ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ Στρατηγική ενσωματωμένη στην αστική διαχείριση

Να εμποδίσει τη λαϊκή χειραφέτηση και ριζοσπαστικοποίηση προσπαθεί στο μέτρο των δυνάμεών του ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα όσο κοντοζυγώνει η κάλπη. Βασικός πυλώνας αυτής της στρατηγικής, είναι η πολιτική πρόταση ενσωμάτωσης και διαχείρισης που προβάλλει, ζητώντας τη συγκρότηση ενός αντιμνημονιακού «συνασπισμού εξουσίας», που μπάζει την αστική διαχείριση από την πίσω πόρτα, με ψευτο - προοδευτικό μανδύα.Εκμεταλλευόμενος την ανυπομονησία ενός μέρους του λαού για άμεση βελτίωση της οικονομικής του κυρίως κατάστασης και με υποσχέσεις για επιστροφή στην προ μνημονίου εποχή, καλλιεργεί την αυταπάτη ότι με ένα «ντου» και εκλογές μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Διαλαλεί ακόμα ότι μπορούν να υπάρξουν φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις στο πλαίσιο του καπιταλισμού, χωρίς δηλαδή να θιχτεί στο ελάχιστο η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, με παραμονή της χώρας στην ΕΕ και στον σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης, που αποτελεί διακηρυγμένο στόχο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Στο «αντιμνημονιακό μέτωπο», η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θέλει την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, τους «διαφωνούντες» του ΠΑΣΟΚ, ενώ πρόσκληση απευθύνει και στις δυνάμεις της «λαϊκής δεξιάς». Για να προσεταιριστεί τη «βάση» του ΠΑΣΟΚ, συχνά πυκνά επικαλείται το παλιό, δήθεν «καλό» ΠΑΣΟΚ, τμήμα του οποίου, όπως ισχυρίζεται, παραμένει εν υπνώσει στο ΠΑΣΟΚ του «μνημονίου». Η καλλιέργεια της νοσταλγίας για το «καλό» ΠΑΣΟΚ, αποσκοπεί και στο να κοροϊδέψει λαϊκές δυνάμεις ότι είναι δυνατή η αναβίωση μιας σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης παλιάς κοπής, η οποία έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Πεδίο πολιτικής συνεργασίας είναι για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και άλλες όμορες δυνάμεις του «όχι» στο μνημόνιο, χωρίς να αγγίζει στο παραμικρό την εξουσία των μονοπωλίων, η οποία επιβάλλει τα αντιλαϊκά μέτρα με η χωρίς μνημόνια, όπως επιβεβαιώνουν οι ανατροπές σε όλες τις χώρες της ΕΕ και παγκόσμια. Πολλές μάλιστα απ' τις δυνάμεις που προσκαλεί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στο «αντιμνημονιακό μέτωπο», δεν στηρίζουν απλώς την ΕΕ, αλλά της είναι ακλόνητα αφοσιωμένες, ενώ έχουν ψηφίσει θεμελιώδεις συνθήκες της που αποτέλεσαν τη βάση της σημερινής της στρατηγικής.

Αποκαλύπτεται η αδιέξοδη στρατηγική τους

Πρώτος και καλύτερος ο ίδιος ο ΣΥΝ, που ψήφισε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και παραμένει φανατικός υπέρμαχος της συμμετοχής της χώρας στην ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία της ΕΕ. Ακόμα και σήμερα, που η Ευρωένωση παρουσιάζεται με αδαμιαία περιβολή μπροστά στους λαούς, αποκαλύπτοντας την αντιδραστική αντιλαϊκή της φύση, ο πρόεδρος του σχήματος Αλ. Τσίπρας επιμένει να ρητορεύει λέγοντας ότι η συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ συνιστά «ατού», ότι πρέπει να παραμείνει η χώρα στο «σκληρό πυρήνα του ευρώ» και πάει λέγοντας.
Οι εξελίξεις στην ΕΕ και στην Ελλάδα, φανερώνουν τα αδιέξοδα της στρατηγικής που υπηρετεί ο οπορτουνισμός. Ανάμεσα στους προγραμματικούς στόχους της κυβέρνησης που επαγγέλλεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, είναι η διαγραφή μέρους του χρέους. Η συμφωνία όμως της 26ης Οκτώβρη, στην οποία κατέληξαν οι ηγέτες της ιμπεριαλιστικής Ευρωένωσης, προβλέπει «κούρεμα», δηλαδή διαγραφή του χρέους κατά 50%. Είναι φανερό ότι χωρίς αμφισβήτηση της αστικής εξουσίας και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, οι στόχοι μιας αστικής και μιας δήθεν προοδευτικής κυβέρνησης, δεν μπορούν παρά να ταυτίζονται στο περιεχόμενο, ανεξάρτητα από τις όποιες διακηρύξεις και προθέσεις.
Το ίδιο ισχύει και για την κρατικοποίηση «ορισμένων τραπεζών» που ζητάει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και υπόσχεται ότι θα εφαρμόσει, αν η κυβέρνηση που επαγγέλλεται βρεθεί στα πράγματα. Κρατικοποίηση όμως των τραπεζών σηματοδοτεί και ο πρόσκαιρος ενδοϊμπεριαλιστικός συμβιβασμός στους κόλπους της ΕΕ, καθώς οι κρατικές εγγυήσεις με τις οποίες θα καλυφθεί η χασούρα των τραπεζών από την ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίου, φέρνουν το κράτος σε πλειοψηφική θέση στο μετοχολόγιο των τραπεζικών ομίλων.
Επιπλέον, όπως απέδειξε το παράδειγμα ελληνικών και άλλων τραπεζών που «διασώθηκαν» με κρατικό χρήμα, το καπιταλιστικό κράτος είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμο άλλοτε να κρατικοποιήσει και άλλοτε να ιδιωτικοποιήσει επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας, ανάλογα με το τι συμφέρει κάθε φορά το κεφάλαιο. Το ίδιο ισχύει και με την πρόταση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αφού η πρότασή του προβλέπει κρατικοποιήσεις χωρίς αλλαγή στη βάση της οικονομίας, στις σχέσεις δηλαδή της παραγωγής, που παραμένουν καπιταλιστικές και άρα η όποια κρατικοποίηση θα λειτουργεί για το κεφάλαιο.

Θιασώτης της ταξικής συνεργασίας

Αμεσα συνδεδεμένη με τα παραπάνω είναι και η προπαγάνδα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ περί «κοινωνικής συνοχής» και διασφάλισης της «ομαλότητας». Ο Αλ. Τσίπρας έφτασε μάλιστα στο σημείο να απευθύνει ανοιχτό προσκλητήριο στις αστικές πολιτικές δυνάμεις, στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, να εγγυηθούν την «κοινωνική συνοχή», που σε συνθήκες πολέμου με την πλουτοκρατία ισοδυναμεί με διασφάλιση της ταξικής συνεργασίας και στόχο έχει να αφοπλίσει το λαό και το κίνημα, να τον κάνει συνεργό στο ξεκλήρισμά του.
Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος για τον οποίο ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ εχθρεύεται κάθε αλλαγή που μπορεί να προκύψει σαν αποτέλεσμα της όξυνσης και της ριζοσπαστικοποίησης της ταξικής πάλης και βλέπει τις εκλογές σαν εκτόνωση των αγώνων, τους οποίους ταυτίζει με κίνδυνο στην «κοινωνική συνοχή». Ο Αλ. Τσίπρας ήταν άλλωστε αυτός που τον περασμένο Μάη, όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο για τις εργατικές λαϊκές κινητοποιήσεις, με έμφαση τις απεργίες στα λιμάνια, είχε δώσει την απάντηση: «Η αριστερά διεκδικούσε (...) πολλές φορές αυτές οι διεκδικήσεις ομολογώ μπορεί να είχαν κι έναν συντεχνιακό χαρακτήρα (...) η ανάπτυξη θέλει όρους κοινωνικής ειρήνης (...) μην πιάσουμε τώρα τη συζήτηση για τους ναυτεργάτες, είναι μεγάλη συζήτηση»...
Η έχθρα του για το οργανωμένο και ταξικό, αλλά και η πεποίθησή του ότι μια σχετική αναμπουμπούλα και εκλογές, μπορεί να βελτιώσει τη θέση του στην αστική διαχείριση, οδηγεί τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να φλερτάρει απροκάλυπτα με τον κουκουλοφορισμό, όπως έδειξε και η πρόσφατη αντίδρασή του στην επίθεση που δέχτηκε η περιφρουρημένη απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα, στις 20 Οκτώβρη.
Οψιμα και δημαγωγικά είναι τα δάκρυα του οπορτουνισμού και για την «εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας». Αξιοποιεί μάλιστα τη σχετική προπαγάνδα για να παρουσιάσει τη χώρα υπό κηδεμονία και κατοχή από τις ισχυρότερες οικονομικά καπιταλιστικές χώρες της ΕΕ, συγκαλύπτοντας την ανισομετρία που στοιχιώνει τον καπιταλισμό. Με τέτοια ιδεολογήματα, συμβάλλει ώστε να συγκαλύπτεται ο ταξικός χαρακτήρας της πολιτικής της κυβέρνησης και των ντόπιων συμμάχων της, καθώς είναι αυτή πρώτα απ' όλους που για λογαριασμό της ντόπιας πλουτοκρατίας διεξάγει τον πόλεμο ενάντια στο λαό.
Ο ίδιος θιασώτης της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, αποκρύπτει ότι η συμμετοχή σε αυτήν συνεπάγεται αμέσως εκχώρηση μέρους της εθνικής κυριαρχίας. Αποκρύπτει ότι πραγματική λαϊκή κυριαρχία σημαίνει ο λαός να αποφασίζει με βάση τα συμφέροντά του, να έχει στα χέρια τον πλούτο που παράγει και τα μέσα παραγωγής του γιατί χωρίς αυτά δεν μπορεί να ασκήσει καμία κυριαρχία και εξουσία. Λαϊκή κυριαρχία σημαίνει αποδεσμευμένη Ελλάδα από την ΕΕ, που θα διαγράψει μονομερώς το χρέος που σώρευσε η πλουτοκρατία. Σημαίνει διμερείς συνεργασίες επ' ωφελεία του λαού και χώρα οχυρωμένη απ' τους κινδύνους που εγκυμονεί η συμμετοχή της σήμερα σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις και μηχανισμούς.
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όπως έλεγε ψέματα όταν υπερασπιζόταν τον «παράδεισο» της ΕΕ, έτσι ψέματα λέει και σήμερα όταν ισχυρίζεται ότι η ΕΕ μπορεί να μεταλλαχθεί και να μετατραπεί σε ένωση των λαών κατ' αντιστοιχία του εξανθρωπισμένου καπιταλισμού που υπόσχεται.

Αλλη η ρότα του λαού

Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι η στρατηγική του οπορτουνισμού είναι δομικό στοιχείο του αστικού συστήματος, το οποίο το ΚΚΕ πολεμά. Για την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα η μόνη επιλογή που ανταποκρίνεται στα συμφέροντά τους είναι: Κάτω η κυβέρνηση και τα κόμματα που υπηρετούν την πλουτοκρατία, μακριά από τα κόμματα εκείνα που καλλιεργούν σκόπιμα στο λαό ότι μια άλλη κυβέρνηση με τη δική τους συμμετοχή θα λύσει το πρόβλημα.
Τέτοιο κόμμα είναι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, τέτοια συμμαχία θέλει να συγκροτήσει. Ισα ίσα για να καθησυχάσει τον λαό, να αμβλύνει την οργή του, να τον παραμυθιάσει ότι μόνο με την ψήφο του μπορεί να τα αλλάξει όλα. Συσκοτίζει συνειδητά ότι καμία κυβέρνηση «αριστερή», «κεντροαριστερή», της σοσιαλδημοκρατίας ή πούρα νεοφιλελεύθερη δεν μπορεί να χαράξει πορεία πέρα και έξω απ' όσα συμβαίνουν στο πεδίο της οικονομίας. Οσο εξουσιάζουν τα μονοπώλια, όσο κρατάνε στα χέρια τους γερά τα κλειδιά της παραγωγής και της ανάπτυξης, θα καρπώνονται τον παραγόμενο πλούτο.
Καμιά αστική πολιτική πρόταση, φιλελεύθερη, σοσιαλδημοκρατική, αριστερή, «ανανεωτική», δεν μπορεί να αποτελέσει φιλολαϊκή πολιτική διέξοδο, αν δεν θέτει ως ζήτημα αρχής τη ρήξη με τα μονοπώλια, ρήξη δηλαδή με την καπιταλιστική ιδιοκτησία, τους κρατικούς θεσμούς της, τις διεθνείς συμμαχίες της. Στις σημερινές συνθήκες με ορατό το ενδεχόμενο πρόωρης προσφυγής στην κάλπη, ο λαός έχει κάθε συμφέρον να φτάσει σ' αυτές άφοβα, αγωνιζόμενος. Να προετοιμαστεί για να αποκρούσει εκφοβισμούς, ψεύτικα διλήμματα, αντικομμουνισμό που σημαίνει και συκοφάντηση κάθε μορφής λαϊκής αντίστασης και εξέγερσης που αποβλέπει στην κοινωνική λαϊκή ευημερία.
Ο λαός με την οργάνωσή του στους τόπους δουλειάς και κατοικίας, με την ένταση της πάλης του, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, το μόνο κόμμα που ποτέ δεν τον κορόιδεψε, που οι θέσεις του επιβεβαιώθηκαν, που ακλόνητα υπερασπίστηκε κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες τα συμφέροντά του, μπορεί να νικήσει. Μπορεί να γίνει κυρίαρχο.


πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ