ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΝΕΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ Διαπαιδαγώγηση και προετοιμασία για τη δράση του «αύριο»

Γιορτινή «ανάσα» από τα καθημερινά προβλήματα αποτέλεσε το Πρωτοχρονιάτικο Φεστιβάλ που διοργάνωσε το ΚΚΕ για πολλές λαϊκές οικογένειες. Τόσο οι γονείς όσο και τα παιδιά αγκάλιασαν τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία, την υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό σε μια περίοδο που οι δυσκολίες πολλαπλασιάζονται. Παράλληλα με το παιχνίδι και τη δημιουργική απασχόληση για τα παιδιά, οι δύο μέρες των εκδηλώσεων αποτέλεσαν για τους γονείς ευκαιρία για συζήτηση και προβληματισμό γύρω από μια σειρά ζητήματα. Κυρίαρχο ανάμεσα σε αυτά αναδείχτηκε το ζήτημα της διαπαιδαγώγησης των παιδιών, ιδιαίτερα στις συνθήκες της αντιλαϊκής επίθεσης και των επιπτώσεών της ακόμα και στα πιο μικρά μέλη της λαϊκής οικογένειας.

Ξεχωριστή θέση στο πλαίσιο αυτό είχε η συζήτηση που πραγματοποιήθηκε την πρώτη μέρα κάτω από τον τίτλο «Μιλώντας στα παιδιά μας για την κρίση». Μια συζήτηση που κινήθηκε μακριά από τα ψεύτικα δάκρυα που χύνουν για τα προβλήματα της λαϊκής οικογένειας όλοι όσοι είναι φορείς και υποστηρικτές της αντιλαϊκής πολιτικής. Μακριά από τα «παραμύθια» με τα οποία προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν όχι μόνο τα παιδιά αλλά και τους γονείς από τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, τις συνταγές και τις οδηγίες για τη διαχείριση των οξυμένων προβλημάτων. Μια συζήτηση που στάθηκε όμως δίπλα στο άγχος των γονιών που παλεύουν με τα προβλήματα και προσπαθούν να προφυλάξουν τα παιδιά τους από τις συνέπειες της αντιλαϊκής επίθεσης. Δίπλα στον προβληματισμό τους σχετικά με το πώς πρέπει να τα προετοιμάσουν ώστε να βρεθούν έτοιμα να αντιπαλέψουν μια πραγματικότητα εχθρική απέναντι στα δικαιώματα και τα όνειρά τους. Να σταθούν με δύναμη στα πόδια τους, να μη συμβιβαστούν με αυτή, να παλέψουν για να την αλλάξουν.

Μαθαίνουμε τα παιδιά πώς να ζούνε

Οπως τόνισε στην εισηγητική του τοποθέτηση ο Κυριάκος Ιωαννίδης, μέλος του Τμήματος Παιδείας της ΚΕ του ΚΚΕ και κοινωνιολόγος, η ίδια η σκληρή πραγματικότητα «μιλά» σήμερα στα παιδιά για την κρίση, τα φέρνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αντιμέτωπα με τις συνέπειες που έχει το σάπισμα του καπιταλισμού στη ζωή των γονιών τους, των συμμαθητών τους, ακόμα και των ίδιων. «Δεν θα κουραστούμε», τόνισε, «να επαναλαμβάνουμε ότι αφού στόχος της διαπαιδαγώγησης είναι να μάθουμε τα παιδιά μας πώς να ζούνε, τότε το "μιλώντας στα παιδιά μας για την κρίση" πρέπει σίγουρα να συμπληρωθεί ως εξής: "πώς πράττουμε ώστε τα παιδιά μας να αντιμετωπίζουν και να καταλαβαίνουν την κρίση ως φαινόμενο που μπορεί να αντιμετωπιστεί συλλογικά, αγωνιστικά μέσα από τους αγώνες του λαϊκού κινήματος". Μόνο σε μια τέτοια κατεύθυνση μπορεί να αντέξει κάποιος τις δυσκολίες της κρίσης, τις ματαιώσεις των παιδικών ονείρων, να βρει κουράγιο για τη συνέχεια, αλλά και κυρίως να γεμίζει τη δύσκολη καθημερινότητα με αυτό το πράγματι αναγκαίο στοιχείο της διαπαιδαγώγησης που είναι η χαρά».Οι ίδιοι οι γονείς μετέφεραν την πείρα από τις δυσκολίες που συναντούν. Πήραν το λόγο και μίλησαν για τα υπέρογκα τροφεία, για το κόστος της Παιδείας που βαραίνει τους δικούς τους ώμους. Αναφέρθηκαν στην αντίληψη που καλλιεργείται πως «καλός» γονιός είναι αυτός που βάζει το χέρι όλο και πιο βαθιά στη μισοάδεια τσέπη του για να καλύψει, για παράδειγμα, τις λειτουργικές ανάγκες του σχολείου, που πασχίζει για να μη λείψει στο παιδί του, αν είναι δυνατό, τίποτα από όλα όσα επιθυμεί. Στάθηκαν στη δυσκολία που δημιουργεί η προβολή καταναλωτικών προτύπων, αλλά και στη σημασία που έχει η συζήτηση με τα παιδιά σχετικά με τους λόγους για τους οποίους στη σημερινή κοινωνία αυτοί που παράγουν όλο τον πλούτο δεν μπορούν να τον απολαύσουν.

Προετοιμασία για το «αύριο»

Είναι τελικά ο δρόμος των ατομικών προσπαθειών ακόμα και θυσιών του γονιού αυτός που μπορεί να οδηγήσει στην ευτυχία του παιδιού του; 'Η μήπως η ειλικρινής συζήτηση με το παιδί για τα προβλήματα και τις δυσκολίες, με τρόπο τέτοιο που να μπορεί να τα καταλάβει ανάλογα και με την ηλικία του, είναι ένας δρόμος ίσως πιο δύσκολος, που απαιτεί χρόνο, υπομονή και κουράγιο, αλλά πιο ασφαλής και σίγουρος για τα αποτελέσματά του; Μιλώντας στο παιδί μας με όπλο την αλήθεια, με όπλο τη δύναμη του λαού, υπογράμμισε ο Κ. Ιωαννίδης, «το βοηθάμε να σταθεί όρθιο όχι μόνο για το σήμερα αλλά και για το αύριο, τότε δηλαδή που θα έχει προσωπική ευθύνη να αντιμετωπίσει τη ζωή. Το παιδί που μεγαλώνει μέσα στη γυάλα, αύριο πιο δύσκολα θα σταθεί στα πόδια του απέναντι σε μια εχθρική και σάπια κοινωνία. Αρα η διαπαιδαγώγηση αφορά και την προετοιμασία για τη δράση του "αύριο"».
Δεν είναι βέβαια μόνο η συζήτηση αλλά η συνολική στάση ζωής του γονιού που βαραίνει όσον αφορά τη διαπαιδαγώγηση. Το παιδί διαπαιδαγωγείται σε κάθε στιγμή από τη ζωή του γονιού, από τη συμμετοχή του στο κίνημα, στη συλλογική δράση, στον αγώνα. Ακόμα κι αν αυτή η συμμετοχή και δράση λιγοστεύει το χρόνο που περνά μαζί του. Οπως τόνισε ο Κ. Ιωαννίδης, «το παιδί πρέπει να ξέρει το λόγο για τον οποίο λείπει ο γονιός από το σπίτι και να το κατανοεί με την ίδια φυσικότητα που λείπει το ψωμί, το παιχνίδι από το σπίτι. Το παιδί πρέπει να κατανοεί από νωρίς και σχεδόν καθημερινά ότι ο λόγος που ο μπαμπάς ή η μαμά λείπει από το σπίτι είναι η απόφαση να "καλυτερεύσει ο κόσμος"». Παράλληλα, χρειάζεται, η έλλειψη ελεύθερου χρόνου να αντιμετωπίζεται με τρόπο συλλογικό και συντροφικό, με συνεργασία ανάμεσα στο νέο ζευγάρι αλλά και οργανωμένα με μορφές αλληλεγγύης και τρόπους στήριξης των νέων γονιών από το Κόμμα και την ΚΝΕ, από τα σωματεία, τις ριζοσπαστικές συσπειρώσεις, το λαϊκό κίνημα.
Ας μη φοβηθούμε λοιπόν να μιλήσουμε ανοιχτά στα παιδιά. Χωρίς να προσπαθούμε να κρύψουμε από τα μάτια τους την πραγματικότητα, τα προβλήματα και τις δυσκολίες. Χωρίς να τους κρύβουμε όμως και τη δύναμη του λαού, τη δύναμη των εργαζόμενων και της πάλης τους. Ας τα κάνουμε συμμάχους στους σημερινούς αγώνες, ώστε να γίνουν οι αυριανοί πρωταγωνιστές τους. Γιατί αυτό που έχουν περισσότερο ανάγκη τα παιδιά που βιώνουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης στη ζωή της οικογένειάς τους, δεν είναι τα «παραμύθια» της ατομικής λύσης, αλλά η πραγματική ελπίδα και αισιοδοξία που πηγάζει από τη μαχητική και ασυμβίβαστη στάση ζωής. Αυτό που χρειάζονται δεν είναι δεκανίκια για να προχωρήσουν κουτσά - στραβά στη ζωή, αλλά η στέρεα προοπτική μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, που θα φωτίσει τα βήματά τους ως την πραγματοποίησή της.

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ