ΚΟΣΣΥΦΟΠΕΔΙΟ - ΠΡΩΗΝ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ Νέες αποκαλύψεις για τη βρώμικη επέμβαση

Ενα από τα πολλά εγκλήματα των ΝΑΤΟικών που χτύπησαν τρένο σε γέφυρα 300 χιλιόμετρα από το Βελιγράδι τον Απρίλη του '99

Associated Press

Επιβεβαίωση των βρώμικων προπαγανδιστικών τεχνασμάτων και άλλων δόλιων μέσων που χρησιμοποιούν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, προκειμένου να προετοιμάσουν το σκηνικό για την εξαπόλυση επέμβασης, όπως έγινε τη δεκαετία του '90 στην πρώην Γιουγκοσλαβία, με πρόσχημα τα «ανθρώπινα δικαιώματα» των Κοσσοβάρων Αλβανών, ήταν οι αποκαλύψεις που έκανε την περασμένη βδομάδα στη Σόφια η Βουλγάρα πρώην υπουργός Εξωτερικών (επί κυβέρνησης του πρωθυπουργού Ιβάν Κόστοφ), νυν ευρωβουλευτής, Ναντέζνα Μιχαΐλοβα.Η Μιχαΐλοβα, μιλώντας σε ντοκιμαντέρ της βουλγαρικής κρατικής τηλεόρασης, με τίτλο: «Η κρυφή ιστορία της επιχείρησης Πέταλο», αποκάλυψε ότι ήταν εκείνη που έδωσε ανεπιβεβαίωτη έκθεση των βουλγαρικών μυστικών υπηρεσιών στον Γερμανό τότε ομόλογό της Γιόσκα Φίσερ και σε άλλους ΝΑΤΟικούς αξιωματούχους σχετικά με τη δήθεν επιχείρηση εθνοκάθαρσης του τότε Προέδρου της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς με την επωνυμία «Σχέδιο Πέταλο» σε βάρος των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου. Οπως φαίνεται λοιπόν, η Μιχαΐλοβα από υπερβάλλοντα ζήλο (και όχι μόνον...) έδωσε την αμφιλεγόμενη έκθεση στους Γερμανούς, περίπου δύο βδομάδες πριν από την έναρξη των φονικών βομβαρδισμών στις 24 Μάρτη του 1999, παρά τις σαφείς προειδοποιήσεις των βουλγαρικών μυστικών υπηρεσιών πως οι πληροφορίες δεν είχαν διασταυρωθεί ούτε επιβεβαιωθεί.
Το πώς ακριβώς βοήθησε η Μιχαΐλοβα τους ιμπεριαλιστές, το εξήγησε η ίδια στο ντοκιμαντέρ. Οπως υποστήριξε το διαβόητο «Σχέδιο Πέταλο» ενδεχομένως να ήταν τελικά έργο των βουλγαρικών μυστικών υπηρεσιών και όχι του ίδιου του Μιλόσεβιτς, όπως είχε εμφανιστεί τότε προπαγανδιστικά από το ΝΑΤΟ και κυρίως από την κυβέρνηση στο Βερολίνο που δεν είχε καταφέρει να «πείσει» το γερμανικό λαό για την «αναγκαιότητα» του ιμπεριαλιστικού πολέμου στα Βαλκάνια. Μάλιστα, ο Γερμανός τότε υπουργός Αμυνας Ρούντολφ Σάρπινγκ το αξιοποίησε προπαγανδιστικά τον Απρίλη του 1999 προσπαθώντας να εμφανίσει τον τότε πρόεδρο της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς σαν «αιμοσταγή» χασάπη που προχωρούσε αδίσταχτα σε «εθνοκάθαρση» των Κοσσοβάρων αμάχων.

Προσχήματα, προβοκάτσιες και επεμβάσεις

Ασφαλώς και δεν ήταν το πρώτο, ούτε το μόνο αλλά ένα από τα πολλά ψέματα που ειπώθηκαν στον βρώμικο πόλεμο των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ που διαμέλισε την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας στις αρχές της δεκαετίας του '90. Αλλωστε, ο διαμελισμός της πρώην Γιουγκοσλαβίας επισημοποιήθηκε «μοιραία» με την αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Κροατίας τον Οκτώβρη του '91, πρώτα από όλους από το Βατικανό, και έπειτα από τη Γερμανία και την τότε ΕΟΚ, αφού βέβαια προηγουμένως Γερμανοί, Αμερικανοί «απόστρατοι» και «υπάλληλοι» της μισθοφορικής εταιρείας MPRI είχαν εκπαιδεύσει και εξοπλίσει κατάλληλα τον κροατικό στρατό για να «αντιμετωπίσει» τους Σέρβους της Βοσνίας. Από το «χορό» των επεμβάσεων ξένων δυνάμεων στην πρώην Γιουγκοσλαβία δεν έλειψαν ούτε αραβικές χώρες με πρώτη τη Σαουδική Αραβία που στρατολόγησε και απέστειλε ισλαμιστές μουτζαχεντίν (λεγόμενους «ιερούς μαχητές»), για να πολεμήσουν στο πλευρό των Βόσνιων Μουσουλμάνων.
Ωσπου να τελειώσει η πρώτη φάση του πολέμου στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη και να εξυπηρετηθούν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών στην περιοχή, στήθηκαν διάφορες σφαγές, όπως η περιβόητη σφαγή δεκάδων αμάχων στην αγορά του Σαράγεβο τον Αύγουστο του 1995, όχι από πυρά Σερβοβόσνιων όπως είχαν σπεύσει να «καταγγείλουν» οι ΗΠΑ αλλά από πυρά Βόσνιων Μουσουλμάνων στρατιωτών με εντολή του αδίστακτου ηγέτη τους, Αλίγια Ιζετμπέκοβιτς που ήθελε να «διευκολύνει» τα σχέδια των συμμάχων του και δη την αποστολή του Αμερικανού τότε «ειρηνευτικού μεσολαβητή» Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ. Παρόμοια ήταν και η καλοστημένη προβοκάτσια στο βοσνιακό θύλακα της Σρεμπρένιτσα το 1995 με τις αποδεδειγμένα εγκληματικές ευθύνες των Ολλανδών κυανοκράνων του ΟΗΕ που φρουρούσαν το θύλακα.
Αλλη μία χαρακτηριστική περίπτωση προβοκάτσιας για την εξαπόλυση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στο Κοσσυφοπέδιο (τέλη δεκαετίας '90) ήταν η λεγόμενη σφαγή Κοσσοβάρων Αλβανών «αμάχων» στο κοσσοβάρικο χωριό Ράτσακ το Γενάρη του 1999. Εκεί, τα θύματα δεν ήταν βεβαίως άμαχοι που είχαν σκοτωθεί από Σέρβους στρατιώτες (όπως ισχυρίζονταν οι ιμπεριαλιστές) αλλά Αλβανοί αυτονομιστές του ΟΥΤΣΕΚΑ που είχαν σκοτωθεί σε συγκρούσεις με το σερβικό στρατό... Το λεγόμενο «φονικό» του Ράτσακ με σκηνοθέτη τον Αμερικανό πρώην πράκτορα και «διπλωμάτη» και τότε επικεφαλής παρατηρητών του ΟΑΣΕ, Γουίλιαμ Γουόκερ είχε βέβαια αποκαλυφθεί και τότε από μία χούφτα ως επί το πλείστον Σκανδιναβούς ανεξάρτητους ιατροδικαστές που δεν ενέδωσαν στις πιέσεις να αναπαράγουν τυφλά την «εκδοχή» των ΝΑΤΟικών για την δήθεν «πραγματική» ταυτότητα των θυμάτων της «σφαγής».
Στη συνέχεια ακολούθησαν οι ναρκοθετημένες «ειρηνευτικές» συνομιλίες στο Ραμπουγέ της Γαλλίας μεταξύ Σέρβων και Κοσσοβάρων Αλβανών αυτονομιστών και ο βρώμικος πόλεμος ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ κατά της τότε ΟΔ Γιουγκοσλαβίας όχι βεβαίως για τα «δικαιώματα» ή την «εθνοκάθαρση» του λαού του Κοσσυφοπεδίου, αλλά για την εξασφάλιση σημαντικών γεωπολιτικά περασμάτων των διεθνών οδών ενέργειας από το έδαφος της τότε ΟΔ Γιουγκοσλαβίας, που επί κυβερνήσεων Μιλόσεβιτς προέβαλε σαν «αγκάθι» στα σχέδια των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων...
Από την άλλη, η Μιχαΐλοβα δεν ήταν η μόνη αλλά μία από τους υπουργούς του τότε πρωθυπουργού Κόστοφ, που ήταν από τους πλέον πρόθυμους συμμάχους ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ στο αιματοκύλισμα του γιουγκοσλαβικού λαού, ευελπιστώντας σε ένα κομματάκι από την πίτα των ιμπεριαλιστών. Ο ίδιος ο Κόστοφ είχε δηλώσει τον Ιούνη του 1999 πως η χώρα του έκανε «σωστή επιλογή», σχετικά με την κρίση στο Κοσσυφοπέδιο «αφού υποστήριξε... μια δίκαιη υπόθεση που οδήγησε στην ειρήνη, χωρίς η Βουλγαρία να ανήκει στους χαμένους».
Εξυπακούεται πως ο Κόστοφ λέγοντας Βουλγαρία δεν εννοεί το λαό αλλά την ντόπια αστική τάξη και το κεφάλαιο που δεν αντιμετωπίζουν τους πολέμους ως καταστροφή και ανθρωπιστική τραγωδία αλλά σαν ευκαιρία για νέες μπίζνες και κέρδη. Τέτοιες «ευκαιρίες» οι ιμπεριαλιστές ούτε έπαψαν, ούτε θα πάψουν να χρησιμοποιούν, αφού αξιοποιούν αδίστακτα κάθε μέσο, προκειμένου να βάλουν σε εφαρμογή τα σχέδιά τους. Το μεγάλο ζήτημα και στοίχημα είναι να ανατρέψουν τους σχεδιασμούς τους οι λαοί.

Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ

    

Συντονισμένος ταξικός αγώνας

Μεθαύριο 17 του μήνα η εργατοϋπαλληλική τάξη απεργεί καθολικά. Μια ακόμη προσπάθεια συνεύρεσης πολιτικής και οργάνωσης των εργατο-υπαλλήλων στο σύνολό τους. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι στη γενική σήψη του καπιταλισμού σε ιμπεριαλιστικό επίπεδο η αστική τάξη αγριεύει. Η εργοδοσία σε όλες τις διαστρωματικές της αποχρώσεις έχει την εμμονή ότι ο κάθε εργαζόμενος και η κάθε επαγγελματική ομάδα εργατο-υπαλλήλων αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση. Ετσι διαμορφώνει αυτοπεποίθηση του ισχυρότερου ταξικά και ψυχολογικά. Το πράγμα χαλάει από τη στιγμή που ο εργατο-υπαλληλικός αγώνας αποκτά πολιτικά χαρακτηριστικά, που υπερβαίνει τις συνδικαλιστικές απαιτήσεις. Τότε η κάθε μορφής αστική αυτοπεποίθηση φυλλορροεί σαν τα φύλλα του φθινοπώρου. Η επιθετικότητα της αστικής τάξης γίνεται πιο επικίνδυνη. Επιστρατεύει κάθε μορφής μηχανισμούς από το τακτικό κι εφεδρικό της οπλοστάσιο, από τους αστούς διανοούμενους και κονδυλοφόρους μέχρι τα λούμπεν στοιχεία που πάντα αξιοποιεί το αστικό κράτος. Ο απεργός εργάτης αποκαλείται τρομοκράτης και το έγκλημα επισημοποιείται ως αποκατάσταση της τάξης. Ολα αυτά τα ιστορικά χαρακτηριστικά βρίσκονται μπροστά στο εργατο-υπαλληλικό κίνημα είτε ως γινόμενα, είτε ως εν εξελίξει.

Το κλίμα αυξανόμενης αγριότητας υποχρεώνει τις εργατο-υπαλληλικές οργανώσεις, πολιτικές και συνδικαλιστικές, ν' αναλάβουν αντίστοιχα μέτρα για να αποφύγουν μια πιθανή επικείμενη ταξική τραγωδία. Το κόμμα της εργατο-υπαλληλικής τάξης αυξάνει στο μέγιστο βαθμό την προσοχή του, ώστε να αποφύγει τον κίνδυνο ενός ακραίου αντικοινοβουλευτισμού και ταυτόχρονα να απορροφηθεί από τον αστικό κοινοβουλευτικό καθωσπρεπισμό. Είναι η περίοδος αναζήτησης της μέγιστης δυνατής αρμονίας. Το ανέφικτο προσαρμόζεται στα όρια του εφικτού και το εφικτό δυναμώνεται στο κυνήγι του ανέφικτου. Είναι αυτός ο νόμος κίνησης του εργατο-υπαλληλικού κινήματος. Τώρα το κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα είναι η αυξανόμενη πολιτικοποίηση με ταυτόχρονη αμφισβήτηση της αστικής εργοδοσίας. Αυτό είναι το κορυφαίο ζήτημα που αγριεύει την αστική τάξη, όταν μάλιστα η γενική σήψη του καθεστώτος της αδυνατεί να κάνει παραχωρήσεις μπλεγμένη σ' έναν ακραίο ανταγωνισμό, του ποιος θα επιζήσει για την επόμενη μέρα. Το εργατο-υπαλληλικό κίνημα, ενώ αναφέρεται στο σύνολο της τάξης πρακτικά αδυνατεί να τη συμπεριλάβει συνολικά, ακόμη και σε εξαιρετικά ανοδικές περιόδους. Αυτό σήμερα μπαίνει μπροστά στον προβληματισμό του αγώνα. Η απάντηση ούτε είναι ούτε θα μπορούσε να είναι μία και οριστική. Είναι πάντα ζητούμενο για το εργατικό κίνημα.

Οταν ένας μεμονωμένος εργατικός κλάδος κινητοποιείται έντονα και ριζοσπαστικά, ενώ άλλοι βρίσκονται σε λήθαργο ή αναζήτηση στην πρακτική της εφαρμογή γίνεται δύσκολη. Υπάρχει κίνδυνος να επικρατήσει απογοήτευση που επιφέρει σεχταρισμό και παραίτηση. Εδώ ο ρόλος της πολιτικής πρωτοπορίας είναι μοναδικός κι αναντικατάστατος. Υποχρεώνεται να αποτρέψει με κάθε τρόπο τη συνέχεια της αδράνειας στην τάξη ή τουλάχιστον σε αξιόλογη πλευρά της. Πρέπει πάση θυσία να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά. Τα σφυριά να βαρέσουν σε κάτι δυνατό κι εφικτό για την τάξη. Από τη σημερινή σαπίλα που οι εργάτες πρέπει να πετάξουν να γεννηθεί το νέο. Η νέα ζωή. Αυτός ο αγώνας στηρίζεται στην ταξική καθολικότητα και γίνεται στο όνομα της ταξικής ολότητας. Ταυτόχρονα γίνεται προσωπική υπόθεση κάθε συνειδητού προλετάριου. Ο εφησυχασμός είναι μια παραμορφωμένη πραγματικότητα σε κοίλο καθρέπτη. Αυτός ο παραμορφωτικός καθρέπτης πρέπει να σπάσει. Να αποκαλυφθεί το πραγματικό κοινωνικό πρόσωπο. Να αποκαλυφθεί η αλήθεια που από τη φύση της είναι επαναστατική. Οι εργάτες να μιλήσουν, προ πάντως αυτό! Στις γειτονιές της Ελλάδας το υπόκωφο ρεύμα της λαϊκής αγανάκτησης δυναμώνει. Οι καταπονημένοι προσμένουν τον ταξικό τους οδηγητή. Το εργατολαϊκό μέτωπο ή θα γίνει τώρα ή δεν θα γίνει ποτέ.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ