 |
Μπορεί οι διακηρύξεις της Κομισιόν γύρω από την οικονομική διακυβέρνηση να επικεντρώνουν στον έλεγχο των προϋπολογισμών και στην τήρηση των συμφωνηθέντων για τα Δημοσιονομικά, ωστόσο οι προϋπολογισμοί στα καπιταλιστικά κράτη - μέλη της ΕΕ και της Ευρωζώνης αποτελούν θεμελιώδες εργαλείο για το πέρασμα βαθιά αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων που αφορούν στους όρους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης και σχετίζονται με τα Εργασιακά, το Ασφαλιστικό, την Υγεία, την Παιδεία και άλλα.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι στο όνομα της δημοσιονομικής σταθερότητας και της μείωσης του ελλείμματος στα όρια που προβλέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας, οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες είδαν στοιχειώδεις εργασιακές και ασφαλιστικές κατακτήσεις να ανατρέπονται μέσα σε ελάχιστο χρόνο, σε συνέχεια της κατεδάφισης που έχει ξεκινήσει εδώ και δεκαετίες και εντάθηκε σε συνθήκες κρίσης.
Το ίδιο ισχύει και με τον ελληνικό προϋπολογισμό του 2012, στον οποίο έχουν ενσωματωθεί το σύνολο των διαρθρωτικών ανατροπών που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, προκειμένου να εξασφαλίσει φθηνότερα εργατικά χέρια και «πρωτογενή πλεονάσματα», που θα εξασφαλίσουν την καλύτερη ροή χρημάτων προς τους δανειστές και θα επιτρέψουν στην ντόπια πλουτοκρατία να αισιοδοξεί για νέες κρατικές επιδοτήσεις και άλλα προνόμια.
Ταυτόχρονα, η οικονομική διακυβέρνηση αποτελεί όχημα για αλλαγή των Συνθηκών της ΕΕ, με στόχο να θεσπιστεί η δυνατότητα της εκδίωξης ενός κράτους - μέλους από την Ευρωζώνη και ενδεχόμενα από την ΕΕ, όταν η αδυναμία να περάσει μέτρα και να συμμορφώσει τα Δημοσιονομικά του με τα συμφωνηθέντα δημιουργούν αξεπέραστα εμπόδια συνολικά στην ανταγωνιστικότητα της λυκοσυμμαχίας και στο ευρώ.
Καθόλου τυχαία, η συζήτηση για την οικονομική διακυβέρνηση προκύπτει λίγους μόλις μήνες μετά την υιοθέτηση του Συμφώνου για το Ευρώ από τις χώρες - μέλη της Ευρωζώνης και όσες άλλες από την ΕΕ το επιθυμούν και κλιμακώνεται στο φόντο σεναρίων για αλλαγές στις συνθήκες της ΕΕ, για μια μικρότερη Ευρωζώνη και, σε κάθε περίπτωση, μια ΕΕ διαφορετική από αυτήν που υπάρχει σήμερα. Ηδη, τη βδομάδα που πέρασε, οι αντιθέσεις στο εσωτερικού του δίπολου Γαλλίας - Γερμανίας, με αιχμή τη διαχείριση της κρίσης που βαθαίνει στην πρώτη και «ακουμπάει» τη δεύτερη, έγιναν πιο ορατές, όπως και οι κόντρες με αφορμή την Ιταλία, η οποία βυθίζεται ολοένα και πιο βαθιά στην καπιταλιστική κρίση.
Υπόλογα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου
Σύμφωνα
με τις προτάσεις της Επιτροπής, τα κράτη - μέλη θα υποχρεώνονται να
καταθέτουν, έως τις 15 Οκτώβρη κάθε έτους, το σχέδιο προϋπολογισμού για
τον επόμενο χρόνο, πριν εγκριθεί από τα εθνικά Κοινοβούλια. Στη
συνέχεια, η Επιτροπή θα αξιολογεί τα προσχέδια των προϋπολογισμών και θα
διατυπώνει συγκεκριμένες συστάσεις σε κάθε χώρα - μέλος. Σε περίπτωση
που διαπιστωθούν αποκλίσεις από τους στόχους του Συμφώνου Σταθερότητας, η
Επιτροπή θα μπορεί να ζητά αλλαγές στο σχέδιο του προϋπολογισμού.Επίσης, προβλέπεται ότι οι εθνικοί προϋπολογισμοί θα καταρτίζονται με βάση τις προβλέψεις «ανεξάρτητων οργανισμών», με πρόσχημα την ενίσχυση της αξιοπιστίας τους. Στην πραγματικότητα, μπούσουλα για τη σύνταξη των προϋπολογισμών θα αποτελούν οι εκθέσεις του ΟΟΣΑ και άλλων ιμπεριαλιστικών Οργανισμών, που σε μόνιμη βάση πιέζουν για τσάκισμα των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, προκειμένου να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου και να διασφαλιστεί η δημοσιονομική σταθερότητα.
Σε περίπτωση που η Επιτροπή διαπιστώνει σημαντικό εκτροχιασμό στα δημοσιονομικά στοιχεία ενός κράτους - μέλους, θα μπορεί να ζητά την υπαγωγή του σε «πρόγραμμα χρηματοδοτικής αρωγής», δηλαδή σε καθεστώς ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Το κράτος - μέλος που θα μπαίνει σε «πρόγραμμα αρωγής» θα υποχρεώνεται, σύμφωνα με την Επιτροπή, σε ενισχυμένη εποπτεία, μέχρις ότου να αποπληρώσει το 75% της βοήθειας που του έχει χορηγηθεί. Αυτονόητο είναι ότι η συμμόρφωση με τα συμφωνηθέντα και η αποπληρωμή των νέων δανείων, που προβλέπει η δήθεν «αρωγή», προϋποθέτουν διαρκή μνημόνια με μέτρα και ανατροπές σε βάρος των εργαζομένων και του λαού.
ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Καρατζαφέρης και Μπακογιάννη έχουν ταχθεί υπέρ της στενότερης οικονομικής διακυβέρνησης, σαν μέσο ισχυροποίησης της ΕΕ και της Ευρωζώνης, με την οποία είναι άμεσα συνδεδεμένα τα συμφέροντα της ντόπιας πλουτοκρατίας. Το ίδιο ισχύει και για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΗΜΑΡ, που θέλουν με κάθε τρόπο να παραμείνει η χώρα στην Ευρωζώνη, προσδοκώντας μάλιστα ότι η πολιτική, πέρα από τη νομισματική ενοποίηση, θα αποβεί προς όφελος των εργαζομένων και του λαού. Ολοι τους αναλαμβάνουν τεράστιες ευθύνες απέναντι στα λαϊκά στρώματα, αφού η οικονομική διακυβέρνηση ισοδυναμεί με προσπάθεια ισχυροποίησης των μονοπωλίων σε βάρος της εργατικής τάξης και του λαού της κάθε χώρας - μέλους.
Αποδεικνύεται, ταυτόχρονα, η υποκρισία των αστικών κομμάτων και των οπορτουνιστών στα ζήτημα των «κυριαρχικών δικαιωμάτων», τα οποία ισχυρίζονταν ότι απεμπολούνται με τη μόνιμη παρουσία εκπροσώπων της τρόικας στην Ελλάδα για την επίβλεψη μαζί με την ελληνική κυβέρνηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που προβλέπονται από τα μνημόνια των δανείων. Οι ίδιοι, που τότε έσκουζαν, είχαν ήδη συμφωνήσει με την οικονομική διακυβέρνηση και τώρα ετοιμάζονται να βάλουν την υπογραφή τους κάτω από τις προτάσεις που κάνει η Κομισιόν, ή όποια παραλλαγή τους, τελικά, προκύψει από τη διαβούλευση στα όργανα της ΕΕ.
Διπλά υπόλογος απέναντι στο λαϊκό κίνημα είναι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει αναλάβει να παρουσιάζει σαν φιλολαϊκές τις προτάσεις που υιοθετούν και προωθούν μερίδες της πλουτοκρατίας για τη διαχείριση της κρίσης έναντι άλλων, με τις οποίες ανταγωνίζονται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το ευρωομόλογο, το οποίο ζητάνε οι οπορτουνιστές.
Η Κομισιόν προτείνει να θεσπιστεί μια μορφή ευρωομόλογου, μόνον όταν και εφόσον έχουν εφαρμοστεί οι προτάσεις της για σφιχτότερη οικονομική διακυβέρνηση. Οταν, δηλαδή, θα έχει σφίξει και άλλο ο κορσές στη μέση του λαού, με μέτρα και ανατροπές που φτηναίνουν παραπέρα την εργατική δύναμη. Με τέτοιες προτάσεις, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΕΑ θέλουν το κίνημα να δρα για λογαριασμό μερίδων της πλουτοκρατίας, στο όνομα του «εφικτού» και προκειμένου να μην πληγεί η σχέση της χώρας με την Ευρωζώνη.
Αλλος ο δρόμος του λαού
Οπως
και στην περίπτωση της δημιουργίας του ευρώ, καμιά σύγκλιση των
οικονομιών της Ευρωζώνης δεν πρόκειται να επέλθει με την οικονομική
διακυβέρνηση. Οι καπιταλιστικές χώρες - μέλη της ΕΕ έχουν διαφορετικό
επίπεδο ανάπτυξης και αυτή η ανισομετρία εκφράζεται με ανυπέρβλητο τρόπο
στο εσωτερικό της Ευρωένωσης και της Ευρωζώνης, ανεξάρτητα από το
ενιαίο νόμισμα.Το ίδιο θα συνεχίσει να ισχύει, με τη μόνη διαφορά ότι προστίθεται ένας ακόμα μπαμπούλας πάνω από τα κεφάλια των λαών να αποδεχτούν τα βάρβαρα μέτρα των κυβερνήσεων και της πλουτοκρατίας, κάτω από την προπαγάνδα ότι κινδυνεύουν με κυρώσεις και χάος, αν δεν πιάνονται κάθε φορά οι δημοσιονομικοί στόχοι και δεν προχωρούν με την επιθυμητή ταχύτητα οι αντιλαϊκές ανατροπές.
Από την άλλη, ο πιο σφιχτός συντονισμός των κυβερνήσεων του κεφαλαίου, η ισχυροποίηση δηλαδή του μετώπου με το οποίο ενιαία επιτίθενται στα εργασιακά λαϊκά δικαιώματα, είναι μονόδρομος για την πλουτοκρατία για να σταθεί με αξιώσεις απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού που φουντώνει σε συνθήκες κρίσης. Με άλλα λόγια, η καπιταλιστική Ευρωένωση θέλει ακόμα πιο φθηνούς εργάτες και νέα πεδία δράσης του κεφαλαίου, για να ανταγωνιστούν τα μονοπώλιά της τα αντίστοιχα κινέζικα, αμερικάνικα, ιαπωνικά, βραζιλιάνικα και πάει λέγοντας.
Από αυτήν την άποψη, κανένα μερεμέτισμα δεν παίρνει η ΕΕ των μονοπωλίων. Είναι αντιδραστική μέχρι το μεδούλι, επειδή είναι του κεφαλαίου. Κάθε επόμενη συμφωνία και στρατηγική είναι χειρότερη για το λαό απ' ό,τι η προηγούμενη, επειδή έρχεται να θωρακίσει τα μονοπώλια απέναντι στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και τις κλιμακούμενες λαϊκές αντιδράσεις, που σε χώρες όπως η Ελλάδα δημιουργούν ισχυρούς κραδασμούς στο αστικό πολιτικό σύστημα.
Η διέξοδος για το λαό ταυτίζεται με το δυνάμωμα της πάλης του στα επιμέρους μέτωπα που βάζουν εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, με καθαρό το στόχο της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων και την αντικατάστασή της από τη λαϊκή εξουσία, που θα κοινωνικοποιήσει τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, θα οργανώσει τη λαϊκή οικονομία χωρίς μονοπώλια και καπιταλιστές στην παραγωγή.
Αυτόν το δρόμο ανάπτυξης προτείνει το ΚΚΕ. Η αναγκαιότητα και ο ρεαλισμός του θα καταξιώνεται πλατιά στις λαϊκές συνειδήσεις, όσο περισσότερο αποδυναμώνονται τα κόμματα του κεφαλαίου και, αντίστροφα, δυναμώνει η συμπόρευση με το ΚΚΕ. Για αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία, που θα διαγράψει μονομερώς το χρέος.
πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου