ΤΑΞΙΚΑ ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ

ΤΑΞΙΚΑ ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΜΕ ΟΡΑΜΑ ΤΗΝ ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ
"AMAT VICTORIA CURAM"="H ΝΙΚΗ ΑΠΑΙΤΕΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ"
για επικοινωνία και για τις αναρτήσεις,
τις σκέψεις και τις γνώμες σας,στο: predatorus_preda@easy.com

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ «Ολοκληρωμένο πακέτο» εμπαιγμού του λαού



Γρηγοριάδης Κώστας
Η συμφωνία των εταίρων της συγκυβέρνησης για την επιβολή των εξοντωτικών μέτρων ύψους 13,5 δισ. ευρώ, κατά τη διάρκεια της τελευταίας σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών, συνοδεύτηκε από μια καταιγιστική προπαγάνδα των αστικών επιτελείων, με στόχο τον αποπροσανατολισμό και τελικά την ενσωμάτωση των λαϊκών αντιδράσεων.
Σ' αυτή την επιχείρηση εξαπάτησης του λαού, οι κυβερνητικοί εταίροι επιστράτευσαν τον όρο «ολοκληρωμένο πακέτο», το οποίο, όπως διακήρυξαν, θα «διαπραγματευτούν» με τους εταίρους και τους δανειστές, ώστε, εκτός από τα μέτρα, να περιλαμβάνει τη διετή επιμήκυνση του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής μέχρι το 2016, το λεγόμενο «κοινωνικό και αναπτυξιακό πακέτο», την κάλυψη του «χρηματοδοτικού κενού», τη «ρήτρα αντικατάστασης» και την παραπέρα «μείωση του κρατικού χρέους».
Ο λαός πρέπει να τους επιστρέψει την κοροϊδία και την πρόκληση για να σωθεί. Ενα προς ένα τα στοιχεία που συνθέτουν το λεγόμενο «ολοκληρωμένο πακέτο» είναι για την πλουτοκρατία και όχι για το λαό. Για λογαριασμό της διαπραγματεύεται η συγκυβέρνηση και γι' αυτήν διεκδικεί:
1. Διετή επιμήκυνση του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής ως το 2016: Οσο και αν επιχειρείται από την κυβερνητική προπαγάνδα να εμφανιστεί σαν μέσο για «ηπιότερη προσαρμογή», στην πραγματικότητα θα παίξει το ρόλο της «γέφυρας» για τα επόμενα βάρβαρα μέτρα. Για να δοθεί οποιαδήποτε μορφή «επιμήκυνσης» από την τρόικα, η συγκυβέρνηση έχει δεσμευτεί ότι θα εφαρμόσει μέχρι κεραίας τα μέτρα των 13,6 δισ. ευρώ της διετίας 2013-2014. Επιπλέον, αν δοθεί στην Ελλάδα διετής παράταση, θα προκύψει πρόσθετο «δημοσιονομικό κενό» για την περίοδο 2015-2016, από 15 μέχρι 25 δισ. ευρώ, αφού θα έχουν δοθεί όλες οι δόσεις του δανείου της τρόικας, οι οποίες λήγουν το 2014. Το «χρηματοδοτικό κενό» αφορά στην εξεύρεση κεφαλαίων για την αποπληρωμή των διεθνών τοκογλύφων που κατέχουν κρατικά ομόλογα. Για να καλυφθεί, πρέπει η κυβέρνηση ή να επιβάλει απευθείας νέες άγριες περικοπές ή να συνάψει νέα δανειακή συμφωνία και νέο βάρβαρο μνημόνιο με την τρόικα. Μάλιστα, τρόικα και συγκυβέρνηση έχουν ήδη συζητήσει το ενδεχόμενο να προστεθούν από σήμερα νέα μέτρα για τη διετία 2015-2016, με τον τίτλο «απροσδιόριστα»!
2. Ρήτρα αντικατάστασης ή επίτευξης στόχων: Η πρόταση έγινε αρχικά από τη ΔΗΜΑΡ και έσπευσαν να την υιοθετήσουν οι ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Βάσει της ρήτρας, αν «επιτευχθούν» οι στόχοι του δημοσιονομικού προγράμματος από «έσοδα» που θα προκύπτουν στην εξέλιξή του, η συγκυβέρνηση θα έχει τη δυνατότητα να μην εφαρμόζει κάποιες από τις περικοπές του πακέτου. Πρόκειται για ένα πρώτου μεγέθους «πυροτέχνημα», που ήρθε να αντικαταστήσει τα περιβόητα «ισοδύναμα μέτρα» και έχει στόχο την εξαπάτηση των λαϊκών στρωμάτων. Πρώτον, τα μέτρα που θα ψηφιστούν τον επόμενο μήνα στη Βουλή, ύψους 13,5 δισ. ευρώ, θα επιβάλουν μόνιμου χαρακτήρα περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα και δεν είναι προσωρινά. Δεύτερον, ο κύριος όγκος των περικοπών περίπου 8 δισ. ευρώ θα γίνουν το 2013, δηλαδή τον πρώτο χρόνο του προγράμματος. Τρίτον, με δεδομένο ότι η ελληνική καπιταλιστική οικονομία (με βάση τις εκθέσεις όλων των ιμπεριαλιστικών κέντρων και αγορών) θα βυθιστεί το 2013 ακόμα περισσότερο, με ρυθμούς συρρίκνωσης τουλάχιστον 7%, είναι δεδομένο ότι όχι μόνο θα εφαρμοστούν τα μέτρα στο σύνολό τους, αλλά θα επιβληθούν και νέα για να καλύψουν τις «αστοχίες» του προϋπολογισμού και του δημοσιονομικού προγράμματος!
3. Συμφωνία της τρόικας για «αλλαγή του μείγματος» των μέτρων: Πρόκειται για ένα ακόμα αισχρό παιχνίδι που παίζουν συγκυβέρνηση και τρόικα στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων. Σύμφωνα με τη συγκυβέρνηση, το πακέτο πλέον περιλαμβάνει 10,6 δισ. περικοπές δαπανών και 3 δισ. ευρώ από φορολογικά έσοδα, αντί του αρχικού σεναρίου για 11,6 δισ. ευρώ περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα και κοινωνικές υπηρεσίες και 2 δισ. από φόρους. Είτε με το ένα «μείγμα», είτε με το άλλο, το μάρμαρο θα το πληρώσουν και πάλι τα λαϊκά στρώματα, αφού μισθοί και συντάξεις θα λεηλατηθούν και ταυτόχρονα θα κληθούν να πληρώσουν χαράτσια, περισσότερους άμεσους και έμμεσους φόρους.
4. Νέα αναδιάρθρωση του χρέους: Η συζήτηση που έχει ανοίξει για νέο «κούρεμα» αντανακλά τους έντονους ανταγωνισμούς μεταξύ των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών της Ευρωζώνης, αλλά και ανάμεσα στην ΕΕ και τις ΗΠΑ, για το σχέδιο που θα διατηρήσει την Ελλάδα σε καθεστώς ελεγχόμενης χρεοκοπίας και για τον επιμερισμό της ζημιάς από την αναπόφευκτη καταστροφή κεφαλαίου. Το νέο «κούρεμα» των κρατικών ομολόγων θα βασιστεί σε έκθεση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους που ήδη καταρτίζει το ΔΝΤ. Το Ταμείο έχει ταχτεί υπέρ της νέας αναδιάρθρωσης, την οποία προς το παρόν δεν επιθυμούν οι Ευρωπαίοι εταίροι. Αν τελικά επιλεγεί το νέο «κούρεμα», όπως έγινε και με το προηγούμενο, θα συνοδευτεί από καινούριο μνημόνιο, άρα και νέα μέτρα. Οσο για την κυβερνητική προπαγάνδα ότι θα οδηγήσει σε περαιτέρω μείωση του κρατικού χρέους, τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι στο δεύτερο τρίμηνο του 2012 το δημόσιο χρέος, σε σχέση με το πρώτο τρίμηνο, αυξήθηκε κατά 23 δισ. ευρώ και έφτασε συνολικά τα 303 δισ. ευρώ, ενώ είχε μεσολαβήσει και το «κούρεμα» του περασμένου Φλεβάρη!
5. Αμεση εκταμίευση της δόσης των 31,5 δισ. ευρώ για να «ανασάνει η αγορά»: Από τη δόση των 31 δισ., όποτε κι αν εκταμιευθεί, τα 25 δισ. ευρώ θα καταλήξουν απευθείας στα θησαυροφυλάκια των τραπεζιτών για την «ανακεφαλαιοποίηση» των ελληνικών τραπεζικών ομίλων και τα υπόλοιπα 6,5 δισ. ευρώ θα πάνε για αποπληρωμή των ληστρικών τοκοχρεολυσίων προς τους πιστωτές και την ενίσχυση άλλων τμημάτων του κεφαλαίου. Ούτε ένα ευρώ από τη συγκεκριμένη δόση δε θα δοθεί για μισθούς και συντάξεις, για τη στήριξη αυτοαπασχολούμενων και αγροτών, για την κάλυψη αναγκών στην Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια. Αντίθετα, η αποπληρωμή της συγκεκριμένης δόσης, όπως και του συνόλου των δανείων της τρόικας, θα φορτωθεί στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων.
6. «Κοινωνικό πακέτο» για τις πλέον ευπαθείς ομάδες: Αφού πρώτα αποφάσισαν την περικοπή κοινωνικών επιδομάτων, των δώρων συνταξιούχων και δημοσίων υπαλλήλων, έκοψαν ακόμα και το ΕΚΑΣ για χιλιάδες φτωχούς συνταξιούχους και με την πολιτική τους στέλνουν πάνω από 1.000 ανθρώπους κάθε μέρα στην ανεργία, οι κυβερνώντες προκλητικά κάνουν λόγο για «κοινωνικά πακέτα»! Αλλά ακόμα και αυτά, όπως τα έχει περιγράψει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αφορούν την αξιοποίηση των πόρων του ΕΣΠΑ για την υλοποίηση προγραμμάτων επανακατάρτισης και «επιδοτούμενης εργασίας» των ανέργων, για την παροχή ακόμα φθηνότερων εργατικών χεριών στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Θα είναι παράλληλα ένα «πακέτο» αντιμετώπισης της πιο ακραίας μορφής φτώχειας και εξαθλίωσης, με την παροχή συσσιτίων, εθελοντικών υπηρεσιών Υγείας κ.ά., με στόχο να εμποδιστούν οι κοινωνικές εκρήξεις, να διασφαλιστεί η υποταγή του λαού και να αποτραπεί η ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών συνειδήσεων.
7. Αναπτυξιακές πολιτικές για να τονωθεί η πραγματική οικονομία: Η «ανάπτυξη», που ευαγγελίζονται οι ηγεσίες των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, θα στηριχθεί στην παραπέρα ενίσχυση με ζεστό χρήμα και φοροαπαλλαγές των επιχειρηματικών ομίλων και στην παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Η συγκυβέρνηση προωθεί νέες διαρθρωτικές ανατροπές στο όνομα της ανάπτυξης και της «ανταγωνιστικότητας», με στόχο την πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων στον ιδιωτικό τομέα, με εργάσιμη μέρα των 13 ωρών και μισθούς πείνας των 400 και 500 ευρώ, δραστική μείωση των αποζημίωσεων απόλυσης κ.ά. προκειμένου να διασφαλίσει την ταχύτερη ανάκαμψη της κερδοφορίας των μονοπωλίων. Μέσα στο 2012 και πάλι στο όνομα της ανάπτυξης, η κυβέρνηση θα χορηγήσει μέσω του κρατικού προϋπολογισμού 31,1 δισ. ευρώ για να καλυφθεί η ζημιά των ελληνικών τραπεζών από το «κούρεμα» μέρους του κρατικού χρέους, ώστε - όπως ισχυρίζεται - να «αποκατασταθεί η ρευστότητα στην αγορά» και 7,7 δισ. ευρώ για να χρηματοδοτηθούν μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι μέσα από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων. Παράλληλα, μέσω του προγράμματος «αποκρατικοποιήσεων», η συγκυβέρνηση ετοιμάζεται να εκχωρήσει ολοκληρωτικά στους μονοπωλιακούς ομίλους στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις στον κλάδο της ενέργειας (ΔΕΗ - ΔΕΠΑ - ΔΕΣΦΑ - ΕΛΠΕ), της ύδρευσης (ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ), βασικές υποδομές (αεροδρόμια, λιμάνια, οδικούς άξονες), δημόσιες εκτάσεις γης, ακόμα και τα χρυσοφόρα κομμάτια του φυσικού πλούτου της χώρας.
***
Γίνεται αντιληπτό ότι όποιο μείγμα διαχείρισης της κρίσης και αν επιλεγεί από την κυβέρνηση και την τρόικα, δε θα βελτιώσει τη ζωή του λαού, ούτε πρόκειται να τον γλιτώσει από τη χρεοκοπία που ήδη ζει. Η διέξοδος για το λαό δε βρίσκεται στα ψευτοδιλήμματα των εταίρων της συγκυβέρνησης και των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, αλλά στην πάλη για να μην εφαρμοστούν τα μέτρα, με αγώνες προσανατολισμένους στην αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Παναγιώτης ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Η υποκρισία των αστικών κομμάτων για τα σκάνδαλα



Παπαγεωργίου Βασίλης
ΑΝ ΑΝΑΤΡΕΞΕΙ ΚΑΝΕΙΣ στα πολιτικά πράγματα των τελευταίων δεκαετιών, θα διαπιστώσει ότι το αστικό πολιτικό σύστημα δεν στερούνταν ποτέ από σκάνδαλα. Αντίθετα, είχε τη δυνατότητα να διαλέξει από μια μεγάλη γκάμα, ανάλογα με τη συγκυρία και τη σκοπιμότητα που ήθελε κάθε φορά να υπηρετήσει η αποκάλυψη μιας περίπτωσης διαφθοράς πολιτικών προσώπων, υπεξαίρεσης δημόσιου χρήματος από κρατικούς λειτουργούς και πάει λέγοντας.
Καθόλου τυχαία, μάλιστα, τα σκάνδαλα αναδύονταν στην επιφάνεια και έπαιρναν μεγάλες διαστάσεις κύρια σε περιόδους όξυνσης της ταξικής πάλης ή έντονης διαμάχης ανάμεσα σε μερίδες της αστικής τάξης, η οποία εκφραζόταν και σε πολιτικό επίπεδο.
Για παράδειγμα, το σκάνδαλο με τη «Ζήμενς» αποκαλύφθηκε στο πλαίσιο του επιχειρηματικού πολέμου ανάμεσα στη γερμανική πολυεθνική και αμερικάνικα μονοπώλια, που έχαναν θέσεις στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, εξαιτίας του πλεονεκτήματος που είχε η «Ζήμενς» να αποκτά πρόσβαση σε κρατικές παραγγελίες, έχοντας οικοδομήσει ένα πολυπλόκαμο σύστημα εξαγοράς κομμάτων και πολιτικών.
Είναι προφανές ότι αντίστοιχες πρακτικές ακολουθούν και τα αμερικάνικα, τα κινέζικα, τα ρώσικα και όλα γενικά τα μονοπώλια. «Καρφώνει» όμως το ένα το άλλο, όταν ο μεταξύ τους ανταγωνισμός μεγαλώνει. Κάπως έτσι αποκαλύφθηκε και στην Ελλάδα ότι αστοί πολιτικοί και κόμματα (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ) χρηματοδοτούνταν από τη «Ζήμενς» για να της εξασφαλίσουν προνομιακή θέση στις «μπίζνες» με το κράτος.
Οι εξελίξεις και η πείρα των τελευταίων χρόνων, επιβεβαιώνουν πλήρως το ΚΚΕ που λέει ότι η διαφθορά και η διαπλοκή ανάμεσα στο κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό, ανάμεσα στους αστούς και το κράτος τους, είναι σύμφυτες με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και αναδίνουν την μπόχα της σαπίλας του.
Πολύ περισσότερο που τα σκάνδαλα όπου εμπλέκονται αστικά κόμματα και πολιτικοί δεν είναι ελληνική πατέντα, αλλά συστατικό του πολιτικού συστήματος σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο, όπως φανερώνει η «αποκάλυψη» παρόμοιων με την Ελλάδα περιπτώσεων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στην Ελλάδα και αλλού δεν υπάρχουν και έντιμοι αστοί πολιτικοί. Η συγκάλυψη των σκανδάλων γίνεται με τους νόμους του ίδιου αστικού κράτους που υποτίθεται ότι τα πολεμά και θέλει να τα εξαλείψει. Γι' αυτό η υποκρισία των κομμάτων που εξεγείρονται δήθεν για τα σκάνδαλα και σηκώνουν τη σημαία της «αυτοκάθαρσης» του συστήματος, δεν έχει όρια.
ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, στο ξέπλυμα μαύρου χρήματος από μίζες και άλλα προϊόντα της διαπλοκής ανάμεσα σε πολιτικούς και επιχειρηματικούς ομίλους, αξιοποιείται ένα πολυδαίδαλο σύστημα από εξωχώριες εταιρείες, το καθεστώς των οποίων προστατεύεται από τους αστικούς νόμους.
Το ίδιο ισχύει και με τη μεταφορά χρημάτων στο εξωτερικό. Βασίζεται στην ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, μια από τις τέσσερις «ιερές αγελάδες» της Συνθήκης του Μάαστριχτ, που στήριξαν όλα τα κόμματα στην Ελλάδα, εκτός από το ΚΚΕ. Αντίστοιχοι νόμοι και διακρατικές συμφωνίες προστατεύουν το απόρρητο των τραπεζικών καταθέσεων, ώστε σε πολλές περιπτώσεις να είναι αδύνατη η διερεύνηση ενός σκανδάλου, ακόμα και όταν αυτό αποκαλυφθεί.
Αρα, λοιπόν, στις περισσότερες των περιπτώσεων, η αποκάλυψη ενός σκανδάλου συνιστά μια «ελεγχόμενη έκρηξη» από την πλευρά του αστικού συστήματος, η οποία, ακόμα και αν ζημιώνει προσωρινά μια μερίδα επιχειρηματιών ή πολιτικών προσώπων, η αξιοποίησή του γίνεται με τρόπο που να υπηρετεί το γενικό συμφέρον της αστικής τάξης. Η σημερινή συγκυρία είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική γι' αυτό.
Ανεξάρτητα από την αλήθεια που έχουν οι καταγγελίες για «περίεργο» ή παράνομο πλουτισμό πολιτικών προσώπων, η κυρίαρχη προπαγάνδα αντιμετωπίζει το ζήτημα ως εξής: Οι πολιτικοί είναι κλέφτες. Αδειάζουν τα ταμεία του κράτους για να γεμίσουν τις τσέπες τους και αξιοποιούν την εξουσία τους για να πλουτίσουν. Είναι αυτοί που ευθύνονται για το γεγονός ότι το κράτος δεν έχει λεφτά και μεγαλώνουν το έλλειμμα και το χρέος. Ετσι φτάσαμε στην κρίση, για την αντιμετώπιση της οποίας γίνονται οι αντιλαϊκές περικοπές και παίρνονται τα μέτρα.
Αφού θολώσουν πλήρως την αιτία της κρίσης και των βάρβαρων μέτρων που συνοδεύουν τη διαχείριση για λογαριασμό των αστών, αφού βγάλουν εντελώς από το κάδρο τους καπιταλιστές και τις σχέσεις αίματος με το αστικό κράτος, αφού συγκαλύψουν το έγκλημα της κλοπής που υφίσταται η εργατική τάξη και ο λαός με τη βούλα των αστικών νόμων, έρχονται στο διά ταύτα και λένε: Αφού για την κρίση και τα μέτρα φταίει το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, δεν έχουμε παρά να το βελτιώσουμε, τιμωρώντας τους «κακούς» πολιτικούς και αυστηροποιώντας τους νόμους για τους «κλέφτες».
Εως ότου όμως γίνει αυτό και «συμμαζευτεί» το κράτος, ο λαός πρέπει να κάνει υπομονή και θυσίες, να δεχτεί δηλαδή τις περικοπές και τα μέτρα, με την πρόσθετη δικαιολογία ότι και αυτός έγλειφε ένα κοκαλάκι από το διεφθαρμένο έως σήμερα κράτος. Αυτή είναι σε αδρές γραμμές η επιχειρηματολογία των αστικών επιτελείων, πίσω από την επικοινωνιακή διαχείριση κάθε σκανδάλου.
ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΕΝΑΣ ΤΕΤΟΙΟΣ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΣ και ποιον τελικά εξυπηρετεί; Η απάντηση είναι ότι από τη συγκάλυψη της πραγματικής αιτίας της κρίσης και των μέτρων, κερδισμένοι βγαίνουν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι που την προκάλεσαν και τώρα προσπαθούν να τη διαχειριστούν υπέρ τους.
Η καπιταλιστική κρίση δεν είναι αποτέλεσμα «παράνομων» δοσοληψιών ανάμεσα στις επιχειρήσεις και τους πολιτικούς, ούτε συνέπεια κάποιας «παθογένειας» τάχα του αστικού συστήματος. Είναι εγγενής κρίση του καπιταλισμού, η διαχείριση της οποίας γίνεται δυσκολότερη εξαιτίας του συγχρονισμένου χαρακτήρα της, αλλά και των υψηλών χρεών που καταγράφονται σε χώρες που η οικονομία τους συρρικνώνεται.
Πρόσθετες δυσκολίες για τους αστούς γεννά το κοινό νόμισμα στην Ευρωζώνη και ο αδυσώπητος ανταγωνισμός με τις ΗΠΑ και τις αναδυόμενες καπιταλιστικές οικονομίες.
Το υψηλό δημόσιο χρέος, στην Ελλάδα και αλλού, προέκυψε από τη ληστρική υπέρ του κεφαλαίου διαχείριση από τα κόμματα της πλουτοκρατίας και την ΕΕ, με τους πλέον «νόμιμους» τρόπους:
Με νόμους που ενθαρρύνουν ή συγκαλύπτουν τη φοροδιαφυγή και τη φοροαπαλλαγή, με επιδοτήσεις και προνόμια, με ιδιωτικοποιήσεις και μονοπώληση στρατηγικών τομέων της παραγωγής, με συμπράξεις για έργα που εμπορευματοποιούν τις λαϊκές ανάγκες, με δαπάνες για το ΝΑΤΟ και τους εξοπλισμούς που υπηρετούν τα ιμπεριαλιστικά του σχέδια.
Αλλά, κυρίως, με τσάκισμα εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, που μεγαλώνουν τη νόμιμη κλοπή στη σφαίρα της παραγωγής, η οποία εκκόλαψε τη χρυσή εποχή της ανάπτυξης για το κεφάλαιο και στην Ελλάδα, προτού ξεσπάσει η κρίση.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε κρίση βρίσκονται σήμερα και καπιταλιστικές χώρες που δεν έχουν μεγάλο δημόσιο χρέος. 'Η ότι το δημόσιο χρέος είναι θηριώδες εδώ και δεκαετίες σε οικονομίες όπως των ΗΠΑ, χωρίς όμως να βρίσκονται σε μόνιμη κρίση.
Ακόμα κι αν ήταν δυνατόν ένα κράτος να μηδενίσει τη διαφθορά, η καπιταλιστική οικονομία του θα συνέχιζε να κάνει κύκλους από ανάπτυξη σε κρίση και πίσω. Το επιβεβαιώνει η πείρα από κράτη όπως η Ιταλία, όπου τα προηγούμενα χρόνια πάρθηκαν αυστηρά μέτρα για την πάταξη τάχα της διαφθοράς και της διαπλοκής στο πολιτικό σύστημα (επιχείρηση «καθαρά χέρια»), αυτό όμως δεν απέτρεψε ούτε την κρίση στην ιταλική οικονομία, ούτε βέβαια τα μέτρα ενάντια στο λαό.
Ακόμα πιο πέρα: Τα μέτρα που σήμερα παίρνονται στο όνομα της λεγόμενης «δημοσιονομικής προσαρμογής», ελάχιστα έως καθόλου έχουν να κάνουν με το έλλειμμα και το χρέος. Είναι μέτρα που στο σύνολό τους κάνουν ακόμα φθηνότερη την εργατική δύναμη και συμβάλλουν στην παραπέρα μονοπώληση κλάδων της παραγωγής, με στόχο να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα του ντόπιου κεφαλαίου, στρατηγική επιλογή του οποίου είναι η παραμονή στη ζώνη του ευρώ.
Η ΤΑΣΗ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΝΑΣΤΡΑΦΕΙ και να αλλάξει αν πάνε στη φυλακή ένας ή εκατό πολιτικοί, αν αυστηροποιηθούν οι νόμοι για την πάταξη δήθεν της διαφθοράς, αν στηθούν μια ή δυο ακόμα εξεταστικές επιτροπές στη Βουλή, αν ορισμένα κόμματα και πολιτικοί πληρώσουν το πολιτικό κόστος των σκανδάλων, χωρίς να θιχτεί το αστικό σύστημα στο σύνολο και η φιλομονοπωλιακή του στρατηγική.
Ο λαός πρέπει να απαιτεί την τιμωρία όσων εμπλέκονται σε σκάνδαλα, όπως και μέτρα για την αποτροπή τέτοιων φαινομένων, όσο αυτό μπορεί να γίνει σε συνθήκες κυριαρχίας των μονοπωλίων. Σ' αυτή την κατεύθυνση, το ΚΚΕ έχει καταθέσει ολοκληρωμένες προτάσεις για το «πόθεν έσχες» των πολιτικών και το νόμο περί ευθύνης υπουργών, απορρίπτονται όμως από τα άλλα κόμματα με την επίκληση των γενικών κανόνων στη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος και της ΕΕ.
Πραγματικός κριτής και δικαστής της στρατηγικής που υπηρετεί το κάθε κόμμα είναι ο λαός και κανείς άλλος. Από αυτή τη σκοπιά, κέρδος και διέξοδος είναι να γκρεμίσει συθέμελα το αστικό πολιτικό σύστημα, που γεννάει εκμετάλλευση και σκάνδαλα.
Με όρους μαζικής πολιτικής πάλης να πάρει την εξουσία και τα κλειδιά της οικονομία από τους αστούς, βάζοντας κάτω από εργατικό κοινωνικό έλεγχο τα μέσα παραγωγής και καταργώντας το κέρδος, που είναι η πηγή κάθε διαφθοράς. Να επιβάλει την έξοδο από την ΕΕ και τη μονομερή διαγραφή του χρέους, για να κάνει αυτός κουμάντο στον τόπο του, να γίνει ο πραγματικός αφέντης του πλούτου που παράγει.

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ Οι σωματοφύλακες του καπιταλισμού


Υπονομεύουν ανοιχτά τους αγώνες των εργαζομένων, κηρύσσουν τον ταξικό συμβιβασμό την ώρα που η εργατική τάξη επιβάλλεται να αντιπαρατεθεί στους καπιταλιστές ως τάξη απέναντι σε τάξη
Κόντρα στη γραμμή της υποταγής, οι ταξικές δυνάμεις δείχνουν το δρόμο για την αντεπίθεση
Απ' όλα έχει ο μπαχτσές. Προτάσεις για την εφαρμογή των στόχων που θέτει η Ευρωπαϊκή Ενωση μέχρι έξοδο από το ευρώ και καταλήψεις εργοστασίων. Μόνο ένα πράγμα δεν αγγίζουν οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ στο συνδικαλιστικό κίνημα. Την αιτία των προβλημάτων των εργαζομένων. Τον ίδιο τον καπιταλισμό που τον φυλάνε σαν τα μάτια τους. Και προκειμένου να το πετύχουν αυτό μηχανεύονται και καλλιεργούν κάθε είδους αυταπάτες. Υπονομεύουν τις αγωνιστικές διαθέσεις, εμποδίζουν την ανάπτυξη των αγώνων και όταν δεν μπορούν να το πετύχουν αυτό τους προσδίδουν περιεχόμενο που δεν απειλεί την εξουσία των μονοπωλίων.Οι τοποθετήσεις των τριών συνδικαλιστικών παρατάξεων στην απεργιακή συγκέντρωση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ καθώς και το ψήφισμα που πρόβαλλαν είναι χαρακτηριστικό των στόχων που υπηρετούν. Και οι τρεις αποπροσανατολίζουν τους εργαζόμενους διαδίδοντας την αντίληψη ότι η αιτία των προβλημάτων τους δεν βρίσκεται στην ίδια την εκμεταλλευτική φύση του καπιταλισμού αλλά στις πολιτικές που εφαρμόζονται εντός του.
Ο Γ. Κιουτσούκης, επικεφαλής της ΔΑΚΕ και γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ, στην τοποθέτησή του έριξε το φταίξιμο στους κακούς και ανίκανους κυβερνώντες και επιχειρηματίες, στο λανθασμένο μοντέλο διακυβέρνησης του καπιταλισμού. Μίλησε για «εκβιαστές, κουκουλοφόρους, άρπαγες», «τοκογλύφους, ανίκανους, πουλημένους». Για «πολιτικούς νάνους» και «άβουλους βουλευτές». Σε κείμενό του στιγματίζει τον «ακραίο φιλελευθερισμό» και σημειώνει πως «τα μνημόνια αποτελούν λογιστικές πρακτικές, επιβαλλόμενης εφαρμογής της οικονομικής θεωρίας της σχολής του Σικάγο και του Μίλτον Φρίντμαν».
Ο Γ. Χαρίσης, στέλεχος της Αυτόνομης Παρέμβασης (ΣΥΡΙΖΑ) και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ, είπε ότι οι εργαζόμενοι «θα αγωνιστούν για την ανατροπή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην Ελλάδα και την Ευρώπη» και πως «με τους αγώνες τους θα ανατρέψουν τις μνημονιακές πολιτικές» (σ.σ. αλλά όχι την εξουσία των μονοπωλίων).
Ο Οδ. Ντριβαλάς, στέλεχος της ΠΑΣΚ και αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, επισήμανε ότι η απεργία είναι συνέχεια των αγώνων «που αναπτύχθηκαν από την πρώτη κιόλας μέρα του μνημονιακού-νεοφιλελεύθερου κύκλου».
Αρα, συμπεραίνουν αυτές οι δυνάμεις, δεν χρειάζεται να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό, αρκεί να αλλάξουμε τον τρόπο διαχείρισής του προκειμένου να εφαρμοστούν πολιτικές και υπέρ των εργαζομένων.
Η πρότασή τους για μια καλύτερη διαχείριση, ακούγεται ελκυστική και ανώδυνη. Είναι όμως απολύτως ανέφικτη. Προεκτείνοντας τη σκέψη τους μας καλούν να δεχθούμε ότι η εργατική τάξη και η αστική τάξη δεν έχουν εκ διαμέτρου αντίθετα συμφέροντα, απλώς διαφορετικά. Επομένως δεν είναι ανταγωνιστικές και μπορεί να υπάρξει ταξική συνεργασία προς όφελος και των δύο!
Ομως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Τα κέρδη της αστικής τάξης προκύπτουν από την εκμετάλλευση της εργατικής. Ετσι, το να θέτει το εργατικό κίνημα στόχο την ταξική συνεργασία, σημαίνει αποδοχή της εκμετάλλευσης που οδηγεί τελικά στη χειροτέρευση της κατάστασης των εργαζομένων.
Οι στόχοι των εναλλακτικών μοντέλων διακυβέρνησης του καπιταλισμού που προτείνουν αυτές οι δυνάμεις ποικίλλουν.
Ο Γ. Κιουτσούκης εμφάνισε ως λύση ακόμα και την έξοδο από το ευρώ σημειώνοντας: «Τα νομίσματα υπάρχουν για να διευκολύνουν τη ζωή των πολιτών. Οταν αυτά γίνονται δυνάστες των λαών και τους εξαθλιώνουν, τότε δεν αλλάζεις λαό, αλλάζεις νόμισμα. Οφείλουμε λοιπόν να αντιληφθούμε ότι έχουμε το κλειδί στο χέρι μας. (...) Αρκεί να πιστέψουμε στις αστείρευτες δυνάμεις των γνήσιων Ελλήνων πατριωτών και των ανιδιοτελών πολιτικών που υπάρχουν και στο σημερινό κοινοβούλιο».
Εδώ η λογική δίνει τη θέση της στην αλχημεία και στη συνειδητή ανοησία. Αρκεί να αλλάξει το νόμισμα και όλα θα διορθωθούν! Η έννοια του πολιτικού δεν προσδιορίζεται ταξικά αλλά με όρους ψυχολογίας (η δράση του δεν καθορίζεται από την εκπροσώπηση συμφερόντων συγκεκριμένης τάξης αλλά από τα προσωπικά του χαρακτηριστικά). Παρόλο που μπορεί να ψήφισε σωρηδόν τα αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα αν είναι ανιδιοτελής τότε θα λύσει τα προβλήματα των εργαζομένων!
Ο Γ. Χαρίσης στη γραμμή που έχει χαράξει ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει ως εναλλακτική λύση το μοντέλο της Αργεντινής προτρέποντας τους εργάτες: «Πάρτε την υπόθεση στα χέρια σας. Μην τους επιτρέψετε να μας ρίξουν στην ανεργία και την εξαθλίωση. Οι επιχειρήσεις και τα εργοστάσια που κλείνουν μπορούν να τα λειτουργήσουν οι εργαζόμενοι». Υπενθυμίζεται ότι στην Αργεντινή εργαζόμενοι κατέλαβαν περίπου 150 μεσαίες ή μικρές επιχειρήσεις που είχαν ήδη κλείσει λόγω της οικονομικής κρίσης. Οι περισσότερες από τις κατειλημμένες επιχειρήσεις έκλεισαν οριστικά.
Πέραν τούτου η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ αφορά στη λειτουργία εργοστασίων εντός του καπιταλισμού, υποταγμένα στους νόμους του. Καμία σχέση δεν έχει με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής στο πλαίσιο ενός κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας που στόχο έχει την εξυπηρέτηση των αναγκών της κοινωνίας συνολικά.
Ο Ο. Ντριβαλάς, λιγότερο απαιτητικός, κάλεσε απλώς τα τρία κόμματα της κυβέρνησης «να σεβαστούν τις νωπές ακόμα προγραμματικές δεσμεύσεις απέναντι στον ελληνικό λαό». Εδώ καλλιεργείται μια ακόμα ψευδαίσθηση ότι η προγραμματική συμφωνία των τριών κομμάτων ήταν σε όφελος των εργαζομένων. Την ίδια ψευδαίσθηση καλλιεργεί και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τα κείμενα της υποταγής
Ισως ακόμα πιο αποκαλυπτικά είναι τα κείμενα που συνδιαμορφώνουν αυτές οι δυνάμεις στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Χαρακτηριστικά είναι το ψήφισμα της απεργιακής συγκέντρωσης, η διακήρυξη της Μαδρίτης που υπογράφτηκε από τη ΣΕΣ και εκπροσώπους ευρωπαϊκών συνδικάτων (μεταξύ αυτών και ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος) παραμονή της απεργίας, η απόφαση της 12ης Διαρκούς Συνδιάσκεψης των Συνδικάτων Ευρωπαϊκών Πρωτευουσών (συμμετείχε το Εργατικό Κέντρο Αθήνας).
Με το ψήφισμα ζητείται η «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους τους χρέους». Αρα γίνεται αποδεκτό ένα μέρος του χρέους που δημιούργησαν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου, σε όφελος του κεφαλαίου. Οπως γίνεται αποδεκτό ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να πληρώσουν για αυτό.
Ακόμα οι δυνάμεις αυτές διατυπώνουν στο ψήφισμα το αίτημα για «καθιέρωση του κοινωνικού πόρου υπέρ της κοινωνικής ασφάλισης»! Αντί δηλαδή να απαιτήσουν να πληρώσουν το κράτος και οι εργοδότες ζητάνε να επιβληθεί νέο χαράτσι στους εργαζόμενους.
Τέλος, η πλήρη υποταγή τους στα μονοπώλια και στα όργανά τους εκφράζεται με το αίτημά τους για: «Αλλαγή των πολιτικών της ΕΕ και του ρόλου της ΕΚΤ, με στόχο την ανάπτυξη, την απασχόληση και την κοινωνική πολιτική και συνοχή».
Το ίδιο ακριβώς ζητάνε και τα ευρωπαϊκά συνδικάτα στηρίγματα του κεφαλαίου σημειώνοντας στη διακήρυξη της Μαδρίτης: «Ζητούμε από τους πολιτικά υπεύθυνους των ευρωπαϊκών θεσμών και των κυβερνήσεων των κρατών μελών της ΕΕ να αλλάξουν ριζικά διορθώνοντας τις αφόρητες αυτές πολιτικές και να διαπραγματευθούν με τη ΣΕΣ και με τις εθνικές συνδικαλιστικές οργανώσεις τις εναλλακτικές πολιτικές που προτείνουν τα συνδικάτα».
Στόχος η υλοποίηση της στρατηγικής «ΕΕ 2020»
Ακόμα πιο ξεκάθαρη η 12η Διαρκής Συνδιάσκεψη των Συνδικάτων των Ευρωπαϊκών Πρωτευουσών επισημαίνει στην απόφασή της:
«Είναι σημαντικό να ενισχύσουμε τη βάση του Συνδικαλιστικού κινήματος, επιδιώκοντας τους στόχους της στρατηγικής της ΕΕ 2020, προτείνοντας συγκεκριμένα μέτρα για την επίτευξη αυτών των στόχων»!
Υπενθυμίζεται ότι η «ΕΕ 2020» είναι η αντιλαϊκή στρατηγική που εγκρίθηκε στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ τον Ιούνη του 2010. Το πλαίσιο αυτής της στρατηγικής είναι μεταξύ άλλων η διασφάλιση φθηνότερου εργατικού δυναμικού, η στήριξη της επιχειρηματικής δράσης στον τομέα της λεγόμενης πράσινης ανάπτυξης με χρηματοδοτήσεις και τσάκισμα των εργασιακών σχέσεων, η διαρκής κατάρτιση ημιμαθών εργαζομένων ώστε να προσαρμόζονται και να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής.
Τη μνημειώδη αυτή θέση για την υποταγή των συνδικάτων στα μονοπώλια συνοδεύει η διαμαρτυρία τους ότι οι εργοδότες δεν προσέρχονται πια στον «κοινωνικό διάλογο» που χρησιμεύει, όπως λένε, στη χειραγώγηση των εργαζομένων: «Η άρνηση του "κοινωνικού διαλόγου" είναι πραγματικότητα και οδηγεί στην επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων και σε κοινωνικές εντάσεις»! Ξεκάθαρη δήλωση του αντεργατικού ρόλου του «κοινωνικού διαλόγου» και των φορέων του.
Ανοιχτή υπονόμευση
Οι δυνάμεις αυτές δε διστάζουν να προχωρήσουν και στην ανοιχτή υπονόμευση των αγώνων, όπως έγινε και στην πρόσφατη πανεργατική απεργία.
Οπως καταγγέλλει η «Εργατοϋπαλληλική Ενότητα Εργαζομένων» στο Δήμο Ταύρου, η ΠΑΣΚΕ προωθούσε την αντίληψη της αναποτελεσματικότητας λέγοντας ότι με μια απεργία «δε γίνεται τίποτα» και ο πρόεδρος του Συλλόγου διαλαλούσε πως δε θα απεργήσει για να μην του κοπεί το μεροκάματο. Επιπλέον, καλούσε εργαζόμενους αν θέλουν να κατέβουν στην απεργιακή συγκέντρωση, να πάρουν 2ωρη άδεια ή να χτυπήσουν κάρτα, εκφυλίζοντας έτσι την έννοια του αγώνα.
Στο εργοστάσιο της «ΙΟΝ» η πλειοψηφία - ΔΑΚΕ - στη διοίκηση του Σωματείου, αρνήθηκε να πάρει απόφαση για απεργία με τον ισχυρισμό ότι δεν «υπάρχουν προβλήματα με την εταιρεία».
Στη ΜΕΤΚΑ στο Βόλο, η πλειοψηφία - ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ - στο επιχειρησιακό σωματείο δεν έκανε απολύτως τίποτα για την απεργία και απέρριψε την πρόταση των ταξικών δυνάμεων να γίνει γενική συνέλευση για να ενημερωθούν οι εργαζόμενοι και να ληφθούν μέτρα για την οργάνωση της απεργίας.
Στο σωματείο των εργαζομένων του Πολεμικού Ναυτικού, η ΠΑΣΚΕ που πλειοψηφεί στη διοίκηση, αποφάσισε να μη γίνει απεργία, επειδή στις υπηρεσίες που συνεχώς συρρικνώνονται έχουν απομείνει 15 εργαζόμενοι και κατά την άποψή της «δεν αξίζει να απεργήσουν».
Στη γαλακτοβιομηχανία «ΔΩΔΩΝΗ» και στην πτηνοτροφική επιχείρηση «ΠΙΝΔΟΣ», οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες στα επιχειρησιακά σωματεία, στην πρώτη περίπτωση (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ) κήρυξαν 3ωρη στάση εργασίας, στη δεύτερη (ΣΥΡΙΖΑ) απεργία μόνο για την πρώτη βάρδια.
Τα παραπάνω είναι μόνο ενδεικτικά των μεθοδεύσεων αυτών των πλειοψηφιών που είναι ξεκάθαρα πια εχθροί των συμφερόντων και των αναγκών των εργατών.

Χρήστος ΜΑΝΤΑΛΟΒΑΣ

Το γερμανικό χρέος, το «σχέδιο Μάρσαλ» και οι υπηρεσίες του ΣΥΡΙΖΑ στο κεφάλαιο



Παπαγεωργίου Βασίλης
Πρόσφατα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, στη συνέντευξή του στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης χρησιμοποίησε το παράδειγμα της μεταπολεμικής Δυτικής Γερμανίας και του χρέους της ως παράδειγμα σήμερα και για τη χώρα μας. Ανέφερε συγκεκριμένα πως «το 1953 διαγράφηκε το 50% του γερμανικού χρέους με ρήτρα ανάπτυξης για την αποπληρωμή του υπόλοιπου χρέους. Αυτό προτείνουμε να γίνει και εμείς στην περίπτωση της Ελλάδας». Σε επίσκεψή του μέσα στη βδομάδα στη Γερμανία, κάλεσε για «ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για να ανακάμψει η Ευρωζώνη», δίνοντας εξετάσεις στο κεφάλαιο, γιατί ουσιαστικά για την ανάκαμψη των καπιταλιστών δόθηκε αυτή η ενίσχυση με κυρίως αμερικανικά κεφάλαια, ώστε μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο να στηριχτεί ο καπιταλισμός και στη Γερμανία και αλλού στην αντιπαράθεση με την ΕΣΣΔ και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο.
Ας δούμε, όμως, πιο αναλυτικά σε τι αφορούν οι ...ρηξικέλευθες προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτα για το χρέος της Γερμανίας: Το 1953 έγινε η Συμφωνία του Λονδίνου για το Γερμανικό Χρέος, γνωστή ως Συμφωνία Χρέους του Λονδίνου, ανάμεσα στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας από τη μία και τις συμμαχικές δυνάμεις (Βέλγιο, Καναδάς, Κεϊλάνη, Δανία, Γαλλία, Ελλάδα, Ιράν, Ιρλανδία, Ιταλία, Λιχτενστάιν, Λουξεμβούργο, Νορβηγία, Πακιστάν, Ισπανία, Σουηδία, Ελβετία, Ενωση της Νότιας Αφρικής, Ηνωμένο Βασίλειο, Βόρεια Ιρλανδία, ΗΠΑ, Γιουγκοσλαβία, κ.ά.). Οι συνομιλίες ξεκίνησαν στις 27 Φλεβάρη του 1953 και ολοκληρώθηκαν στις 8 Αυγούστου του ίδιου χρόνου.
Η συγκεκριμένη συμφωνία κάλυπτε μεγάλο αριθμό διαφορετικών ειδών χρεών της χώρας, τόσο πριν όσο και μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ετσι, η γερμανική κυβέρνηση, υπό τον καγκελάριο Κόνραντ Αντενάουερ, ανέλαβε τη δέσμευση να ξοφλήσει τα χρέη που δημιουργήθηκαν την περίοδο 1919 - 1945. Το σκεπτικό που έγινε δεκτό στη Συνθήκη του Λονδίνου ήταν ότι «το ύψος της εξυπηρέτησης του χρέους δεν πρέπει να είναι τέτοιο, ώστε να θέτει σε κίνδυνο, άμεσα μεν την ευημερία των πολιτών της χώρας, μακροπρόθεσμα δε την ανοικοδόμηση της οικονομίας της». Ετσι, αποφάσισαν το προπολεμικό αλλά και το μεταπολεμικό γερμανικό χρέος να «κουρευτεί» κατά τουλάχιστον 50% (για την ακρίβεια, από τα περίπου 30 δισεκατομμύρια μάρκα του χρέους, το γερμανικό δημόσιο περιόριζε τις υποχρεώσεις στα 11 δισ. και άλλα 3,5 δισ. θα καταβάλλονταν από εμπορικές γερμανικές τράπεζες), ενώ παράλληλα επεκτεινόταν η αποπληρωμή σε πάνω από 30 χρόνια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διατείνεται ότι η συγκεκριμένη συμφωνία έδωσε την ώθηση στην εκρηκτική μεταπολεμική ανάπτυξη της Γερμανίας και λίγο - πολύ υπόσχεται μια ανάλογη πορεία για τη χώρα μας εάν υπάρξει μια αντίστοιχη συμφωνία με την τρόικα.
Η λαθροχειρία του βρίσκεται στο γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποκρύπτει πως ο καθοριστικός παράγοντας για τη Δυτική Γερμανία μεταπολεμικά ήταν η στήριξη μέσω του γνωστού, αμερικανικών κεφαλαίων, «σχεδίου Μάρσαλ». Με αυτό ανορθώθηκε το νέο αστικό κράτος. Και όταν μιλάμε για ανόρθωση εννοούμε κυρίως την ολόπλευρη στήριξη του κεφαλαίου, δηλαδή των ίδιων μονοπωλιακών ομίλων που στήριξαν προπολεμικά την άνοδο του Χίτλερ. Το «σχέδιο Μάρσαλ» χρηματοδότησε το 40% των επενδύσεων στην εξόρυξη το 1949-'50, το 20% των επενδύσεων σε ηλεκτρισμό το 1949-'51 και το 15% των επενδύσεων στον κλάδο του μετάλλου το 1950-'51. Δηλαδή, πριν από τη συμφωνία του '53 η οικονομία της Γερμανίας ήταν ήδη σε τροχιά αλματώδους ανάπτυξης. Το 1951 το δυτικογερμανικό ΑΕΠ είχε πιάσει τα προπολεμικά επίπεδα (1938), καθώς και η παραγωγικότητα ήταν ήδη στα επίπεδα του 1936. Ενδεικτικά, το 1950 η βιομηχανική παραγωγή αυξήθηκε με ρυθμό 20%, ενώ το 1951 αυξήθηκε με ρυθμό 18,1%.
Σε αυτό θα πρέπει να προστεθεί ο συνολικός σχεδιασμός των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στη διαπάλη με το σοσιαλιστικό στρατόπεδο που είχε δημιουργηθεί με την πάλη των λαών μετά την ήττα του φασισμού. Στο ίδιο το γερμανικό έδαφος, παρά τη συνθήκη του Πότσνταμ, των δυνάμεων που νίκησαν τον Χίτλερ, που προέβλεπε ενιαίο γερμανικό κράτος, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις προχώρησαν το Μάη του 1949 στην ίδρυση της ΟΔΓ, που αξιοποίησε τα πρώην ναζιστικά στοιχεία και αξιοποιήθηκε ως το σύνορο των δύο κόσμων, του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού. Τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου στα ανατολικά εδάφη που έλεγχε η ΕΣΣΔ, δημιουργήθηκε ένα σοσιαλιστικό κράτος, η Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία, με τη θέληση του λαού της. Η θωράκιση της καπιταλιστικής Δυτικής Γερμανίας ήταν δηλαδή μετά τον πόλεμο υπόθεση συνολικά του ιμπεριαλισμού. Το συμπέρασμα από την ανάγνωση των μεγεθών δεν αφήνει και πολλά περιθώρια παρερμηνειών: Δεν ήταν τα «κουρέματα» και η επιμήκυνση του χρέους που την οδήγησαν στην ανάπτυξη, αλλά ακριβώς η ιμπεριαλιστική στήριξη για να γίνει ο πολιορκητικός κριός για το νέο κοινωνικοοικονομικό σύστημα που οικοδομούνταν. Η καπιταλιστική ανάπτυξη έδωσε τη δυνατότητα στους δανειστές της Γερμανίας να χαλαρώσουν τους όρους αποπληρωμής των δανείων τους. Οι όποιες δε κατακτήσεις των Γερμανών εργατών αξιοποιήθηκαν κυρίως στον ανταγωνισμό με τις σοσιαλιστικές χώρες που έπαιρναν μέτρα υπέρ των εργαζομένων. Απόδειξη γι' αυτό είναι ότι όταν ανατράπηκε ο σοσιαλισμός ξεκίνησε και η μεγάλη ρεβάνς κατά των εργατικών δικαιωμάτων στις δυτικές καπιταλιστικές χώρες.
Αρα αν δεν παρθούν υπόψη αυτά τα στοιχεία, δεν μπορούμε να βγάλουμε ολοκληρωμένα συμπεράσματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρός του συνειδητά αποπροσανατολίζουν τα λαϊκά στρώματα, και ειδικά για το νέο «σχέδιο Μάρσαλ», που το παρουσιάζουν ως σωτηρία του λαού, ενώ είναι σωτηρία μόνο για το κεφάλαιο. Αλλά αυτό θέλουν οι «αριστεροί» διαχειριστές, να εγκλωβιστεί ο λαός στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος. Θέλουν ο λαός να βλέπει τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ) όχι όπως πραγματικά είναι, δηλαδή μια λυκοσυμμαχία καπιταλιστών κατά των λαών, αλλά σαν μια ένωση ισότιμων ...εταίρων. Η διέξοδος που προτείνουν δεν είναι η ανατροπή του καπιταλισμού και η δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, αλλά η ανάπτυξη (βεβαίως καπιταλιστική) που θα γίνει τάχα φιλεργατική με την υιοθέτηση κάποιων «έξυπνων» διαχειριστικών προτάσεων χωρίς σύγκρουση με το κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλά μια πρόταση εκτός πραγματικότητας, αλλά είναι μια πρόταση επικίνδυνη για το λαό.
 
πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

Η πάλη του ΕΑΜ και το ταξικό ζήτημα



Κάποιοι «ιστοριολόγοι» γράφουν ότι το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ πολέμησαν μόνο το φασίστα Γερμανο-Ιταλό κατακτητή για να απελευθερώσουν την Ελλάδα. Αλλά έτσι δεν αποτυπώνεται ολόκληρη η ιστορική αλήθεια της εξελισσόμενης στη συγκεκριμένη περίοδο πραγματικότητας. Εκτιμά την πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστές κατακτητές ως ουδέτερη ταξικά, δηλαδή ότι και η αστική τάξη και η εργατική τάξη με τους συμμάχους της είχαν την ίδια στάση απέναντι στον κατακτητή. Ετσι, συγκαλύπτει το ταξικό στοιχείο στην εθνικοαπελευθερωτική πάλη που στην Ελλάδα ήταν κυρίαρχο, αφού η αστική τάξη δεν πολέμησε τον κατακτητή. Στην Ελλάδα, μετά την κατάκτησή της από τους Γερμανούς, ένα τμήμα της επέλεξε το δρόμο της ανοιχτής συνεργασίας με τους κατακτητές, ένα άλλο τμήμα της διέφυγε στην Αίγυπτο.
Το ταξικό ζήτημα
Είναι χαρακτηριστικά για τη σχέση της οικονομικής ολιγαρχίας στην Ελλάδα με τις δυνάμεις Κατοχής τα εξής:
«Στις 4 Φεβρουαρίου 1943 οι γερμανικές οικονομικές αρχές έριξαν στο Χρηματιστήριο της Αθήνας 48.000 χρυσές λίρες και 1.250.000 χρυσά γαλλικά φράγκα. Επρόκειτο για ματωμένο χρυσάφι αρπαγμένο από τις χώρες που κατακτήθηκαν, από τις λεηλασίες και από τις περιουσίες των Εβραίων που είχαν σταλεί στα κρεματόρια. Οι ενδιαφερόμενοι δεν ασχολούνταν με το αίμα που έσταζε από αυτόν το χρυσό. Τα λαμπερά νομίσματα έγιναν ανάρπαστα από όλους εκείνους, οι οποίοι έβλεπαν να αυγατίζουν τα εισοδήματά τους σε δραχμές και επιθυμούσαν διακαώς να μετατρέψουν τα κέρδη τους σε κάτι πιο σταθερό: σε χρυσάφι. Στις 28 Φεβρουαρίου, αυτή η διά του χρυσίου αναγνώριση των υπηρεσιών που ο ελληνικός καπιταλισμός πρόσφερε στη Νέα Τάξη του ναζισμού επαναλήφθηκε: 63.000 χρυσές λίρες έπεσαν στην αγορά. Στις 2 Μαρτίου ρίχτηκαν στην αγορά 33.000 ακόμα χρυσές λίρες, την επομένη, στις 3 Μαρτίου, δύο ημέρες πριν το αιματοκύλισμα της Αθήνας, οι συνεργάτες των Γερμανών αμείφθηκαν διά του τρόπου αυτού με ακόμα 1.700.000 χρυσά γαλλικά φράγκα. Την ώρα που στους δρόμους της πρωτεύουσας οι διαδηλώσεις του ΕΑΜ πνίγονταν στο αίμα από τους κατακτητές και την Αστυνομία, αποτρέποντας την επικράτηση της δουλικής εργασίας, μερικοί είχαν άλλου τύπου ασχολίες: Μετρούσαν το χρυσάφι που οι υπηρεσίες τους στον κατακτητή και η συμμετοχή τους στην καταλήστευση της ίδιας τους της χώρας και του λαού της, τους εξασφάλισαν.


Αυτά τα "όργανα της τάξεως", που ανελέητα χτυπούσαν τις διαδηλώσεις του ΕΑΜ, είχαν πράγματι αφεντικά. Γνώριζαν τι είδους κόσμο προάσπιζαν: Εκείνο των κατακτητών, των καπιταλιστών, των κερδοσκόπων, των "οικονομικών δοσιλόγων". Και η αγριότητά τους ήταν ευθέως ανάλογη με την αγριότητα της λεηλασίας και της εκμετάλλευσης, μέσα στον αστερισμό των οποίων ζούσε τότε η Ελλάδα» («Ριζοσπάστης», 2 Μαρτίου 2008, Γιώργου Μαργαρίτη, «Οι δύο κόσμοι: Η Ελλάδα στις 5 Μαρτίου 1943).Η ταξική πάλη, αν και δεν ήταν το πρωτεύον όσο διαρκούσε ο αγώνας ενάντια στον κατακτητή, διεξαγόταν ασίγαστα. Ποιος λαός θα πάλευε να απελευθερωθεί και δε θα χτυπούσε τους συνεργάτες αστούς των Γερμανοϊταλών και τους μηχανισμούς τους που αποτελούσαν και το κράτος στην Ελλάδα; Για παράδειγμα οι κατοχικές κυβερνήσεις ήταν ελληνικές. Ουσιαστικά, σ' όλη την πορεία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δε βρισκόταν σε πρωτεύουσα θέση των εξελίξεων, αντικειμενικά κρινόταν το «ΠΟΙΟΣ - ΠΟΙΟΝ», στο ζήτημα της εξουσίας. Και απασχολούσε το ίδιο την άρχουσα τάξη και τα πολιτικά της κόμματα, αλλά και την εργατική τάξη και τους συμμάχους της και βεβαίως το ΚΚΕ και τον ίδιο το συνασπισμό του ΕΑΜ. Αλλωστε, η ταξική πάλη στις ταξικές κοινωνίες ποτέ δε σταματά.
Η πάλη ανάμεσα στην άρχουσα τάξη της Ελλάδας, από τη μια πλευρά, και στην εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα, από την άλλη, διεξαγόταν ασίγαστα και στην κατοχή, αφού το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ είχαν να αντιμετωπίσουν και την ντόπια ένοπλη αντίδραση με τις δικές της οργανώσεις, από τη «Χ» του Γρίβα, την ΠΑΟ, τη ΜΑΥ, ως τα διαβόητα Τάγματα Ασφαλείας και άλλες που στήριζαν το ντόπιο κατοχικό καθεστώς. Οπως, επίσης, και τον ΕΔΕΣ του Ναπ. Ζέρβα, που ήταν το αντίβαρο των αστικών δυνάμεων στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ και, ουσιαστικά, δρούσε ενάντιά τους με τη συνδρομή και των Αγγλων. Ο αστικός πολιτικός κόσμος στηριγμένος στους Αγγλους ιμπεριαλιστές συμμάχους προετοιμαζόταν να τσακίσει με τα όπλα το λαϊκό κίνημα για να επιβάλει την αστική εξουσία και να οργανώσει αστικό κράτος. Και δεν μπορούσε να το κάνει διαφορετικά, αφού δεν είχε το παραμικρό λαϊκό έρεισμα, και εκφράστηκε αυτό με την ένοπλη πάλη το Δεκέμβρη του 1944 και στη συνέχεια με τον εμφύλιο. Η εξέλιξη αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι στον εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο δεν ηγούνταν η αστική τάξη της Ελλάδας, οπότε και θα θεωρούνταν νικήτρια, άρα θα συνέχιζε να ήταν ο ηγέτης των μεταπελευθερωτικών κοινωνικοοικονομικών και πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα. Σ' αυτόν τον πόλεμο ηγήθηκε η εργατική τάξη με τους συμμάχους της. Και στη μεταπελευθερωτική πορεία της Ελλάδας, αυτό το γεγονός έβαζε τη σφραγίδα του. Επίσης, ακόμη πριν την απελευθέρωση και έχοντας επίγνωση των συνθηκών που δημιουργούνται παγκόσμια, ιδιαίτερα μετά τη νίκη των Σοβιετικών στο Στάλινγκραντ, που ήταν η αρχή του τέλους του πολέμου, αυτό που απασχολούσε την άρχουσα τάξη της Ελλάδας ήταν το μεταπελευθερωτικό καθεστώς. Γιατί την απασχολούσε; Μα γιατί στην Ελλάδα άρχισε να οργανώνεται μια νέα, λαϊκή, εξουσία.
Το έπος του ΕΑΜ, επομένως, δεν ήταν μόνο η εθνική απελευθέρωση, αλλά και η δημιουργία φύτρων της λαϊκής εξουσίας στην Ελλάδα. Που μπορεί, βεβαίως, να μην αγκάλιαζε τα τότε αστικά κέντρα, αλλά στην υπόλοιπη Ελλάδα είχε ήδη τη δική της δράση με τα όργανα λαϊκής αυτοδιοίκησης, τα λαϊκά δικαστήρια, αλλά και με την κυβέρνηση, την Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ). Είχε ακόμη το δικό της λαϊκό στρατό τον ΕΛΑΣ και την πλειοψηφία του ελληνικού λαού συσπειρωμένη στο ΕΑΜ.
Και η στρατηγική
Βεβαίως, η εργατική τάξη, ο λαός δεν κατάφεραν να κατακτήσουν την εξουσία. Αλλά αυτό οφείλεται στη στρατηγική του ΚΚΕ. «Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος όξυνε την ταξική πάλη σε μια σειρά χώρες. Η στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος απέναντι στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα τελικά δεν προσανατόλισε στη διαμόρφωση στρατηγικής των ΚΚ ενάντια στην αστική τάξη της χώρας τους, είτε η τελευταία ήταν επιτιθέμενη είτε αμυνόμενη. Στις αναλύσεις του ΚΚΕ και στον προσδιορισμό του χαρακτήρα της επανάστασης, κυριαρχούσε η προ του 1917 λενινιστική προσέγγιση για «επαναστατική δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς», με μορφή τα Σοβιέτ και αποκλείοντας την αστική τάξη (και του χωριού - κουλάκους) από τη συμμαχία, ως ένα στάδιο εξουσίας πριν τη δικτατορία του προλεταριάτου. Στα χρόνια της Κατοχής, γινόταν λόγος για λαϊκή δημοκρατία - λαοκρατία και λαϊκή δημοκρατική επανάσταση, επί της ουσίας ένα στάδιο πριν την επαναστατική εργατική εξουσία, που είχε τα χαρακτηριστικά ενός εκδημοκρατισμένου αστικού καθεστώτος» («Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ», τ. 2ος 1949 - 1968, σελ. 618).
«...Στην Ελλάδα δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε σοσιαλισμό κι αν ακόμα όλος ο κόσμος μας πει πάρτε την και κάνετε σοσιαλισμό [...]. Η ωρίμανση των συνθηκών οδηγεί σε αστικοδημοκρατικές λύσεις, αλλαγές της κατάστασης [...]. Αφού λυθούν όλα αυτά τα αστικοδημοκρατικά προβλήματα, τότε δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για να πάμε προς το σοσιαλισμό, ομαλά, μέσα στη δημοκρατική εξέλιξη» (Γ. Σιάντος στην 44η Συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), στις 27 Ιουλίου 1944, Αρχείο της ΠΕΕΑ, Πρακτικά Συνεδριάσεων, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», 1990, σελ. 156 - 157).
Χωρίς όλα τα παραπάνω που εν συντομία καταγράφουμε δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε ολοκληρωμένα και αντικειμενικά την ιστορία και τη δράση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ.
Στις τωρινές συνθήκες, ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι «αριστεροί» επαναφέρουν το ΕΑΜ με την ίδια ακριβώς λογική με την οποία αντιμετωπίζουν την ιστορία του, αποσιωπώντας το ταξικό στοιχείο στην πάλη του. Εκτιμούν ότι και σήμερα στην Ελλάδα υπάρχει κατοχή, λόγω τρόικας, και καλούν σε αγώνα ενάντια στην τρόικα και τις ντόπιες κυβερνήσεις, αποσιωπώντας ότι από κοινού εφαρμόζουν πολιτική διεξόδου από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου για να συγκαλύψουν ότι η πολιτική που προτείνουν αυτές οι «αριστερές» δυνάμεις είναι επίσης πολιτική διεξόδου από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου. Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για ανάπτυξη το ομολογεί, ότι με την πολιτική του θέλει να δημιουργήσει συνθήκες για επενδύσεις των επιχειρηματικών ομίλων, κάνοντας λόγο για «υγιή επιχειρηματικότητα». Μόνο που αυτή η διέξοδος υποτάσσει την εργατική τάξη και το λαό, τους αγώνες τους, στην ενίσχυση του κεφαλαίου.

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

ΠΕΑΕΑ/ΔΣΕ - ΚΝΕ Τίμησαν τα 71 χρόνια από την ίδρυση του ΕΑΜ


Μαζική εκδήλωση χτες στα Προπύλαια
Ο Χρ. Τσιντζιλώνης
Tην 71η επέτειο από την ίδρυση του ΕΑΜ, ψυχή και ραχοκοκαλιά του οποίου υπήρξε το ΚΚΕ, τίμησε χτες βράδυ στα Προπύλαια πλήθος κόσμου, στην εκδήλωση που διοργάνωσε η Κεντρική Διοίκηση της Πανελλήνιας Ενωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ) και το ΚΣ της ΚΝΕ. Τα Προπύλαια γέμισαν με κόκκινες σημαίες και αντήχησαν συνθήματα όπως «ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΕΠΟΝ - ΟΠΛΑ - ΔΣΕ, δόξα και τιμή στο ΚΚΕ», «Εννιά δεκαετίες αγώνες και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία», με φόντο το πανό που έγραφε «71 χρόνια ΕΑΜ. Στο δρόμο της αντεπίθεσης, συμμαχία για λαϊκή εξουσία».
Την τιμητική τους είχαν οι βετεράνοι αγωνιστές του ΕΑΜ, του ΔΣΕ, της ΠΕΚΑΜ που στα πρόσωπα των παιδιών της ΚΝΕ βλέπουν τους συνεχιστές του αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Στο πλαίσιο της εκδήλωσης, η αγωνίστρια και αξιωματικός του ΔΣΕ Βαγγελίτσα (Βέρα) Λύτρα, παρέδωσε μια ανθοδέσμη στο μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ Βαγγέλη Μαρούπα και τόνισε την ανάγκη νεολαία και λαός να ετοιμαστούν για νέους μεγαλύτερους νικηφόρους αγώνες.
Κεντρικοί ομιλητές της εκδήλωσης ήταν ο Χρήστος Τσιντζιλώνης, πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ και ο Θοδωρής Χιώνης, γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ. Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ παραβρέθηκε το μέλος της και βουλευτής του Κόμματος Χρήστος Κατσώτης. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με αντάρτικα και επαναστατικά τραγούδια που ερμήνευσε η Σύλβια Καπερνάρου, με τη συνοδεία του Κώστα Εγγλέζου στο πιάνο.
***
Μιλώντας στην εκδήλωση, ο πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ Χρ. Τσιντζιλώνης σημείωσε μεταξύ άλλων: «Ολοι εμείς, που συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ και χιλιάδες άλλοι αγωνιστές σ' ολόκληρη τη χώρα, διατρανώνουμε τη θέλησή μας, να συνεχίσουμε τον αγώνα για τη δικαίωση των ιδανικών και των ονείρων τους. Αισθανόμαστε ιδιαίτερη χαρά που γιορτάζουμε την ίδρυση του ΕΑΜ με τα φλογερά νιάτα της ΚΝΕ. Τους νέους αγωνιστές που παίρνοντας τη σκυτάλη από τις παλιότερες γενιές συνεχίζουν τον αγώνα για κοινωνική πρόοδο και σοσιαλισμό.
Στιγμιότυπο από την εκδήλωση
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, πιστεύουμε ότι η ΕΑΜική Αντίσταση με τα μεγαλειώδη επιτεύγματά της δεν είναι μόνο ιστορική μνήμη, αλλά πριν απ' όλα, ιστορική πείρα. Ανεξάντλητη ιστορική πείρα, απ' όπου το μαζικό λαϊκό κίνημα άντλησε, αντλεί και θα αντλεί πολύτιμα διδάγματα για τους σημερινούς και τους αυριανούς αγώνες του.Η ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ καλεί τον ελληνικό λαό και τη νεολαία, ιδιαίτερα σήμερα που υφίστανται την ολομέτωπη επίθεση που εξαπέλυσε το κεφάλαιο ενάντιά τους, να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά. Να αντισταθούν στην ηττοπάθεια και το συμβιβασμό και ακολουθώντας το δρόμο που χάραξε το ένδοξο ΕΑΜ, να σηκώσουν το ανάστημά τους.
Να ενταχθούν στον αγώνα, στρατευόμενοι στο πλευρό των ταξικών δυνάμεων, ενάντια στο μαύρο μέτωπο των ξένων - ΔΝΤ-ΕΕ, αλλά και ντόπιων δυνάμεων της άρχουσας τάξης και των πολιτικών τους εκπροσώπων, καθώς και σε κάθε είδους «αριστερά» και «δεξιά» αναχώματα και εφεδρείες τους.
Ωσπου να γίνουν πραγματικότητα τα μεγάλα οράματα και τα πανανθρώπινα ιδανικά του ΕΑΜ, της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, για τα οποία έδωσαν αγόγγυστα τη ζωή τους και τα φλογερά τους νιάτα χιλιάδες αγωνιστές. Χρέος όλων μας είναι να εντείνουμε τις κινητοποιήσεις μας και να δείξουμε ότι η Αντίσταση είναι εδώ, παρούσα. Οτι συνεχίζει να δίνει το αγωνιστικό της "παρών", όρθια, αταλάντευτη, ψηλομέτωπη και περήφανη για τα ιδανικά της ελευθερίας, της προόδου και της κοινωνικής δικαιοσύνης, για το σοσιαλισμό».
Παιδί του συστήματος ο φασισμός
Ο Θ. Χιώνης
Στην ομιλία του, ο γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ Θ. Χιώνης αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στη χυδαία επίθεση - ταύτιση του φασισμού με τον κομμουνισμό, ξεκαθαρίζοντας: «Το φασισμό τον γέννησε και τον ανέπτυξε το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα. Είναι παιδί του, κομμάτι του συστήματος. Ο φασισμός είναι η ανοιχτή δικτατορία των μονοπωλίων, του κεφαλαίου, γέννημα των αναγκών και στοχεύσεών του, που τις υπηρέτησαν και τα συντηρητικά αστικά κόμματα και τα σοσιαλδημοκρατικά.Την ταύτιση του φασισμού με τον κομμουνισμό την αξιοποιούν και οι ίδιοι οι φασίστες, οι εθνικιστές της Χρυσής Αυγής για να δικαιολογήσουν την αντιδραστική αστική ιδεολογία και την εγκληματική τους δραστηριότητα. Οσοι το κάνουν αυτό και το κάνουν και φιλελεύθεροι και εθνικιστές και οπορτουνιστές, κυλιούνται στο βούρκο του ψέματος και της αθλιότητας. Γιατί όλοι από διαφορετικές πλευρές στηρίζουν ή θέλουν να διαχειριστούν το εκμεταλλευτικό σύστημα του οποίου είναι οργανικό μέρος.
Οσοι δημοσιολόγοι κάνουν σήμερα ότι δεν ξέρουν ή ότι δεν καταλαβαίνουν σε σχέση με το ρόλο και το χαρακτήρα της Χρυσής Αυγής, παίζουν βρώμικο παιχνίδι στους σχεδιασμούς του συστήματος. H Χρυσή Αυγή είναι ένα από τα όπλα της αστικής τάξης και του συστήματος για να επιβάλει τη βία της, που ξεκινάει σήμερα από τους μετανάστες για την επεκτείνει στο κίνημα και στους αγώνες του. Είναι ένα ναζιστικό, ρατσιστικό μόρφωμα για πολλαπλές χρήσεις.
Από την άλλη, υπάρχουν διάφορες αστικές και οπορτουνιστικές φωνές που μιλάνε γενικά για την ίδρυση και τη δράση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, μιλάνε αφηρημένα, ότι δημιουργήθηκε από τα κάτω από τον ελληνικό λαό. Οπωσδήποτε το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ είναι τα μεγαλύτερα και λαμπρότερα κατορθώματα του λαϊκού - εργατικού κινήματος και παρακαταθήκη του αγώνα του ΔΣΕ. Το ΕΑΜ και ο φτωχός λαός ήταν ένα πράγμα. Χωρίς την ενεργητική συμμετοχή και στήριξη του λαού στον αγώνα και ιδιαίτερα σε περίοδο πολέμου δεν μπορεί να υπάρξει θετική πορεία για τα λαϊκά συμφέροντα.
Πηγή έμπνευσης η δράση των κομμουνιστών
Τα γεγονότα όμως είναι πεισματάρικα. Χωρίς το ΕΑΜ δεν θα υπήρχε η νίκη και το ΚΚΕ ήταν αυτό που ίδρυσε το ΕΑΜ, που ήταν η κύρια και μαζική δύναμή του. Η δράση των κομμουνιστών ήταν αυτή που ενέπνεε, που έδιναν νόημα στον αγώνα, που καλλιεργούσαν το μαζικό λαϊκό ηρωισμό. Οι γενικές αναφορές στην αντίσταση και η αποκομμουνιστικοποίηση του ΕΑΜ είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, το ίδιο ανιστόρητες και επικίνδυνες.
Επιβεβαιώθηκε ότι σ' όλη τη διάρκεια της κατοχής συνυπήρχε το κοινωνικό - ταξικό περιεχόμενο του λαϊκού αγώνα, με το εθνικοαπελευθερωτικό. Είναι λογικό σε τέτοιες συνθήκες η αστική τάξη να έχει τα δικά της ένοπλα τμήματα και η εργατική με τάξη, ο εργαζόμενος λαός το δικό του ένοπλο λαϊκό στρατό, μιας και παλεύουν για διαφορετικές πατρίδες: Η αστική τάξη, για την πατρίδα που εξασφαλίζει την κερδοφορία της ξεζουμίζοντας τους εργάτες, και οι εργάτες για τη δική τους πατρίδα, χωρίς ντόπιους και ξένους εκμεταλλευτές.
Γι' αυτό οι γενικές αναφορές στην Αντίσταση, η υπονόμευση του ρόλου του ΕΑΜ, τα περί εθνικής ομοψυχίας, οι άναρθρες κραυγές των εθνικιστών της Χρυσής Αυγής για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, είναι στοιχεία της διαστρέβλωσης και του ξαναγραψίματος της ιστορίας».

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

Αγώνες χωρίς θυσία! Η «αριστερή απάντηση» του ΣΥΡΙΖΑ στην καπιταλιστική κρίση


Η εργατική τάξη θα κάνει θυσίες ή για να θησαυρίζουν τα μονοπώλια ή για να δυναμώνει η οργάνωση εναντίον τους
Τελικά η «αριστερή απάντηση» στην ανασύνταξη του κινήματος και στην καπιταλιστική κρίση βρέθηκε!
Βρίσκεται στο σύνθημα που λανσάρουν εδώ και μέρες οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στους τόπους δουλειάς.
Νέες μορφές πάλης που «να μη χάνουμε το μεροκάματο», «δεν αντέχουμε άλλη απεργία», «αγώνες χωρίς θυσία» κλπ.
Πρόκειται όχι απλώς για ένα σύνθημα, αλλά για μια ύπουλη, διαβρωτική και άκρως επικίνδυνη γραμμή πάλης μέσα στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα, που πρέπει να απορριφθεί από τους εργαζόμενους με τον πιο αποφασιστικό τρόπο.
Τι σημαίνει αγώνες χωρίς θυσία, αγώνες που να μη χάνουμε το μεροκάματο;
Πολύ απλά καμιά οργάνωση του αγώνα, καμιά αντίσταση, καμιά απεργία στα εργοστάσια, στα λιμάνια, στους τόπους δουλειάς.
Σημαίνει άρνηση και ακύρωση στην πράξη του πιο ισχυρού όπλου που διαθέτουν η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Του όπλου της απεργίας και της σύγκρουσης με την καπιταλιστική εργοδοσία, το κράτος, την κυβέρνηση, την τρόικα, την ΕΕ.
Αντικειμενικά λίγες μέρες πριν την απεργία το σύνθημα αυτό καλλιεργεί την απεργοσπασία, την αποστράτευση, χτυπάει κάθε δυνατότητα επιτυχίας της απεργίας, αλλά και κάθε προοπτική κλιμάκωσης του αγώνα.
Το σύνθημα αυτό αποπροσανατολίζει, καλλιεργεί αυταπάτες και εφησυχασμό πως μπορεί να υπάρξουν αλλαγές και φιλολαϊκή προοπτική χωρίς σύγκρουση με την κυρίαρχη τάξη, τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, χωρίς σύγκρουση με την πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ.
Αγώνες χωρίς θυσίες δεν υπάρχουν!
Στην πραγματικότητα, το σύνθημα αυτό αρνείται τη γραμμή της σύγκρουσης ως βασικού περιεχομένου στην πάλη του κινήματος ιδιαίτερα σε συνθήκες ολομέτωπης επίθεσης του μονοπωλιακού κεφαλαίου.
Αφοπλίζει το εργατικό κίνημα αφού το πιο ισχυρό όπλο που έχει για να γίνουν αποτελεσματικοί οι αγώνες του είναι ο ίδιος ο προσανατολισμός του, η οργανωμένη αντίσταση, η οργανωμένη πάλη με την εργοδοσία, η ίδια η γραμμή που οδηγεί στην ταξική χειραφέτηση και απελευθέρωση, η γραμμή της ανατροπής, της εξουσίας των μονοπωλίων. Αγώνας που να οδηγεί σε αναχαίτιση της επίθεσης και ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής δεν γίνεται χωρίς σύγκρουση, χωρίς αμφισβήτηση της κυριαρχίας των μονοπωλίων, της ΕΕ. Κανένας άρρωστος που είναι άνεργος, συνταξιούχος, μισθωτός δεν θα μπορέσει να έχει δωρεάν Υγεία, περίθαλψη, γιατρό και φάρμακα, κανένας εργαζόμενος δεν θα δει τα παιδιά του να έχουν αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία, ελεύθερο χρόνο, αν δεν ανδρωθεί ένα κίνημα που θα μας απαλλάξει από τα μονοπώλια και την εξουσία τους.
Το γεγονός ότι όλο το προηγούμενο διάστημα καμία από τις 8 Ομοσπονδίες ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της «Αυτόνομης Παρέμβασης» για «συντονισμό και κοινή δράση», δεν πήρε απόφαση που να καλεί ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να προκηρύξουν άμεσα Γενική Απεργία, συνδέεται ακριβώς μ' αυτή τη γραμμή που καλλιεργούν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο εργατικό κίνημα.
Τελικά, ποιον βολεύει μια τέτοια γραμμή στο κίνημα; Πολύ απλά, την καπιταλιστική εργοδοσία, το κεφάλαιο, την κυβέρνηση, αλλά και την κυβερνώσα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Την αριστερά της νέας σοσιαλδημοκρατικής εκδοχής που βρίσκεται προ των πυλών της κυβερνητικής εξουσίας και που ο προπονητής του συστήματος τους έχει ως πρώτη αλλαγή στον πάγκο για τη διαχείρισή του. Αυτούς βολεύει!...
Το σύνθημα αυτό προετοιμάζει, μορφοποιεί τις συνειδήσεις των εργαζομένων, φτιάχνει γραμμή για το κίνημα για το πώς πρέπει να είναι οι αγώνες όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα έρθει στα πράγματα σε συνθήκες αριστερής διακυβέρνησης.
Γι' αυτό και ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Π. Σκουρλέτης προ ημερών δήλωνε στο ρ/σ «Κόκκινο»: «Είχα μια συζήτηση με κάποιους εκπαιδευτικούς... έβλεπαν με επιφυλακτικότητα την προκήρυξη νέων απεργιών, όταν γνωρίζουν ότι τα 30, 40, 50 ευρώ που θα χάσουν συμμετέχοντας, δεν είναι κάτι το αμελητέον πλέον. Αρα λοιπόν ίσως πρέπει να βρούμε και άλλους τρόπους... και το βράδυ ή το απόγευμα να κατεβούμε στους δρόμους και να διαδηλώνουμε».
Δε θέλουν αγώνες με περιεχόμενο σύγκρουσης
Ο ΣΥΡΙΖΑ χτυπάει με ύπουλο τρόπο την απεργία και κάθε αγώνα που έχει περιεχόμενο σύγκρουσης.
Αλλο πράγμα είναι η ανάγκη το εργατικό κίνημα να αξιοποιεί και να εναλλάσσει κάθε μορφή πάλης, ώστε να ανεβάζει τη μαχητικότητα, τη μαζικότητα και την αποτελεσματικότητά του και άλλο πράγμα είναι να προβάλλεται κάθε μορφή πάλης αντιπαραθετικά με την απεργία.
Με δυο λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ, με διάφορα κοινοβουλευτικά σόου, ασκεί αντιπολίτευση σε υψηλούς τόνους και την ίδια στιγμή αποφεύγει την οργάνωση των αγώνων που θα συγκρούονται με το κεφάλαιο και την κερδοφορία του, τους καλεί στις διάφορες πλατείες και στις «μούντζες», απορρίπτει κάθε αίτημα και στόχο πάλης που αντιστρατεύεται τη στρατηγική της ΕΕ, καλλιεργεί αυταπάτες, κοροϊδεύει τον κόσμο ότι τα προβλήματά τους θα λυθούν όταν αναλάβει την κυβερνητική εξουσία.
Στην ίδια λογική, στην ίδια γραμμή, μια νέα «μορφή πάλης» που προτείνεται αυτές τις μέρες στα συνδικάτα, ειδικά σ΄αυτά του Δημοσίου (ΕΛΜΕ, σωματεία στους ΟΤΑ, στα νοσοκομεία κ.ά.) και πάλι από συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι η λευκή απεργία. Τι λέει αυτή η «μορφή πάλης»; «Δεν θα δουλεύω και θα πληρώνομαι».
«Χτυπάμε κάρτα, μένουμε στους χώρους εργασίας, αλλά δεν δουλεύουμε», «έρχεται ο ασθενής να εξεταστεί στα εξωτερικά ιατρεία και δεν τον εξετάζουμε γιατί είμαστε απλήρωτοι ή κάνουμε επίσχεση εργασίας σε εφημερεύον νοσοκομείο χωρίς να μπαίνει προσωπικό ασφαλείας» ή «μπαίνω μέσα στην τάξη, κάθομαι, δεν κάνω μάθημα στα παιδιά και το μεροκάματο πέφτει».
Λευκή απεργία λοιπόν, αγώνες χωρίς θυσία, ο νέος ριζοσπαστισμός, το νέο «Εύρηκα» του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΡΝΤΑΣΥΑ στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μορφή πάλης, αλλά με μορφή ακραίου εκφυλισμού και δυσφήμισης του συνδικαλιστικού κινήματος.
Τέτοιες «μορφές πάλης» δίνουν λαβή στην κυβέρνηση να συκοφαντεί τους εργαζόμενους και τους αγώνες τους.
Οχι μόνο δεν ασκούν πίεση στην κυβέρνηση, αλλά υπονομεύουν τους ίδιους τους αγώνες και την αποτελεσματικότητά τους, ορθώνουν τείχος στη συμμαχία των εργαζομένων με τα άλλα λαϊκά στρώματα, φέρνουν σε αντιπαράθεση εργαζόμενους με εργαζόμενους, γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό με ασθενείς, εκπαιδευτικούς με γονείς και μαθητές.
Προφανώς όταν ο Γ. Γαβρίλης, επικεφαλής της «Αυτόνομης Παρέμβασης», έγραφε σε πρόσφατο κυριακάτικο φύλλο της «ΑΥΓΗΣ» για ένα «νέο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα εναλλακτικό και ανταγωνιστικό απέναντι στη ΓΣΕΕ και το ΠΑΜΕ» κάτι τέτοιες νέες ιδέες θα είχε στο μυαλό του. Τόσο νέες όσο η σαπίλα του καπιταλισμού και το σαράκι του οπορτουνισμού στο εργατικό κίνημα.
Σκληρός αλλά δίκαιος αγώνας
Καθαρές κουβέντες. Ο αγώνας αυτός για την απαλλαγή της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων από τα δεινά και την εξουσία των μονοπωλίων θα έχει κόστος, προϋποθέτει θυσίες. Θα είναι λιγότερες όσο πιο μαζικός και οργανωμένος θα είναι ο αγώνας. Σε κάθε περίπτωση είναι θυσίες για το δίκιο, για μια προοπτική προς όφελος των εργαζομένων. Οι θυσίες που καλούν - ΕΕ, καπιταλιστές - να κάνουν οι εργαζόμενοι είναι αβάστακτες. Είναι θυσίες για την ανάκαμψη της κερδοφορίας και επιπλέον με την απειλή της πείνας και του βούρδουλα τους καλούν να σκύψουν το κεφάλι.
Αυτόν τον αγώνα θα τον πληρώσουμε με τον ιδρώτα και το αίμα μας. Θα 'ναι σκληρός, πολύ σκληρός, μα ταξικά δίκαιος. Το σίγουρο είναι ένα.
Κι αν ακόμη οι εργαζόμενοι σε συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα βγουν στους δρόμους, βάλουν στο στόχαστρο κυβέρνηση, πλουτοκρατία, ΕΕ, την εξουσία τους και απεργήσουν 2 και 3 και 5 μήνες συνεχόμενα, οι απώλειές τους και τα χαμένα μεροκάματα θα είναι απειροελάχιστα μπροστά σ' αυτά που θα χάσουν αν περάσουν τα νέα μέτρα της σφαγής.
Αυτή είναι η πραγματικά νέα μορφή πάλης σήμερα. Και εδώ βρίσκεται το κέρδος των εργαζομένων.
Η χασούρα βρίσκεται στη γραμμή του συμβιβασμού και της ηττοπάθειας, στη γραμμή της αντιλαϊκής διαχείρισης.
Μόνο ένα τέτοιο κίνημα, μ' αυτό τον προσανατολισμό μπορεί να τους σταματήσει, μπορεί να τους ανατρέψει.
Επαθλο και έπαινός μας σε έναν τέτοιο αγώνα μια καλύτερη ζωή, μια κοινωνία απαλλαγμένη, χειραφετημένη από τη δικτατορία των μονοπωλίων, ένας λαός κυρίαρχος και αφέντης του πλούτου του. Και ένας τέτοιος αγώνας αξίζει κάθε θυσία!

Αλέκος ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΗΣ
Μέλος του Τμήματος για την Εργατική - Συνδικαλιστική Δουλειά της ΚΕ του ΚΚΕ

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

ΝΕΑ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΑ ΜΕΤΡΑ Στο απόσπασμα οι αυτοαπασχολούμενοι



Δεν είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση, οι αστικές εφημερίδες και τα κανάλια, συντονίζονται για να στρώσουν το έδαφος για αντιλαϊκά μέτρα. Το έργο το έχουμε ξαναδεί τόσες φορές στο παρελθόν, που το χιλιοπαιγμένο σενάριο, καταντά μονότονο και ανούσιο. Τα χάλια της οικονομίας φορτώνονται εναλλάξ πότε στο ένα λαϊκό στρώμα και πότε στο άλλο, «διαίρει και βασίλευε», δηλαδή, σε διάφορες παραλλαγές. Η αστική τάξη και τα μονοπώλια στο απυρόβλητο, η αντιλαϊκή πολιτική καθαγιάζεται και τα βάρβαρα μέτρα βαπτίζονται, δήθεν, αναγκαία και σωτήρια. Το ίδιο έργο ξαναπαίχτηκε τη βδομάδα που μας πέρασε με τίτλο «η φοροδιαφυγή των ελεύθερων επαγγελματιών», και μάλιστα κλήθηκαν και ερευνητές από το Σικάγο να λουστράρουν το σενάριο. Και πριν πέσουν οι τίτλοι του τέλους, να και τα νέα φορολογικά μέτρα για τους αυτοαπασχολούμενους στο πιάτο. Τα νέα αντιλαϊκά μέτρα είναι που μας ενδιαφέρουν, αλλά αξίζει τον κόπο να αποκαλύψουμε και πώς σερβίρονται.
Η ...έρευνα και ο κουρνιαχτός των ΜΜΕ
Τι λέει, λοιπόν, η έρευνα από το Σικάγο. Οτι ορισμένοι κλάδοι ελεύθερων επαγγελματιών, όπως προκύπτει από τα στοιχεία κάποιας τράπεζας, πληρώνουν σε δάνεια υπερβολικά ποσά σε σχέση με το εισόδημα που δηλώνουν στην εφορία. Με διάφορες παραδοχές, καταλήγει ότι κρύβουν εισόδημα 48 δισ. ευρώ, το οποίο με 40% συντελεστή φορολογίας θα απέδιδε στο κράτος 11,2 δισ. ευρώ, όσο περίπου και το κόστος των μέτρων που σήμερα διαπραγματεύεται η κυβέρνηση με την τρόικα.
Πολλές ενστάσεις θα μπορούσαμε να προβάλουμε για την αρτιότητα και την αξιοπιστία της έρευνας. Οπως ότι ανάγει ένα δείγμα λίγων δεκάδων χιλιάδων σε ένα σύνολο 800 χιλ., ότι βασίζεται στην αυθαίρετη υπόθεση ότι όποιος δανείζεται ένα ποσό από την τράπεζα, πρέπει να διαθέτει τουλάχιστον τριπλάσιο εισόδημα, και βέβαια ο συντελεστής φορολόγησης δεν είναι για όλα τα εισοδήματα 40%, υπάρχει και αφορολόγητο κλπ. Αλλωστε τα συμπεράσματα αντιφάσκουν με άλλα στοιχεία, όπως το γεγονός ότι οι μισοί αυτοαπασχολούμενοι δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε την ασφάλισή τους (ΟΑΕΕ), ότι προβλέπονται 190 χιλ. λουκέτα τους επόμενους μήνες (ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ) κ.λπ. Αν δίναμε βάση στις παραπάνω αναλύσεις, θα καταλήγαμε στον παραλογισμό ότι οι αυτοαπασχολούμενοι έχουν εξασφαλίσει «και τα εγγόνια τους» από τη φοροδιαφυγή, και άρα δεν ενδιαφέρονται ούτε για τη σύνταξη, ούτε για το μαγαζάκι τους. Και τέλος πάντων, καλές είναι τέτοιου είδους έρευνες για την άσκηση των μεταπτυχιακών φοιτητών (περί αυτού πρόκειται), άλλα όταν γίνονται εργαλείο οικονομικής πολιτικής, το παιγνίδι χοντραίνει.
Εδώ παρεμβαίνουν τα κανάλια και οι αστικές εφημερίδες για να γεφυρώσουν το χάσμα ανάμεσα στην «επιστήμη» και την εξόφθαλμη πραγματικότητα. Κανένας δεν μπήκε στον κόπο να διαβάσει ολόκληρη την έρευνα. Αρκούνται στην παρουσίασή της σε ένα οικονομικό blog πριν ένα μήνα. Κάποιος την κρατούσε στην εφεδρεία για την κατάλληλη στιγμή. Και μόλις δόθηκε το σύνθημα τα ρεπορτάζ πήραν φωτιά.
«Οργιο φοροδιαφυγής από ελεύθερους επαγγελματίες» (ΗΜΕΡΗΣΙΑ).
«Πρωταθλητές στην φοροδιαφυγή οι ελεύθεροι επαγγελματίες» (ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ).
«Η φοροδιαφυγή στους ελεύθερους επαγγελματίες χτυπάει κόκκινο» (IN.GR).
Υπερβολές, μισές αλήθειες και προφανή ψέματα όλα μαζί ανακατεμένα σε μια δύσοσμη σούπα. Κανένας δεν κάνει κουβέντα για τα αντικειμενικά κριτήρια, το κλείσιμο των ανέλεγκτων χρήσεων, το φόρο επιτηδεύματος, το πετσόκομμα του αφορολόγητου, που φόρτωσαν στους αυτοαπασχολούμενους τα προηγούμενα χρόνια όλες οι αστικές κυβερνήσεις. Αποσιωπούνται οι «νόμιμες» φοροαπαλλαγές των μεγάλων επιχειρήσεων, τα, πάσης φύσεως, κίνητρα πότε για τη δημιουργία θέσεων εργασίας και πότε για την προσέλκυση επενδύσεων. Ξεχνάνε ότι ο συντελεστής φορολογίας των μεγάλων επιχειρήσεων κατρακύλησε από το 45% στο 20%. Αυτά όμως είναι «ψιλά γράμματα».
Ο ένοχος βρέθηκε και τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσει. Κάποιοι πάνε ακόμα παραπέρα. «Η έγκαιρη πάταξη της φοροδιαφυγής στους ελεύθερους επαγγελματίες θα "γλίτωνε" τη χώρα από νέες περικοπές» (ΚΕΡΔΟΣ). Δηλαδή, για τα νέα αντιλαϊκά μέτρα δεν φταίει η κυβέρνηση, δεν τα επιβάλλουν τα μονοπώλια και η Ευρωπαϊκή Ενωση, τα έφερε η φοροδιαφυγή των ελεύθερων επαγγελματιών. Εδώ είναι φανερή η προσπάθεια των αστών να αλιεύσουν συμμάχους από τα άλλα λαϊκά στρώματα.
Η κυβέρνηση, σαν έτοιμη από καιρό, αποφασίζει να αναλάβει δράση για το πρόβλημα. «Μέτρα για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής στους ελεύθερους επαγγελματίες. Στο μικροσκόπιο της Εφορίας οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Ξεκινούν διασταυρώσεις εισοδημάτων με δάνεια». (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ). Φυσικά κανένας δεν ενδιαφέρεται για τις διασταυρώσεις, ούτε πρόκειται να αναμένει τα αποτελέσματά τους. Τα μέτρα πρέπει να κλείσουν τις επόμενες μέρες και λείπουν μερικά δισ. ευρώ από τον ιδρώτα του ελληνικού λαού. Αυτή είναι η ουσία.
Το κυρίως πιάτο
Τι προβλέπουν λοιπόν τα μέτρα, που επεξεργάζονται πυρετωδώς τα κυβερνητικά επιτελεία μετά τις παραπάνω αποκαλύψεις; Σταχυολογούμε τα πιο βασικά από τις διαρροές που είδαν το φως της δημοσιότητας.
  • Πλήρης κατάργηση του αφορολόγητου (αυτό φαίνεται να έχει καταληχθεί).
  • Ενιαίος συντελεστής φορολογίας 20%-30% (τα σενάρια ποικίλλουν για τον τελικό συντελεστή).
  • Αντικειμενικά κριτήρια φορολόγησης για να μην μπορεί να δηλώσει ο κάθε αυτοαπασχολούμενος ό,τι θέλει (συζητιέται εδώ και καιρό).
Ας δούμε όμως και στην πράξη τι σημαίνουν όλα αυτά. Ας πάρουμε ένα υποθετικό εισόδημα 15 χιλ. ευρώ το χρόνο, που πιθανόν να είναι και υπερβολικό για τη μεγάλη πλειοψηφία των αυτοαπασχολούμενων στις σημερινές συνθήκες. Η φορολογική επιβάρυνση έχει ως εξής, 15.000 ευρώ x 20%=3.000 ευρώ αν προσθέσουμε και 500 ευρώ τέλος επιτηδεύματος έχουμε έναν φόρο 3.500 ευρώ, του μένουν 11.500 ευρώ. Αν πληρώσει και τον ΟΑΕΕ, περίπου 5.000 ευρώ του μένουν 6.500 ευρώ, δηλαδή 540 ευρώ το μήνα. Και δεν έχουμε υπολογίσει χαράτσια της ΔΕΗ, πιθανούς τόκους από δάνεια (από εκεί δεν ξεκίνησε η φιλολογία της φοροδιαφυγής;) κλπ. Με αυτό το εισόδημα δεν μπορεί κάποιος να ζήσει.
Από αυτήν τη φορολογία περιμένει η κυβέρνηση να εισπράξει 2-2,5 δισ. ευρώ για να συμπληρώσει το αντιλαϊκό πακέτο που παζαρεύει με την τρόικα. Προφανώς αυτά τα χρήματα δεν υπάρχουν. Η οικονομική κρίση και η μονοπώληση έχουν εξανεμίσει τζίρους, κέρδη και εισοδήματα από τη μεγάλη πλειοψηφία των αυτοαπασχολούμενων.
Τα μέτρα αυτά, εκτός από το βάρβαρο εισπρακτικό τους χαρακτήρα, έχουν και μια άλλη πλευρά εξίσου σημαντική. Πολλές μικροεπιχειρήσεις δεν είναι δυνατόν να αντεπεξέλθουν σε τέτοια φορολόγηση. Η μη πληρωμή των φόρων δημιουργεί ανυπέρβλητα εμπόδια στη λειτουργία τους. Μοιραία θα οδηγηθούν πολύ γρήγορα στη χρεοκοπία. Ετσι όμως βγαίνει από την αγορά ένα τμήμα των μικροεπιχειρήσεων υπολογίσιμος ανταγωνιστής, σαν σύνολο, στα μονοπώλια.
Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.
Να πώς διαγράφεται η ανάπτυξη που σχεδιάζει η κυβέρνηση. Το τρίπτυχο κακοπληρωμένοι εργαζόμενοι, χρεοκοπημένοι αυτοαπασχολούμενοι, ξεκληρισμένοι αγρότες, υπολογίζουν ότι θα δώσει νέο αέρα στην κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου και των μονοπωλίων για να ξεπεράσουν την κρίση τους.
Στην οργάνωση και τον αγώνα η διέξοδος
Τι θα κάνει, όμως, κάθε αυτοαπασχολούμενος σε αυτές τις συνθήκες; Τα μονοπώλια επεκτείνονται στην αγορά, η οικονομική κρίση φέρνει φτώχεια και η φορολογία «στο κόκκινο». Πώς θα εξασφαλίσει το ψωμί και την υγεία της οικογένειας, τη μόρφωση και το μέλλον των παιδιών του;
Το ΚΚΕ του λέει, αυτό που του έλεγε και τις εποχές που, κουτσά - στραβά με πολλή δουλειά και αρκετό άγχος, κάτι έβγαινε. Οτι για μια αξιοπρεπή ζωή δεν αρκεί μόνο ο καθημερινός μόχθος, γιατί έρχεται το μεγάλο κεφάλαιο και του παίρνει τη δουλειά, γιατί η ιδιωτικοποίηση της Υγείας και της Παιδείας του μειώνει το εισόδημα και έρχεται και η Εφορία και του ζητά όλο και μεγαλύτερο μερτικό από το μεροκάματο. Οτι τελικά η ζωή του εξαρτάται άμεσα και είναι συνδεδεμένη με αυτήν του διπλανού του αυτοαπασχολουμένου, εργαζόμενου, αγρότη. Κλεισμένος στο μαγαζί του παρέα με την απελπισία του, θα τον βρει απομονωμένο η πολιτική της κυβέρνησης και θα τον τσακίσει εύκολα.
Αρα, μαζί με αυτούς, παλεύοντας οργανωμένα μέσα από το σωματείο του, μπορεί να αντισταθεί πιο αποτελεσματικά στην αντιλαϊκή λαίλαπα που βιώνει σήμερα. Τα σωματεία, όταν δυναμώσουν και έχουν μέτωπο στη φιλομονοπωλιακή πολιτική, μπορούν να γίνουν εστίες αποτελεσματικής αντίστασης. Κι ας κάνουν ό,τι μπορούν οι συμβιβασμένες πλειοψηφίες της ΓΣΕΒΕΕ και της ΕΣΕΕ να τα απαξιώσουν και να τα υποβαθμίσουν. Αυτός είναι ο δρόμος της ΠΑΣΕΒΕ που μαζί με το ΠΑΜΕ και την ΠΑΣΥ δίνουν τη μάχη για να δυναμώσει το λαϊκό μέτωπο αντίστασης και προοπτικής.
Το ΚΚΕ, τους λέει και κάτι άλλο, ακόμα πιο σημαντικό. Οτι, τα μονοπώλια μόνο βάσανα έφεραν στους αυτοαπασχολούμενους, οι κυβερνήσεις τους ήταν εχθρικές στα συμφέροντά τους. Και αυτό αποδεικνύεται πιο εύκολα στις σημερινές συνθήκες της οικονομικής κρίσης. Μόνο ο δρόμος της λαϊκής εξουσίας με μια οικονομία απαλλαγμένη από το βραχνά των μονοπωλίων αποτελεί πραγματική διέξοδο για τους αυτοαπασχολούμενους. Οσο δυναμώνει η αντιμονοπωλιακή πάλη, η διέξοδος της λαϊκής εξουσίας γίνεται όλο και πιο ρεαλιστική.
Επομένως, η απεργία της 26 Σεπτέμβρη πρέπει να γίνει σταθμός για το ξεδίπλωμα πιο αποτελεσματικών αγώνων. Οσο περισσότεροι αυτοαπασχολούμενοι κατεβάσουν τα ρολά, όσο πυκνώνουν οι γραμμές της ΠΑΣΕΒΕ, τόσο πιο πολύ ανοίγει το παράθυρο μιας ελπιδοφόρας προοπτικής.
Και τότε θα πέφτει στο κενό, κάθε τέτοια άθλια και ξετσίπωτη συμπαιγνία κυβέρνησης και αστικών μέσων μαζικής ενημέρωσης, να κατασκευάζουν εξιλαστήρια θύματα, όπως την παρακολουθήσαμε τη βδομάδα που μας πέρασε.

Του
Βασίλη ΜΑΜΑΗ*
*Ο Βασίλης Μαμάης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ

Πώς φτιάχνεται το Φεστιβάλ


Ο «Οδηγητής» για το 4ο Φεστιβάλ
Πρωί Δευτέρας, 3 του Σεπτέμβρη. Ο ήλιος καυτός, οι άνθρωποι φυλάγονται στα σπίτια τους, ψάχνουν τις σκιές. Το καλοκαίρι κρατά ακόμα...Μα στο Πάρκο «Τρίτση» γίνεται μια μικρή «συγκέντρωση». Μερικές δεκάδες νέοι και νέες, αλλά και μεγαλύτεροι απ' όλες τις γειτονιές της Αθήνας φτάνουν σιγά σιγά στο πάρκο.
Η πρώτη βάρδια
Ποιοι είναι όλοι τούτοι; Είναι η πρώτη βάρδια απ' τις πολλές, που θα στήσουν το 38ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή»! Κάθε βάρδια απαρτίζεται απ' τους «παλιούς», που έχουν στήσει πολλά Φεστιβάλ μα και τους «νέους», που 'ρχονται για πρώτη φορά.
Οικοδόμοι που 'χουν ν' ανέβουν σε σκαλωσιά μήνες, είναι στο πόστο τους.
Μαθητές και μαθήτριες έρχονται πριν ή μετά τα φροντιστήρια για να στήσουν το «Μαθητικό Στέκι».
Σπουδαστές και σπουδάστριες που κλέβουν χρόνο απ' τα διαβάσματα της εξεταστικής.
Και άλλοι πολλοί, μέλη και φίλοι της ΚΝΕ και του ΚΚΕ, κάτοικοι της περιοχής που νοιάζονται το πάρκο, γιατί το νιώθουν -και είναι- δικό τους.
Ολοι αυτοί, θα δουλέψουν σκληρά, αλλά και με κέφι, αυταπάρνηση, μεράκι για να στήσουν σε δέκα μέρες τη δικιά τους γιορτή, το δικό τους Φεστιβάλ, χωρίς σπόνσορες και χορηγούς, με τα δικά τους χέρια. Πριν ξεκινήσει το στήσιμο, έχει προηγηθεί δουλειά προετοιμασίας. Οι Οργανώσεις της ΚΝΕ οργώνουν την Αττική με το πρόγραμμα και το κουπόνι ενίσχυσης, τα στέκια νεολαίας, τα λαϊκά σπίτια.
Αρχίζει η δουλειά
Μόλις φτάνει και ο τελευταίος στο καθορισμένο ραντεβού, αρχίζει η δουλειά!
Το Πάρκο απέραντο, πανέμορφο, γαλήνιο, με τα δένδρα του, τα νερά του. Πραγματική όαση. Το τοπίο «χαλά» η εγκατάλειψη, η υποβάθμιση, τα σκουπίδια, η έλλειψη φροντίδας. Η κατάσταση αυτή πεισμώνει όσους έχουν συγκεντρωθεί αυτό το πρωινό.
Ο «Οδηγητής» για το 24ο Φεστιβάλ
Το Πάρκο πρέπει να καθαριστεί, να σβήσουν όλα τα σημάδια της εγκατάλειψης, να πάρει ζωή. Μοιράζονται γάντια, σακούλες, όλα τα απαραίτητα και αρχίζει το «όργωμα». Οι ΚΝίτες και οι ΚΝίτισσες ψάχνουν την κάθε γωνιά του Πάρκου, να μη μείνει ούτε ένα σκουπίδι.Μια άλλη ομάδα συντρόφων, με πρώτους τους οικοδόμους αναλαμβάνει να στήσει το Διοικητήριο. Από εδώ θα ξεκινάνε όλα: εδώ θα φυλάσσονται τα υλικά, θα μαζεύονται οι ομάδες κάθε πρωί και απόγευμα για να μοιράζονται οι δουλειές, θα στεγάζεται το ηλεκτρολογείο, εδώ θα παίρνουν όλη μια ανάσα, θα κάνουν μια μικρή ανάπαυλα κάτω απ' τη σκιά.
Ο χώρος διαμορφώνεται γρήγορα. Χέρι με χέρι, αδειάζει το φορτηγό, γεμάτο με σωλήνες, πλαίσια, παλιά ταμπλό. Οι οικοδόμοι «οδηγούν» και όλοι βοηθούν. Το Διοικητήριο στήθηκε!
Ο καθένας στο πόστο του
Τις επόμενες μέρες, η δουλειά ανεβάζει ρυθμούς. Κάθε πρωί και απόγευμα φτάνουν οι βάρδιες, η δουλειά οργανώνεται, χωρίζονται τα συνεργεία, μοιράζονται τα υλικά.
Τα φορτηγά έρχονται το ένα μετά το άλλο, χρειάζονται χέρια να αδειάσουν. Φτιάχνονται αλυσίδες. Πλαίσια, σωλήνες, καλώδια, βαρέλια με συνδέσμους, πατόβιδες, ηλεκτρολογικά υλικά. Κάθε φορτίο περνά από δεκάδες χέρια, η συλλογική δουλειά αδειάζει γρήγορα το φορτηγό.
Οι οικοδόμοι αναλαμβάνουν να στήσουν τους πύργους, τις σκαλώσεις, τις σκηνές. Δουλειά πολύ και με τον ήλιο να βαρά. Μα δουλεύουν γιατί το θέλουν, γιατί 'ναι δικιά τους η πολιτεία αυτή που στήνεται. Δεν είναι σαν τα σπίτια που σηκώνουν για να μένουν εκείνοι στο νοίκι. Σ' αυτή την «οικοδομή» είναι νοικοκύρηδες αυτοί.
Οι μαθητές στήνουν φέτος το δικό τους «Στέκι». Με πειράγματα, φωνές και πλάκες αλλά στη δουλειά σωστοί και άψογοι, διαμορφώνουν το δικό τους χώρο.
Από το στήσιμο του Φεστιβάλ φέτος στην Πάτρα...
Οι κοπέλες ράβουν τα πανιά που θα ομορφύνουν τις σκαλωσιές, στήνουν το μικρόκοσμο του παιδότοπου.Οι ηλεκτρολόγοι φροντίζουν ώστε το Πάρκο να 'ναι φωτισμένο τις μέρες του Φεστιβάλ.
Αλλοι σύντροφοι βάφουν, άλλοι κουβαλάνε. Ο καθένας δίνει ό,τι μπορεί για να 'ναι το Φεστιβάλ όμορφο και έτοιμο στην ώρα του. Κανείς δε λέει «ωχ», δεν κοιτάζει το ρολόι. Μονάχα όταν η κούραση βαραίνει το κορμί, σκουπίζει τον ιδρώτα, παίρνει μια ανάσα, χτύπα το σύντροφο στην πλάτη και ξεκινάει πάλι η δουλειά...
Η κόκκινη γιορτή ξεκινά
Μετά από 10 μέρες ακούραστης δουλειάς εκατοντάδων και εκατοντάδων μελών και φίλων της ΚΝΕ και του ΚΚΕ, το Φεστιβάλ είναι έτοιμο να υποδεχτεί το λαό της Αθήνας. Η δουλειά βέβαια δε σταματά: μια λάμπα που χάλασε, ένα ταμπλό που άργησε να φτάσει, ένα πανί που είχε ξεχαστεί.
13 Σεπτέμβρη, απόγευμα. Ολα είναι στην εντέλεια. Οι πύλες του Φεστιβάλ ανοίγουν. Χιλιάδες και χιλιάδες ανταποκρίνονται στο κάλεσμα της ΚΝΕ. Για τρεις μέρες, το Φεστιβάλ γίνεται ένα μεγάλο αντάμωμα αγώνα, συζήτησης, πραγματικής διασκέδασης.
Οι ΚΝίτες και οι ΚΝίτισσες και τις τρεις μέρες συνεχίζουν με αυταπάρνηση τη δουλειά για την επιτυχία του Φεστιβάλ: συζητάνε με χιλιάδες νέους για το Φεστιβάλ, διακινούν πλατιά το κουπόνι ενίσχυσης, στήνουν τις εκδηλώσεις, λειτουργούν τα μπαρ, φροντίζουν ανά τακτά διαστήματα για την καθαριότητα του Πάρκου, κάνουν ό,τι χρειάζεται.
Η μεγάλη επιτυχία του Φεστιβάλ, τα χαμόγελα των χιλιάδων επισκεπτών, η μαζική και ενθουσιώδης συμμετοχή του λαού και της νεολαίας ήταν η ανταμοιβή όλων όσων δούλεψαν για να στηθεί αυτή η γιορτή.
Δουλεύοντας στη βροχή...
Λίγο πριν σβήσουν και τα τελευταία φώτα, άρχισε το ξεστήσιμο. Η κόκκινη πολιτεία όπως στήθηκε πρέπει τώρα να ξεστηθεί μέχρι την επόμενη χρονιά, το Πάρκο πρέπει να παραδοθεί σε καλύτερη κατάσταση. Η δουλειά αρχίζει το βράδυ του Σαββάτου και το στοίχημα είναι να έχει ολοκληρωθεί ως την Κυριακή.
Το πρωί της Κυριακής ανοίγουν οι ουρανοί. Βρέχει, μα οι σύντροφοι δεν σταματούν. Οι επικίνδυνες εργασίες σταματάνε για λίγο. Δεκάδες κοπέλες, κάτω απ' τη βροχή καθαρίζουν και την τελευταία γωνιά του Πάρκου, μαζεύουν κάθε χαρτάκι, κάθε αποτσίγαρο. Τα φορτηγά φορτώνονται, οι σκαλωσιές λύνονται. Προσεκτικά μα και αποφασιστικά, κόντρα στις δυσκολίες που δημιουργεί ο καιρός, μέσα σε λίγες ώρες όλες οι κατασκευές έχουν ξεστηθεί.
Απόγευμα Κυριακής και η δουλειά έχει πια τελειώσει.
Η ζωή όπως θα τη χτίσουμε στις σκαλωσιές του μέλλοντός μας
Τι είναι όμως, που δίνει την ορμή, την αυταπάρνηση, τη διάθεση σε τόσους νέους και νέες, χιλιάδες σ' όλη την Ελλάδα να δουλεύουν κάθε χρόνο σκληρά, ακούραστα, εθελοντικά για να στηθούν οι εκδηλώσεις του Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή»;
Ο λόγος είναι ο ίδιος που κάνει και το Φεστιβάλ μας, μοναδικό, αναλλοίωτο, μα και κάθε φορά ανανεωμένο και ολοζώντανο, αξεπέραστο. Απ' το πρώτο Φεστιβάλ, η ΚΝΕ κατάφερνε να μετατρέπει σκουπιδότοπους (όπως στο Περιστέρι, τη δεκαετία του '70) και εγκαταλειμμένους στην τύχη τους χώρους (όπως η Πανεπιστημιούπολη στα Ιλίσια) σε κόκκινες πολιτείες, να δίνει ζωή στους χώρους αυτούς. Αυτό το πετύχαινε χρησιμοποιώντας τα ίδια «υλικά» με τα οποία είναι φτιαγμένο και το Κόμμα μας, την αυταπάρνηση, την ανιδιοτέλεια, την αυτοθυσία.
Η δύναμη που κινητοποιεί, που δίνει την ώθηση για την προσφορά των μελών, των φίλων της ΚΝΕ για να φτιαχτεί το Φεστιβάλ απ' το 1975 μέχρι σήμερα είναι η ίδια. Είναι η πίστη στην ιδεολογία μας, το Μαρξισμό-Λενινισμό και στο Κόμμα μας, η στράτευση στον αγώνα της εργατικής τάξης για την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς, για τη σοσιαλιστική-κομμουνιστική κοινωνία.
Η αφοσίωση σ' αυτό το όραμα, το μοναδικό αληθινό, για μια κοινωνία όπου κουμάντο θα κάνουν οι παραγωγοί του πλούτου, που όλοι οι εργάτες θα έχουν δουλειά, όλα τα παιδιά θα 'χουν φροντίδα, μόρφωση, πολιτισμό και αναψυχή, είναι που μας δίνει δύναμη σ' όλους τους επαναστάτες του κόσμου.
Με αυτή την έννοια, το Φεστιβάλ είναι μια μικρή «γεύση» απ' όλα όσα μπορεί να πετύχει η εργατική τάξη και η νεολαία με οργανωμένη δράση με επικεφαλής το Κόμμα της, με ταξική ενότητα, με αγώνα που στοχεύει στην εργατική - λαϊκή εξουσία.
Τον κόσμο ανάποδα μπορεί να φέρει, τη ζωή μας να αλλάξει ολωσδιόλου.

Στρατής ΔΟΥΝΙΑΣ
μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του «Οδηγητή»

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΚΕ Εκδήλωση τιμής για τον Πέτρο Κόκκαλη


Την Κυριακή 23/9 στο Βροντερό του Δήμου Πρεσπών
Ο Πέτρος Κόκκαλης
Την αγωνιστική προσφορά και το επιστημονικό έργο του Πέτρου Κόκκαλη στον αγώνα του λαού μας θα τιμήσει η ΚΕ του ΚΚΕ σε εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 23 Σεπτέμβρη και ώρα 11.30 π.μ. στο χωριό Βροντερό του Δήμου Πρεσπών, όπου και θα γίνουν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Πέτρου Κόκκαλη. Για το έργο του και τις υγειονομικές υπηρεσίες του ΔΣΕ θα μιλήσει ο καθηγητής Ιστορίας Γιώργος Μαργαρίτης. Στην περιοχή αυτή βρίσκεται ένα από τα κεντρικά νοσοκομεία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, όπου ο Πέτρος Κόκκαλης πρόσφερε τις πολύτιμες υπηρεσίες του ως κορυφαίος γιατρός του ΔΣΕ.
Η υγειονομική υπηρεσία
Η οργάνωση και η εξέλιξη της υγειονομικής υπηρεσίας του ΔΣΕ στην περιοχή του Βίτσι ήταν άμεσα συνδεδεμένες με την ανάπτυξή του, με τη δραστηριότητά του που όλο και μεγάλωνε καθώς και με τις πολύπλευρες μάχες που έδινε. Στις αρχές του 1946 γιατροί και νοσοκόμοι δεν υπήρχαν. Με την ίδρυση του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ, 28 Οκτώβρη του 1946, η υγειονομική υπηρεσία αρχίζει να παίρνει κάποια ενιαία κατεύθυνση και ασχολείται με θέματα οργάνωσης νοσοκομείων, αναρρωτηρίων, εκπαίδευσης, μεταφοράς τραυματιών. Τον Απρίλη του 1947 άρχισε να λειτουργεί στο Βίτσι σχολή νοσοκόμων ενώ το Αρχηγείο Βίτσι του ΔΣΕ διέθετε μόνο ένα γιατρό. Τους τελευταίους μήνες του 1947 η κατάσταση βελτιώνεται, υπάρχουν περισσότεροι γιατροί, ανάμεσά τους και χειρουργοί. Στα χωριά μέσα στα σπίτια δημιουργούνται αναρρωτήρια, σε ένα από αυτά, στο χωριό Πιξός, εγκαταστάθηκε το αναρρωτήριο του Αρχηγείου Βίτσι.
Στις 23 Δεκέμβρη του 1947 με τη συγκρότηση της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης, οι υγειονομικές υπηρεσίες ενισχύθηκαν ακόμη περισσότερο. Υπουργός της Υγιεινής και Πρόνοιας ανέλαβε ο καθηγητής χειρουργικής Πέτρος Κόκκαλης. Στα τέλη του 1947, τμήμα του νοσοκομείου του Γράμμου με το ανάλογο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό μετακινήθηκε στις Πρέσπες και εγκαταστάθηκε στα καλύτερα σπίτια του χωριού Ψαράδες. Το νοσοκομείο δεχόταν τραυματίες και άρρωστους από την περιοχή Βίτσι - Σινιάτσικο. Η πρόσβαση όμως στους Ψαράδες ήταν πολύ δύσκολη, μιας και δεν υπήρχαν δημόσιοι δρόμοι και η μεταφορά των τραυματιών γινόταν από κατσικόδρομους. Το γεγονός αυτό έκανε αναγκαία τη μετακίνηση του νοσοκομείου στα χωριά Πιξός και Βροντερό, που πραγματοποιήθηκε το Μάη του 1948. Επειδή οι βομβαρδισμοί ήταν συχνοί και υπήρχε κίνδυνος να χτυπηθεί το νοσοκομείο, την άνοιξη του 1949 σκαφτήκανε αίθουσες, αμπριά έξω από το Βροντερό και εκεί μεταφέρθηκε για μικρό χρονικό διάστημα. Στη συνέχεια μετακινήθηκε για μεγαλύτερη ασφάλεια σε μια σπηλιά που ήταν σε μια χαράδρα, που οδηγούσε στον παραλίμνιο οικισμό του Αγκαθωτού. Η έλλειψη γιατρών στην επαρχία Φλώρινας ήταν πολύ μεγάλη και για να καλυφθούν οι ανάγκες της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των κατοίκων των χωριών, το Φλεβάρη του 1948 οργανώθηκε Λαϊκό νοσοκομείο στο χωριό Τύρνοβο, που είχε τέσσερις θαλάμους με είκοσι κρεβάτια και προσωπικό οχτώ νοσοκόμες. Στα εγκαίνιά του παραβρέθηκε και μίλησε ο καθηγητής Π. Κόκκαλης.
Ενα από τα νοσοκομεία του ΔΣΕ στις Πρέσπες
Μετά τη μεγάλη μάχη του Γράμμου και τον επιθετικό ελιγμό που έγινε στις 20 προς 21 Αυγούστου του 1948, ο ΔΣΕ πέρασε στην περιοχή του Βίτσι. Μαζί έφθασαν και 2 χειρουργικές ομάδες που προσωρινά εγκαταστάθηκαν η μία με τον γιατρό Παναγιώτη Πετρόπουλο στο Μοσχοχώρι και η άλλη με τον γιατρό Γεώργιο Τζαμαλούκα στο Πρεβάλι. Για την καλή προετοιμασία των πολεμικών επιχειρήσεων, που θα ακολουθούσαν, οργανώθηκαν άξονες διακομιδής των τραυματιών. Στις πολεμικές επιχειρήσεις σε προωθημένες θέσεις κοντά στην πρώτη γραμμή της μάχης μετακινούνταν οι χειρουργικές ομάδες, στα επείγοντα περιστατικά πραγματοποιούνταν επιτόπου χειρουργικές επεμβάσεις και στη συνέχεια οι τραυματιοφορείς τους μετέφεραν στο συγκρότημα χειρουργικών ομάδων ή στο νοσοκομείο του Βροντερού.
Ενας πραγματικός άθλος
Η οργάνωση και η ανάπτυξη του υγειονομικού του ΔΣΕ υπήρξε ένας πραγματικός άθλος. Ξεκίνησε από το μηδέν και με απίστευτους κόπους, θυσίες, αυταπάρνηση έφτιαξε νοσοκομεία, χειρουργεία, περιέθαλψε τραυματίες, παρείχε ιατρική φροντίδα στους κατοίκους της περιοχής του Βίτσι. Μόνο ένας λαογέννητος επαναστατικός στρατός, όπως ο ΔΣΕ, που είχε βαθιές ρίζες μέσα στο λαό, που ήταν δημιούργημα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας, μπορούσε να αντεπεξέλθει σε όλες τις δυσκολίες και να δημιουργήσει υγειονομικές υπηρεσίες που ο αστικός στρατός ούτε να φανταστεί δεν μπορούσε. Με την ατσάλινη θέληση των κομμουνιστών που δε λυπήθηκαν ούτε τη ζωή τους, παλεύοντας για ανώτερα ιδανικά και με τη βοήθεια όλων των προοδευτικών ανθρώπων, δημιουργήθηκαν υγειονομικές υπηρεσίες που έσωσαν τις ζωές χιλιάδων ανυπότακτων και επαναστατών αγωνιστών. Οι λιγοστοί γιατροί αφήσανε τη ζεστασιά της οικογένειας, λαμπρές καριέρες, την ήσυχη ζωή και έτρεξαν να βοηθήσουν τους αγωνιζόμενους αντάρτες. Η ανθρωπιστική άσκηση της ιατρικής, μακριά από τα πλούτη και το κέρδος, έκανε τους αντάρτες γιατρούς του ΔΣΕ να κερδίσουν το σεβασμό και την εκτίμηση του επαναστατημένου λαού. Οι γιατροί, οι νοσοκόμοι, οι τραυματιοφορείς, όλος ο λαός, με τη μικρή και μεγάλη συνεισφορά τους, συνέβαλαν να δημιουργηθούν οι υγειονομικές υπηρεσίες του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας.

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Ο δοσιλογισμός της Κατοχής Με φόντο το σήμερα

Ο δωσιλογισμός της Κατοχής
Με φόντο το σήμερα
Τμήμα του ΕΛΑΣ σε μάχη
Κυβερνήσεις Κουίσλιγκ. Πολιτικός κόσμος. Εγγλέζοι. «Διάγγελμα» Ράλλη προς τους αντάρτες να παραδώσουν τα όπλα. «Τάγματα Ασφαλείας». Δίκη - παρωδία. Αποκατάσταση
Ενόψει...
Το 2003 φεύγοντας, μας άφησε μια... εκκρεμότητα. Η έρευνά μας δεν το πρόλαβε. Οι λόγοι, άσχετοι από τη θέλησή μας. Πώς έφυγε τόσο γρήγορα ούτε το καταλάβαμε. Μέσα στη θύελλα των «ραγδαίων» πολιτικών εξελίξεων και του «αναπαλαιωμένου» ΠΑΣΟΚικού σκηνικού, ενόψει των εκλογών... Τη δημοσιεύουμε τώρα. «Ετεροχρονισμένη» μεν, επίκαιρη δε. Μικρή προσφορά στο 2004. Για να θυμούνται οι «παλιοί». Και να μαθαίνουν οι νεότεροι.
Α' ΜΕΡΟΣ
Η συγκυρία!
Το θέμα μας, αναμφίβολα, απεχθές! (Γιατί και το έγκλημα, από τα ειδεχθέστερα). Δωσιλογισμός! είναι αυτός. Κι όχι μόνο της χιτλεροφασιστικής κατοχής, αλλά και μετέπειτα. Και σήμερα. Θα τον υποστούμε. Αδήριτη ανάγκη... Σα να μην έφταναν εκείνα τα χρόνια. (Κατοχικά, μεταπελευθερωτικά, εμφυλιοπολεμικά, ακόμα και χουντικά). Που τα βάφτισαν «πέτρινα». Που τα ζήσαμε. Κι άφησαν βαθιές πληγές, αγιάτρευτες, στο σώμα και στην ψυχή του λαού μας. Βαμμένα στο αίμα: Σκοπευτήρια, Κάτεργα, Μακρονήσια... Πώς να τα ξεχάσουμε; Πάμε να τον παρατήσουμε. Αλλά («όπως ο διάολος») δε μας αφήνει. Κακός μπελάς!
Σοβιετικοί στρατιώτες ξαναμπαίνουν στη σκελετωμένη πόλη του Στάλινγκραντ το Νοέμβριο του 1942
Ενοχη η «Καθεστηκυία» Τάξη. Ποια άλλη; Αυτή που έχει την εξουσία. Και «κάθεται στο σβέρκο» μας. Καθώς και τα κόμματά της. Φυσικά και οι ξένοι, που τη στηρίζουν. Δεν αρκείται στην αποκατάσταση που του έκανε στην πράξη μετά την απελευθέρωση. Τώρα, μαζί με την κυριαρχούσα διεθνώς «νέα τάξη πραγμάτων», επιθυμεί να τον αποκαταστήσει πλήρως. Δηλαδή, και ιστορικά. Να του εξαλείψει το στίγμα. Και να τον «βγάλει λάδι» από κάθε άποψη. Πολιτικά, ιδεολογικά, ηθικά.Γιατί όχι; Η συγκυρία το επιτρέπει. Το κλίμα κατάλληλο όσο ποτέ. Ευκαιρία; «Τη γύρευε στον ουρανό και τη βρήκε στη Γη»! Μετά την ανατροπή της ΕΣΣΔ, της Σοσιαλιστικής Κοινότητας και τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Παραδείγματα: η Λετονία, η Εσθονία, η Λιθουανία και όχι μόνο. Στη Βουλγαρία και βασιλιάς! Οπου σαρώνονται τα πάντα κι ο δωσιλογισμός γίνεται καθεστώς. Ζηλεύει η ντόπια ολιγαρχία. Και σπεύδει να επωφεληθεί. Να εκμεταλλευτούμε την πτώση του «Παραπετάσματος»! Οπως θα το 'λεγε κι ο Κ. Σημίτης. («Σιδηρούν» το απέφυγε).
Ωμή πρόκληση
Δεν πρόκειται για δική μας «ανακάλυψη». Ο κόσμος βοά! Είναι πραγματικότητα. Την αποκαλύπτουν έγκυρα δημοσιεύματα, αυθεντικά στοιχεία, επίσημα κείμενα. Το αμφισβητούν; Οχι! Αστείο πράμα. Το δηλώνουν ανοιχτά, κυνικά, ανερυθρίαστα. Το γράφουν σε βιβλία, μελέτες, διατριβές. Και με τη «βούλα» επιστημονικών ιδρυμάτων, ακαδημαϊκών τίτλων κλπ. Δουλιά με προοπτική.
Στο κέντρο ο κουίσλιγκ πρωθυπουργός Ι. Ράλλης. Δεξιά ο υπουργός Εσωτερικών Αν. Ταβουλάρης. Ανάμεσά τους διακρίνεται Γερμανός αξιωματικός και αριστερά ο προδότης συνταγματάρχης Ι. Πλυντζανόπουλος μπροστά στον «Αγνωστο Στρατιώτη» στην πλατεία Συντάγματος στις 4.1.1944
Δεν είναι κρυφό. Στην Ευρωπαϊκή Ενωση, επίσημη ιδεολογία είναι ο αντικομμουνισμός. Αρα, ο υπ' αριθμόν 1 εχθρός και μέγας κίνδυνος, ο κομμουνισμός. Παρά την πισωδρόμηση και τα πλήγματα στο τέλος του 20ού αιώνα. Και δε γινόταν αλλιώς. Φυσιολογικό, σε μια τέτοια Ενωση καπιταλιστικών χωρών, στο τελευταίο στάδιο «βαρβαρότητας», του ιμπεριαλισμού. Εξάλλου, τι χρείαν - άλλων - μαρτύρων έχομε; Οταν αυτή η Ενωση «Χάρτα» της έχει το Ευρωσύνταγμα. Και «Ευαγγέλιό» της τη «Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού».Εκεί, ως γνωστό (στο «Λάκκο των Λεόντων» όπως εύστοχα χαρακτηριζόταν παλιά) κυριαρχεί η λογική και το πνεύμα του Επιτρόπου Γκ. Φερχόιγκεν: «Αν ήμουν πολίτης αυτών των χωρών (της Βαλτικής) λαμβάνοντας υπόψη τα όσα υπέφεραν, θα είχα ζητήσει την απαγόρευση των Κομμουνιστικών Κομμάτων»! Πρόσφατη δήλωση - πρόκληση χιτλερικού στιλ στην Ευρωβουλή. Αναλόγου ήθους, ύφους και περιεχομένου η γραπτή απάντηση («scripta manent») χωρίς ντροπή, στον ευρωβουλευτή του ΚΚΕ Στρατή Κόρακα, του Επιτρόπου της Κομισιόν: «Σε καμιά περίπτωση δεν αποτέλεσε η απαγόρευση ενός ΚΚ σε μια προσχωρούσα χώρα (στην ΕΕ) αιτία ιδιαίτερου προβληματισμού»!.. Μπράβο! Ρ. Πρόντι.
Σ' αυτά ουδείς αντέδρασε. Οι πάντες, παγερά αδιάφοροι, συναινούν. «Καρφί δεν τους καίγεται» στην αναβίωση του φασισμού. Εδώ πρέπει ν' ακουστεί η γενναία κραυγή του Τσεχοσλοβάκου ήρωα Γιούλιους Φούτσικ (μέσα από το «Ρεπορτάζ κάτω από την κρεμάλα»): Ανθρωποι αγρυπνείτε!
Το Πρωτοσέλιδο της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ» στις 5 Μάη του 1943
Οσο για το δικομματισμό μας, τι να πεις; Αυτός κι αν είναι για κλάματα! Δεν έβγαλε «κιχ». Περί άλλα τυρβάζει! (Με το συμπάθιο, «αριστερά ανοίγματα» προς άγραν ψήφων). Δε βρήκε λέξη καταδίκης. Υστερα, είναι κακό να του θυμίσεις ότι στον Δωσιλογισμό έχει τις καταβολές; (Ας μη το ψάχνουν).Ακόμα κάτι. Οταν συμβαίνουν αυτά είναι να απορούν οι Αντιστασιακοί για το «φερμπότεν» στο μνημείο του Σοβιετικού Στρατιώτη; Βρέθηκε αιχμάλωτος των Γερμανών στη χώρα μας. Δραπέτευσε ή λευτερώθηκε από τον ΕΛΑΣ. Πολέμησε μαζί μας τους κατακτητές στην Εθνική Αντίσταση. Αφησε τα κόκαλά του στην ελληνική γη. Και με εντολή του ΥΠΕΞ (και επίδοξου πρωθυπουργού) Γ. Παπανδρέου, το μνημείο του δεν επιτρέπεται να στηθεί! Γιατί;
Τιμή στο '43
Το 2003 συμπληρώθηκαν 60 χρόνια από το 1943. Οι Αντιστασιακές Οργανώσεις τίμησαν τις επετείους σημαντικών γεγονότων της εποχής. Εκδηλώσεις είχαμε σε όλη τη χώρα. Σε πόλεις, χωριά, τόπους μαχών, σαμποτάζ, εκτελέσεων. Εκφωνήθηκαν λόγοι, εγκρίθηκαν ψηφίσματα, κατατέθηκαν στεφάνια. Ο τόπος σείστηκε από τα αντάρτικα τραγούδια. Γράφτηκαν ρεπορτάζ, ανταποκρίσεις, άρθρα στο «Ριζοσπάστη», στα αντιστασιακά έντυπα, στον τοπικό Τύπο. Το περιοδικό «Εθνική Αντίσταση» (με τη νέα σύνθεση της Συντακτικής του Επιτροπής) κυκλοφόρησε βελτιωμένο και με πιο πλούσια ύλη. Ο ραδιοφωνικός «902» καθιέρωσε βδομαδιάτικη τακτική εκπομπή για την Αντίσταση. Κανονικά κυκλοφορεί και η μηνιάτικη «Φωνή της Αντίστασης». Στις εκδηλώσεις υπήρξε μαζική συμμετοχή. Παραβρέθηκαν πολιτικοί παράγοντες, δημοτικοί άρχοντες, εκπρόσωποι φορέων, συλλόγων, φίλοι, απόγονοι.
Ενας από τους άνδρες των ταγμάτων ασφαλείας του Ι. Ράλλη, υποβάλλει σε σωματική έρευνα για λογαριασμό των Γερμανών, Ελληνα πολίτη στην Αθήνα, αφού πρώτα τον διέταξε «ψηλά τα χέρια»
Τα «κανάλια», κρατικά και ιδιωτικά (κατά πάγια τακτική) αλλά κι ο αστικός Τύπος (κατά κανόνα) τήρησαν σιωπή. Αλλα τα «ενδιαφέροντά» τους. Στο Γοργοπόταμο τιμήθηκαν τα 61 χρόνια από την ανατίναξη της Γέφυρας, με συμμετοχή χιλιάδων αγωνιστών. Επίσημα η Πολιτεία «έλαμψε» με την απουσία της, σχεδόν από παντού. Παρέστη σε επιλεγμένες και μόνο εκδηλώσεις. Ενώ στις 12 Οκτώβρη, επέτειο απελευθέρωσης της Αθήνας, έδειξε και το «σκληρό» της πρόσωπο. Εντελώς αδικαιολόγητα και αυθαίρετα απαγόρευσε στις ΕΑΜικές Ενώσεις που ανήκουν στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Αντιστασιακών Οργανώσεων (ΠΟΑΟ) - καθώς και σε μερικές άλλες - Αντιστασιακών δημοσιογράφων, Εκπαιδευτικών, Απογόνων και Μακρονησιωτών - να καταθέσουν στεφάνια στον Αγνωστο Στρατιώτη. Φαινόμενο μοναδικό στα τελευταία 30 χρόνια, μετά τη χούντα.
Χρόνος καμπής
Αξιζε να τιμηθεί το αντιστασιακό 1943. Εκείνος ο χρόνος, στη μαύρη τετραετία της τριπλής χιτλεροφασιστικής Κατοχής ήταν σημαντικός. Να το πούμε αλλιώς. Ηταν Χρόνος Καμπής! Γιατί; Πρώτα και κύρια υπήρξε το Στάλινγκραντ. Στις 2.2.43 η στρατιά του Φον Πάουλους παραδόθηκε (αφού άφησε στο πεδίο της μάχης 250.000 νεκρούς). Η νίκη του Κόκκινου Στρατού στο Στάλινγκραντ σήμανε στροφή στην πορεία του Β' Παγκόσμιου Πολέμου.
Στη χώρα μας το Εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα με την καθοδήγηση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ είχε τεράστια ανάπτυξη. Οι μαζικοί αγώνες, με πρωτοπορία την Εργατική Τάξη σημείωσαν πρωτοφανή άνοδο. Στην Αθήνα και άλλες μεγάλες πόλεις είχαμε απεργίες και κινητοποιήσεις για προβλήματα επιβίωσης, κατά της τρομοκρατίας, συλλήψεων, εκτελέσεων κλπ. Ταυτόχρονα, απ' άκρη σ' άκρη της χώρας δυνάμωσε ο Ενοπλος Αγώνας. Αντήχησε το «Βροντάει ο Ολυμπος, αστράφτ' η Γκιώνα». Φούντωσε το Αντάρτικο. Και όσον αφορά τη νέα γενιά. Ιδρύθηκε στις 23 Φλεβάρη η ΕΠΟΝ (Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων). Με πρωτοβουλία της ΟΚΝΕ και τη συνένωση 10 άλλων οργανώσεων. Γεγονός πρωτόγνωρο στα ελληνικά χρονικά.
«Τσολιάδες» του Ι. Ράλλη συνοδεύουν Ελληνες πατριώτες που έπιασαν σε μπλόκο της Αθήνας, για να τους παραδώσουν στα Ες Ες
Στα μεγάλα ιστορικά γεγονότα εκείνης της χρονιάς καταγράφονται τα εξής: 1. Η διαδήλωση στην Αθήνα εκατοντάδων χιλιάδων λαού στις 5.3.43, ενάντια στην Πολιτική Επιστράτευση. Που στέφθηκε με πλήρη επιτυχία. Ανάγκασε τον Χίτλερ να πάρει πίσω τη διαταγή. Γκρέμισε την κυβέρνηση Λογοθετόπουλου. 2. Η διαδήλωση στην Αθήνα εκατοντάδων χιλιάδων λαού στις 22.7.43, ενάντια στην Κάθοδο των Βουλγάρων. Κι αυτή ματαίωσε τα σχέδια των κατακτητών και των συνεργατών τους. Τέτοιες διαδηλώσεις ήταν μοναδικές στην κατεχόμενη Ευρώπη. 3. Η μετατροπή του λαογέννητου ΕΛΑΣ σε τακτικό στρατό δεκάδων χιλιάδων εθελοντών ανταρτών. Με λόχους, τάγματα, συντάγματα, μεραρχίες. Με επικεφαλής το Γενικό Στρατηγείο. 4. Ο τερματισμός της Ιταλικής Κατοχής με τη Συνθηκολόγηση της φασιστικής Ιταλίας στις 8.9.43. Γεγονός, που άλλαξε τον κατοχικό χάρτη της χώρας μας. Σήμανε την παράδοση στον ΕΛΑΣ της Μεραρχίας «Πινερόλο» στη Θεσσαλία. Την παράδοση και μικρότερων μονάδων σε άλλες περιοχές. Και τον εφοδιασμό του ΕΛΑΣ με πολύ οπλισμό, βαριά όπλα, άφθονα πυρομαχικά καθώς και ιματισμό, υπόδηση κλπ.Ολα αυτά γέμισαν το λαό μας αισιοδοξία. Εδειξαν να γλυκοχαράζει η λευτεριά. Μέχρι την απελευθέρωση, όμως, θα χρειαστούν ακόμα πολλοί αγώνες, μεγάλες μάχες, πολλές θυσίες. Αφειδώλευτα θα τις δώσουμε. Από καλύτερες θέσεις. Με σιγουριά στη νίκη!
Η κυβέρνηση Ράλλη
Το 1943 είχε τις μεγάλες δόξες του αλλά και τις μεγάλες ντροπές του. Από τις μελανότερες σελίδες του ήταν η ανάπτυξη του δωσιλογισμού με την κυβέρνηση Ράλλη και τα «Τάγματα Ασφαλείας». Με τις νίκες των Σοβιετικών στο Ανατολικό Μέτωπο, των Βρετανών στην Αφρική και των Αμερικανών στην Απω Ανατολή οι θέσεις του Αξονα κλονίστηκαν. Με τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας βρέθηκαν και στην Ελλάδα σε δύσκολη θέση οι Γερμανοί. Η στήριξη στα ιταλικά στρατεύματα 250.000 ανδρών έπαψε να υπάρχει. Κράτησαν τις δικές τους δυνάμεις. Αναζήτησαν όμως αυξημένη στήριξη και στο ντόπιο στοιχείο. Στο Δωσιλογισμό που πιστά τους είχε υπηρετήσει από την πρώτη μέρα της Κατοχής. Αλλά κάτω από τη μαζική πάλη του λαού και των ανταρτών είχε χρεοκοπήσει.
Το κατάπτυστο ντοκουμέντο. Το διάγγελμα της προδοσίας του κουίσλιγκ πρωθυπουργού Ιωάννη Δ. Ράλλη, που καλεί τους αντάρτες και τον ένοπλο λαό να παραδώσουν τα όπλα! (Από την προκήρυξη που σκόρπισαν τα αεροπλάνα στα βουνά)
Μετά την παλλαϊκή διαδήλωση στις 5.3.43 κατά της Πολιτικής Επιστράτευσης, οι κατακτητές έχρισαν πρωθυπουργό τον Ιωάννη Ράλλη. Ηταν υπαρχηγός του Λαϊκού Κόμματος. Κατ' εξοχήν εκπρόσωπος του παλιοκομματισμού. Επιδίωξε να λάβει το χρίσμα, όταν ο Γ. Τσολάκογλου ζήτησε να παραιτηθεί. Οι Γερμανοί όμως τότε προτίμησαν τον πιστό τους χιτλερικό καθηγητή Λογοθετόπουλο. Απέκλεισαν τον Ράλλη κι απέρριψαν τους όρους που έβαζε. Κυριότερος ήταν η ίδρυση «Ταγμάτων Ασφαλείας». Τώρα διόρισαν αυτόν, αποδεχόμενοι και τους όρους του.Η κυβέρνηση Ράλλη ορκίστηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό στις 7 Απρίλη 1943. Και η πρώτη μεγάλη «πατριωτική» Πράξη της ήταν το Διάγγελμα του «Προέδρου» της στους Αντάρτες του ΕΛΑΣ να παραδώσουν τα όπλα, με την υπόσχεση αμνηστίας. Φέρει ημερομηνία 5 Μαΐου 1943. Και με κεφαλαία το όνομα του Ράλλη. Δημοσιεύτηκε στον αθηναϊκό Τύπο αυθημερόν. Μαζί με ανακοινώσεις της Ανωτάτης Γερμανικής και Ιταλικής Διοίκησης. Ενόψει της έναρξης των μεγαλύτερων Εκκαθαριστικών Επιχειρήσεων που έγιναν στον ορεινό όγκο της Πίνδου. Με στόχο την εξόντωση των Ανταρτών του ΕΛΑΣ. Ταυτόχρονα αεροπλάνα με μορφή προκήρυξης σκόρπισαν το «Διάγγελμα» στα βουνά και στην ύπαιθρο.
Το Διάγγελμα Ράλλη
Το κατάπτυστο αυτό κείμενο, το δημοσιεύουμε ολόκληρο. Αποτελεί «μνημείο» προδοσίας και καταισχύνης της άρχουσας τάξης. Οι «γιέσμεν» της υποτέλειας και ξενοδουλείας θα έπρεπε να το κάνουν «εικόνισμα»!
«Ελληνες,
»Αι δυνάμεις του Αξονος απεφάσισαν την διά συντόνου και μεγάλης ολκής στρατιωτικής δράσεως εκκαθάρισιν της χώρας μας από τας λυμαινομένας αυτήν συμμορίας, αι οποίαι καθοδηγούνται και χρηματοδοτούνται είτε από υπούλους και εχθρικάς ξένας προπαγάνδας, είτε από επικινδύνους υπονομευτάς του διέποντος ημάς κοινωνικού καθεστώτος, είτε από κοινούς κακοποιούς, είτε ακόμη από άφρονάς τινας ανευθύνους παράγοντας παρασυρθέντας και εμπνεομένους από εκείνους οι οποίοι, εν ευμαρεία και ασφαλεία ζώντες, αδιαφορούν διά τον όλεθρον που επαπειλεί ανά παν λεπτόν τους ελληνικούς πληθυσμούς και συνεπώς αυτήν ταύτην την ελληνικήν φυλήν.
»Παν ό,τι απέμεινεν εκ του πλούτου της Ελλάδος μετά ένα αδικαιολόγητον πόλεμον, καταστρέφεται ανοικτιρμόνως. Δημόσια γραφεία, δικαστήρια, ταμεία, εφορείαι, σταθμοί Χωροφυλακής μεθ' όλων των αρχείων των, εγκληματικώς πυρπολούνται.
»Δεκάδες εκατομμυρίων του Δημοσίου, των Τραπεζών, των ιδιωτών ληστεύονται υπό ενόπλων συμμοριών. Τρόφιμα στελλόμενα κατόπιν ατρήτων κόπων και θυσιών, εις την ύπαιθρον προς τροφοδοσίαν του πεινόντος ελληνικού λαού δημεύονται και διαρπάζονται.
»Αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και άνδρες ιδία της Χωροφυλακής, δημόσιοι υπάλληλοι, δήμαρχοι και πρόεδροι κοινοτήτων αγρίως δολοφονούνται.
»Βιομηχανικαί εγκαταστάσεις, Σιδηροδρομικαί συγκοινωνίαι, σιδηροδρομικόν υλικόν, γέφυραι και ολόκληρα ακόμη οδικά δίκτυα, ανατινάσσονται εις τον αέρα.
»Ουδεμία καλλιέργεια της γης δύναται να γίνη, των γεωργών δικαίως διατελούντων εν απογνώσει συνεπεία της αναρχίας.
»Φιλήσυχοι αγρόται, μη εξαιρουμένων των γυναικών και των παίδων, απανθρώπως κρεουργούνται. Τέλος ολόκληρα χωρία, χθες ακόμη εν γαλήνη διαβιούντα, μεταβάλλονται προς χάριν των ενόπλων αυτών εις τέφραν και ερείπια, οι δε κάτοικοί των φεύγουν έξαλλοι εκ τρόμου προς τα όρη, όπου ευρίσκουν τρομερόν εκ κακουχιών και πείνης θάνατον. Ιδού το έργον της Ε.Α.Μ. και των συγγενών της οργανώσεων.
»Εχων πλήρη αντίληψιν των τρομακτικών κινδύνων εις τους οποίους είναι εκτεθειμένοι οι αγροτικοί πληθυσμοί μας μετά τη δημιουργηθείσαν τοιαύτην κατάστασιν και την απόφασιν των στρατευμάτων κατοχής να θέσουν δι' αμέσου ενεργείας οριστικόν τέρμα εις αυτήν, εθεώρησα επιβεβλημένον εις εμέ καθήκον να προέλθω εις συνεννοήσεις μετά των Αρχών των Δυνάμεων του Αξονος, όπως αι συνέπειαι της εκκαθαριστικής δράσεως μη πλήξουν τους τόσον ήδη δοκιμαζόμενους φιλήσυχους, αλλά δυστυχείς κατοίκους της υπαίθρου.
»Αι Δυνάμεις του Αξονος, καίτοι δεινόν διεξάγουν πόλεμον, δεν εδίστασαν νέον να δώσουν δείγμα της προς τον νομιμόφρονα και φιλήσυχον ελληνικόν λαόν συμπαθείας των και να παράσχουν μεγαλοφρόνως αμνηστείαν, εις εκείνους οι οποίοι εντός δέκα πέντε ημερών από σήμερον, ήτοι μέχρι της 24ης ώρας της 20ής Μαΐου 1943, θέλουν υπακούσει εις την πρόσκλησιν των στρατευμάτων κατοχής.
»Καλώ συνεπώς τον λαόν της υπαίθρου να συμμορφωθή προς τους εις τας προκηρύξεις των Αρχηγών των στρατευμάτων Κατοχής τιθεμένους όρους και υπευθύνως δηλώ ότι εφ' όσον θέλουν γίνει σεβαστοί οι όροι ούτοι, ουδένα απολύτως κίνδυνον θα διατρέξη.
»Οι ένοπλοι, οι οποίοι εντός της ταχθείσης προθεσμίας θα προσέλθουν και θα παραδώσουν τα όπλα των, θα τύχουν ανεπιφυλάκτως αμνηστείας.
»Οι κάτοικοι των πόλεων, των κωμών και των χωρίων της υπαίθρου, οι οποίοι θα επανέλθουν εις τας εστίας των, εκείνοι οι οποίοι δε θα εγκαταλείψουν αυτάς κατανοούντες ότι τα Στρατεύματα Κατοχής εκτελούν απολύτως έργον προστασίας αυτών έναντι των εγκληματικώς, κατ' αυτών κυρίως δρώντων ενόπλων, ουδέν έχουν να πάθουν.
»Υπόσχομαι ακόμη ότι, εάν τηρηθούν πιστώς οι όροι τους οποίους θέτουν αι δυνάμεις του Αξονος, θα δυνηθώμεν τη βοηθεία αυτών να επισιτίσωμεν τους πεινώντας αγροτικούς πληθυσμούς και να παράσχωμεν πάσαν περίθαλψιν εις τους αστέγους και τους πάσχοντας εξ αυτών και ότι οι αγρόται τη προστασία των Στρατευμάτων Κατοχής θα δυνηθούν εν ασφαλεία να συνεχίσουν την διακοπείσαν ήδη καλλιέργειαν των αγρών των και να επανέλθουν εις τα ειρηνικά των έργα εν γένει.
»Ελληνες,
»Υπενθυμίζω εις υμάς ότι αι Δυνάμεις του Αξονος, καίτοι έχουσαι να αντιμετωπίσουν όλας τας συνεπείας και τας βαρείας υποχρεώσεις του πρωτοφανούς εις έκτασιν πολέμου επέδειξαν εις πάσαν ευκαιρίαν την προς τον ελληνικόν λαόν συμπάθειάν των.
»Μη λησμονείτε ότι διά γενναίας χειρονομίας των ηγετών της Γερμανίας και Ιταλίας ο ελληνικός στρατός αφέθη ελεύθερος, μη θεωρηθείς αιχμάλωτος πολέμου.
»Μη λησμονείτε ότι ο ελληνικός λαός τελείως εγκαταλελειμμένος και αποκεκλεισμένος πανταχόθεν, θα κατεδικάζετο εις ομαδικόν εξ ασιτίας θάνατον, αν μη, παρ' όλας τας τρομακτικάς δυσχερείας και παρ' όλα τα εγκληματικά σαμποτάζ, επεσιτίζετο η χώρα μας, εκ του υστερήματός των, υπό των Δυνάμεων του Αξονος ως και αν δεν διευκόλυνον αύται τη μεταφοράν δι' ουδετέρων ατμοπλοίων, φορτίων απαραιτήτου διά την Ελλάδα σίτου και άλλων ειδών.
»Μη λησμονείτε ότι δεν εδίστασαν αύται και εμπειρογνώμονας ακόμη να στείλουν εις τη χωράν μας, διά να σώσουν τον ελληνικόν λαόν από τον εκφυλισμόν εκ της πείνης, ότε είδον την τρομεράν τραγωδίαν του χειμώνος του 1941.
»Ελληνες,
»Εις χείρας μας έγκειται η σωτηρία μας. Μη ακούετε την ύπουλον φωνήν των επικινδύνων εχθρών μας, των λύκων οι οποίοι έρχονται εν σχήματι προβάτων.
»Ακούσατε την φωνήν μου, φωνήν ειλικρινούς πατριωτισμού, φωνήν τιμίας ελληνικής συνειδήσεως και βοηθήσατε να σώσωμεν όλοι μαζί την Μεγάλην και Αγαπητήν μας Πατρίδα και την Ελληνικήν Φυλήν.
»Εν Αθήναις τη 5 Μαΐου 1943.
»ΙΩΑΝΝΗΣ Δ. ΡΑΛΛΗΣ».
Ακρα σιωπή!..
Για το διάγγελμα αυτό κανείς δε μιλάει σήμερα. Το κράτος επίσημα αποφεύγει κάθε αναφορά. Δε συμφέρει. Το αγνοούν όμως ή το αντιπαρέρχονται σκόπιμα και οι ασχολούμενοι με την Ιστορία. (Υστερα λέμε γιατί δε διδάσκεται η Αντίσταση στα σχολεία).
Την άλλη Κυριακή το Β' Μέρος της έρευνας

 ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Πλακάτ του ΕΑΜ κατά της τρομοκρατίας στο κέντρο της Αθήνας. Απρίλης 1946
Την περασμένη Κυριακή - 1 Φλεβάρη 2004 - δημοσιεύσαμε το πρώτο μέρος της έρευνας για το δοσιλογισμό της Κατοχής. Συνεχίζουμε σήμερα με το δεύτερο και τελευταίο μέρος.
Β' ΜΕΡΟΣ
Ξένο σώμα!
Ο δοσιλογισμός της Κατοχής, πράγματι, είναι από τις πιο μελανές σελίδες στη νεότερη ιστορία της χώρας μας. Ξένο σώμα! Φαινόμενο έκτρωμα στον εθνικό κορμό. Στίγμα στον εθνικό μας βίο και πολιτισμό. Βεβήλωση στην τιμή, στις παραδόσεις, στις θυσίες του λαού μας. Πρότυπό του θα μπορούσε να έχει το ραγιαδισμό της Τουρκοκρατίας. (Αλλες, βέβαια, οι συνθήκες εκείνη την εποχή)! Από πολλές, ωστόσο, απόψεις αυτός τον ξεπέρασε. («Ανώτερης κλάσης» γαρ). Τον άφησε «παρασάγγας» πίσω.
Και όμως, μέχρι σήμερα, η Ιστορία (αν και πέρασε από τότε μισός αιώνας και παραπάνω) απέφυγε να ασχοληθεί μαζί του. Δεν καταπιάστηκε με το πρόβλημα. Δεν το εξέτασε, δεν το ανέλυσε. Για να καταλήξει στα ανάλογα συμπεράσματα. Στις σωστές εκτιμήσεις και στα αναγκαία διδάγματα. Για φρονηματισμό και διαπαιδαγώγηση. Αλλά και «προς γνώσιν και συμμόρφωσιν». Ωστε αυτά να έμπαιναν και στα σχολεία. Να γίνουν μαθήματα. Εγινε το αντίθετο.
Ενοχη σιωπή
Εννοούμε την επίσημη Ιστορία. Της Αρχουσας Τάξης. Οπως τη γράφουν οι ταγοί της: Π. Κανελλόπουλος, Γ. Παπανδρέου, Κ. Τσάτσος, Κ. Καραμανλής, Σπ. Μαρκεζίνης. Κι οι πιστοί υπηρέτες της. Αυτή ούτε ήθελε ούτε μπορούσε να το κάνει. Σ' ένα βαθμό κάτι αναγνώρισε. Γενικά πρόβαλε άρνηση. Οι λόγοι σοβαροί, ευνόητοι, σεβαστοί. Δε συνέφερε! (Το ταξικό συμφέρον, βλέπεις). Εξάλλου, έχει επίγνωση της ενοχής της και των ευθυνών της. Γι' αυτό προτιμά το «πέπλο» της σιωπής!.. Αν έπραττε, ως όφειλε, διαφορετικά. Αν δεχόταν να «λάμψει» η αλήθεια. Κι αν αποδεχόταν τα αυτονόητα. Ισως σήμερα να ήταν κάπως διαφορετική και η στάση αυτών που εναλλάσσονται στο «πηδάλιο» της εξουσίας. Δηλαδή, όχι τόσο «σκληρή» στο λαό. Στον «πολίτη». Ως «είθισται» να τον αποκαλούν. (Και να τον «κλίνουν» σε όλες τις πτώσεις). Ούτε τόσο «υποτελής» (έως χαμερπής) στον ξένο αφέντη. Γιάνκη ή Φράγκο.
Καταδίκη!
Δεκέμβρης 1944. Αγγλικά τανκ χτυπούν τα γραφεία του ΕΑΜ στην οδό Κοραή
Η «Αλλη» Ιστορία... Η Ιστορία του Λαού και του Προοδευτικού Κινήματος. Η πραγματική Ιστορία, ως επιστήμη. Εχει μελετήσει το δοσιλογισμό αντικειμενικά, υπεύθυνα, αμερόληπτα. Πέρα από επηρεασμούς, σκοπιμότητες κι αποσιωπήσεις. Με κριτήρια επιστημονικά. Και έχει αποφανθεί. Εξέτασε τα γεγονότα και τη δράση του. Τον παρουσίασε «γυμνό», όπως είναι. Τον έκρινε αυστηρά αλλά δίκαια. Κατά τις πράξεις, τις επιδιώξεις, το «Βίο και την Πολιτεία» του.Και τον καταδίκασε οριστικά και αμετάκλητα. Τον κατέταξε στις μαύρες «Δέλτους» της. Δεν του αναγνώρισε το παραμικρό ελαφρυντικό. Η απόφασή της είναι τελεσίδικη. Απόλυτα σύμφωνη με την κοινή συνείδηση. (Γι' αυτό το «Κατεστημένο» δεν τολμά ανοιχτά να τον υπερασπιστεί). Απόλυτα επιβεβαιωμένη στη ζωή. Και δε θα πάψει να θυμίζει τα «έργα και τις ημέρες» του. Αλλά και να εναντιώνεται σε όποιες αναβιώσεις του.
Γίγας ο λαός
Η Κατοχή, μεγάλη και κρίσιμη περίοδος για την Ελλάδα και το λαό. Εβαλε σε δοκιμασία τα πάντα. Τάξεις, κόμματα, θεσμούς, πρόσωπα, συμφέροντα, ιδεολογίες, αξίες. Υπήρξε «καμίνι». Που ξεχώρισε: Το «γερό» από το «σκάρτο». Το καλό από το κακό. Αποτέλεσε τη «Λυδία λίθο» για τον πατριωτισμό. Εδειξε ποιοι είναι οι αληθινοί πατριώτες. Και ποιοι οι απάτριδες, οι «νερόβραστοι», οι καιροσκόποι. Και οι προδότες. Αλλο αν μεταπολεμικά αντιστράφηκαν οι όροι. Και καταρρακώθηκαν οι αξίες.
Οι τρεις Κουίσλιγκ της Κατοχής (από αριστερά): Γεώργιος Τσολάκογλου, Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος, Ιωάννης Ράλλης
Η Κατοχή ανέδειξε ένα λαό Γίγαντα στην Αντίσταση. Αντάξιο των ηρωικών παραδόσεων της Ρωμιοσύνης. Που έγραψε αθάνατη Εποποιία με αγώνες και αίμα. Και δόξασε σε όλο τον κόσμο την Ελλάδα. Με το ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο). Και με το ηρωικό ΚΚΕ. Το κόμμα της Εργατικής Τάξης. Το «Κόμμα των αγώνων και των θυσιών». Εμπνευστή, οργανωτή, καθοδηγητή και κύριο αιμοδότη.
Ανάξια Τάξη
Η Αρχουσα Τάξη, εκείνη την περίοδο, τήρησε απαράδεκτη στάση. Αποδείχτηκε ανάξια αυτού του λαού και αυτής της χώρας. Η Κατοχή την «ξεμασκάρεψε». Σαν σύνολο, μα και σαν χωριστές μερίδες, έγραψε ιστορία ντροπής. Οι εξαιρέσεις ελάχιστες. Υπήρξε, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ξενόδουλη, αντεθνική. Και στη μέγιστη λαϊκή πλειοψηφία εχθρική.
Επαιξε σε «διπλό ταμπλό». Δουλική «θεραπαινίδα» των Γερμανο-Ιταλών και Βουλγάρων κατακτητών από τη μια. Ταπεινή «υπηρέτρια» των Αγγλων «συμμάχων» από την άλλη. Συνδυάζοντας τους δυο ρόλους. Με γνώμονα τη διασφάλιση των συμφερόντων της. Και με στόχο την εξουσία, για παν ενδεχόμενο. (Είτε νικούσαν οι μεν, είτε οι δε). Και προς το παρόν νέμονταν μέρος της εξουσίας. Στο βαθμό που την εξασφάλιζε η συνεργασία με τους κατακτητές. «Εξυπνη» πολιτική! (Να μη βασκαθεί).
Το αποτέλεσμα όμως, ξεφτιλισμός, απομόνωση, ηθική κατάπτωση. Και χρεοκοπία. Θάνατος! (Θα την «αναστήσει» η ένοπλη επέμβαση των Αγγλων το Δεκέμβρη του '44 και η Βάρκιζα).
Τα παλιά Κόμματα
Σκίτσο του Δ. Κατσικογιάννη
Την ίδια τύχη επιφύλαξε η Κατοχή και στα αστικά Κόμματα. Ιδιαίτερα στα δύο μεγάλα. Στο «Λαϊκό Κόμμα». Και στο «Κόμμα των Φιλελευθέρων». Τα απαγόρευσε ο Μεταξάς το 1936. (Με τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου). Εμειναν «οικειοθελώς» στην ίδια κατάσταση στα 1940-1944. Δεν ανασυντάχθηκαν. Δεν ανέπτυξαν δράση. Γι' αυτό «τα σάρωσε» το ΕΑΜικό Κίνημα. Πολιτικά είχαν «πεθάνει». Παράγοντες και Ομάδες συμμετείχαν σε αντιστασιακές Οργανώσεις ή έφυγαν στη Μέση Ανατολή.Αρχηγοί και ηγετικά στελέχη αυτών των κομμάτων δεν έριξαν «ούτε μια τουφεκιά» κατά των κατακτητών. Δεν έκαναν ούτε μια δήλωση καταδίκης της τριπλής Κατοχής. Δεν παρότρυναν τους οπαδούς τους σε αγώνες. Αντιτάχθηκαν στην Αντίσταση. Τη θεωρούσαν «μάταιη» και «επικίνδυνη». Για συνεργασία με το ΕΑΜ ούτε ν' ακούσουν. Τήρησαν στάση παθητική, καιροσκοπική. Στάση ανοχής και αναμονής. Εμειναν αδρανείς.
Από την αρχή όμως, έδειξαν τάση προσαρμογής και συμβιβασμού στη «νέα κατάσταση». Αυτό έγινε κυρίαρχη τάση και τακτική. Στήριξαν αλλά και συμμετείχαν στις κατοχικές κυβερνήσεις Κουίσλιγκ. Τσολάκογλου το 1941-'42. Λογοθετόπουλου το 1942-'43. Ράλλη το 1943-'44. «Ευλόγησαν» και ενίσχυσαν «παντοιοτρόπως» και τα «Τάγματα Ασφαλείας». Καθώς κι όσες αντικομμουνιστικές οργανώσεις, που «φύτρωσαν» κατά τόπους. «Χ» στην Αθήνα. «ΕΑΣΑΔ» στη Θεσσαλία. «ΠΑΟ» στη Μακεδονία. Και είχαν «ήσυχη» τη συνείδησή τους. (Ε, δε θα πήγαιναν «κόντρα» στην τάξης τους).
«Ανευ επιφυλάξεων»!
Μιλούν τα γεγονότα. Ο Γεώργιος Τσολάκογλου (αντιστράτηγος) υπέγραψε τη Συνθηκολόγηση με τους Γερμανούς τον Απρίλη του 1941. Γεννήθηκε το 1886 στη Ρεντίνα Αγράφων. Πήρε μέρος στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Ουκρανική Εκστρατεία, στη Μικρασιατική Εκστρατεία. Και στο Αλβανικό μέτωπο (ως διοικητής της Στρατιάς Ηπείρου). Οι Γερμανοί τον διόρισαν το 1941 πρωθυπουργό στην πρώτη κυβέρνηση Κουίσλιγκ. Αξιος ο μισθός του!.. Μετά την απελευθέρωση το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων τον καταδίκασε σε θάνατο. Η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια. Πέθανε το 1948. Τ' απομνημονεύματά του εκδόθηκαν το 1949. Και είναι αποκαλυπτικά.
Το θλιβερό ανακοινωθέν, χειρόγραφο του ταγματασφαλίτη αξιωματικού στην Εύβοια, Χ. Γερακίνη. «Απώλειαι: Εκ των ημετέρων εις Γερμανός βαρέως τραυματίας»
Οταν σχημάτισε την κατοχική κυβέρνηση ο Τσολάκογλου ζήτησε την υποστήριξη του «πολιτικού (υποτίθεται) κόσμου». Και την εξασφάλισε. Κάλεσε σε σύσκεψη τους: Τσαλδάρη, Μάξιμο, Γονατά, Ράλλη, Πάγκαλο, Παπανδρέου, Κανελλόπουλο κ.ά. Και όπως έγραφε η ανακοίνωση που εκδόθηκε, συμφώνησαν:«Ολοι οι Ελληνες να υποστηρίξουν την Κυβέρνησιν άνευ επιφυλάξεων»!..
Ηταν τότε που οι κομμουνιστές, παράνομοι, απόστρατοι, δραπέτες από εξορίες, άρχιζαν την αντίσταση και την πάλη κατά των κατακτητών. Που ρίχτηκαν στη δουλιά. Για την ανασυγκρότηση των οργανώσεων του ΚΚΕ. Τις επαφές για την ίδρυση του ΕΑΜ. Με πρώτο σημαντικό επίτευγμα το Εργατικό ΕΑΜ. Κύριο μοχλό της μαζικής πάλης.
Απ' την «αντίπερα όχθη», στην «άνευ επιφυλάξεων» γραμμή, δραστηριοποιείται ο κρατικός μηχανισμός των Κουίσλιγκ. Ενάντια σε κάθε λαϊκή κινητοποίηση. Ενόψει και του φοβερού χειμώνα της θανατηφόρας πείνας. Κατά των αθρόων εκτελέσεων όσων δεν τηρούσαν τις διαταγές των αρχών Κατοχής. Και καθώς άρχιζε η ένοπλη αντίσταση. Και «λάλησε στον Ολυμπο τ' αντάρτικο ντουφέκι». Βγήκε κι εκείνη η περίφημη προκήρυξη του κατοχικού νομάρχη Κοζάνης Ν. Θέμελη που έγραφε το αμίμητο: «Πας πολεμών τους Γερμανούς δεν είναι Ελλην»! (Ναι. Ακριβώς έτσι). Και ήταν Ελλην αυτός! (Και οι συν αυτώ). Επιβραβεύοντάς τον δε, ο Κ. Καραμανλής, όταν το 1955 έγινε πρωθυπουργός, τον έκανε υπουργό Εθνικής Αμυνας! (Ωραία).
Η εκστρατεία!
Η εχθρική «εκστρατεία» για τη διάλυση των ανταρτών άρχισε στις 21.5.43. Προαναγγέλθηκε (όπως είπαμε) με το Διάγγελμα Ράλλη και τις Ανακοινώσεις των Ανωτάτων Διοικήσεων Γερμανών και Ιταλών. Συνοδεύτηκε από πολλές τυμπανοκρουσίες και μεγάλο προπαγανδιστικό θόρυβο. Κάλυψε όλο τον ορεινό όγκο της Πίνδου. Από Ρούμελη μέχρι Ηπειρο. Κράτησε μέχρι τα μέσα Ιούνη. Προκάλεσε πολλές καταστροφές. Πληρώθηκε με πολλές θυσίες σε ανθρώπινες ζωές. Στοίχισε ακριβά, ιδιαίτερα στον άμαχο πληθυσμό της υπαίθρου. Δεν πέτυχε τον αντικειμενικό της σκοπό. Και έληξε άδοξα με παταγώδη αποτυχία.
Ο συνταγματάρχης Ι. Πλυτζανόπουλος και άλλοι αξιωματικοί των Ταγμάτων Ασφαλείας. Αριστερά και δεξιά τσολιάδες παραταγμένοι στην πλατεία Συντάγματος
Σ' αυτές τις Εκκαθαριστικές Επιχειρήσεις, που ήταν και οι μεγαλύτερες στη διάρκεια της Κατοχής. Την κύρια ευθύνη είχαν οι Ιταλοί. Αυτή ήταν και η τελευταία τους «αναλαμπή». (Γιατί σε τρεις μήνες θα 'ρθει η συνθηκολόγηση). Χρησιμοποιήθηκε η τεράστια πολεμική τους μηχανή. Οσες στρατιωτικές δυνάμεις διέθεταν σ' αυτόν τον εκτεταμένο γεωγραφικό χώρο. Με πολυβόλα, όλμους, κανόνια, τανκ, αεροπλάνα. Αλλά «ψυχή» δεν είχαν. Ούτε διάθεση. Μάθαιναν και τα νέα από το Ανατολικό μέτωπο, όπου είχαν συντριβεί οι δικές τους δυνάμεις. Και το ηθικό τους ήταν πεσμένο.Ο ΕΛΑΣ με την καθοδήγηση του Γενικού Στρατηγείου πήρε τα μέτρα του. Εκανε συγκέντρωση των δυνάμεών του. Εδωσε σκληρές μάχες. Στη Ρούμελη, στο «τρίγωνο» Γκιώνας, στο 51ο χιλιόμετρο, σε Γραβιά, Παύλιανη. Και απέφυγε με κατάλληλους ελιγμούς κυκλωτικές κινήσεις. Στη Θεσσαλία δόθηκαν οι μεγαλύτερες μάχες. Κυρίως στην Πόρτα - Μουζάκι. Στην Ηπειρο στην περιοχή Σουλίου. Ο εχθρός είχε μεγάλες απώλειες. Συνεχή τα χτυπήματα των ανταρτών. Σε ενέδρες, σε φάλαγγες μεταγωγικών. Σε γέφυρες. Ηρθε και η ανατίναξη της γαλαρίας στο Κούρνοβο την 1 προς 2.6.43. Οπου κάηκε αμαξοστοιχία με πάνω από 600 Ιταλούς. Και χάθηκε κάθε διάθεση για συνέχιση της εκστρατείας.
Σ' αυτές τις επιχειρήσεις οργίασαν, ιδίως οι Γερμανοί. Καίγοντας χωριά. Εκτελώντας πατριώτες. Βιάζοντας γυναίκες. Σέρνοντας χωριάτες σε φυλακές. Τεράστιες ήταν και οι ευθύνες της κυβέρνησης Ράλλη. Που εξαπάτησε κόσμο δηλώνοντας πως δε θα πειραχτεί άμαχος πληθυσμός.
Στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «ΒΗΜΑ» στις 5 Απρίλη του 1944 φιλοξενήθηκε η ανακοίνωση του αρχηγού των Ταγμάτων Ασφαλείας, όπου διατάζει τον απαγχονισμό πέντε κομμουνιστών
Οσον αφορά τους στόχους της Επιχείρησης αλλά και του διαβόητου Διαγγέλματος, καταπέλτης είναι η επίσημη εκτίμηση των αφεντικών. Ιδού: «Μια προκήρυξις της κυβερνήσεως προς τους αντάρτας να παραδώσουν τα όπλα έναντι του ευεργετήματος γενικής αμνηστείας, δεν είχε καμίαν εντυπωσιακήν επιτυχίαν. Ο αριθμός των ενόπλων τουναντίον ηυξήθη και εξακολουθεί να αυξάνεται συνεχώς και συστηματικώς». (Αυτά από «Τα μυστικά αρχεία του Γ' Ράιχ»).
Τα «Τάγματα Ασφαλείας»
Η κυβέρνηση Ράλλη ήταν η μακροβιότερη της Κατοχής. Εζησε μέχρι τις 12 Οκτώβρη 1944, ημέρα απελευθέρωσης της Αθήνας. Και «πρόσφερε» πολλά (πάρα πολλά) στο δύσμοιρο τόπο μας!.. Από τις πιο μεγάλες «υπηρεσίες» της ήταν τα «Τάγματα Ασφαλείας». Προσφορά, που εκτιμήθηκε και τιμήθηκε όχι μόνο από τον χιτλεροφασίστα κατακτητή, που τέθηκαν στην υπηρεσία του. Αλλά και από την κυρίαρχη τάξη και τον Εγγλέζο «σύμμαχο». Οσο κι αν το τοπίο ήταν θολό, αυτό φαινόταν «ηλίου φαεινότερο».
Η ιδέα (όντως «φαεινή») ήταν του πρώην δικτάτορα Θ. Πάγκαλου. Την υλοποίησε ο Ι. Ράλλης. Τα «Τάγματα» ιδρύθηκαν ως «αντίπαλο δέος» στο ΕΑΜικό Κίνημα. Εδρασαν στο πλευρό των κατοχικών στρατευμάτων. Υπό τις διαταγές του περιβόητου Σίμανα (αντιστρατήγου των «SS»). Ορκίζονταν στον Χίτλερ. Επαιρναν μέρος σε επιχειρήσεις και σε μάχες μαζί με τους Γερμανούς. Συμμετείχαν σε μπλόκα, όπως της Κοκκινιάς και της Καλογρέζας. Επιαναν πατριώτες. Βασάνιζαν, εκτελούσαν, κρεμούσαν. Εκαιγαν σπίτια, βίαζαν, λεηλατούσαν. Συμπεριφέρονταν χειρότερα κι από τους κατακτητές. Για το λαό ήτανε «μάστιγα». Ιδιαίτερα στην Πελοπόννησο, που πήραν μαζική μορφή. Αλλά και στην Εύβοια. Και στην ίδια την Αθήνα και τον Πειραιά.
Οπως αναφέρει πρόσφατο δημοσίευμα: «Τα Τάγματα Ασφαλείας συγκροτήθηκαν το 1943-'44 για την καταπολέμηση του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ». Κι έτσι είναι. ΕΔΕΣ, ΕΚΚΑ κλπ. δεν ήταν στόχος τους. Δε γίνεται νύξη ούτε στο Διάγγελμα Ράλλη. Το βεβαιώνει άλλωστε και ο τότε στρατιωτικός διοικητής της Ελλάδας Αλ. Λέερ. Σκοπός της δημιουργίας τους ήταν «να χρησιμοποιηθεί πλήρως η αντικομμουνιστική μερίδα του ελληνικού λαού, για να εκδηλωθεί φανερά και να εξαναγκαστεί σε απροκάλυπτη εχθρότητα κατά της κομμουνιστικής μερίδας». (Πολύ σωστά! Μα στην ίδια κατεύθυνση φανερά και κρυφά δούλευε και η Αγγλική Αποστολή με τον Εντι, τον Κρις κλπ. Πράγματα γνωστά).
Ο Χίμλερ συγχαίρει
Σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα, τα Τάγματα χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες. Τα «Ευζωνικά», 9 τον αριθμό, με συνολική δύναμη 5.725 ανδρών. Και τα «Εθελοντικά», 22 τον αριθμό, 16.625 ανδρών. Ο Σίμανα σε αναφορά του (λίγο πριν την αποχώρηση από την Ελλάδα) προς το Γενικό Επιτελείο των «SS» (στις 2.10.44) κάνει τούτη την εκτίμηση:
Τα Εθελοντικά «ήταν πολύτιμες βοηθητικές μονάδες στην ενεργή καταπολέμηση των συμμοριών» από τη Βέρμαχτ. Τα Ευζωνικά «πολέμησαν τον κομμουνισμό και τις συμμορίες του ΕΛΑΣ με αξιοσημείωτη επιτυχία». (Θαυμάσια).
Στην απάντησή του ο Χίμλερ (στις 10.10.44) τονίζει. «Σας εκφράζω τα συγχαρητήριά μου, επειδή κατορθώσατε να οργανώσετε τα υγιή και νομοταγή στοιχεία του ελληνικού λαού στα τμήματα των Ελλήνων εθελοντών καθώς και των Ευζώνων, και να τα οδηγήσετε σε αγαστή συνεργασία με τα δικά μας γερμανικά τμήματα στον αγώνα κατά των μπολσεβίκων συνωμοτών μέχρι την τελευταία μέρα». (Λαμπρά). Και το δημοσίευμα καταλήγει: «Η εικόνα που αποτυπώθηκε για τα Τάγματα ήταν τέτοια, ώστε η Πολιτεία ουδέποτε τόλμησε να προχωρήσει στην επίσημη πολιτική αποκατάστασή τους».(Από την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», «Ιός», 26.10.2003).
Χλευασμός
Ο λαός τους Γερμανοντυμένους, που εντάχθηκαν στα προδοτικά Τάγματα, τους μισούσε αφάνταστα. Με κανέναν τρόπο δεν μπορούσε να δείξει απέναντί τους κατανόηση και ανοχή. Ούτε για τους πιο εξαθλιωμένους που πήγαν για «ένα κομμάτι ψωμί». Μίσος θανάσιμο έτρεφε, ιδίως στους «γαλονάδες». Που ξεφτίλισαν τη στρατιωτική τους στολή. Και τους χλεύαζε.
«Γερμανοτσολιάδες», «Γερμανοράλληδες», «Ταγματασφαλίτες», «Ταγματαλήτες». Τους βάφτισε. Ετσι τους... «ανέβαζε έτσι τους κατέβαζε»! Και τους έβριζε. Η λαϊκή θυμοσοφία έβρισκε και πάρα πολλά άλλα - ανέκδοτα, σχόλια - για να εκφράσει την απέχθειά της. Και να τους «ψάλλει» τα σχολιανά. Η λαϊκή σάτιρα επίσης τους «περιποιήθηκε» ποικιλότροπα. Και τους «απαθανάτισε» με το εμβατήριο:
«Αϊν-Τσβάι! Αϊν-Τσβάι!
(Εν-δυο! Ενα-δυο!)
Τσολιά να με λεν δε
μ' αρέσει.
Εγώ Γερμανός είμαι τώρα.
Καμάρι των Ταγμάτων Ες Ες.
(Και στο ρεφρέν)
Εγώ Γερμανός είμαι τώρα.
Τομάρι των Ταγμάτων SS».
Στην ύπαιθρο και στ' αντάρτικο ο κόσμος το είδε, το άκουσε και το ευχαριστήθηκε κι απ' το «Κουκλοθέατρο» του Βουνού.
«Χάιλ Χίτλερ»!
Μα ήταν να μην τους μισεί ο λαός; Αυτοί είχαν γίνει «Γενίτσαροι»! Δεν ήταν μόνο ότι ορκίζονταν στον Χίτλερ. Εκπαιδεύονταν στα ναζιστικά πρότυπα. Ξεπερνούσαν σε βαναυσότητα και τους χειρότερους χιτλερικούς. Δεν έδιναν την παραμικρή σημασία στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ζούσαν στην αυθαιρεσία. Ηταν βουτηγμένοι στο έγκλημα και στο αίμα.
Μετά τη Βάρκιζα ήταν σκληροί βασανιστές στη Μακρόνησο και στα κάτεργα. Διακρίθηκαν και στον Εμφύλιο. Απ' αυτούς επιλέγονταν στα Εκτελεστικά Αποσπάσματα. Καθώς κι εκείνοι που έκοβαν κεφάλια ανταρτών. Ανατριχιάζει και να τα σκέφτεται κανείς. Διέπρατταν τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα. Κι έμειναν ατιμώρητοι.
Χαιρετισμό τους σε κάθε βήμα είχαν το «Χάιλ Χίτλερ»! Στέκονταν προσοχή σε κάθε χιτλερική κραυγή. Γάβγιζαν και ούρλιαζαν, όπως οι «Γερμαναράδες». Συναγωνίζονταν σε αγριότητα τους «Μπουραντάδες». Με την παραμικρή αφορμή μπορούσαν να πιάσουν τον απλό πατριώτη. Να τον «σπάσουν στο ξύλο». Να τον πατήσουν κάτω και να τον λιώσουν.
Σ' αυτούς στηρίχτηκαν οι Κατακτητές και οι Κουίσλιγκ. Για να δικαιωθεί απολύτως η ρήση του Χίτλερ στο βιβλίο του «Ο Αγών μου» («Mein kampf»): «Ο νικητής, αν είναι έξυπνος, θα εμπιστευτεί σε πρόσωπα της εθνικότητας του ηττημένου λαού, που δεν έχουν ούτε χαρακτήρα, ούτε τιμή, το ρόλο του δεσμοφύλακα. Τα πρόσωπα αυτά θα τον βοηθήσουν στο έργο της ολοκληρωτικής υποδούλωσης των συμπατριωτών τους κατά τρόπο πολύ σκληρότερο και ανοικτίρμονα από εκείνον που θα μεταχειριζόταν ένα οποιοδήποτε ξένο κτήνος».
Ομολογίες
Τα Τάγματα τα οργάνωσαν οι Γερμανοί, τα ενίσχυαν οι Αγγλοι. Και η ντόπια ολιγαρχία έκανε το παν για να παίξουν το ρόλο τους. Απειρα τα στοιχεία. Πάρα πολλά έχουν καταγραφεί. Αναφέρθηκαν και στη Δίκη των δοσιλόγων. Και είναι αδιάψευστα. θα χρειαζόταν πολύς χώρος για να καταγραφούν τα κυριότερα. Αναφέρουμε μερικά, από τα πιο χαρακτηριστικά.
Ο Τουρκοβασίλης, διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, χρηματοδοτούσε αβέρτα τα Τάγματα. Το ίδιο έκαναν και πολλοί άλλοι βιομήχανοι, έμποροι, μαυραγορίτες. Η ηγεσία του αστικού πολιτικού κόσμου (με όποιο κύρος της απέμεινε) έστελνε κόσμο στα Τάγματα. Ο Γ. Παπανδρέου. (Ο «μοιραίος» άνθρωπος). Που έπνιξε την Αθήνα στο αίμα, το Δεκέμβρη του '44. Αυτός που δε δίστασε να εκτοξεύσει κατά του ΕΑΜ την αισχρή «κορόνα». «Ολίγαι σελίδες εθνικής αντιστάσεως και πολλαί σελίδες εθνικού εγκλήματος»! Από την Αθήνα (πριν μεταβεί στο Κάιρο) εκθειάζει τα Τάγματα και συκοφαντεί ασύστολα το ΕΑΜ στις εκθέσεις που στέλνει στο Στρατηγείο Μ. Ανατολής και στον Λίπερ (στον Αγγλο πρέσβη στην κυβέρνηση Τσουδερού). Και αργότερα η κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» του Παπανδρέου έστελνε λίρες και όπλα στα Τάγματα.
Ο Θ. Σοφούλης, διάδοχος του Ε. Βενιζέλου στο «Κόμμα Φιλελευθέρων» και πρωθυπουργός στον Εμφύλιο. Στην Κατοχή, από τη «χειμερία νάρκη» του έδωσε εντολή να μπουν στα Τάγματα οι απότακτοι του '35. Και είχε πει στον Πλυτζανόπουλο: «Τα Τάγματα και τα μάτια σας»! Ο Στ. Γονατάς, ο δοσίλογος (ο «μόνος εκπρόσωπος του Ν. Πλαστήρα στην Αθήνα») είχε πει: «Και με το διάβολο θα συμμαχήσουμε για να αντιμετωπίσουμε τον κομμουνισμό»!
Δίκη δοσιλόγων
Στις 12.10.1944 ο Ράλλης παραιτήθηκε. Το ανακοίνωσε με διάγγελμα. Εγραφε: «Είχον επιβεβλημένον καθήκον να καταλάβω την Αρχήν διά την μείωσιν της δυστυχίας του Ελληνικού λαού». Κι έφευγε «με ήσυχη τη συνείδηση».
Ηρθε «η ώρα της κρίσεως». Στην απολογία του στο Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων δήλωσε: «Ούτε προδόται των εθνικών ή των συμμαχικών συμφερόντων πολιτικοί ή στρατιωτικοί υπήρξαν εν Ελλάδι, ούτε Κουίσλιγκς». (Η απολογία του, σε επιμέλεια του γιου του Γ.Ι. Ράλλη, εκδόθηκε σε βιβλίο το 1947, ενώ είχε πεθάνει).
Στη Δίκη προσήλθαν ως μάρτυρες υπεράσπισης περίπου 300 παράγοντες. Κατάλαβαν ότι δικαζόταν το καθεστώς της άρχουσας Τάξης και η βρετανική πολιτική. Και όλοι σχεδόν κατέθεσαν ότι ήταν «απαραίτητες οι κατοχικές κυβερνήσεις». Επρόκειτο για παρωδία Δίκης. Επιδίωκε να τους αθωώσει. Παρ' όλα αυτά βγήκαν πολλά «άπλυτα στη φόρα»!
Ο Ράλλης επικαλέστηκε και τους μάρτυρες Παπανδρέου, Κανελλόπουλο, Τσάτσο που βεβαίωσαν ότι: «δεχθέντες να σχηματίσωμεν κυβέρνησιν χωρίς να έχωμεν δόλον». Ευχαρίστησε και τον «πάντοτε αντίπαλόν του αλλ' εξόχου καλής πίστεως άνδρα, τον σεβαστόν πρόεδρον κ. Σοφούλην, βεβαιώσαντα ότι εθνικώς κατά την πρωθυπουργίαν μου επολιτεύθην»! Επιστράτευσε και τον Τσόρτσιλ, πλέκοντας το εγκώμιό του, γιατί στη Βουλή των Κοινοτήτων με ειλικρίνεια διακήρυξε: «Ως προς την εν Ελλάδι κατάστασιν η κοινή γνώμη των συμμάχων ήτο ψευδώς πληροφορημένη»! (Αυτό κι αν είναι αλήθεια και ειλικρίνεια).
Αποκήρυξη
Το Στρατηγείο Μέσης Ανατολής αποκήρυξε τα «Τάγματα Ασφαλείας». Αυτό έγινε επίσημα και δημόσια. Ηταν εχθρικά σώματα στο συμμαχικό αγώνα. Και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού και ο ΕΛΑΣ θα τεθεί υπό τις διαταγές του. Αλλο τι έκανε η βρετανική κυβέρνηση ανεπίσημα και οι μυστικές υπηρεσίες της.
Τα «Τάγματα» τα αποκήρυξε (όπως ήταν επόμενο) και η κυβέρνηση «εθνικής ενότητος» στην οποία μετείχε και το ΕΑΜ. Κι αυτό προκάλεσε πανικό κι αγανάκτηση στον κόσμο της αρχουσας Τάξης και του δοσιλογισμού. Γιατί παραβίαζε «τα συμφωνημένα». Στην Κατοχή διάφοροι παράγοντες, ως γνωστό, δήλωναν: «Οι Αγγλοι και η κυβέρνηση Καΐρου είναι σύμφωνοι μαζί μας και θα δείτε»! Στη Δίκη των δοσιλόγων εξάλλου, οι Ράλλης - Πλυτζανόπουλος ωρύονταν: «Είμαστε αγγλόφιλοι»! Στην ίδια Δίκη ο Γ. Στράτος κατέθεσε σχετικά το εξής: Τον Σεπτέμβρη του '44 ήρθε στην Αθήνα Αγγλος με ειδική αποστολή. Συναντήθηκε με πολλούς πολιτικούς παράγοντες. Οι οποίοι χαρακτήρισαν «κάκιστη ενέργεια» την αποκήρυξη των Ταγμάτων. Στην οποία αναγκάστηκε να προβεί ο Γ. Παπανδρέου στα πλαίσια του παιχνιδιού για να κερδίσει χρόνο ως τη σύγκρουση του Δεκέμβρη.
Ο Παπανδρέου πράγματι το έκανε «με κρύα καρδιά». Αλλά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Πίεζε το ΕΑΜ να του στείλει τους πέντε υπουργούς του, όπως συμφωνήθηκε στο Λίβανο. Κωλυσιεργούσε όμως στην αποκήρυξη των Ταγμάτων. Και το ΕΑΜ τον στρίμωχνε. Σε σχέση με αυτό το θέμα το κυριότερο είναι ότι το συνδύαζε με τη διάλυση του ΕΛΑΣ. Αυτό αποκαλύπτεται ολοκάθαρα από το τηλεγράφημά του τον Αύγουστο του 1944 «Προς την Επιτροπήν των Βουνών» (όπως την αποκαλεί). Σβώλον, Σιάντον, Παρτσαλίδην.
«Μας εζητήσατε - γράφει - επανειλημμένως καταγγελίαν των Ταγμάτων Ασφαλείας. Εις την καταγγελίαν αυτών έχομεν προβή από της εποχής του Λιβάνου, όπου τα εχαρακτηρίσαμεν ως όργανα των Γερμανών προς ενέργειαν εμφυλίου πολέμου. Δεν είναι όμως αι καταγγελίαι αι οποίαι ημπορούν να φέρουν αποτέλεσμα, εφόσον εξακολουθεί ο φαύλος κύκλος του εμφυλίου πολέμου. Οπως είπαμεν και εις τον Λίβανον, μόνον η πραγματοποίησις της πλήρους Εθνικής Ενώσεως με την συμμετοχήν του ΕΑΜ εις την Κυβέρνησιν και η αντικατάστασις του στρατού του ΕΛΑΣ με εθνικόν στρατόν ανήκοντα εις την Πατρίδα και υπακούοντα εις τας διαταγάς της Κυβερνήσεως θα οδηγήσει τα Τάγματα Ασφαλείας εις αυτόματον διάλυσιν, επειδή δε θα ευρεθούν Ελληνες να υψώσουν τα όπλα εναντίον του τακτικού Ελληνικού Στρατού...».
Δηλαδή ο ΕΛΑΣ να διαλυόταν! Κι όλα τ' άλλα καλά θα πήγαιναν.
Αποκατάσταση
Τα «Τάγματα Ασφαλείας» άφησαν εποχή. Με την απελευθέρωση τέθηκαν υπό περιορισμό. Φυσικά «υπό την σκέπην» της «Εθνικής Κυβερνήσεως» και την «υψηλήν» προστασίαν των Αγγλων. Παράδειγμα χτυπητό: Εκείνες τις μέρες έβλεπες τους «συμμάχους» Βρετανούς να δίνουν χέρι φιλικό όχι στο σύμμαχο εν όπλοις ΕΛΑΣ, αλλά στους Γερμανοντυμένους Ράλληδες!.. Στις 22.11.44 οι κομμουνιστές δημοσιογράφοι έγραφαν στο «Ριζοσπάστη»: «Βαριά σύννεφα συσσωρεύονται πάνω από την πρωτεύουσα. Ολες οι ελπίδες του λαού μέχρι στιγμής διαψεύδονται... Ποιος θα φανταζόταν ότι οι φρικτοί τσολιάδες εξακολουθούν να είναι ελεύθεροι. Οτι μερικοί φυγαδεύονται στο εξωτερικό για να ξαναγυρίσουν σαν άνδρες "εθελοντικού σώματος". Το Γουδί δεν είναι στρατόπεδο συγκέντρωσης αλλά ορμητήριο τσολιάδων. Ποιος θα πίστευε ότι οι μεγάλοι και μικροί Κουίσλιγκ θα μετέβαλαν τις φυλακές "Αβέρωφ" σε ξενοδοχείο "Μ. Βρετανίας"... Ο γιος του Ράλλη κατατάχτηκε στην Ορεινή Ταξιαρχία»... Και πολλά άλλα.
Μετά τη Βάρκιζα οι «Ταγματασφαλίτες» έγιναν «τα χαϊδεμένα παιδιά» του κράτους. Με τη διάλυση του ΕΛΑΣ και της Εθνικής Πολιτοφυλακής, άνοιξε η τύχη τους. Μαζικά ντύνονταν τη στολή του εθνοφύλακα, γίνονταν Εθνικός Στρατός. Επίσης έμπαιναν και στα Σώματα Ασφαλείας. Ταυτόχρονα θα πλαισιώνουν τις εθνικιστικές οργανώσεις («Χ» κλπ.). Καθώς και τις τρομοκρατικές συμμορίες (Σούρλα στη Θεσσαλία, Μαγκανά στο Μοριά κλπ.).
Οταν οι αξιωματικοί του ΕΛΑΣ έμπαιναν στο Β' Πίνακα. Οταν ο Σαράφης και άλλοι οδηγούνταν στην εξορία. Οταν χιλιάδες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης συλλαμβάνονταν, βασανίζονταν. Και καραβιές στέλνονταν για την Ικαρία. Ενώ άλλοι δολοφονούνταν. Οταν γέμιζαν οι φυλακές από καταδικασμένους. Και κάποιοι προορίζονταν για το εκτελεστικό απόσπασμα.
Ανώτεροι και κατώτεροι αξιωματικοί «Ταγματασφαλίτες» 1.200 και παραπάνω αναλάβαιναν ενεργό υπηρεσία στον υπό συγκρότηση Εθνικό Στρατό. Επαιρναν βαθμούς και γαλόνια. Ανάμεσα στους πρώτους ο Χ. Γερακίνης. Γνωστός κι από τη διαταγή του στην Εύβοια. «Απώλειαι. Εκ των ημετέρω εις Γερμανός βαρέως τραυματίας»! Αυτός τοποθετήθηκε υποδιοικητής της Σχολής Ευελπίδων. (Να διδάξει πατριωτισμό στους Ευέλπιδες). Πόσοι άλλοι τέτοιοι μπήκαν στα επιτελεία διαφόρων μονάδων.
Ο συνταγματάρχης Διονύσης Παπαδόγκονας (απ' τους αρχηγούς των Ταγμάτων στην Πελοπόννησο) προήχθη σε υποστράτηγο. Ηταν αυτός που το '44 τηλεγραφούσε στον Χίτλερ, επί τη διασώσει του από απόπειρα εναντίον του:
«Από της Ιεράς Γης της Αρχαίας Σπάρτης υψούται η προσευχή μας ΚΥΡΙΕ ΔΙΑΦΥΛΑΣΣΕ ΤΟΝ ΦΥΡΕΡ ΜΑΣ»!
Νόμος της Χούντας
Ο Εμφύλιος για τους Ταγματασφαλίτες ήτανε «Κολυμπήθρα του Σιλωάμ». Οι κυβερνήσεις Δεξιάς - Κέντρου τους εντάξανε στο Στρατό, στη Χωροφυλακή, στα ΜΕΑ και ΜΑΥ. Πολέμησαν εναντίον του ΔΣΕ. Και ξέπλυναν όλα τα κατοχικά αμαρτήματά τους. Και το κυριότερο απ' αυτά, της Εθνικής προδοσίας. Πήραν και βαθμούς και επιδόματα και προνόμια και συντάξεις. Εγιναν επίσημα «εθνικόφρονες». Παρ' όλα αυτά, επίσημη αναγνώριση δεν τους έγινε. Αποχαρακτηρισμό ως προδοτών δεν πέτυχαν.
Ηρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου, έγινε κι αυτό. Η Χούντα έπραξε το καθήκον της. Ο Γ. Παπαδόπουλος «δικός τους άνθρωπος». Εκανε το ΝΔ 179 το 1969. Κι όχι απλώς τους αναγνώρισε, αλλά και τους έκανε κι «Αντιστασιακούς». Συγκεκριμένα. Αναγνώρισε τη θητεία τους στα «Τάγματα Ασφαλείας» ως συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση. Σύμφωνα με αυτό το νόμο της Χούντας αντιστασιακοί θεωρήθηκαν και όσοι πολέμησαν επί Κατοχής εναντίον οργανώσεων «αντεθνικώς δρασάντων και αποσκοπούντων εις την επιβολήν εν τη χώρα καθεστώτος διαφόρου του νομίμου τοιούτου» (Δηλαδή του ΕΑΜ). Ετσι πήραν προνόμια, συντάξεις κλπ. Και ναι μεν με την αναγνώριση της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης με το νόμο το 1982 ο χουντικός νόμος καταργήθηκε. Τα «κεκτημένα» όμως διατηρήθηκαν και επί ΠΑΣΟΚ.
Επαγρύπνηση
Κλείνουμε εδώ. Το θέμα είναι ανεξάντλητο. Μπορεί γενικότερα να απασχολήσει την ιστορική έρευνα. Να γραφτούν και βιβλία. Το ΚΜΙΕΑ (Κέντρο Μελέτης Ιστορίας Εθνικής Αντίστασης) μπορεί να το έχει σαν στόχο του. Εχουμε χρέος να το εξετάσουμε ολόπλευρα και να το δώσουμε στις νέες γενιές. Μην ξεχνάμε τον Σολωμό. «Εθνικό είναι ό,τι είναι αληθινό»!
Επιστρέφουμε στην επισήμανση που κάναμε στην αρχή. Οι φόβοι αποκατάστασης που εκφράζονται υπάρχουν. Και είναι βάσιμοι. Και για τώρα και για το μέλλον. Απόπειρες έγιναν και θα γίνουν. Και από Ιδρύματα και από επιστήμονες και από λογοτέχνες. Καθώς και με μορφή απομνημονευμάτων. Ο «Ιός», που προαναφέραμε, έδωσε χρήσιμα στοιχεία. Ανέφερε και ορισμένα βιβλία. Ενα από τα πιο γνωστά (λόγω και του ονόματος του συγγραφέα) η «Ορθοκωστά». Το οποίο, ο υπογράφων τούτη την έρευνα, είχε επώνυμα επικρίνει από τις στήλες του «Ριζοσπάστη».
Δε νομίζουμε πάντως ότι πρέπει να υπερβάλουμε τον κίνδυνο. Ο δοσιλογισμός είναι τελεσίδικα καταδικασμένος εσαεί. Δεν υπάρχει ούτε θα υπάρξει δικαίωση. Οσες προσπάθειες κι αν γίνουν σ' αυτή την κατεύθυνση. Από την άρχουσα Τάξη και τους φορείς της. Είτε στη μια όψη του δικομματισμού είτε στην άλλη. Αυτό να λέγεται. Γιατί και οι δυο τον εξέθρεψαν στο παρελθόν. Και ενδιαφέρονται για το μέλλον. Ιδια είναι η ιδεολογία τους. Ιδια και η πολιτική τους. Στα «σημεία» διαφέρουν.
Εκείνο που χρειάζεται είναι επαγρύπνηση. Να μη τους αφήσουμε «σε χλωρό κλαρί»! Καμιά επανάπαυση. Και να μαθαίνει ο κόσμος και η νεολαία την Ιστορία της Εθνικής Αντίστασης. Να γίνεται κτήμα και μπούσουλας. Την είχαν υπό απαγόρευση μισόν αιώνα. Την πέρασαν «απ' τη φωτιά και το σίδερο». Αλλά έζησε. Και αναγκάστηκαν τελικά να την αναγνωρίσουν επίσημα. «Ντάλα μεσημέρι»... Και να το 'χουμε κατά νου: Οπου μπαίνει και επιβάλλεται η ένδοξη Εθνική μας Αντίσταση δεν υπάρχει τόπος για τον εθνοπροδοτικό δοσιλογισμό.
Πηγές - Βοηθήματα
-- «Ιστορία Εθνικής Αντίστασης 1940 - 1945» - 6τομη («Αυλός»)
-- Γιάννη Μαρέ: «Δύσκολα χρόνια»
-- Θοδωρή Κοΐνη: «Καλεντάρ Εθνικής Αντίστασης 1940 - 1945» (Εκδοση ΠΕΑΕΑ, 1998)
-- Γεωργίου Παπανδρέου: «Η Απελευθέρωση της Ελλάδος», Γ' Εκδοση («Ελληνική Εκδοτική Α.Ε.»)
-- Σωτήρη Παπαστρατή: «Μέρες του 1943 - 1944 στην Εύβοια» (Εκδοση «Χατζηνικολή», 1995)
-- Γεωργίου Ι. Ράλλη: «Ο Ιωάννης Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου» (1947)
-- Χρήστου Θεοχαράτου: «Χαρίλαος Φλωράκης», Α' Τόμος (Εκδοση «Τυποεκδοτική»)
-- Νίκου Καρκάνη: «Οι δοσίλογοι της Κατοχής» («Σύγχρονη Εποχή»)
-- Στέφανου Σαράφη «Ο ΕΛΑΣ» («Επικαιρότητα»)
-- Αλέκου Παπαγεωργίου «Εμπειρίες Ενοπλων Αγώνων» («Σύγχρονη Εποχή»)
-- Γιώργη Μωραΐτη: «Αναμνήσεις ενός αντάρτη», Α' Τόμος (Εκδόσεις «Καστανιώτη»)
- Εφημερίδες - Περιοδικά

Του
Γιώργη ΜΩΡΑΪΤΗ