ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ Η ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ

{1}Πριν η κυβέρνηση κάνει το πρώτο βήμα, το εργατικό κίνημα πρέπει να κάνει δύο βήματα εμπρός

Η ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη μεγάλη συγκέντρωση νεολαίας που διοργάνωσε η ΚΝΕ στο Σπόρτιγκ την Κυριακή

Η ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ έχει ως εξής:Ξεκινάμε με ένα ερώτημα: Τι καθόρισε τις σημερινές εξελίξεις που οδήγησαν στην κυβέρνηση του μαύρου μετώπου των αστικών δυνάμεων; Βεβαίως και δεν καθόρισε τις εξελίξεις για το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας η πρόταση για δημοψήφισμα. Η κύρια αιτία ήταν η δυσκολία μιας μονοκομματικής αστικής κυβέρνησης, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ να κυβερνά μόνο του και ενώ φούντωνε και φουντώνει η λαϊκή δυσαρέσκεια. Και χωρίς το δημοψήφισμα, κάτι θα γινόταν ώστε να πάρουν και άλλα κόμματα την ευθύνη της λαϊκής τραγωδίας.
Βεβαίως, δεν πρόκειται για πραγματική πτώση και ανατροπή του ΠΑΣΟΚ γιατί στη νέα τρικομματική κυβέρνηση, με εξαίρεση 3-4 υπουργούς, η προηγούμενη κυβέρνηση επανεμφανίζεται με όλα της τα επιτελεία, τώρα βέβαια μαζί με την ΝΔ και το Καρατζαφερέικο. Μπροστά μας ο κορμός δηλαδή του αστικού πολιτικού συστήματος με τις κορυφές, αλλά και το βούρκο του, που βγαίνει στην επιφάνεια και αναλαμβάνει μόνιμο έργο στη συνεργασία των δυνάμεων του κεφαλαίου. Η ακροδεξιά, όπως πάντα λέγαμε, βγαίνει μέσα από τους κόλπους των ίδιων των αστικών πολιτικών δυνάμεων. Δεν πρόκειται για ελληνική πρωτοτυπία, το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα είναι η ίδρυση του κόμματος του Λεπέν από τον Μιτεράν και μετά η ψήφιση του Σιράκ από όλα τα κόμματα, και το ΚΚΓ, ως Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας μόνο και μόνο για να μην εκλεγεί ο εχθρός της δημοκρατίας Λεπέν.
Μην ξεχνάτε ότι ναυάγησε την τελευταία στιγμή, τον περασμένο Ιούνη, η συμφωνία της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ, συμφωνία μάλιστα που προέβλεπε και αλλαγή πρωθυπουργού. Ναυάγησε με αφορμή κάποια καμώματα και πείσματα, διασώθηκε τότε η οργανωτική ενότητα του ΠΑΣΟΚ με παρέμβαση κυρίως του αμερικανικού παράγοντα. Ετσι είναι τα πράγματα και δεν πρέπει καθόλου να διαφεύγουν της προσοχής μας. Από τότε μάλιστα πολλαπλασιάστηκαν οι άμεσες παρεμβάσεις για την κρίση, όχι μόνο από τους ηγέτες των κρατών - μελών της ΕΕ, αλλά και από την πλευρά του Ομπάμα.

O σχηματισμός αυτής της κυβέρνησης αποτελεί σημαντική απόδειξη ότι το αστικό πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να κυβερνά όπως κυβερνούσε με την εναλλαγή. Δεν μπορούν να κουμαντάρουν και να πείθουν το λαό, όπως έκαναν μέχρι πριν λίγο. Γι' αυτό και όλοι εύχονται να μείνει η κυβέρνηση και μετά τις 19 Φλεβάρη, ένα τμήμα του αστικού πολιτικού συστήματος το λέει καθαρά και κυρίως οι επιχειρηματίες. Μπορεί να βρουν μια αφορμή για να μη γίνουν οι εκλογές, που κι εμείς ζητάμε, για τη συγκεκριμένη ημερομηνία, αφού έφτασαν όπως έφτασαν τα πράγματα.Βεβαίως, εμείς παλεύουμε για να πέσει μια ώρα αρχύτερα η κυβέρνηση, να γίνουν οι εκλογές όχι γιατί αυτές αποτελούν τη σωτηρία και την πανάκεια, αλλά, εν πάση περιπτώσει, δίνουν τη δυνατότητα στο λαό να καταγράψει τη διαφοροποίηση που έχει. Πιστεύουμε ότι θα έχει διαφοροποίηση σε σχέση με το 2009. Να καταγράψουν τη δυνατότητα το λαϊκό κίνημα να κάνει ένα ουσιαστικό και σημαντικό βήμα προς τα μπρος.

Για τη συμφωνία και την έκτη δόση

Η έκτη δόση χρησιμοποιήθηκε εκβιαστικά τόσο απέναντι στα κόμματα, όχι βέβαια προς εμάς, όσο και απέναντι στο λαό. Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας εκβιασμός κρύβει πραγματικές και ουσιαστικά διαφορετικές προθέσεις. Η ένταξη της Ελλάδας στη λυκοσυμμαχία της τότε ΕΟΚ πλασαρίστηκε ότι υπηρετούσε ως πρώτη αναγκαιότητα τη διαφύλαξη των συνόρων της χώρας από τη γειτονική Τουρκία. Ακόμα τα σύνορα θεωρούνται μπλεγμένα και περιμένουμε το Δικαστήριο της Χάγης να καθορίσει τα σύνορα. Οταν ψηφίσθηκε η συνθήκη του Μάαστριχτ προβλήθηκε ανάμεσα στα άλλα, αλλά στην πρώτη γραμμή, ότι αν δεν υιοθετηθεί αυτή η συμφωνία, η Ελλάδα θα γίνει Αλβανία αν όχι και Αιθιοπία.

Ο κύριος Παπαδήμος αναλαμβάνει με την παραγγελία να πάρει επιπλέον μέτρα για τη μείωση του ελλείμματος, να προχωρήσει την εκκρεμότητα που υπάρχει μεταξύ τρόικας και των ελληνικών αρχών, για τον καθορισμό μέτρων ύψους 8,2 δισ. το 2013 και το 2014. Αλλά και αυτή η συμφωνία είναι προσωρινή, είναι επισφαλής, η μη ελεγχόμενη χρεοκοπία είναι υπαρκτός και κοντινός κίνδυνος.Εμείς προσθέτουμε και μια άλλη πλευρά, ότι δε θα πετύχει η συμφωνία ούτε με κριτήριο τα συμφέροντα που υπηρετεί λόγω του ότι η κρίση βαθαίνει, η ύφεση διατηρείται περισσότερο χρονικό διάστημα απ' όσο προβλέπουν. Είναι πολύ αμφίβολο ότι θα πετύχουν ακόμα και την υλοποίηση του «κουρέματος». Ποια είναι η υλοποίηση του «κουρέματος»; Να ανταλλάξουν ομόλογα που ήταν αξίας 100% προ κρίσης τώρα στο 50%. Προβλέπουμε και αυτό, να μην πετύχουν, δηλαδή, και τους δικούς τους στόχους, με βάση βεβαίως την όξυνση της κρίσης σε όλη την ευρωζώνη.

Με τα μονοπώλια ή με το λαό

Το ερώτημα μονοπώλια ή λαός μπαίνει στην πρώτη γραμμή, που σημαίνει λαϊκή εξουσία ή εξουσία των μονοπωλίων, όπως καθοριστικό ζήτημα είναι η στάση απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Γι' αυτό, εμείς, για μια ακόμη φορά θεωρούμε ότι το κεντρικό πολιτικό ερώτημα που μπαίνει στο λαό είναι: 'Η με τα μονοπώλια ή με το λαό. Βεβαίως εμείς δεν το αφήνουμε ανολοκλήρωτο. Ενα τέτοιο ερώτημα συμπληρώνεται με ένα άλλο ερώτημα: Εργατική λαϊκή εξουσία ή εξουσία των μονοπωλίων. Θεωρούμε καθοριστικό ζήτημα επίσης, ιδιαίτερα τώρα που φουντώνει η κρίση, είναι παρατεταμένη και οι καπιταλιστικοί ανταγωνισμοί είναι οξύτατοι, και κάτι άλλο, το θέτουμε στο επίκεντρο και είναι και σημείο κρίσης των κομμάτων: Η στάση απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Ο εργαζόμενος λαός που υποφέρει πρέπει να δει με τα δικά του μάτια, τα δικά του συμφέροντα τι σημαίνει γι' αυτόν η συμφωνία πτώχευσης της 26ης και 27ης Οκτώβρη, η οποία λέει χαρίζει 100 δισ. (λες και ο ελληνικός λαός τα χρωστά) από το χρέος και κατά συνέπεια θα έλθει και η περίφημη δόση και η ανακούφιση. Μια συμφωνημένη χρεοκοπία που όχι μόνο δε χαρίζει τίποτε στο λαό, αντίθετα θα του πάρει και πολλά άλλα άμεσα και στην πορεία ακόμα περισσότερα, αν το εργατικό λαϊκό κίνημα δε δείξει το πραγματικό μπόι που μπορεί να αποκτήσει.

Τι καθόρισε τις εξελίξεις

Κάποιοι αλαφροΐσκιωτοι - ξέρετε ποιοι, αυτοί που μόλις σπάσουν βιτρίνες ή υπάρχει δυστυχώς θύμα ή θύματα της καταστολής, θεωρούν ότι είμαστε στο παραπέντε της εξέγερσης, ότι ξεδοντιάζεται η αστική τάξη και σε λίγο θα έχουμε κυβέρνηση αντιεξουσιαστική, της αριστεράς - είναι έτοιμοι να σας πούνε ότι οι εξελίξεις ήρθαν ως αποτέλεσμα του απόηχου του κινήματος των αγανακτισμένων της πλατείας, της παρεμπόδισης πραγματοποίησης της παρέλασης στη Θεσσαλονίκη. Οτι όλα τα χρωστάμε στο λεγόμενο κίνημα που έφτυνε με πολύ σάλιο τους 300 της Βουλής κλπ. Αν οι αγανακτισμένοι αισθάνονται ικανοποίηση με την πτώση του Γ. Παπανδρέου, ας χαίρονται. Ποτέ δεν αμφισβητήσαμε ότι ο στόχος τους ήταν να αλλάξει ο Μανωλιός.
Οχι, κύριοι, οι τελευταίες εξελίξεις δεν καθορίστηκαν από τις μούντζες και τα γιαούρτια, ούτε από τους παρακρατικούς μηχανισμούς των κουκουλοφόρων, ούτε από τα δράση των αντιεξουσιαστών που διέδωσαν τη μέθοδο της κουκούλας στο κράτος και το παρακράτος. Αυτό που καθόρισε τις τελευταίες εξελίξεις, αυτό που ανέδειξε τις ρωγμές στο αστικό πολιτικό σύστημα είναι και η δυσκολία διαχείρισης της κρίσης, αλλά και οι μεγάλοι λαϊκοί αγώνες, οι δεκάδες απεργιακές κινητοποιήσεις, οι καταλήψεις και άλλες ανεβασμένες μορφές πάλης με ριζοσπαστικά αιτήματα, με δίκαια αιτήματα.
Αυτό που καθόρισε τις εξελίξεις είναι ότι μέσα στο κίνημα αρχίζει να δυναμώνει ένας ριζοσπαστισμός που είναι πολύ πιο μπροστά, ασύγκριτα πιο μπροστά από τα πιο προωθημένα συνθήματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, που βεβαίως τιμάμε αυτές τις μέρες, των μεγάλων αγώνων της δεκαετίας του '70, των αγώνων της δεκαετίας του '90. Αυτό που καθόρισε τις εξελίξεις δεν είναι η τυφλή αγανάκτηση, αλλά η ανάδειξη μέσα στις γραμμές του αγώνα ενός ισχυρότερου ρεύματος από πριν που θέτει ζήτημα ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, που μιλά για λαϊκή εξουσία, που διαδίδει το σύνθημα «χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά».
Ηταν οι κινητοποιήσεις στα λιμάνια και στα νοσοκομεία, στα σχολεία και ορισμένες στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ, οι κινητοποιήσεις των κλάδων που χτυπιούνται από τη λεγόμενη απελευθέρωση της αγοράς, είναι οι κινητοποιήσεις των εργατών δήμων, των δημοσίων υπαλλήλων, είναι οι απεργιακές κινητοποιήσεις που δε σταμάτησαν ούτε μπροστά στην απαγόρευση της απεργίας και την επιστράτευση. Είναι οι κινητοποιήσεις ενάντια στα διόδια, στα χαράτσια, οι κινητοποιήσεις για επανασύνδεση του κομμένου ρεύματος της ΔΕΗ. Είναι πολλά, πού να μπορέσουμε αυτές τις κινητοποιήσεις να τις απαριθμήσουμε. Κινητοποιήσεις που η απήχησή τους έγινε πανευρωπαϊκή και παγκόσμια.

Η Ιστορία διδάσκει

Είναι αυτό που κουφοβράζει και βγαίνει στην επιφάνεια σχετικά αργά, σε σχέση με το πώς θα θέλαμε εμείς, αλλά σταθερά και καθαρά. Η Ιστορία μας διδάσκει πως όταν η αστική τάξη έβλεπε ότι δεν μπορεί να έχει σταθερό, ενωμένο απόλυτα και αποτελεσματικό πολιτικό προσωπικό και μάλιστα σε περίοδο που το λαϊκό κίνημα έκανε βήματα προς τα εμπρός, επέλεγε τη συνεργασία ανάμεσα στα συντηρητικά και κεντρώα κόμματα, ανάμεσα στα συντηρητικά και δημοκρατικά, όπως τότε χαρακτηρίζονταν. Και πετύχαινε, ανάμεσα στα άλλα, τον αποπροσανατολισμό.
Θυμίζω ορισμένες τέτοιες περιπτώσεις, για σας τους νέους, που περισσότερα θα τα βρείτε στο Δεύτερο Δοκίμιο της Ιστορίας του Κόμματος της περιόδου 1949-1968. Αξίζει πραγματικά χίλιες φορές αυτό το βιβλίο να γίνει το προσωπικό σας, θα έλεγα, εγκόλπιο. Με την έννοια ότι αναφέρεται γενικότερα, ευρύτερα, όχι μόνο στην Ιστορία του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας και διεθνώς, αλλά και στη γενικότερη Ιστορία, τη σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Θυμίζω, λοιπόν, τέτοιες περιπτώσεις απ' το παρελθόν, την περίοδο μετά την κατοχή:

• Τέτοιο παράδειγμα είναι η δημιουργία το 1947 της λεγόμενης επτακέφαλης αστικής κυβέρνησης - τότε που το αστικό πολιτικό σύστημα δεν είχε ακόμα ανασυγκροτηθεί λόγω του πολέμου, της κατοχής - που συμμετείχαν οι αρχηγοί όλων των αστικών κομμάτων και πολιτικών ομάδων. Ως τις αρχές του 1950 ακολούθησαν πέντε κυβερνήσεις συνεργασίας ανάμεσα στο Κόμμα Φιλελευθέρων και στο Λαϊκό Κόμμα, καθώς και άλλα αστικά κόμματα. Από αυτές, οι δύο κυβερνήσεις είχαν πρωθυπουργό τον Θεμιστοκλή Σοφούλη των Φιλελευθέρων, παρόλο που το Λαϊκό Κόμμα, το τυπικό δεξιό, με τους συμμάχους του είχε πολύ μεγαλύτερη κοινοβουλευτική δύναμη (206 βουλευτές) από τους Φιλελευθέρους (48 βουλευτές). Κι όμως πρωθυπουργός ήταν φιλελεύθερος, ακριβώς για να δημιουργηθούν αυταπάτες στο λαό ότι έχει έναν προοδευτικό πρωθυπουργό.
• Ταυτόχρονα γίνονταν βήματα και συστηματικές προσπάθειες ώστε να επιτευχθεί η ανασύνταξη και συσπείρωση δυνάμεων του αποκαλούμενου συντηρητικού ρεύματος υπό τον Αλέξανδρο Παπάγο. Τα αστικά κόμματα μάλιστα αποφάσισαν τη διεξαγωγή εκλογών το Μάρτη του '50 με απλή αναλογική, που ο ΣΥΡΙΖΑ το θεωρεί καταλύτη των εξελίξεων. Η αστική τάξη όταν θέλει κάνει απλή αναλογική, όταν δε θέλει κάνει και την υπερενισχυμένη, ανάλογα με το συσχετισμό δύναμης. Δεν είναι, δηλαδή, θέμα αρχής. Βεβαίως, εμείς τη ζητούμε, είναι θέμα αρχής για εμάς, αλλά δεν είναι θέμα αρχής η απλή αναλογική για τα αστικά κόμματα, αλλά σκοπιμότητας σε κάθε φάση.
• Η κίνηση Παπάγου δεν μπόρεσε αμέσως να διαμορφωθεί σε κόμμα και ο στρατάρχης υποχρεώθηκε, κυρίως από τις ΗΠΑ, να ανακαλέσει την παραίτησή του από την αρχιστρατηγία και να μην πάρει μέρος στις εκλογές. Σε αυτήν τη φάση η λύση Πλαστήρα είχε την εύνοια τόσο της εγχώριας αστικής τάξης όσο και των ΗΠΑ, καθώς θεωρήθηκε περισσότερο κατευναστική για τη λαϊκή δυσαρέσκεια, γεγονός που θα διευκόλυνε τη σταθεροποίηση του αστικού πολιτικού συστήματος. Ηταν - γιατί πάντα πρέπει να παίρνουμε υπόψη και το διεθνή παράγοντα - πολιτική επιλογή που επίσης διευκόλυνε την προσέγγιση με τη Γιουγκοσλαβία για τη διαμόρφωση τριγώνου συνεργασίας ανάμεσα σε Βελιγράδι - Αγκυρα - Αθήνα. Ενα τρίγωνο, εκτός των άλλων, και αντισοβιετικό.
• Ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα εκείνη την περίοδο υπογράμμιζε ότι «πριν τον πόλεμο της Κορέας, καλή ήταν μια κυβέρνηση της Κεντροαριστεράς. Τώρα χρειάζεται μια κυβέρνηση της Κεντροδεξιάς. Ελπίζω να μη χρειαστεί μια κυβέρνηση της Δεξιάς» («Ελευθερία», 23.8.1950).

Γι' αυτό λέμε ότι η Ιστορία, χωρίς να επαναλαμβάνεται απόλυτα η ίδια, προσφέρει πάρα πολλά παραδείγματα. Η κεντροαριστερά και η κεντροδεξιά χρησιμοποιούνταν και τότε, δεν είναι κανένας σύγχρονος ανανεωτικός όρος.

Μονοκομματικές κυβερνήσεις και κυβερνήσεις συνεργασίας

Εμείς λέμε ότι ο λαός πρέπει να φοβάται - όχι να τρομάζει - τις σταθερές κυβερνήσεις συνεργασίας, όπως σωστά ένιωσε δέος από τα μέτρα των σταθερών λίγο ή πολύ μονοκομματικών κυβερνήσεων. Να φοβάται, αλλά να μην υποτάσσεται σ' αυτές, η καλύτερη άμυνα είναι η ισχυρή αντεπίθεση. Καλύτερα απέναντι στο λαό να υπάρχει μια αδύναμη, ασταθής και μόλις βιώσιμη κυβέρνηση, απ' τη στιγμή που δεν έχουν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις, ο συσχετισμός για την εργατική λαϊκή εξουσία. Τι έχει να ωφεληθεί ο λαός από μια σταθερή ισχυρή αντιδραστική κυβέρνηση και μάλιστα συνεργασίας; Αν αυτή η κυβέρνηση σταθεροποιηθεί, ο λαός θα πάει άκλαυτος στην πτώχευση.
Ο λαός δεν πρέπει να φοβάται την πολιτική αστάθεια με μια προϋπόθεση: Οτι αποφασίζει να πάρει την τύχη του στα χέρια του, αποφασίσει να δίνει διαδοχικές επιθετικές μάχες, με τελική έκβαση την εργατική λαϊκή εξουσία, τη λαϊκή οικονομία.
Η εξουσία που εμείς προβάλλουμε στο λαό ευρύτερα και σε αυτούς που δεν είναι κομμουνιστές, δε συμφωνούμε σε όλα μαζί για το σοσιαλισμό, τους εξηγούμε ότι αυτή κυβέρνηση είναι εργατική, λαϊκή, με τα όλα της, όχι μόνο γιατί διακηρύσσει ότι εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολουμένων, της φτωχής αγροτιάς, των γυναικών και της νεολαίας που ανήκουν στα εργατικά λαϊκά στρώματα, αλλά και γιατί κοινωνικοποιεί τα μονοπώλια, βγάζει τη χώρα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, καταργεί κάθε μορφής δέσμευση με τον ιμπεριαλισμό, διαγράφει μονομερώς το χρέος. Θα είναι εργατική και λαϊκή γιατί τα μέσα παραγωγής, ο πλούτος της χώρας θα είναι λαϊκή ιδιοκτησία, γιατί κατοχυρώνει τον εργατικό λαϊκό έλεγχο, νέους εργατικούς λαϊκούς θεσμούς για την υπεράσπιση της λαϊκής οικονομίας και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Δεν είναι εργατική - λαϊκή γιατί της έχουμε βάλει έναν τίτλο.

Το μαύρο μέτωπο της νέας κυβέρνησης

Ισως ρωτήσει κάποιος γιατί χρησιμοποιούμε τον - βαρύ σίγουρα - όρο «μαύρο μέτωπο» για τη νέα κυβέρνηση, που στο κάτω κάτω, απαρτίζεται από κόμματα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Τώρα, δύο είναι, δυόμισι είναι, όπως το πάρουμε... Γιατί οι αποφάσεις της, τα μέτρα που θα πάρει επίσημα και κάτω από το τραπέζι, οι εθελοντικές δεσμεύσεις της στο ευρωενωσιακό κεφάλαιο θα είναι τέτοιες και τόσες που καθορίζουν το μέλλον αυτού του λαού, της πατρίδας, των εργαζομένων για 15, 20 χρόνια. Είναι η κυβέρνηση που θα αντιμετωπίσει όχι μόνο την ελεγχόμενη πτώχευση, αλλά και την ανεξέλεγκτη που είναι πιθανόν επί θύραις, λόγω του ότι η κρίση χτυπά βαθιά την Ευρωζώνη με πρόσθετο αδύναμο κρίκο την Ιταλία και αύριο ίσως και τη Γαλλία.
Σε λίγους μήνες θα δούμε τι θα λένε όλοι αυτοί, που χειροκροτούν την κυβέρνηση σωτηρίας, όταν θα αρχίσουν ακόμα πιο καθαρά, όχι πια τα σενάρια, αλλά οι προγραμματισμένες, ενδεχομένως, επιλογές διάσπασης της Ευρωζώνης ή αναγόρευση εθνικού ευρώ σε κάθε κράτους μέλος της ΕΕ, με διαφορετικές ισοτιμίες μεταξύ τους ή όταν θα δρομολογήσουν (ως σκέψη το λέμε τώρα) τη μετατροπή της ΕΕ, της διακρατικής ένωσης, να λειτουργεί ως ηνωμένες πολιτείες της Ευρώπης, όπου θα χαλαρώσει η εθνοκρατική οργάνωση. Αυτά τα σχέδια δεν μπορούν να περάσουν, ιδιαίτερα το τελευταίο είναι σχέδιο επί χάρτου, αλλά εν πάση περιπτώσει να δούμε τι θα λένε όλοι αυτοί, που υποστηρίζουν ότι θα μας σώσει η κυβέρνηση...
Εμείς, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, δεν θα αιφνιδιαστούμε μπροστά σε οποιαδήποτε εξέλιξη και αυτό είναι κριτήριο ιδεολογικής, πολιτικής προετοιμασίας, για το εάν το εργατικό λαϊκό κίνημα θα μπορέσει να χαλάσει τα επόμενα σχέδια, θα μπορέσει να πάρει αυτό τον επιθετικό ρόλο που πρέπει να πάρει στις σημερινές συνθήκες, σε μια αναμέτρηση, όχι μόνο με την αστική τάξη της Ελλάδας, αλλά και γενικότερα την ευρωενωσιακή αστική τάξη, με τους ανταγωνισμούς που υπάρχουν.
Ούτε ώρα χαμένη. Πριν η κυβέρνηση κάνει το πρώτο βήμα, το εργατικό, το λαϊκό κίνημα, της νεολαίας και των γυναικών πρέπει να κάνει δύο βήματα εμπρός. Ελπίδα υπάρχει στην ταξική πάλη, στην κοινωνική συμμαχία, στη λύτρωση από τις φοβίες και τα ψευτοδιλήμματα.

Τι πρέπει να κάνουμε

Τι πρέπει να κάνουμε; Αύριο αρχίζουν οι προγραμματικές δηλώσεις μιας κυβέρνησης, που οπωσδήποτε αλλαγή δεν έγινε αλλά υπάρχει ένα καινούριο στοιχείο. Εμείς το λέμε καθαρά: Οχι απλά στάση αναμονής, αλλά όλα τα αιτήματα που είχαν αναγραφεί στις σημαίες και στον αγώνα πρέπει να προβληθούν, να γίνουν απαίτηση προτεραιότητας. Οι εργαζόμενοι, οι νέοι άνθρωποι, ανεξάρτητα αν σήμερα έχουν ενιαία άποψη για τη διέξοδο, πρέπει να κρίνουν την κυβέρνηση από αυτό που δεν θέλει να κάνει, δηλαδή να πάρει πίσω τα χαράτσια εδώ και τώρα, να επαναφέρει τις συλλογικές συμβάσεις, εθνική και κλαδική, να πάρει πίσω τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, την αύξηση του ΦΠΑ. Και άλλα που πάρθηκαν εδώ και λίγο καιρό, άλλα έχουν εφαρμοσθεί και άλλα τρέχουν.
Το σπουδαστικό και φοιτητικό κίνημα λόγου χάρη έχει μπροστά του ένα πραγματικό, πελώριο πρόβλημα. Τη χρηματοδότηση των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ που σε λίγο διάστημα δε θα μπορούν να λειτουργήσουν. Το υπουργείο Παιδείας εκβιάζει, ή θα λειτουργήσει ο νομός, αρχής γενομένης από την εκλογή νέων πρυτανικών αρχών, ή δεν παίρνετε φράγκο... Ο εκβιασμός δεν πρέπει να περάσει, ούτε μια Εστία δεν πρέπει να κλείσει. Τα ταμεία των σχολικών επιτροπών των νέων καλλικρατικών δήμων είναι άδεια, τα σχολεία δεν θα μπορούν να λειτουργήσουν σε λίγο, το 50% «κούρεμα» των χρεών θα οδηγήσει σε 1.000% κούρεμα των νεανικών, γενικότερα των λαϊκών αναγκών.
Πάνω απ' όλα είναι το θέμα της ανεργίας των νέων, της ελαστικής απασχόλησης, τα κραυγαλέα προβλήματα των γονιών των παιδιών, των εφήβων, των νέων, ο υποσιτισμός παιδιών και εφήβων, η εργοδοτική τρομοκρατία... Ούτε μια μέρα χωρίς να υψώνονται αγωνιστικά μέτωπα πάλης με όλες τις μορφές πάλης και με σαφή αιτήματα εδώ και τώρα λύση, εδώ και τώρα ανακούφιση, κανένα άλλο μέτρο, ρήξη και ανατροπή. Ο λαός δεν πρέπει να αφήσει αυτή την κυβέρνηση να πάρει ανάσα, δεν είναι μεταβατική, ακόμα και αν μείνει λιγότερο καιρό από όσο προγραμματίζεται, πρέπει να πέσει μια ώρα νωρίτερα. Και αν ακόμα φύγει πιο πριν, δεν είναι μεταβατική, γιατί μια ανάλογη σύνθεση κυβέρνησης θα επιχειρηθεί και μετά τις εκλογές και μάλιστα, όπως ελπίζουν, αναβαθμισμένη με τη λαϊκή θέληση.
Εχει ευθύνη και ο εργαζόμενος λαός να βγάλει πολιτικά συμπεράσματα, ειδικά τώρα που έπεσαν οι μάσκες και απομυθοποιήθηκαν τα αστικά και οπορτουνιστικά ιδεολογήματα ότι η ΕΕ είναι μια οικογένεια, είναι συμμαχία με κοινωνική αλληλεγγύη και διαρκή ενότητα, ότι έξω από την ΕΕ έρχεται το χάος... Οτι η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, δηλαδή η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία δυναμώνει τη συνεργασία, εξασφαλίζει ίδιο βηματισμό και σύγκλιση ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες, μέχρι, μας έλεγαν στις αρχές της δεκαετίας του '90, ότι καταργείται ο πόλεμος και παίρνει προβάδισμα η ειρηνική επίλυση των διαφορών.
Ο πόλεμος ουδέποτε καταργήθηκε από την πρώτη στιγμή που έληξε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Η βαθιά κρίση που ζούμε προμηνύει όχι μόνο νέες εστίες πολέμων, αλλά ενδεχομένως και γενικευμένη σύρραξη ανάμεσα στις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Η εμπλοκή της Ελλάδας θα είναι ακόμα πιο επικίνδυνη για το λαό. Ηδη υπάρχει εμπλοκή με τη συμμετοχή της Ελλάδας σε τοπικούς πολέμους με τις βάσεις, με τη διέλευση στρατευμάτων με τη συμμετοχή σε στρατούς κατοχής.
Τότε, το καθήκον του εργατικού λαϊκού κινήματος, με την καθοδήγηση του ΚΚΕ, με τη βοήθεια της ΚΝΕ, θα είναι ενιαίο και διπλό: Και να παρεμποδίσει τη μείωση εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, αλλά και σε αυτόν τον πόλεμο να χάσει η αστική τάξη και να κερδίσει ο λαός και στο επίπεδο της εξουσίας. Είναι ένας πόλεμος που πρέπει να γίνει με κατεύθυνση τον αντίπαλο και απέναντι στην αστική τάξη της χώρας. Αλίμονό μας αν εμπιστευθούμε την αστική τάξη της χώρας και τις δυνάμεις της να ηγηθούν σ' έναν τέτοιο πόλεμο.

Η αντίληψή μας για το Μέτωπο και το Κίνημα

Πιο αποφασιστικά στο μαύρο μέτωπο να αντιτάξουμε το κοινωνικοπολιτικό λαϊκό μέτωπο, που αντεπιτίθεται και διεκδικεί την ανακούφιση των εργαζομένων, συγκεντρώνει δυνάμεις για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.
Η δική μας αντίληψη για το Μέτωπο, τις συμμαχίες και το Κίνημα έχει ριζική διαφορά - πράγμα φυσιολογικό - με τις αντίστοιχες αντιλήψεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και των συγγενικών τους κομμάτων (δεν μιλάμε για κίνημα εκεί, αλλά για συμμαχίες), αλλά και με τον επονομαζόμενο χώρο της Αριστεράς. Τι είδους μέτωπο απαιτείται σήμερα; Ενα μέτωπο αντίπαλο, αντεπιτιθέμενο, που διαχωρίζεται καθέτως και οριζοντίως - για να χρησιμοποιήσω αυτήν την έκφραση - από τη στρατηγική υπηρέτησης του καπιταλιστικού συστήματος, των μονοπωλίων, σε εθνικό και πανευρωπαϊκό, παγκόσμιο επίπεδο. Το κοινωνικοοικονομικό σύστημα της χώρας είναι το καπιταλιστικό, είναι μονοπωλιακός καπιταλισμός, επομένως ένα ριζοσπαστικό μέτωπο πρέπει να απαντά στο αν θα στηρίξει ή θα αντιπαρατεθεί με στόχο την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, των μονοπωλίων.
Μέτωπο για ποιο σκοπό, για να πέσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σήμερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και Καρατζαφέρη, για να καταργηθεί το Μνημόνιο όπως προτείνουν οι ΣΥΡΙΖΑίοι και ο ΣΥΝ, για να μην πληρωθούν τα χαράτσια; Για να καταργηθούν τα διόδια, για μια σειρά άλλα υπαρκτά προβλήματα, όπως είναι οι συλλογικές συμβάσεις; Θα μπορούσε να πει κανείς μέτωπο για εκείνο κι εκείνο και για το άλλο, αν πάρει υπόψη του πόσο μεγάλα είναι τα προβλήματα της νεολαίας και του λαού, όμως, δεν υπάρχει πολιτικό μέτωπο, είτε συντηρητικό, είτε προοδευτικό (για να χρησιμοποιήσω αυτόν τον όρο που είναι σήμερα «χυλός») είτε γύρω από διάφορα άλλα αιτήματα που συμβάλλουν στην ανακούφιση του λαού, που μπορεί να περιορίζεται σε ορισμένα αιτήματα και να μην αφορά και το θέμα της εξουσίας.
Μέτωπο μπορείς να πεις ότι γίνεται μια μετωπική, για μια σειρά προβλήματα. Το μέτωπο κάτω στο λαό υπάρχει και πρέπει να το αναπτύξουμε και το στηρίζουμε. Εχει σχέση και με τον ίδιο το ρόλο του μαζικού κινήματος, άλλο πολιτικό μέτωπο, άλλο το μέτωπο, άλλο το μαζικό κίνημα. Απ' αυτή την άποψη εμείς μετέχουμε και θα μετέχουμε και πρέπει ν' αναλάβουμε ακόμα περισσότερες ευθύνες στο να συναντηθούμε με τη νεολαία - ανεξάρτητα τι ψηφίζει - με το λαό, μέσα στις γραμμές του μαζικού κινήματος, μέσα στις γραμμές των διάφορων συσπειρώσεων, για πάρα πολλά ζητήματα.
Αυτά και άλλα αιτήματα πρέπει να διεκδικούνται μέσα στο κίνημα, στα συνδικάτα, στις αγροτικές οργανώσεις, στις οργανώσεις των μικρών επιχειρηματιών που ζουν κάτω από τον ασφυκτικό κλοιό των μονοπωλίων, από τις οργανώσεις στα πανεπιστήμια, τα ΤΕΙ, στα σχολεία, από οργανώσεις της γειτονιάς όπου εκεί δεν γίνονται επιλεκτικές συναντήσεις π.χ. μόνο όσων αυτοκατατάσσονται στον αριστερό και στον προοδευτικό χώρο, αλλά συναντώνται όλοι χωρίς αποκλεισμούς είτε ψηφίζουν είτε επηρεάζονται από τα αστικά κόμματα. Για εμάς είναι εργάτες, αυτοαπασχολούμενοι, φτωχή αγροτιά κλπ.

Ανάχωμα της αστικής τάξης η «αριστερή προοδευτική κυβέρνηση»

Είναι φανερό ότι η πρόταση αυτή που γίνεται (π.χ. μέτωπο αντιμνημονιακό από το ΣΥΡΙΖΑ), όσο και αν δεν ομολογείται, είναι υποταγμένη στην κάλπη, για να βγει με τη βοήθεια της απλής αναλογικής μια κυβέρνηση που θα δρα στα πλαίσια του συστήματος και μένει σ' αυτά, μια κυβέρνηση διαχείρισης. Μια τέτοια κυβέρνηση πιθανό να πετύχουν, έναν «χυλό» προοδευτικής αριστερής συνεργασίας με ένα κεφαλαίο «αντί». Μπορεί να πετύχει, δε λέμε ότι θα την πετύχουν, και βέβαια θα τους χαλάσουμε τα σχέδια. Θα είναι το τελευταίο ανάχωμα της αστικής τάξης. Ανάχωμα της αστικής τάξης είναι η κυβέρνηση των δικών της κομμάτων με άλλα μικρότερα, αλλά το τελευταίο ανάχωμα, αν δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, θα είναι μια δήθεν αριστερή προοδευτική κυβέρνηση.
Το πολιτικό μέτωπο, όποιο κι αν είναι αυτό, έχει χρόνο και καθορίζεται από το ποια εξουσία στηρίζει ή για ποια εξουσία παλεύει. Καθαρά πράγματα. Δεν μπορεί να υπάρξει πολιτικό μέτωπο χωρίς να έχει μέσα του το θέμα της εξουσίας στο στόχο του. Αλλο πράγμα η κοινή δράση, η ενότητα δράσης μέσα στο κίνημα των εργαζομένων, για μια σειρά άμεσα αιτήματα. Η έννοια του μετώπου και της συνεργασίας δεν μπορεί παρά να έχει το θέμα της εξουσίας ή της υπεράσπισης της αστικής εξουσίας ή την υπεράσπιση της εργατικής εξουσίας. Είναι φανερό εμείς για ποιο μέτωπο παλεύουμε, δηλαδή για το μέτωπο εκείνο που έχει έκφραση στην ανατροπή της αστικής πολιτικής εξουσίας της δικτατορίας των μονοπωλίων.
Για το ΚΚΕ, λοιπόν, η συγκρότηση του Μετώπου βασίζεται οπωσδήποτε στην καθημερινή δράση, στα πιο οξυμένα προβλήματα, στα μέτωπα πάλης που αναδεικνύονται αλλά δεν μπορεί να μένει σ' αυτά πρέπει να οδηγεί στο κύριο και βασικό στην ανατροπή της αστικής πολίτικης εξουσίας, της δικτατορίας των μονοπωλίων, να κατευθύνεται στην εργατική λαϊκή εξουσία, στη λαϊκή οικονομία.

Να σφυρηλατηθεί η ταξική ενωτική πάλη

Αυτό το μέτωπο, βεβαίως, έχει πόδια μέσα στο λαό, στις γραμμές του μαζικού κινήματος, σε κάθε κίνηση που η διαμαρτυρία ακουμπάει πάνω στις ανάγκες και τα οξυμένα προβλήματα του λαού. Αυτό που εμείς οι κομμουνιστές έχουμε χρέος δεν είναι απλώς να δρούμε μέσα στους αγώνες. Πρέπει να συμβάλλουμε ώστε να εκδηλωθεί πολλαπλάσια μαζική συμμετοχή όχι μόνο σε μια πορεία ή σε μια κινητοποίηση, αλλά στη συνέλευση στον κάθε τόπο δουλειάς, στη λαϊκή συνέλευση σε κάθε λαϊκή - εργατική γειτονιά, στην οργανωμένη αντίσταση και αντεπίθεση στις συνέπειες κάθε αντεργατικού - αντιλαϊκού νόμου, για τα φορολογικά χαράτσια και τις περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις, για διεκδίκηση επιδομάτων ανεργίας και για τη λειτουργία υγειονομικών, εκπαιδευτικών, προνοιακών μονάδων για την προστασία της λαϊκής οικογένειας, την ενίσχυση των σχολικών επιτροπών.
Το ζήτημα δεν είναι απλώς να έχουμε μια αγωνιστική κινητοποίηση. Κάθε αγωνιστική κινητοποίηση, κάθε συνέλευση, κάθε συλλογική διαδικασία των μαζικών φορέων, να φέρνει καινούργιους ανθρώπους, κυρίως νέους και νέες. Σε αυτούς τους χώρους μπορεί και πρέπει να σφυρηλατηθεί η ταξική ενωτική πάλη. Για εμάς η καρδιά του δυναμισμού του κινήματος πρέπει να χτυπάει στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στους τόπους δουλειάς. Αυτό είναι και κάτι που μας διαχωρίζει εντελώς απ' όλους τους άλλους. Ποιος νοιάζεται από τα κόμματα τι γίνεται μέσα στα εργοστάσια και στους τόπους δουλειάς; Τους βλέπουν σαν ψηφοφόρους, σαν ψήφους στην κάλπη. Δε νοιάζονται γι' αυτό που λέμε την οργάνωση και τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης.
Εμείς δεν πρέπει να χάνουμε την προσοχή μας, γιατί αλλιώς κίνημα μπορεί να έχουμε, αλλά κίνημα με προοπτική δύσκολα να έχεις αν ο πυρήνας, ο κορμός του, η ραχοκοκαλιά του δεν εδράζεται μέσα στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στους τόπους δουλειάς.

Οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ

Οι δυνάμεις της Αριστεράς, όπως λέγονται, δεν έχουν τέτοια προγραμματική κατεύθυνση, άρα και μόνο από αυτό δεν μπορεί να γίνει μέτωπο. Οι προγραμματικές διαφορές δεν αφορούν το αύριο μόνο, όπως ίσως κατανοείται, εμφανίζονται πελώριες, διακριτές στο σήμερα. Αφορούν βασικά μέτωπα πάλης και τι θεωρείται η διέξοδος από την κρίση.
Ολες οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, που κατά καιρούς προβάλλονται και συνεχώς αλλάζουν, έχουν σήμερα ξεπεραστεί από την ίδια την κρίση, την εξέλιξή της. Ακόμα και το «κούρεμα» 50% φέρνει σοβαρό χτύπημα στην πρότασή τους για μερική διαγραφή του χρέους, για διαγραφή του χρέους που δεν οφείλεται στο λαό. Κατ' αρχήν όλο το χρέος δεν αφορά καθόλου το λαό, είναι ουτοπία και κυρίως απάτη να μιλάς για διαχωρισμό του χρέους. Η πρότασή του για ευρωομόλογο, που και αυτό επίσης είναι μορφή δανεισμού που ήδη έχει ξεπεραστεί, καθώς αποτελεί μια πρόταση από κράτη - μέλη της ΕΕ και αρκετές πολιτικές δυνάμεις. Είναι στόχοι του ενός ή μιας ομάδας των ανταγωνιστών εναντίον της άλλης.
Ακόμα χειρότερο και αποκαλυπτικό είναι ότι παραμένουν αμετανόητοι στην πλάνη ότι η ΕΕ μπορεί να γίνει, από τα μέσα, των εργαζομένων, ότι μπορεί μια αριστερή κυβέρνηση να έχει φιλολαϊκή πολιτική συνυπάρχοντας, άρα και στηρίζοντας τα μονοπώλια, φθάνουν στο σημείο να πιστεύουν ότι αν επανέλθουμε σε ορισμένους μόνο τομείς στον κρατικό καπιταλιστικό τομέα ο λαός θα δει καλές μέρες. Αναπαράγουν συνθήματα ξεπερασμένα, ιδεολογήματα που έχουν αποκαλυφθεί ως έξω από την πραγματικότητα των αρχών του 20ού αιώνα.
Καμιά πολιτική δύναμη, όπως και αν χαρακτηρίζεται, «αριστερή», «κεντρώα», «καλό» ή «κοινωνικό» και όχι κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ, «αντικαθεστωτική», «αντισυστημική» ή «αντιεξουσιαστική», δεν απαλλάσσεται από αυτό το κριτήριο: Της στάσης απέναντι στο θέμα της εξουσίας, στην πραγματική θέση της εργατικής τάξης ως προς την καπιταλιστική εκμετάλλευση αλλά και τον αντικειμενικά ηγετικό ρόλο της στην κοινωνική παραγωγή, απέναντι στον πόλεμο, στην ΕΕ. Πρακτικά κάθε πολιτική δύναμη κρίνεται από τη στάση της απέναντι στο εργατικό κίνημα. Καμιά πολιτική δύναμη δεν μπορεί να είναι πραγματικά προοδευτική, ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική εάν δεν κρίνει τα κόμματα, τους θεσμούς, την εξουσία με ταξικά κριτήρια.

Η πρόταση του ΚΚΕ έχει απολύτως ρεαλιστική βάση

Η πρότασή μας έχει, πολλές φορές πια διατυπωμένη, ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΣΗ, αντικειμενικά. Οι θέσεις των άλλων κομμάτων δεν έχουν ρεαλιστική βάση αντικειμενικά. Οι θέσεις των άλλων κομμάτων είναι υλοποιήσιμες, η πολιτική τους, γιατί έχουν στα χέρια τους την εξουσία. Εχουν το συσχετισμό δύναμης.
Γιατί έχει ρεαλιστική βάση η πρότασή μας; Το ΚΚΕ έχει αναδείξει τις υλικές προϋποθέσεις - ενεργειακές ύλες και μεταλλευτικό πλούτο, συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, ένα ορισμένο επίπεδο έρευνας και τεχνολογίας, μόρφωση και εξειδίκευση εργατικού δυναμικού - που μπορούν να αποτελέσουν τη βάση της λαϊκής οικονομίας, της παραγωγής με κίνητρο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι το κέρδος.
Εχει σημασία ειδικά σήμερα να αναδείξεις και τις υλικές προϋποθέσεις και να απαντήσεις γιατί μια Ελλάδα έξω απ' την ΕΕ, μια Ελλάδα της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, του σοσιαλισμού, μπορεί να ζήσει μόνη της. Αν ο περίγυρος είναι εχθρικός θα έχει δυσκολίες, αλλά από πλευράς υλικών προϋποθέσεων υπάρχει δυνατότητα να ζήσει. Το ζήτημα της ριζικά διαφορετικής οργάνωσης της παραγωγής, των κοινωνικών υπηρεσιών, όλης της οικονομίας και κοινωνίας απαιτεί ριζική αλλαγή της κυρίαρχης σχέσης ιδιοκτησίας: Την κατάργηση της καπιταλιστικής και θεμελίωση της κοινωνικής ιδιοκτησίας.
Το ΚΚΕ καλεί το λαό να αγωνιστεί για να γίνουν λαϊκή ιδιοκτησία τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής στη βιομηχανία, να κοινωνικοποιηθούν η γη, οι μεγάλες επιχειρήσεις στον αγροτικό τομέα και το συγκεντρωμένο εμπόριο. Στηριγμένη σε αυτές τις σχέσεις, να αναδιαρθρωθεί η αγροτική παραγωγή με κίνητρα συγκέντρωσής της αρχικά σε παραγωγικούς συνεταιρισμούς, αν είναι δύσκολο να υπάρχει σε αυτό τον τομέα γενική κοινωνικοποίηση.
Η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και ο κεντρικός πανεθνικός, με επιστημονικά εργαλεία, σχεδιασμός θα απελευθερώσει μεγάλες αναξιοποίητες παραγωγικές δυνατότητες. Αυτές είναι θέσεις τεκμηριωμένες επιστημονικά, που πρέπει να γίνουν αντικείμενο συζήτησης με τη νεολαία, ταυτόχρονα βεβαίως με την πάλη για τα άμεσα ζητήματα.

Ο εργατικός - λαϊκός έλεγχος

Εμείς μιλάμε για εργατικό - λαϊκό έλεγχο απ' τα κάτω προς τα πάνω. Πού να τα δεχτούν αυτά οι οπορτουνιστές; Μάλιστα, αυτόν τον έλεγχο τον στηρίζουμε με την άνοδο της παραγωγικότητας, λόγω των νέων τεχνολογιών, ν' απελευθερωθεί ο ελεύθερος χρόνος. Αν δεν έχει ο εργάτης ελεύθερο χρόνο, τι να ελέγξει; Αν, για παράδειγμα, η λαϊκή οικογένεια δεν απαλλαγεί από ένα μέρος δουλειάς, που είναι δεμένος με το νοικοκυριό, που είναι πιο πολύ δεμένη η γυναίκα, με κοινωνικές εγκαταστάσεις (πλυντήρια κ.ά.) που μεταφέρουν ένα μέρος της δουλειάς προς τα έξω, δε γίνεται. Αν δεν έχεις ελεύθερο χρόνο πώς θα κάνεις εργατικό έλεγχο, αν απ' το πρωί ως το βράδυ είσαι σπίτι - δουλειά; Ο ελεύθερος χρόνος είναι αποφασιστικό στοιχείο του εργατικού ελέγχου.
Για εμάς ο εργατικός - λαϊκός έλεγχος θα ξεκινά από τις παραγωγικές μονάδες με εκλεγμένους ανακλητούς αντιπροσώπους και θα επεκτείνεται σε κάθε κλάδο και περιοχή. Στα εκλεγμένα όργανα εξουσίας θα μετέχουν εκπρόσωποι των εργαζομένων στις παραγωγικές μονάδες και θα εξασφαλίζεται η συμμετοχή συνεταιρισμένων, φοιτητών, συνταξιούχων. Στο ανώτατο όργανο εξουσίας για το σύνολο της χώρας, οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι δε θα είναι μόνιμοι αλλά ανακλητοί. Οταν λέμε δεν μπορεί να είναι μόνιμοι, εννοούμε ότι αν εκλέγεται κάθε τέσσερα χρόνια, μπορούν ν' ανακαλούνται ενδιάμεσα. Οχι ανακλητοί γενικά μέσω τακτικής εκλογικής διαδικασίας, αλλά ανακλητοί και ενδιάμεσα.

Μόνο η λαϊκή εξουσία μπορεί να διασφαλίσει λαϊκή κυριαρχία

Η λαϊκή εξουσία όχι μόνο δεν πρόκειται να επενδύσει σε μια Ελλάδα απομονωμένη, αλλά είναι η μόνη που μπορεί να κάνει πράξη, αμοιβαία επωφελείς εμπορικές συναλλαγές με άλλους λαούς, άλλες οικονομίες, να συσπειρώσει τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό γενικότερα. Η επικράτησή της σ' ένα μεγάλο μέρος της Γης, γιατί πρέπει να το βλέπουμε και έτσι, να εξαλείψει το φαινόμενο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και να οδηγήσει στην αξιοποίηση των φυσικών πόρων της θάλασσας και της γης ολόκληρης.
Μόνο η λαϊκή εξουσία μπορεί να διασφαλίσει τη λαϊκή κυριαρχία, γιατί είναι αδύνατον λαϊκή εξουσία και ενσωμάτωση, συμμετοχή στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ο λαός μπορεί να διαπιστώσει ότι το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, η εξουσία τους δεν έχουν την ίδια πατρίδα με το λαό. Δεν υπάρχει μια Ελλάδα, μια Τουρκία, μια Κύπρος, μια Γαλλία, μια Ιταλία. Αλλο η πατρίδα των μονοπωλίων, του κεφαλαίου, άλλο η πατρίδα για το λαό. Το ενιαίο στοιχείο της πατρίδας ποιο είναι μέσα στις συνθήκες του καπιταλισμού; Είναι η εθνική γλώσσα και η πολιτιστική κληρονομιά, αλλά αυτά δε φτάνουν για να συνιστούν αυτό που λέμε την έννοια πατρίδα. Πατρίδα είναι ο εργαζόμενος λαός. Πατρίδα είναι τα συγκεκριμένα σύνορα της χώρας, τα οποία τα υπερασπιζόμαστε, αλλά μέσα στα σύνορα της χώρας υπάρχει ένας ολόκληρος πλούτος που δεν ανήκει σε αυτόν που τον παράγει, σε αυτόν που τον δημιούργησε.

Οι σύνθετες συνθήκες και τα καθήκοντα της ΚΝΕ

Επομένως, ιδιαίτερα για την ΚΝΕ, διαμορφώνονται ορισμένες συνθήκες σήμερα και αύριο, πιο σύνθετες. Δε θα έλεγα δύσκολες. Είναι σύνθετες σε σχέση με αυτές που γνώρισε η ΚΝΕ τα προηγούμενα χρόνια. Πρέπει να είσαι στην πρώτη γραμμή, με ανιδιοτέλεια, με αυτοθυσία, με αφοσίωση, αυτό θα πει κομμουνιστής, δεν είμαστε μόνο συνθήματα, είμαστε και πράξη. Πρέπει να είσαι μπροστά σε κάθε μικρό ή μεγάλο αγώνα, σε κάθε αίτημα δίκαιο της νεολαίας, του λαού. Πρέπει να είσαι μπροστά και να προσπαθήσεις να κρατήσεις πολλούς μαζί σου, όχι εσύ να πηγαίνεις μπροστά και οι άλλοι να κάνουν πίσω και να σε κοιτάνε. Αυτό προϋποθέτει ικανότητα, ευελιξία, να βλέπεις πώς σκέφτεται η νεολαία, αλλά και ταυτόχρονα να συγκεντρώνεις δυνάμεις, για τη γενικότερη ρήξη και ανατροπή, για το πρόβλημα της εξουσίας. Πρέπει να είσαι μπροστά σε κάθε φάση που τα πράγματα έρχονται τούμπα. Ας σκεφτούμε τι μπορεί να γίνει με μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία στην Ελλάδα. Εκεί πραγματικά ο λαός πρέπει να ξεσηκωθεί, να εξεγερθεί.
Βεβαίως, πάντα ο λαός βγάζει πράγματα από μέσα του, που κι εμείς δεν μπορούμε να τα προβλέψουμε. Δεν είναι όλα σχέδια επί χάρτου. Ο λαός, όμως, πρέπει να εξεγερθεί. Τι πρέπει να βγει απ' αυτή την εξέγερση; Το λιγότερο που πρέπει να βγει είναι ένα αποφασιστικό βήμα του εργατικού κινήματος, ένα άλμα μέσα σε αυτή τη βίαιη πορεία που έρχεται, της πάλης για την εξουσία. Μπορεί να έχεις απρόβλεπτες εξελίξεις, μπορεί να έχεις εξελίξεις, εκεί που δεν το περιμένεις, αλλά και πισωγύρισμα και στασιμότητα.
Επομένως, Κόμμα και ΚΝΕ πρέπει να είμαστε κυριολεκτικά παντός καιρού και έχουμε τέτοιες προϋποθέσεις. Τότε, σε τέτοιες απότομες καμπές, θα γυρίσουν να μας κοιτάνε και αυτοί που σήμερα μας λένε ότι αυτά που λέμε είναι ουτοπία. Αυτοί που μας λένε ότι είναι δύσκολα, δε γίνονται, που λένε πείτε μας κάτι πιο πρακτικό. Εκεί θα κριθούμε. Εμείς θεωρούμε ότι ιδεολογικά και πολιτικά είμαστε έτοιμοι. Δε φτάνει αυτό.
Το διάστημα που έχουμε μπροστά οι αγώνες πρέπει να ενταθούν, αλλά και η προσπάθεια των μελών του Κόμματος και της ΚΝΕ να βοηθήσουν το λαό και τη νεολαία να βγάλουν πολιτικά συμπεράσματα. Υπάρχει μια πολιτική πείρα πολύτιμη, πρέπει να βγάλουμε πολιτικά συμπεράσματα, να ανακεφαλαιώσουμε την κατάσταση.

Εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα

Αντεπίθεση, λοιπόν, μαζική, αλλά και αντεπίθεση ιδεολογική και πολιτική. Να μην υποτιμάμε τον αντίπαλο. Αλλο πράγμα να μην τον φοβόμαστε και άλλο πράγμα να μην τον υποτιμάμε. Πρέπει να αποκτήσουμε μεγάλη αυτοπεποίθηση στις δυνάμεις μας και δεν πρέπει να είναι ούτε αλαζονεία, ούτε αυτάρκεια. Η αυτοπεποίθηση για τον εαυτό μας είναι γιατί έχουμε σήμερα υπεροχή θέσεων, έχουμε ικανότητα πρόγνωσης. Βλέπουμε τις εξελίξεις, πού πάμε, και το κάνουμε αντικειμενικά και όχι μόνο με κριτήριο τι θα θέλαμε, αλλά όχι και με κριτήριο μόνο τι μπορούμε.
Ταυτόχρονα, αυτή η δική μας αυτοπεποίθηση πρέπει να εμπλουτιστεί ακόμα περισσότερο με το γεγονός ότι η εργατική τάξη δεν είναι μόνο η πιο βασανισμένη και η πιο εκμεταλλευόμενη τάξη της κοινωνίας, είναι η πιο πρωτοπόρα, αντικειμενικά, η επαναστατική.
Μη χάσουμε την εμπιστοσύνη μας στην εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, επειδή δυσκολεύονται ν' απεργήσουν, να κλείσουν το μαγαζί τους, να μπουν στη δράση. Είναι μια φάση που ο αγώνας για την επιβίωση είναι καθημερινός, όμως, ζούμε μια περίοδο, όπου θα συνειδητοποιήσουν πως ό,τι κι αν κάνουν, όσες υποχωρήσεις κι αν κάνουν, όσα χειροφιλήματα και να κάνουν δεν μπορούν να εξασφαλίσουν όχι το μέλλον των παιδιών τους, ούτε το σήμερα.
Πρέπει να έχουμε υπομονή και εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη και στα άλλα λαϊκά στρώματα, αν εμείς είμαστε στην καρδιά τους. Αν εμείς είμαστε μέσα στους χώρους που είναι τα παιδιά της εργατιάς, τα φτωχά παιδιά, τα εργατόπαιδα, μπορεί να μην πείθονται, πρέπει με στοχοπροσήλωση και ικανότητα σε στιγμές, σε απότομα γεγονότα να προσαρμοζόμαστε.

Ζούμε και θα ζήσουμε μεγάλες στιγμές

Οι ΚΝίτες και οι ΚΝίτισσες πρέπει να έχουν εμπιστοσύνη στο Κόμμα, αλλά και το Κόμμα ταυτόχρονα απαιτεί πολλά απ' αυτούς. Βεβαίως, πρέπει να στηρίξουμε, να βοηθήσουμε την ΚΝΕ, το Κόμμα είναι ο ιδεολογικός και πολιτικός καθοδηγητής της νεολαίας, αλλά η ΚΝΕ έχει σήμερα τις δυνατότητες. Μεγαλώνουν οι ευθύνες σας μέσα στις νεότερες γενιές. Επομένως, αποφασιστικά, μαχητικά, με αυτοπεποίθηση, αλλά και τις κεραίες ανοιχτές για το πώς σκέφτεται η νεολαία, με ευελιξία και αποφασιστικότητα. Να είστε βέβαιοι (εγώ θα έλεγα, σας ζηλεύω) ότι η σημερινή ΚΝΕ, αυτοί που είσαστε σήμερα, θα ζήσετε πολύ μεγάλες στιγμές τα επόμενα χρόνια. Λέω σας ζηλεύω για τον εξής λόγο: Οπως και να το κάνουμε, σήμερα τα αποτελέσματα θα τα ζήσει η νεότερη γενιά. Αυτό δείχνει τη μεγάλη πρόκληση. Εχετε να διαχειριστείτε και να χειριστείτε πολύ δύσκολα ζητήματα. Δεν είναι μόνο η πάλη για την εργατική εξουσία, είναι η πάλη για την οικοδόμησή της μέσα σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης.
Εχετε μεγάλα καθήκοντα, χρειάζεται αυταπάρνηση, ετοιμότητα, αυτοθυσία και ανιδιοτέλεια, αξία της συλλογικότητας, της συντροφικότητας, της αλληλεγγύης. Χρειάζονται και οι γνώσεις. Χρειάζεται και η καλλιέργεια, γιατί είναι πιο μορφωμένος ο λαός μας σήμερα. Είναι πιο μορφωμένος με την αστική μόρφωση, πιο μορφωμένος ανάκατα και με την υποκουλτούρα. Αρα, λοιπόν, οι απαιτήσεις σήμερα για τους κομμουνιστές είναι πιο πολύπλευρες. Εδώ, πια, κριτήριο είναι η ετοιμότητα για θυσίες, αυτό που λέμε να τα δώσεις όλα στον αγώνα, αλλά και η ικανότητα του συλλογικού και μέσα εκεί και του ατομικού προσανατολισμού, σε κάθε καμπή. Δεν έχουμε ένα δρόμο ίσιο, σήμερα έτσι, αύριο θ' ανέβουν λίγο τα ποσοστά μας, μεθαύριο μια απεργία... Ζούμε πραγματικά μεγάλες στιγμές και απ' ό,τι φαίνεται αυτό που έλεγε το Πρόγραμμα του Κόμματος στο 15ο Συνέδριο, πως οι πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα θα είναι δεκαετίες κοινωνικών εξεγέρσεων και επαναστάσεων, έτσι θα είναι...

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ