ΥΠΟΣΙΤΙΣΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΕ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑΘΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ «Δάσκαλε πεινάω!»

Καθηγητές ζητούν μερίδες φαγητού από το Δημοτικό Βρεφοκομείο για να ταΐσουν μαθητές τους. Στα δε συσσίτια του δήμου, προσέρχονται πλέον οι λεγόμενοι νεοάστεγοι, οικογένειες με μικρά παιδιά

Η πείνα που μαστίζει πλέον όλο και περισσότερες λαϊκές οικογένειες της Αθήνας, τα παιδιά τους που πάνε σχολείο νηστικά ως μαζικό πλέον φαινόμενο στις γειτονιές της πρωτεύουσας, αναδεικνύονται περίτρανα στις δηλώσεις των αρμοδίων του δήμου, όσο κι αν προσπαθούν να αμβλύνουν το πρόβλημα. Ταυτόχρονα, πίσω από τις δικαιολογίες τους, διαφαίνεται η αδυναμία τους να δώσουν έστω μια προσωρινή ανακούφιση λόγω της πολιτικής του ευρωμονόδρομου, πολιτικής που αποδέχονται και υπηρετούν και που καταρρακώνει κάθε λογής κοινωνικές υποδομές και προστασία.Χαρακτηριστικά είναι όσα δήλωσε, στο ραδιοσταθμό «9,84», η πρόεδρος του Δημοτικού Βρεφοκομείου Αθηνών (έχει την ευθύνη για τους παιδικούς σταθμούς του Δήμου) Μαρία Ηλιοπούλου: «(...) έρχονται αιτήματα από σχολεία για λίγες μερίδες φαγητό την ημέρα. Αρχισαν να έρχονται σε μας (...) προσπαθούμε να οργανωθούμε ως προς αυτό, να δούμε αν μπορούμε εμείς που διαθέτουμε μαγειρεία (σ.σ. για τους σταθμούς) και άρα δυνατότητα σίτισης ενός μέρους των παιδιών να βοηθήσουμε σε αυτό. Πήραμε κάποια μηνύματα, μας ήρθαν για 20 μερίδες στο ένα σχολείο, 30 σε ένα άλλο. Από εκεί και πέρα, κοιτάμε να τα μαζέψουμε όλα μαζί, για να δούμε αν πραγματικά μπορούμε να τα καλύψουμε. Ηδη, καλύπτουμε το βραδινό συσσίτιο των αστέγων και δίνουμε και σε κάποιες άλλες οργανώσεις. Νομίζω ότι μπορούμε να καλύψουμε ακόμη έναν αριθμό, όχι όμως τεράστιο».
Και ακόμα: «(...) με μία διακριτική διερεύνηση που έγινε από εμάς, να δούμε περίπου πόσα παιδιά στους σταθμούς μας - μέσα στα 5.500 παιδιά που φιλοξενούμε - αντιμετωπίζουν δυσκολίες ακόμη και σε επίπεδο σίτισης στο σπίτι τους. Είναι γύρω στα 200 παιδιά και εκεί, προς το παρόν το λύνουμε εκ των ενόντων κι εκεί πρέπει να κάνουμε κάτι».
Τα πραγματικά νούμερα είναι πολύ μεγαλύτερα, καθώς, όπως επεσήμαναν οι δημοτικοί σύμβουλοι του ΚΚΕ στο τελευταίο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας, υπάρχει και το φιλότιμο που εμποδίζει πολλές λαϊκές οικογένειες να εκφράσουν δημόσια το πρόβλημά τους.

«Νεοάστεγοι»

Στο ίδιο πλαίσιο, ο πρόεδρος του Κέντρου Υποδοχής και Αλληλεγγύης του Δήμου Γιώργος Αποστολόπουλος δίνει άλλη μία τέτοια εικόνα, μιλώντας στον «9,84»: «Εχουμε καταρχήν μία ιδιαίτερη, αλλά αξιοσημείωτη αύξηση του αριθμού των ανθρώπων οι οποίοι έρχονται στο ίδρυμα για να ωφεληθούν από τις δομές του. Υπάρχει μία αύξηση γύρω στο 15% των ανθρώπων που προσέρχονται στα συσσίτια, δηλαδή όχι κατ' ανάγκην άστεγων ανθρώπων, αλλά πεινασμένων ανθρώπων, με ένα ποιοτικό προφίλ αρκετά διαφορετικό από αυτό που ξέραμε μέχρι σήμερα για τους ανθρώπους αυτούς. Δηλαδή δεν είναι αλλοδαποί, ούτε κάποιοι Ελληνες οι οποίοι εδώ και χρόνια προσέρχονται στις δομές του ιδρύματος. Είναι αυτό που λέμε "νεοάστεγοι" ή άνθρωποι που τώρα έχουν βρεθεί σε αυτή την προβληματική κατάσταση. Υπάρχουν οικογένειες οι οποίες έρχονται, οικογένειες και με μικρά παιδάκια. Συνήθως έρχεται ένας "εκπρόσωπος" να το πω έτσι, ή η μητέρα ή ο πατέρας από τις οικογένειες αυτές, που παίρνει φαγητό ή τρόφιμα και για τους υπόλοιπους (...) παρέχουμε γύρω στις 450 μερίδες το μεσημέρι, άλλες περίπου 750 το απόγευμα, αλλά ενδιάμεσα υπάρχει και ένα συσσίτιο της Εκκλησίας (...) όπου κι εκεί προσέρχονται περίπου άλλα 1.000 άτομα».
Βέβαια, και οι ίδιοι οι υπεύθυνοι του Κέντρου αναγνωρίζουν ότι αποτελούν μόνο «ένα είδος "ασπιρίνης"» και ότι «δίνουμε απλά μία ελπίδα σε αυτούς τους ανθρώπους, απλά τους συντηρούμε». Και πώς αλλιώς να είναι, αφού σαν δήθεν λύση στο πρόβλημα επικρατεί μέχρι στιγμής η αναζήτηση χορηγιών σε είδη διατροφής από ιδιώτες...

    

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ...

Καιροσκόποι και αφερέγγυοι

«Τρεις προτάσεις για την ενότητα της ευρύτερης αριστεράς ανέφερε σε προχθεσινή του συνέντευξη ("Ράδιο 9") ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημ. Παπαδημούλης», γράφει η χτεσινή «Αυγή». Συγκεκριμένα είπε: «Να σταματήσει η πολεμική ανάμεσα στις ηγεσίες. Να συναντηθούν και να κουβεντιάσουν με εξουσιοδοτημένους εκπροσώπους. Να διερευνήσουν τη δυνατότητα να διαμορφωθεί ένα ελάχιστο κοινό πρόγραμμα». Αναρωτήθηκε δε «γιατί δεν μπορούν να τα βρουν ο Τσίπρας, ο Κουβέλης, η Παπαρήγα, οι Οικολόγοι, δυνάμεις που φεύγουν από το μνημονιακό ΠΑΣΟΚ, όπως ο Δημαράς, η Σακοράφα, ο Κουρουμπλής, πάνω σε ένα εφαρμόσιμο πρόγραμμα που θα αφήσει για αργότερα και στην άκρη τις διαφορές». Υπάρχει το ερώτημα, «ενότητα» για ποιο σκοπό; Και τι σημαίνει «ελάχιστο κοινό πρόγραμμα»; Ποιον θα ωφελήσει; Είναι γεγονός ότι οι συνθήκες της οικονομικής κρίσης και η επιδίωξη του κεφαλαίου να βγει απ' αυτήν χωρίς απώλειες επιβάλλουν την πολιτική που καταστρέφει τη ζωή του λαού. Πάνω σ' αυτό οι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προβάλλουν πολιτική που προωθεί ως διέξοδο μια λύση στο πλαίσιο του συστήματος. Τι θα μπορούσε να αποτελέσει το ελάχιστο πρόγραμμα; Ορισμένοι στόχοι πάλης του κινήματος, όπως τα χαράτσια, η ανεργία, το Ασφαλιστικό, οι συμβάσεις, η Υγεία, η Παιδεία; Μα γι' αυτά αναπτύσσεται πάλη μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Γιατί χρειάζεται να συνεννοηθούν οι ηγεσίες των κομμάτων για να προωθηθούν; Αλλά σε επίπεδο πολιτικών θέσεων ούτε σ' αυτά τα ζητήματα υπάρχει πεδίο συνεννόησης.

***

Για τα χαράτσια δε ζητάνε την κατάργησή τους αλλά την προστασία όσων δεν έχουν να πληρώσουν. Για την Παιδεία και την Υγεία μιλούν για συνύπαρξη δημόσιου - ιδιωτικού τομέα και όχι κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης, άρα συμβάλλουν στη διείσδυση των επιχειρηματιών. Για την ανεργία λένε: «Να ενθαρρύνουν τους εργοδότες να προσφέρουν θέσεις μαθητείας ή άλλα προγράμματα εργασιακής εμπειρίας για νέους ανθρώπους»... Αλλά θέσεις μαθητείας υπάρχουν και σήμερα, με μισθό 525 ευρώ μεικτά, ενώ η θέση για εργασιακή εμπειρία των νέων είναι το πρόγραμμα της κυβέρνησης με μισθό 592 ευρώ μεικτά. Αυτά νομοθέτησε το ΠΑΣΟΚ. Προτείνουν πολιτικές, που «να επενδύουν στην ποιότητα της ελεύθερης εκπαίδευσης και κατάρτισης και βελτιώνουν τη σύνδεσή της με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας... να βελτιώνουν την ποιότητα των θέσεων εργασίας που προσφέρουν στους νέους ανθρώπους αξιοπρέπεια, οικονομική ασφάλεια, ευκαιρίες μάθησης, δυνατότητες διεύρυνσης των δεξιοτήτων τους»... Επομένως, εδώ μιλούν για σύνδεση της εκπαίδευσης με τις επιχειρήσεις. Αυτή είναι και η πολιτική της ΕΕ, των κυβερνήσεων των κρατών - μελών για κατάρτιση - επανακατάρτιση, για ευέλικτο και φθηνό εργατικό δυναμικό, που διευκολύνει αφάνταστα την κερδοφορία των μονοπωλίων. Λένε επίσης: «Να δημιουργούν επιδοτήσεις απασχόλησης, ώστε να προσλαμβάνονται νέοι άνθρωποι ή να μετατρέπονται συμβάσεις ορισμένου χρόνου σε αορίστου». Αλλά προγράμματα επιδότησης ασφαλιστικών εισφορών και άλλων επιδοτήσεων των επιχειρήσεων με λεφτά των εργαζομένων από τον ΟΑΕΔ, είτε για τη διατήρηση θέσεων εργασίας είτε για τη δημιουργία τους, ήδη εφαρμόζονται στην Ελλάδα. Τέλος, μιλούν για πολιτική που «να κινείται στην κατεύθυνση της μείωσης των ωρών εργασίας, με στόχο τις 35 ώρες την εβδομάδα ή και λιγότερες, με προστασία του πλήρους μισθού». Αυτό το 35ωρο εφαρμόστηκε και στη Γαλλία και αυξήθηκε η ανεργία, γιατί υπάρχουν και οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, με τις οποίες δε διαφωνούν οι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ (Οι θέσεις για την ανεργία από το ψήφισμα του ΚΕΑ, μέλος του οποίου είναι ο ΣΥΝ και συμφώνησε). Με τέτοιες θέσεις υπονομεύονται η Κοινωνική Ασφάλιση και οι Συλλογικές Συμβάσεις.

***

Αλλά και για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης τι λένε; Συγκαλύπτουν το χαρακτήρα της ως οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, μιλώντας για «κρίση χρέους». Ετσι αθωώνουν τον ίδιο τον καπιταλισμό, αφήνουν στο απυρόβλητο την καπιταλιστική ιδιοκτησία που γεννά κρίση. Μιλούν για πολιτική σωτηρίας της ΕΕ και της Ευρωζώνης, σωτηρίας του ευρώ. Λένε «να σωθεί το ευρώ, να γίνει ένα πραγματικά κοινό νόμισμα στην υπηρεσία των λαών και όχι των τραπεζιτών». Αλλά το πρόβλημα δεν είναι το νόμισμα, αλλά ο καπιταλισμός, η εκμετάλλευση και η συνεχής έντασή της, η οικονομική κρίση που είναι νομοτέλεια. Οι τράπεζες στον καπιταλισμό δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα αλλά μεγάλες επιχειρήσεις που δρουν για να κερδίζουν και όχι για να δίνουν τζάμπα δάνεια στους φτωχούς. Επομένως, δεν αντιστρατεύονται την ΕΕ και την Ευρωζώνη, δηλαδή τα μονοπώλια και την εξουσία τους, αλλά τις στηρίζουν. Ποια ενότητα λοιπόν του ΚΚΕ με τέτοιες δυνάμεις; Εκλογική «συνεργασία» επιδιώκουν για μια κυβέρνηση που θα εφαρμόσει τάχα μια πολιτική πιο ήπιας διαχείρισης, μόνο που τα μονοπώλια, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης, δεν κάνουν παραχωρήσεις. Πρέπει να ανατραπούν. Μια τέτοια «συνεργασία», ακόμη και αν μπορούσε να γίνει, την επομένη των εκλογών θα διαλυόταν ακριβώς γιατί οι διαφορές είναι στρατηγικές. Και το ΚΚΕ δεν εγκαταλείπει τη στρατηγική του, σ' αυτή και στη δράση του οφείλεται και η ανάπτυξη του εργατικού κινήματος σήμερα, σε αντίθεση με άλλες χώρες της Ευρώπης. Να γιατί λέμε ότι με τέτοιες προτάσεις οι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι καιροσκόποι και αφερέγγυοι.

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ