| Ιστορική ευκαιρία για το λαό να παλέψει για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης |
| 03/03/11 | |
Εκτενή αποσπάσματα από τη συνέντευξη της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στο δελτίο ειδήσεων του «Μέγκα».  Εχουμε μπροστά μας δύο πολύ κρίσιμες Συνόδους Κορυφής. Εκεί θα ληφθούν πολύ σημαντικές αποφάσεις που θα δεσμεύσουν το μέλλον μας σε μεγάλο βάθος χρόνου. Ο πρωθυπουργός σας έχει καλέσει την Τρίτη να συναντηθείτε και να κουβεντιάσετε. Υπάρχει περιθώριο να βρεθούν σημεία επαφής; Δεν υπάρχει. Γιατί η διέξοδος από την κρίση που προτείνει ο πρωθυπουργός βρίσκεται σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση απ' αυτό που εμείς πρεσβεύουμε. Τι σημαίνει αυτό; Οτι δε θα πάτε στη συνάντηση ή θα πάτε αλλά δεν περιμένετε να βγει κάτι απ' αυτήν; Στη συνάντηση θα πάμε. Ηδη αποδεχτήκαμε τη συνάντηση. Δε νομίζουμε ότι αυτή καθαυτή η συνάντηση μπορεί να προκαλέσει καμιά ζημιά. Θα πάτε για να ακούσετε ή για να πείτε; Θα πούμε βέβαια, διάλογος γίνεται αντικειμενικά. Τι θα πείτε; Καταρχήν, εγώ θα ρωτήσω τον πρωθυπουργό αν πιστεύει ότι υπάρχει μία επιθυμία μέσα στην ΕΕ να υπάρχει διέξοδος απ' την κρίση - είναι φανερό ότι είναι ενιαία η επιθυμία να είναι κατά των εργαζομένων η διέξοδος. Αλλά θα ήθελα να μου πει ακριβώς τι αντιθέσεις, τι διαπάλη γίνεται μέσα στα πλαίσια της ΕΕ, αν πιστεύει ότι υπάρχει τρόπος να αντιμετωπιστεί η κρίση, η οποία είναι βαθιά, η οποία θα βαθύνει, αν πιστεύει ότι είναι δυνατόν να υπάρχει διαχείριση της κρίσης που να αντιμετωπίσει την ουσία του προβλήματος. Τι θα διευκόλυνε προς αυτή την κατεύθυνση; Κάτι έχετε στο μυαλό σας για να ρωτάτε. Εχει πολύ μεγάλη σημασία όταν συζητάμε δύο κόμματα, δύο άνθρωποι με ριζικά διαφορετικές αντιλήψεις, να συζητάμε πάνω στο έδαφος της πραγματικότητας. Η διαπάλη μέσα στα πλαίσια της ΕΕ, ανάμεσα στις ηγεσίες των καπιταλιστικών κρατών είναι οξύτατη και καθορίζεται η έκβασή της από το συσχετισμό δύναμης μεταξύ τους. Ενα πράγμα είναι σίγουρο. Οτι θα παρθούν πολύ πιο σκληρά μέτρα εναντίον των εργαζομένων. Αλλά εγώ θα σας πω και κάτι άλλο. Ολα τα πράγματα δείχνουν ότι δεν είμαστε στην περίοδο ούτε στην κρίση του '29 - '31, ούτε την περίοδο του '37, ούτε στη δεκαετία του '70. Σήμερα, διαπιστώνεται ότι υπάρχουν όρια στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, ιστορικά όρια πια ξεπερασμένα, που δεν μπορεί να διαχειρίζεται και να ξεπερνά την κρίση, όπως το έκανε τις προηγούμενες δεκαετίες, όταν είχε κάποιες δυνατότητες να ξεπερνά την κρίση. Τώρα πολύ σύντομα θα έχουμε νέο κύκλο κρίσης, θα βαθύνει η κρίση, θα μεγαλώσει η πολιτική αστάθεια. Μιλάω, δηλαδή, απ' τη σκοπιά του πώς οι ίδιοι έχουν την αυταπάτη, αν την έχουν, ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν την κρίση. Το μόνο βέβαιο είναι ότι θα λιντσαριστούν κυριολεκτικά τα δικαιώματα των εργαζομένων σε όλη την Ευρώπη. Την αναρχία που έχει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, και μάλιστα σε συνθήκες διεθνοποίησης, δεν μπορούν να την καταργήσουν. Τη δυσαναλογία, την ανισομετρία, το γεγονός ότι σήμερα οι αντιθέσεις δεν είναι μόνο μέσα στην ΕΕ, αλλά υπάρχουν και καινούρια κέντρα καπιταλιστικά, έχουμε ανακατατάξεις στο παγκόσμιο μερίδιο, στο πώς τα μοιράζουν τα καπιταλιστικά κέντρα. Επομένως, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Γι' αυτό μιλάμε για ιστορικά όρια του ίδιου του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής να ξεπερνά την κρίση. Προωθούν την ελεγχόμενη χρεοκοπία Υπάρχει ένα πιο άμεσο ερώτημα, αν θα χρεοκοπήσει αυτή η χώρα ή όχι. Υποθέτω ότι κανείς δεν θέλει να χρεοκοπήσει η Ελλάδα, γιατί αν χρεοκοπήσει, οι εργαζόμενοι θα την πληρώσουν, όχι αυτοί που έχουν τα λεφτά τους στην Ελβετία. Συνεπώς, εάν ο πρωθυπουργός σας πει μια στρατηγική για να μη χρεοκοπήσει η χώρα, θα μπορέσετε εσείς σε ορισμένα σημεία έστω, προφανώς όχι σε όλα, να δώσετε τη σύμπραξή σας; Προκαταβολικά λέω όχι. Οχι από κανένα γινάτι ή πείσμα αλλά γιατί δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία. Κοιτάξτε, αυτό το θέμα της χρεοκοπίας τι σημαίνει; Εάν θα είναι μία ελεγχόμενη χρεοκοπία 20, 30, 35% απαξίωση του κεφαλαίου. Κοιτάξτε, καταστρέφονται τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Αυτή τη στιγμή πρέπει να αποφασιστεί ποιο τμήμα του κεφαλαίου, του συσσωρευμένου θα καταστραφεί. 'Η θα πάμε σε μια διαχείριση της κρίσης, ή θα αφήσουμε να ξεφύγει η κρίση και να τιναχτεί η χώρα στον αέρα. Υποθέτω ότι δεν θέλετε το δεύτερο. Το ζήτημα δεν είναι τι θέλουμε εμείς, ούτε τι θέλει ο κ. Παπανδρέου. Να ξεκαθαρίσω το εξής: Μιλάμε τώρα για τη λειτουργία της οικονομίας της ίδιας, τα δεδομένα είναι αντικειμενικά, δεν καθορίζονται από την υποκειμενική βούληση ούτε τη δικιά μου ούτε του κ. Παπανδρέου. Σε τι να συμφωνήσουμε; Πώς θα γίνει η καταστροφή ενός τμήματος του κεφαλαίου σε όλη την Ευρώπη; Αν θα πληρώσει περισσότερα το γερμανικό κεφάλαιο, το γαλλικό; Εμείς συζητάμε απ' την πλευρά του τι μπορεί να γλιτώσουν οι εργαζόμενοι. Θα υπάρξει καταστροφή ενός τμήματος κεφαλαίου, είτε με τη χρηματική μορφή είτε με υλική μορφή. Η διέξοδος απ' την κρίση σημαίνει απαξίωση, πιο φτηνή εργατική δύναμη και καταστροφή ενός μέρους του κεφαλαίου για να κερδοφορήσει το άλλο. Υπάρχει το άμεσο, εάν θα αφήσουμε τη χώρα να τιναχτεί στον αέρα. Θα πάνε για ελεγχόμενη χρεοκοπία. Δεν θα πληρώσουν πάλι οι εργαζόμενοι σ' αυτή την περίπτωση; Εχουν να διαλέξουν ανάμεσα στο να αφήσουν την Ελλάδα να χρεοκοπήσει άναρχα, ή ανάμεσα σε μια χρεοκοπία ελεγχόμενη. Και την ελεγχόμενη τη θέλουν, γιατί πρέπει να μετρήσουν τι ζημιά θα έχουν οι γερμανικές τράπεζες, οι γαλλικές τράπεζες κ.λπ. Μ' αυτή την έννοια, η συζήτηση η δικιά μας ξεκινά απ' το εξής: Η διέξοδος απ' την κρίση σήμερα ταυτίζεται - θα το πω - με την πάλη για άλλο δρόμο ανάπτυξης, σε αντίθεση με τον καπιταλιστικό τρόπο ανάπτυξης. Είναι άλλο αυτό κι άλλο να παλέψουμε αν είναι να υποστούν οι εργαζόμενοι 200% θυσίες, έστω να πετύχουμε να είναι 198%. Αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι στρατηγική δική μας. Θα συμβάλετε, όμως, αν μπορείτε να περιορίσετε έστω και τόσο λίγο, θα συμβάλετε; Να σας εξηγήσω κάτι: Η ελεγχόμενη χρεοκοπία του κεφαλαίου δε σημαίνει απολύτως τίποτα για τους εργαζόμενους, είτε θα είναι άναρχη είτε ελεγχόμενη. Γιατί ακριβώς πάνω σε αυτήν την ελεγχόμενη χρεοκοπία θα «ανθίσει» η καινούρια επίθεση σε βάρος των εργαζομένων. Σε αυτό το πλαίσιο της συζήτησης, για το αν θα υπάρξει το περίφημο κούρεμα του χρέους, πώς, φιλικά, εχθρικά... Μα δεν έχει ανάγκη τη δική μας πρόταση ο κύριος Παπανδρέου. Αυτό κρίνεται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και ανάλογα με το συσχετισμό δύναμης. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα Υπάρχουν όμως θέματα τα οποία τον Ελληνα εργαζόμενο ή τον Ελληνα πολίτη δεν μπορούν να τον αφήσουν αδιάφορο. Δεν είναι αδιάφορο αν οι ελληνικές τράπεζες θα συνεχίσουν να είναι ελληνικές, ή αν θα εξαγοραστούν από τις ξένες και δε θα υπάρχει πια ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Τι ελληνικό τραπεζικό σύστημα υπάρχει; Καταρχήν τι θα πει ελληνικό και τι θα πει ξένο; Το κεφάλαιο, είτε είναι ελληνικά κεφάλαια είτε είναι ξένα κεφάλαια, δεν έχει διαφορετική συμπεριφορά. Γιατί, η Τράπεζα της Ελλάδας είναι η τράπεζα της Ελλάδας; Υποκατάστημα της Ευρωπαϊκής Τράπεζας είναι. Η Τράπεζα της Ελλάδας είναι άλλο πράγμα, υπάγεται στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Το τραπεζικό σύστημα είναι ήδη ιδιωτικοποιημένο. Η «κρατική» τράπεζα δεν είναι κρατική τράπεζα. Το μόνο που διατηρεί σήμερα η κυβέρνηση, είναι το διορισμό του διοικητή ή του διευθύνοντος συμβούλου. Επιπλέον, και κρατική να είναι μια τράπεζα, δε θα λειτουργήσει στο πλαίσιο του συμφώνου - χαλαρού ή πιο σφιχτού - ανταγωνιστικότητας; Δε θα λειτουργήσει στο πλαίσιο της ΕΚΤ; Πώς θα λειτουργήσει; Με κριτήριο τα συμφέροντα του λαού; Πάντως, οι Ελληνες εργαζόμενοι έχουν ένα σοβαρό ζήτημα μέχρι και τη Σύνοδο Κορυφής και αμέσως μετά. Πρώτον, ότι έφτασαν σήμερα «αισίως» 650.000 οι άνεργοι και αν γίνουν 1 εκατ. ή 1,5 εκατ. διαφέρει. Είναι άλλο 700 και άλλο 1,5 εκατ. και μακάρι οι 700 να γίνουν και λιγότεροι. Και αυτό αφορά τους εργαζόμενους. Εχουμε πληθωρισμό 5,5% και αυτό αφορά τους εργαζόμενους. Υπάρχει ένα τρίτο που αφορά τους εργαζόμενους αν η Ελλάδα κάνει χρεοκοπία και φύγει από το ευρώ, θα πάει σε μια υποτιμημένη δραχμή και οι εργαζόμενοι θα χάσουν 40-50% του εισοδήματός τους. Αρα, από τη μια μεριά έχουμε μια καταστροφή και από την άλλη μια μικρότερη καταστροφή. Αρα, τι επιλέγουμε; Αν μπορούμε να επιλέξουμε, μπορεί να έχετε δίκιο και να μην μπορούμε να επιλέξουμε και να μας επιβάλουν οι άλλοι. Οπως λέει από τη σκοπιά του ο πρωθυπουργός, ή ο ΣΕΒ ή ο κύριος Σαμαράς και άλλοι, από τη σκοπιά τους, ότι η κρίση είναι η μεγάλη ευκαιρία να προχωρήσουν οι αναδιαρθρώσεις, να αλλάξουν τον ελληνικό καπιταλισμό, να τον κάνουν πιο σύγχρονο - πιο βάρβαρο θα πω εγώ - είναι και μια ιστορική ευκαιρία σήμερα για το εργατικό κίνημα, για το λαϊκό κίνημα να συνειδητοποιήσει τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού και να χαράξει το δικό του δρόμο πάλης και να χαράξει, αυτό που λέμε, το δρόμο της ρήξης, της ανατροπής κ.λπ. Πραγματικά έτσι είναι. Είναι ιστορική ευκαιρία - αν και δε θα είναι και η τελευταία ιστορική ευκαιρία για το καπιταλιστικό σύστημα, η κρίση θα ξανάρθει, αν βγούμε από αυτήν - για τον καπιταλισμό, αυτή για την οποία παλεύει σήμερα ο κύριος Παπανδρέου. Μια παραλλαγή, με ελάχιστες διαφορές είναι του κυρίου Σαμαρά. Ιστορική ευκαιρία, όμως, είναι να γίνει υπόθεση του λαού αυτό που προτείνει το ΚΚΕ, ανεξαρτήτως αν σε όλα τα πράγματα και στο 100% συμφωνεί με εμάς. Τα πράγματα είναι αντικειμενικά. Και το ότι σήμερα δεν μπορεί να βρουν τρόπο διεξόδου από την κρίση δείχνει ακριβώς τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος. Και δεν καταλαβαίνω, τώρα τσακώνεται ο κύριος Σαμαράς με τον κύριο Παπανδρέου, μπορεί να υπάρχουν αποχρώσεις στη διαχείριση, αλλά το σύστημα δεν μπορεί να βγει από την κρίση αν δεν καταστρέψει ένα μέρος των δικών του δυνάμεων για να επιβιώσουν τα υπόλοιπα τμήματα. Και κυρίως, όντως, δεν εξαρτάται μόνο από την Ελλάδα, γιατί εδώ έχουμε διεθνοποίηση της οικονομίας σε πολύ πιο αυξημένο βαθμό, η διαπλοκή των εθνικών οικονομιών είναι πολύ μεγάλη. Με αυτήν την έννοια μπορεί ο κύριος Παπανδρέου ενδεχομένως να αποσπάσει μια ελεγχόμενη χρεοκοπία, όχι για να σωθεί η Ελλάδα, αλλά για να σωθεί η ΕΕ, ή, αν θέλετε, σε κάποια στιγμή να δώσουν και μια κλοτσιά και να πουν έξω και από την Ευρωζώνη, αν αυτό συμφέρει το σκληρό πυρήνα. Εμείς δεν μπορούμε να διαλέξουμε τις επιλογές ή της κυρίας Μέρκελ, ή του κυρίου Σαρκοζί ή του κυρίου Σόκρατες. Εμείς έχουμε άλλη επιλογή, έχουμε άλλη αφετηρία |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου