ΙΡΑΝ Κλιμακώνεται ο ιμπεριαλιστικός «πόλεμος φθοράς»

Το αεροπλανοφόρο των ΗΠΑ «Καρλ Βινσόν» βρίσκεται ήδη κοντά στον Περσικό Κόλπο

Μέρα με τη μέρα, ανεβαίνει το θερμόμετρο της έντασης στον Περσικό Κόλπο, με το Ιράν να βρίσκεται στο επίκεντρο οξυνόμενων πιέσεων, οι οποίες είναι ολοένα πιο ξεκάθαρο ότι το θέτουν και στο στόχαστρο ενός κλιμακούμενου «μυστικού πολέμου». Ενός «πολέμου», που βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και αρκετό καιρό και συμπεριλαμβάνει δολοφονίες προσώπων που θεωρείται ότι κατέχουν κομβικές αρμοδιότητες στις πυρηνικές και άλλες στρατιωτικές έρευνες της χώρας, με απώτερο στόχο, προφανώς, την υπόσκαψη της οποιασδήποτε προόδου στους τομείς αυτούς διά μέσου αλλεπάλληλων καθυστερήσεων - καθώς είναι μάλλον αφελές να θεωρεί κανείς ότι μπορεί να σταματήσει εντελώς.Πρωταγωνιστής στο πλέον πρόσφατο επεισόδιο του μυστικού αυτού «πολέμου» ο 32χρονος Μοστάφα Αχμάντι Ροσάν, χημικός μηχανικός και υποδιευθυντής στην πυρηνική εγκατάσταση του Νατάνζ, που δολοφονήθηκε, την Τετάρτη, στην Τεχεράνη, όταν διερχόμενο δίκυκλο «κόλλησε» στο αυτοκίνητό του με μαγνήτη εκρηκτικό μηχανισμό. Πρόκειται για τον τέταρτο κατά σειρά Ιρανό πυρηνικό επιστήμονα που δολοφονείται από τις αρχές του 2010. Η μέθοδος, δε, με τον μαγνήτη φαίνεται ιδιαίτερα «δημοφιλής» σε αυτούς που σχεδιάζουν τις δολοφονίες αυτές, αφού έχει χρησιμοποιηθεί και στο παρελθόν.
Ο Μασούντ Αλί Μοχαμάντι, διεθνούς φήμης πυρηνικός φυσικός, σκοτώθηκε από την έκρηξη παγιδευμένης μοτοσικλέτας μπροστά στην κατοικία του στην Τεχεράνη τον Ιανουάριο 2010. Ο πυρηνικός φυσικός Ματζίντ Σαχριάρι, σκοτώθηκε από εκρηκτικό μηχανισμό που είχε τοποθετηθεί στο αυτοκίνητό του στην Τεχεράνη τον Νοέμβριο 2010. Τον Ιούλιο του 2011, ο Ιρανός επιστήμονας Νταριούς Ρεζαϊνετζάντ σκοτώθηκε από έκρηξη βόμβας που είχε κολληθεί με μαγνήτη στο αυτοκίνητό του. Ο σημερινός επικεφαλής της Ιρανικής Επιτροπής Ατομικής Ενεργείας, ο Φερεϊντούν Αμπάσι, έγινε στόχος τέτοιας επίθεσης το 2010, αλλά διασώθηκε.

Εκρήξεις, ηλεκτρονικοί ιοί και κατάσκοποι

Εκτός από τις βομβιστικές επιθέσεις με στόχο Ιρανούς πυρηνικούς επιστήμονες, τον τελευταίο καιρό έχει καταγραφεί σειρά εκρήξεων σε ιρανικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις, τις οποίες οι αρχές, σε αντίθεση με τις δολοφονίες των επιστημόνων, χαρακτηρίζουν «ατυχήματα». Οι πλέον πρόσφατες είναι η μεγάλη έκρηξη που συγκλόνισε στρατιωτική βάση των Φρουρών της Επανάστασης, που σημειώθηκε στις 12 Νοεμβρίου, νοτίως της Τεχεράνης, κατά την οποία σκοτώθηκαν 17 μέλη του Σώματος αλλά και ο διοικητής της, που ήταν ο ιθύνων νους πίσω από το ιρανικό βαλλιστικό πρόγραμμα (που πλέον διατείνεται ότι έχει τη δυνατότητα να πλήξει το Τελ Αβίβ). Αν και δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ επισήμως, θεωρείται μάλλον βέβαιο ότι στις 27 - 28 Νοεμβρίου, σοβαρότατη έκρηξη σημειώθηκε σε αποθήκη στρατιωτικού υλικού και στο Ισφαχάν, όπου οι περισσότερες πληροφορίες συγκλίνουν στο γεγονός ότι υπήρξαν σοβαρές ζημιές και σε υλικό που σχετίζεται με το πυρηνικό πρόγραμμα.
Το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν ήταν, όπως αποδείχτηκε, ο στόχος και του ηλεκτρονικού ιού Stuxnet που εντοπίστηκε και φέρεται να προκάλεσε σειρά προβλημάτων στους υπολογιστές που σχετίζονται με το πρόγραμμα. Οι ιρανικές αρχές επιβεβαίωσαν ότι αντιμετώπισαν πρόβλημα, υποβάθμισαν τις συνέπειες και ξεκαθάρισαν ότι ένα τέτοιο ηλεκτρονικό «όπλο» δεν μπορούσε να δημιουργηθεί παρά μόνο από μυστικές υπηρεσίες μεγάλων χωρών (ο νοών νοείτω).
Παράλληλα με όλα αυτά, η Τεχεράνη κατά διαστήματα έχει ανακοινώσει τη σύλληψη «ατόμων που εργάζονται για ξένες μυστικές υπηρεσίες», κατονομάζοντας συνήθως την αμερικανική CIA και την ισραηλινή Mossad, χωρίς, όμως, συνήθως να δίνει τα ονόματα ή τη δικαστική πορεία των συλληφθέντων στη δημοσιότητα. Μετά το σήριαλ με την τύχη των τριών νεαρών Αμερικανών οδοιπόρων, που τελικά αφέθηκαν ελεύθεροι μετά την καταβολή σημαντικών χρηματικών ποσών από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, η τελευταία ονομαστική περίπτωση είναι αυτή του Αμίρ Μιρζάι Χεκμάτι, του 28χρονου Αμερικανού ιρανικής καταγωγής, ο οποίος πριν από λίγες μέρες καταδικάστηκε σε θάνατο ως κατάσκοπος της CIA, εξέλιξη που προκάλεσε την έντονη αντίδραση της Ουάσιγκτον.
Της καταδίκης του Χεκμάτι προηγήθηκε, στις 11 Οκτωβρίου, η δημοσιοποίηση από το αμερικανικό υπουργείο Δικαιοσύνης της απαγγελίας κατηγοριών κατά δύο ατόμων για δολοφονικά σχέδια κατά του Σαουδάραβα πρέσβη στις ΗΠΑ, τα οποία φέρονταν να εκπονεί η ειδική δύναμη των Φρουρών της Επανάστασης «Αλ Κουντς». Η Τεχεράνη αρνήθηκε κατηγορηματικά κάθε εμπλοκή με την υπόθεση αυτή, ενώ ουδέποτε παρουσιάστηκε εκ μέρους της αμερικανικής πλευράς μια συνεκτική επιχειρηματολογία. Παρόλα αυτά, η υπόθεση αυτή ανέβασε κατακόρυφα το διπλωματικό θερμόμετρο και καλλιέργησε επιπλέον ένταση στις σχέσεις του Ιράν με τις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που θα μπορούσε κανείς να πει ότι αποκορύφωμά της, μέχρι στιγμής, υπήρξε η διακοπή των ιρανο-βρετανικών σχέσεων μετά την εισβολή διαδηλωτών στη βρετανική πρεσβεία στην Τεχεράνη.

Κλίμα «πολέμου» και ευρύτεροι σχεδιασμοί

Είναι μάλλον προφανές ότι η όλη αυτή «κινητικότητα» δε σχετίζεται με αυτό καθ' αυτό το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα. Κυρίως γεννάται από το γεγονός ότι το Ιράν είναι μια από τις χώρες με τη μεγαλύτερη παραγωγή ενέργειας παγκοσμίως (πετρέλαιο και φυσικό αέριο) ενώ παράλληλα βρίσκεται στο σταυροδρόμι της Ασίας και της Ευρώπης, σε μια θέση από την οποία και μπορεί να εποπτεύει την ευρύτερη περιοχή του Περσικού Κόλπου αλλά και από την οποία περνούν οι κυριότεροι και πιο συμφέροντες (λόγω μικρότερης απόστασης) αγωγοί ενέργειας.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι όποιος ελέγξει τους δρόμους και τις πηγές ενέργειας (και το Ιράν έχει και από τα δύο) και όποιος έχει υπό την επιρροή του την κομβική αυτή περιοχή πέριξ του Περσικού Κόλπου, θα μπορέσει να διατηρήσει την ισχύ του και να αποτρέψει την περαιτέρω ενίσχυση αναδυόμενων δυνάμεων, όπως, π.χ., η Κίνα ή η Ινδία, ή να περιορίσει την επέκταση της επιρροής άλλων, όπως η Ρωσία. Εξ ου και οι έντονες ρωσο-κινεζικές αντιδράσεις, προς στιγμήν, απέναντι στην οποιαδήποτε περαιτέρω πίεση είτε προς Ιράν είτε προς Συρία (και όχι φυσικά από πόνο για τους λαούς των συγκεκριμένων χωρών και της ευρύτερης περιοχής), που θεωρείται π.χ. από τη δεξαμενή σκέψης Stratfor - κύριο παράγοντα διαμόρφωσης εξωτερικής πολιτικής για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό - «μαλακό υπογάστριο» του Ιράν και κομβικής σημασίας για «ιμπεριαλιστική περικύκλωσή» του.
Ετσι, Ρωσία και Κίνα επανέλαβαν και αυτή τη βδομάδα σε όλους τους τόνους την αντίθεσή τους στην επιβολή εμπάργκο στις ιρανικές πετρελαϊκές εξαγωγές, κίνηση την οποία ανακοίνωσε ότι στηρίζει η Ιαπωνία και προωθεί η ΕΕ, με χρονοδιάγραμμα εφαρμογής, όμως, το 6μηνο και ανοιχτό το ενδεχόμενο μη εφαρμογής του. Παράλληλα, οι δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις φαίνεται ότι ευθυγραμμίζονται με τις κυρώσεις που επέβαλε η αμερικανική προεδρία και απειλούν με κυρώσεις τον οποιονδήποτε χρηματοπιστωτικό οργανισμό ή εταιρεία συναλλάσσεται με την κεντρική τράπεζα του Ιράν (όπου γίνονται όλες οι πετρελαϊκές συναλλαγές), ένα μέτρο που, πάλι προς το παρόν, προκαλεί έντονη δυσφορία σε Ρωσία και Κίνα και επίσης δεν τίθεται άμεσα σε εφαρμογή μήπως και βρεθεί μια «ενδιάμεση λύση» που δε θα φέρει στο προσκήνιο άμεσα αυτές τις ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις.
Είναι προφανές ότι ακόμη και αν η Τεχεράνη δεν πραγματοποιήσει ποτέ ή μόνο για μικρό χρονικό διάστημα την απειλή της να κλείσει τα στενά του Ορμούζ, κάτι που οι αναλυτές θεωρούν πιθανότερο, αφού μια τέτοια κίνηση θα έβλαπτε και την ίδια, αλλά και εκείνες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που στέκονται στο πλευρό της όπως η Κίνα και η Ρωσία, το βέβαιο είναι ότι καλλιεργούνται πολλές άλλες αφορμές για την πρόκληση μιας γενικευμένης στρατιωτικής έκρηξης στην περιοχή, αν και θεωρείται μάλλον απίθανο αυτή να ξεκινήσει με μια ευθεία ιμπεριαλιστική στρατιωτική επέμβαση στο Ιράν. Πάντως, παρατηρείται ενίσχυση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας (που ήδη είναι ασφυκτική στον Κόλπο) με την άφιξη και δεύτερου αεροπλανοφόρου, ενώ επίκεινται ευρύτατα αμερικανο-ισραηλινά στρατιωτικά γυμνάσια.
Στην περιοχή, επίσης, αξιοποιείται και ο προωθούμενος διχασμός σιιτών - σουνιτών στο Ιράκ (αναζωπύρωση των πολύνεκρων βομβιστικών επιθέσεων και τυφλών χτυπημάτων), στο Μπαχρέιν, στη Σ. Αραβία και πλέον και στη Συρία, ενώ ο Λίβανος δεν είναι πολύ μακριά.
Οι επιδιώξεις και οι σχεδιασμοί του αμερικανικού, βρετανικού, γαλλικού και γερμανικού ιμπεριαλισμού, προς το παρόν επιλέγουν το ίδιο μετερίζι, χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν, ήδη, ανταγωνισμοί μεταξύ τους. Κάτι που σημαίνει ότι το «κουβάρι» των ανταγωνισμών στην περιοχή γίνεται πιο περίπλοκο κάθε μέρα που περνά και θα αποδειχτεί δυσβάσταχτο σε κόστος για τους εμπλεκόμενους λαούς.

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ