ΤΑΞΙΚΑ ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ

ΤΑΞΙΚΑ ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΜΕ ΟΡΑΜΑ ΤΗΝ ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ
"AMAT VICTORIA CURAM"="H ΝΙΚΗ ΑΠΑΙΤΕΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ"
για επικοινωνία και για τις αναρτήσεις,
τις σκέψεις και τις γνώμες σας,στο: predatorus_preda@easy.com

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

«ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ» ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ Βάζουν το λαό στο απόσπασμα



Παπαγεωργίου Βασίλης
Θέσεις βγαλμένες από συρτάρια πολυεθνικών που θέλουν να βάλουν χέρι στον πλούτο του λαού, καθ' υπαγόρευση συγκεκριμένων τμημάτων ντόπιων πλουτοκρατών. Προτάσεις ενάντια στην εργατική τάξη που καταδικάζουν τον ελληνικό λαό. Ενα κρεσέντο σκοταδισμού, ρατσισμού και απανθρωπιάς, μπορεί κανείς να δει διαβάζοντας τις «ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ», το «επικαιροποιημένο πρόγραμμα» της ναζιστικής «Χρυσής Αυγής», όπως δημοσιοποιήθηκε αυτές τις μέρες τάχα «για τη λύση του ελληνικού προβλήματος, την ανάταξη της εθνικής μας οικονομίας, τη δημογραφική άνθηση και τη γεωπολιτική αναβάθμιση του Ελληνισμού».
Σημείο προς σημείο ό,τι λένε τα φασιστοειδή, τι θέλουν να κάνουν ως κυβέρνηση όντας πειθήνιοι υπηρέτες, δημιουργήματα του συστήματος και των αφεντικών τους:
Απολύσεις στο δημόσιο, στρατόπεδα συγκέντρωσης
-- Φέρνει απολύσεις στο Δημόσιο, αποσιωπώντας το γεγονός ότι και όσοι με ...περίεργες σχέσεις μπήκαν σε μια θέση, δουλειά ζητούσαν στο καπιταλιστικό σύστημα που θρέφει το τέρας της ανεργίας για να τσακίζει, να τρομοκρατεί συνολικά τον λαό: «ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΤΟΜΕΑ (...) Αμεση απόλυση όσων προσελήφθησαν παράνομα και αναξιοκρατικά».
-- Στον τομέα της Υγείας βρίσκει κεφαλαιοκράτες να στοιχηθεί πίσω τους και να τους στηρίξει με κονδύλια και προμήθειες, πάντα με γνώμονα την «εθνικότητα», ότι ο Ελληνας μεγαλοβιομήχανος που θησαυρίζει πάνω στην Υγεία του λαού είναι ...καλύτερος από τον αντίστοιχο ξένο: «Επιδότηση της εγχώριας φαρμακοβιομηχανίας και προτίμηση αγοράς φαρμάκων που παράγονται στην Ελλάδα (και όχι εισαγομένων) για τα δημόσια νοσοκομεία. Η Χρυσή Αυγή διακρίνει ριζικά την Ελληνική Φαρμακοβιομηχανία από τους πολυεθνικούς φαρμακευτικούς κολοσσούς και την θεωρεί ως ένα από τους ελάχιστους εναπομείναντες ισχυρούς κλάδους της οικονομίας και μάλιστα με εξαγωγικό προσανατολισμό».
Επιπλέον και στο ζήτημα της Υγείας χύνει τη ρατσιστική χολή της, επιδιώκοντας να διχάσει Ελληνες και μετανάστες βιοπαλαιστές: «Καμία παροχή Υγείας σε λαθρομετανάστες, παρά μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις. Να σταματήσουν τα ελληνικά νοσοκομεία να περιθάλπουν όσους έχουν εισβάλει παράνομα στη χώρα και χρεώνουν με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ τα δημόσια ταμεία».
--Αλλωστε για τους μετανάστες οι νεοναζί ετοιμάζουν κυριολεκτικά νέα Νταχάου: «(...) οι λαθρομετανάστες, ως ξένο προς την ελληνική κοινωνία σώμα και ως παραβάτες της κείμενης νομοθεσίας, πρέπει άμεσα να απελαθούν: Αμεση σύλληψη και επαναπροώθηση όλων των λαθρομεταναστών στις χώρες προέλευσής τους. Μέχρι τον οριστικό επαναπατρισμό τους προβλέπεται η μεταφορά τους σε ειδικούς χώρους κράτησης μακράν των κατοικημένων τόπων της ελληνικής επικράτειας (...) Ιδιώνυμο όποιο έγκλημα τελεί αλλοδαπός. Οι ποινές δεν θα εκτίονται σε φυλακές, αλλά σε ειδικούς χώρους κράτησης, όπου παράλληλα θα παράγεται έργο υπέρ του Δημοσίου».
Απαγόρευση αμβλώσεων, στράτευση γυναικών
--Βέβαια ένα μέλλον Οργουελ δεν επιφυλάσσουν μόνο για τους ξένους αλλά και για τους ντόπιους που δεν ικανοποιούν τα χιτλερικά πρότυπά τους. Π.χ. με πρόσχημα την υπογεννητικότητα φτάνουν να επεμβαίνουν στα πιο προσωπικά ζητήματα μιας γυναίκας ή τον προγραμματισμό ενός ζευγαριού, αλλά και σε ζητήματα Υγείας των γυναικών και των παιδιών ζητώντας «απαγόρευση των αμβλώσεων».
Επιπλέον, σχεδιάζουν υποχρεωτική στράτευση και για γυναίκες («Υποχρεωτική στράτευση ανδρών και γυναικών (με εξαίρεση τις μητέρες) στα 18 έτη για 14 μήνες»).
Βία και καταστολή ενάντια στο λαό
-- Θέλουν την απόλυτη σιωπή στο στράτευμα, τους ένστολους εργαζόμενους με τα ιδιαίτερα προβλήματά τους, να μη μιλά κανείς: «Πλήρης απεξάρτηση των μονίμων στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων από τα κόμματα και κατάργηση του συνδικαλισμού». Εννοούν όλα τα κόμματα εκτός από τη Χρυσή Αυγή.
-- Παρακάτω, με πρόσχημα την εγκληματικότητα (επίσης σύμφυτο του συστήματος) σχεδιάζουν έναν εσωτερικό στρατό ενάντια στον «εχθρό λαό». Μάλιστα, θέλουν τους αστυνομικούς «επιθετικούς», άνετους στο να τραβούν κουμπούρι: «Επανίδρυση της Χωροφυλακής και δημιουργία νέας Ειδικής Μονάδος της Ελληνικής Αστυνομίας με βαρύ επιθετικό οπλισμό για την αντιμετώπιση των νέων φαινομένων εγκληματικότητας (αλλοδαποί ληστές με καλάσνικοφ κ.λπ.) (...) Οριστική αλλαγή του νομικού πλαισίου για τους κανόνες εμπλοκής. Το προσωπικό της ΕΛ.ΑΣ. θα είναι νομικά κατοχυρωμένο σε κάθε περίπτωση που αντιμετωπίζει ένοπλο εγκληματία. Καλλιέργεια επιθετικού πνεύματος και απαλλαγή από το σύνδρομο ενοχής για τη χρήση του ατομικού οπλισμού».
Και στο ψητό: «Θέσπιση ιδιωνύμου αδικήματος για τα βαριά αδικήματα που διαλύουν την κοινωνική συνοχή και καταστρέφουν τον εθνικό κορμό».Οροι που τα χωρούν όλα,από ένα κύμα καταλήψεων σχολείων για ζητήματα εκπαίδευσης, μέχρι μια μακρόχρονη πανεργατική απεργία για το ψωμί του λαού, κινητοποιήσεις που θα χτυπήσουν με άγρια καταστολή και βία.
-- Στην Παιδεία διαχωρίζουν τα παιδιά: «Διαχωρισμός κατά τμήματα Ελλήνων και αλλοδαπών μαθητών σε πρωτοβάθμια και μέση εκπαίδευση». Απαγορεύει τις κομματικές παρατάξεις στα πανεπιστήμια: «Ουσιαστική κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και απαγόρευση των κομματικών παρατάξεων, που αποτελούν φορείς διαφθοράς στην ανώτατη εκπαίδευση». Περνά τους εκπαιδευτικούς από την κρησάρα της εθνικοφροσύνης: «Ειδικές εξετάσεις για τους διδάσκοντες ώστε να επιβεβαιωθεί το γνωστικό τους επίπεδο και η εθνική τους συνείδηση». Ξεκαθαρίζει ακόμα και τους παπάδες από όποιον τολμήσει να αναφρεθεί σε κάτι πιο πανανθρώπινο από ό,τι αντέχει ο κάθε φασίστας:«Αμεση κάθαρση του κλήρου από κάθε παρακμιακό και διεθνιστικό στοιχείο».
-- Φέρνει λογοκρισία στην τέχνη και τον πολιτισμό: «Κατάργηση των κρατικών επιχορηγήσεων και περιθωριοποίηση των "καλλιτεχνών" που προσβάλλουν εθνικά, θρησκευτικά και ιστορικά σύμβολα».
Στο άρμα ξένων, ιμπεριαλιστικών δυνάμεων
-- Στα διεθνή ζητήματα, πέρα από φανφάρες περί εθνικής ανεξαρτησίας, η οργάνωση επιλέγει ιμπεριαλιστή να στοιχήσει το λαό πίσω του: «Απαιτείται επίσης άμεση αναστροφή του γεωπολιτικού μας προσανατολισμού και επανεξέταση των συμμαχιών μας (...) Αμεση στροφή, επενδυτική και ενεργειακή κατ' αρχάς, προς τη Ρωσία. Μία εμπορική και αμυντική συμφωνία με τους Ρώσους (...) Μία στροφή του γεωπολιτικού μας προσανατολισμού και ένα άνοιγμα στο ρωσικό παράγοντα (...)».
-- Οπως και η Αγκυρα αμφισβητεί την ύπαρξη και ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας ως ανακηρυγμένο ανεξάρτητο κυρίαρχο κράτος: «ΚΥΠΡΙΑΚΟ: Εφαρμογή του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδος - Κύπρου, που σε συνδυασμό με τις εφαπτόμενες ΑΟΖ των δύο κρατών, θα ισοδυναμεί με de facto Ενωση της νήσου με την Ελλάδα.
-- Από τη μια καταγγέλλει αστικούς θεσμούς, κοινοβούλιο κ.λπ. και από την άλλη τους υπηρετεί και τους θέλει: «Για να πετύχουμε τους στόχους αυτούς χρειαζόμαστε την απόλυτη πλειοψηφία στο κοινοβούλιο, ώστε να είναι εφικτή η Συνταγματική Αναθεώρηση».
Μας θέλει όμηρους των δανειστών
-- Τάχα αντιμνημονιακή, για το δημόσιο χρέος θέλει διαγραφή μόνο εκείνου του κομματιού που θα κριθεί «παράνομο» και «επαχθές» (αντικειμενικά ό,τι δεχτούν και οι ξένοι δανειστές και οργανισμοί ότι είναι τέτοιο). Λες και τα πλατιά λαϊκά στρώματα καρπώθηκαν το υπόλοιπο, είδαν έστω δυο δεκάρες στις τσέπες τους, ωστόσο τα καταδικάζει να το αποπληρώσουν προς τέρψη μεγαλοτραπεζιτών, «επενδυτών», κάθε είδους κορακιών των «αγορών». Επιπλέον, αναγνωρίζει όλα τα χρέη, επίσης υπέρογκα, έως το 1973:
«Η Χρυσή Αυγή προτείνει (...) συνολική διαγραφή του παράνομου και επαχθούς χρέους της χώρας (...) Η λύση του ελληνικού προβλήματος απαιτεί άμεση διαγραφή του παράνομου και επαχθούς χρέους που πληρώνει ο ελληνικός λαός (...) Η Χρυσή Αυγή στοχεύει στον άμεσο λογιστικό έλεγχο του δημοσίου χρέους και όλων των δανειακών συμβάσεων από το 1974 μέχρι σήμερα (...) θα προκύψει επισήμως ποιο μέρος του χρέους είναι παράνομο και επαχθές, το οποίο και το κράτος μας θα αρνηθεί να αποπληρώσει». Ετσι θέλει το λαό να πληρώσει το χρέος των μεγαλοεπιχειρηματιών και μετά το «παίζει» τάχα φιλολαϊκή...
-- Βάζει ζήτημα εξόδου από το ευρώ ταυτιζόμενη με εκείνο το μέρος του κεφαλαίου που σκοπεύει να κερδοσκοπήσει με μια τέτοια έξοδο: «(...) το ευρώ απεδείχθη η καταστροφή μας. Εθνικό νόμισμα ισοδυναμεί με εθνική ανεξαρτησία και αυτός οφείλει να είναι ο βασικότερος στόχος μίας εθνικής ηγεσίας».
-- Για την ανεργία βγάζουν πάλι λάδι τον καπιταλισμό, αποδίδοντας ένα βασικό συστατικό του συστήματος που υπηρετούν οι νεοναζί, στους μετανάστες: «Σε όσες επιχειρήσεις δεν έκλεισαν, τα μεροκάματα έπεσαν λόγω της μαύρης εργασίας των λαθρομεταναστών. Για τη λύση του προβλήματος ανεργία, η Χρυσή Αυγή προτείνει μία λύση άμεση και μία μεσοπρόθεσμη: Απέλαση λαθρομεταναστών και στροφή στην Εθνική Παραγωγή. ΚΑΘΕ ΞΕΝΟΣ ΕΡΓΑΤΗΣ ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΑΝΕΡΓΟΣ: Απέλαση όλων των λαθρομεταναστών σημαίνει εκατοντάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας για τους Ελληνες». Διχάζει την εργατική τάξη προσφέροντας πάλι υπηρεσίες στην μεγαλοεργοδοσία.
Δίνει τον πλούτο του τόπου στο κεφάλαιο
-- Ασχετα με τις άφθονες εθνικοπατριωτικές της κορόνες, η οργάνωση, τον ορυκτό πλούτο της χώρας για ξένα μονοπώλια τον προορίζει. Τους τον αναθέτει να τον εξορύξουν με το αζημίωτο: «Προκήρυξη διεθνούς διαγωνισμού για την ανάθεση του τεράστιου έργου της έρευνας και εξόρυξης του πετρελαίου και του φυσικού αερίου που περικλείει η ελληνική ζώνη οικονομικής εκμετάλλευσης. Σύναψη αμυντικής συμφωνίας και έναρξη στρατιωτικής συνεργασίας με τα κράτη εκείνα με τα οποία είναι δυνατόν να υπάρξει σύγκλιση γεωπολιτικών συμφερόντων και όχι φύσει και θέσει ΑΝΤΙΠΑΛΟΤΗΤΑ και των οποίων οι κοινοπραξίες θα πλειοδοτήσουν στο διαγωνισμό για την έρευνα και εκμετάλλευση των ενεργειακών μας κοιτασμάτων».
Οργανο και υπηρέτης του καπιταλιστικού συστήματος, δεν είναι ότι θα κάνει μια έντιμη και καθαρή, ακόμα και αναγκαία, συμφωνία με μια άλλη χώρα, μια έμπειρη στην εκμετάλλευση πόρων δύναμη, προς όφελος δύο λαών. Η οργάνωση, όντας ως το μεδούλι συστημική, θέλει να παίξει στο παιχνίδι των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, στο πεδίο των γεωπολιτικών ανταγωνισμών τους, επιλέγοντας ποια θα υπηρετήσει. Δένει το λαό πίσω της, βάζοντάς τη να της πληρώνει εξοπλισμούς και ό,τι άλλο για να εξασφαλίσει (σε όφελος της ντόπιας πλουτοκρατίας) μια γωνίτσα στο τραπέζι όπου κάποιοι «μεγάλοι» θα νέμονται τον πλούτο του τόπου.
--Τα ίδια προγραμματίζει για όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές. Από τη μια δήθεν καταγγέλλει τους εργολάβους που βάζουν εκεί χέρι, από την άλλη τους βάζει στο χρυσοφόρο παιχνίδι της εκμετάλλευσης του πλούτου του λαού, αναμασώντας μια γνωστή καραμέλα κάθε είδους υπηρετών του συστήματος, ότι δεν έχουμε μόνοι μας τεχνογνωσία. Σημειωτέον ότι αυτό λέγεται σε μια χώρα που κυριολεκτικά περισσεύουν επιστήμονες, εξειδικευμένοι τεχνίτες, έμπειρο και ψημένο εργατικό δυναμικό: «Οπου δεν υπάρχει επαρκής τεχνογνωσία για εξορύξεις, το Ελληνικό Δημόσιο θα γίνεται μέτοχος των κοινοπραξιών που θα πλειοδοτούν στους σχετικούς διαγωνισμούς»
--Για τις τράπεζες επαναλαμβάνει για πολλοστή φορά τα αίτημα ο ελληνικός λαός να αναλάβει τα χρέη χρεοκοπημένων τραπεζών. Για δε την διαγραφή χρεών από νοικοκυριά που τάχα φέρνει, στην πράξη την περιορίζει λέγοντας ό,τι και οι κυβερνήσεις, γενικά και αόριστα ότι θα γίνει με βάση ...κοινωνικά κριτήρια: «(...) απαιτείται η συγχώνευση των χρεοκοπημένων ιδιωτικών τραπεζών σε μία ισχυρή εθνική τράπεζα, η οποία θα επιδοτήσει την πρωτογενή παραγωγή. Επίσης, το εθνικό κράτος οφείλει να επιβάλει διαγραφή των τραπεζικών χρεών των ελληνικών οικογενειών με κοινωνικά κριτήρια (...)».

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012

«ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» Οργανο των αστών ενάντια στους εργάτες

 

Eurokinissi
Ο αντιλαϊκός ρόλος και αντεργατικός χαρακτήρας της «Χρυσής Αυγής», η διασύνδεση και στήριξή της από κεφαλαιοκράτες, πρέπει να θεωρούνται δεδομένα. Στέκεται απέναντι στο λαό, επιχειρεί να τον διχάζει, δηλητηριάζοντάς τον με κάθε λογής απάνθρωπα συνθήματα, ετοιμάζεται να τον χτυπήσει άγρια μόλις το ζητήσει η μεγαλοεργοδοσία.

Ορισμένα παραδείγματα από τη μέχρι στιγμής δράση της:
Καταγγέλλοντας «συνδικαλισμό» και «εργατοπατέρες», στήνει δουλεμπορικά γραφεία που στέλνουν πάμφθηνους εργάτες στους καπιταλιστές, δίχως ασφαλιστικά, εργασιακά δικαιώματα.
«Προειδοποιεί» εργάτες (π.χ. χαλυβουργούς στη Μαγνησία) να μην απεργήσουν, αλλά αντίθετα να αποδεχτούν ό,τι ψίχουλα τους πετά η εργοδοσία.
Επιτίθεται με ύβρεις, ρόπαλα, μαχαίρια σε μαθητές και απεργούς εργάτες που προπαγανδίζουν προκηρυγμένες απεργίες.
Με Ερώτηση στη Βουλή ζητούσε ουσιαστικά από την κυβέρνηση να στείλει ΜΑΤ στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης να συλλάβουν αγωνιζόμενους απολυμένους και απλήρωτους εργάτες στα εκεί ιδιωτικά εργολαβικά συνεργεία. Οταν η κυβέρνηση το 'κανε την εγκαλούσε ότι άργησε...
Ζητούν νέες φοροαπαλλαγές υπέρ των εφοπλιστών για να μην αλλάξουν σημαία στις καραβάρες τους. Δεν αρθρώνουν κιχ για το καμποτάζ που τσακίζει τους Ελληνες ναυτεργάτες.
Ζητούν νέα «κίνητρα» για «επενδυτές» μεγαλοξενοδόχους. Να αναλάβει ο λαός τα χρέη χρεοκοπημένων τραπεζιτών.
Στο επικαιροποιημένο πρόγραμμά τους, τα φασιστοειδή καλούν μονοπώλια του εξωτερικού να εξορύξουν, φυσικά με το αζημίωτο, τον ορυκτό πλούτο της χώρας, να πάρουν σαν έξτρα δώρο στρατιωτικούς εξοπλισμούς, όπλα που θα αγοράσει με τον ιδρώτα του ο λαός από τα μονοπώλια των χωρών τους.
Ζητά να δοθούν κονδύλια και προμήθειες στις φαρμακοβιομηχανίες.
Ζητά απολύσεις στο Δημόσιο και εισηγείται στη συγκυβέρνηση να απασχολεί στο Δημόσιο εργαζόμενους με 14 ευρώ/μέρα δίχως ασφάλιση (άνεργους του ΟΑΕΔ).
Η δράση τους βρίσκει ανταπόκριση εκεί όπου υποκλίνονται. Σύμφωνα με ιστολόγια, «(...) μερίδα επιχειρηματιών του ΣΕΒ, κυρίως πιο μεσαίων σε δυναμική και νέων ηλικιακά, φέρονται να βλέπουν με άλλο μάτι το ακροδεξιό κόμμα. (...) πιστεύουν πως η Χρυσή Αυγή περιόρισε κατά πολύ τον αριστερό - αναρχικό ακτιβισμό, με ορατά αποτελέσματα στη λειτουργία των επιχειρήσεων του κέντρου της Αθήνας. "Αφού δεν υπάρχει αστυνομία, να μία..." έλεγε σε γεύμα στο Χίλτον γνωστός βιομήχανος τροφίμων (...) πιέζουν για να υπάρξουν δίαυλοι επικοινωνίας με την άκρα δεξιά. Διαύλους που ήδη ο Εμπορικός Σύλλογος της Αθήνας(σ.σ. οι μεγαλέμποροι) διατηρεί με το κόμμα».

Η οργάνωση στηρίχτηκε στην πράξη από τμήματα της αστικής τάξης και μηχανισμούς του αστικού κράτους. Και δεν είναι μόνο αυτό. Οι ίδιοι μηχανισμοί που την κατακεραυνώνουν, τη φουντώνουν μέχρι εκεί που δεν πάει. Είναι χαρακτηριστικά όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες, με αφορμή ρεπορτάζ του BBC (σ.σ. δεν είναι το πρώτο που με το ...δικό του τρόπο προβάλλει ουσιαστικά την οργάνωση), σχετικά με την υπόθεση ξυλοδαρμού του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Στρατούλη.
Η Χρυσή Αυγή όσες θέσεις προβάλλει εδράζονται στην άνοδο του εθνικισμού που προωθήθηκε συστηματικά από αστικές δυνάμεις που αντιτάχθηκαν στο «μείγμα» διαχείρισης της κρίσης με τη μορφή των μνημονίων, διαμόρφωσαν την αντίληψη μιας Ελλάδας υπό κατοχή, που έχασε την εθνική της ανεξαρτησία, προτεκτοράτο της τρόικας. Αντιλήψεις που καλλιέργησαν συστηματικά όλοι οι φορείς του «αντιμνημονιακού ρεύματος» σε όλες τις εκδοχές τους, και τις οποίες ενίσχυσε με τη στάση του και ο οπορτουνισμός. Ετσι, ακόμα και αν ορισμένα ευρύτερα λαϊκά στρώματα δε συντάσσονται με τη Χρυσή Αυγή, βλέπουν με συμπάθεια ή ανεκτικότητα θέσεις και δράση της ενάντια στο «προδοτικό» σύστημα που μας έφθασε ως εδώ. Αλλωστε, το σημερινό σύνθημά της «Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες» ήταν σύνθημα του ΠΑΣΟΚ προηγούμενες δεκαετίες.
Στο ίδιο πλαίσιο, πολιτικοί και δημοσιολόγοι της αστικής τάξης αξιοποιούν τη Χρυσή Αυγή, μιλάνε για τα «άκρα», ταυτίζουν την ταξική πάλη με τις τραμπούκικες δολοφονικές ενέργειες των φασιστοειδών. Στόχος να χτυπήσουν τους αγώνες της εργατικής τάξης, να προστατέψουν τα συμφέροντα των αστών ενάντια στους εργάτες. Πρόσφατα π.χ., ο Γ. Πρετεντέρης στα «Νέα» έγραφε για συμμορίες της «αριστεράς» που δε διαφέρουν από τη συμμορία της Χρυσής Αυγής, ενώ ο Π. Μανδραβέλης στην «Καθημερινή της Κυριακής» έγραφε ότι «από τη στιγμή που οι πολίτες θα πεισθούν ότι ο νόμος είναι κάτι σχετικό με τις προθέσεις κάποιου πιο εύκολα θα ενταχθούν στη Χρυσή Αυγή». Οπως αναφέρεται στους νόμους πως είναι «κάτι σχετικό με τις προθέσεις κάποιου», συγκαλύπτει σκόπιμα ότι οι νόμοι είναι των αστών ενάντια στους εργάτες. Ενώ η άποψη ότι εύκολα θα ενταχθεί στη Χρυσή Αυγή σκιαγραφεί την επιθυμία των αστών και σπρώχνει εκεί λαϊκούς ανθρώπους. Διόλου τυχαία, αστικά ΜΜΕ προβάλλουν τη δράση της οργάνωσης. Θέλουν να αποκτήσει λαϊκό έρεισμα και με αυτό να χτυπήσει το εργατικό κίνημα, στο οποίο επίσης επιτίθενται, με κάθε ψευτοεπιχείρημα, διαστρέβλωση, προβοκάτσια, όπως κάνει και η Χρυσή Αυγή.
Αλλωστε, η οργάνωση βρήκε έτοιμο όλο το πολιτικοϊδεολογικό οπλοστάσιο της αστικής προπαγάνδας, για να δικαιολογεί την εγκληματική πρακτική της. ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., αστικά επιτελεία και ΜΜΕ χρόνια ολόκληρα φρόντισαν να καλλιεργήσουν την άποψη ότι η προβοκατόρικη δράση διαφόρων κουκουλοφόρων (προκειμένου να εντείνεται η κρατική καταστολή ενάντια στο οργανωμένο εργατικό κίνημα) συνδέεται ή/ και ταυτίζεται τάχα με την επαναστατική ιδεολογία. Προπαγάνδα με στόχο να καλλιεργήσει άλλοθι στην εγκληματική δράση των προβοκατόρων, και την αποστροφή των εργαζομένων στο οργανωμένο εργατικό, λαϊκό κίνημα. Προπαγάνδα που ταυτίζει αυτήν την αντιδραστική πρακτική με την επιστημονική κοσμοθεωρία του Μαρξ. Τώρα η Χρυσή Αυγή χρησιμοποιεί την ίδια προπαγάνδα που εξισώνει τις προβοκάτσιες των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών με την κοσμοθεωρία του Μαρξ, για να βγάλει λάδι την εγκληματική της δράση.
Η Ιστορία διδάσκει ότι απέναντι στην ολοένα και μεγαλύτερη αντιδραστικοποίηση του συστήματος, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης, η εργατική τάξη δεν πρέπει να δείξει την παραμικρή ανοχή σε τέτοια φαινόμενα, να υποστείλει τη σημαία του ταξικού αγώνα ενάντια στην εξουσία της αστικής τάξης και στους τραμπούκους της, της ταξικής αλληλεγγύης μεταξύ των εργατών. Και έχει σημασία το γεγονός ότι ήδη εργάτες διώχνουν τους τραμπούκους από τα εργοστάσια όπου πάνε να χύσουν το δηλητήριό τους. Οτι σωματεία και συνδικάτα καταγγέλλουν τη στάση τους που δίνει άλλοθι στα αφεντικά και βγάζει λάδι το καπιταλιστικό σύστημα. Οτι μαθητές, νεολαίοι διώχνουν τα φασιστοειδή από τα σχολεία.

Σωρεία τέτοιων αντιδράσεων έχει ήδη συγκεντρωθεί, με πιο εντυπωσιακή και συμβολική τελευταία τέτοια εξέλιξη την ανοιχτή επιστολή που έστειλαν εκατοντάδες Ελληνες μαθητές και μαθήτριες που ζουν στη Γερμανία καταδικάζοντας τη δράση της: «Σαν παιδιά μεταναστών στη Γερμανία γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει ρατσιστική βία, τι σημαίνει ναζισμός. Εμείς και οι οικογένειές μας έχουμε έρθει πολλές φορές αντιμέτωποι με τη δράση ναζιστικών οργανώσεων στη Γερμανία σαν τη Χρυσή Αυγή, που επιτίθενται στους ξένους εργάτες που ζουν και εργάζονται στη Γερμανία. Η ρατσιστική βία δεν ξεχωρίζει νόμιμους και παράνομους μετανάστες, έχει έναν και μόνο στόχο. Να διχάσει τους λαούς, τους εργαζόμενους, τους νέους για να μη βλέπουν τον πραγματικό υπεύθυνο για τα προβλήματά τους (...) Εμείς που βλέπουμε κάθε μέρα τους γονείς μας να ιδρώνουν για την επιβίωσή μας στα εργοστάσια και τις μεγάλες επιχειρήσεις της Γερμανίας, να παλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ σε ένα εστιατόριο ή μια μικρή επιχείρηση, εμείς που σαν μαθητές πολλές φορές δουλεύουμε για να βοηθήσουμε τους γονείς μας, γνωρίζουμε ότι για τα καθημερινά βάσανα της οικογένειάς μας δεν φταίει ο συμμαθητής μας που έχει άλλο χρώμα, άλλη θρησκεία ή είναι από άλλη χώρα». Οτι τέτοιες ναζιστικές οργανώσεις στοχεύουν «να τρομοκρατήσουν εμάς και τους γονείς μας για να μην αντιδράσουμε με τη δίκαιη οργή και αγανάκτηση που κάθε μέρα νιώθουμε, να μείνουν στο απυρόβλητο οι πολιτικές του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, που εξαθλιώνουν τους εργαζόμενους και τους νέους στην Ελλάδα και τη Γερμανία».
Αλλο δείγμα καταλυτικής νεολαιίστικης αντίδρασης η αποφασιστική απάντηση που έδωσαν οι μαθητές του 1ου Γενικού Λυκείου Ηρακλείου για επικείμενη επίσκεψη κλιμακίου της Χρυσής Αυγής στο σχολείο τους. Σε Γενική Συνέλευση των μαθητών που κάλεσε το 15μελές Συμβούλιο για ζητήματα υποχρηματοδότησης και τις μειώσεις στον προϋπολογισμό, έγινε πρόταση από μαθητή του σχολείου να επιτραπεί η είσοδος σε χρυσαυγίτες σε ενδεχόμενη επίσκεψή τους στο σχολείο με αφορμή τον εορτασμό του Πολυτεχνείου. Η πρόταση προκάλεσε την έντονη αντίδραση των συμμαθητών του και την παρέμβαση μέλους της ΚΝΕ, που, αφού εξήγησε το ρόλο της Χρυσής Αυγής, κάλεσε τους συμμαθητές του να γυρίσουν την πλάτη σε τέτοια φασιστικά μορφώματα. Μάλιστα, έθεσε θέμα στη ΓΣ να πάρει απόφαση όχι μόνο να μην τους επιτραπεί η είσοδος στο σχολείο τους, αλλά και να τους κλειδώσουν απ' έξω. Στην ψηφοφορία που ακολούθησε, 400 μαθητές ψήφισαν υπέρ της πρότασης να μην τους επιτραπεί η είσοδος και μόλις 15 κατά.
Ο λαός έχει πείρα και μνήμη, η νεολαία δύναμη, μπορούν και πρέπει να τους απομονώσουν.

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΕΥΡΩΖΩΝΗ - ΔΝΤ - ΡΩΣΙΑ Δαιδαλώδεις ανταγωνισμοί με επίκεντρο την Κύπρο

 

Αμεσα συνδεδεμένες με τις πηγές και τους δρόμους ενέργειας οι κόντρες για τη διαχείριση της κρίσης

Η Ρωσία δε χάνει αφορμή να υπενθυμίσει το ενδιαφέρον της για τη διαχείριση της κρίσης στην Κύπρο
ASSOCIATED PRESS
Συνεχίζεται και εντείνεται η συζήτηση για ενδεχόμενο «κούρεμα» του χρέους της Κύπρου, όπως φέρεται να ζητάει το ΔΝΤ ως προϋπόθεση για να συμμετάσχει στο πρόγραμμα δανειοδότησης με την ΕΕ και την ΕΚΤ. Δεν τίθεται θέμα «κουρέματος», είπε την περασμένη Πέμπτη ο υπουργός Οικονομικών της Κύπρου και ισχυρίστηκε ότι το ΔΝΤ δεν έχει βάλει τέτοιο ζήτημα.
Στο ίδιο πνεύμα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Δημήτρης Χριστόφιας, απέρριψε το ενδεχόμενο να γίνει «κούρεμα» του χρέους, λέγοντας ότι αυτό προϋποθέτει τη συγκατάθεση των 27 κρατών - μελών της ΕΕ, αλλά «και η Κύπρος δεν θα δεχθεί τέτοιο πράγμα».
Το ενδεχόμενο να «κουρευτεί» το κυπριακό δημόσιο χρέος απέκλεισε και ο επικεφαλής του Γιούρογκρουπ, Ζαν - Κλοντ Γιούνκερ, λέγοντας χαρακτηριστικά στο γερμανικό ραδιόφωνο «Deutschlandfunk»: «Δεν είπαμε όλες οι ελληνόφωνες χώρες. Είπαμε η Ελλάδα. Αποτελεί τμήμα της αξιοπιστίας σου να παραμένεις με τις ενδείξεις που έχεις δώσει».
«Αναμένω ότι ένα "κούρεμα" δεν θα είναι μέρος των εργαλείων που θα χρησιμοποιηθούν βάσει προτεραιότητας. Από την πλευρά μου, θέλω να αποκλείσω αυτή την πιθανότητα», πρόσθεσε ο ίδιος, αφήνοντας όμως ανοιχτό το ενδεχόμενο να γίνει απομείωση του κυπριακού χρέους, έστω κι αν αυτός ο τρόπος διαχείρισης της κρίσης δεν είναι προς το παρόν σε υψηλή προτεραιότητα.
Από την πλευρά του, ο Γιοργκ Ασμουσεν, μέλος του ΔΣ της ΕΚΤ, δήλωσε σε συνέντευξή του στον γερμανικό τηλεοπτικό σταθμό ARD, ότι δεν υφίσταται τώρα τέτοιο ζήτημα, καθώς δεν είναι ξεκάθαρο ακόμα πόσα χρήματα χρειάζεται η Κύπρος για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών της. «Εχουμε μόνο μία προκαταρκτική εκτίμηση για τις χρηματοδοτικές ανάγκες των τραπεζών στην Κύπρο. Θα πάρουμε τα τελικά στοιχεία στα μέσα Ιανουαρίου», σημείωσε.
Ο ίδιος ζήτησε ιδιωτικοποιήσεις και μέτρα για την επίτευξη πλεονάσματος στον προϋπολογισμό, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η δημοσιονομική κατάσταση στην Κύπρο.
Στο «παιχνίδι» και η Ρωσία
Σε ό,τι αφορά στη δική του στάση, το ΔΝΤ ισχυρίζεται ότι οι διαπραγματεύσεις με τη Λευκωσία θα συνεχισθούν και μέσα στο 2013. Οπως ανακοίνωσε το Ταμείο, «δεν προβλέπουμε το τέλος των συζητήσεων το τρέχον έτος» και προσθέτει με νόημα ότι οι διαπραγματεύσεις «συνεχίζονται» ώστε να βρεθούν λύσεις για τη χρηματοδότηση της χώρας «συμβατές» με ένα βιώσιμο επίπεδο χρέους.
Από την πλευρά της Γερμανίας, αφήνουν να διαρρεύσει ότι θα εξεταστούν «όλες οι επιλογές σε σχέση με την προοπτική επιστροφής του κυπριακού χρέους σε βιώσιμο επίπεδο», όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος της γερμανικής καγκελαρίας, Στέφεν Ζάιμπερτ, ο οποίος παρέπεμψε τις όποιες εξελίξεις στο Γιούρογκρουπ που θα συνεδριάσει στις 21 Γενάρη.
«Είναι ξεκάθαρο ότι η βιωσιμότητα του χρέους μιας χώρας που λαμβάνει βοήθεια αποτελεί αποφασιστικό παράγοντα και χρειάζεται να συζητήσουμε σχετικώς με το πώς θα φθάσουμε σε βιώσιμο επίπεδο. Υπάρχουν αρκετές πιθανότητες», πρόσθεσε ο ίδιος.
Νέα τροπή στην υπόθεση έδωσε η δήλωση του Ρώσου Προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν, σε δημοσιογράφους στις Βρυξέλλες, μετά τη σύνοδο ΕΕ - Ρωσίας, ότι η χώρα του θα μπορούσε να παράσχει δάνειο στην Κύπρο, στο πλαίσιο ενός διεθνούς πακέτου, αλλά μόνο αφού οι χώρες της Ευρωζώνης θα έχουν αποσαφηνίσει τους όρους της βοήθειας.
«Δεν θα νιώθαμε άνετα να αναμειχθούμε σε αυτή τη διαδικασία. Αλλά, εάν επιτευχθεί συμφωνία, δεν αποκλείουμε το ενδεχόμενο να συμμετάσχουμε στην σταθεροποίηση της οικονομικής κατάστασης της Κύπρου», είπε ο Βλ. Πούτιν, δείχνοντας το έντονο ενδιαφέρον της αστικής τάξης της χώρας του να μπει σφήνα στη διαχείριση της κρίσης στην Ευρωζώνη και να ενισχύσει τις θέσεις της στους ανταγωνισμούς για τους δρόμους και τις πηγές ενέργειας στην περιοχή.
Υπενθυμίζεται ότι ανάμεσα στα σενάρια που κυκλοφορούν είναι να συμμετάσχει η Ρωσία στη δανειοδότηση της Κύπρου μέσω του ΔΝΤ. Να δανείσει δηλαδή στο Ταμείο ένα ποσό της τάξης των 5 δισ. και το ΔΝΤ να το διαθέσει ως συμμετοχή του στο πρόγραμμα που θα διαμορφώσει για την Κύπρο η τρόικα.
Αυξάνεται η ανεργία
Στο μεταξύ, στην απόσυρση της ρήτρας από το μνημόνιο με την οποία ζητούσε το δημόσιο χρέος που θα προκληθεί από το κόστος ανακεφαλαιοποίησης των κυπριακών τραπεζών να μεταφερθεί μελλοντικά στα ίδια τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, φαίνεται πως προσανατολίζεται η κυπριακή κυβέρνηση, ύστερα από τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν.
Σύμφωνα με πηγή από την ΕΕ, που επικαλείται η εφημερίδα «Φιλελεύθερος», η Λευκωσία δέχθηκε «συστάσεις» από τις Βρυξέλλες για να αποσύρει τη ρήτρα, με δεδομένο ότι αυτή θα απορριφθεί άμεσα από τη Γερμανία, την Ολλανδία και τη Φινλανδία, που αντιδρούν στην απευθείας ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, για να μη γίνουν συμμέτοχες στη μοιρασιά της χασούρας που αυτή συνεπάγεται.
Σύμφωνα εξάλλου με την έρευνα εργατικού δυναμικού της στατιστικής υπηρεσίας, οι άνεργοι στην Κύπρο αυξήθηκαν σε 53.400, που αντιστοιχούν σε ποσοστό 12,1% του εργατικού δυναμικού, σε σύγκριση με 11,3% το προηγούμενο τρίμηνο και 7,8 το αντίστοιχο τρίμηνο του 2011.
Ιδιαίτερα υψηλό είναι το ποσοστό ανεργίας στους νέους από 15 έως 24 ετών, το οποίο έφθασε το 26,4% του ενεργού εργατικού δυναμικού των ηλικιών αυτών, από 25,9% το προηγούμενο τρίμηνο και 22,2% κατά το αντίστοιχο τρίμηνο του 2011.
Στο μεταξύ, ο οίκος αξιολόγησης «Standard and Poor's» (S&P) υποβάθμισε την περασμένη Παρασκευή για τρίτη φορά από τον Αύγουστο την πιστοληπτική ικανότητα της Κύπρου, μειώνοντάς την κατά δύο βαθμίδες, από το «B» στο «CCC+».
Σύμφωνα με την S&P, η κατάσταση στη χώρα «επιδεινώθηκε περαιτέρω μετά την τελευταία υποβάθμιση τον Οκτώβριο», ενώ «η χρηματοπιστωτική πίεση εντάθηκε» και «η αβεβαιότητα παραμένει όσον αφορά τους όρους κάθε επίσημης υποστήριξης εν αναμονή των προεδρικών εκλογών που θα διεξαχθούν το Φεβρουάριο του 2013».

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

Τριάντα χρόνια από το θάνατο του Γάλλου κομμουνιστή διανοούμενου Λουί Αραγκόν

Πρωτοπόρος, αγωνιστής, ριζοσπάστης

Λουί Αραγκόν με τον Γιάννη Ρίτσο και τον Χαρίλαο Φλωράκη
Πρωτοπόρος, τόσο στην αισθητική, όσο και στην πολιτική του επιλογή, ένας από τους σπουδαιότερους λογοτέχνες του περασμένου αιώνα που έθεσε το ζήτημα της στράτευσης στην Τέχνη, ο μεγάλος Γάλλος κομμουνιστής λογοτέχνης, Λουί Αραγκόν, άφησε στις επόμενες γενιές μια βαριά πνευματική κληρονομιά και ένα έργο, πάντα επίκαιρο και ζωντανό. Στις 24 Δεκέμβρη συμπληρώνονται 30 χρόνια από το θάνατό του.Ο Αραγκόν γεννήθηκε στις 3 Οκτωβρίου του 1897. Ξεκίνησε ιατρικές σπουδές, αλλά τις εγκατέλειψε και αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία. Το 1917 γνωρίζεται με τον Μπρετόν και τον Σουπώ. Το 1919 εκδίδουν το περιοδικό «Litterature». Το 1920 προσχωρούν στο κίνημα του ντανταϊσμού, απ' όπου αποχωρούν το 1922. Ενα χρόνο αργότερα πρωτοστατούν στη δημιουργία του σουρεαλιστικού κινήματος. Οπως και άλλοι, σημαντικοί καλλιτέχνες και διανοούμενοι της γενιάς του, γνώρισε από κοντά το μακελειό του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, υπηρετώντας στο μέτωπο σαν νοσοκόμος, αφού από το 1915 είχε γραφτεί στην ιατρική σχολή του Παρισιού. Το 1917 αρχίζει να γράφει τα πρώτα του ποιήματα. Η λήξη του πολέμου θα σημάνει και τη λήξη των ψευδαισθήσεων για τους ευρωπαϊκούς λαούς, ενώ η Μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση θα δείξει την προοπτική. Η δυτική προοδευτική ευρωπαϊκή διανόηση, αηδιασμένη από τον πόλεμο θα εκφραστεί μέσα από ριζοσπαστικά καλλιτεχνικά κινήματα, των οποίων η διάρκεια θα είναι σύντομη μεν, καθοριστική ωστόσο ως προς τις επιρροές στη μελλοντική πνευματική παραγωγή. Το «Νταντά» θα είναι το πρώτο από τα κινήματα που θα συσπειρώσει τη διανόηση, μεταξύ αυτής και τον Αραγκόν. Το 1920 θα εκδώσει την ντανταϊστική ποιητική συλλογή «Πυροτεχνήματα» που θα είναι και το πνευματικό του «εισιτήριο» στη λογοτεχνία.
Σουρεαλιστικό κίνημα
Οδυσσέας Ελύτης - Λουί Αραγκόν
Ηδη, από το 1919, μαζί με τον Αντρέ Μπρετόν και τον Φιλίπ Σουπό εκδίδουν το μοντερνιστικό περιοδικό «Λογοτεχνία». Η ίδια ομάδα, ακόμη πιο προωθημένη ιδεολογικά και αισθητικά από το «νταντά» - το οποίο είχε ήδη κλείσει τον κύκλο του - θα αποχωρήσει από αυτό το 1922 και μαζί με τον επίσης μεγάλο Γάλλο κομμουνιστή ποιητή, Πολ Ελιάρ, θα πρωτοστατήσει στη δημιουργία του σουρεαλιστικού κινήματος. Ο Αραγκόν αναδεικνύεται μεταξύ των κυριότερων εκφραστών του σουρεαλισμού με έργα όπως η ποιητική συλλογή «Αέναη κίνηση», το μυθιστόρημα «Ο χωρικός του Παρισιού», η συλλογή δοκιμίων «Πραγματεία ύφους» κ.ά.Από τη γέννησή του το σουρεαλιστικό κίνημα απέρριψε και πολέμησε κάθε αστική έκφανση της αντιδραστικής αντίληψης «τέχνη για την τέχνη». Οι σουρεαλιστικές συγκεντρώσεις ήταν ουσιαστικά, πολιτικές. Αλλωστε, πολλοί από τους μετέπειτα σουρεαλιστές είχαν στο παρελθόν έρθει σε επαφή με τους εξόριστους μπολσεβίκους, με επιφανέστερο από αυτούς τον ίδιο τον Λένιν. Πολλοί ντανταϊστές επίσης εντάχθηκαν στο κομμουνιστικό κίνημα και επιφανείς Γερμανοί ντανταϊστές πήραν μέρος στην επανάσταση του '19. Ηταν επόμενο λοιπόν να συνδεθεί ο βασικός πυρήνας των σουρεαλιστών με το κομμουνιστικό κίνημα. Η ομαδική προσχώρηση της «ηγεσίας» του κινήματος, Αραγκόν, Μπρετόν, Ελιάρ, Περέ, στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα έγινε το 1927.
Το 1930, ο Αραγκόν ταξιδεύει στην ΕΣΣΔ και συγκεκριμένα στο Χάρκοβο, για να συμμετάσχει, εκ μέρους των σουρεαλιστών, στο 2ο Διεθνές Συνέδριο Επαναστατών Συγγραφέων. Το ταξίδι αυτό θα είναι καθοριστικό, τόσο για την εμβάθυνσή του στο διαλεκτικό υλισμό, όσο και για τις αισθητικές του αναζητήσεις που θα τον φέρουν σε επαφή με το σοσιαλιστικό ρεαλισμό. Η επιστροφή του θα είναι καθοριστική και για το σουρεαλιστικό κίνημα, επιχειρώντας να το εμπλουτίσει με τον μαρξισμό γιατί εκεί έβλεπε την προοπτική αυτού του κινήματος. Σε ένα άρθρο του, μάλιστα, μετά την επιστροφή του από την ΕΣΣΔ γράφει, μεταξύ άλλων: «Η αναγνώριση του διαλεκτικού υλισμού σαν μοναδικής επαναστατικής φιλοσοφίας, η κατανόηση και η ανεπιφύλακτη αποδοχή αυτού του υλισμού από τους ιδεαλιστές διανοούμενους, όσο συνεπείς κι αν είναι, για την αντιμετώπιση των συγκεκριμένων θεμάτων της επανάστασης - να ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της εξέλιξης των σουρεαλιστών...». Το 1932 ήρθε σε ρήξη με τους σουρεαλιστές.
Ο στρατευμένος ποιητής
Ο ποιητής θα στρατευτεί και στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτή τη φορά σαν αντιστασιακός. Το 1942 άρχισε να εκδίδει και το παράνομο περιοδικό «Τα γαλλικά γράμματα», το οποίο διηύθυνε και μεταπολεμικά έως το 1972. Μέσα στην καρδιά του πολέμου θα γράψει πολλά αντιστασιακά έργα, αλλά και το εξάτομο μυθιστόρημα «Οι Κομμουνιστές» (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τη «Σύγχρονη Εποχή»). Το 1957 τιμήθηκε με το βραβείο «Λένιν».
Ο Αραγκόν ενοχλούσε και φόβιζε στη ζωή και εξακολουθεί να ενοχλεί και να φοβίζει μετά το θάνατο, με το έργο του, όσους πραγματικά πρέπει να φοβούνται. Την ημέρα που ανακοινώθηκε ο θάνατός του, μια γαλλική νεοφασιστική οργάνωση έβγαλε την εξής ανακοίνωση: «Οι λέξεις μάς λείπουν σήμερα για να διαδηλώσουμε τη χαρά μας. Δεν είμαστε απ' εκείνους τους φιλελεύθερους, που θα χύσουν κροκοδείλια δάκρυα για το θάνατο ενός αντιγάλλου. Μετά από τον θάνατο του Μέντες Φρανς και του Μπρέζνιεφ, προαναγγέλλεται πράγματι ένας ωραίος χειμώνας για τους εθνικόφρονες»! Το σίγουρο είναι και πως τα κόμματα της γαλλικής αστικής τάξης - και όχι μόνο της γαλλικής - έτρεφαν τα ίδια αισθήματα για τον ποιητή, έστω και αν το μέγεθος της προσφοράς του στη λογοτεχνία της πατρίδας του επέβαλλε το στοιχειώδη σεβασμό και την αναγνώριση.
Ο Αραγκόν για τον Ρίτσο
Ο Αραγκόν, όπως και πολλοί άλλοι ξένοι διανοούμενοι, συμπαραστάθηκε ενεργά στους Ελληνες πολιτικούς κρατούμενους στα μαύρα μετεμφυλιακά χρόνια. Μεταξύ των αγωνιστών υπέρ των οποίων πρωτοστάτησε για την απελευθέρωσή τους ο Αραγκόν, ήταν και ο Γιάννης Ρίτσος. «Ο Ρίτσος είναι ο άνθρωπος με τον οποίο συνδεόμουν μέσα από τα ποιήματά του χωρίς ακόμα να τον έχω γνωρίσει προσωπικά, την εποχή που τον καταδίωκαν. Ο Ρίτσος είναι αναμφισβήτητα ένας μεγάλος Ελληνας».
Αλλωστε, θυμόμαστε όλοι το κείμενο του Αραγκόν για τον Ρίτσο που πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Les Lettres Francaises», το 1971 «... Πάνε πάνω από είκοσι χρόνια, ωστόσο, που μου φέραν στίχους μεταφρασμένους απ' τα ελληνικά, ενός ποιητή που γι' αυτόν δεν ήξερα τίποτα, να διορθώσω τα γαλλικά τους. Αξαφνα ένιωσα ένα σφίξιμο στο λαρύγγι και το παράξενο είναι πως αργότερα, κάθε φορά που μου φέρναν στίχους, καλά είτε κακά μεταφρασμένους, αυτού του άγνωστου, ένιωθα πάντοτε όπως και την πρώτη φορά, ανίκανος να κυριαρχήσω τα μάτια μου, τα δάκρυά μου... Ολα γίνονται σάμπως ο ποιητής αυτός να γνώριζε το μυστικό της ψυχής μου, και να ήξερε, μόνος μ' ακούτε, μόνος αυτός, να με συγκλονίζει έτσι. Στην αρχή δεν το ήξερα πως ήταν ο πιο μεγάλος απ' τους ζώντες ποιητές της εποχής αυτής που είναι η δική μας. Ορκίζομαι πως δεν το ήξερα. Το έμαθα σταδιακά, από το ένα ποίημα στο άλλο, παρά λίγο να πω από το ένα μυστικό στο άλλο, γιατί κάθε φορά ένιωθα το συγκλονισμό μιας αποκάλυψης. Η αποκάλυψη ενός ανθρώπου και μιας χώρας, τα βάθη ενός ανθρώπου και τα βάθη μιας χώρας...».

Σ. ΑΔΑΜΙΔΟΥ


«Κι' αν ήταν να τον ξαναπορευτώ,θα τον ξαναπορεύομουν τούτο το δρόμο ...»
Μια φωνή ανεβαίνει από τα σίδερα
και μιλάει για μελλούμενες μέρες.
Λένε πως στο κελί του
Δύο άντρες απόψε
Του ψιθυρίζανε: «Πες τους το ναι.
Τόσο έχεις βαρεθή τούτη τη ζωή;
Μπορείς να ζήσεις, μπορείς να ζήσεις,
μπορείς να ζήσεις σαν και μας!
Μια λέξη πες και γλύτωσες!
Γονατιστός, μπορείς να ζήσεις ...»
«Κι' αν ήταν να τον ξαναπορευτώ,
θα τον ξαναπορεύομουν τούτο το δρόμο ...»
Η φωνή που ανεβαίνει από τα σίδερα
μιλάει για μελλούμενες μέρες.
...Η φωνή που ανεβαίνει από τα σίδερα
λέει: «Κι' όλας αύριο θα τον πορευτώ».
Ενας πεθαίνει, η Γαλλία μένει.
Η Γαλλία, ο έρωτάς μου, η άρνησή μου.
Ω φίλοι μου, σεις, αν πεθάνω,
τώρα θα ξέρετε το γιατί!
Φτάσανε να τον παραλάβουν.
Μιλάνε γερμανικά.
Ενας τους ορμηνεύει: «Παραδίνεσαι;»
Αυτός ατάραχος ξαναλέει:
«Κι' αν ήταν να τον ξαναπορευτώ,
θα τον ξαναπορεύομουν τούτο το δρόμο
κάτω απ' τους γρόθους σας, κάτω απ' τα σίδερα
να τα χαρούνε οι μελλούμενες οι μέρες».
Βροχή, πιστέφτε, απάνω του τα βόλια
Κι αυτός να τραγουδάει «Sanglant est leve' ...»
Χρειάστηκε να του ρίξουν κι' άλλα κι' άλλα
για να του σβήσουν τη φωνή.
Ενα καινούργιο γαλλικό τραγούδι
στα χείλη του τότε τραγουδήθη:
ήταν ό,τι έλειπε απ' τη Μασσαλιώτισσα
για να φουντώσει σ' όλη την οικουμένη.

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Μαύρη και όχι χρυσή... αυγή για την εργατική τάξη και το λαό



Γρηγοριάδης Κώστας
Οι πρόσφατες πολιτικές θέσεις της Χρυσής Αυγής, με τίτλο «Για τη χρυσή αυγή του ελληνισμού», παρόλο που δεν προσθέτουν κάτι ουσιαστικά καινούργιο στις παλιότερες θέσεις αυτής της οργάνωσης, επιχειρούν να στηρίξουν τη δημαγωγική προσπάθειά της να εμφανιστεί ως μια δήθεν αντισυστημική δύναμη που συγκρούεται με τη σαπίλα της «μεταπολιτευτικής δημοκρατίας». Παρά τους φραστικούς κομπασμούς ότι «η Χρυσή Αυγή είναι ένα καθαρά ελληνικό πολιτικό φαινόμενο (που) καμία σχέση δεν έχει με άλλα κράτη και ιστορικές περιόδους», είναι πάμπολλα τα στοιχεία που καταδεικνύουν ότι η Χρυσή Αυγή είναι μια εθνικοσοσιαλιστική ναζιστική φασιστική οργάνωση, τμήμα και κόμμα του αστικού πολιτικού συστήματος:
Επιβεβαιώνεται η ακραία εθνικιστική ιδεολογία της ΧΑ με την πρόταξη του έθνους ως «ανώτερη πνευματική εκδήλωση» της φυλής και του κράτους ως στοιχείου που σταθεροποιεί και αναπτύσσει το έθνος. Η προβολή της Χρυσής Αυγής ως της «μυστικής φωνής του αίματος που περνά απαράλλακτη μέσα από χιλιάδες χρόνια Ιστορίας στο σήμερα» για να «οδηγήσει (τον Ελληνα) στο πεπρωμένο του».
Επαναλαμβάνεται η στείρα αντι-πλουτοκρατική συνθηματολογία, με αιχμή τόσο προς το εσωτερικό της χώρας, όσο και προς το «διεθνές τοκογλυφικό σύστημα», χωρίς βεβαίως να θίγεται συνολικά το δικαίωμα ιδιοκτησίας πάνω στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής.
Παραμένει η ανάδειξη του «φυλετικού εχθρού» ως η αιτία που ευθύνεται για μια σειρά άμεσα προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων (σκουρόχρωμοι και μαύροι λαθρομετανάστες «εισβολείς» στη σημερινή Ελλάδα).
Προσπάθεια διαμόρφωσης μαζικής βάσης και επίδρασης, πρώτα και κύρια στα μικροαστικά στρώματα που συμπιέζονται από τα μονοπώλια και σε στρώματα της εργατικής τάξης. Σε αυτήν την κατεύθυνση προβάλλει μέτρα που δήθεν θα δώσουν κάποια άμεση ανακούφιση («διαγραφή χρεών των Ελλήνων αγροτών», «τέλος στην ασυδοσία των μεσαζόντων - αεριτζήδων», «διαγραφή των τραπεζικών χρεών των ελληνικών οικογενειών με κοινωνικά κριτήρια», ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης, «εθνικό σύστημα δωρεάν παροχής υπηρεσιών υγείας και πρόνοιας», κ.τ.λ).
Στις θέσεις της ΧΑ κυριαρχεί η αντίληψη για το «εθνικό κράτος» που πρέπει εξασφαλίζει ότι η ταξική διαίρεση δεν οδηγεί σε «κοινωνική διαστρωμάτωση» δηλαδή σε ταξικές αντιθέσεις, εξασφαλίζοντας την αρμονική συμβίωση των τάξεων «όπως σ' έναν ζωντανό οργανισμό». Ετσι αναγορεύεται η ταξική πάλη σε δράση που υπονομεύει την κοινωνική συνοχή και τον εθνικό κορμό.
Η Χρυσή Αυγή ενσωματώνει στο πρόγραμμά της θέσεις που προβάλλονται εδώ και χρόνια από το αστικό αντιμνημονιακό ρεύμα, με εθνική - αντιδραστική όμως κατεύθυνση. Ορισμένες από αυτές παρουσιάζουν εντυπωσιακή ομοιότητα με θέσεις που προβάλουν και άλλες αστικές δυνάμεις αλλά και δυνάμεις του οπορτουνισμού. Αυτό γίνεται καθαρό εάν δούμε τους άξονες του προγράμματος της ΧΑ.
Κεντρικό βάθρο πάνω στο οποίο χτίζεται η πολιτική πρόταση της ΧΑ αποτελεί η εκτίμηση ότι η Ελλάδα διαθέτει σημαντική γεωστρατηγική θέση («στρατηγικό βάθος») και πλουτοπαραγωγικές πηγές (προβάλλονται τα ανεξερεύνητα κοιτάσματα νότια της Κρήτης και στο θαλάσσιο χώρο μέχρι την Κύπρο), που δεν αξιοποιούνται λόγω του ότι η κρατική πολιτική ηγεσία είναι «υπηρέτες ξένων συμφερόντων» και η Ελλάδα «προτεκτοράτο». Η εκτίμηση αυτή της ΧΑ πατάει φυσικά σε μια αντικειμενική πραγματικότητα, την ύπαρξη τέτοιων αναξιοποίητων πλουτοπαραγωγικών πηγών. Οι προτάσεις της όμως («εθνικοποίηση όλων των ενεργειακών μας κοιτασμάτων», «κεραυνοβόλος ανακήρυξη ΑΟΖ», «άμεση στροφή, επενδυτική και ενεργειακή κατ' αρχάς, προς τη Ρωσία» και προς τα κράτη «με τα οποία είναι δυνατόν να υπάρξει σύγκλιση γεωπολιτικών συμφερόντων....και των οποίων οι κοινοπραξίες θα πλειοδοτήσουν» στους διαγωνισμούς εκμετάλλευσης) στην αλληλουχία τους και στην ενότητά τους αποκαλύπτουν ότι η νεφελώδης εθνικο-ανεξαρτησιακή ρητορεία συγκαλύπτει τη συμπόρευση με συγκεκριμένα πανίσχυρα μονοπωλιακά συμφέροντα στο χώρο της ενέργειας και αντανακλά επιδιώξεις επιχειρηματικών συμμαχιών μερίδων της ελληνικής αστικής τάξης.
Οι εκτεταμένες αναφορές σε καταστροφή της «εθνικής παραγωγής» και σε «απόλυτη καταστροφή της ελληνικής αγροτικής παραγωγής, βιοτεχνίας και της πάλαι ποτέ κραταιάς ελληνικής βιομηχανίας» μετά την είσοδο στην ΕΕ αποτελούν μια επικίνδυνη παραλλαγή του αστικού ιδεολογήματος ότι η Ελλάδα «δεν παράγει τίποτα». Εμφανίζουν τον ελληνικό μονοπωλιακό καπιταλισμό του 21ουαιώνα ως κολοβό και υπανάπτυκτο, συσκοτίζοντας την πραγματικότητα και ανοίγοντας το δρόμο σε αυταπάτες περί δυνατοτήτων ενός διαφορετικού, υγιούς δρόμου καπιταλιστικής ανάπτυξης. Παρασιωπούν ότι η άλλη όψη της δραστικής συρρίκνωσης της μικρής αγροτιάς τα τελευταία 30 χρόνια είναι η ραγδαία καπιταλιστική ανάπτυξη κλάδων της αγροτικής παραγωγής (ιδιαίτερα της κτηνοτροφίας) και η αύξηση της μισθωτής εργασίας στον «πρωτογενή» τομέα, κύρια μεταναστών εργατών γης.
Οι προτάσεις για «επανεκκίνηση της εθνικής παραγωγής» (πρώτα της αγροτικής παραγωγής και «αμέσως μετά» της εθνικής βιομηχανίας), θυμίζουν πολύ τα περί «παραγωγικής ανασυγκρότησης», με μοχλό τα έσοδα από την εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων και άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών. Παρά τους φραστικούς βερμπαλισμούς (π.χ. για εθνικοποίηση των ενεργειακών κοιτασμάτων), παραμένει μία η σταθερά: η υπεράσπιση, αλλά και η παραπέρα στήριξη της καπιταλιστικής επιχειρηματικής δραστηριότητας. Είναι χαρακτηριστική η θέση για «επιδότηση της εγχώριας φαρμακοβιομηχανίας....από τους ελάχιστους εναπομείναντες ισχυρούς κλάδους της οικονομίας».
Οι θέσεις της Χρυσής Αυγής για «εθνικοποίηση των τραπεζικών ιδρυμάτων που έχουν λάβει κεφαλαιακή ενίσχυση με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου» και οι κορόνες ενάντια στους τοκογλύφους συγκαλύπτουν βέβαια τον κεντρικό ρόλο των τραπεζών στο σύστημα της καπιταλιστικής παραγωγής και της ανάπτυξής της, το αξεχώριστο της ύπαρξης του πλασματικού κεφαλαίου και του χρηματιστηριακού παρασιτισμού από τη λειτουργία του χρηματιστικού κεφαλαίου. Αποκρύπτουν ότι η λειτουργία κρατικών τραπεζών (ή καλύτερα ο κρατικός έλεγχός τους) στις συνθήκες του καπιταλισμού εξυπηρετεί τις γενικότερες αναγκαιότητες αναπαραγωγής του κοινωνικού κεφαλαίου, και όχι φυσικά τα συμφέροντα των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων.
Οι παραπάνω βασικές θέσεις της ΧΑ στο πεδίο της οικονομίας πρέπει να ειδωθούν κάτω από το πρίσμα των πάγιων ιδεολογικών της αρχών που συμπυκνώνονται στη φράση: «Οπως δεν μπορεί να υπάρξει ισχυρή οικονομία χωρίς την ιδιωτική πρωτοβουλία έτσι δεν μπορεί να υπάρξει και χωρίς Δημόσιο τομέα». Η προβολή της αναγκαιότητας αρμονικής συνύπαρξης ατομικής καπιταλιστικής και κρατικο-καπιταλιστικής επιχειρηματικής δραστηριότητας, ως μια γενική θέση αρχών, υποκρύπτει το γεγονός ότι είναι οι αναγκαιότητες αναπαραγωγής του συνολικού κοινωνικού κεφαλαίου στην κάθε φορά συγκυρία που επιτάσσουν το εύρος της επιχειρηματικής δραστηριότητας του αστικού κράτους, το «μικρότερο» ή «μεγαλύτερο» κράτος, και όχι κάποιες γενικές αρχές κοινωνικής δικαιοσύνης.
Ο γενικόλογος λόγος για «μονομερή καταγγελία του Μνημονίου» (εγκαλεί μάλιστα τον ΣΥΡΙΖΑ για υιοθέτηση της μνημονιακής ορολογίας περί επαναδιαπραγμάτευσης) αποφεύγει την οποιαδήποτε αναφορά στους στόχους που εξυπηρετούν οι αντεργατικές μεταρρυθμίσεις που προωθούνται (μέσα και από το μνημόνιο). Η πρόταση για άρνηση πληρωμής του κρατικού χρέους, μέσα από μια διαδικασία «λογιστικού ελέγχου», αφορά μόνο το «παράνομο» και «επαχθές» μέρος του. Οι παράλληλες αναφορές ότι «το ευρώ απεδείχθη η καταστροφή μας», ότι ένα «εθνικό νόμισμα ισοδυναμεί με εθνική ανεξαρτησία», ΑΛΛΑ και ότι «το κόστος ενδεχόμενης εξόδου της Ελλάδος από την ευρωζώνη θα είναι ολέθριο για την παγκόσμια οικονομία....ένα τεράστιο όπλο για την ελληνική πλευρά» δεν συνιστούν λογική αντίφαση. Αντανακλούν τις αντιθέσεις διαφορετικών τμημάτων του μονοπωλιακού κεφαλαίου στην Ελλάδα απέναντι στο κοινό νόμισμα ως μοχλό προώθησης των συμφερόντων τους και εκφράζουν την προσπάθεια της ΧΑ να ελιχθεί ανάμεσά τους.
Οι παραπάνω αναφορές στις πολιτικές αντιλήψεις και προτάσεις της ΧΑ αποδεικνύουν ότι αυτές δεν επικεντρώνονται αποκλειστικά στα ζητήματα της μετανάστευσης που αποτελούν αιχμή του δόρατος στην προπαγάνδα της. Η Χρυσή Αυγή αξιοποιεί την αντίθεση ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων στη σημερινή πολιτική, επιχειρώντας να αντλήσει την υποστήριξη ανθρώπων με διαφορετικές ταξικές, αλλά και ιδεολογικο-πολιτικές ή κομματικές καταβολές, από «ανεξαρτησιακούς» έως «εκσυγχρονιστές» έως λαϊκούς δεξιούς με σκοπό να τους προσανατολίσει σε μαχητικά αντιδραστική δράση.
Σε αυτήν την κατεύθυνση εντάσσονται και ακραία αντιδραστικές θέσεις (ορισμένες από αυτές δεν είναι αποκλειστικότητα της ΧΑ) όπως είναι: υπουργοί Αμυνας και Δημόσιας Τάξης από τους ένστολους, «καλλιέργεια επιθετικού πνεύματος» στην ΕΛΑΣ, η επανίδρυση της Χωροφυλακής και η δημιουργία αστυνομικού Σώματος με βαρύ οπλισμό, η εξαγγελία μέτρων με σκοπό τον περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης, ενίσχυση του ρόλου του Προέδρου της Δημοκρατίας που θα εκλέγεται από το λαό, η «θέσπιση ιδιώνυμου για βαριά αδικήματα που διαλύουν την κοινωνική συνοχή και τον εθνικό κορμό», κατάργηση κάθε συνδικαλισμού στις Ενοπλες Δυνάμεις, απαγόρευση παρατάξεων στα πανεπιστήμια, απαγόρευση των αμβλώσεων, κ.ά.
Η Χρυσή Αυγή προσπαθεί να εμφανιστεί ως πολιτική δύναμη ικανή να συμβάλει στη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης, υιοθετώντας μέτρα επεκτατικής πολιτικής (γεγονός που φανερώνει ότι οι αναγκαίες για τον καπιταλισμό αλλαγές στο μείγμα διαχείρισης δεν έχουν χρώμα), προσφέροντας ως μεγάλη υπηρεσία στο σύστημα τη διαμόρφωση μαζικού μαχητικού ρεύματος υποστήριξης μέτρων περιορισμού δημοκρατικών δικαιωμάτων και λαϊκών ελευθεριών, τσακίσματος του εργατικού κινήματος, περιορισμού ή και απαγόρευσης της δράσης του ΚΚ, ιδεολογικής (και όχι μόνο) προετοιμασίας για την εμπλοκή της Ελλάδας σε μια πιο γενικευμένη πολεμική σύγκρουση στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Η ιστορική πείρα φανερώνει ότι η αστική τάξη διαθέτει την ευλυγισία, προκειμένου να επιλέγει κάθε φορά την αναγκαία εκείνη μορφή κρατικής εξουσίας (κοινοβουλευτική δημοκρατία, φασισμό, κ.τ.λ.) και τις αντίστοιχες πολιτικές δυνάμεις που θα είναι πιο αποτελεσματικές στην υπεράσπιση των συμφερόντων της. Εναπόκειται στην εργατική τάξη και την πρωτοπορία της, το Κομμουνιστικό Κόμμα, να χαλάσουν τους παραπέρα σχεδιασμούς του κεφαλαίου. Προϋπόθεση όμως γι' αυτό αποτελεί το να μην παρασυρθούν από τις αντιθέσεις μεταξύ μερίδων των μονοπωλίων, να μην καταντήσουν ουρά της μιας ή της άλλης πλευράς, να μην αντικρίζουν ως ιερούς και απαραβίαστους τους αστικούς κοινοβουλευτικούς θεσμούς. Χρειάζεται να αποκαλύπτουν ότι η αντίδραση «σε όλη τη γραμμή» αποτελεί νομοτελειακό συνοδοιπόρο του καπιταλισμού στο μονοπωλιακό του στάδιο, ότι μοναδικός σίγουρος τρόπος για τη συντριβή της δεν αποτελεί η αστική δημοκρατία, αλλά η ανατροπή της αστικής εξουσίας, η πάλη για την εξουσία της εργατικής τάξης.

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΣΕ ΒΡΑΖΙΛΙΑ - ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ


Στη γύρα για συμμαχίες υπέρ των αστών
Στις χώρες που επισκέπτεται, το κεφάλαιο διευρύνει την κερδοφορία του και ο λαός βυθίζεται στη φτώχεια

Παπαγεωργίου Βασίλης
Η ολοκλήρωση της επίσκεψης αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ, με επικεφαλής τον Αλ. Τσίπρα, στη Βραζιλία, επιβεβαίωσε πλήρως ότι πήγαν στη Λατινική Αμερική αναζητώντας ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες προς όφελος της ντόπιας αστικής τάξης. Αλλά και από την ανάγκη να λανσάρουν στο εσωτερικό της χώρας σαν δήθεν φιλολαϊκό το μείγμα διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης που υπερασπίζονται και που διακρίνεται απ' το προκρινόμενο απ' την ΕΕ ως προς τη γενναία χρηματοδότηση απ' τον κρατικό κορβανά των μονοπωλιακών ομίλων και των επενδύσεών τους.Λειτουργώντας σαν «πλασιέ» για λογαριασμό της ντόπιας αστικής τάξης, ο Αλ. Τσίπρας στις επαφές που είχε με κυβερνητικούς αξιωματούχους της Βραζιλίας απηύθυνε προσκλητήριο για «μπίζνες» στην Ελλάδα, διαφημίζοντας τα γεωστρατηγικά της πλεονεκτήματα και τη δυνατότητα να αποτελέσει για τα κεφάλαια της Βραζιλίας «πύλη» εισόδου στην αγορά της Ευρώπης!
Στη συνάντηση με τον υπουργό Αμυνας της Βραζιλίας ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επισήμανε ότι η Ελλάδα «παραμένει μια χώρα με ανεξάντλητο γεωπολιτικό δυναμικό, συνδυάζοντας τη θέση της στην Ευρωζώνη, τα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο, την κεντρική της θέση στους κεντρικούς ενεργειακούς διαύλους».
Συμπλήρωσε ακόμα ότι «δεν έχει αναπτυχθεί όσο θα μπορούσε η οικονομική και εμπορική συνεργασία των δύο χωρών, καθώς η Ελλάδα θα μπορούσε να αποτελέσει μια δεύτερη πύλη για την οικονομία της Βραζιλίας και γενικότερα της Νότιας Αμερικής στην Ευρώπη μετά την Ιβηρική χερσόνησο».
Προσκάλεσε δηλαδή τους καπιταλιστές της Λατινικής Αμερικής να αναζητήσουν κέρδη στην Ελλάδα και μέσω αυτής στην Ευρώπη και να διεκδικήσουν μερίδιο του ενεργειακού πλούτου και των δρόμων μεταφοράς ενέργειας, για τα οποία ήδη εκδηλώνεται έντονος ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός.
Στο πλαίσιο της ίδιας συνάντησης, ο Βραζιλιάνος υπουργός Αμυνας έθεσε το ζήτημα των εξοπλισμών, εκφράζοντας την ευχή αναβάθμισης των σχέσεων με την Ελλάδα «και στον τομέα της αμυντικής βιομηχανίας των δύο χωρών», με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να υπερθεματίζει προτείνοντας να «διερευνηθούν οι συνεργασίες» και σ' αυτό το επίπεδο.
Για την ιστορία, σημειώνουμε ότι η κυβέρνηση ετοιμάζεται να βγάλει στο σφυρί συνολικά την αμυντική βιομηχανία της χώρας, με τους Ισραηλινούς να είναι οι πρώτοι που ενδιαφέρονται. Ο ΣΥΡΙΖΑ, στο πλαίσιο του άλλου μείγματος διαχείρισης, λέει ότι δε θέλει ιδιωτικοποιήσεις, αλλά συμπράξεις του κράτους με τους ιδιώτες. Σε κάθε περίπτωση, ελάχιστη διαφορά έχει για τους ιδιώτες ο τρόπος με τον οποίο θα πατήσουν πιο γερά το πόδι τους σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, με τις ευλογίες του (αστικού) κράτους.
Στη γωνία ο λαός πριν και τώρα
Για να ενισχύσει τους ισχυρισμούς του ότι είναι δυνατόν ένα άλλο μείγμα διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης να αποβεί υπέρ του, ότι είναι δυνατόν να υπάρξει αστική διαχείριση που να συνταιριάζει και τα συμφέροντα των καπιταλιστών και του λαού, ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε ότι τις χώρες που επισκέπτεται «οι κυβερνήσεις της δεξιάς τις έριξαν στον γκρεμό της χρεοκοπίας» και ακόμα ότι «οι κυβερνήσεις της αριστεράς οργάνωσαν τη συντεταγμένη και κοινωνικά δίκαιη έξοδο από την κρίση και την ανασυγκρότηση των χωρών τους, με ανάπτυξη και αναδιανομή»!
Είχαν προηγηθεί το απόγευμα της Πέμπτης τα πανηγύρια από την αποστολή του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή κυβερνητικά στελέχη της Βραζιλίας τους διαβεβαίωσαν ότι θα θέσουν στο ΔΝΤ εκ νέου το ζήτημα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους και ότι αντιτίθενται στη συνέχιση της χρηματοδότησης της Ελλάδας, επειδή υπάρχει αβεβαιότητα για το αν θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μετέφρασε τα παραπάνω σαν πίεση της Βραζιλίας στην Μέρκελ να συναινέσει σε νέο «κούρεμα» του χρέους, προκειμένου να περισσέψουν κεφάλαια από τον κρατικό προϋπολογισμό για τα μονοπώλια. Αποκάλυψη πραγματική ήταν και ο καυγάς που άναψε την ίδια μέρα ανάμεσα στο δίπολο, με τη ΝΔ να κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι δυσφημεί την Ελλάδα στο εξωτερικό και παζαρεύει να μη συνεχιστεί η χρηματοδότηση της χώρας από το ΔΝΤ!
Με φόντο όλα τα παραπάνω, ο Αλ. Τσίπρας ανέκραξε σε δηλώσεις του από τη Βραζιλία: «Η ακραία βάρβαρη νεοφιλελεύθερη πολιτική δεν αποτελεί μονόδρομο, αλλά υπάρχουν εναλλακτικές»! Οι εναλλακτικές για τις οποίες μιλάει, είναι συνώνυμα σήμερα της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Γεωγραφίας και Στατιστικής της Βραζιλίας (IBGE), το Σεπτέμβρη του 2011, 8.054.000 άνθρωποι ζούσαν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας.
Αλλες μετρήσεις ανεβάζουν τους ανθρώπους που ζουν στην εξαθλίωση στα 16 εκατομμύρια, ενώ, σύμφωνα με το Διεθνές Ταμείο για την Αγροτική Ανάπτυξη (IFAD), το 55% του πληθυσμού στις αγροτικές περιοχές ζει κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας. Το ποσοστό αυτό εκτοξεύεται στο 66% για τη Βορειοανατολική Βραζιλία, όπου σχεδόν οι μισοί από τους φτωχούς ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας.
Το Πρόγραμμα Ανθρωπίνων Οικισμών του ΟΗΕ (UN Habitat) αναφέρει ότι 60 εκατομμύρια είναι συνολικά οι φτωχοί στη χώρα και ότι η ανισότητα εισοδήματος κατέγραψε αύξηση, όπως και στις περισσότερες χώρες της Νότιας Αμερικής. Παρόλο που ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ κάλπασε τα προηγούμενα χρόνια (7% του ΑΕΠ το 2010, 3% το 2011 και πρόβλεψη για 4-5% το 2012 και 2013) στη Βραζιλία και σε όλη την ήπειρο οι μονοπωλιακοί όμιλοι αύξησαν τα πλούτη σε βάρος των λαών.
Η ανάπτυξη ωφέλησε το κεφάλαιο
Οσο για την Αργεντινή, η κρίση ξεπεράστηκε για την πλουτοκρατία, όχι όμως για το λαό της, που εξακολουθεί να βυθίζεται στην ανέχεια. Ηδη, οργανώνονται διαδηλώσεις διαμαρτυρίας για τον καλπάζοντα πληθωρισμό, που τοποθετείται στο 25%, την ασύλληπτη φτώχεια και την ανεργία.
Κρύβει ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ ότι η ανάπτυξη που «τρέχει» στη Βραζιλία είναι παρόμοια μ' αυτή που «έτρεχε» πριν λίγα χρόνια στην Ελλάδα. Εκτός όλων των άλλων θεμελιώνεται σήμερα στην ανάπτυξη η καπιταλιστική κρίση που θα χτυπήσει και τη χώρα αυτή και ξεθεμελιώνονται δικαιώματα των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ομοίως στην Αργεντινή η ανάπτυξη που «έτρεχε» έως τώρα με 8% έχει ήδη πέσει στο 4% φέτος και οι προβλέψεις «δείχνουν» ότι έρχεται ύφεση.
Η Βραζιλία το 2011 έγινε η έκτη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη, ξεπερνώντας τη Βρετανία και απειλεί άμεσα στην πέμπτη θέση τη Γαλλία. Η σοσιαλδημοκρατικού τύπου διαχείριση ευνόησε το μεγάλο κεφάλαιο και δεν άλλαξε τις άθλιες συνθήκες που διαβιούν τα λαϊκά στρώματα.
Η βραζιλιάνικη αστική τάξη συμμετέχει ενεργά στις καπιταλιστικές ολοκληρώσεις που αφθονούν στη Λατινική Αμερική (Μερκοσούρ, Ουνασούρ κ.λπ.), είναι μέλος του κλαμπ των αναδυόμενων καπιταλιστικών χωρών BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική) και έχει σημαντικό ρόλο στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Πρόκειται, δηλαδή, για ισχυρό αστικό κράτος που παίζει σημαντικό ρόλο στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ (κάτι που άλλωστε δεν κρύβει) επιχειρεί να βρει συμμάχους στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και οραματίζεται καπιταλιστική ανάπτυξη ανάλογη με αυτή που εξακολουθεί να κρατάει το βραζιλιάνικο λαό στη φτώχεια και την ανέχεια, μακριά από τις δυνατότητες που θα είχε αν ήταν αφέντης του πλούτου που παράγει.

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Οταν οι αστοί ασχολούνται με τις Θέσεις του ΚΚΕ


Είναι γεγονός ότι το Πρόγραμμα του Κομμουνιστικού Κόμματος έχει επεξεργασμένη τη στρατηγική του για τη συγκέντρωση των δυνάμεων που έχουν αντικειμενικά συμφέρον για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού και που θα συγκρουστούν για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας και την εγκαθίδρυση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.
Αυτό δεν είναι καινούριο ζήτημα. Οπως επίσης δεν είναι καινούριο ζήτημα ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα όταν επεξεργάζεται το Πρόγραμμά του παίρνει στη δοσμένη στιγμή υπόψη του τις εξελίξεις στον καπιταλισμό, γιατί υπάρχουν εξελίξεις, για παράδειγμα η βιομηχανία στην Ελλάδα στη 10ετία του '80 στηριζόταν σε κλάδους και επιχειρήσεις έντασης εργασίας (π.χ., κλωστοϋφαντουργία, ιματισμός κ.λπ.), ενώ στη 10ετία του '90 και μετά έχουμε ανάπτυξη τομέων και επιχειρήσεων έντασης κεφαλαίου (τηλεπικοινωνίες, ενέργεια κ.λπ.).
Υπάρχουν αλλαγές επομένως και στην εργατική τάξη και στα μικροαστικά στρώματα. Η οικονομική κρίση επίσης επιφέρει τέτοιες αλλαγές. Παίρνει επίσης υπόψη τη διαπλοκή της καπιταλιστικής οικονομίας της χώρας με άλλες καπιταλιστικές οικονομίες, την ένταξη ή όχι σε διεθνείς και περιφερειακές διακρατικές ενώσεις, τις εξελίξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα κ.λπ.
Ποια πολιτική συμμαχιών και γιατί
Βεβαίως, όταν ένα Κομμουνιστικό Κόμμα κάνει λόγο για δυνάμεις που αντικειμενικά έχουν συμφέρον από το πέρασμα στο σοσιαλισμό, σαφώς και αναφέρεται σε κοινωνικές δυνάμεις. Και επιδιώκει με βάση τις τάξεις και τα κοινωνικά στρώματα, στην καπιταλιστική κοινωνία, να προσδιορίσει όσο γίνεται με μεγαλύτερη σαφήνεια αυτές τις κοινωνικές δυνάμεις που έχουν συμφέρον από την ανατροπή του καπιταλισμού, ανεξάρτητα από το αν η πλειοψηφία τους δεν το συνειδητοποιεί ακόμη ως αναγκαιότητα.
Στη Θέση 73 αναφέρεται: «Η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική. Κινητήριες δυνάμεις της σοσιαλιστικής επανάστασης θα είναι η εργατική τάξη ως η ηγετική δύναμη, οι μισοπρολετάριοι (δηλαδή αυτοί που έχουν κύριο εισόδημα μέσω της μισθωτής εργασίας και όχι από κάποια ιδιοκτησία σε μέσα παραγωγής), τα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα των αυτοαπασχολούμενων στην πόλη, η φτωχή αγροτιά». Εδώ αναφέρονται με σαφήνεια αυτές οι κοινωνικές δυνάμεις.
Επίσης, στη Θέση 75 αναφέρεται: «Το ΚΚΕ δρα στην κατεύθυνση της προετοιμασίας του υποκειμενικού παράγοντα για την προοπτική της σοσιαλιστικής επανάστασης... Η δράση του ΚΚΕ σε μη επαναστατική κατάσταση συμβάλλει αποφασιστικά στην προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα (Κόμμα, εργατική τάξη, συμμαχίες) για επαναστατικές συνθήκες, για την πραγματοποίηση των στρατηγικών καθηκόντων του».
Επομένως, η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ είναι πολιτική στρατηγικής σημασίας και η συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας εντάσσεται στη συγκέντρωση των κοινωνικών δυνάμεων για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, στη δημιουργία του συνόλου των αντικειμενικών και υποκειμενικών προϋποθέσεων. Οι υλικοί όροι για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση υπάρχουν ανεξάρτητα αν δεν είναι στην ημερήσια διάταξη οι αντικειμενικές συνθήκες της σοσιαλιστικής επανάστασης. Δυνάμεις που δεν μπορούν να προετοιμάζονται γι' αυτή τη σύγκρουση, όταν έλθει η στιγμή της σύγκρουσης, η οποία επίσης δεν μπορεί να προκαθοριστεί, ακόμη και αν συμμετέχουν στους αγώνες, χωρίς τη δράση του ΚΚΕ.
Πρέπει, επίσης, να πούμε ότι η δράση για τη συγκρότηση της συμμαχίας γίνεται στο έδαφος της πάλης για τα λαϊκά προβλήματα με πολιτική, περιεχόμενο και προσανατολισμό την πάλη ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στο κεφάλαιο. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος που να βοηθά στη συσπείρωση δυνάμεων σε αγώνες που να αναδείχνουν και να χτυπούν τη ρίζα των προβλημάτων, να συμβάλλει στη ματαίωση χειρότερων μέτρων, στη σχετική βελτίωση της ζωής, στη συνειδητοποίηση της διεξόδου σε όφελος της εργατικής τάξης και των αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών, όλων όσων τσακίζουν τα μονοπώλια και η εξουσία τους.
Για παράδειγμα, και ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει δήθεν φιλολαϊκή διέξοδο, με πρόγραμμα ανάπτυξης των μεγαλοεπιχειρηματιών, δηλαδή αφήνοντας άθικτη την καπιταλιστική ιδιοκτησία και την εξουσία των μονοπωλίων (μιλά για αλλαγή κυβέρνησης και όχι τάξης στην εξουσία), άρα και τους όρους που αναπαράγουν και διευρύνουν τις αιτίες των προβλημάτων των εργαζομένων. Σ' αυτό το έδαφος καλεί την εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα να συμμαχήσουν. Που σημαίνει ότι δεν ανταποκρίνεται ούτε στο σήμερα ούτε στο αύριο υπέρ του λαού.
Οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο κάνουν εκτενή αναφορά και στις κοινωνικές δυνάμεις της συμμαχίας, στην αντικειμενική της βάση, στο έδαφος πάνω στο οποίο συγκροτείται, στη σχέση του ΚΚΕ με τη συμμαχία.
Παλιά υπόθεση η σκόπιμη διαστρέβλωση
Με τη δημοσίευση των Θέσεων της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο, ορισμένα αστικά επιτελεία, μέρος του αστικού Τύπου, όπως, π.χ., το «Βήμα» και ο Λ. Σταυρόπουλος, έχουν κάνει σημαία της προπαγάνδας τους, διαστρεβλώνοντας τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ, αυτό: «Το ΑΑΔΜ πάλης το οποίο είχε διακηρύξει το 15ο Συνέδριο καταργείται και αντικαθίσταται από τη "Λαϊκή Συμμαχία"».
Βεβαίως, αυτά τα διανθίζουν με εκτιμήσεις ότι «ο Περισσός έχει αποφασίσει να ακολουθήσει το μοναχικό δρόμο της επαναστατικής πρωτοπορίας, αποκλείοντας τη συνεργασία ακόμη και με δυνάμεις της Αριστεράς που προβάλλουν ένα σαφές αντικαπιταλιστικό πλαίσιο δράσης». Τα ίδια γράφονταν και για το 15ο Συνέδριο σε σύγκριση με το Πρόγραμμα του 10ου Συνεδρίου. Τώρα, για λόγους τακτικής, ενώ ξέρουν, καμώνονται ότι είναι υπέρ του 15ου Συνεδρίου.
Πρώτ' απ' όλα αυτή η προπαγάνδα δεν είναι καινούρια. Εδώ και μερικά χρόνια, αναμασούν τα περί «σεχταριστικής πολιτικής του ΚΚΕ», ότι «το ΚΚΕ δεν έχει πολιτική συμμαχιών», γιατί δε συνεργάζεται με άλλες πολιτικές δυνάμεις. Αλλά συνεργασία για ποιο σκοπό; Την αναπαραγωγή του καπιταλιστικού συστήματος και τη συμβολή του στη χειραγώγηση των εργαζομένων σ' αυτό; Το ΚΚΕ έχει την πιο πλατιά πολιτική αντιμετώπισης των λαϊκών προβλημάτων από τη σκοπιά των πραγματικών τους συμφερόντων κόντρα στα συμφέροντα των μονοπωλίων, άμεσων και μακροπρόθεσμων.
Το ΚΚΕ έχει την πιο πλατιά πολιτική συμμαχιών αφού αναφέρεται στην εργατική τάξη, στους αυτοαπασχολούμενους, στους φτωχούς αγρότες. Βεβαίως, τα πολιτικά κόμματα, ακόμα και αυτά που υποστηρίζουν τους αυτοαπασχολούμενους, δύσκολα ή και με μεγάλες ταλαντεύσεις, μπορούν να υιοθετήσουν το ζήτημα της ανατροπής των μονοπωλίων.
Η αστική και οπορτουνιστική προπαγάνδα, μιλώντας στο όνομα του λαού, έχει μόνιμα στο στόχαστρο τη στρατηγική του ΚΚΕ και αντιπαρατίθεται με σχετική ευελιξία σ' αυτήν. Η άποψη ότι «το ΚΚΕ δε συνεργάζεται» βρίσκεται στην πρώτη γραμμή και την εντάσσουν στα πλαίσια των επιδιώξεων αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Η αστική τάξη όχι μόνο αναζητά και διαμορφώνει εφεδρείες στο πολιτικό της σύστημα για να μπορεί να χειραγωγεί λαϊκές δυνάμεις στην αστική πολιτική, ιδιαίτερα σε συνθήκες που παραδοσιακά της κόμματα καταρρέουν, αλλά επιδιώκει ταυτόχρονα να αποτρέπει όσο γίνεται τη συσπείρωση λαϊκών δυνάμεων στο ΚΚΕ.
Πατάει πάνω σε λαϊκές συνειδήσεις που αναζητούν λύσεις στα προβλήματα, όντας διαπαιδαγωγημένες στην αντίληψη ότι οι κυβερνήσεις λύνουν προβλήματα, οι αντιπολιτεύσεις βάζουν φρένο. Και μπορεί και να κυβερνήσουν. Απ' αυτή τη σκοπιά αντιμετωπίζουν τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο και ο Σταυρόπουλος με το «Βήμα» και κάμποσοι άλλοι, όταν θέτουν το ζήτημα ότι το ΚΚΕ δε συνεργάζεται.
Βγήκαν, επίσης, ο Σταυρόπουλος στο «Βήμα» και κάποιοι άλλοι, με το τροπάρι ότι το ΚΚΕ εγκαταλείπει το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο και το αντικαθιστά με τη Λαϊκή Συμμαχία. Επί της ουσίας καμιά εγκατάλειψη δεν υπάρχει, καμιά αντικατάσταση.
Αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις πασχίζουν σκόπιμα να διατηρούν και να καλλιεργούν συγχύσεις και λαθεμένες θεωρητικές - ιδεολογικές, επομένως και πολιτικές, προσεγγίσεις, με τον όρο «ιμπεριαλισμός».
Ο ιμπεριαλισμός είναι ο μονοπωλιακός καπιταλισμός
Στο μαρξισμό - λενινισμό, με τον όρο «ιμπεριαλισμός» προσδιορίζεται το μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού. Δεν είναι διαφορετικό ζήτημα ο ιμπεριαλισμός από το μονοπωλιακό καπιταλισμό, όπου στην οικονομία κυριαρχεί το μονοπώλιο. Επομένως, είτε «ιμπεριαλισμός» πούμε είτε «μονοπωλιακός καπιταλισμός» είναι ένα και το αυτό.
Επειδή, όμως, αναφέραμε πιο πάνω ότι υπάρχουν δυνάμεις που διαχωρίζουν τον ιμπεριαλισμό από το μονοπωλιακό καπιταλισμό, πρέπει να πούμε ότι το κάνουν αποσπώντας την πολιτική από την οικονομία και με τον όρο «ιμπεριαλισμός» αναφέρονται στην εξωτερική πολιτική ισχυρών καπιταλιστών κρατών στα πλαίσια της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής αγοράς και των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και προσδιορίζουν ως «ιμπεριαλισμό» την τάση για επεμβάσεις, πολέμους κ.λπ.
Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο αποσαφηνίζουν αυτό το ζήτημα λέγοντας ότι η Λαϊκή Συμμαχία έχει σαφή αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό - αφού ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι μονοπωλιακός - προωθεί τη ρήξη με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, που αυτό συνεπάγεται τη λύση της ανισόμετρης σχέσης εξάρτησης και ανισότιμης αλληλεξάρτησης, αντιστρατεύεται τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη συμμετοχή σε αυτόν (Θέση 62).
Υπάρχει ένα δεύτερο ζήτημα το οποίο διευκρινίζεται. Ο όρος «δημοκρατικό». Υπάρχουν δημοκρατικές κοινωνικές δυνάμεις; Είναι άλλο ζήτημα ως μέτωπα πάλης. Και ως τέτοια υπάρχουν στη Λαϊκή Συμμαχία.
Η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ και στο 15ο Συνέδριο και στις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο αναφέρεται στη συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων, αυτών που έχουν αντικειμενικά συμφέρον από την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων.
Ολες οι υπόλοιπες αναφορές εφημερίδων σαν το «Βήμα», σχετικά με τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ και την πολιτική των συμμαχιών του αποτελούν ένα συγκεκριμένο πλαίσιο πολεμικής στη στρατηγική του ΚΚΕ που επιδιώκει να περάσει στη συνείδηση των εργαζομένων ότι μόνο με τις από τα πάνω συνεργασίες των «αριστερών» δυνάμεων μπορεί να δοθεί φιλολαϊκή διέξοδος και αποκλειστικά εντός του καπιταλισμού.
Μόνο που πρέπει να προβληματίσει τους ανθρώπους του μόχθου, γιατί οι αστικές δυνάμεις επιμένουν να στηρίζουν τέτοιες συνεργασίες, να κάνουν απ' αυτή τη σκοπιά πολεμική στο ΚΚΕ. Αν αυτές έβλαπταν έστω και στο ελάχιστο τους αστούς θα τις πρόβαλλαν; Οι επιδιώξεις τους είναι να συνεχίζουν να επιδρούν στις λαϊκές συνειδήσεις με την αστική κοινοβουλευτική λογική, αφαιρώντας από τους εργαζόμενους το όπλο της ταξικής πάλης από τα κάτω, στους τόπους δουλειάς, στις εργατικές γειτονιές, να τους αφαιρούν το έδαφος της κοινής πάλης ενάντια στο κεφάλαιο, περιορίζοντας τη διέξοδο στα στενά όρια μιας κυβερνητικής λύσης διαχείρισης του καπιταλισμού. Δε θα τους κάνουμε τη χάρη.

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

ΜΕΤΑΓΡΑΦΕΣ ΝΕΑΡΩΝ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΩΝ Συμφωνίες αποικιοκρατικού χαρακτήρα...


Παρά τις δηλώσεις και τα κροκοδείλια δάκρυα των αρμοδίων του παγκόσμιου και του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου το φαινόμενο του σύγχρονου... σκλαβοπάζαρου δεν έχει αντιμετωπιστεί
ASSOCIATED PRESS
Το ευαίσθητο και παράλληλα επικίνδυνο κομμάτι του λεγόμενου ποδοσφαιρικού... σκλαβοπάζαρου που επιδίδονται οι σύλλογοι ιδίως της Ευρώπης προκειμένου να εκμεταλλευτούν νεαρά ταλέντα κυρίως από φτωχές χώρες, έχει εξελιχθεί σε μάστιγα. Παιδιά μικρής ηλικίας αναζητώντας τον... παράδεισο που τους υπόσχονται πέφτουν στην παγίδα με, πολλές φορές, τραγικές συνέπειες για τους ίδιους. Το φαινόμενο τις τελευταίες δεκαετίες έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις θεωρείται πλέον «πληγή» και παρά τα κροκοδείλια δάκρυα των αρμοδίων του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου ποδοσφαίρου συνεχίζεται χωρίς καμία επίπτωση για τα κυκλώματα μάνατζερ που κινούν τα νήματα ή τους ίδιους τους συλλόγους.
Πριν λίγες ημέρες το θέμα ήρθε ξανά στην επιφάνεια με αφορμή τις δηλώσεις του πρώην ποδοσφαιριστή και του πιο σπουδαίου ονόματος στο χώρο του αθλητισμού στο Καμερούν, Ροζέ Μιλά, ο οποίος ήταν καταπέλτης για το είδος των συμφωνιών που υπογράφουν οι ευρωπαϊκοί σύλλογοι με αντίστοιχους της Αφρικής, καθώς και για την αξιοποίηση των ποδοσφαιριστών - ταλέντων της Μαύρης Ηπείρου.
Ο πρώην άσσος του Καμερούν στο Μουντιάλ του 1990 (πρώτος σκόρερ με 4 γκολ), ο οποίος εργάζεται πια για την κυβέρνηση της χώρας του, χαρακτήρισε τις εν λόγω συμφωνίες αποικιοκρατικές μιλώντας στην ισπανική εφημερίδα «El Pais». «...Υπάρχουν και κάποιες που μπορείς να τις χαρακτηρίσεις ακριβώς έτσι. Είναι πολύ επικίνδυνο και για τις ομάδες και τους ποδοσφαιριστές να υπογράφουν τέτοιου είδους συμβάσεις. Οι ομάδες από την Ευρώπη που θέλουν να κάνουν επενδύσεις στην Αφρική θα πρέπει να είσαι σοβαρές. Πολλές φορές τα παιδιά και οι οικογένειές τους εξαπατώνται!»...
Στο ίδιο μήκος κύματος συνεχίζει: «Είναι σαφές ότι οι οικογένειες το κάνουν για τα χρήματα, τις περισσότερες φορές οι ομάδες απευθύνονται σε φτωχούς ανθρώπους. Δεν καταλαβαίνω γιατί να φύγει ένα παιδί από εδώ για να πάει να παίξει στην Ευρώπη και να μην παίξει πρώτα εδώ. Δεν είναι λίγα τα παιδιά που έφυγαν από το Καμερούν σε μικρή ηλικία, οι οικογένειές τους πίστεψαν ότι θα βγάλουν χρήματα και τελικά κατέληξαν στο δρόμο. Ο ανταγωνισμός στην Ευρώπη δεν είναι κάτι εύκολο».
Ο Ροζέ Μιλά τα λέει έξω από τα δόντια
Μιλώντας, τέλος, για τον εαυτό του και συγκρίνοντας την εποχή του με τη σημερινή είπε: «Η μοίρα ήθελε να γεννηθώ τότε που γεννήθηκα. Σήμερα το ποδόσφαιρο αφορά πολύ τους χορηγούς και τα μέσα ενημέρωσης, το κοινό είναι επίσης περισσότερο. Μιλάμε για εκατομμύρια σε μισθούς και μεταγραφές. Αν στην εποχή μου υπήρχαν τόσα χρήματα, θα ήμουν ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο»...
Οι ευθύνες FIFA και UEFA
Για το φαινόμενο δεν είναι άμοιροι ευθυνών οι δυο μεγαλύτεροι παγκόσμιοι οργανισμοί του αθλήματος, η FIFA και το ισχυρότερο μέλος της η ευρωπαϊκή ομοσπονδία - UEFA. Στην Ευρώπη όμως, όπου βρίσκονται τα πιο ανεπτυγμένα ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα και η μεγαλύτερη διασυλλογική διοργάνωση του κόσμου (Champions League) επί της ουσίας λαμβάνει χώρα το μεγαλύτερο μέρος του συγκεκριμένου σκλαβοπάζαρου χωρίς όμως μέχρι σήμερα να έχει σημειωθεί κάποια ουσιαστική πρόοδος στην αντιμετώπισή του. Και βέβαια δε θα μπορούσε αν αναλογιστεί κανείς ότι οι κύριοι πρωταγωνιστές της ιστορίας, όπως είναι τα ισχυρά κυκλώματα των μάνατζερς ή τα αντίστοιχα γραφεία ευρέσεως ταλέντων, λειτουργούν υπό τη σκέπη και τον έλεγχο της UEFA ή της FIFA, ενώ σε κάποιους άλλους τομείς οι δυο πλευρές συνεργάζονται κιόλας. Αλλωστε κανείς απ' αυτούς δεν έχασε όταν άρχισε να εφαρμόζεται ο περίφημος νόμος «Μποσμάν», που αφαίρεσε από τους συλλόγους να έχουν τον πρώτο λόγο στις μεταγραφές των παικτών. Η απόφαση αυτή άλλαξε το χάρτη του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, καθώς πλέον οι μετακινήσεις των ποδοσφαιριστών από τη μια ομάδα στην άλλη έγιναν πολύ εύκολες, ενώ άνοιξαν και τα σύνορα για την αθρόα είσοδο Λατινοαμερικανών και Αφρικανών ποδοσφαιριστών σε ευρωπαϊκές ομάδες. Η ελεύθερη πλέον διακίνηση ποδοσφαιριστών κίνησε επί της ουσίας και το χρήμα στην υπόθεση, ανδρώνοντας επιχειρηματικά τα συγκεκριμένα γραφεία.
«Αετονύχηδες» μπήκαν στο παιχνίδι
Η ελευθερία των ποδοσφαιριστών να διαπραγματεύονται μόνοι τους τις μεταγραφές τους, άνοιξε επίσης το δρόμο στους ατζέντηδες οι οποίοι «μπήκαν στο παιχνίδι» και αγοράζοντας τα δικαιώματα των ποδοσφαιριστών καταφέρνουν να κερδίζουν μεγάλες χρηματικές προμήθειες για τους ίδιους, καθώς προσπαθούν να εξασφαλίζουν για τους πελάτες τους την καλύτερη δυνατή οικονομική πρόταση.
Είναι αλήθεια ότι η απόφαση «Μποσμάν» αποτέλεσε τομή στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και άνοιξε, θα λέγαμε, τον ασκό του Αιόλου. Με την απόφαση αυτή το ποδόσφαιρο θεωρήθηκε βιομηχανία, οι ποδοσφαιρικές ομάδες εταιρείες και οι παίκτες εργαζόμενοι. Το θετικό της συγκεκριμένης υπόθεσης είναι η απελευθέρωση των ποδοσφαιριστών από τα δεσμά των ομάδων οι οποίες έκριναν το μέλλον των παικτών σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα.
Τα αρνητικά στοιχεία από την άλλη όμως είναι αρκετά. Πρώτον, αυτή η μεγάλη ευκολία των μεταγραφών έκανε τις περισσότερες ομάδες να αμελήσουν τα φυτώριά τους και να αναζητούν συνεχώς έτοιμους ποδοσφαιριστές.
Δεύτερον, τα κόστη των μεταγραφών αυξήθηκαν πάρα πολύ μέσα σε λίγα χρόνια και άγγιξαν τα ύψη προϋπολογισμών κράτους.
Τρίτον, και σημαντικότερον, το χάσμα μεταξύ μικρών και μεγάλων ομάδων αυξήθηκε ακόμα περισσότερο, καθώς οι μεγάλοι σύλλογοι αποκτούν τους καλύτερους ποδοσφαιριστές και πολλές φορές δίνοντας λίγα χρήματα στην ομάδα από την οποία τους αποκτούν και πάρα πολλά στον ποδοσφαιριστή, λόγω της απόφασης «Μποσμάν».
Εργα... βιτρίνας από τα μεγάλα κλαμπ
Αυτά τα προβλήματα, υποτίθεται, έλαβε υπόψη η Ευρωπαϊκή Ενωση, της οποίας η Επιτροπή Πολιτισμού και Παιδείας κατέθεσε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ένα σχέδιο έκθεσης, το οποίο προτείνει τρόπους αντιμετώπισης της άκρατης εμπορευματοποίησης του ποδοσφαίρου και του χάσματος μεταξύ πλούσιων και φτωχότερων ομάδων. Επίσης, προτείνει τρόπους ανάπτυξης του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου και των ακαδημιών. Φυσικά τα αποτελέσματα είναι καθαρά... βιτρίνας από τα μεγάλα κλαμπ που ανταποκρίθηκαν και απλά «χρυσώνουν το χάπι».
Για παράδειγμα πριν δυο χρόνια, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τοποθέτησε ειδικούς κουμπαράδες στους χώρους του γηπέδου της και συγκέντρωσε το ποσό των 150.000 ευρώ, το οποίο και πρόσφερε σαν δωρεά στη UNICEF. Η Εβερτον επίσης, έχει ειδικό τμήμα το οποίο σχεδιάζει και υλοποιεί κοινωνικές δράσεις όπως εκμάθηση της αγγλικής σε μετανάστες, η διοργάνωση σεμιναρίων χρήσης ηλεκτρονικών υπολογιστών για άπορα παιδιά κλπ. Ωστόσο ό,τι και να συμβαίνει αυτό δεν ξεφεύγει από τα όρια που επιτάσσει το όλο οικοδόμημα του σημερινού εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου. Οι ίδιες οι ομάδες που εμφανίζονται ως «καλοί Σαμαρείτες», ο τρόπος λειτουργίας τους ακόμα και στα παιδικά τους τμήματα ή στο κυνήγι των ταλέντων δεν ξεφεύγει από τις λογικές του κέρδους που επιβάλλουν και στον αθλητισμό οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Για παράδειγμα η δήλωση του Σουηδού Γ. Μπέγκστον, πρώην μέλους των ακαδημιών της Ιντερ, που τις χαρακτήρισε «φυλακή», η νοοτροπία των 15χρονων παικτών στην Ολλανδία με τη δολοφονία του διαιτητή και πάμπολλες άλλες περιπτώσεις μαρτυρούν το τι κρύβεται πραγματικά πίσω από τη βιτρίνα.

Ανδρ. ΠΑΓΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΑΛΚΗΣ ΑΛΚΑΙΟΣ Θεράπων της γλώσσας και της ψυχής


«Εφυγε» στα 63 του χρόνια ένας από τους πιο εμπνευσμένους ποιητές - στιχουργούς της νεότερης γενιάς

Αρνητής του εύκολου, της καθημερινής φθοράς και έκθεσης στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, της συναλλαγής και της επιτήδευσης, απόμακρος από τα φώτα της δημοσιότητας o Αλκης Αλκαίος, κατά κόσμο Βαγγέλης Λιάρος, στράφηκε προς το σκοτάδι την περασμένη Δευτέρα, σε ηλικία 63 χρόνων. Ανθρωπος καλλιεργημένος και ευαίσθητος, που διακρινόταν για το ταλέντο αλλά και τη μεγάλη του ευγένεια, υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους στιχουργούς των τελευταίων χρόνων στο ελληνικό τραγούδι, καταφέρνοντας να τυλίξει τη δημιουργική ζωή του - έως την τελευταία στιγμή - με τα πολύτιμα νήματα της ποίησής του. Με όλες τις δυσκολίες της ζωής επέμενε να μεταπλάθει όνειρα, αγωνίες, σε στίχους, μετρώντας - σμιλεμένα με το πηγαίο ταλέντο του και την ανεξάντλητη ευαισθησία του - περισσότερα από 150 τραγούδια.«Μανουέλ Ντουάρντε απ' το Πράσινο Ακρωτήρι/ ίσως ποτέ και να μη δω το πρόσωπό σου/ ωστόσο αν κρίνω απ' το αιμάτινο γραφτό σου/ θα πρέπει να 'ναι γιομάτο από λιοπύρι. Ελμπέρτο Κόμπος Παναμέζε αδελφέ μου/ ίσως ποτέ να μην ακούσω τη φωνή σου /ωστόσο ασίγαστη θε να 'ναι σαν τη γη σου/ αν κρίνω απ' τα μηνύματα του ανέμου.
Ναϊμ Ασχάμπ απ' τις όχθες του Ιορδάνη/ ίσως ποτέ και να μη σφίξουμε το χέρι/ ωστόσο δίπλα μου αγρυπνάει το ίδιο αστέρι /που δίπλα σου αγρυπνάει κι αυτό μου φτάνει.
Ο Αλ.Αλκαίος με τον συνθέτη Θάνο Μικρούτσικο
Απόψε σμίξαν τις καρδιές μας/ σ' έναν έστω στιγμιαίο συντονισμό/ ίδιες ελπίδες καθώς μας φώτιζαν το δρόμο/ οι σελίδες απ΄ το κομμουνιστικό μας μανιφέστο» (Φλεβάρης 1848). Στίχοι: Αλκης Αλκαίος. Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος. Ερμηνεύει η Μαρία Δημητριάδη.Αυτοί οι στίχοι - δημοσιευμένοι στο «Ρ» στο τέλος της δεκαετίας του '70 στάθηκαν η αφορμή της γνωριμίας του Αλκη Αλκαίου, με τον Θάνο Μικρούτσικο ο οποίος διαβάζοντάς τους τους μελοποίησε δημιουργώντας το εκπληκτικό αυτό τραγούδι που ερμήνευσε μοναδικά η Μαρία Δημητριάδη. Η γνωριμία του με τον συνθέτη έφερε μία από τις μακροβιότερες και σπουδαιότερες συνεργασίες δημιουργών στο ελληνικό τραγούδι, με δίσκους - ορόσημα, όπως το «Εμπάργκο» (1982) και «Στου αιώνα την παράγκα» (1996).
Ο Αλκης Αλκαίος, που με την παρουσία του λάμπρυνε τη μουσική σκηνή του τόπου μας, γεννήθηκε κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα και από πολύ μικρός «πολιτογραφήθηκε» κάτοικος Πάργας, αφού τον περισσότερο καιρό έμενε εκεί, αγναντεύοντας το απέραντο γαλάζιο και γράφοντας τους υπέροχους στίχους των τραγουδιών του, έχοντας σαν «δάσκαλό του» την ποίηση του Κ. Καρυωτάκη.
Το όνομά του το πήρε από το θείο του ΕΛΑΣίτη, που σκοτώθηκε σε ηλικία 23 χρόνων. Ο αδελφός της μητέρας του Ντίνος Ζήκος ήταν Μακρονησιώτης, μέλος του ΚΚΕ του οποίου παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του. Ο Β. Λιάρος σπουδάζει στη Νομική Σχολή την περίοδο της χούντας και τον Αύγουστο του 1973 συλλαμβάνεται για τη δράση του και κρατείται για μήνες στην Ασφάλεια, πράγμα που επιδεινώνει την επιβαρυμένη του υγεία. Μετά τη μεταπολίτευση γίνεται μέλος του ΚΚΕ στην Οργάνωση των Δικηγόρων.
Στα Γράμματα εμφανίστηκε το 1967, με την έκδοση ενός μικρού δοκιμίου για τον Κ. Γ. Καρυωτάκη. Το 1983 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΕΤΝΕΜ (ιδρυτής του ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος) το βιβλίο του «Εμπάργκο - Ποιήματα», το οποίο περιλαμβάνει και το εμβληματικό ποίημα «Πρωινό τσιγάρο», αφιερωμένο στη μνήμη του πρόωρα χαμένου Μάνου Λοΐζου: «Αδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή / και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση / και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση / και σαν Ανατολή».
Ζώσα ποίηση δεμένη με τη ζωή και τους αγώνες του λαού
Οι στίχοι του - ζώσα ποίηση γραμμένη για τη ζωή με τους αγώνες και τις προσδοκίες της, για τον άνθρωπο και τα όνειρά του, για την ομορφιά και για τον έρωτα, ενέπνευσαν τους σημαντικότερους συνθέτες μας, όπως Θάνος Μικρούτσικος, Μάριος Τόκας, Μίλτος Πασχαλίδης, Σωκράτης Μάλαμας, Μπάμπης Στόκας, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Δημήτρης Ζερβουδάκης, Νότης Μαυρουδής, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, Χρήστος Θηβαίος, Φίλιππος Πλιάτσικας, Σταμάτης Μεσημέρης, Χριστόφορος Κροκίδης, Δημήτρης Ψαρράς. Εκτός από τις ερμηνείες των τραγουδοποιών χαρακτηριστικές είναι και οι ερμηνείες των Δημήτρη Μητροπάνου, Μαρίας Δημητριάδη, Μανώλη Μητσιά, Χαρούλας Αλεξίου, Γιώργου Νταλάρα, Μελίνας Κανά, Ελευθερίας Αρβανιτάκη, κ.ά.
Ποιος δεν τραγούδησε την Πιρόγα«Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη και την τρελή σου κυνηγάει σκιά πώς να ημερέψει ο νους μ΄ ένα σεντόνι πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά αγάπη που σε λέγαμ΄ Αντιγόνη. Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει και σε ποιο γαλαξία να σε βρω εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι»...
Ακούγοντας ξανά και ξανά τα τραγούδια που έγραψε, διαβάζοντας ξανά τους στίχους του, μπορεί να διακρίνει κανείς ότι και με τα πιο απλά υλικά των στίχων του ο Αλκαίου έκανε τέχνη και μας θυμίζει αυτό που έχει πει ένας άλλος θεράπων της γλώσσας και της ψυχής, ο Γ. Χειμωνάς ότι δηλαδή «ο σκοπός της Τέχνης είναι ένα πράγμα πάρα πολύ συγκεκριμένο. Η Τέχνη είναι για να παίρνει στα χέρια της το ανεκπλήρωτο όραμα του ανθρώπου... «Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία/ πώς η ιστορία γίνεται σιωπή/ τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο/ συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω/ τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί»... «Η Τέχνη είναι για να παίρνει στα χέρια της αυτήν την αθεράπευτη στέρηση του ανθρώπου, να τη δουλεύει και να την επιστρέφει πάλι στους ανθρώπους».
«Το μπάντζο σφίγγανε στα χέρια οι μιγάδες / δέκα ρεπόρτερ καταγράφαν τα συμβάντα /πριν στο χορό τους μας τραβήξουν οι μαινάδες/ οι ανεμώνες μας βρεθήκαν μείον σαράντα. Πού πας χλομός καλέ μου Μιγκέλ/ γέμισε ο τόπος κίτρινες τουλίπες /και στην πλατεία Χόρχε ντ΄ Αλβαράδο/ περιπολούν δεινόσαυροι και γύπες. Ο σεισμολόγοι στο Παλάσιο Νασιονάλ/ τα βάζανε με τους κρατήρες της Σάντα Αννα/ φοράς σομπρέρο κι έχεις πρόσωπο οβάλ /κι ούτε που πρόλαβες να παίξεις στην αλάνα. Πού πας γυμνός καλέ μου Μιγκέλ/ γέμισε ο τόπος με κηλίδες απουσίας/ τις τεφροδόχους κλείσαν σε κρυφή σπηλιά/ και μας πουλάν ενέσεις ευθυμίας» (Στίχοι: Αλκης Αλκαίος. Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος. Ερμηνευτές 1.Μαρία Δημητριάδη - 2.Υπόγεια Ρεύματα).
Η ποίηση έχει την ανάγκη και τη δύναμη να χτυπάει την πόρτα του παρόντος κυοφορώντας πάντα τα σημάδια μελλοντικών εικόνων.
«Ολα ή τίποτα του δρόμου μας το ρίσκο, κι όλα στο τίποτα θαρρώ τώρα τα βρίσκω. Μα στη ζωή κάθε στιγμή τέλος κι αρχή, κάτι θα βρούμε σαν ταξί μεσ΄ τη βροχή. Μου 'πες να γράψω ένα αιμάτινο τραγούδι μα ποιο τραγούδι αναπληρώνει τη ζωή; Περνώ στ΄ αυτί σου ένα κόκκινο λουλούδι για να σου πει τι λέει του ανέμου η πνοή» μελοποίησε και τραγούδησε ο Διονύσης Τσακνής με την Ασπασία Στρατηγού.
Ηταν το 1999, τότε που τρεις σπουδαίοι καλλιτέχνες - απόντες σήμερα και οι τρεις - ένωσαν τη φωνή τους και μας έδωσαν τραγούδια λαϊκά, του κεφιού και της παρέας, σμιλεμένα με το λόγο του Αλκη Αλκαίου, τις νότες του Μάριου Τόκα και την ανόθευτη φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου. Ο λόγος για το δίσκο «Εντελβάις», μια δουλειά που δημιουργήθηκε «με πολλή αγάπη», όπως είχε πει ο Δημήτρης Μητροπάνος. Τραγούδια με έντονη τη σφραγίδα του ζεϊμπέκικου, όπως το «Κιφ» και το «Σαββατόβραδο», αλλά και άλλων λαϊκών ρυθμών, συνέθεσαν αυτήν την τριμερή, ατμοσφαιρική συνεργασία. Μια συνεργασία, που όπως είχε πει τότε ο Μ. Τόκας «με κάνει να νιώθω άνθρωπος. Ολα τα τραγούδια γράφτηκαν αντικριστά με τον Αλκη Αλκαίο και τον Δημήτρη Μητροπάνο. Πήρα πολλά από τον Αλκη. Ο Μητροπάνος μας έδωσε την ψυχή του. Του είμαστε ευγνώμονες».
Ποιητικά σύμβολα γεννημένα στο παρελθόν αναγνωρίζουν καινούρια πάντα μηνύματα. Αδέσμευτα και οικουμενικά τα ποιητικά μηνύματα εξελίσσονται με κάθε ανάγνωση, σε κάθε εποχή, μέσα σε νέες ή διαφορετικές συνθήκες από εκείνες που ενέπνευσαν, που επηρέασαν τους φορείς, τους οραματιστές της ζωής, τους ποιητές των τραγουδιών.
«Οσοι με το Χάρο γίναν φίλοι/με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη/ στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι/ πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί πάντα γελαστοί και γελασμένοι. Οσοι με το Χάρο γίναν φίλοι/ με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη/ στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι/ πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί πάντα γελαστοί και γελασμένοι».
Αυτός ήταν ο Αλκης Αλκαίος όπως τον γνωρίσαμε μέσα από τους στίχους του. Ας τον αποχαιρετήσουμε με έναν δικό του πάλι στίχο:
«Πάρε τη ζωή στα δυο σου χέρια/ τις γροθιές σου χτύπα στα μαχαίρια/ θα 'φευγαν τα σύννεφα φαντάσου/ αν κουνούσες λίγο τα φτερά σου. Πουλί σε δέντρο αρχοντικό παλιό τραγούδι λέει/ αυτός που όλα τα 'χασε ματώνει μα δεν κλαίει/ αν δε φυσήξει ο άνεμος το φύλλο δε σαλεύει/ αν δε θυμώσει η θάλασσα το κύμα δε χορεύει».

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΡΩΣΙΑ - ΗΠΑ - ΣΥΡΙΑ - ΑΖΕΡΜΠΑΪΤΖΑΝ - ΙΡΑΝ - ΤΟΥΡΚΙΑ Μια ανάσα από τη γενίκευση της σύγκρουσης


Στο χάρτη ο ρωσικός αγωγός φυσικού αερίου «South Stream» (διακρίνεται με τη διακεκομμένη γραμμή) ξεκινάει από τη Ρωσία και τη Μαύρη Θάλασσα και καταλήγει σε Ιταλία και Κεντρική και Δυτική Ευρώπη. Ο αμερικανικός αγωγός «Nabucco» (διακρίνεται με έντονο μαύρο) ξεκινάει από το Αζερμπαϊτζάν και την Κασπία και έχει σχεδιαστεί να διασχίζει την Τουρκία και να διακλαδώνεται στα Βαλκάνια προς Ιταλία και Δυτική Ευρώπη. Είναι δηλαδή φανερά τα ανταγωνιστικά συμφέροντα που διακυβεύονται στην Ενέργεια
Τη βδομάδα που μας πέρασε οι ΗΠΑ, μετά τη Γαλλία, προχώρησαν στην αναγνώριση του αντικαθεστωτικού σχηματισμού της «Εθνικής Συμμαχίας» ως «νόμιμου εκπροσώπου του συριακού λαού». Η ενέργεια αυτή είναι φανερό πως κάνει ακόμη πιο «φαρδύ» το δρόμο για την απροκάλυπτη ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία. Οχι τυχαία ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, δήλωσε πως «η αμερικανική αναγνώριση της "Εθνικής Συμμαχίας" δείχνει ότι οι ΗΠΑ ποντάρουν πλέον μόνο στη νίκη διά των όπλων».Την ίδια ώρα συνεχίζουν να καταφθάνουν στην Τουρκία τα αντιπυραυλικά συστήματα «Πάτριοτ» του ΝΑΤΟ, που θα εγκατασταθούν κοντά στα τουρκο-συριακά σύνορα, ενώ και το αμερικανικό Πεντάγωνο αναπτύσσει τα πολεμικά του σχέδια. Στα ανοιχτά της Συρίας πλέουν το αεροπλανοφόρο «Αϊζενχάουερ» και άλλα 20 πολεμικά πλοία, που μεταφέρουν αεροσκάφη, ελικόπτερα και περίπου 10 χιλιάδες στρατιώτες. Στο πλευρό των Αμερικανών, εκτός των Τούρκων και των άλλων δυνάμεων του ΝΑΤΟ, υπολογίζονται οι Ενοπλες Δυνάμεις της Σαουδικής Αραβίας, του Κουβέιτ, του Κατάρ, του Μπαχρέιν, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων.
Το πρόσχημα ήδη έχει ανακοινωθεί εδώ και μέρες από τις ίδιες τις ΗΠΑ. Είναι η «πρόληψη της χρήσης των χημικών όπλων».
Η βάση της Γκαμπάλα
Σ' αυτές τις συνθήκες έγινε γνωστό πως η Μόσχα ανακοίνωσε την αποχώρησή της από το σταθμό ραντάρ στην περιοχή της Γκαμπάλα του Αζερμπαϊτζάν. Στις 9 Δεκέμβρη έληξε η προθεσμία της σύμβασης ενοικίασης του σταθμού ραντάρ, που βρίσκεται 220 χλμ. από την πρωτεύουσα Μπακού. Σ' αυτή στάθμευαν περίπου 1.000 Ρώσοι στρατιωτικοί και έχει ακτίνα δράσης 6.000 χλμ., επιτρέποντας έτσι την παρακολούθηση μιας ευρύτερης περιοχής που καλύπτει την Τουρκία, το Ιράν, το Ιράκ, τις χώρες της Μέσης Ανατολής, την Ινδία. Να σημειωθεί πως το συγκεκριμένο ραντάρ είχε κατασκευαστεί επί ΕΣΣΔ, το 1984, ενώ το 2007 η Ρωσία, που το χρησιμοποιούσε (με ενοίκιο 7 εκατομμύρια δολάρια ετησίως), είχε προτείνει την από κοινού χρήση του ραντάρ με τις ΗΠΑ, ζητώντας ως αντάλλαγμα να σταματήσουν όλες οι αμερικανικές προσπάθειες εγκατάστασης της λεγόμενης «αντιπυραυλικής ασπίδας» των ΗΠΑ στην Ευρώπη. Πρόταση που είχαν τότε απορρίψει οι ΗΠΑ. Στο τέλος του 2011 το Αζερμπαϊτζάν επιδίωξε να αυξήσει το ενοίκιο έως 300 εκατομμύρια δολάρια. Οι διαπραγματεύσεις που ξεκίνησε η Ρωσία με το Αζερμπαϊτζάν για την επέκταση της χρήσης της στρατιωτικής βάσης ραντάρ τον Ιούλη του 2012 δεν κατέληξαν σε συμφωνία. Εδώ και καιρό πηγές του ρωσικού υπουργείου Αμυνας διευκρίνιζαν πως η νέα μονάδα ραντάρ, που κατασκεύασε η Ρωσία στο Αρμαβίρ (περιοχή του Κρασνοντάρ), μπορεί να αντικαταστήσει την τυχόν απώλεια του σταθμού στην Γκαμπάλα. Ωστόσο, μια σειρά πολιτικοί και στρατιωτικοί αναλυτές συνδέουν την απομάκρυνση της Μόσχας από την Γκαμπάλα με τα στρατιωτικά σχέδια των ΗΠΑ στη Συρία και στο Ιράν, το διαμελισμό του τελευταίου και την απόκτηση πρόσβασης των ΗΠΑ στην Κασπία Θάλασσα!
Ο βοηθός του Προέδρου του Αζερμπαϊτζάν Αλίεφ, Νοβρούζ Μαμέντοφ, στην ουσία παραδέχτηκε πως το Αζερμπαϊτζάν πήρε την απόφαση να διώξει τους Ρώσους από την Γκαμπάλα υπό την πίεση της Δύσης, δηλώνοντας: «Η σημερινή συνεργασία με τη Ρωσία διεξάγεται στο πλαίσιο των υπαρκτών συνθηκών στον κόσμο».
Στο φόντο των πολεμικών προετοιμασιών
Ο εμπειρογνώμονας του Κέντρου Ερευνας της Κεντρικής Ασίας και του Καυκάσου του Ινστιτούτου Ασιανολογίας της Ρωσίας Στανισλάφ Πρίτσιν, σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε στη ρωσική έκδοση του περιοδικού «Forbes» ήδη το Μάρτη του 2012, αναφέρει πως η απόφαση για το κλείσιμο του σταθμού ραντάρ στην Γκαμπάλα αποτελεί ένα βήμα για μια πιο στενή συνεργασία του Αζερμπαϊτζάν με τις δυτικές χώρες στο στρατιωτικό τομέα. Ο αναλυτής συνέδεσε την απομάκρυνση των Ρώσων από την Γκαμπάλα με την παραχώρηση των εδαφών του Αζερμπαϊτζάν στη Δύση και το Ισραήλ ως ένα από τα εφαλτήρια για τις επιθέσεις στο Ιράν. Οπως σημείωσε, «θα ήταν αφελές να υποθέσουμε ότι η ηγεσία του Αζερμπαϊτζάν είναι έτοιμη να κλείσει το σταθμό ραντάρ σε αντίποινα για τις άκαρπες προσπάθειες του Ντ. Μεντβέντεφ να διευθετήσει το πρόβλημα του Ναγκόρνο - Καραμπάχ». Σύμφωνα με τον ίδιο, το Ιράν, απαντώντας στις επιθέσεις των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, μπορεί να προκαλέσει σοβαρή ζημιά στην υποδομή πετρελαίου και φυσικού αερίου του Αζερμπαϊτζάν, που προσανατολίζεται γενικά στο να προμηθεύει με καύσιμα τη δυτική αγορά. Στη χώρα αυτή, με την ενεργή συμμετοχή των αμερικανικών και ευρωπαϊκών εταιρειών, έχουν υλοποιηθεί σημαντικά έργα για την εξόρυξη και μεταφορά πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Λειτουργεί ο πετρελαιαγωγός Μπακού - Τιφλίδα - Τσεϊχάν και ο αγωγός φυσικού αερίου Μπακού - Τιφλίδα - Ερζουρούμ, εξερευνώνται τα μεγαλύτερα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αεριού Αζέρι - Τσιράγκ - Γκιουνεσλί και Σαχ - Ντενίζ.
Μόνο στα επόμενα 10 χρόνια οι δυτικές εταιρείες πρέπει να επενδύσουν στην εξόρυξη του φυσικού αερίου στο Αζερμπαϊτζάν περίπου 35 - 37 δισ. δολάρια. Ο κρατικός προϋπολογισμός του Αζερμπαϊτζάν κατά περισσότερο από 70% διαμορφώνεται από την εταιρεία «British Petroleum». Η «British Petroleum» επίσημα δήλωσε τις προθέσεις της για αύξηση της παραγωγής του αζέρικου πετρελαίου. Στις συνθήκες αυτές το Μπακού, ως κοντινός οικονομικός σύμμαχος της Δύσης, αποτελεί τον άμεσο στόχο για το Ιράν και χρειάζεται σοβαρές εγγυήσεις από τη μεριά των ΗΠΑ και των εταίρων τους.
Γκαμπάλα και Ισραήλ
Η ισραηλινή εταιρεία «Israel Aerospace Industries» (ΙΑΙ) είναι έτοιμη να πουλήσει στο Αζερμπαϊτζάν μη επανδρωμένα αεροσκάφη και συστήματα αεράμυνας. Το ΥΠΕΞ του Ισραήλ επιβεβαίωσε πως η υπόθεση αυτή έχει ήδη λυθεί. Είναι γνωστό και το συνολικό ποσό της αγοράς ισραηλινών όπλων υψηλής ακρίβειας από το Αζερμπαϊτζάν, που φτάνει τα 1,6 δισ. δολάρια. Επίσης, Ισραηλινοί ειδικοί θα ταξιδέψουν στο Αζερμπαϊτζάν για να συμβάλουν στη στρατιωτική εκπαίδευση των ντόπιων στρατιωτικών.
Ηδη το Μάρτη του 2011 στο Αζερμπαϊτζάν ξεκίνησε η παραγωγή ισραηλινών μη επανδρωμένων αεροσκαφών. Τον Απρίλη του 2011 το Ισραήλ συμβούλευσε το Αζερμπαϊτζάν να αγοράσει από την ΙΑΙ μη επανδρωμένα αεροσκάφη «Heron Searcher», που μάλιστα κατασκευάζονται στην κοινή αζερο-ισραηλινή επιχείρηση «Azad Systems». Το Δεκέμβρη του 2011 το υπουργείο Αμυνας του Αζερμπαϊτζάν δήλωσε πως μέχρι το τέλος του 2012 θα παραδώσει στις Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας 60 ισραηλινά αεροπλάνα «Aerostar» και «Orbiter-2M».
Η γειτονική Αρμενία εξέφρασε την ανησυχία της, συνδέοντας το γεγονός αυτό με την πολεμική προετοιμασία του Αζερμπαϊτζάν για ανακατάληψη του Ναγκόρνο - Καραμπάχ. Ομως, αυτό δε συνδέεται μόνο με το Ναγκόρνο - Καραμπάχ. Ο πρώην επικεφαλής της «Μοσάντ», Ντένι Γιάτομ, σε συνέντευξή του στο «Associated Press» σημείωσε πως «το Αζερμπαϊτζάν θα χρειαστεί τα ισραηλινά όπλα οποιαδήποτε στιγμή», και πρόσθεσε: «Εάν η πώληση των όπλων στο Αζερμπαϊτζάν θα μας βοηθήσει σε περίπτωση επιπλοκής με το Ιράν, τόσο το καλύτερο».
Είναι ξεκάθαρο πως η παρουσία των Ρώσων στρατιωτικών στη βάση της Γκαμπάλα δε συνδυάζεται με αυτά τα σχέδια, τόσο της στρατιωτικής επίθεσης στην Αρμενία, που είναι στρατηγικός σύμμαχος της Ρωσίας, όσο και με τα σχέδια του πολέμου κατά του Ιράν.
Σχέδια διαμελισμού του Ιράν. Το «Νότιο Αζερμπαϊτζάν»
Δεν προκαλεί έκπληξη που οι σχέσεις μεταξύ Τεχεράνης - Μπακού βρίσκονται στα πρόθυρα της «κατάψυξης». Το Γενάρη στο Μπακού είχαν συλλάβει 40 «τρομοκράτες» από το ισλαμικό κίνημα του Αζερμπαϊτζάν, που κατηγορήθηκαν για οργάνωση τρομοκρατικών επιθέσεων εναντίον Ισραηλινών διπλωματών και δημόσιων προσώπων στο Αζερμπαϊτζάν. Κατά την εκδοχή του Μπακού, το Ιράν τροφοδοτούσε αυτή την οργάνωση. Η Τεχεράνη έχει αρνηθεί τις κατηγορίες.
Στο μεταξύ, η βρετανική εφημερίδα «Times of London» δημοσίευσε άρθρο, στο οποίο στέλεχος της ισραηλινής «Μοσάντ» αναφερόταν στη δραστηριότητα που αναπτύσσει η «υπηρεσία» στο Αζερμπαϊτζάν. Σύμφωνα με τα λόγια του, η «Μοσάντ» μαζί με τις μυστικές υπηρεσίες του Αζερμπαϊτζάν βρίσκονται πίσω από όλα τα σχεδόν σαμποτάζ που έγιναν τον τελευταίο καιρό στο Ιράν, μεταξύ άλλων πίσω από τη δολοφονία του πυρηνικού επιστήμονα Αχμαντί Ροσάν.
Το δημοσίευμα προκάλεσε την αντίδραση του υπουργείου Εξωτερικών του Ιράν, που κατηγόρησε το Αζερμπαϊτζάν για τη συνεργασία με τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες.
Το Ιράν δεν άφησε απαρατήρητες και τις προτάσεις βουλευτών του Αζερμπαϊτζάν να μετονομαστεί η χώρα σε «Βόρειο Αζερμπαϊτζάν», αφήνοντας έτσι να διαρρεύσουν οι εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος του Ιράν, μέσω της απόσχισης εδαφών από αυτό και της δημιουργίας «Νότιου Αζερμπαϊτζάν». Για το θέμα τοποθετήθηκε η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών, Χίλαρι Κλίντον, λέγοντας πως είναι νωρίς να τοποθετηθούμε για το ζήτημα, μιας και το πρόβλημα ανήκει στην αρμοδιότητα των πολιτικών της περιοχής. Η εξέλιξη αυτή οδήγησε την Πέμπτη την πρεσβεία του Ιράν στο Μπακού να δηλώσει πως θα προβεί σε διάβημα διαμαρτυρίας.
Τι διακυβεύεται
Την ίδια μέρα (13/12) στην αμερικανική Γερουσία κατατέθηκε νομοσχέδιο από τον γερουσιαστή Ρίτσαρντ Λουγκάρ με στόχο να παρθούν μέτρα, ώστε να μειωθούν οι ρωσικές προμήθειες φυσικού αερίου στην Ευρώπη. Κι αυτό μια μόλις βδομάδα μετά την έναρξη της κατασκευής του «Νότιου ρεύματος», του ρωσικού αγωγού που θα τροφοδοτήσει με φυσικό αέριο την Ευρώπη, μέσω της Μαύρης Θάλασσας, και ο οποίος αντιστρατεύεται τα αντίστοιχα σχέδια των ΗΠΑ για την κατασκευή του αγωγού «Ναμπούκο».
Το φυσικό αέριο, το πετρέλαιο, γενικότερα οι φυσικοί πόροι, στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, του Περσικού, της Κασπίας, αλλά και οι δρόμοι από τους οποίους αυτοί θα περάσουν, βρίσκονται στο επίκεντρο της μάχης των μονοπωλιακών μεγαθηρίων, των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που απειλούν με μεγάλες αιματοχυσίες τους λαούς, με διαμελισμούς κρατών κι αλλαγές συνόρων, με στόχο να κερδίσουν νέα μερίδια στις αγορές, να αυξήσουν την κερδοφορία τους.
Οι πολεμικές προετοιμασίες τους στοχεύουν στην επίτευξη των σκοπών τους είτε με την ανοιχτή στρατιωτική σύγκρουση, είτε με μια «ειρήνη» που θα επιβάλει τα σχέδιά τους με το «πιστόλι στον κρόταφο».

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ