(Κεντρο)αριστερή κυβέρνηση: «Λύση» ολέθρου

Παπαγεωργίου Βασίλης

Το ΚΚΕ δεν πρόκειται να συνεργήσει σε καμία επικίνδυνη πολιτική γραμμή για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Μια τέτοια γραμμή μάλιστα, όπως εκείνη της «αριστερής ή κεντροαριστερής ή αντιμνημονιακής ή αντικατοχικής κυβέρνησης», το ΚΚΕ την αντιπαλεύει με όλες τις δυνάμεις του για να μην υλοποιηθεί.

Το ΚΚΕ θα διέπραττε έγκλημα σε βάρος του λαού, αν συναινούσε σε μια τέτοια στρατηγική, που η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχει ανασύρει από τα αραχνιασμένα μπαούλα της Ιστορίας. Αυτή τη στρατηγική υιοθετούν και ορισμένοι άλλοι παράγοντες που επιθυμούν να «διορθώσουν» το ΠΑΣΟΚ και να επιστρέψουν σ' αυτό την κατάλληλη στιγμή. Και δεν είναι η πρώτη ούτε και η τελευταία φορά, που αποχωρήσαντα στελέχη του ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιούν ως διαπραγματευτικό χαρτί πίεσης τη λεγόμενη συμπόρευση με την αυτοαποκαλούμενη ανανεωτική αριστερά.
Μια τέτοια κυβέρνηση, όχι μόνο δεν θα προσέφερε το ελάχιστο στους εργαζόμενους, αλλά και θα γινόταν μεταφορέας απογοητευμένων στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ ή σε συγγενικά τους σχήματα που σήμερα λειτουργούν ως αναχώματα. Αποδείχτηκε με την πείρα που έχουν δώσει ανάλογες κυβερνήσεις στη Γαλλία, στην Ιταλία και αλλού. Οπου σχηματίστηκαν (με τη συμμετοχή και των εκεί ΚΚ) επέβαλαν αντιλαϊκά μέτρα στο όνομα της ανανέωσης και της αντιδεξιάς ρητορείας. Και έστειλαν στον Μπερλουσκόνι και στον Σιράκ τους εργαζόμενους που στήριξαν ελπίδες σ' αυτές τις κυβερνήσεις. Σε καμία χώρα δεν υπάρχει προηγούμενο θετικής για το λαό εξέλιξης σαν αυτή που υποστηρίζει για την Ελλάδα η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Ευτυχώς για την εργατική τάξη, το ΚΚΕ δεν διαθέτει πρόταση εξουσίας στο πλαίσιο της κυριαρχίας των μονοπωλίων. Τέτοια πρόταση διαθέτουν όλα τα άλλα κόμματα πλην του ΚΚΕ. Σε τι θα ωφελούσε το λαό, αν στα παραπάνω προστίθετο και το ΚΚΕ; Σε τίποτα, ούτε καν σε άμεσα προσωρινά αποτελέσματα. Μόνο ζημιά θα έκανε.
Φιλολαϊκή πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει δίχως σύγκρουση και ρήξη με τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Ακόμα και ό,τι βελτίωσε σχετικά τη ζωή των εργαζομένων (οκτάωρο, συλλογικές συμβάσεις κ.ά.) ήδη έχει κατεδαφιστεί. Από σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθερους. Γενικά από τα αστικά κόμματα και την τάξη τους και όχι απλώς και μόνο από την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού, όπως υποστηρίζει η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Το ΚΚΕ το χωρίζουν διαμετρικά αντίθετες στρατηγικές με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, τη ΔΗΜΑΡ και άλλα σχήματα της αριστεράς. Το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και ο ΛΑ.Ο.Σ. μπόρεσαν να τα βρουν επειδή έχουν κοινή στρατηγική. Γι' αυτό και βρίσκεται κυριολεκτικά στον αέρα το επιχείρημα της ηγεσίας του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ότι, αφού τα βρήκαν αυτοί, έχει χρέος να τα βρει και η αριστερά. «Ξεχνούν» ότι το ΚΚΕ είναι κομμουνιστικό κόμμα, με ό,τι σημαίνει αυτό.

Αν το ΚΚΕ παραμέριζε τα παραπάνω καίρια, θα οδηγούνταν στην εγκατάλειψη της στρατηγικής του και στην προσχώρησή του σε μια άλλη. Η κυβερνητική συνεργασία προϋποθέτει κοινό πρόγραμμα για όλα. Κάθε κυβέρνηση αντιμετωπίζει όλα τα ζητήματα και όχι 4 - 5 «κοινά». Φαντάζεται κανείς μία κυβέρνηση, της οποίας οι συμμέτοχοι θα τα βρουν σε 4-5 σημεία και θα γρονθοκοπούνται για τα 95; Η τακτική κάθε κόμματος δεν διαχωρίζεται από τη στρατηγική του, την υπηρετεί.
Η θέση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για αριστερή κυβέρνηση δεν αποτελεί έκφραση ρεαλισμού. Υπάρχει, γιατί αυτή είναι η στρατηγική του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Και αποτελεί άρνηση σύγκρουσης με τα μονοπώλια και την εξουσία τους, ανάγοντας την κοινοβουλευτική πάλη σε κύρια μορφή δράσης. Αποτελεί και ουτοπία. Ο δρόμος τους είναι μια σοσιαλδημοκρατική εκδοχή και μάλιστα στη φάση που ο καπιταλισμός δεν μπορεί να παραχωρεί όπως στο παρελθόν, για να ενσωματώνει την εργατική τάξη. Η θέση τους είναι νεφέλωμα που επιχειρεί να κρύψει το μοναδικό δρόμο που έχει η εργατική τάξη και πλατιά στρώματα αυτοαπασχολούμενων: Με το λαό ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους. Αυτόν ακολουθεί το ΚΚΕ απαρέγκλιτα. Ομως:

Η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωμένη να πει στο λαό εκείνο που συστηματικά και από πρόθεση δεν λέει. Συγκεκριμένα, γιατί συγκεκριμένος είναι και ο σωρός των λαϊκών προβλημάτων. Είναι υποχρεωμένοι, ας έχουν ταξική αναφορά τους τα καλοζωισμένα μεσαία στρώματα και πάνω και όχι την εργατική τάξη και τη λαϊκή οικογένεια.

Τι θα έκανε, λοιπόν, η αριστερή κυβέρνηση;

• Θα προχωρούσε στην κατάργηση των ιδιωτικοποιήσεων; Προφανώς όχι, αφού τις ιδιωτικοποιήσεις και γενικά τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις προβλέπει η Συνθήκη του Μάαστριχτ, που ο ΣΥΝ έχει ψηφίσει. Ούτε, βεβαίως, η κρατικοποίηση ορισμένων επιχειρήσεων, που ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προτείνει, αποτελεί απάντηση στις αναδιαρθρώσεις. Και το αστικό πολιτικό σύστημα μπορεί συγκυριακά να επιλέγει την καπιταλιστική κρατικοποίηση, για να δώσει χρόνο στα ιδιωτικά μονοπώλια να εξασφαλίσουν νέα κέρδη.
• Θα επιχειρούσε η αριστερή κυβέρνηση να καταργήσει τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και να καθιερώσει το οκτάωρο - επτάωρο; Αμφίβολο, αλλά ας υποθέσουμε ότι θα το επιχειρούσε. Ομως αυτό, πρώτον: Σκοντάφτει σε σειρά αποφάσεων της ΕΕ, αποτελεί στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου. Δεύτερον: Θα συναντούσε τη λυσσαλέα άρνηση - αντίδραση των βιομηχάνων και γενικά του κεφαλαίου. Τυχόν σύγκρουση αυτής της αριστερής κυβέρνησης και με την ΕΕ και με το ελληνικό κεφάλαιο θα σήμαινε σειρά μέτρων εναντίον της. Συμπέρασμα: `Η θα προχωρούσε η αριστερή κυβέρνηση σε ριζική αντιμετώπισή τους (πράγμα που η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει ούτε να το σκεφτεί) ή θα έκανε πίσω ολοταχώς στο όνομα του «ρεαλισμού». Επομένως;
• Θα προχωρούσε η αριστερή κυβέρνηση στην κατάργηση των ατομικών - επιχειρησιακών και λοιπών τέτοιου τύπου συμβάσεων, επαναφέροντας παντού και υποχρεωτικά τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις και ανεβάζοντας την Εθνική Σύμβαση σε αξιοπρεπές για τον εργάτη επίπεδο; Και αν ναι, τι θα έκανε όταν οι ενώσεις των βιομηχάνων, εφοπλιστών κ.λπ. μαζί με την ΕΕ, αντιδράσουν, εκβιάσουν, μποϊκοτάρουν; Μήπως θα στηριζόταν στο «κίνημα» που διαφεντεύουν συνδικαλιστές σαν εκείνον του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στο Εργατικό Κέντρο Βόλου;
• Θα επιχειρήσει η αριστερή κυβέρνηση να φέρει τα όρια συνταξιοδότησης στα 60 χρόνια για τους άντρες και στα 55 για τις γυναίκες, καθώς και να τσακίσει την εισφοροδιαφυγή των εργοδοτών; Αν ναι (παρότι αμφίβολο), θα έπρεπε να ανατρέψει όλους τους σχετικούς νόμους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που επίσης έχουν τη σφραγίδα της ΕΕ, του ΣΕΒ και των άλλων τμημάτων του κεφαλαίου. Θα έρθει η αριστερή κυβέρνηση σε σύγκρουση με αυτές τις δυνάμεις για το Ασφαλιστικό; Και με ποιον τρόπο;
• Πώς θα εξάλειφε η αριστερή κυβέρνηση την ανεργία; Την ανεργία γεννούν οι επιχειρήσεις που κλείνουν, οι επιχειρήσεις που μεταφέρονται σε άλλες χώρες, οι επιχειρήσεις που εκσυγχρονίζουν τον εξοπλισμό τους για να γίνουν πιο ανταγωνιστικές (κερδοφόρες), οι επιχειρήσεις που μειώνουν το εργατικό δυναμικό τους για να αντέξουν στον ανταγωνισμό, οι επιχειρήσεις που εξαφανίζονται ή συρρικνώνονται στο πλαίσιο της ενσωμάτωσης στην ΕΕ και την ΟΝΕ, όπως έγινε με τους κλάδους της κλωστοϋφαντουργίας, της ένδυσης, του μετάλλου, της ναυπηγικής βιομηχανίας κ.ά. Την ανεργία διογκώνουν οι αυτοαπασχολούμενοι που σαρώνονται από την επιδρομή των μονοπωλίων, οι αγρότες που οι καλλιέργειές τους πετάχτηκαν στο περιθώριο. Πώς θα αντιμετωπίσει αυτό το θέμα η αριστερή κυβέρνηση;
• Τι θα κάνει η αριστερή κυβέρνηση με τα μνημόνια; Θα τα καταργήσει; Δηλαδή, θα καταργήσει όλα τα μέτρα που πάρθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια; Και αν το επιχειρήσει (πράγμα αμφίβολο), πώς θα αντιμετωπίσει την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ που θα πέσουν πάνω της; Θα προχωρήσει σε αποδέσμευση της Ελλάδας από την ΕΕ; Αυτό ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει ούτε να το ακούει και το λέει. Επομένως, θα διεξάγει «ισχυρές διαπραγματεύσεις», για το πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι. Αλλά αυτές τις «διαπραγματεύσεις» υποστηρίζει και η ΝΔ, τις έκανε και το ΠΑΣΟΚ.

Αυτά και πολλά άλλα.
Το συμπέρασμα είναι ότι η αριστερή ή κεντροαριστερή ή αντιμνημονιακή κυβέρνηση δεν θα ήταν σε θέση να παρεμποδίσει ούτε τις αυξήσεις της ΔΕΗ.

Οποιο πρόβλημα κι αν σηκώσεις (κατοικία, υγεία, περιβάλλον, εισόδημα, εργασία, παιδεία, τα πάντα), μία λέξη βρίσκεις από κάτω ως λύση του: Κοινωνικοποίηση. Κοινωνικοποίηση των επιχειρηματικών ομίλων και διάθεση του παραγόμενου πλούτου στους παραγωγούς του. Σήμερα η σύγκρουση πρέπει να γίνει για το «ποιος - ποιον».

Επομένως, η μοναδική συμμαχία που αντιστοιχεί στα συμφέροντα του λαού είναι η συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους, με στόχο την εργατική - λαϊκή εξουσία. Η προώθηση αυτής της συμμαχίας, σε συνδυασμό με την ισχυροποίηση του ΚΚΕ αποτελεί όρο και για να έχει ο εργαζόμενος κάποιες κατακτήσεις όσο υπάρχει αυτό το σύστημα, μέχρι να το ανατρέψει. Μόνο ένα τέτοιο κίνημα κάνει το λαό πρωταγωνιστή των εξελίξεων, μόνο ένα τέτοιο κίνημα είναι σε θέση να αντιμετωπίσει την αστική τάξη, το υπηρετικό της προσωπικό, τους κρατικούς και εργοδοτικούς μηχανισμούς καταστολής που ενισχύονται διαρκώς και να τους νικήσει. Μόνο μια τέτοια συμμαχία και όχι οι αυταπάτες για αλλαγές από τα πάνω μέσα από διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις και κυβερνήσεις του ολέθρου. Και αυτό είναι το κεντρικό πολιτικό σκηνικό του ΚΚΕ και του λαού.

Του
Μάκη ΜΑΪΛΗ