ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΗΝ «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ» «Φωτίζει» την ευθύνη και τη δύναμη των γυναικών κάθε λαϊκής οικογένειας

Πολύτιμη πείρα για όλη την εργατική τάξη βγαίνει από τη δράση της Επιτροπής που έχουν συγκροτήσει γυναίκες απεργών - χαλυβουργών

Δυναμικό ήταν το «παρών» που έδωσαν οι γυναίκες των απεργών και την Παρασκευή έξω από το υπουργείο Εργασίας (φωτ.)

Σε σημαντικό όπλο στη σκληρή μάχη που δίνουν οι εργαζόμενοι της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» έχει αναδειχθεί η συσπείρωση και η δράση των γυναικών των απεργών. Οι γυναίκες έχουν μπει κι αυτές στον αγώνα με μια σειρά τρόπους. Εχουν συγκροτήσει Επιτροπή στα πλαίσια του σωματείου, παίρνουν μέρος στην περιφρούρηση και στις κινητοποιήσεις, συμμετέχουν στην αντιπροσωπεία που στέλνει το σωματείο του Ασπρόπυργου στα εργοστάσια στο Βόλο. Εχουν πάρει πολύμορφες πρωτοβουλίες, όπως η διοργάνωση γιορτής για τα παιδιά των απεργών και η προβολή ταινίας. Την Παρασκευή βρέθηκαν για δεύτερη φορά στο υπουργείο Εργασίας πραγματοποιώντας μαζική παρέμβαση για να απαιτήσουν την κάλυψη των ενσήμων για τις μέρες της απεργίας και την οικονομική ενίσχυση των οικογενειών τους. Αλλά και στην παναττική απεργία η παρουσία τους ήταν ιδιαίτερα αισθητή. Πίσω από το πανό της Επιτροπής ο «Ρ» μίλησε με τις γυναίκες των απεργών για τον τρόπο που έχει επηρεάσει τη ζωή τη δική τους και των οικογενειών τους η μάχη που δίνουν στο πλευρό των συντρόφων τους.

* * *

Η Σοφία Ροδίτη σχολιάζει πως για τις γυναίκες των απεργών ήταν δεδομένη η κινητοποίησή τους στο πλευρό των συζύγων τους. Μιλά για τα εξοντωτικά ωράρια εργασίας αλλά και για τις επικίνδυνες συνθήκες δουλειάς, που τις ανάγκαζαν συχνά να «γιατροπορεύουν», όπως λέει, τους άντρες τους.

Την ίδια εμπειρία μεταφέρει η Ιωάννα Μακρή. Οπως τονίζει, στα δώδεκα χρόνια που είναι με τον άντρα της έχουν κάνει μαζί μόλις δύο φορές διακοπές. «Υπήρχαν μήνες που ερχόταν ο λογαριασμός του κινητού 200 και 250 ευρώ γιατί το τηλέφωνο ήταν ο μόνος τρόπος να επικοινωνώ με τον άντρα μου». Στις περισσότερες οικογένειες το ψυγείο ήταν μονίμως γεμάτο σημειώματα: «Υπάρχει φαγητό στο φούρνο», «Τα παιδιά είναι στο φροντιστήριο», κ.τ.λ. «Πολλές φορές», συνεχίζει η Ιωάννα, «ενώ ήξερα ότι θα σχολάσει κατά τις 14.30, με έπαιρνε τηλέφωνο στις 15.30 - 16.00 να μου πει πως θα γυρίσει την επόμενη μέρα το πρωί, πως ξαναπάει μέσα για δουλειά».Αμέσως τη συμπληρώνουν άλλες γυναίκες με παρόμοια πείρα: «Το πρωί, 6.30 γύρναγε και τον έπαιρναν στις 12 τηλέφωνο να ξαναπάει το μεσημέρι». Ολες τονίζουν τα ανύπαρκτα μέτρα προστασίας και τους κινδύνους για τη ζωή των εργαζομένων. Το σοβαρό έγκαυμα που υπέστη ο άντρας της Ιωάννας δηλώθηκε ως εργατικό «ατύχημα» μόνο μετά από την κινητοποίηση της ίδιας και βέβαια του σωματείου, ενώ η εκδοχή της εργοδοσίας ήταν πως κάηκε στο σπίτι με βραστό νερό.
«Μου λένε τώρα να τον στείλω μέσα να καεί ζωντανός, γιατί; Για 500 ευρώ; Κι αν ο εργαζόμενος στη βαριά βιομηχανία παίρνει 500 ευρώ, εμείς βγαίνοντας για δουλειά, για παράδειγμα στο σούπερ μάρκετ, τι θα πάρουμε μισθό, 100 ευρώ;».
Η Δέσποινα εργάζεται σε κατάστημα μεγάλης αλυσίδας σούπερ μάρκετ. Αν και δουλεύει εκεί δέκα χρόνια, ποτέ δεν είχε σκεφτεί να γραφτεί στο σωματείο. Η ίδια και ο άντρας της πίστευαν ότι ως εργαζόμενοι σε μεγάλες και κερδοφόρες επιχειρήσεις θα ήταν οι τελευταίοι που θα έπληττε η κρίση. Η σκληρή απεργιακή μάχη άλλαξε και για την ίδια πολλά. Σήμερα είναι μέλος του σωματείου της και θεωρεί αυτονόητη τη συμμετοχή της στην απεργία.
Παρ' όλα αυτά διαπιστώνει πως οι περισσότεροι εργαζόμενοι δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει μέχρι να τους αγγίξει το πρόβλημα. «Δεν μπορεί κανείς να καταλάβει την κατάσταση αν δεν τη ζήσει από μέσα», λέει χαρακτηριστικά.
Το ίδιο επισημαίνει η Χαρά, που ανοίγει συζήτηση για τον αγώνα των χαλυβουργών στο σχολείο των παιδιών και στη γειτονιά της, όμως υπάρχουν πολλοί που, όπως λέει, «άμα δεν το πάθουν δεν τους νοιάζει».

«Είμαστε ήδη νικητές»

Οι συνθήκες που αντιμετωπίζουν είναι δύσκολες. «Ζούμε μόνο από την αλληλεγγύη των άλλων εργαζομένων», λέει η Σοφία, «και τα χρήματα που έρχονται από την αλληλεγγύη είναι για τις βενζίνες, για να πηγαινοερχόμαστε στο εργοστάσιο για περιφρούρηση. Φόρους και χαράτσια δεν πρόκειται έτσι κι αλλιώς να τα πληρώσουμε. Ολοι οι λογαριασμοί είναι σε εκκρεμότητα ή έχουμε κάνει διακανονισμούς». Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, στην ερώτηση πώς έχει αλλάξει τη ζωή τους η απεργία απαντάει αφοπλιστικά: «Τα πράγματα έχουν γίνει καλύτερα. Γιατί τώρα πια αγωνιζόμαστε για κάτι». Τονίζει ότι ο αγώνας που δίνουν αφορά και τις ίδιες, ότι πρέπει να τον δώσουν από κοινού: «Είμαστε υποχρεωμένες και θέλουμε να στηρίξουμε τους άντρες μας. Αν τους αφήσουμε μόνους τους δεν πρόκειται να γίνει τίποτα», λέει.
Με το ίδιο σκεπτικό θέση στη μάχη έχουν και τα παιδιά των χαλυβουργών. «Αυτή τη στιγμή δεν αγωνιζόμαστε μόνο για μας αλλά και για τα παιδιά μας», υπογραμμίζει η Σοφία, «πρέπει να δουλέψουν με καλύτερες συνθήκες εργασίας από ό,τι δουλέψαμε εμείς, όχι σε χειρότερες, ούτε καν στις ίδιες. Πρέπει να καλυτερέψουν τα πράγματα για τα παιδιά μας και αν δεν αγωνιστούμε εμείς δεν πρόκειται να γίνει τίποτα». Η οικογένεια της Σοφίας είναι όλη στη δράση.
Η κόρη της, Δήμητρα Κατσαρού, ήταν κι αυτή πίσω από το πανό της Επιτροπής Γυναικών στην απεργία ενώ δίνει καθημερινά το «παρών» στην περιφρούρηση. «Δεν υπάρχει μέρα που να μην πάμε στο εργοστάσιο», τονίζει. Αλλά και στο ΤΕΙ στο οποίο σπουδάζει «φαίνεται ότι κάτι κινείται, κυρίως από τις αφίσες και τα πανό του ΜΑΣ».
«Δίνουμε τη μάχη μας. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα είμαστε ήδη νικητές», λέει η Σοφία. Η ίδια βλέπει πολύ σοβαρά τη σημασία της συμμετοχής των γυναικών στη μάχη αυτή. Οπως εξηγεί, «εξαρτάται η ψυχολογία της οικογένειας από αυτό που θα πει η μαμά ή η σύζυγος. Γι' αυτό πρέπει κι εμείς να ασχοληθούμε με αυτή την κατάσταση κι όχι να τα αφήσουμε όλα στην πλάτη των αντρών. Δε βγαίνουν αυτοί έξω, βγαίνουμε όλοι έξω. Για να μπορέσουμε να υπερασπιστούμε αυτά που έχουμε στο σπίτι μας πρέπει να βγούμε έξω, να ακουστούμε, να γίνουμε περισσότερες. Αγωνιζόμαστε λοιπόν μαζί με τους άντρες μας».

«Καταλάβαμε τη δύναμή μας...»

Και οι ίδιες; Τι νιώθουν να έχουν κερδίσει μέχρι σήμερα; «Εχουμε κερδίσει και στους εαυτούς μας», λέει η Μαρία Δελλή, «έχουμε μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση, βλέπουμε ότι μπορούμε να καταφέρουμε πράγματα. Δεν είναι η γυναίκα μόνο για να είναι μέσα στο σπίτι, για να πλένει, να σιδερώνει, να μεγαλώνει τα παιδιά. Παίρνει θέση, στηρίζει τον άντρα της, παλεύει γι' αυτά που παλεύει και αυτός, γι' αυτά που παλεύουμε όλοι μέσα στην οικογένειά μας. Εξάλλου, αυτά τα μέτρα που θέλουν να επιβάλουν έχουν άμεση σχέση με το μέλλον των παιδιών μας. Παλεύουμε μαζί με τα παιδιά μας και παλεύουμε για τα παιδιά μας», τονίζει. «Εχουμε καταλάβει το δίκιο μας, συνειδητοποιήσαμε και καταλάβαμε τη δύναμη που φέρνει η ενότητα των εργαζομένων. Εδώ που έχουμε φτάσει δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις, ο πόλεμος που γίνεται είναι πόλεμος ταξικός», συνεχίζει η Μαρία Δελλή, και καταλήγει: «Αυτό που πρέπει να απλωθεί σε κάθε εργοστάσιο, σε κάθε εργασιακό χώρο και κάθε γειτονιά είναι ακριβώς αυτή η δύναμη των εργαζομένων και το αποτέλεσμα που μπορεί να φέρει». Αυτό τον αγώνα δίνουν οι γυναίκες των απεργών, όπως αποτυπώνεται στο σύνθημα που γράφει το πανό τους: «Είμαστε στη μάχη με τους συντρόφους μας και την τάξη μας». Σε αυτή τη μάχη καλούνται να πάρουν θέση οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων σε κάθε χώρο δουλειάς και γειτονιά, δυναμώνοντας την πάλη με στόχο να βγει η τάξη τους νικήτρια.

Ευτυχία ΧΑΪΝΤΟΥΤΗ

    

ΜΑΓΝΗΣΙΑ

Στην πράξη σπάει η τρομοκρατία

Η κινητοποίηση του μηχανισμού των βιομηχάνων ενάντια στους απεργούς και το ΠΑΜΕ αποδείχνεται χάρτινος πύργος μπροστά στην αποφασιστικότητα του ταξικού κινήματος

Η συμβολή του ΕΚ Βόλου ενάντια στην απεργία, συμπληρώθηκε με την προβοκατόρικη αφίσα που φιλοξένησε στα γραφεία του

Η σκληρή απεργιακή μάχη που δόθηκε στις 17 Γενάρη για δεύτερη φορά με απόλυτη επιτυχία (είχε προηγηθεί η 12 Γενάρη) στα δύο εργοστάσια του Μάνεση σε Βόλο και Βελεστίνο, ενεργοποίησε για μια ακόμα φορά τον αντεργατικό μηχανισμό που μόνιμα και σταθερά πασχίζει να κρατήσει υποταγμένους τους εργάτες στις επιδιώξεις των καπιταλιστών. Παρ' όλα αυτά, ούτε μπετόβεργα δε βγήκε απο τα εργοστάσια. Η αποφασιστικότητα των ταξικών συνδικάτων καθόρισε την εξέλιξη. Γεγονός που σκύλιασε ακόμα περισσότερο το μηχανισμό...

Ξάφνου πύκνωσαν οι «φίλοι των εργατών». Στην πόρτα του Εργατικού Κέντρου Βόλου, μέσα από το τζάμι για να προστατεύεται, είναι κολλημένο ένα ΚΥΠατζίδικης έμπνευσης κείμενο με τίτλο «Βιομηχανικοί εργάτες σώστε τα εργοστάσια από τους σαμποταριστές». Το ίδιο κείμενο είναι αναρτημένο σε site που έχει μόνιμο αντικείμενο την αντιμετώπιση του ΚΚΕ. Αποσπάσματα του συγκεκριμένου κειμένου έγιναν δήλωση του γραμματέα του εργοδοτικού σωματείου του Μάνεση στο Βόλο και συνθήματα απ' αυτό το κείμενο αναρτήθηκαν επίσης για μερικά λεπτά σαν πανό στο εργοστάσιο του Βόλου. Για μερικά λεπτά, όσο δηλαδή χρειάστηκε να πάρουν οι κάμερες των καναλιών ένα πλάνο με τον άνθρωπο του βιομήχανου Μάνεση, τον γραμματέα του εργοδοτικού σωματείου να καταγγέλλει το ΠΑΜΕ.

Αγκαλιά οι άνθρωποι του μηχανισμού του Μάνεση και τα ΜΑΤ

Τι είναι αυτό που έχει θορυβήσει τόσο πολύ το μηχανισμό του Μάνεση ώστε παριστάνοντας το φίλο των εργατών να κατευθύνει πλέον ευθέως την επίθεσή του στο ΚΚΕ και στο ΠΑΜΕ;Είναι οι δύο απεργίες που οργάνωσε το Συνδικάτο Μετάλλου «Μήτσος Παπαρήγας», τα συλλαλητήρια και το κίνημα που έχει αναπτυχθεί στο Βόλο, με αφορμή την απεργία των χαλυβουργών στον Ασπρόπυργο, αλλά και ενάντια συνολικά στην επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι, που ειδικά στη Μαγνησία έχει πάρει χαρακτηριστικά πογκρόμ.
Η κινητοποίηση των ταξικών δυνάμεων έχει θορυβήσει συνολικά τους βιομήχανους στην περιοχή όσο και το μηχανισμό τους μέσα κι έξω από το συνδικαλιστικό κίνημα. Γιατί, ενώ μέσα απο τον έλεγχο που ασκούν στα μέσα ενημέρωσης επιβάλλουν σιωπή, στις γειτονιές ο εργατόκοσμος αυτό συζητάει. Σε βαθμό που ο ίδιος ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων Θεσσαλίας να βγάλει δυο στη σειρά ανακοινώσεις για να αξιώσει να κινητοποιηθούν οι «υγιείς» δυνάμεις για να υπερασπίσουν τον Μάνεση αλλά και κάθε Μάνεση.
Οι βιομήχανοι βλέπουν τη δυνατότητα να αναπτυχθεί ένα κίνημα που θα αμφισβητεί τις επιδιώξεις τους να αναγκάσουν την εργατική τάξη να δουλεύει για ένα ξεροκόμματο. Από τα αποτελέσματα των δύο απεργιακών κινητοποιήσεων συνειδητοποιούν ότι εμφανίζονται ρήγματα στο μηχανισμό που έχουν συγκροτήσει για να κρατάνε τους εργάτες δεμένους χειροπόδαρα. Βλέπουν ότι υπάρχει κίνδυνος η σπίθα της Χαλυβουργίας να γίνει φωτιά! Βλέπουν ότι πια δεν παίζουν μόνοι τους, ότι υπάρχουν δυνάμεις αποφασισμένες που τους κοντράρουν στα ίσια.

***

Από την πρώτη απεργία ακόμα το κάλεσμα των βιομηχάνων είχε βρει άμεση ανταπόκριση: Ο βουλευτής της ΝΔ Θ. Νάκος ζήτησε «να παρέμβει το οργανωμένο κράτος», ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Κ. Καρτάλης με δήλωσή του βεβαίωσε ότι «οι εργαζόμενοι συμμετέχουν σε μια κοινή διεκδίκηση (σ.σ. «κοινή διεκδίκηση» με το αφεντικό τους!) «για τη μείωση του μη μισθολογικού κόστους» και «σε ό,τι αφορά στην τιμή του βιομηχανικού ρεύματος». Η πρώην βουλευτής της ΝΔ Ζ. Μακρή, αφού βεβαίωσε επίσης πως «οι εργαζόμενοι έχουν συμφωνήσει με την εργοδοσία» κάλεσε «τους τοπικούς άρχοντες να βγουν απο το λήθαργό τους», να στηρίξουν τον Μάνεση.
Στο πλευρό του Μάνεση είχε ήδη ταχτεί η πλειοψηφία των εργατοπατέρων που ελέγχουν το ΕΚ Βόλου (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ) καταφεύγοντας σε χυδαίο αντικομμουνισμό και επίθεση στο ΠΑΜΕ. Από κοντά ο εκπρόσωπος του ΣΥΝ εκτιμούσε ότι οι απεργίες δε φέρνουν αποτέλεσμα και βοηθούν την εργοδοσία! Οταν καταγγέλθηκαν για αυτή τους τη στάση ανοιχτά μπροστά τους εργάτες προσπάθησαν να ξεχάσουν και να ξεχαστούν. Με ανακοίνωσή του το δίκτυο συνδικαλιστών του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ διαμαρτυρήθηκε ξανά χτες γιατί το ΠΑΜΕ υπενθύμισε πως πατάνε σε δυο βάρκες. Στο Βόλο δεν ψήφισαν την απόφαση για απεργία και στον Ασπρόπυργο παριστάνουν τους αλληλέγγυους.
Κανένας από τους εργατοπατέρες δεν έδειξε ανάλογη ευαισθησία απέναντι στο εργοδοτικό σωματείο, όταν οι εργαζόμενοι της Χαλυβουργίας υπέγραφαν, με το πιστόλι στον κρόταφο, το 5ωρο - μείωση αποδοχών, ουσιαστικά την εξαθλίωση της οικογένειάς τους. Ακόμα και σήμερα δεν έχουν βρει λέξη να καταγγείλουν τη μεγαλοεργοδοσία στα σούπερ μάρκετ όπου, με συμβάσεις 4ωρης απασχόλησης και 370 ευρώ το μήνα, οι εργαζόμενοι δουλεύουν κανονικό ωράριο και παραπάνω, πολλές φορές απλήρωτοι.

***

Ο αντεργατικός μηχανισμός στη Μαγνησία πρωτοπορεί. Βιομήχανοι, εργατοπατέρες, εκπρόσωποι των αστικών κομμάτων, δουλεύουν όλοι μαζί απο το σχεδιασμό ως και την υλοποίηση της αντεργατικής πολιτικής. Κινδυνολογούν για απώλεια θέσεων εργασίας ή για τον κίνδυνο κλεισίματος εργοστασίων και κάνουν γαργάρα το γεγονός ότι την ΚΟΝΤΙ, την ΒΜΤ, τη ΒΙΟΣΩΛ, παλιότερα την ΤΕΟΚΑΡ, την ΙΡΔΑ, τη Βαμβακουργία και μια σειρά άλλα εργοστάσια δεν τα έκλεισαν οι εργάτες, ούτε οι απεργίες. Οι ίδιοι οι εργοδότες τα έκλεισαν για το κέρδος, πετώντας στο δρόμο χιλιάδες εργαζόμενους.
Οπως -μ' αφορμή τις τοποθετήσεις των βουλευτών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ- εύστοχα σημείωνε σε μια απο τις ανακοινώσεις της η ΝΕ Μαγνησίας του ΚΚΕ «στην αγωνία της εργατικής λαϊκής οικογένειας πώς να επιβιώσει με 400 - 500 ευρώ το μήνα, πώς να πληρώσει το νοίκι, τη θέρμανση του σπιτιού, να σπουδάσει παιδί, να ανταποκριθεί στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και σε μια σειρά άλλες σύγχρονες ανάγκες οι κύριοι βουλευτές παίρνουν σαφή θέση. Θέλουν τους εργαζόμενους σκλάβους, μισοάνεργους με 300 ευρώ, να πηγαίνουν στη δουλειά "συνοδεία" αστυνομικών δυνάμεων και τους βιομήχανους μπουκωμένους στα κέρδη. Οι συγκεκριμένοι βουλευτές και τα κόμματά τους έχουν ταχτεί με την πλευρά του κεφαλαίου και με τα συμφέροντά του, δεν έχουν καμιά ανησυχία για τους εργαζόμενους και τις ανάγκες τους. Οι εργάτες της Χαλυβουργίας, οι άλλοι εργαζόμενοι μπορούν να ξεχωρίσουν τον εχθρό απ' το φίλο. Να αποκρούσουν την τρομοκρατία, να ξεπεράσουν το φόβο τους. Το κεφάλαιο και το υπαλληλικό του προσωπικό δίνει αυτή τη μάχη ενωμένο. Μην τους επιτρέψουμε να μας διαιρέσουν. Είμαστε κι εμείς πολλοί, έχουμε μεγαλύτερη δύναμη απ' αυτούς και έχουμε το δίκιο με το μέρος μας. Με ενότητα κι οργάνωση μπορούμε να νικήσουμε».

***

Καθώς ο αγώνας των χαλυβουργών μπαίνει σε κρίσιμη φάση εντείνεται και το πλαγιοκόπημα. Στον τοπικό Τύπο της Μαγνησίας προβάλλονται με κάθε ευκαιρία ξανα και ξανά όλοι εκείνοι που χτυπάνε την απεργία είτε άμεσα είτε έμμεσα. Αυτό που ξεχωρίζει είναι η στοχοπροσήλωσή τους. Πλάι στις ανακοινώσεις των εργοδοτικών εμφανίστηκε ανακοίνωση μιας δήθεν «κομμουνιστικής οργάνωσης» που διατάσει οι εργάτες να μείνουν μακριά απο το ΠΑΜΕ (τέτοια γράφονται και σε site που δήθεν δηλώνουν αλληλέγγυα στους χαλυβουργούς στην Αθήνα). Στις φιλικές συμβουλές προς τους χαλυβουργούς προστέθηκαν κι αυτές του υπουργού Εργασίας, που ούτε λίγο ούτε πολύ κάλεσε τις γυναίκες των χαλυβουργών να πείσουν τους άντρες τους κι όλοι μαζί να πουλήσουν τους απολυμένους και να γυρίσουν στη δουλειά.
Η συνέχεια δε θα είναι εύκολη. Στο Βόλο πήραμε ένα δείγμα της κίνησης του μηχανισμού που έχει συγκροτηθεί ενάντια στους εργάτες. Ο Μάνεσης κινητοποίησε λυτούς και δεμένους, ξαμόλυσε τα τσιράκια του για να μαντρώσει τους εργάτες. Αλλαξε βάρδιες, έβαλε τους εργάτες να δουλεύουν 12ωρα και 15ωρα, τους άλλαζε συνεχώς πόστα. Κι ενώ υποτίθεται ότι υπάρχει κρίση και έχει μειωμένες παραγγελίες, το 3ήμερο που προηγήθηκε τις απεργίας ξεζούμισε ως εκεί που δεν παίρνει τους εργαζόμενους. Από τύχη δε θρυνήθηκαν θύματα.

***

Ο μηχανισμός του Μάνεση θα επιμείνει στη θέση ότι οι κινητοποιήσεις γίνονται για να κλείσουν τα εργοστάσια. Η απάντηση δίνεται απο την πραγματικότητα της Μαγνησίας. Οι εργάτες στα ήδη κλειστά εργοστάσια γνωρίζουν απο πρώτο χέρι ότι τα έκλεισαν οι ιδιοκτήτες τους τα τελευταία χρόνια. Γνωρίζουν ότι τα εργοστάσια χτίστηκαν με λεφτά των εργατών - τις επιδοτήσεις που παίρνουν οι βιομήχανοι απ' το κράτος. Γνωρίζουν ότι τα εργοστάσια λειτουργούσαν όσο συσσώρευαν υπερκέρδη απ' την απλήρωτη δουλειά των εργατών! Και έκλεισαν όταν οι βιομήχανοι βρήκαν άλλες καλύτερες «ευκαιρίες» για νέα κέρδη. Ούτε επενδύσεις κάνουν, ούτε «δουλειές δίνουν».
Στη Μαγνησία, με αφορμή την απεργία των χαλυβουργών αποκαλύπτεται σ' όλη της την έκταση η επιδίωξη του κεφαλαίου. Τα εργοστάσια να μένουν ανοιχτά με τους εργάτες γονατιστούς και σκλάβους, να δουλεύουνε για 300 και για 100 ευρώ, να δουλεύουνε με τη «συνοδεία» αστυνομικών, όπως έγινε στην πύλη του εργοστασίου του Βόλου.
Το ταξικό κίνημα καλεί τους εργαζόμενους να αψηφήσουν την τρομοκρατία. Να στηριχτούν στο ΠΑΜΕ: «Είμαστε δίπλα σας και θα μας βρίσκουν συνεχώς μπροστά τους! Ο φόβος μας είναι η δύναμη τους. Η Οργάνωση, η ταξική ενότητα και η αλληλεγγύη είναι η δικιά μας δύναμη! Μαζί με το Συνδικάτο Μετάλλου, τα ταξικά σωματεία και το ΠΑΜΕ, για να οργανώσουμε ενιαίο μέτωπο αντίστασης παντού, στα εργοστάσια, σε κάθε χώρο δουλειάς. Χωρίς εμάς γρανάζι δεν γυρνά! - Μπορούμε χωρίς αφεντικά! Κάθε επιχείρηση και μια "Χαλυβουργία"!»

πηγή  ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ