρόντισαν να μη συμμετέχουν καν στη διαδικασία, ενώ η ΝΔ «απήχε»... Το ΚΚΕ καταψήφισε και καταδίκασε απερίφραστα το ψήφισμα και την αντικομμουνιστική υστερία που λαμβάνει χώρα στην ΕΕ. Το ΠΑΣΟΚ, καταψήφισε το ψήφισμα, για την «Ευρωπαϊκή Συνείδηση και τον Ολοκληρωτισμό», που «έχει σαν στόχο την καθιέρωση ευρωπαϊκής ημέρας μνήμης για τα θύματα του ναζισμού και του κομμουνισμού», σημειώνοντας στην αιτιολόγησή του ότι «ο ναζισμός και ο σταλινισμός ως δύο μοναδικά φαινόμενα είχαν ουσιαστικές διαφορές» και «θεωρεί ότι η καθιέρωση κοινής ημέρας μνήμης εξομοιώνει κατά απαράδεκτο τρόπο δύο ανόμοια κομμάτια της Ιστορίας, που το καθένα είχε διαφορετική αφετηρία και που για διαφορετικούς λόγους έχουν καταδικαστεί στη συνείδηση του πολίτη», δείχνοντας έτσι εμμέσως ότι δε διαφωνεί ουσιαστικά με τον αντικομμουνιστικό δρόμο που επιδιώκει και το ψήφισμα.
Η θέση που κράτησαν τα ελληνικά κόμματα κατά την ψηφοφορία, δείχνει ότι λαμβάνουν σαφώς υπόψιν την ελληνική πραγματικότητα και την αδιάλλακτη στάση του ΚΚΕ. Αποδεικνύεται, για μια ακόμη φορά, η επίδραση που μπορεί να ασκεί η ακούραστη μαχητική δράση του ΚΚΕ, η συνεπής στάση του στα πλαίσια της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης όχι μόνο για την υπεράσπιση της ιδεολογίας μας, της επιστημονικής κοσμοθεωρίας του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού, αλλά της επαναστατικής πάλης του εργατικού κινήματος των λαϊκών κινημάτων στη χώρα μας και διεθνώς, ολόκληρης της Ιστορίας τους.
Οπως αναμενόταν, το ψήφισμα, που βαδίζει στα χνάρια του Αντικομμουνιστικού Μνημονίου, χαρακτηρίζει τον κομμουνισμό «ολοκληρωτικό καθεστώς» και οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις κατηγορούνται για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», τονίζοντας ότι «κυρίαρχη ιστορική εμπειρία της Δυτικής Ευρώπης ήταν ο ναζισμός, ενώ τα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης είχαν την εμπειρία τόσο του κομμουνισμού όσο και του ναζισμού, και ότι πρέπει να προωθηθεί η κατανόηση για το διπλό παρελθόν δικτατορίας στις χώρες αυτές».
Θεωρεί δε τις σοσιαλιστικές χώρες ως απότοκο του φασισμού, υποστηρίζοντας ότι «η ευρωπαϊκή ενοποίηση υπήρξε εξαρχής μια απάντηση στα δεινά που επέφεραν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι και η ναζιστική τυραννία που οδήγησε στο Ολοκαύτωμα και στην επιβολή ολοκληρωτικών και αντιδημοκρατικών κομμουνιστικών καθεστώτων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη», με τους ευρωβουλευτές να ισχυρίζονται προκλητικά ότι η ιμπεριαλιστική - αντιδημοκρατική ΕΕ των πολέμων και της ανισότητας, ήταν ένας «τρόπος για την υπέρβαση των διαιρέσεων και της εχθρότητας στην Ευρώπη μέσω της συνεργασίας και της ενοποίησης, καθώς και για την εξάλειψη των πολέμων και την εδραίωση της δημοκρατίας στην Ευρώπη».
Ακόμα ξεκαθαρίζει ότι στόχος ήταν και παραμένει το ξαναγράψιμο της Ιστορίας, κατά τα ιμπεριαλιστικά ευρωενωσιακά πρότυπα, επενδύοντας στις νέες γενιές, σημειώνοντας ότι «η Ευρώπη δε θα ενωθεί ποτέ αν δεν μπορέσει να καταλήξει σε κοινή θεώρηση της Ιστορίας της, να αναγνωρίσει το ναζισμό, το σταλινισμό και τα φασιστικά και κομμουνιστικά καθεστώτα ως μέρος της κοινής Ιστορίας της και αν δεν διεξαγάγει τίμιο και ουσιαστικό διάλογο για τα εγκλήματα των καθεστώτων αυτών κατά τον περασμένο αιώνα», χαρακτηρίζοντας τις φιέστες για τα 20 χρόνια από τις ανατροπές ως «ευκαιρία να ενισχυθεί η συνείδηση του παρελθόντος και σημειώνοντας «τη σημασία που έχει να διατηρηθεί ζωντανή η μνήμη του παρελθόντος».
Ακόμα, «καλεί την Επιτροπή και τα κράτη - μέλη να καταβάλουν περαιτέρω προσπάθειες, για να ενισχυθεί η διδασκαλία της ευρωπαϊκής Ιστορίας και να τονιστούν το ιστορικό επίτευγμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης και η έντονη αντίθεση, μεταξύ του τραγικού παρελθόντος και της ειρηνικής και δημοκρατικής κοινωνικής τάξης στη σημερινή ΕΕ».
Τάσσεται δε υπέρ της πολιτικής στήριξης και οικονομικής ενίσχυσης, από το Συμβούλιο και την Επιτροπή, ΜΚΟ «που δραστηριοποιούνται στην έρευνα και τη συλλογή εγγράφων σχετικά με εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια της σταλινικής περιόδου», ζητά «την καθιέρωση βήματος Ευρωπαϊκής Μνήμης και Συνείδησης που να στηρίζει τη δικτύωση και τη συνεργασία των εθνικών ερευνητικών ιδρυμάτων που ειδικεύονται στον τομέα της ιστορίας του ολοκληρωτισμού, και τη δημιουργία πανευρωπαϊκού κέντρου/μνημείου τεκμηρίωσης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών καθεστώτων» και την «ενίσχυση των υπαρχόντων σχετικών χρηματοοικονομικών μέσων, ώστε να υποστηριχτεί η επαγγελματική ιστορική έρευνα για τα ανωτέρω θέματα».
Φυσικά, καλεί την καθιέρωση της 23ης Αυγούστου «ως Ευρωπαϊκής Ημέρας Μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων, και να γιορτάζεται με αξιοπρέπεια και αμεροληψία», με δεδομένο ότι στις 23/8/39 υπογράφτηκε το «Σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότοφ», «σύμφωνο μη επίθεσης»,5 που αξιοποίησε η Σοβιετική Ενωση για να προετοιμαστεί για την αναπόφευκτη επίθεση της ναζιστικής Γερμανίας.
Σαφής πρόθεση η αξιοποίηση του Συμφώνου για να κρύψουν ότι πριν η ΕΣΣΔ είχε επιδιώξει συνεννόηση με τη Βρετανία και τη Γαλλία, αλλά αυτές την είχαν απορρίψει, αλλά και το ότι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με αστικά δημοκρατικά πολιτεύματα ή με φασιστικά ενεργούσαν έχοντας στόχο την ανατροπή της σοβιετικής εξουσίας.
Κλείνοντας το ψήφισμα δηλώνει ότι το Ευρωκοινοβούλιο «είναι πεπεισμένο ότι απώτερος στόχος της αποκάλυψης και της αποτίμησης των εγκλημάτων που διέπραξαν τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα είναι η συμφιλίωση, η οποία μπορεί να επιτευχθεί αν υπάρξει αποδοχή της ευθύνης, ζητηθεί συγγνώμη και προωθηθεί η ηθική ανάκαμψη».
Μετά απ' όλ' αυτά γίνονται κατανοητά τόσο η θεωρία της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης» και η στόχευσή της, όσο και το υπόβαθρο που εκκολάπτει και ενισχύει μορφώματα σαν τη «Χρυσή Αυγή». Στόχος, το εργατικό λαϊκό κίνημα, το χτύπημα της αντικαπιταλιστικής πάλης. Είναι υποκρισία, επικίνδυνη, η δήθεν καταδίκη των φασιστικών μορφωμάτων. Είναι δημιουργήματά τους ακριβώς ως ένας ακόμη μοχλός καταστολής, λειτουργούν ως προστάτες των καπιταλιστών και της ιδιοκτησίας τους, επομένως εχθρός τους είναι η εργατική τάξη τα φτωχά λαϊκά στρώματα, το Κομμουνιστικό Κόμμα, ενώ αξιοποιούνται τόσο από το αστικό κράτος όσο και από τους μεγαλοεπιχειρηματίες ως οι αδίσταχτοι μοχλοί καταστολής του εργατικού κινήματος και των Κομμουνιστών. Με ιδεολογία το αντικομμουνιστικό μίσος.
1. Ενώ π.χ. το Γενάρη του 1923 η αξία ενός αμερικάνικου δολαρίου είχε φτάσει τα 17.792 γερμανικά μάρκα, τον Αύγουστο του ίδιου έτους ξεπερνούσε τα 4,5 εκατομμύρια! Την ίδια περίοδο, δηλαδή πέντε χρόνια μετά το τέλους του πολέμου, το πραγματικό εργατικό εισόδημα μόλις προσέγγιζε το μισό του προπολεμικού.
2. Το ίδιο έτος είχε προηγηθεί η σταθεροποίηση του γερμανικού νομίσματος.
3. Την εκλογή του στην Προεδρία στήριξε και η σοσιαλδημοκρατία, θεωρώντας τον ως «το μικρότερο κακό».
4. Στις εκλογές Νοεμβρίου 1932, έχασε περίπου 2 εκατομμύρια ψήφων.
5. Εχοντας η Σοβιετική Ενωση σαφή αντίληψη ότι τα μη φασιστικά καπιταλιστικά κράτη ενίσχυαν τη Γερμανία, με σκοπό να τη στρέψουν εναντίον της, υποχρεώθηκε να υπογράψει στις 23 Αυγούστου 1939 το «γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη επίθεσης», γνωστό ως «σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ». Το «Σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ» έχει δεχτεί πυρά από τους υποκριτικούς υπερασπιστές των ελευθεριών και από τους οπορτουνιστές. Αποκρύπτουν ότι το Σύμφωνο υπογράφτηκε μόνο αφού είχαν ναυαγήσει όλες οι προηγούμενες φιλειρηνικές προσπάθειες της ΕΣΣΔ, καθώς και οι προσπάθειες να συγκροτηθεί αντιχιτλερικό μέτωπο. 'Η ότι, 3 μήνες πριν, η ΕΣΣΔ είχε προσφέρει στρατιωτική βοήθεια και στην Πολωνία σε περίπτωση πολέμου, για να λάβει την κατηγορηματική άρνηση από την κυβέρνηση της τελευταίας. Τι δε λένε όλοι αυτοί επίσης: Οτι υπάρχει μια άλλη ημερομηνία που θα μπορούσε να αποτελέσει πραγματική επέτειο καταδίκης του ναζισμού και όσων τροφοδοτούν, συναλλάσσονται και ανοίγουν το δρόμο στους ολοκληρωτισμούς. Είναι η 30ή του Σεπτέμβρη. Είναι η μέρα (30 Σεπτέμβρη 1938) ένα χρόνο πριν το σύμφωνο, στο Μόναχο οι Χίτλερ και Μουσολίνι υπέγραψαν μαζί με τους αρχηγούς των κυβερνήσεων της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, το ομώνυμο «σύμφωνο του Μονάχου», με το οποίο οι «δημοκρατίες της Δύσης», στο πλαίσιο του «κατευνασμού» του φασισμού, έδιναν το πράσινο φως στο ναζισμό να εισβάλει στην Τσεχοσλοβακία, να τη διαμελίσει, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στον όλεθρο και οδηγώντας την ανθρωπότητα στην τραγωδία του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Αυτή, βέβαια, η ημερομηνία απουσιάζει από το αντικομμουνιστικό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου. Από την άλλη, οι Βρετανία - Γαλλία, που είχαν συνάψει συμμαχία με την Πολωνία, δεν την τήρησαν μετά τη γερμανική επίθεση κατά της Πολωνίας. Το Σύμφωνο «Μολότοφ - Ρίμπεντροπ» εξασφάλισε στην ΕΣΣΔ 21 πολύτιμους μήνες ειρήνης, που στη συνέχεια αποδείχθηκαν ανεκτίμητοι στην πολεμική της προετοιμασία, ενόψει της αναπόφευκτης γερμανικής επίθεσης. Το σοβιετογερμανικό «Σύμφωνο μη επίθεσης» διήρκεσε μέχρι τις 22 Ιούνη 1941, οπότε η Γερμανία το παραβίασε και επιτέθηκε κατά της ΕΣΣΔ.

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ