ΤΑΞΙΚΑ ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ

ΤΑΞΙΚΑ ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΜΕ ΟΡΑΜΑ ΤΗΝ ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ
"AMAT VICTORIA CURAM"="H ΝΙΚΗ ΑΠΑΙΤΕΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ"
για επικοινωνία και για τις αναρτήσεις,
τις σκέψεις και τις γνώμες σας,στο: predatorus_preda@easy.com

Κυριακή 29 Απριλίου 2012

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ Την 1η Μάη διαδηλώνουμε ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση


Με κοινή ανακοίνωσή τους για την Εργατική Πρωτομαγιά 27 Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα καλούν τους εργάτες να διαδηλώσουν για την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών λαϊκών αναγκών, για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και την εργατική - λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό!
Στην κοινή ανακοίνωση που υπογράφουν Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα από κάθε γωνιά του πλανήτη, ανάμεσά τους και το ΚΚΕ σημειώνουν:
«
Εργάτες κι εργάτριες,
Εργαζόμενοι όλου του κόσμου!
Τα κομμουνιστικά κι εργατικά κόμματα, που συνυπογράφουν αυτό το κείμενο, απευθύνουν αυτό το κοινό μήνυμα ενόψει της Πρωτομαγιάς του 2012, που έχει ιδιαίτερη σημασία την ώρα που σε πολλές χώρες οι εργαζόμενοι βιώνουν τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, τις συνέπειες των ιμπεριαλιστικών πολέμων κι επεμβάσεων, την ένταση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Το μήνυμά μας είναι σαφές: Η εργατική τάξη έχει τη δύναμη να αντιστρέψει τη σημερινή κατάσταση. Από άκρη σε άκρη σ' όλον τον πλανήτη πρέπει να ακουστεί μυριόστομο: Καμιά θυσία για τους εκμεταλλευτές μας. Ταξική αφύπνιση, ενότητα και οργάνωση παντού. Πάλη για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, για την υπεράσπιση της ζωής της εργατικής οικογένειας από τη φτώχεια και την ανεργία. Ολοι στον αγώνα για μια ζωή αντάξια της δουλειάς μας και των αναγκών μας. Για να γίνει η εργατική τάξη δύναμη ανατροπής και εξουσίας.
Τα κόμματά μας εκτιμούν πως:
Σ' αντίθεση με αστικές κι οπορτουνιστικές θεωρήσεις, η πραγματικότητα είναι πως η εργατική τάξη όχι μόνον δεν έχει εξαφανιστεί, αλλά εξελίσσεται, αναπτύσσεται, όχι μόνο ποσοτικά αλλά και ποιοτικά, ως βασική παραγωγική δύναμη, άσχετα από τις αλλαγές που έχουν γίνει στη δομή και σύνθεσή της εξαιτίας αλλαγών στη διαδικασία της παραγωγής εξαιτίας της τεχνολογικής προόδου. H εργατική τάξη είναι η κινητήρια δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης κι ότι η ιστορική της αποστολή συνίσταται στην κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, στην κατεύθυνση της πλήρης εξάλειψης των τάξεων. Δεν υπάρχει άλλη κοινωνική δύναμη που να μπορεί να εκπληρώσει αυτό το ρόλο. Η σημερινή πραγματικότητα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, που έχει εκδηλωθεί συγχρονισμένα σε πολλές καπιταλιστικές χώρες αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι ο καπιταλισμός που βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό, ανώτατο στάδιο της ανάπτυξής του, βασανίζει εκατομμύρια εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο, γεννάει φτώχεια και ανεργία, πάσχει από αγιάτρευτες αντιθέσεις, αντιφάσεις που εκδηλώνονται με κυκλικές κρίσεις αλλά και πολέμους για την επέκταση της επιχειρηματικής δράσης των μονοπωλίων, το μοίρασμα των αγορών, τον έλεγχο των πηγών του πλούτου.
Η κρίση του καπιταλισμού αποδεικνύει τα ιστορικά όρια του συστήματος, ενώ η εργατική τάξη, που δεν έχει στη διάθεσή της τα μέσα παραγωγής, είναι ο «νεκροθάφτης» του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Αυτός ο ιστορικός επαναστατικός ρόλος της εργατικής τάξης προϋποθέτει αυτή να οργανωθεί σε τάξη για τον εαυτό της. Η διαμόρφωση και ισχυροποίηση του επαναστατικού Κόμματος είναι αναγκαία για να συνειδητοποιήσει η εργατική τάξη την αποστολή της, για να διαμορφωθεί επαναστατική στρατηγική καθοδήγησης της ανειρήνευτης ταξικής πάλης ενάντια στο κεφαλαίο.
Η εργατική τάξη δεν μπορεί να έχει επιτυχίες με τη γραμμή της "κοινωνικής συναίνεσης", και της κοινωνικής "ειρήνης", όπως ισχυρίζονται ρεφορμιστικές κι οπορτουνιστικές δυνάμεις. Υπάρχει πολύχρονη αρνητική πείρα που αποδεικνύει ότι με κύρια ευθύνη της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και δυνάμεων του οπορτουνισμού, αυτή η γραμμή οδήγησε στην ενσωμάτωση του συνδικαλιστικού κινήματος. Σήμερα είναι αναγκαίο για τον καπιταλισμό η ανατροπή ακόμα και των στοιχειωδών καταχτήσεων που είχαν αποσπαστεί στις προηγούμενες δεκαετίες ως αποτέλεσμα της ταξικής πάλης σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
Ούτε η εργατική πάλη για την αποτροπή των αντιλαϊκών μέτρων, για οικονομικά και κοινωνικά αιτήματα και κατακτήσεις σε συνθήκες καπιταλισμού μπορεί να διαχωριστεί με "σινικά τείχη" από την πάλη για τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία.
Η διεκδίκηση οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών αιτημάτων, με βάση τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες της εργατικής τάξης, με στόχο τη συσπείρωση, τη συγκέντρωση και την προετοιμασία εργατικών δυνάμεων για σκληρές αναμετρήσεις με το εκμεταλλευτικό σύστημα, δεν περιορίζεται στην απόσπαση άμεσων κατακτήσεων, αλλά συνδέεται με το σκοπό της ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Η εργατική τάξη παράγει τον πλούτο και πρέπει να τον διεκδικήσει, διεκδικώντας τη δική της εξουσία.
Η προσπάθεια αυτή διεξάγεται σήμερα σε συνθήκες πιο δυσμενείς, εξαιτίας της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ και στις άλλες χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, που οδήγησε, προσωρινά, σε υποχώρηση του κινήματος, στην αύξηση των αυταπατών, που καλλιέργησε η αστική τάξη, πως δήθεν ο καπιταλισμός είναι «το τέλος της ιστορίας». Είκοσι χρόνια μετά τα αδιέξοδα του καπιταλισμού καταδεικνύουν την αναγκαιότητα κι επικαιρότητα του σοσιαλισμού. Μελετούμε την εμπειρία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης του 20ού αιώνα, χωρίς αφορισμούς και μηδενισμούς της θετικής κι αναντικατάστατης συνεισφοράς της. Επιδιώκουμε την άντληση συμπερασμάτων, που θα κάνουν ικανότερα τα κόμματά μας, αλλά και θα εξοπλίσουν τους εργάτες και τις εργάτριες σ' όλον τον κόσμο με την αναζωογόνηση της συνείδησης και πίστης στην εργατική εξουσία, στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Εργάτες κι εργάτριες,
Εργαζόμενοι όλου του κόσμου!
Τιμάμε την εργατική Πρωτομαγιά, τις θυσίες, τους αγώνες της παγκόσμιας εργατικής τάξης στέλνοντας παντού το αγωνιστικό μήνυμα αλληλεγγύης στις πρωτομαγιάτικες διαδηλώσεις μας! Δίνοντας υπόσχεση ότι θα συμβάλλουμε πιο αποφασιστικά στην οργάνωση του προλεταριάτου και στη διεξαγωγή της ταξικής πάλης στη χώρα μας, σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο για να ηττηθεί η εξουσία των μονοπωλίων, να ανατραπεί η καπιταλιστική βαρβαρότητα, για το σοσιαλισμό.
Υψώνουμε αποφασιστικά τη φωνή μας και καλούμε όλους τους εργάτες, τους νέους, τις γυναίκες, τους ριζοσπάστες, τους προοδευτικούς ανθρώπους να συστρατευτούν κατά του αντικομμουνισμού, της επιβολής και των διπλών μέτρων και σταθμών σε βάρος των Κομμουνιστικών Κομμάτων από την ΕΕ και άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες.
Διαδηλώνουμε παντού ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις σε βάρος άλλων λαών. Για το δικαίωμα κάθε λαού να επιλέγει αυτός το μέλλον του χωρίς ξένες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις!
ΖΗΤΩ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ!
Ζήτω η επαναστατική κομμουνιστική κοσμοθεωρία, ο μαρξισμός - λενινισμός, η επιστημονική τεκμηρίωση της πάλης για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος σε κάθε χώρα, σε όλο τον κόσμο. Αυτός είναι ο δρόμος για να ζήσουν οι λαοί ειρηνικά, χωρίς τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, χωρίς πολέμους.
ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!».
***
Τα κόμματα που υπογράφουν ως τώρα (η συλλογή υπογραφών συνεχίζεται) είναι τα εξής:
Αλγερινό Κόμμα για τη Δημοκρατία και το Σοσιαλισμό, Κομμουνιστικό Κόμμα Αυστραλίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας, Κόμμα Βουλγάρων Κομμουνιστών, Βραζιλιάνικο Κομμουνιστικό Κόμμα, Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Βρετανίας, Ενιαίο Κομμουνιστικό Κόμμα Γεωργίας, Κομμουνιστικό Κόμμα στη Δανία, Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, Κομμουνιστικό Κόμμα των Λαών της Ισπανίας, Κόμμα Εργατών Ιρλανδίας, Σοσιαλιστικό Κόμμα Λετονίας, Λιβανέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα, Κομμουνιστικό Κόμμα Λουξεμβούργου, Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού, Κομμουνιστικό Κόμμα Μπαγκλαντές, Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Ολλανδίας, Ουγγρικό Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα, Ενωση Κομμουνιστών Ουκρανίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Πακιστάν, Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσικής Ομοσπονδίας, Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας - Επαναστατικό Κόμμα Κομμουνιστών, Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ενωσης, Κόμμα Κομμουνιστών Σερβίας, Συριακό Κομμουνιστικό Κόμμα, Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας, Φιλιππινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα (PKP 1930).

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Η ΔΙΑΚΑΝΑΛΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΓΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΤΟ ΖΑΠΠΕΙΟ


Τη διακαναλική συνέντευξη Τύπου του ΚΚΕ, ενόψει των βουλευτικών εκλογών της 6ης Μάη, παραχώρησε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα στο Ζάππειο Μέγαρο, στο πλαίσιο της απόφασης της διακομματικής επιτροπής για την προβολή των κομμάτων. Οι θέσεις και οι προτάσεις του ΚΚΕ, οι γενικότερες εξελίξεις στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και την ευρύτερη γειτονιά μας, η κριτική στις θέσεις των άλλων κομμάτων και το σύνολο της πολιτικής επικαιρότητας, βρέθηκαν στο επίκεντρο της συζήτησης που είχε η Αλέκα Παπαρήγα με τους δημοσιογράφους. Στις επόμενες σελίδες, ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει την εισηγητική τοποθέτηση της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και τη συζήτηση που ακολούθησε με τους δημοσιογράφους.

ΚΚΕ στην κάλπη για να μην αισθάνεται ο λαός προδομένος την επόμενη μέρα
Η εισηγητική τοποθέτηση της Αλέκας Παπαρήγα
Από τη χθεσινή διακαναλική συνέντευξη Τύπου
Phasma
Στην εισηγητική της τοποθέτηση η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε:«Καταλήξαμε να σας δώσουμε όσο γίνεται περισσότερο χρόνο, ώστε να υποβάλετε τις ερωτήσεις που θέλετε, για όλα τα θέματα, όπως νομίζετε.
Στην προεκλογική περίοδο, σαν συνέχεια βεβαίως των προηγούμενων χρόνων, στην επικοινωνία μας με τους εργαζόμενους και ιδιαίτερα στις περιοδείες, αναδείξαμε όλες μας τις θέσεις για τα άμεσα, επείγοντα προβλήματα του λαού, χωρίς καμία εξαίρεση. Επείγοντα, που υπήρχαν και προ μνημονίου και βεβαίως το μνημόνιο τα όξυνε πάρα πολύ. Ταυτόχρονα αναδείξαμε την πολιτική πρόταση διακυβέρνησης και εξουσίας του ΚΚΕ. Κάποιοι εγκέφαλοι του συστήματος αποφάσισαν να μας παίξουν τη γάτα με το ποντίκι. Οταν αναδεικνύαμε τα άμεσα προβλήματα, μας έλεγαν ότι δεν έχουμε πρόταση εξουσίας. Οταν αναδεικνύαμε την πρόταση εξουσίας, μας έλεγαν ότι δεν έχουμε θέση για τα άμεσα προβλήματα.
Κοιτάξτε να δείτε, όταν διαφωνείς με κάποιον, θα του πεις διαφωνώ, δεν μ' αρέσει αυτό που λέτε. Ολα τα κόμματα έχουν προτάσεις και για τα άμεσα και για τα γενικότερα. Εμείς αυτή τη στιγμή δίνουμε έμφαση στην επόμενη μέρα, έτσι κι αλλιώς λίγες μέρες μας χωρίζουν απ' την κάλπη. Δίνουμε έμφαση σε τι: Καλούμε τον ελληνικό λαό, οποιαδήποτε κυβέρνηση κι αν έχει απέναντί του, οποιασδήποτε σύνθεσης, να είναι ετοιμοπόλεμος και να πεταχτεί μπροστά, να ανοίξει τους αγώνες, πριν ακόμα η κυβέρνηση κάνει τις προγραμματικές της δηλώσεις.
Γιατί; Γιατί ξέρουμε τι πρόκειται να συμβεί, όχι τους επόμενους μήνες, τις επόμενες μέρες, αφού θα σχηματιστεί η κυβέρνηση. Θα επαναλάβουμε το σύνθημα που είχαμε αναδείξει μετά τις εκλογές του 2009, ότι απέναντι στον πόλεμο που θα εξαπολυθεί, στο νέο γύρο πολέμου, πρέπει ο λαός να διεξαγάγει το δικό του πόλεμο. Αλλιώς δε θα τα βγάλει πέρα.
Εμείς δεν είμαστε Μελανσόν
Εμείς το ξεκαθαρίζουμε, σε διάκριση απ' τα άλλα κόμματα: Δεν είμαστε Μελανσόν. Δε θέλουμε η Ελλάδα να γίνει Γαλλία, σε όλες τις εκφράσεις, όσον αφορά στο πολιτικό επίπεδο. Δεν το λέμε για τα προβλήματα του λαού και τους όποιους αγώνες μπορεί ένας λαός να κάνει στη χώρα του.
Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να μιμηθούμε όλους εκείνους, αυτό που λέμε Μελανσόν - και τέτοιοι Μελανσόν υπάρχουν κι άλλοι στην Ευρώπη - όπου κάποτε καλούσαν τον γαλλικό λαό να ψηφίσει τον Σιράκ για να μην έρθει ο Λεπέν, και τώρα καλούν τον γαλλικό λαό να ψηφίσει Ολάντ για να μην ξανάρθει ο Σαρκοζί, ο οποίος Σαρκοζί διαδέχτηκε τον κ. Ζοσπέν. Μια κυβέρνηση, μάλιστα, η οποία ήταν ευρύτατης συμμαχίας. Μέσα εκεί ήταν και κομμουνιστές και οικολόγοι κ.λπ. Και έχει πολύ μεγάλη σημασία αυτή η τοποθέτησή μας.
Εμείς δεν πρόκειται να πάρουμε μέρος - επειδή γίνεται μια τέτοια συζήτηση - σε καμία κυβέρνηση, ούτε να δώσουμε ψήφο ανοχής σε καμία κυβέρνηση που θα προκύψει απ' τις επόμενες εκλογές. Γιατί το έχουμε σίγουρο ότι αυτή η κυβέρνηση θα επιδεινώσει τη θέση του λαού, θα πάρει ακόμα χειρότερα μέτρα. Χειρότερα απ' αυτά που έχουμε γνωρίσει, δυστυχώς υπάρχουν ακόμα περιθώρια. Και υπάρχουν περιθώρια γιατί απέναντί της η κυβέρνηση θα έχει τον σκληρό πυρήνα του κεφαλαίου, που αυτή η κυβέρνηση θα σκύψει το κεφάλι. Και απέναντί της θα έχει βεβαίως την Ευρωπαϊκή Ενωση, το ΔΝΤ, την ΕΚΤ. Και όχι μόνο και αυτή η κυβέρνηση θα συμφωνήσει, θα συνυπογράψει, το πολύ πολύ να παρακαλέσει και να φιλήσει χέρια, αντί να παρθούν τα μέτρα σε δύο μήνες, να παρθούν σε τέσσερις. Αντί οι δόσεις να είναι, ας πούμε, σε ένα χρόνο, να είναι σε δύο. Κάτι τέτοια θα τα κάνουν.
Ο λαός ρυθμιστής των εξελίξεων
Καλούμε ιδιαίτερα τα εργατικά, φτωχά λαϊκά στρώματα που μέχρι τώρα ακολουθούσαν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, και τους λέμε, αυτοί είναι οι ρυθμιστές των εξελίξεων στις 7 του Μάη. Αν ο λαός δηλαδή θα είναι ετοιμοπόλεμος να αντεπιτεθεί, ή αν θα είναι ξεγελασμένος από αυταπάτες και ύστερα από λίγο θα αισθάνεται για άλλη μια φορά ηττημένος και προδομένος. Αυτοί έχουν την υπόθεση στα χέρια τους. Γιατί έζησαν και τις υποσχέσεις της ΝΔ και τις υποσχέσεις του ΠΑΣΟΚ και τα τρομοκρατικά τους διλήμματα, δοκίμασαν πολύ και τους δύο. Εναλλάξ ψήφισαν και τους δύο.
Αυτοί ρυθμίζουν σήμερα τις εξελίξεις. Και πρέπει να τους πούμε ότι αν θέλουν να ξανανιώσουν την ελπίδα να αναπτερώνεται, αν θέλουν να μην αισθάνονται προδομένοι, αν θέλουν να μην αισθάνονται ότι τους χρησιμοποίησαν την ψήφο, τότε με ασφάλεια μπορούν να ρίξουν στην κάλπη τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ. Μας ξέρουν. Ξέρουν ότι εμείς δε λέμε άλλα τη Δευτέρα, άλλα την Τρίτη. Αλλα πριν την κάλπη κι άλλα μετά την κάλπη.
Ξέρουν πάρα πολύ καλά ότι ένα πράγμα μπορούμε να το εγγυηθούμε 100%: Μαζί τους και μαζί με αυτούς που αγωνιστήκαμε όλα αυτά τα χρόνια θα είμαστε στην πρώτη γραμμή του αγώνα και όλοι μαζί να βοηθήσουμε στην αναγέννηση ενός κινήματος, το οποίο δε θα περιορίζεται σε έναν αγώνα χαρακωμάτων, αλλά και θα αποκρούσει τα νέα μέτρα - και μακάρι να αποσπάσει και ορισμένες κατακτήσεις -, ένα κίνημα όμως που θα τραβάει μπροστά, πετώντας όλα τα εμπόδια και διεκδικώντας αυτό που ανήκει στο λαό, που πρέπει να ανήκει, τη δική του εξουσία».

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

«Λαμόγια» ... στο χακί - Τα απίστευτα σκάνδαλα της χούντας



Μια εξωφρενική «μόδα» των τελευταίων ετών τείνει να περιβάλλει με ιδιότυπο φωτοστέφανο τους πραξικοπηματίες της 21ης Απριλίου 1967!
Απόρροια του αναπόφευκτου θυμού, αναμεμειγμένου όμως με άγνοια ή και σκοπιμότητα, η πολιτική (;) αυτή «μόδα» παράγει τη θεωρία ότι κατά την επταετή δικτατορία τέθηκε σε γύψο και... η διαφθορά. 
 Ότι η χούντα φρουρούσε, σαν κέρβερος, το δημόσιο χρήμα και τις αρχές της «χριστής διοίκησης»...
Οι ίδιοι οι συνταγματάρχες δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ότι στον 21ο αιώνα έμελλε να μνημονεύονται με ... επαίνους. «Εκείνοι τουλάχιστον δεν έκλεψαν», «δεν έκαναν περιουσίες», «ε, ρε Παπαδόπουλο που χρειάζονται τα σημερινά λαμόγια»... Από το 2010 κι εντεύθεν οι έπαινοι επεκτάθηκαν και στα της οικονομίας: «Επί χούντας ο κόσμος έτρωγε ψωμάκι», «αν δεν μιλούσες ζούσες καλά», «τότε δεν υπήρχε οικονομική
κρίση στην Ελλάδα, όπως σήμερα». Λες και γνώρισε η μεταπολεμική Ευρώπη γενική κρίση ανάλογη της σημερινής, μέχρι το 1973...
Θα ασχοληθούμε με τον πρώτο μύθο, αυτόν που σχετίζεται με τη διαφθορά. Για το δεύτερο επιφυλασσόμαστε – όλο και κάποια επέτειος θα μας δώσει αφορμή.
Εν αρχή μια παρατήρηση: Οι ισχυρισμοί περί «λιτού» βίου των δικτατόρων και περί «αδιάφθορης» χούντας βασίζονται αποκλειστικά και μόνο στην εικόνα παρακμής που εξέπεμπαν αυτοί οι άνθρωποι έπειτα από την αποκαθήλωσή τους. Δεν είναι αυτό επιτομή των εννοιών «αφέλεια» ή «υποκρισία» - κατά περίπτωση;
Παρατήρηση δεύτερη: Όντως, «τα λαμόγια χρειάζονται έναν Παπαδόπουλο»- τουλάχιστον τα εκκολαπτόμενα. Χρειάζονται, για να πάρουν ... μαθήματα ταχύτητας, τόσο στη λήψη αποφάσεων, όσο και στη σύναψη καλών«κοινωνικών σχέσεων»...
Προτού καλά- καλά προλάβουν να ... ζεστάνουν τις καρέκλες των πολιτικών αξιωμάτων που κατέλαβαν, οι συνταγματάρχες νομοθέτησαν την αύξηση των αποδοχών τους. Σχεδόν διπλασίασαν τον πρωθυπουργικό μισθό: Από τις 23.600 τον ανέβασαν στις 45.000 δρχ, προς μεγάλη χαρά του πρώτου χουντικού πρωθυπουργού, του Κωνσταντίνου Κόλλια. Ο ίδιος ο Γιώργος Παπαδόπουλος ανέλαβε πρωθυπουργικά καθήκοντα αργότερα, το Δεκέμβριο του 1967.
Με την ίδια ρύθμιση αυξήθηκαν οι αποδοχές των υπουργών και υφυπουργών, από τις 22.400 στις 35.000 δρχ. Θεσπίστηκαν επίσης και ημερήσια «εκτός έδρας»- χίλιες δρχ για τον πρωθυπουργό και 850 για υπουργούς και υφυπουργούς.
Ομολογίες δια στόματος Σάββα Κωσταντόπουλου...
Είναι γνωστό ότι ο Παπαδόπουλος είχε στη διάθεσή του βίλα στο Λαγονήσι, στην οποία διέμενε αντί αστείου ενοικίου. Η βίλα ανήκε στον Αριστοτέλη Ωνάση. «Σύμπτωση»: Ο Παπαδόπουλος στήριζε τον Ωνάση στη διαμάχη που είχε με άλλους «Κροίσους» της εποχής, με «μήλο της έριδος» το περιβόητο τρίτο διυλιστήριο της χώρας. Επειδή όμως σε θέματα διαπλοκής είναι αναγκαίος κάποιος ... πλουραλισμός, το άλλο «πρωτοπαλίκαρο» του καθεστώτος, ο Νίκος Μακαρέζος, τάχθηκε στο πλευρό του Νιάρχου.
Τσάμπα οι – ενίοτε άγριες – διαμάχες που μαίνονταν επί χρόνια, για το θέμα αυτό, στο εσωτερικό της «αδιάφθορης» χούντας: Τελικά, το 1972, ο Ωνάσης αποσύρθηκε και το τρίτο διυλιστήριο ανέλαβαν οι Ανδρεάδης – Λάτσης. Ένα ακόμη δόθηκε στο Βαρδινογιάννη.
Προτού «μιλήσουν» τα αποδεδειγμένα στοιχεία, ας δοθεί ο λόγος στον ίδιο τον προπαγανδιστικό ... στυλοβάτη της χούντας: Τον εκδότη της εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος», Σάββα Κωσταντόπουλο. Η δικτατορία είχε συμπληρώσει μισό έτος ζωής, όταν ο Κωσταντόπουλος γνωστοποίησε - με επιστολή- στον Κωνσταντίνο Καραμανλή ορισμένες διαπιστώσεις του:
«Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να μνημονεύσω και ένα άλλο εκτάκτως λυπηρόν φαινόμενον. Ενεφανίσθη και αναπτύσσεται μία νέο-φαυλοκρατία. Ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή και ούτω κάθε εξής)» («Αρχείο Καραμανλή», τ.7ος).
Τα ίδια και χειρότερα τόνιζε στον Κ. Καραμανλή ο ακραιφνής χουντικός Κωσταντόπουλος, το Δεκέμβριο του '73. Αναφερόταν στην περίοδο Παπαδόπουλου, τον οποίο είχε ήδη ανατρέψει (25 Νοεμβρίου '73) ο λεγόμενος «αόρατος δικτάτορας», Δημήτρης Ιωαννίδης. Τόνιζε λοιπόν:
«Εδημιουργήθη μία αποπνικτική ατμόσφαιρα σκανδάλων δια την οποίαν δεν δυνάμεθα ακόμη να γνωρίζωμεν μέχρι ποίου σημείου ανταπεκρίνετο εις την πραγματικότητα. Πάντως, αντιστοιχία υπήρχε οπωσδήποτε» («Αρχείο Καραμανλή», τ.7ος)
Η αλήθεια είναι ότι για πολλά από αυτά τα σκάνδαλα ... δυνάμεθα μια χαρά να «γνωρίζωμεν» λεπτομέρειες, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Ας προτάξουμε όμως τα πιο «light» κρούσματα, προτού παραδοθούμε στον ίλιγγο τον οποίο «εγγυώνται» τα οικονομικά μεγέθη ορισμένων ιστορικών ...ξαφρισμάτων.
«Ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών». Πολλά μπορεί να εννοούσε ο Κωσταντόπουλος, αλλά ας περιοριστούμε στην οικογενειοκρατία, όπως την τίμησε η κορυφαία «τριανδρία» της χούντας. Παπαδόπουλος, Παττακός, Μακαρέζος.
Ο βολέψας, του βολέψαντος- αδέλφια, γαμπροί, κουνιάδοι...
Ο αρχηγός Παπαδόπουλος έκανε τον έναν αδελφό του, τον Κωνσταντίνο, στρατιωτικό ακόλουθο, Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Προεδρίας, Περιφερειακό Διοικητή Αττικής και «υπουργό παρά τω πρωθυπουργώ». Ο άλλος αδελφός, ο Χαράλαμπος, προφανώς ανεχόταν λιγότερες σκοτούρες. Αρκέστηκε στη Γενική Γραμματεία του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, στην οποία αναρριχήθηκε σε χρόνο ρεκόρ. Τέτοια άλματα στην υπαλληλική ιεραρχία, θα τα ζήλευε και ο φημισμένος αθλητής του επί κοντώ, ο Χρήστος Παπανικολάου, o οποίος – ειρήσθω εν παρόδω- το 1967 κέρδισε χρυσό μετάλλιο στους Μεσογειακούς Αγώνες, στην Τύνιδα.
Το Στέλιο Παττακό, πάλι, τον ενθουσίαζαν οι κατασκευές- όπως δείχνει και η ψύχωσή του με ... το μυστρί. Αποφάσισε λοιπόν να αναθέσει στο γαμπρό του, τον Αντρέα Μεϊντάση, διάφορες επικερδείς δουλειές με το Δήμο Αθηναίων. Κατασκευή υπόγειου γκαράζ στην πλατεία Κλαυθμώνος, τεχνικές μελέτες, κλπ. Πρακτικά πράγματα, πολλά χρήματα...
Ο Μακαρέζος διόρισε τον κουνιάδο του, Αλέξανδρο Ματθαίου, υπουργό Γεωργίας και – αργότερα- Βόρειας Ελλάδας. «Αι βέβαιοι μικρολοβιτούραι του Ματθαίου» συμπεριλαμβάνονταν στα πολλά συμπτώματα διαφθοράς του καθεστώτος, που διέγνωσε και κοινοποίησε με επιστολή του στον Κ. Καραμανλή ο γνωστός «γεφυροποιός», Ευάγγελος Αβέρωφ (Οκτώβριος 1968). Κατά τα φαινόμενα, όμως, ο Ματθαίου ήταν ... περιστεράκι εν συγκρίσει προς δυο άλλους «εθνοσωτήρες». Τον Ιωάννη Λαδά και το Μιχάλη Ρουφογάλη.
Ο Λαδάς απέκτησε το σκωπτικό προσωνύμιο «κύριος καθαρά χέρια», χάρη στη ροπή του προς τα ... θαλασσοδάνεια. Ο Ρουφογάλης, αρχηγός της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, έγινε διάσημος για δυο βασικές συνήθειές του. Η πρώτη: Με τη γυναίκα του Ντέλλα, φωτομοντέλο που νυμφεύθηκε το '73, επιδόθηκαν σε «θορυβώδεις δεξιώσεις, δημοσίας εμφανίσεις με μεγαλοπλουσίους, επίδειξιν πλούτου» (εκφράσεις του Σάββα Κωσταντόπουλου). Η άλλη συνήθεια: Η εξασφάλιση δανειοδοτήσεων σε «ημετέρους», φυσικά με επιβάρυνση των κρατικών τραπεζών. Στην πρώιμη μεταπολιτευτική περίοδο, τον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο του 1974, το περιοδικό «Ταχυδρόμος» αποκάλυψε δυο σχετικά έγγραφα του Ρουφογάλη. Μια κατηγορία δανείων αναφερόταν ως «χαριστικά και επισφαλή». Στα «χορηγηθέντα» δάνεια καταγραφόταν ποσό άνω του 1,5 δισεκατομμυρίου και στα «υπό έγκρισιν» πάνω του 1,6 δισεκατομμυρίου δρχ.
Προτού καν κλείσουν ένα μήνα στην εξουσία...
Ας δούμε όμως, με κάποια χρονική σειρά, μερικά από τα χουντικά ... κατορθώματα. Προτάσσουμε επτά κινήσεις τους- όλες, σκέτα ...ορόσημα.
Πρώτο «ορόσημο»: Σαν ... έτοιμοι από καιρό, οι «εθνοσωτήρες» υπέγραψαν την πρώτη τους τερατώδη σύμβαση, προτού καν συμπληρωθεί μήνας από το πραξικόπημα – ναι, τέτοια αδημονία είχαν! Τη Δευτέρα, 15 Μαΐου 1967 ανέθεσαν στην αμερικανική εταιρεία Litton το ακαθόριστο έργο της παροχής«υπηρεσιών οργανώσεως και διεκπεραιώσεως της οικονομικής αναπτύξεως», κάπου στην Κρήτη και τη Δυτική Πελοπόννησο.
Υποτίθεται ότι η εταιρεία θα φρόντιζε να γίνουν επενδύσεις ύψους 840 εκατομμυρίων δολαρίων για 12 χρόνια. Το ελληνικό δημόσιο της έδωσε ως προκαταβολή 1,2 εκ. δολάρια και ανέλαβε τις εξής υποχρεώσεις: Να καλύψει όσα έξοδα θα έκανε η Litton για να «αναπτυξιακό της έργο» συν 11% ως ποσοστό κέρδους, αλλά να εξασφαλίσει και προμήθεια 2% επί της αξίας κάθε επένδυσης, από αυτές που θα «έφερνε» η εταιρεία.
Ίδια, περίπου, ρύθμιση για τη Litton είχε προωθήσει στη Βουλή το 1966 μια από τις «κυβερνήσεις των αποστατών» – εκείνη του Στεφανόπουλου. Οι αντιδράσεις των άλλων πολιτικών δυνάμεων, όμως, ακύρωσαν το εγχείρημα, το Σεπτέμβριο του έτους εκείνου. Για την ακρίβεια, το ανέβαλαν για οκτώ μήνες.
Τι έκανε στην ουσία η Litton, αξιοποιώντας την προσφορά της χούντας προς αυτήν; Δεν προσέλκυε επενδυτές, δήλωνε όμως έξοδα και πληρωνόταν από το ελληνικό κράτος! Εμπράκτως η ίδια η χούντα αναγνώρισε το φιάσκο της ανάθεσης, τερματίζοντας την ισχύ της σύμβασης, την Τετάρτη, 15 Οκτωβρίου 1969 (ΦΕΚ 1969/Α/268). Όμως – όλα κι όλα- η Litton πήρε και το επιπρόσθετο 11% επί των δηλωθέντων εξόδων της!
Η επίσημη εξήγηση του καθεστώτος για λύση της σύμβασης; «Αι ελληνικαί υπηρεσίαι είναι εις θέσιν να συνεχίσουν άνευ ειδικής βοηθείας τας προσπαθείας δια την ανάπτυξιν»...
Αυτό που η χούντα ομολόγησε εμπράκτως, νωρίτερα το είχε δηλώσει ευθαρσώς στο περιοδικό «Ramparts» ο Ρόμπερτ Αλαν, υπεύθυνος του γραφείου της εταιρείας στην Αθήνα: «Τα κέρδη μας είναι ασφαλώς μεγάλα, διότι ουσιαστικά δεν κάνουμε εμείς επενδύσεις».
Ο Αλαν είχε κάθε λόγο να συμπαθεί το δικτατορικό καθεστώς και ουδέποτε έκρυψε αυτή του την ...αγάπη. Όταν κάποτε κλήθηκε να σχολιάσει τα βασανιστήρια και τις διώξεις σε βάρος των αντιφρονούντων, είπε: «Οι περισσότεροι εξόριστοι και φυλακισμένοι ζουν σε νησιά, όπως είναι η Καταλίνα (σ.σ. θέρετρο στην Καλιφόρνιας). Είναι ελεύθεροι να πηγαίνουν και να έρχονται. Αναπνέουν καθαρό αέρα, βρίσκονται κάθε μέρα σε ωραίο ηλιόλουστο περιβάλλον και απλώς δεν έχουν επικοινωνία με τον έξω κόσμο».
Αυτό δεν ήταν «Τάμα», ήταν ... θάμα
Δεύτερο «ορόσημο»: Το Σάββατο, 14 Δεκεμβρίου 1968, ο Παπαδόπουλος ανακοίνωσε ότι κατέφθασε η ώρα να εκπληρώσει η «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» μια υπόσχεση, την οποία είχε δώσει προς τον Θεό η ...Δ΄ Εθνοσυνέλευση που πραγματοποιήθηκε στο Άργος το 1829: Την ανέγερση ενός μεγαλοπρεπούς ναού του Σωτήρος. Ως τόπος ορίστηκαν τα Τουρκοβούνια. Το «Τάμα», όπως καθιερώθηκε να λέγεται, αντιπροσώπευε στο έπακρο τη μεγαλομανία του καθεστώτος. «Θα αποτελέσει, μετά την οικοδόμησίν του, το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών, μετά τον κλασσικό Παρθενώνα και τον Βυζαντινό Λυκαβηττό», έγραφε η «Ηχώ των Ενόπλων Δυνάμεων» τον Ιούνιο του 1973. Μέχρι τότε, δεν είχαν γίνει καν τα οριστικά σχέδια του έργου. Κι ούτε θα γίνονταν ποτέ...
Τι ακριβώς συνέβαινε με το «Τάμα»; Γιατί ... δεν χτιζόταν τίποτα, επί χρόνια; Από τη δύση του '68 η χουντική προπαγάνδα είχε αρχίσει να διαφημίζει περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι κατέθεταν για αυτόν τον «ιερό σκοπό» τον οβολό τους. Τον Μάιο του '69 συγκροτήθηκε και μια «Ανώτατη Επιτροπή», με πρόεδρο τον πρωθυπουργό Παπαδόπουλο και μέλη τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και πέντε υπουργούς. Ανάμεσά τους, ο Παττακός (Εσωτερικών) και ο Μακαρέζος (Συντονισμού). Εν ολίγοις, ολόκληρη η κορυφαία χουντική «τριανδρία» επέβλεπε τα του έργου, έχοντας την αρωγή – πέραν των άλλων υπουργών- και ενός «Γνωμοδοτικού Συμβουλίου», που το απάρτιζαν πρυτάνεις, ακαδημαϊκοί, ο δήμαρχος Δημ. Ρίτσος και άλλοι παράγοντες. Από τον Ιούνιο του '69 επέβλεπαν και το «Ειδικό Ταμείο» που συστάθηκε τότε, για την οικονομική διαχείριση του έργου.
Μυστήριο κάλυπτε τα του «Τάματος», μέχρι τον Ιανουάριο του '74. Τότε δημοσιεύθηκε ο απολογισμός του «Ειδικού Ταμείου». Αυτό δεν ήταν «Τάμα», ήταν ...θάμα. Στο «Ταμείο» είχαν εισρεύσει 453,3 εκατομμύρια δρχ, εκ των οποίων είχαν εξαφανιστεί τα 406 εκατομμύρια! Όλα αυτά δαπανήθηκαν – υποτίθεται- για απαλλοτριώσεις, «προπαρασκευαστικά έργα», «μελέτες», εργασίες «διοικήσεως και λειτουργίας»...
Από τη συνολική «αποταμίευση» των 453,3 εκατομμυρίων, τα 230 ήταν δάνεια. Τα 180 προήλθαν από εισφορές και δωρεές, τμήμα των οποίων κάλυψαν φορείς του Δημοσίου – πχ η Αγροτική Τράπεζα έδωσε 10 εκατομμύρια. Τα υπόλοιπα 43,3 εκατομμύρια ήταν «επιχορήγηση» από τον τακτικό προϋπολογισμό.
Την αχαλίνωτη διασπάθιση δημοσίου χρήματος την υπογραμμίζει ένα ακόμη στοιχείο: Στην τριετία 1970 -73 έγιναν τρεις διαγωνισμοί για «προσχέδια» του «Τάματος». Απέτυχαν παταγωδώς και κηρύχθηκαν άγονοι. Ελάχιστοι αρχιτέκτονες ενδιαφέρθηκαν και κατέθεσαν προτάσεις, μολονότι τα αντίστοιχα χρηματικά βραβεία ήταν άκρως χορταστικά. Συνολικά, στην τριετία υποβλήθηκαν 73 προτάσεις, καμία όμως δεν κρίθηκε ικανοποιητική. Κι όμως, μοιράστηκε – μαζί με τους επαίνους για τις σχετικές προσπάθειες- το ποσό των 3.650.000 δρχ. Ποσό που υπερέβαινε ... 900 φορές το μέσο μισθό ενός εργαζόμενου στον ιδιωτικό τομέα.
Η μεγάλη ευεργεσία προς τον κύριο Μακντόναλντ
Ήταν αδύνατον φυσικά να υπολογιστεί πόσοι ... αστέρες του καθεστώτος έλαβαν μέρος – με τους ευνοούμενούς τους- σε αυτό το τρομακτικών διαστάσεων φαγοπότι. Την «επίβλεψη» πάντως την είχε - όπως προείπαμε- σύσσωμη η ... αφρόκρεμα του καθεστώτος. Εάν υποτεθεί ότι το «Τάμα» κλήθηκε να άρει ... μια εκκρεμότητα 139 ετών (1829 – 1968), τότε το ποσό που εξαφάνισαν τα αρπαχτικά της χούντας αντιστοιχεί σχεδόν σε τρία εκατομμύρια δρχ για κάθε χαμένο χρόνο! Καθόλου άσχημα...
Κάποιοι ενδεχομένως διερωτώνται πώς «βγήκαν στη φόρα» τα οικονομικά στοιχεία του «Τάματος», προτού καταρρεύσει η χούντα. Η απάντηση είναι απλή: Είχε ήδη αποκαθηλωθεί - προ δυο μηνών- ο Παπαδόπουλος κι ο Ιωαννίδης δεν είχε κανένα λόγο να κρύβει τη «φαυλοκρατία» των «άλλων».
Τρίτο «ορόσημο»: Το 1969 φαίνεται πως οι ... μίζες της Litton είχαν ξεκοκαλιστεί. Ήταν λοιπόν ώρα για μία ακόμη μεγάλη, αποικιοκρατική σύμβαση, απ' αυτές που όταν υπογράφονται τρία τινά μπορεί να «μαρτυρούν» για τους διαχειριστές δημόσιου χρήματος: Αν δεν είναι ηλίθιοι, αν δεν νιώθουν - για κάποιο λόγο- εξαναγκασμένοι, τότε σίγουρα κάτι άλλο περιμένουν. Οι δυο τελευταίες εκδοχές φυσικά μπορούν να συνυπάρξουν...
Ο Μακαρέζος υπέγραψε με τον εργολάβο Ρόμπερτ Μακντόναλντ, από τις ΗΠΑ, σύμβαση για την κατασκευή της Εγναντίας Οδού (ΦΕΚ 1969/Α/15). Ποια ήταν η κατάληξη; Ο Αμερικανός πήρε τα μπογαλάκια του κι έφυγε, ενώ το Δημόσιο είχε επιβαρυνθεί σε βαθμό απίστευτο.
Μοιραίο ήταν να συμβεί αυτό. Το έργο υπολογίστηκε στα 150 εκ. δολάρια, εκ των οποίων σχεδόν το 1/3 θα το κάλυπτε το ελληνικό κράτος. Οι ... χακί φύλαρχοι της στρατοκρατούμενης ελληνικής Μπανανίας, όμως, δεν χαλιναγώγησαν τη γαλαντομία τους. Εγγυήθηκαν τα δάνεια του Μακντόναλντ, τον «διευκόλυναν» με αμέτρητα ομόλογα, του έδωσαν 4,5 εκ. δολάρια ως προκαταβολή και όρισαν την αμοιβή του επί των εξόδων, συνυπολογίζοντας σε αυτά τη χρηματοδότηση του ... Δημοσίου!
Το φοβερό ήταν ότι θα διεκπεραίωναν το έργο γηγενείς υπερεργολάβοι – ο Αμερικανός απλώς θα μεριμνούσε για μελέτες και δάνεια.Εάν ο Μακντόλαντ διαπίστωνε πως δεν επαρκούσαν τα 150 εκ. δολάρια, είχε δυο επιλογές. Να ψάξει για περισσότερα ή «να θεωρηθή εκτελέσας την σύμβασιν άμα τη συμπληρώσει της κατασκευής τμήματος της οδού, ούτινος η αξία ανέρχεται εις 150 εκ. δολάρια».
Ο Μακντόναλντ δεν εξασφάλισε καμία χρηματοδότηση – ίσως να μην είχε και λόγους να το κάνει. Αποχαιρέτησε, λέγοντας ίσως νοερά κάποιο «thanks folks» για τα 4,8 εκ. δολάρια συν τα 33,4 εκ. σε ομόλογα ελληνικού δημοσίου που πρόλαβε να τσεπώσει.
«Στεγαστική αποκατάστασις» και θεσμοθέτηση ατιμωρησίας
Τέταρτο «ορόσημο»: Το 1970 οι δικτάτορες θεσμοθέτησαν τη στεγαστική αποκατάσταση «αξιωματικών διαδραματισάντων εξέχοντα ρόλον» στο πραξικόπημα. Διότι, καλοί οι μισθοί, καλά τα αξιώματα και τα ρουσφέτια, αλλά αν δεν είχες – βρε αδελφέ- ένα εγγυημένο, καλό κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου, κινδύνευες. Θα σε πετύχαινε ο αναρχο- κομμουνισμός «ασκεπή» και θα σου άνοιγε το κεφάλι...
Πέμπτο «ορόσημο»: Περίοδος εορτών ήταν, οι «εθνοσωτήρες» αποφάσισαν – ίσως εν όψει πρωτοχρονιάς - να κάνουν άλλο ένα καλό δώρο στον εαυτό τους. Καλό και ωφέλιμο στο ... διηνεκές – έτσι τουλάχιστον ήλπιζαν. Την Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου 1970, νομοθέτησαν τα «περί ευθύνης υπουργών». Μεταβατική διάταξη (παρ. 48) του ΝΔ 802 όριζε ότι δεν μπορούσε να ασκηθεί δίωξη εναντίον υπουργού ή υφυπουργού της δικτατορίας, παρά μόνο εάν το αποφάσιζαν οι ... συνάδελφοί του.
Για να έχουν απολύτως ήσυχο το κεφάλι τους, οι συνταγματάρχες συμπεριέλαβαν κάτι ακόμη στη ρύθμιση: «Παρέγραψαν» όλα τα εγκλήματα, «δια τα οποία δεν ησκήθη ποινική δίωξις μέχρι της ημέρας συγκλήσεως» κάποιας Βουλής, μελλοντικής.
Εάν επιτύγχανε το κατοπινό εγχείρημα της λεγόμενης «φιλελευθεροποίησης», με τον Μαρκεζίνη και τις ελεγχόμενες εκλογές, κατά πάσα βεβαιότητα θα επιβίωνε αυτή η ασυλία που πρόσφεραν στην αφεντιά τους οι συνταγματάρχες. Δυστυχώς για αυτούς, έπειτα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου κατέστη ανέφικτη η «μετάσταση» τέτοιων χουντικών θεσμών στο κοινοβουλευτικό τοπίο.
Έκτο «ορόσημο»: Ήταν Μάιος του 1972, όταν η χούντα απάλλαξε τον ελληνοαμερικανό επιχειρηματία Τομ Πάππας από τις αντισταθμιστικές υποχρεώσεις, για έξι αγροτοβιομηχανικές μονάδες σε διάφορες περιοχές της χώρας (ΦΕΚ 1972/Α/72).
Αυτό ήταν το δεύτερο χατίρι των συνταγματαρχών προς τον Πάππας. Το πρώτο – πιθανότατα και το μεγαλύτερο – είχε γίνει τέσσερα χρόνια νωρίτερα (ΦΕΚ 1968/Α/201). Ήταν το «πράσινο φως» για τα εργοστάσια εμφιάλωσης της Coca- Cola, το οποίο είχαν αρνηθεί να «ανάψουν» οι προδικτατορικές κυβερνήσεις, θεωρώντας το συγκεκριμένο σχέδιο του επιχειρηματία άκρως ανταγωνιστικό προς την εγχώριο παραγωγή αναψυκτικών.
Ο Πάππας είχε απασχολήσει και για άλλο λόγο, εντονότατα, το ελληνικό πολιτικό σύστημα πριν από το πραξικόπημα: Η Ένωση Κέντρου και η ΕΔΑ είχαν καταγγείλει ως προνομιακούς ... μέχρι αηδίας τους όρους της επένδυσης που είχε κάνει στη Θεσσαλονίκη, με το διυλιστήριο της ESSO, το '62. Το φθινόπωρο του '64, μάλιστα, η κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου επέβαλλε στον Πάππας τροποποίηση της συγκεκριμένης σύμβασης.
Χρηματοδότησαν και την εκστρατεία του ... Νίξον!
Ο Τομ Πάππας ήταν διαπρύσιος υποστηρικτής της χούντας. Τόσο γρήγορα συντελέστηκε η μεταξύ τους οικονομική – πολιτική διαπλοκή, ώστε το 1967, στην κυβέρνηση Κόλλια , διορίστηκε υπουργός Δημόσιας Τάξης ένας προσωπάρχης του επιχειρηματία, ο Παύλος Τοτόμης. Στη συνέχεια ο Τοτόμης ανέλαβε καθήκοντα προέδρου της ΕΤΒΑ. Ο Τομ Πάππας ήταν παράλληλα υποστηρικτής και βασικός χρηματοδότης της προεκλογικής εκστρατείας του Νίξον, για τις αμερικανικές εκλογές του 1968.
«Παράλληλα»; ....Όχι ακριβώς. Κατά τα φαινόμενα ο Πάππας βρήκε τρόπο να ενώσει τις δυο μεγάλες ... συμπάθειές του, την ελληνική χούντα και το Νίξον. Με δεσμούς ... χρήματος. Κάτι πολύ ενδιαφέρον κατέθεσε στο αμερικανικό Κογκρέσο ο Έλληνας δημοσιογράφος Ηλίας Δημητρακόπουλος, που ζούσε στην Ουάσιγκτον: Ότι η χούντα ενίσχυσε το ταμείο της προεκλογικής εκστρατείας του Νίξον με 549.000 δολάρια. Μετρητά, ζεστά- ζεστά... Είχαν «ζεσταθεί» από τη συνεχή κίνηση!
Τα χρήματα αυτά τα είχε διοχετεύσει η CIA στην ΚΥΠ, με σκοπό να «αναβαθμιστεί» η δράση της ελληνικής Υπηρεσίας, να γίνει πιο αποτελεσματικό το αντικομουνιστικό της έργο, κλπ. Στη συνέχεια, κατ' εντολή Παπαδόπουλου και με μοχλό το Ρουφογάλη, γινόταν η «ανακύκλωση» και τα χρήματα όδευαν προς το Νίξον.
Έβδομο «ορόσημο»: Πέμπτη, 21 Σεπτεμβρίου 1972. Ο Παττακός έδωσε εντολή να «διατεθούν το ταχύτερον εις την κατανάλωσιν» τα κρέατα. Ποια κρέατα; Της Αργεντινής. Αυτά που «μαύριζαν», αυτά που θα «ξέμεναν». Τα γνωστά και ως «κρέατα Μπαλόπουλου». Μαζί με το «Τάμα», ίσως το πιο ... εμβληματικό σκάνδαλο της χούντας!
Ο Μιχάλης Μπαλόπουλος ήταν υφυπουργός Εμπορίου. Αυτός κι ο Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου, ο Ζαφείρης Παπαμιχαλόπουλος, κάθισαν στο εδώλιο για το σκάνδαλο των κρεάτων. Σκάνδαλο ... πολυεπίπεδο, με κατηγορητήριο πλούσιο!
Η σοβαρότερη κατηγορία σε βάρος των δυο, ήταν πως χρηματίζονταν «κατά συρροήν» από μεγαλέμπορους της Ροδεσίας που επεδίωκαν να αποκτήσουν μονοπωλιακά προνόμια στην εισαγωγή κρέατος. Αποτέλεσμα της συγκέντρωσης αδειών εισαγωγής σε χέρια λίγων ήταν οι ανατιμήσεις στις τιμές του κρέατος – ίσως, ακόμη, οι ευνοημένοι έμποροι να ήθελαν έτσι να καλύπτουν και τα έξοδα των δωροδοκιών...
Απαγορεύτηκε, επίσης, για κάποιο διάστημα η διάθεση ντόπιου κρέατος, ώστε να προωθηθούν στην αγορά τα προβληματικά, εκείνα της Αργεντινής. Η προαναφερθείσα εντολή του Παττακού ήταν γραπτή και αναγνώστηκε στο δικαστήριο.
Ο Μπαλόπουλος έγινε σλόγκαν και ... στα γήπεδα
Ο Μπαλόπουλος καταδικάστηκε τον Ιούνιο του '74 σε ποινή φυλάκισης 3,5 ετών, η οποία μειώθηκε σε 14 μήνες το 1976. Το σκάνδαλο των κρεάτων ήταν το μοναδικό που «έστειλε» στο εδώλιο αξιωματούχους της χούντας, προτού καταρρεύσει η χούντα. Η εξήγηση είναι η ίδια με εκείνη, για τη δημοσιοποίηση των ατασθαλιών του «Τάματος»: Ο Ιωαννίδης επιθυμούσε να καταδείξει ότι ήταν αναγκαία, από ηθικής πλευράς, η ανατροπή του Παπαδόπουλου.
Κάπως έτσι έμεινε στην ... Ιστορία το όνομα του Μπαλόπουλου, τον οποίον περιέβαλαν επίσης επίμονες φήμες για ατασθαλίες στον ΕΟΤ, όταν ήταν γραμματέας του οργανισμού.
Το σκάνδαλο των κρεάτων ενέπνευσε και τους ... φιλάθλους. Εάν κάποιος ποδοσφαιριστής δεν απέδιδε καλά, η κερκίδα τον αποκαλούσε με ευκολία«βόδι Αργεντινής» ή «κρέας του Μπαλόπουλου».
Μέσα σε αυτή τη ... θύελλα των σκανδάλων, φάνταζαν «παρωνυχίδες» ήσσονος σημασίας οι απ' ευθείας αναθέσεις – χωρίς διαγωνισμούς- έργων σε διάφορες εταιρείες. Όσο για τη «λιτή» ζωή που έκαναν οι συνταγματάρχες και οι δικοί τους άνθρωποι, θα άξιζε τον κόπο να διαβάσει κανείς τις εξιστορήσεις της Ντέλλας Ρουφογάλη, τόσο για τη δική της ντόλτσε βίτα, όσο και για τη χλιδή της διαμονής της ίδιας και της Δέσποινας Παπαδοπούλου στο Παρίσι, όταν – κάποια στιγμή- το επισκέφθηκαν οι δύο τους.
Για την συνηθισμένη εν Ελλάδι ζωή της, η Ντέλλα Ρουφογάλη έχει πει:
«Αρχίζω να ράβω την καινούρια μου γκαρνταρόμπα στους μετρ της ραπτικής για τους οποίους μέχρι τώρα έκανα επιδείξεις. Η ζωή μου έχει αλλάξει τελείως, το ίδιο και η συμπεριφορά όλων απέναντί μου. Μου φέρονται με έκδηλο σεβασμό και τα κομπλιμέντα τους είναι υπερβολικά. Αλλά μου αρέσει. Εγώ εξακολουθώ να φέρομαι φιλικά προς τους παλιούς γνωστούς και τους καινούριους, πλούσιους φιλοχουντικούς επιχειρηματίες που πληθαίνουν μέρα με τη μέρα μαζί με τα ραβασάκια για ρουσφέτια. Αισθάνομαι πως έχω υποχρέωση να εξυπηρετήσω τους πάντες. Ο Μιχάλης συνήθως δεν αρνείται. Γεύομαι τη δύναμη της εξουσίας, και με μαγεύει» (Λεωνίδας Παπάγος, «Σημειώσεις 1967-1977»).
«Χαβιάρι Περσίας και παγωμένα καβούρια Αλάσκας»
Υπήρχαν όμως και τα .. έκτακτα περιστατικά, όπως οι αρραβώνες της με το Ρουφογάλη. «Την επόμενη βδομάδα καινούρια δώρα, καινούριες ανθοδέσμες, φρέσκα ψάρια απ' όλα τα νησιά της Ελλάδας, κούτες με το καλύτερο χαβιάρι της Περσίας και παγωμένα καβούρια της Αλάσκας καταφθάνουν στο σπίτι. Δεν ξέρω τι να τα κάνω».
Για την Ιστορία: Τους αρραβώνες του ζεύγους τίμησαν προβεβλημένοι επιχειρηματίες, όπως οι Λάτσης και Κιοσέογλου. Στο γάμο τους; Το ... αδιαχώρητο. Θυμάται η Ντέλλα: «Ο Παύλος Βαρδινογιάννης, ο εφοπλιστής Θεοδωρακόπουλος με το γιο του τον Τάκη, ο Κώστας Δρακόπουλος των διυλιστηρίων, ο Νίκος Ταβουλάρης των ναυπηγείων, το ζεύγος Μποδοσάκη, ο Αγγελος Κανελλόπουλος των τσιμέντων 'Τιτάν' με τη γυναίκα του, ο Τομ Πάππας, ο Γ. Λύρας, ο Γιώργος Ταβλάριος, εφοπλιστής από τη Νέα Υόρκη με τη γυναίκα του και ο Γιάννης Λάτσης με τη μεγάλη του κόρη, αφού η γυναίκα του την ίδια μέρα πάντρευε την ανηψιά της σε άλλη εκκλησία».
Αυτή ήταν λοιπόν η ... αδιάφθορη δικτατορία! Αναμφιβόλως, η χούντα μετέφερε ... πολύ μακριά τη σκυτάλη της διαφθοράς, την οποία – για να είμαστε ακριβείς- παρέλαβε από τα προγενέστερα χρόνια.
Υπενθυμίσεις επιγραμματικές: Σκάνδαλο «Siemens» που προκάλεσε και τη ρήξη στις σχέσεις του Παπάγου με τον Μαρκεζίνη, το 1954. Άφθονα... κλέη της οκταετίας (1955- 63) Καραμανλή, από τα «βραχώδη οικόπεδα της Φιλοθέης» και τα φουσκωμένα κέρδη εργολάβων, μέχρι την ηλεκτροδότηση της «Πεσινέ» με όρους σκανδαλωδώς ευνοϊκούς. Απόφαση της Βουλής, τον Φεβρουάριο του 1965, να παραπέμψει σε ειδικό δικαστήριο τους Κ. Καραμανλή, Π. Παπαληγούρα και Ν. Μάρτη για την «Πεσινέ». Επτά εν συνόλω υπουργοί και δυο υφυπουργοί του «εθνάρχη» που αντιμετώπισαν – σε κοινοβουλευτικό επίπεδο- κατηγορίες περί βλάβης του δημοσίου συμφέροντος και περί παράνομης διάθεσης μυστικών κονδυλίων. (Προτείνει κανείς να εκλάβουμε ως απόδειξη αθωότητας το «κουκούλωμα» που – κατά τα ειωθότα- ακολούθησε; ). Εξαγορές βουλευτών στην περίοδο της αποστασίας, το 1965.
Ακόμη κι ο ελληνικός κινηματογράφος των middle 60ς κατοχύρωσε ως σήμα κατατεθέν της εποχής τα ... αρπακτικά του Μαυρογιαλούρου. Τυχαίο; Δεν νομίζουμε...
Εάν λοιπόν όλα αυτά στιγμάτισαν την εικοσαετία 1954- 1974, γιατί σήμερα τόσα στόματα πιπιλίζουν μονότονα την «καραμέλα» πως η διαφθορά και το ρουσφέτι γεννήθηκαν το ...'74 και είχαν μαμά τη Μεταπολίτευση; Ας δώσει ο καθένας την απάντηση που θεωρεί σωστή...

Για τη μετανάστευση



Eurokinissi
Το ζήτημα της μετανάστευσης, με τις εκρηκτικές διαστάσεις που έχει πάρει τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά τις ανατροπές των σοσιαλιστικών κρατών και την προσωρινή υποχώρηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, μέσα σε συνθήκες όξυνσης των ανταγωνισμών κα της επιθετικότητας του κεφαλαίου, γεννά σοβαρά προβλήματα για τους λαούς που ξεριζώνονται αλλά και για τους λαούς των χωρών που δέχονται μεγάλα κύματα μεταναστών.
Η άρχουσα τάξη και τα κόμματά της επέλεξαν, λίγο πριν από τις εκλογές, να ξαναπαίζουν το χαρτί του μεταναστευτικού, της «ασφάλειας» και της εγκληματικότητας, όπως είχαν κάνει και στις ευρωεκλογές του 2009 και τις τοπικές του 2010. Θέλουν να στρέψουν ένα μέρος της λαϊκής οργής σε ανώδυνα για το σύστημα κανάλια, να αποπροσανατολίσουν, να υφαρπάξουν λαϊκές ψήφους, απομονώνοντας και διογκώνοντας ένα από τα πολλά σοβαρά προβλήματα που οι ίδιοι έχουν προκαλέσει στο λαό. Μιλούν την ίδια γλώσσα και ρίχνουν νερό στο μύλο της «Χρυσής Αυγής» και στη συνέχεια καμώνονται ότι δήθεν ανησυχούν με τη δημοσκοπική αύξησή της.
Συνοπτικά, τα νέα κυβερνητικά μέτρα είναι: α) Η δημιουργία 30 κέντρων κράτησης των μεταναστών χωρίς χαρτιά που θα συλλαμβάνονται, με στόχο την απέλασή τους σε χώρες, στις οποίες ενδεχομένως κινδυνεύει η ζωή και η σωματική τους ακεραιότητα και β) η καταγγελία, απομόνωση και φυλάκιση όσων μεταναστών πάσχουν από κάποιο λοιμώδες νόσημα ή προέρχονται από χώρες όπου ενδημούν τέτοια νοσήματα (δηλαδή μια σειρά χώρες προέλευσης των μεταναστών), ή ζουν κάτω από συνθήκες που μπορεί να προκαλέσουν τέτοια νοσήματα (δηλαδή, μια σειρά εξαθλιωμένοι άνθρωποι, τόσο μετανάστες όσο και Ελληνες).


Δεν υπάρχει ίχνος αλήθειας σε αυτό που λέγεται, ότι δηλαδή η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αρχικά και η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, στη συνέχεια, ενεργοποιήθηκαν μπροστά στις εκλογές και όλο το προηγούμενο διάστημα δεν έκαναν τίποτε. Εκαναν πολλά στην κατεύθυνση της καταστολής και της ακόμη μεγαλύτερης παράδοσής τους στα εργοδοτικά και τα κάθε είδους εκμεταλλευτικά κυκλώματα.Ο κ. Σαμαράς, και η ΝΔ, ανεβάζει προεκλογικά τους αντιμεταναστευτικούς και εθνικιστικούς τόνους, υπόσχεται ότι αν κερδίσει η ΝΔ τις εκλογές θα «ανακαταλάβει τις πόλεις» και θα καταργήσει το νόμο του ΠΑΣΟΚ για την ιθαγένεια γιατί δήθεν είναι μαγνήτης κάθε «παράνομου» μετανάστη.
Ο Καρατζαφέρης και το κόμμα του ζητάει να πάνε στα ξερονήσια οι μετανάστες και υπόσχεται ότι θα τους απελάσει όλους και τα διάφορα φασιστοειδή κατασκευάσματα της άρχουσας τάξης (π.χ. «Χρυσή Αυγή») θέλουν να ξαναμπούν νάρκες στον Εβρο για να κομματιάζονται οι μετανάστες.
Οι αντιρρήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ στα κυβερνητικά μέτρα καταλήγουν στο τέλος στο αίτημα για μια «νέα ευρωπαϊκή πολιτική» που θα συμβάλει δήθεν στην αντιμετώπιση των αιτιών της μετανάστευσης, δηλαδή θέλουν το λύκο να φυλάει τα πρόβατα, όπως κάνουν και στο μέτωπο της οικονομίας.
Η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να αναπτύξουν τη μέγιστη επαγρύπνηση απέναντι στην καταστολή και την προβοκάτσια, να γνωρίσουν τις θέσεις του ΚΚΕ για να μπορούν να αντιμετωπίσουν κάθε διαστρέβλωσή τους, να μην υποκύψουν στον αποπροσανατολισμό.
Το μέγεθος της μετανάστευσης σε αριθμούς και η αποκατάσταση της αλήθειας σε ορισμένα ζητήματα


Eurokinissi
Επειδή γίνεται πολλή συζήτηση για το μέγεθος του προβλήματος και τον αριθμό των μεταναστών που βρίσκονται στην Ελλάδα. Επειδή συνειδητά διογκώνουν τους αριθμούς, παρόλο που δε συμβαδίζουν ούτε με τα επίσημα στοιχεία τους, ας δούμε το μέγεθος του προβλήματος με αριθμούς.Το Σεπτέμβρη 2011, ο αριθμός των μεταναστών με άδειες παραμονής ήταν 621.178, από τις οποίες οι 143.012 βρίσκονταν σε διαδικασίες ανανέωσης. Εχει αυξηθεί δραματικά ο αριθμός των μεταναστών που δεν μπορούν να ανανεώσουν τις άδειες παραμονής, γιατί η ανανέωση (κατά κανόνα γίνεται κάθε 2 χρόνια) εξαρτάται από τη συγκέντρωση μεγάλου αριθμού ενσήμων και την ύπαρξη σύμβασης με εργοδότη, προϋποθέσεις που είναι εξαιρετικά δύσκολο να συγκεντρωθούν, ειδικά σε περίοδο κρίσης και υψηλής ανεργίας, με αποτέλεσμα να οργιάζουν τα κυκλώματα που πουλάνε ένσημα, συμβάσεις και πλαστά χαρτιά. Είναι, επομένως, πολύ πιθανό για χιλιάδες μετανάστες, που ζουν, εργάζονται κι έχουν οικογένεια στην Ελλάδα, να βρεθούν σε κατάσταση «παρανομίας» και από εκεί στα κέντρα κράτησης.
Στον παραπάνω αριθμό, προστίθενται 162.587 Βορειοηπειρώτες και 12.812 ομογενείς (οι 4.312 από χώρες της πρώην ΕΣΣΔ).
Υπάρχουν επίσης 7.000 πρόσφυγες και 40.000 - 50.000 αιτούντες διεθνή προστασία, δηλαδή κάτοχοι ροζ ή κόκκινης κάρτας, από τις οποίες πάνω από 30.000 είναι παλιές αιτήσεις που περιμένουν να εξεταστεί η υπόθεσή τους σε β΄ βαθμό. Σε παγκόσμιο επίπεδο, το 2011 παρατηρήθηκε συνολική αύξηση κατά 20% των αιτήσεων ασύλου στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, 16% ήταν η αύξηση στα κράτη της ΕΕ (301.000 αιτήσεις). Στην Ελλάδα κατατέθηκαν 9.300 αιτήσεις, αριθμός αισθητά μειωμένος σε σχέση με προηγούμενα χρόνια, ενώ οι εγκρίσεις παραμένουν σε χαμηλά επίπεδα. Η Ελλάδα βρίσκεται στην ένατη θέση κατάταξης σε απόλυτους αριθμούς και στην έκτη θέση αναλογικά με τον πληθυσμό της στις αιτήσεις ασύλου στην ΕΕ. Οι πρόσφυγες προτιμούν να κρύβονται, να φθάσουν με όποιο τρόπο μπορούν στο κράτος - μέλος της ΕΕ που είναι ο πραγματικός προορισμός τους και εκεί να καταθέσουν αίτηση για άσυλο.


Eurokinissi
Αθροίζοντας τους παραπάνω αριθμούς, ο συνολικός αριθμός μεταναστών - προσφύγων - ομογενών με χαρτιά είναι 796.577.Σύμφωνα με μελέτες, αλλά και τα στοιχεία που δίνουν τα κυβερνητικά στελέχη, ζουν στη χώρα μας περίπου 600.000 - 700.000 μετανάστες και πρόσφυγες χωρίς χαρτιά.
Επομένως, υπάρχει ένας διόλου ευκαταφρόνητος αριθμός περίπου 1.5 εκατ. ανθρώπων, που αντιπροσωπεύουν το 13,7% του πληθυσμού.
Υπολογισμός νέων αφίξεων και «αναχωρήσεων»
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Αστυνομίας, την τριετία 2009 - 2011 έγιναν συνολικά 358.037 συλλήψεις μεταναστών. Ο αριθμός των συλλήψεων δε μας δίνει ακριβή εικόνα για τις νέες αφίξεις, γιατί περιλαμβάνουν τον κάθε μετανάστη που θα συλληφθεί χωρίς χαρτιά, ανεξάρτητα αν είναι νεοεισερχόμενος ή παλιός. Επίσης, τα στοιχεία δε διευκρινίζουν αν οι συλλήψεις αφορούν διαφορετικούς μετανάστες ή αν μετρούνται ξανά και ξανά οι ίδιοι άνθρωποι, που μπορεί να έχουν συλληφθεί περισσότερες από μία φορά. Πιο ασφαλή υπολογισμό για τις νέες αφίξεις δίνουν οι συλλήψεις στα σύνορα που, τη συγκεκριμένη τριετία, ήταν 236.722. Από αυτές, περίπου 150.000 έγιναν στα ελληνοτουρκικά χερσαία και θαλάσσια σύνορα και 83.889 στα ελληνοαλβανικά. Οι συλλήψεις στα ελληνοαλβανικά σύνορα μειώθηκαν σημαντικά το 2011, γιατί η ΕΕ κατάργησε τη βίζα με την Αλβανία, άρα οι Αλβανοί υπήκοοι μπορούν ελεύθερα να μπαίνουν και να κυκλοφορούν στη ζώνη των χωρών Σένγκεν για 3 μήνες.
Το ίδιο διάστημα, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες, έγιναν 137.231 «έξοδοι» από τη χώρα. Συγκεκριμένα: 83.951 επαναπροωθήσεις (απελάσεις με συνοπτικές διαδικασίες που απαγορεύονται από το διεθνές δίκαιο), 49.039 απελάσεις και 4.241 εθελοντικές επιστροφές. Ο βασικός λόγος που δεν έχουν κάνει περισσότερες απελάσεις δεν είναι ούτε η ανικανότητα ούτε η ανοχή των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ απέναντι στους μετανάστες. Είναι η απροθυμία των κυβερνήσεων των χωρών προέλευσης που τους έσπρωξαν στη μετανάστευση να τους δεχτούν πίσω, όπως και το υψηλό κόστος των απελάσεων.
Σε ό,τι αφορά τον αριθμό των μεταναστών προσφύγων που έφυγαν με κατεύθυνση άλλα κράτη της ΕΕ, τα στοιχεία είναι ακόμη πιο φτωχά, γιατί αυτή η έξοδος είναι απόλυτα απαγορευμένη από τον Κανονισμό Δουβλίνο ΙΙ και τη Συνθήκη Σένγκεν της ΕΕ. Μια αμυδρή εικόνα για τις απαγορευμένες αυτές εξόδους δίνουν τα στοιχεία από την εφαρμογή του Δουβλίνου ΙΙ. Ετσι, το διάστημα 2003 - 2010, έγιναν 30.208 αιτήσεις από διάφορα κράτη - μέλη της ΕΕ προς τις ελληνικές αρχές για να δεχτούν πίσω ισάριθμους αιτούντες άσυλο που βρέθηκαν σε αυτά κατά παράβαση του Δουβλίνου ΙΙ. Τελικά, επιστράφηκαν στην Ελλάδα 4.794 πρόσφυγες. Το ίδιο διάστημα, η Ελλάδα, κάνοντας και εκείνη χρήση του Δουβλίνου ΙΙ, ζήτησε να επιστραφούν σε άλλα κράτη 198 αιτούντες άσυλο που είχαν υποβάλει αίτημα ασύλου σε αυτά, από τους οποίους επέστρεψαν τελικά 40. Ο αριθμός των επιστροφών από κράτη - μέλη της ΕΕ είναι στην πραγματικότητα μεγαλύτερος, γιατί υπάρχουν και οι επιστροφές από την Ιταλία, με την οποία η Ελλάδα έχει υπογράψει σχετική διμερή συμφωνία και οι οποίες δεν καταγράφονται. Σε αυτούς πρέπει να προσθέσουμε και το μακάβριο αριθμό των πνιγμένων στα νερά του Ιονίου ή των σκοτωμένων στις νταλίκες με τις οποίες προσπαθούν να περάσουν στην Ιταλία.
Ιθαγένεια
Σε ό,τι αφορά τη σπέκουλα και τις εθνικιστικές κορόνες της ΝΔ και του ΛΑ.Ο.Σ., ότι δήθεν ο νόμος του ΠΑΣΟΚ για την ιθαγένεια είναι ο κράχτης για τον κάθε «λαθρομετανάστη», δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Προϋπόθεση για την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας από ένα παιδί μεταναστών που γεννιέται στην Ελλάδα είναι είτε και οι δύο γονείς να είναι νόμιμοι και με συνεχή παραμονή στην Ελλάδα για τουλάχιστον πέντε χρόνια είτε ο ένας γονιός με επιπλέον προϋπόθεση το παιδί να έχει παρακολουθήσει τουλάχιστον 6 χρόνια ελληνικού σχολείου. Το ΚΚΕ δεν ψήφισε το συγκεκριμένο νόμο, γιατί στόχος του δεν ήταν η επίλυση του μεταναστευτικού προβλήματος, αλλά η ενσωμάτωση στο σύστημα ενός μικρού τμήματος μεταναστών και η διαιώνιση των προβλημάτων για τη μεγάλη πλειοψηφία, εκτίμηση που επιβεβαιώθηκε απόλυτα.
Ζητήματα Υγείας
Επειδή στοχοποιούν τους μετανάστες και περνάνε το μήνυμα ότι όποιος κάτσει δίπλα σε μετανάστη μπορεί να κολλήσει από χολέρα και πανούκλα μέχρι ελονοσία, ξεκαθαρίζουμε τα εξής:
Είναι φυσικό να υπάρχουν συνέπειες στην υγεία των μεταναστών από τις κακουχίες που περνούν μέχρι να φτάσουν στη χώρα μας, τη φυλάκισή τους σε άθλια κέντρα κράτησης και τις απάνθρωπες συνθήκες ζωής και εργασίας που αντιμετωπίζουν στην Ελλάδα.
Το Κόμμα μας έχει τοποθετηθεί αναλυτικά για τα ειδικά μέτρα που πρέπει να ληφθούν για τους μετανάστες, στο πλαίσιο των προτάσεών του για το δικαίωμα του λαού σε δημόσιες, δωρεάν παροχές Υγείας και Πρόνοιας. Γι' αυτό, ζητάμε τη δημιουργία δημόσιων, αξιοπρεπών χώρων προσωρινής φιλοξενίας μεταναστών, όπου θα παρέχεται ποιοτική και δωρεάν σίτιση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, θα γίνονται προληπτικές εξετάσεις, εμβολιασμοί και περίθαλψη (όπου χρειάζεται) και θα χορηγείται πιστοποιητικό Υγείας στους νεοεισερχόμενους μετανάστες.
Τα κυβερνητικά μέτρα είναι αστυνομικού και καταδιωκτικού χαρακτήρα και παραπέμπουν σε σύγχρονες σπιναλόγκες. Οχι μόνο δε θα συμβάλουν στην αντιμετώπιση των όποιων προβλημάτων υγείας έχουν οι μετανάστες, αλλά αντίθετα θα τα επιδεινώσει, θα τους αναγκάσει να κρύβονται, θα εντείνει τους εκβιασμούς από εργοδοτικά και κάθε είδους κυκλώματα.
Τέλος, είναι αισχρό ψέμα ότι δήθεν οι μετανάστες φταίνε για την κατάρρευση του δημόσιου συστήματος Υγείας, επειδή κατακλύζουν τα δημόσια νοσοκομεία. Οι νόμοι που έχουν ψηφίσει προβλέπουν την άρνηση νοσηλείας και τη σύλληψη των μεταναστών χωρίς χαρτιά, εκτός κι αν είναι ετοιμοθάνατοι.
Ποιος ευθύνεται για τη μαζική μετανάστευση και προσφυγιά
Συχνά ακούγεται ως «επιχείρημα» ότι δεν κάλεσε κανείς τους μετανάστες στην Ελλάδα, μόνοι τους ήρθαν, είναι «εισβολείς» και πρέπει να φύγουν.
Πρόκειται για συνειδητό ψέμα. Η άρχουσα τάξη, το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις τους έφεραν τους μετανάστες στην Ελλάδα, αυτοί ευθύνονται για τη μαζική μετανάστευση και προσφυγιά. Ορισμένα παραδείγματα:
Τη δεκαετία του '70, το εφοπλιστικό κεφάλαιο προχωράει σε μαζική ναυτολόγηση ξένου ναυτεργατικού δυναμικού με μειωμένα δικαιώματα στα ποντοπόρα πλοία, κατά κανόνα μέσω μεγάλων διεθνών δουλεμπορικών γραφείων. Τώρα, επιδιώκουν να επεκτείνουν το καθεστώς αυτό και στα ακτοπλοϊκά πλοία, με την άρση του λεγόμενου καμποτάζ και την αλλοίωση των οργανικών συνθέσεων και έχουν το θράσος να επιτίθενται στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα και το ΚΚΕ που παλεύει για να ανατρέψει τις αντεργατικές επιδιώξεις τους.
Με τις ανατροπές του σοσιαλισμού στη δεκαετία του '90, οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους είχαν πολλούς λόγους για να τρίβουν τα χέρια τους και η εργατική τάξη να μετράει τις απώλειές της.
Εκατομμύρια εργαζόμενοι από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες που δεν είχαν γνωρίσει τι σημαίνει ανεργία, ανασφάλεια, στέρηση της Υγείας - Παιδείας - Πολιτισμού κλπ., παίρνουν το δρόμο της μετανάστευσης και της προσφυγιάς μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση στις χώρες τους, γίνονται αντικείμενο ασύδοτης εκμετάλλευσης στις κρεατομηχανές της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Στη χώρα μας, το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του άρπαξαν την ευκαιρία για μαζική προσέλκυση ή αξιοποίηση ξένου εργατικού δυναμικού κυρίως από την Αλβανία και κράτη της πρώην ΕΣΣΔ (κυρίως Γεωργία), χώρες στις οποίες ζούσαν συγκεντρωμένοι πληθυσμοί ελληνικής καταγωγής, αφού την επένδυσαν με τον αναγκαίο αντικομμουνισμό και εθνικισμό (να σμίξουν οι καταπιεσμένοι από τον κομμουνισμό Βορειοηπειρώτες της Αλβανίας και οι Πόντιοι της Γεωργίας με τους ομοαίματος Ελληνες αδερφούς τους).
Στην προσέλκυση Αλβανών εργαζομένων πρωτοστάτησε η τότε κυβέρνηση της ΝΔ, ενώ το δράμα των παλιννοστούντων Πόντιων προσφύγων εκμεταλλεύτηκε κυρίως το ΠΑΣΟΚ, σε πλήρη συνεργασία με τις αντιδραστικές και αντιλαϊκές κυβερνήσεις των χωρών που διαδέχθηκαν τις σοσιαλιστικές κυβερνήσεις. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του τότε υπουργού Εξωτερικών της ΝΔ Αντ. Σαμαρά ότι «η ελληνική πρεσβεία στα Τίρανα θα αυξήσει τη ροή των θεωρήσεων (εκδόσεις βίζας) διάρκειας ενός έτους για τους Αλβανούς υπηκόους» που έριξε και το σύνθημα για μαζικές εισροές Αλβανών εργατών.
Και στις δύο περιπτώσεις, η πραγματική αιτία ήταν η αύξηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας, είτε με την υπερεκμετάλλευση του ξένου εργατικού δυναμικού είτε με τις επενδύσεις του ελληνικού κεφαλαίου στις νέες κερδοφόρες αγορές που άνοιξε η ανατροπή των σοσιαλιστικών κρατών, συχνά και με τα δύο μαζί. Οπως συμβαίνει πάντα με τις μεταναστεύσεις, όπως συνέβη και με τους Ελληνες μετανάστες στη Δυτική Ευρώπη τις δεκαετίες του '50 και '60, όταν ανοίγει ένας δίαυλος συμφωνημένης και ρυθμισμένης από τους καπιταλιστές μετανάστευσης, ακολουθούν και κύματα αρρύθμιστης και παράτυπης μετανάστευσης.
Τη δεκαετία του 2000, όταν τροχίζονταν τα μαχαιροπίρουνα για το μεγάλο φαγοπότι των Ολυμπιακών έργων, οι μεγαλοεργολάβοι κατασκευαστές ζητούσαν τη μαζική εισαγωγή ξένων εργατών, με εβδομαδιαία εργασία 53-60 ώρες και καθηλωμένα μεροκάματα. Οπως είχε γραφτεί στις εφημερίδες, 150.000 εργάτες, το 80% των εργαζομένων στα Ολυμπιακά έργα, ήταν ξένοι.
Το 2005, ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων Βόρειας Ελλάδας (ΣΒΒΕ) ζητούσε από την τότε κυβέρνηση να φροντίσει για την εισαγωγή εργατών από την Αλβανία, την ΠΓΔΜ και τη Βουλγαρία, που θα πηγαινοέρχονταν καθημερινά στις χώρες τους και θα αμείβονταν με τους εκεί μισθούς. Απειλούσαν μάλιστα ότι αν δε γίνουν δεκτά αιτήματά τους θα μεταφέρουν και τα υπόλοιπα εργοστάσιά τους εκτός Ελλάδας. Τόσο ο ΣΒΒΕ όσο και ο ΣΕΒ αξιώνουν με ένταση τα τελευταία χρόνια να ανοίξει η αγορά εργασίας σε ειδικευμένο, εισαγόμενο και φτηνό εργατικό δυναμικό, αξίωση που ικανοποιήθηκε πρόσφατα με την ψήφιση Οδηγίας της ΕΕ για τη λεγόμενη μπλε κάρτα.
Κάθε χρόνο χιλιάδες εποχικοί εργάτες έρχονται στην Ελλάδα με διμερείς συμφωνίες των αντιλαϊκών κυβερνήσεων και των δύο πλευρών, ακολουθούμενοι από άλλους τόσους που έρχονται χωρίς συμφωνίες και δουλεύουν στα χωράφια από το χάραμα μέχρι τη νύχτα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Αιγύπτιους αλλιεργάτες της Θεσσαλονίκης που δουλεύουν σε Ελληνες πλοιοκτήτες αλιείας, βάσει διμερών συμφωνιών. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, οι σχετικοί νόμοι τροποποιήθηκαν πρόσφατα, έτσι ώστε να έχουν ακόμη μεγαλύτερη ευελιξία οι εργοδότες να προσλαμβάνουν/εισάγουν και να απολύουν/διώχνουν όσους ξένους εργάτες θέλουν και όταν το θέλουν.
Χιλιάδες γυναίκες μετανάστριες, κυρίως από χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, απασχολούνται με τη φροντίδα αρρώστων, αναπήρων, ηλικιωμένων, μικρών παιδιών κλπ., φροντίδα που θα έπρεπε να παρέχεται αποκλειστικά από το κράτος και στην οποία αναγκάζεται να καταφεύγει ακόμη και η λαϊκή οικογένεια, προκειμένου να αντιμετωπίσει την απουσία δημόσιων και δωρεάν δομών κοινωνικής προστασίας. Ο κ. Λοβέρδος, όπως και οι προηγούμενοι υπουργοί Υγείας και «κοινωνικής προστασίας» της ΝΔ, που ψευδολογούν ασύστολα περί δήθεν επιβάρυνσης του δημόσιου συστήματος Υγείας από τους μετανάστες, αποσιωπούν συνειδητά το τεράστιο όφελος που έχει η τάξη και το κράτος που υπηρετούν από την εργασία αυτών των μεταναστριών.
Η όξυνση της επιθετικότητας και του ανταγωνισμού του κεφαλαίου που εκδηλώθηκε με τις στρατιωτικές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην πρώην Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη (μέχρι τώρα τουλάχιστον), επεμβάσεις στις οποίες συμμετείχαν ενεργά και στήριξαν οι ελληνικές κυβερνήσεις, εκτός των άλλων καταστροφικών επιπτώσεων για τους λαούς, προκάλεσαν τεράστια κύματα μετανάστευσης και προσφυγιάς. Το ίδιο αποτέλεσμα έχει και η συνέχιση και κλιμάκωση των υποκινούμενων εμφυλίων συρράξεων στη Σομαλία, στο Σουδάν κλπ. με εκατομμύρια περιπλανώμενους πρόσφυγες, όσους γλιτώνουν από τις σφαγές, τη λιμοκτονία και τις αρρώστιες που μαστίζουν τις πλούσιες μόνο για τα μονοπώλια χώρες τους. Η μεγάλη πλειοψηφία, οι πιο φτωχοί, καταφεύγουν σε γειτονικές χώρες, ενώ ένα μικρό μέρος παίρνει το δρόμο προς τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Η επέμβαση στη Λιβύη υπολογίζεται ότι προκάλεσε 1 εκατ. πρόσφυγες, από τους οποίους μόνο 58.000 έφθασαν στην ΕΕ, κυρίως στην Ιταλία, ενώ 1.500 χάθηκαν στα νερά της Μεσογείου, συμπεριλαμβανομένων των 62 Λίβυων προσφύγων που αφέθηκαν να πεθάνουν από πείνα και δίψα από τα παραπλέοντα πλοία του ΝΑΤΟ. Σημειωτέον, ότι όλοι αυτοί οι λαοί εκτός από τους τόνους των βομβών, έχουν δεχθεί και τόνους προπαγάνδας για μια ζωή γεμάτη ευημερία και ανθρώπινα δικαιώματα στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, όπως ακριβώς είχε συμβεί και με τους εργαζόμενους των πρώην σοσιαλιστικών χωρών.
Η γεωγραφική θέση της Ελλάδας, η γειτνίασή της με την Τουρκία που παίζει το δικό της παιχνίδι στην παγκόσμια σκακιέρα και τη συγκεκριμένη περιοχή και κυρίως η ιδιότητά της ως καπιταλιστικού κράτους μέλους της ΕΕ και μάλιστα πύλης εισόδου όπου ανθεί κάθε νομότυπη ή παράτυπη παρανομία, έχουν ως αποτέλεσμα δεκάδες χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες από χώρες και περιοχές που βιώνουν με ένταση την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, να έχουν συρρεύσει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Η τεράστια πλειοψηφία, σε ποσοστά που κυμαίνονται στο 90%, δε θέλει να μείνει, όπως οι οικονομικοί μετανάστες της πρώτης περιόδου, ούτε μένει εδώ για τις ιδανικές συνθήκες «φιλοξενίας» όπως λένε μερικοί. Θέλουν να συνεχίσουν το ταξίδι σε άλλα κράτη μέλη της ΕΕ, αλλά παραμένουν εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα εξαιτίας της Συνθήκης Σένγκεν και του Κανονισμού Δουβλίνο ΙΙ.
Οι αριθμοί των συλλήψεων για παράνομη είσοδο τις αντίστοιχες χρονικές περιόδους είναι αποκαλυπτικοί: Το 2001, πριν την επέμβαση στο Αφγανιστάν στην Ελλάδα είχαν συλληφθεί μόλις 2.358 Αφγανοί, το 2008: 25.577 και πέρυσι 28.528. Αντίστοιχες αυξήσεις συλλήψεων παρατηρούνται και στους Ιρακινούς μετά την επέμβαση στο Ιράκ, στους Σομαλούς λόγω της επιδείνωσης του εμφυλίου, ενώ τελευταία αυξάνονται οι συλλήψεις Τυνήσιων, Αλγερινών και Μαροκινών.
Συμπέρασμα
Τους μετανάστες και τους πρόσφυγες δεν τους έφερε στην Ελλάδα ούτε η εργατική τάξη (ε.τ.) ούτε το ΚΚΕ. Δεν ήρθαν από χόμπι ούτε από διάθεση περιπλάνησης. Τους έφερε ή τους έσπρωξε το κεφάλαιο και τα κόμματά του για να βγάζει περισσότερη υπεραξία, να θησαυρίζει από την κακοπληρωμένη και χωρίς δικαιώματα εργασία τους, να χρησιμοποιεί το μεταναστευτικό εργατικό δυναμικό ως πολιορκητικό κριό για να γκρεμίσει τις όποιες κατακτήσεις έχει κερδίσει η ε.τ., να διασπάει την εργατική τάξη και να αυξάνει την καταστολή. Τους ανάγκασαν οι αστικές κυβερνήσεις που βρίσκονται στην εξουσία στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και τα αντιδραστικά καθεστώτα που υπηρετούν τον ιμπεριαλισμό. Τους έφεραν οι ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επεμβάσεις και οι πόλεμοι, στις οποίες συμμετείχε με συγκεκριμένο καταμερισμό και η άρχουσα τάξη της Ελλάδας. Τους έφεραν δηλαδή όλοι αυτοί που τώρα θέλουν να απαλλαγούν από ένα μέρος των μεταναστών και παίρνουν ή ζητούν να παρθούν περισσότερα κατασταλτικά μέτρα. Θέλουν περισσότερο ελεγχόμενη μετανάστευση, είτε αυτή είναι «νόμιμη» είτε «παράνομη», γι' αυτό κλείνουν τις στρόφιγγες, αφού έτσι κι αλλιώς η καπιταλιστική κρίση έχει αυξήσει τον εφεδρικό στρατό των ανέργων.
Η θέση του ΚΚΕ για τη μετανάστευση και την εγκληματικότητα
Πολλοί προσπαθούν να διαστρεβλώσουν τις θέσεις του ΚΚΕ για το μεταναστευτικό, να τις ταυτίσουν με έναν ανούσιο και ουδέτερο ανθρωπισμό, με τις θέσεις διαφόρων αταξικών «αντιρατσιστικών» κινημάτων για ευνόητους λόγους.
Η θέση του ΚΚΕ είναι ότι οι λαοί πρέπει να παλεύουν στον τόπο τους για να απαλλαγούν από τους ντόπιους και ξένους δυνάστες τους, από τη λιμοκτονία και τους βομβαρδισμούς, συνολικά από το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Αυτή ήταν πάντα η θέση του ΚΚΕ, όταν η Ελλάδα ήταν χώρα εξαγωγής εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών προς τις χώρες της Δ. Ευρώπης. Κατάγγειλε τις ελληνικές κυβερνήσεις και τους εκπροσώπους της άρχουσας τάξης που χαρακτήριζαν ευλογία τη μετανάστευση, όπως κατάγγειλε και την άρχουσα τάξη και τις κυβερνήσεις των χωρών υποδοχής για την υπερεκμετάλλευση και τις συνθήκες δουλειάς και ζωής των Ελλήνων και συνολικά των ξένων εργατών. Την ίδια θέση έχει και τώρα για το νέο κύμα μετανάστευσης Ελλήνων εργαζομένων προς άλλα καπιταλιστικά κράτη.
Ομως, από τη στιγμή που οι μετανάστες και πρόσφυγες εξαναγκάστηκαν να βρεθούν στη χώρα μας, ζουν και δουλεύουν εδώ, το ΚΚΕ πρωτοστατεί στην οργάνωση της αλληλεγγύης, του αγώνα για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που γεννά η μετανάστευση σε ντόπιους και ξένους εργαζόμενους. Παλεύει για να έχουν οι μετανάστες - πρόσφυγες ισότιμα εργατικά - κοινωνικά - δημοκρατικά δικαιώματα με την υπόλοιπη εργατική τάξη και συγχρόνως, με την ένταξή τους στο κίνημα, να διεκδικήσουν από κοινού την ανατροπή την εξουσίας των μονοπωλίων. Παλεύει για να φτάσουν στη χώρα προορισμού τους οι εγκλωβισμένοι του Δουβλίνου ΙΙ και της Σένγκεν.
Το ΚΚΕ είναι κατηγορηματικά αντίθετο στο να μένουν οι μετανάστες και πρόσφυγες σε τρώγλες και θλιβερά καταλύματα, από τα οποία κάποιοι εισοδηματίες θησαυρίζουν, όπως και να παραμένουν άστεγοι, να κοιμούνται στους δρόμους και τις πλατείες. Είναι όμως κατηγορηματικά αντίθετο με τη φυλάκισή τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε συνθήκες ακόμη πιο απαράδεκτες από τις φυλακές, άσχετα με τα όσα φαιδρά λέγονται περί δήθεν φιλοξενίας πολυτελείας στα κέντρα κράτησης που ετοιμάζουν. Εχουμε κάνει σειρά παρεμβάσεων εδώ και χρόνια για το κέντρο της Αθήνας ζητώντας, μεταξύ άλλων, να αξιοποιηθούν δημόσια ή δημοτικά αναξιοποίητα κτίρια για να στεγάσουν αξιοπρεπώς τους μετανάστες που είναι άστεγοι ή ζουν κάτω από απαράδεκτες συνθήκες, τόσο για τους ίδιους όσο και για τους περιοίκους.
Το ΚΚΕ έχει μηδενική ανοχή απέναντι στα εγκληματικά κυκλώματα που δρουν μέσα σε Ελληνες και μετανάστες, στην πορνεία, τα ναρκωτικά, φαινόμενα απόλυτα συμβατά με το καπιταλιστικό σύστημα, που αυξάνονται όσο εντείνεται η κρίση και η σήψη του. Το Κόμμα μας ούτε τη νομιμοποίηση της πορνείας ψήφισε ούτε των ναρκωτικών, όπως έκαναν - λιγότερο ή περισσότερο - όλοι αυτοί οι υποστηρικτές της επιχείρησης «νόμος και τάξη». Ομως, θεωρούμε ιδιαίτερα βρώμικη και επικίνδυνη τη συστηματική προσπάθεια των κομμάτων της συγκυβέρνησης, του ΛΑ.Ο.Σ, των ακροδεξιών εξαπτέρυγών τους, να χρεώσουν αποκλειστικά στους μετανάστες την αύξηση αυτών των φαινομένων, ενώ δεν κάνουν τίποτε για να χτυπήσουν τα οργανωμένα εγκληματικά κυκλώματα, που είναι γνωστά στις κρατικές υπηρεσίες και που εμπλέκουν στη δράση τους εξαθλιωμένα τμήματα της κοινωνίας. Την αστυνομία τη θέλουν για να καταστέλει πρώτ' απ' όλα το εργατικό και λαϊκό κίνημα και όχι για την πρόληψη και καταστολή του κοινού ποινικού εγκλήματος, ειδικά του οργανωμένου.
Για τα άμεσα μέτρα ανακούφισης και την οριστική λύση του μεταναστευτικού ζητήματος
Το ΚΚΕ έχει επεξεργαστεί ένα πλαίσιο αιτημάτων άμεσης ανακούφισης του προβλήματος τόσο για τους παλιούς όσο και τους νέους μετανάστες, με έμφαση στο να δοθούν ταξιδιωτικά έγγραφα στους εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που έχουν εγκλωβιστεί στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα:
-- Να δημιουργηθούν ανθρώπινοι και αξιοπρεπείς ανοιχτοί και δημόσιοι προσωρινοί χώροι υποδοχής και φιλοξενίας μεταναστών - προσφύγων και όχι στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σε αυτά θα παρέχεται ιατροφαρμακευτική φροντίδα, δωρεάν σίτιση και στέγαση, διερμηνεία και νομική αρωγή. Να υπάρξει ειδική μέριμνα από κρατικούς φορείς για ανήλικους πρόσφυγες και μετανάστες, μητέρες και παιδιά, θύματα κυκλωμάτων διακίνησης ανθρώπων.
-- Να δοθεί άσυλο ή προσωρινό ανθρωπιστικό καθεστώς στους πρόσφυγες και όσους προέρχονται από χώρες ιμπεριαλιστικής κατοχής ή εμφυλίων.
-- Να δοθούν ταξιδιωτικά έγγραφα για όσους θέλουν να πάνε σε άλλο κράτος - μέλος της ΕΕ, με ανυπακοή στη Σένγκεν και τον Κανονισμό Δουβλίνο ΙΙ.
-- Να νομιμοποιηθούν οι μετανάστες που ζουν κι εργάζονται στην Ελλάδα και να έχουν πλήρη εργατικά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα.
-- Να σταματήσουν τα νέα μέτρα καταστολής μεταναστών στα σύνορα και η ανάθεση μέρους της φρούρησης των συνόρων στους μηχανισμούς της ΕΕ (FRONTEX, Ευρωπαϊκό Σύστημα Επιτήρησης των Συνόρων).
-- Να σταματήσει η συμμετοχή της Ελλάδας στις ιμπεριαλιστικές αποστολές σε ξένες χώρες.
Ομως, ακόμη και η άμεση και ρεαλιστική θέση για διευκόλυνση της εξόδου τους προς τα κράτη μέλη που επιθυμούν, απαιτεί σύγκρουση με τον Κανονισμό Δουβλίνο ΙΙ της ΕΕ - που ψήφισαν και στήριξαν όλα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου και τώρα ζητούν την τροποποίηση ή κατάργησή του - που προβλέπει ότι αν κάποιος πρόσφυγας έχει κάνει αίτηση ασύλου σε ένα κράτος της ΕΕ και συλληφθεί σε ένα άλλο κράτος, τότε «επιστρέφεται» στο πρώτο κράτος όπου εκκρεμεί η αίτησή του (τον βρίσκουν με τα δακτυλικά αποτυπώματα). Απαιτεί όμως σύγκρουση και με τη Συνθήκη Σένγκεν - την οποία επίσης ψήφισαν ή ανέχτηκαν τα παραπάνω κόμματα - που είναι μία από τις πιο βασικές Συνθήκες της ΕΕ. Η Σένγκεν προβλέπει ότι όποιος μετανάστης συλλαμβάνεται χωρίς χαρτιά και διατάσσεται να εγκαταλείψει τη χώρα, καταχωρείται αυτομάτως στο ηλεκτρονικό σύστημα Σένγκεν ως «ανεπιθύμητος», «επικίνδυνος για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια» αλλοδαπός και δεν μπορεί να ταξιδέψει σε κανένα κράτος της ΕΕ. Γι' αυτό οι περισσότεροι μετανάστες δε θέλουν να καταγραφούν και όχι γιατί είναι όλοι εγκληματίες, όπως λέει η αστική προπαγάνδα.
Το ΚΚΕ λέει στο λαό καθαρά ότι δεν μπορούν να υπάρξουν εύκολες λύσεις στο μεταναστευτικό ζήτημα, χωρίς σύγκρουση με τις πολιτικές του ευρωμονόδρομου, της συμμετοχής της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, σύγκρουση με τον ίδιο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα ζητήματα της οικονομίας.
Επομένως, και από τη σκοπιά των προβλημάτων της μετανάστευσης, η λύση βρίσκεται στην πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ, στην αποδέσμευση από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, με εργατική - λαϊκή εξουσία που θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια, θα απαλλάξει το λαό από το βραχνά του καπιταλισμού που μόνο δεινά προκαλεί στους λαούς όλης της γης, θα σχεδιάσει και εφαρμόσει ένα δρόμο ανάπτυξης με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες του εργαζόμενου λαού.
Δε φτάνει όμως μόνο αυτό. Είναι αναγκαίο οι λαοί που δέχονται την επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού να παλέψουν για να απαλλαγούν οι χώρες τους από το ζυγό των μονοπωλίων, ώστε να μπορούν να μένουν στον τόπο τους και να ευημερούν.
Πρέπει να γίνει μπούμερανγκ για τα κόμματα της συγκυβέρνησης και του κεφαλαίου, για τα κόμματα και τις ομάδες του ταξικού ρατσισμού και εθνικισμού, η σπέκουλα που επιχειρούν πάνω σε υπαρκτά κοινωνικά προβλήματα, προβλήματα που προστίθενται στα τραγικά οικονομικά αδιέξοδα, στα δεινά και την ανασφάλεια που έχουν προκαλέσει στη λαϊκή οικογένεια. Τα ζητήματα της μετανάστευσης, των εκρηκτικών κοινωνικών προβλημάτων του κέντρου της Αθήνας και άλλων πόλεων, να γίνουν ένας ακόμα λόγος για την καταψήφιση τόσο των κομμάτων που τα προκάλεσαν όσων και εκείνων που ποντάρουν σε αυτά, που τα υπερπροβάλλουν και τα απομονώνουν από το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής τους, για να μη φανεί το μίσος και ο ρατσισμός που τρέφουν απέναντι σε όλη την εργατική τάξη, στα φτωχά λαϊκά στρώματα και όχι μόνο τους μετανάστες.

Της
Λίνας ΚΡΟΚΙΔΗ*
* Η Λίνα Κροκίδη είναι υπεύθυνη του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για τις Δημοκρατικές Ελευθερίες, τη Δικαιοσύνηκαι τα Δικαιώματα Μεταναστών

ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ Πανίσχυρο ΚΚΕ για να φοβούνται το λαό


Ομιλητής ο Θ. Παφίλης, υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας του Κόμματος
Από τη συγκέντρωση χτες το απόγευμα στην Αλεξανδρούπολη
Σε συγκέντρωση στο κέντρο της Αλεξανδρούπολης μίλησε χτες το απόγευμα ο Θανάσης Παφίλης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του Κόμματος. Στην ομιλία του σημείωσε μεταξύ άλλων:«Τη Δευτέρα των εκλογών ο λαός να κάνει ένα βήμα μπροστά, να σηκώσει κεφάλι, να δημιουργηθεί μια αισιοδοξία, για να μπορέσει το εργατικό και το λαϊκό κίνημα να ξεσηκωθεί. Να υπάρξει, δηλαδή, μια ανάταση του λαϊκού κινήματος για να αποτρέψει νέα μέτρα. Και θα σας το πούμε ευθέως: Εμείς δεν έχουμε αυταπάτη ότι μπορούμε να επιστρέψουμε σε παλιές κατακτήσεις, και το λέμε και στο λαό. Αυτό που ζήσαμε παλιά, όταν ο καπιταλισμός έκανε ορισμένες παραχωρήσεις, τέλειωσε. Τις πήρε όλες πίσω. Δεν μπορεί να κάνει παραχωρήσεις. Είναι τόσο λυσσαλέος ο ανταγωνισμός, έχει τόσο ξεπεράσει τα όρια, που πλέον πρέπει να πατήσει σε αίμα και κόκαλα, για να μπορέσει να ξεπεράσει την κρίση και αυτό θα είναι προσωρινό.
Αυτό που μπορούμε να πούμε, όμως, είναι ότι υπάρχουν δύο τρόποι για να μην τα περάσουν εύκολα τα μέτρα ή να σταματήσουν εδώ: Αν ξεσηκωθεί ένα κίνημα πολύ ισχυρό και σωστά προσανατολισμένο και αν φοβηθούν. Το να φοβηθούν σημαίνει ένα ΚΚΕ πολύ δυνατό. Δε φοβούνται τίποτε άλλο. Τα 'χουν στο χέρι τα άλλα. Δεν κινδυνεύουν από τους άλλους και το γνωρίζουν. Γιατί οι άλλοι δεν αμφισβητούν την εξουσία τους. Καλύτερη διαχείριση θέλουν να κάνουν».
Κοροϊδία η «κυβέρνηση της αριστεράς»
Για την «κυβέρνηση της αριστεράς» που προπαγανδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ ο ομιλητής τόνισε: «Καταρχήν, δεν πρέπει να κοροϊδεύεις τον κόσμο. Οταν βγαίνεις και κάνεις πρόταση να κάνουμε κυβέρνηση και προγραμματικά δε συμφωνείς, έχεις χάος. Ολο τον καιρό πολεμάς ο ένας εναντίον του άλλου, και έρχεσαι προεκλογικά και λες να κάνουμε κυβέρνηση της αριστεράς, δε λες την αλήθεια στον κόσμο.
Αλλά ας πάρουμε και το ακραίο σενάριο ότι την άλλη μέρα γίνεται κυβέρνηση της αριστεράς. Καταρχήν θα είναι γύφτικο παζάρι. Δε θα μπορούμε να συμφωνήσουμε σε τίποτα. Παράδειγμα: Να καταργηθεί το μνημόνιο. Το μνημόνιο μπορείς να το καταργήσεις με μια πολιτική απόφαση. Οχι, λένε, θα πάμε να το διαπραγματευτούμε στην ΕΕ. Η ΕΕ, όμως, θα πει όχι και θα σου πει ότι δεν παίρνεις φράγκο και να φύγεις. Εμείς λέμε να φύγουμε από την ΕΕ. Εκείνοι τι λένε; Οχι, μέσα στην ΕΕ και να δημιουργήσουμε συσχετισμούς. Τι συσχετισμούς να δημιουργήσουμε μέσα στην ΕΕ των μονοπωλίων;
Δεύτερη πλευρά: Χρέος. Εμείς λέμε: Δεν το αναγνωρίζουμε και λέμε μονομερής διαγραφή του χρέους. Αυτοί λένε: Οχι, να το χωρίσουμε σε "καλό" και σε "κακό", να φτιάξουμε και μια επιτροπή που δεν πρόκειται να βρει άκρη. Ποιο είναι το "καλό" και το "κακό"; Χρωστάει ο ελληνικός λαός τίποτα; Ολο αυτό το χρέος από πού δημιουργήθηκε; Από μισθούς και συντάξεις; Ολοι οι μεγαλοεπιχειρηματίες εδώ, πώς κάνουν τις επενδύσεις; Με 65 και 70% επιδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό. Να πού πήγαν τα λεφτά. Τα παίρνουν και τα δίνουν σ' αυτούς. Να πώς έγινε το χρέος.
Τρίτο: Κυβέρνηση, αλλά πάνω σε ποια βάση; Σας λέω ότι παίρνουμε απόφαση για αυξήσεις στους μισθούς στα 1.400 ευρώ. Θα το εφαρμόσουν οι εφοπλιστές και οι επιχειρηματίες; Οχι. Θα ξεσηκώσουν μάλιστα και τις διαδηλώσεις της κατσαρόλας. Πού θα τα βρεις τα λεφτά με αυτήν την κυβέρνηση; Χωρίς να έχεις την οικονομική εξουσία, πώς μπορείς να ασκήσεις φιλολαϊκή πολιτική; Δε γίνεται. Αρα, χρειάζεται σύγκρουση με την ΕΕ, αποδέσμευση. Χρειάζεται εξουσία - τα μέσα παραγωγής στα χέρια του λαού - και φυσικά θα διαγράψεις και το χρέος μονομερώς».
Λυσσαλέοι ανταγωνισμοί στην περιοχή
Σε άλλο σημείο ο Θ. Παφίλης τόνισε: «Η κατάσταση στην περιοχή είναι επικίνδυνη. Οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων είναι οξύτατοι και η κρίση τούς οξύνει περισσότερο. Ηδη προετοιμάζεται πόλεμος, Συρία - Ιράν. Αυτό θα λειτουργήσει τόμπολα στην περιοχή. Θα εμπλακούν και περιφερειακές δυνάμεις που διεκδικούν ρόλο στην περιοχή, γιατί εδώ υπάρχουν ενέργεια, πλουτοπαραγωγικές πηγές, εμπορικοί δρόμοι. Είναι απ' τις στρατηγικότερες περιοχές του κόσμου. Και αυτό θα έχει αποτέλεσμα ακόμη και εμπλοκή της Ελλάδας σε έναν τέτοιο πόλεμο.
Για ποιο πράγμα όμως; Αν είναι να υπερασπίσουμε τα σύνορά μας, βεβαίως. Αλλά θα εμπλακούμε σε έναν πόλεμο όπως είχαμε εμπλακεί σε Λιβύη, Αφγανιστάν, Γιουγκοσλαβία, Ιράκ; Θα συμμετάσχουμε σε έναν πόλεμο στην περιοχή για ποιο λόγο; Για να πάρουν οι Αμερικάνοι από τους Αραβες τα πετρέλαια; 'Η για να έχουν άλλες εταιρείες κέρδη στην περιοχή; Εμείς λέμε όχι. Ομως, είναι επικίνδυνη η κατάσταση και αν δεν ξεσηκωθούν οι λαοί θα έχουμε γενικευμένες συρράξεις».

Περιοδεία στο Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης
Από τη συνάντηση με το σωματείο των εργαζομένων στο νοσοκομείο
Στο Γενικό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης περιόδευσε χτες το πρωί ο Θανάσης Παφίλης, όπου συναντήθηκε με το Σωματείο και τη Διοίκηση, ενώ μίλησε και σε συγκέντρωση των εργαζομένων. Το νοσοκομείο αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα. Παρά το γεγονός ότι είναι απ' τα πλέον σύγχρονα, οι πολιτικές των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ - ΝΔ το έχουν κυριολεκτικά στραγγαλίσει. Ενδεικτική είναι η έλλειψη προσωπικού, αφού σήμερα στο νοσοκομείο εργάζεται μόλις το 40% του προσωπικού που είναι αναγκαίο για τη σωστή λειτουργία του.Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι κάνουν λόγο για εξουθένωση του προσωπικού. Καταγγέλλουν ότι οι δυσκολίες είναι τόσο μεγάλες, που σε σύντομο διάστημα δε θα μπορούν να καλύψουν ούτε καν τις βασικές ανάγκες περίθαλψης και νοσηλείας. Ηδη λένε πως η ποιότητα νοσηλευτικών υπηρεσιών είναι πολύ κατώτερη από αυτή που θα έπρεπε, εξαιτίας της έλλειψης προσωπικού, ενώ κάνουν και υπερωρίες που δεν τις πληρώνονται. Χρειάζεται, τόνισαν, τουλάχιστον διπλάσιο προσωπικό. Η επιχορήγηση του νοσοκομείου από την κυβέρνηση «κουρεύτηκε» κατά 6,6 εκατ. ευρώ (από 9,3 εκατ. ευρώ, τελικά πήρε μόλις 2,7 εκατομμύρια). Οπως έλεγαν οι εργαζόμενοι στον Θ. Παφίλη, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μην υπάρχουν λεφτά ούτε καν για την απαραίτητη θέρμανση στους νοσηλευόμενους.

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω


Η εναλλακτική λύση, ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, η σοσιαλιστική προοπτική είναι όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία και αντικειμενικά ώριμη. Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης δεν μπορεί να δώσει τίποτα πια το θετικό για τους λαούς, παρά μόνο πείνα, ανεργία, φτώχεια, δυστυχία, μπόλικη καταστολή και πολέμους
Η ΕΕ κλυδωνίζεται στη δίνη της κρίσης, ο καπιταλιστικός κόσμος γενικότερα αγκομαχάει να ξεφύγει από τη μέγκενη της κρίσης και τις αντιφάσεις του και μπροστά στο φάσμα μιας νέας κρίσης γίνεται όλο και πιο επιθετικός, όλο και πιο αντιδραστικός και ταυτόχρονα πιο ανήσυχα τα επιτελεία του για το ενδεχόμενο λαϊκών εξεγέρσεων. Αυτό το συμπέρασμα αναδείχνεται ακόμα και από τις αναλύσεις σοβαρών αστών ερευνητών και αναλυτών.
Η εναλλακτική λύση, ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, η σοσιαλιστική προοπτική είναι όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία και αντικειμενικά ώριμη. Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης δεν μπορεί να δώσει τίποτα πια το θετικό για τους λαούς, παρά μόνο πείνα, ανεργία, φτώχεια, δυστυχία, μπόλικη καταστολή και πολέμους.
Είναι λογικό μέσα σε αυτές τις συνθήκες και με δεδομένο το σημερινό συσχετισμό δύναμης και την ιδεολογική κυριαρχία της αστικής τάξης να μην είναι άμεσα ορατή αυτή η προοπτική σε πλατιές εργατικές και λαϊκές μάζες. Ταυτόχρονα, είναι μεγάλη η πίεση για αλλαγές, καθώς μεγαλώνει η ανασφάλειά τους για το μέλλον και δεν μπορούν να ζήσουν όπως πριν.
Στις συνθήκες της Ελλάδας η κατάσταση στη συγκεκριμένη συγκυρία γίνεται ακόμα πιο σύνθετη γιατί το κλασικό δικομματικό σύστημα της άρχουσας τάξης βρίσκεται σε αποδιοργάνωση, πράγμα που απελευθερώνει μεγάλο τμήμα του λαού που ήταν στην επιρροή του.
Κατά βάση αυτές οι λαϊκές δυνάμεις έχουν διαπαιδαγωγηθεί με τη λογική του μονόδρομου της ΕΕ και της απόρριψης άλλης εναλλακτικής λύσης ή στην καλύτερη περίπτωση της αποδοχής της ως μιας μακρινής προοπτικής. Εχουν επίσης διαπαιδαγωγηθεί με τη λογική του μικρότερου κάθε φορά κακού.
Αυτές οι απόψεις είναι σήμερα ένα σοβαρότατο εμπόδιο στη φάση αυτή να δουν, να συνειδητοποιήσουν και να αποδεχθούν ότι δεν μπορούν πλέον να ελπίζουν στη βελτίωση της ζωής τους στις συνθήκες του καπιταλισμού και της ΕΕ. Ενα τμήμα που διαθέτει ορισμένη πείρα ταξικών αγώνων κάνει πιο εύκολα το βήμα του απεγκλωβισμού από όλο αυτό το πλέγμα των δεσμεύσεων.
Γενικά το μεγαλύτερο βρίσκεται σε φάση αναζήτησης. Πρόκειται καταρχήν για θετική εξέλιξη.
Είναι ταυτόχρονα ευάλωτο στη λογική που έχει ιδεολογικά διαμορφωθεί, του μονόδρομου, του μικρότερου κακού, της αναζήτησης λύσεων μέσα στα όρια αυτά, στα όρια του συστήματος.
Είναι ακριβώς εκείνο το τμήμα με το οποίο παίζουν οι λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις με ηγεμονική δύναμη το ΣΥΡΙΖΑ.
Το σύστημα, η άρχουσα τάξη, η ΕΕ, έχει κάθε λόγο να εγκλωβίσει αυτά τα τμήματα σε σχήματα λίγο - πολύ προσωρινά ή ελεγχόμενα, φτάνει να μην περάσουν απέναντι, στο ΚΚΕ, σε γραμμή ταξικής πάλης, έως ότου αναδιοργανώσει τον πολιτικό της μηχανισμό στο βαθμό και όταν μπορέσει. Δε διστάζει να ενισχυθούν ακόμα και δυνάμεις σαν τη «Χρυσή Αυγή».
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η άρχουσα τάξη είναι φυσικό να συγκεντρώνει τα κύρια πυρά της ακόμα πιο συντονισμένα και πιο επιθετικά στο ΚΚΕ και στην πολιτική του. Ζούμε πολύ καθαρά αυτή την περίοδο την πιο συντονισμένη και οργανωμένη επίθεση των τελευταίων χρόνων μετά την κρίση '90 - '91.
Η κατηγορηματική άρνηση του Κόμματος να συμπλεύσει σε ενιαίο συνασπισμό με τις αντιμνημονιακές δυνάμεις συγκεντρώνει την κύρια προσοχή και αποτελεί αιχμή της επίθεσης.
Σε αυτή την επίθεση οικοδομεί ταυτόχρονα και δεσμούς συμμαχίας με τις λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις.
Από τη μια μεριά τα επιτελεία της αστικής τάξης παρουσιάζουν το ΚΚΕ και την πολιτική του ως επικίνδυνη, ανεφάρμοστη, καταστροφική (κλείνει επιχειρήσεις, κ.λπ.) και από την άλλη μεριά ως ένα Κόμμα απομονωμένο που αρνείται τις συμμαχίες.
Σε αυτή την κατεύθυνση της επίθεσης υπάρχει κοινό συμφέρον.
Αυτή τη συγκυρία αξιοποιεί ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ για να ικανοποιήσει μια από τις κρυφές του επιθυμίες. Να πάρει τη ρεβάνς του 1968 και να ξεπεράσει το κόμπλεξ των αλλεπάλληλων ηττών και απογοητεύσεων. Πιστεύει ότι με αυτό τον τρόπο θα γίνει πιο αξιόπιστος συνομιλητής της σοσιαλδημοκρατίας ή του παράγοντα αναγέννησής της.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες μερικοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι που εκτιμούν το Κόμμα, άλλοι που προσεγγίζουν το Κόμμα, δεν μπορούν να δουν σε βάθος τις εξελίξεις και δυσκολεύονται να δουν την ουσία της πολιτικής και τις θέσεις του Κόμματος.
Θα προτιμούσαν, για να είμαστε ακριβείς, να έμπαινε το Κόμμα σε αυτή τη συζήτηση με τις αντιμνημονιακές και τις λεγόμενες αριστερές δυνάμεις με το επιχείρημα ότι θα δημιουργούνταν κλίμα αισιοδοξίας, ανάτασης και δυνατότητα να αποσπάσουν μια πλειοψηφία που θα μπορούσε αυτή να πάρει ορισμένα μέτρα ανακούφισης του λαού.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πλάνη από μια τέτοια άποψη και στάση.
Ας δεχθούμε καταρχήν ως ορθή την άποψη αυτή. Από πού προκύπτει ότι θα είχαμε ενθουσιασμό και ανάταση; Το αντίθετο ακριβώς θα συνέβαινε. Το πιο πρωτοπόρο και μαχητικό τμήμα του Κόμματος και του εργατικού κινήματος με καμιά είδους πειθαρχία δε θα δεχόταν μια τέτοια στάση. Θα θεωρούσε αυτή την επιλογή προδοσία και με το δίκιο του. Θα ήταν πράξη αυτοκτονίας για το Κόμμα και δώρο ανέλπιστο για τον αντίπαλο.
Θα ήταν πράξη προδοσίας γιατί θα αποκηρύχναμε στην ουσία ό,τι μέχρι τώρα κάναμε. Θα ήταν προσχώρηση και δικαίωση χρεοκοπημένων θέσεων και πρακτικών.
Γιατί αυτό θα σήμαινε συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ. Αναγνώριση των θέσεών του για την ΕΕ, για την κρίση, για το σχέδιο Ανάν, για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, για το σοσιαλισμό και τόσα άλλα ως σωστές και τις επιλογές του ΚΚΕ λαθεμένες ή προβληματικές. Θα σήμαινε άφεση αμαρτιών, δικαίωση της πρακτικής του να συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ στο μαζικό κίνημα και να καταγγέλλει το ΠΑΜΕ σαν διασπαστή του συνδικαλιστικού κινήματος, τους κουκουλοφόρους μέρος του κινήματος και πολλές άλλες αμαρτίες.
Ποιος τίμιος αγωνιστής του ΚΚΕ θα μπορούσε να στρατευτεί με αυτή την τυχοδιωκτική τακτική με όφελος μερικές χιλιάδες ψήφων;
Με το δίκιο τους θα περνούσαν από «έκτακτο στρατοδικείο» μια τέτοια ηγεσία.
Δεν είναι μόνο η σύγχυση και διάλυση που θα προκαλούνταν από ένα λάθος ασυγχώρητο.
Θα ήταν προδοσία της πάλης για το σοσιαλισμό. Θα ήταν εγκατάλειψη της πάλης για άλλη εναλλακτική λύση σε μια περίοδο που το θέμα έχει τεθεί επί τάπητος ως η μοναδική προοπτική.
Το επιχείρημα ότι ο καθένας θα κρατάει τις θέσεις του και τη στρατηγική του είναι αστείο. Οπως επίσης είναι αστείο το επιχείρημα ότι θα επιδράσουμε με τις δικές μας θέσεις.
Εχουμε πικρή πείρα από το 1989, όπου χρειάστηκε σκληρός αγώνας για να μη διαλυθούμε στον ενιαίο τότε ΣΥΝ. Εχουμε την πείρα των κεντροαριστερών κυβερνήσεων σε Γαλλία, Ιταλία και χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Θα ήταν εγκατάλειψη του αγώνα σε μια κρίσιμη πολιτική περίοδο, όπου μεγάλες μάζες αναζητούν εναλλακτική προοπτική, όπου γίνονται διεργασίες και απαιτείται υπομονετική δουλειά για να απεγκλωβιστούν από τις αντιλήψεις του μονόδρομου και του μικρότερου κακού.
Θα προκαλούσαμε τεράστια ζημιά στο επαναστατικό κίνημα και την προοπτική του.
Είναι ευτύχημα που το κίνημα στην Ελλάδα έχει για οδηγό και καθοδηγητή του ένα τέτοιο Κόμμα σαν το ΚΚΕ. Ενα Κόμμα διδαγμένο από την ιστορία του, έμπειρο και γερά εξοπλισμένο με την επιστήμη και την τέχνη της ταξικής πάλης.
Τα μέλη του Κόμματος, οι οπαδοί του, οι φίλοι του πρέπει να είναι περήφανοι. Περήφανοι για το Κόμμα τους, την Κεντρική του Επιτροπή, την ηγεσία του.
Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω ό,τι και να γίνει. Το δρόμο τον χαράξαμε με πολύ κόπο και συλλογικά και δεν πρόκειται ποτέ να εγκαταλείψουμε με όποιο τίμημα.
Ας εξετάσουμε όμως και ένα δεύτερο ζήτημα. Τι θα συνέβαινε αν ανοίγαμε την πόρτα στη συζήτηση με τον ΣΥΡΙΖΑ και τις αντιμνημονιακές δυνάμεις για μια εκλογική συνεργασία.
Ποιος αμφιβάλλει ότι θα είχαμε ως συνομιλητές τον Καμμένο, τον Κοτσακά και άλλα πρωτοπαλίκαρα του Τσοχατζόπουλου, τον Δημαρά και πολλούς ακόμα προστάτες του λαού χάριν του μνημονίου; Ολη η «πλατεία» Συντάγματος στο προσκήνιο.
Με όλους αυτούς και πολλούς άλλους ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ανοίξει συζήτηση. Δεν τα βρήκαν στη μοιρασιά.
Ο κατήφορος αν γίνει το πρώτο βήμα δεν έχει σταματημό. Ρεζίλι των σκυλιών.
Ας προχωρήσουμε ακόμα παραπέρα. Τι θα γινόταν αν ένας τέτοιος συνασπισμός αποσπούσε μια πλειοψηφία, πράγμα απίθανο, αλλά ας το δεχθούμε χάριν της συζήτησης.
Την άλλη μέρα έπρεπε να αντιμετωπίσει όχι πέντε - δέκα προβλήματα αλλά το σύνολο των προβλημάτων μιας χώρας σε βαθιά κρίση, μέλους της ΕΕ.
Την άλλη μέρα των εκλογών στην Ελλάδα θα είναι η τρόικα και θα απαιτήσει την τήρηση των συμφωνιών. Ο ΣΥΡΙΖΑ απαντάει ότι θα ζητήσουμε άλλους, πιο ανώτερους διαπραγματευτές.
Εμείς τι θα λέγαμε;
Οι τράπεζες πρέπει να εξασφαλίσουν τη συνέχεια της λειτουργίας τους και επανακεφαλαιοποίησή τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει να τις κρατικοποιήσουμε, αλλά αυτό όμως προϋποθέτει έγκριση της ΕΕ.
Εμείς τι θα κάναμε, θα τρέχουμε με τον Τσίπρα στις Βρυξέλλες να πάρουμε άδεια;
Την άλλη μέρα οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι, οι μεγαλοξενοδόχοι, οι μεγαλοκατασκευαστές θα απαιτούν επιταχύνσεις των μέτρων για την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων και πολλά άλλα.
Τι θα κάνουμε; Θα συζητάμε μαζί τους όπως κάνει ο Βασιλόπουλος του ΣΥΝ προεκλογικά πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι;
Θα προσπαθούμε να πείσουμε τους καπιταλιστές να σκεφθούν τους άνεργους και να κάνουν επενδύσεις, να γίνουν φιλεργατικοί;
Οι εφοπλιστές δε θα δρομολογήσουν τα πλοία τους για τα νησιά αν δεν έχουν στήριξη και προνόμια. Τι θα κάνουμε;
Τι θα γίνει με τα νοσοκομεία που δεν μπορούν να λειτουργήσουν;
Είναι μακρύς ο κατάλογος των προβλημάτων. Δεν είναι ούτε πέντε ούτε δέκα. Είναι η ζωή και το μέλλον του λαού.
Δεν υπάρχουν λύσεις προς όφελος του λαού αν δεν ανοίξει πόλεμος με τους καπιταλιστές και την ΕΕ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλες αντιμνημονιακές δυνάμεις δεν έχουν τέτοιο προσανατολισμό, πολιτική θέληση και πρόγραμμα.
Απλώς ψαρεύουν στα θολά νερά και διεκδικούν μια καλύτερη θέση στο μελλοντικό σύστημα διακυβέρνησης.
Τίποτα παραπάνω. Εξαπατούν συνειδητά το λαό.
Ε! θα ήταν ντροπή και εσχάτη προδοσία για το ΚΚΕ να συμπορευτεί με όλες αυτές τις δυνάμεις.
Μπορεί, όμως, στη φάση αυτή αρκετοί τίμιοι άνθρωποι να μη μας καταλάβουν. Θα μας καταλάβουν αύριο. Οπως μας καταλαβαίνουν σήμερα για τη θέση μας απέναντι στην ΕΕ.
Μπορεί να μην είναι σήμερα ορατή η προοπτική του άλλου δρόμου, της εργατικής - λαϊκής εξουσίας. Θα γίνει αύριο. Μπορεί στις εκλογές να μην ψηφίσουν όλοι όσοι θα μπορούσαν. Ακόμα μπορεί και ορισμένοι να παρασυρθούν και να μην ξαναψηφίσουν. Θα τους βρούμε αύριο εκεί που θα τρώει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι, στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στις ουρές των ανέργων. Θα τους χάσουμε όμως οριστικά αν το ΚΚΕ γίνει το ίδιο σαν τα άλλα κόμματα.
Αλλά είπαμε, έχουν γνώση οι φύλακες.
Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Το ΚΚΕ έχει εμπιστοσύνη στα μέλη του, στον κόσμο του, στην εργατική τάξη.
Θα το υπερασπίσουν με κάθε τρόπο, με όλες τους τις δυνάμεις.

Του
Δημήτρη ΓΟΝΤΙΚΑ
Μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
 
 
 πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ