ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ σ. ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΟΝΤΙΚΑ ΣΤΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ

Με κομμουνιστική συνέπεια, θάρρος και αυταπάρνηση

Το ΚΚΕ, σε στιγμές δύσκολες για το επαναστατικό κίνημα, όχι μόνο δεν πρόδωσε την αποστολή του ως πρωτοπορία στον αγώνα της εργατικής τάξης για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας, όχι μόνο δεν έχασε τον προσανατολισμό του, αλλά και τόλμησε με θάρρος την πρόβλεψη, ότι ο 21ος αιώνας θα περάσει στην Ιστορία ως εποχή νέας επαναστατικής ανόδου του εργατικού κινήματος, των λαών.

Οι εξελίξεις που μεσολάβησαν από τότε μέχρι σήμερα και ιδιαίτερα το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού δικαιώνουν το ΚΚΕ. Επιβεβαιώνουν τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού, σχετικά με τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού και το αναπόφευκτο της ανατροπής του. Εφεραν στην ημερήσια διάταξη την ανάγκη της ολόπλευρης προετοιμασίας του κινήματος και του Κόμματος για ρήξεις και ανατροπές, με στόχο την πάλη για την εξουσία.
Ρήξεις και ανατροπές στις αντιλήψεις περί μονόδρομου και αυταπατών, ότι η κρίση είναι παροδική, ότι μπορεί να γεννηθεί ένας καλύτερος καπιταλισμός, πιο ανθρώπινος, πιο δίκαιος.
Ρήξεις και ανατροπές στους συσχετισμούς δύναμης σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
Ρήξεις και ανατροπές στο περιεχόμενο της πολιτικής πάλης. Πάλη για αλλαγή τάξης στην εξουσία.
Το ΚΚΕ δεν αιφνιδιάστηκε από τις εξελίξεις και βρέθηκε έτοιμο θεωρητικά και πολιτικά στη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται και ανταποκρίθηκε με επάρκεια στις νέες απαιτήσεις που γεννήθηκαν.
Με τις θέσεις, τα συνθήματα και τη δράση του ασκεί υπολογίσιμη επιρροή στις διεργασίες που γίνονται μέσα στους εργαζόμενους, αναδεικνύεται σε ισχυρή δύναμη ανακατατάξεων, πηγή λαϊκών πρωτοβουλιών και αυτενέργειας, πόλο έκφρασης της συμμαχίας των αντιμονοπωλιακών, αντιιμπεριαλιστικών κοινωνικών δυνάμεων και πρωτοπορία στον αγώνα για άλλο δρόμο ανάπτυξης.
Μιλήσαμε έγκαιρα για τη θύελλα που ερχόταν, όταν οι άλλες πολιτικές δυνάμεις έκρυβαν την αλήθεια ή φλυαρούσαν ακατάσχετα για την κρίση και το χαρακτήρα της.
Μπήκαμε μπροστά και διαμορφώσαμε ένα ισχυρό ρεύμα δυνάμεων αντίστασης, ανυπακοής και αμφισβήτησης της νομιμότητας των πολιτικών της άρχουσας τάξης, της ΕΕ, της εξουσίας τους.

Σήμερα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια κατάσταση αρκετά σύνθετη, αλλά και κρίσιμη.

Οι από πάνω, δηλαδή οι κυβερνήσεις, και σε κάθε χώρα ξεχωριστά και στα πλαίσια της ΕΕ, βρίσκονται μπροστά σε ανυπέρβλητες δυσκολίες στη διαχείριση της κρίσης. Δυσκολίες που δεν έχουν να κάνουν με την ικανότητα της μιας ή της άλλης κυβέρνησης να επεξεργαστεί μια ρεαλιστική πολιτική εξόδου από την κρίση, όπως στο παρελθόν. Εχουν να κάνουν με την εξάντληση των μέσων διαχείρισης των κρίσεων. Κυρίως, έχουν να κάνουν με την αυξανόμενη δυσκολία του καπιταλισμού να αναπτύσσει τις παραγωγικές δυνάμεις, να περάσει σε φάση ανάκαμψης που θα συνεχίζει και θα δυναμώνει την κερδοφορία. Χάνει βαθμιαία το δυναμισμό που είχε σε προηγούμενες περιόδους.
Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής περνάει πλέον σε φάση παρακμής. Το «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας» που επεξεργάζονται τα επιτελεία της ΕΕ αποκαλύπτει ακριβώς και τις δυσκολίες που έχουν και τα αδιέξοδά τους.
Αναγνωρίζουν με το σύμφωνο αυτό την αλήθεια που λέει το ΚΚΕ, ότι η κρίση είναι στην καπιταλιστική παραγωγή, στην οικονομία και όχι στην κίνηση των κεφαλαίων. Αναγνωρίζουν ταυτόχρονα τις μεγάλες δυσκολίες που έχουν στην αναπαραγωγή των συσσωρευμένων κεφαλαίων, αλλά και στη συσσώρευση νέου κεφαλαίου. Γι' αυτό και καταλήγουν στην πιο αδίστακτη και πιο αντιδραστική λύση για τη συσσώρευση κεφαλαίων και κερδών. Την ακόμη πιο μεγάλη και ληστρική αύξηση της εκμετάλλευσης και καταπίεσης της εργατικής τάξης, των λαών και την ελεγχόμενη απαξίωση του κεφαλαίου που σκοντάφτει όμως στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τη διαπάλη ανάμεσα στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Περνάμε, δηλαδή, σε περίοδο αφάνταστης βαρβαρότητας για τους λαούς.
Οι από κάτω, οι εργαζόμενοι, οι λαοί υποχρεώνονται να ζουν σε όλο και μεγαλύτερες στερήσεις, σε συνθήκες μαζικής ανεργίας και φτώχειας, σε συνθήκες πολύ δυσανάλογες σε σχέση με τις ανάγκες τους και τις δυνατότητες της εποχής μας. Υποχρεώνονται σε διαρκείς ανατροπές στον τρόπο ζωής και στα δικαιώματα που είχαν κατακτήσει. Η εξαθλίωση, και σχετική και απόλυτη, είναι πλέον μόνιμη κατάσταση και όχι προσωρινή. Είναι το έδαφος πάνω στο οποίο αρχίζει να ωριμάζει η μαζική αντίσταση και αμφισβήτηση της εξουσίας των από πάνω. Με άλλα λόγια, οι από πάνω δυσκολεύονται όλο και πιο πολύ στον έλεγχο των εξελίξεων και οι από κάτω δεν μπορούν πια να ζουν όπως πριν και μπροστά τους υπάρχουν ακόμα χειρότερα. Η ανασφάλεια, η αβεβαιότητα για το μέλλον γίνεται πλέον μόνιμη κατάσταση για πλατιές λαϊκές μάζες και ιδιαίτερα για τη νεολαία.

Εκ των πραγμάτων, έχει τεθεί το ερώτημα: Πού πάμε, ποια είναι η προοπτική.

Η απάντηση έχει δοθεί εδώ και πολλά χρόνια σε θεωρητικό επίπεδο. «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Στην εποχή μας, σήμερα, έχει τεθεί μπροστά μας ως άμεσο πολιτικό πρόβλημα προς αντιμετώπιση.
Να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις για την απαλλαγή της ανθρωπότητας από τη βαρβαρότητα και να ανοίξει η προοπτική των σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Αυτή η προοπτική θα κριθεί αν σε κάθε χώρα οργανώνεται ο αγώνας σε αυτήν την κατεύθυνση.
Από εδώ απορρέουν και οι μεγάλες ευθύνες των κομμουνιστών να ηγηθούν σε αυτόν τον αγώνα με θάρρος, με συνέπεια, με αυταπάρνηση.
Στο ΚΚΕ ανήκει η τιμή να βρίσκεται στην πρωτοπορία αυτού του αγώνα, αλλά και η μεγάλη ευθύνη να τραβήξει ως το τέλος, νικηφόρα, την πορεία που έχει χαράξει, με τη λαϊκή βεβαίως συμμαχία και πρωτοβουλία.
Ο αντίπαλος συνειδητοποιεί πολύ καλά τη θέση του, τις δυσκολίες του, αλλά αντιλαμβάνεται και πολύ καλά τη στρατηγική του ΚΚΕ. Προετοιμάζεται, θα κάνει ό,τι μπορεί να αποτρέψει δυσάρεστες γι' αυτόν εξελίξεις.
Δεν είναι στο χέρι τους, ούτε παντοδύναμοι είναι, στο βαθμό που οι κομμουνιστές, η πρωτοπορία, συλλαμβάνουν και συνειδητοποιούν τις ευθύνες και τα καθήκοντά τους.
Ο ηρωισμός, η αυτοθυσία πρέπει να συμβαδίζουν με την ικανότητα συσπείρωσης και πρωτοπορίας, πρωτόβουλης δράσης για όλα τα προβλήματα που αφορούν τη ζωή της εργατικής τάξης, του λαού, της νεολαίας, των γυναικών και σε διαρκή πάλη με την αντιλαϊκή πολιτική και τους φορείς της. Παντού.
Η γραμμή της ανυπακοής στην αντιλαϊκή πολιτική να αποκτά μαζικό, οργανωμένο και μόνιμο χαρακτήρα.
Θα αποκτά μόνιμα και μαζικά χαρακτηριστικά μόνο στο βαθμό που στο κέντρο της πάλης ανοίγεται ολοκληρωμένα και με καθαρές κουβέντες η ανάγκη άλλου δρόμου ανάπτυξης, άλλης πολιτικής, αλλαγές σε επίπεδο εξουσίας. Δεν αρκεί η πάλη για το ένα ή το άλλο πρόβλημα, όσο κι αν είναι οξυμένη, να δημιουργηθούν σταθερές σχέσεις οργάνωσης και κλιμάκωσης της πάλης, αν δεν ξεκαθαρίζεται η προοπτική και ο στόχος του αγώνα που είναι η αλλαγή τάξης στην εξουσία.
Θα γίνεται αποτελεσματική η πάλη, η συσπείρωση δυνάμεων, οι ανατροπές συσχετισμών δύναμης και κάθε είδους δυσκολιών, αν εξασφαλίζεται σε κάθε μέτωπο πάλης η συγκέντρωση δυνάμεων με την ένταξη νέων δυνάμεων: Στους τόπους δουλειάς, στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, στα Συνδικάτα, στους φορείς της γειτονιάς και του χωριού. Είναι το πιο σκληρό μέτωπο και η ουσία της πολιτικής πάλης.

Η πάλη για τη λαϊκή εξουσία για να κατακτά έδαφος, προϋποθέτει να ανοίξει ουσιαστική συζήτηση για την αναγκαιότητά της, για το καινούργιο που φέρνει και τα προβλήματα που καλείται να λύσει.

Το καθολικό και ώριμο αίτημα για εξάλειψη της ανεργίας, για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, για εξάλειψη της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας, για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, με βάση τις δυνατότητες της εποχής μας, έχει μια βασική, θεμελιακή προϋπόθεση. Να σχεδιαστεί η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και της παραγωγής με στόχο τις λαϊκές ανάγκες, πράγμα που σημαίνει ότι αφαιρείται, καταργείται η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής από τους καπιταλιστές. Η καπιταλιστική κρίση φέρνει αυτήν την ανάγκη στην ημερήσια διάταξη. Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και παρακμή.
Μόνο η εργατική τάξη μπορεί να έχει συμφέρον για μια τέτοια ανάπτυξη.
Εδώ βρίσκεται η ιστορική αποστολή και το ιστορικό καθήκον της εργατικής τάξης.
Αλλά ένα τέτοιο έργο προϋποθέτει να περάσει στην εξουσία η εργατική τάξη.
Η αποφασιστική ισχυροποίηση του ΚΚΕ είναι ο πρωταρχικός όρος για αλλαγές σε αυτήν την προοπτική, για την ωρίμανση των προϋποθέσεων ρήξεων και ανατροπών. Αλλά η ισχυροποίηση του ΚΚΕ δεν μπορεί να γίνει, παρά μόνο στον αγώνα για την οργάνωση και προετοιμασία της εργατικής τάξης και της συμμαχίας της με τα άλλα λαϊκά στρώματα για την αποφασιστική αναμέτρηση.
Προετοιμασία και οργάνωση ενός κινήματος αποφασισμένου, πειθαρχημένου και ικανού για νικηφόρο αγώνα.
Προετοιμασία για πολύ σκληρούς αγώνες.
Η εργατική τάξη θα πειστεί, με την πείρα της και μέσα από τα βάσανά της, ότι δεν έχει άλλη εναλλακτική λύση. Θα πειστεί, εφόσον η πρωτοπορία της δουλεύει ακούραστα, θαρραλέα, με αυτοθυσία, με ικανότητα και τέχνη σε αυτήν την κατεύθυνση.

Του
Δημήτρη ΓΟΝΤΙΚΑ
Μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ