ΤΑΞΙΚΑ ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ

ΤΑΞΙΚΑ ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΜΕ ΟΡΑΜΑ ΤΗΝ ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ
"AMAT VICTORIA CURAM"="H ΝΙΚΗ ΑΠΑΙΤΕΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ"
για επικοινωνία και για τις αναρτήσεις,
τις σκέψεις και τις γνώμες σας,στο: predatorus_preda@easy.com

Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Κυριακή 21 Αυγούστου 2011
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελ. /24     
ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Αφοβα ο λαός να προετοιμάζεται για κάθε εξέλιξη
Ο λαός δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από το δυσκόλεμα της αστικής διαχείρισης στην Ελλάδα και την ΕΕ, από τους κλυδωνισμούς στο ιμπεριαλιστικό εποικοδόμημα και τις φυγόκεντρες τάσεις, στο βαθμό που ο ίδιος είναι αποφασισμένος να πάρει την υπόθεση στα χέρια του, να αξιοποιήσει τις εξελίξεις προς όφελός του
Νέα, αυξημένα καθήκοντα μπαίνουν μπροστά στο εργατικό λαϊκό κίνημα το επόμενο διάστημα, εξαιτίας των εξελίξεων στην ΕΕ και στην Ελλάδα. Η καπιταλιστική κρίση που βαθαίνει και τα αδιέξοδα στη διαχείριση από το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου, οδηγούν σε μεγαλύτερη ένταση τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς ανάμεσα σε κυβερνήσεις και μερίδες της πλουτοκρατίας.
Η αντιπαράθεση στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο για τον επιμερισμό της ζημιάς από την αναπόφευκτη καταστροφή κεφαλαίου, μπορεί να οδηγήσει σε απρόβλεπτες καταστάσεις, παρά την έως τώρα συμφωνία των καπιταλιστικών κυβερνήσεων στην ΕΕ να προχωρήσουν με ελεγχόμενο τρόπο στην απαξίωση μέρους του κεφαλαίου που πλεονάζει και έχει συσσωρευτεί με τη μορφή ομολόγων του κρατικού χρέους.
Η ανισομετρία στην καπιταλιστική ανάπτυξη από τη μια και οι νομοτέλειες στην εκδήλωση της κρίσης, καθιστούν αδιέξοδη κάθε προσπάθεια των αστικών κυβερνήσεων να συγκεράσουν τις ισχυρές αντιθέσεις και να συγκρατήσουν τις φυγόκεντρες τάσεις που αναπτύσσονται στο εσωτερικό της Ευρωζώνης.
Η ίδια η εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης ακυρώνει αποφάσεις και συμβιβασμούς ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη, οι οποίοι αντικειμενικά ξεπερνιούνται υπό το βάρος των ανταγωνισμών που πολλαπλασιάζονται, για το ποια αστική μερίδα θα βγει περισσότερο ή λιγότερο χαμένη από την κρίση και με καλύτερους όρους θα εκκινήσει στη φάση της αναιμικής -ούτως ή άλλως- ανάκαμψης.


Κάτω από αυτό το πρίσμα πρέπει να ιδωθούν και οι εξελίξεις της τελευταίας εβδομάδας, στο επίκεντρο των οποίων βρέθηκε η συνάντηση Μέρκελ - Σαρκοζί στο Παρίσι, με θέμα την «οικονομική διακυβέρνηση» της ΕΕ. Η συνάντηση έγινε στη σκιά της δημοσιοποίησης στοιχείων που δείχνουν ότι η κρίση βαθαίνει στην Ευρωζώνη και παγκόσμια, με τη Γαλλία να καταγράφει μηδενική ανάπτυξη και τη Γερμανία να εμφανίζει ξανά σημάδια ύφεσης.Η «οικονομική διακυβέρνηση» δεν είναι κάτι καινούριο στην ιμπεριαλιστική ΕΕ. Στην αστική προπαγάνδα, ο όρος ταυτίζεται με την οικονομική και πολιτική ολοκλήρωση της Ευρωένωσης, τα θεμέλια της οποίας έχουν ήδη μπει από τη Συνθήκη του Μάαστριχ και τη συγκρότηση αργότερα της ΟΝΕ. Στο πλαίσιο της περιοριστικής πολιτικής που ακολουθεί η ΕΕ για τη διαχείριση της κρίσης, η επιτάχυνση της «οικονομικής διακυβέρνησης», είναι μονόδρομος για το ευρωενωσιακό κεφάλαιο, που αναζητά τρόπους να ισχυροποιήσει τη θέση του στον παγκόσμιο ανταγωνισμό.
Οι δυο ισχυρότερες καπιταλιστικές οικονομίες της Ευρωζώνης, πρότειναν μεταξύ άλλων:
  • Τη νομική ή συνταγματική κατοχύρωση σε κάθε κράτος μέλος ενός «χρυσού κανόνα» για το χρέος, με την υποχρέωση των κρατών να καταθέτουν ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και την πρόβλεψη μηχανισμού κυρώσεων προς τα κράτη - παραβάτες. Στο πλαίσιο αυτό, τα κράτη θα αναλάβουν να μειώνουν κατά 1/20 το χρόνο τη διαφορά μεταξύ του ύψους του χρέους και του ορίου του 60% του ΑΕΠ που θέτει η Συνθήκη του Μάαστριχτ.
  • Φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο και σταδιακή εναρμόνιση της φορολογίας σε Γερμανία και Γαλλία, ανεξάρτητα από το αν το μέτρο θα γίνει αποδεκτό από τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης.
  • Επιβολή φόρου στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές.
  • Προτείνεται ακόμα η δημιουργία «οικονομικού συμβουλίου» της Ευρωζώνης, το οποίο θα μπορεί να επιβάλλει κυρώσεις σε κράτη που αποκλίνουν από τα συμφωνηθέντα. Για τις κυρώσεις, Μέρκελ και Σαρκοζί προτείνουν να αναστέλλονται οι «πληρωμές από τα διαρθρωτικά ταμεία και τα ταμεία σύγκλισης προς τις χώρες της Ζώνης του Ευρώ που δεν θα συμμορφώνονται με τις συστάσεις της διαδικασίας για τα υπερβολικά ελλείμματα» και τα χρήματα αυτά να κατευθύνονται «σ' ένα ταμείο για την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα, το οποίο θα διαχειρίζεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο η Επιτροπή».
Κορωνίδα το «Σύμφωνο για το ευρώ»
Κάθε μια από τις παραπάνω προτάσεις, οδηγεί σε νέες περικοπές μισθών, δικαιωμάτων και κοινωνικών δαπανών για το λαό, στο όνομα τού να μειωθούν τα κρατικά ελλείμματα και χρέη. Αριθμητικές ρήτρες για το ύψος του χρέους και των ελλειμμάτων περιείχε και το «Σύμφωνο σταθερότητας», που σφράγισε την ίδρυση της ΟΝΕ, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι όλες οι χώρες της Ευρωζώνης παραβίαζαν συστηματικά τα συμφωνηθέντα όρια.
Σήμερα, όμως, σε συνθήκες ισχυρής αλληλεξάρτησης των καπιταλιστικών οικονομιών, με δεδομένη την κρίση και τη διασπορά του κρατικού χρέους στις τράπεζες και τις οικονομίες όλης της Ευρώπης, μέσα από την αγοραπωλησία ομολόγων, το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό δεν έχουν άλλο δρόμο πέρα από το να εξαντλήσουν την αντιλαϊκή πυγμή τους στον τρόπο με τον οποίο επιχειρούν να εφαρμοστούν τα συμφωνηθέντα για τη «δημοσιονομική σταθερότητα» της ΕΕ, με πολιτικές μόνιμης και σκληρής λιτότητας και μέτρα σαν αυτά που περιγράφονται στο «Σύμφωνο για το ευρώ».
Στόχος τους είναι να εξασφαλίσουν φθηνότερους εργάτες και νέα πεδία δράσης για τα ευρωπαϊκά μονοπώλια. Αυτό επιβεβαιώνουν τα μέτρα που παίρνονται σε όλες τις χώρες της ΕΕ, ανεξάρτητα από το αν έχουν μνημόνια ή όχι. Αυτό επαληθεύει το «Σύμφωνο για το ευρώ», που προβλέπει νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, επιπλέον αυξήσεις στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, βάθεμα της ιδιωτικοποίησης σε Υγεία και Παιδεία, πλήρη κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και άλλα. Η αυστηρή εφαρμογή του, αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της «οικονομικής διακυβέρνησης».
Για στάχτη στα μάτια των λαών, οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις της ΕΕ χρησιμοποιούν το... φιλοδώρημα που σκέφτονται να χρεώσουν στις τράπεζες για τις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για ποσό που ωχριά μπροστά στην κερδοφορία των τραπεζικών ομίλων και των πολυεθνικών μετόχων τους, ενώ η όποια επιβάρυνση στις συναλλαγές θα μετακυληθεί με βεβαιότητα στους συναλλασσόμενους με την τράπεζα, δηλαδή το λαό.
Αυτή είναι η «οικονομική διακυβέρνηση», από την οποία ο λαός μόνο νέα δεινά έχει να περιμένει. Το κεφάλαιο προσπαθεί να διασφαλίσει ότι καμιά μεταρρύθμιση προς όφελός του δεν θα «σκαλώνει» και δε θα καθυστερεί εξαιτίας των πολιτικών και άλλων ιδιαιτεροτήτων στις χώρες μέλη της ΕΕ, αλλά αντίθετα, η αντιλαϊκή στρατηγική θα προωθείται ενιαία, απαρέγκλιτα και με μετρήσιμα αποτελέσματα, που καθορίζουν και τις τυχόν κυρώσεις.
Οι τελευταίες, μάλιστα, θα αποτελούν το μαστίγιο στους λαούς να αποδεχτούν τις ανατροπές, ενώ το «οικονομικό συμβούλιο» θα χρησιμοποιείται σαν άλλοθι για να απαλλάσσονται των ευθυνών τους οι εθνικές κυβερνήσεις και να εκτονώνονται οι αντιστάσεις στην πολιτική που υπηρετούν.
Από την άλλη, ενισχύεται η φενάκη της «πολιτικής ολοκλήρωσης» της ΕΕ, την οποία τα αστικά επιτελεία παρουσιάζουν σκόπιμα σαν ελιξίριο για το ξεπέρασμα της κρίσης, κρύβοντας το αντιλαϊκό της περιεχόμενο, αλλά και το γεγονός ότι δεν μπορεί να υπάρξει, εξαιτίας της ανισομετρίας στην ανάπτυξη και των ιδιαίτερων συμφερόντων που έχουν οι καπιταλιστές στις χώρες που απαρτίζουν την ΕΕ.
Συντονισμός στο ξεκλήρισμα του λαού
Χαρακτηριστική, ως προς το συντονισμό απέναντι στους λαούς, είναι η συμφωνία Μέρκελ - Σαρκοζί να μην αυξηθούν για την ώρα τα κονδύλια του νέα Ευρωπαϊκού Ταμείου δανειοδότησης των υπερχρεωμένων κρατών και ταυτόχρονα να μην προχωρήσει η έκδοση ευρωομολόγων, σαν εργαλείο άντλησης χρημάτων για το κεφάλαιο με ενιαίο επιτόκιο για όλα τα κράτη μέλη.
Η επιχειρηματολογία κύρια της Γερμανίας είναι αποκαλυπτική των αγεφύρωτων ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων, καθώς λέει ότι τα ενιαία επιτόκια στο δανεισμό των κρατών μελών, θα αποτελούσαν αντικίνητρο για φιλομονοπωλιακά διαρθρωτικά μέτρα σε εθνικό επίπεδο και θα έπλητταν την ανταγωνιστικότητα της ευρωενωσιακής οικονομίας.
Η Γερμανία λέει το αυτονόητο σε ό,τι αφορά τους νόμους της αγοράς, που αποτελούν θεμέλιο λίθο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Στη δική της περίπτωση, το ευρωομόλογο θα αύξανε το κόστος δανεισμού για την ντόπια αστική τάξη και θα μεγάλωνε τις επισφάλειες από το δανεισμό άλλων χωρών μέσα στην Ευρωζώνη. Το ίδιο ισχύει και για την αύξηση των κονδυλίων του Ευρωπαϊκού Ταμείου, στο οποίο επίσης αντιτίθεται η Γερμανία.
Το γεγονός εξάλλου ότι βάζουν ως όρο την ολοκλήρωση της «οικονομικής διακυβέρνησης» για να θεσμοθετήσουν δανειακά εργαλεία, όπως το ευρωομόλογο, δείχνει ότι προτεραιότητα του κεφαλαίου είναι να προχωρήσουν μέτρα και ανατροπές που έχουν άμεση αντανάκλαση στην τιμή της εργατικής δύναμης και θωρακίζουν τα ευρωπαϊκά μονοπώλια στον ανταγωνισμό που οξύνεται σε παγκόσμιο επίπεδο, με οικονομίες όπως αυτές των ΗΠΑ, της Κίνας, της Ρωσίας, της Ινδίας και άλλων.
Καθόλου τυχαία άλλωστε, στο «Σύμφωνο για το ευρώ» συμπεριλήφθηκε η ρήτρα ότι το λεγόμενο «εργατικό κόστος» σε κάθε μια από τις χώρες της ΕΕ θα πρέπει να διαμορφώνεται όχι μόνο σε συνάρτηση με τα ισχύοντα στα άλλα κράτη μέλη της λυκοσυμμαχίας, αλλά επιβάλλεται να παίρνει υπόψη και τις εξελίξεις στις ανερχόμενες καπιταλιστικές οικονομίες. Μια τέτοια ρήτρα, σε συνδυασμό με τις άλλες αντιλαϊκές προβλέψεις του Συμφώνου, παραπέμπει ευθέως σε «κινεζοποίηση» των μισθών και των συνθηκών εργασίας.
Σε τελική ανάλυση, αυτό που επιβεβαιώνεται, είναι το γεγονός ότι η οικονομική διακυβέρνηση αφορά στον καλύτερο συντονισμό των καπιταλιστικών κυβερνήσεων στο ξεκλήρισμα των λαών. Σε τίποτα δεν αλλάζει η δεδομένη στον καπιταλισμό ανισομετρία στην ανάπτυξη, ούτε βέβαια είναι ικανή να καταλαγιάσει -πολύ περισσότερο να εξαλείψει- τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στην πλουτοκρατία κάθε έθνους - κράτους.
Δεδομένη η ανισομετρία
Από αυτή τη σκοπιά, η αταξική και αντιεπιστημονική ανάλυση των εξελίξεων που επιχειρούν να επιβάλλουν στις λαϊκές συνειδήσεις αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, στόχο έχει να αποπροσανατολίσει το λαό, να τον φοβίσει και ταυτόχρονα να του καλλιεργήσει φρούδες προσδοκίες ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση της κρίσης, αν οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις της ΕΕ αφήσουν στην άκρη τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους και αποφασίσουν «να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων», να λειτουργήσουν «με γνώμονα το καλό της ΕΕ και όχι της κάθε χώρας ξεχωριστά», όπως κατά κόρον γράφεται και αυτές τις μέρες στον αστικό και οπορτουνιστικό Τύπο.
Τέτοιες είναι οι αναλύσεις σχετικά και με το ευρωομόλογο. Ισχυρές μερίδες της πλουτοκρατίας - ακόμα και στο εσωτερικό της Γερμανίας, που έχουν ταυτίσει τα συμφέροντά τους με τις εξαγωγές και άρα επιζητούν ένα σταθερό ευρώ -, πολιτικοί αξιωματούχοι των κεφαλαιοκρατών σε όλη την Ευρώπη, αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα στην Ελλάδα και αλλού επιρρίπτουν στον «εθνοκεντρισμό» της Γερμανίας τη μη έκδοση ευρωομολόγου. Κοροϊδεύουν μάλιστα το λαό ότι η στάση της Γερμανίας είναι αυτή που παρατείνει την κρίση, επειδή -όπως λένε- η κυβέρνησή της δε συμπεριφέρεται σαν ηγέτιδα της ΕΕ, αλλά σαν διαχειριστής των εθνικών μόνο συμφερόντων.
Πάνω σ' αυτό το έδαφος οικοδομούνται ιδεολογήματα για «έλλειψη αλληλεγγύης στο εσωτερικό της ΕΕ» και για την ανάγκη της «πολιτικής ολοκλήρωσης», πέρα από την οικονομική. Παρουσιάζουν την ΕΕ σαν μια συμμαχία με κοινά και όχι αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα, τα οποία συγκεράζει πρόσκαιρα ο συμβιβασμός ανάμεσα σε διαφορετικές καπιταλιστικές οικονομίες, με στόχο τα ντόπια μονοπώλια να σταθούν με αξιώσεις απέναντι στα μεγαθήρια του παγκόσμιου ανταγωνισμού, όπως οι ΗΠΑ και η Κίνα, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα μια μεγαλύτερη και απαλλαγμένη από εμπόδια αγορά για τα προϊόντα τους.
Παραγράφοντας με μια μονοκοντυλιά το νόμο της ανισομετρίας στον καπιταλισμό, δυνάμεις όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν να πείσουν ότι εφόσον το ευρωομόλογο δεν το θέλουν οι «κακοί» Γερμανοί, τότε αυτό είναι «καλό» για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς της ΕΕ.
Κρύβουν ότι το ευρωομόλογο δεν είναι παρά μια ακόμα μορφή δανεισμού, με το οποίο το κεφάλαιο επιδιώκει να αντλήσει φθηνότερο χρήμα από τις καπιταλιστικές αγορές. Κρύβουν ότι πίσω από την έκδοσή του στοιχίζονται ισχυροί ανταγωνισμοί ανάμεσα σε καπιταλιστικές οικονομίες και μονοπώλια, που πράττουν με αποκλειστικό κριτήριο τα δικά τους ιδιαίτερα συμφέροντα και σε συνθήκες κρίσης επιδιώκουν τη μικρότερη δυνατή ζημιά από τη δεδομένη καταστροφή κεφαλαίου.
Το ίδιο ισχύει και με τις άλλες μορφές δανεισμού, με τις οποίες η ΕΕ προσπαθεί να δρομολογήσει την ελεγχόμενη πτώχευση της Ελλάδας και άλλων υπερχρεωμένων κρατών, που βρίσκονται στη δίνη βαθιάς κρίσης. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Φινλανδίας, της Αυστρίας, της Σλοβενίας, της Σλοβακίας και της Ολλανδίας, οι οποίες ζητάνε εγγυήσεις για να συμμετέχουν στο νέο δανειακό πακέτο για την Ελλάδα. Ζητάνε δηλαδή από την ελληνική κυβέρνηση να τους δανείσει το ποσό που θα της δανείσουν (!) για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα της δικής τους αστικής τάξης, στο παζάρι για τον επιμερισμό της ζημιάς από την ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίου.
Μ' αυτή την έννοια, είναι επιζήμια για το λαό η στρατηγική των κομμάτων εκείνων και των πολιτικών δυνάμεων, που τον καλούν να στοιχηθεί πίσω από προτάσεις της πλουτοκρατίας για τη διαχείριση της κρίσης, να εμπλακεί στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και σε τελική ανάλυση να γίνει υπέρμαχος της μιας ή της άλλης «λύσης» που επιδιώκει το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό, για έξοδο από την κρίση.
Μια τέτοια στάση, αντικειμενικά φέρνει το λαό σε θέση να αποδεχτεί ότι έχει και ο ίδιος ευθύνη για την κρίση, καθιστώντας τον σύμμαχο των μονοπωλίων στην προσπάθεια να την ξεπεράσουν και όχι βέβαια αντίπαλό τους και μάλιστα από τη σκοπιά της στρατηγικής, όπως είναι αναγκαίο να συμβεί σήμερα.
Να μη φοβηθεί ο λαός
Με δεδομένα τα παραπάνω, σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, γίνονται εμφανή τα αδιέξοδα στη διαχείριση της κρίσης από το κεφάλαιο και τα ξεπερασμένα όρια του σάπιου καπιταλισμού. Παρά τις αλλεπάλληλες διαβουλεύσεις, τους μηχανισμούς, τους συμβιβασμούς και τα μεγαλόπνοα σχέδια, η κρίση βαθαίνει, δημιουργώντας επιπλέον δυσκολίες στους διαχειριστές της.
Μέσα σ' ένα τέτοιο κλίμα επανέρχονται με μεγαλύτερη ένταση τα σενάρια για μια «μικρότερη Ευρωζώνη», χωρίς τη συμμετοχή χωρών με χαμηλότερους δείκτες ανταγωνιστικότητας, ή για μια Ευρωζώνη «πολλών ταχυτήτων».
Ακόμα και το σενάριο να βγει η Γερμανία από τη Ευρωζώνη «έπεσε» στο τραπέζι από οικονομικούς κύκλους στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, όπως δημοσίευσε πρόσφατα η «Financial Times», καλώντας τις άλλες χώρες της ΕΕ να εκδώσουν ευρωομόλογο χωρίς τη συμμετοχή της Γερμανίας. Είναι και αυτό μια ένδειξη των ανταγωνισμών ανάμεσα σε διαφορετικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για τον τρόπο διαχείρισης της συγχρονισμένης κρίσης. Οι ΗΠΑ ζητάνε επεκτατική διαχείριση, σε αντίθεση με την ΕΕ που εφαρμόζει περιοριστικές πολιτικές, με τις συνέπειες όμως να παραμένουν ίδιες για τους λαούς στα δυο ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Από αυτή τη σκοπιά τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο το επόμενο διάστημα. Η ανησυχία της κυβέρνηση και των άλλων αστικών κομμάτων στην Ελλάδα για τις επόμενες δόσεις των δανείων στην πλουτοκρατία, δείχνει την επισφάλεια που δημιουργούν οι ισχυροί ανταγωνισμοί στην ΕΕ και η εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης, που υπακούει στις δικές της νομοτέλειες και ξεπερνάει τις προθέσεις και τις επιθυμίες των διαχειριστών της.
Στο έδαφος αυτών των αντικειμενικών εξελίξεων, τα αστικά επιτελεία θα κλιμακώσουν τους εκβιασμούς και την τρομοκρατία στο λαό, μαζί με τα βάρβαρα μέτρα που ούτως ή άλλως προχωράνε σε όλη την ΕΕ, με μνημόνια ή χωρίς. Ο λαός πρέπει να είναι προετοιμασμένος, να μην αιφνιδιαστεί, να μην υποκύψει. Προϋπόθεση γι' αυτό δεν είναι μόνο να ακυρώσει την προπαγάνδα των αστών για την κρίση και τις αιτίες της, αλλά να αντιπαλέψει και τη στρατηγική του οπορτουνισμού, που θέλει να τον καταστήσει μέρος του προβλήματος και συμμέτοχο στις ανησυχίες και τα σχέδια της πλουτοκρατίας.
Ο λαός δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από το δυσκόλεμα της αστικής διαχείρισης στην Ελλάδα και την ΕΕ, από τους κλυδωνισμούς στο ιμπεριαλιστικό εποικοδόμημα και τις φυγόκεντρες τάσεις, στο βαθμό που ο ίδιος είναι αποφασισμένος να πάρει την υπόθεση στα χέρια του, να αξιοποιήσει τις εξελίξεις προς όφελός του. Αυτό σημαίνει απεγκλωβισμός από ιδεολογήματα για μια «άλλη» δήθεν ΕΕ, μια «άλλη» διαχείριση της κρίσης, μια «άλλη» κυβέρνηση στην Ελλάδα, που θα διαπραγματευτεί καλύτερους δήθεν όρους δανεισμού για το κεφάλαιο, με το λαό στο καναβάτσο.
Η πραγματική διέξοδος για το λαό βρίσκεται στην οργάνωση και τη λαϊκή συμμαχία, για τη ριζική ανατροπή της σημερινής κατάστασης, μέσα από την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Στα ψευτοδιλήμματα του κεφαλαίου και των κομμάτων του, η απάντηση είναι μία από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων: Αποδέσμευση από την ΕΕ, με λαϊκή εξουσία.

Π.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου