ΤΑΞΙΚΑ ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ

ΤΑΞΙΚΑ ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΜΕ ΟΡΑΜΑ ΤΗΝ ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ
"AMAT VICTORIA CURAM"="H ΝΙΚΗ ΑΠΑΙΤΕΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ"
για επικοινωνία και για τις αναρτήσεις,
τις σκέψεις και τις γνώμες σας,στο: predatorus_preda@easy.com

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

ΛΥΚΟΣΥΜΜΑΧΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΒΑΖΟΥΝ ΜΠΟΡΛΟΤΟ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ

Κολεγιές και αντιθέσεις υψηλού κινδύνου

Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και η δίψα των πολυεθνικών για τους ενεργειακούς πόρους βάζουν μπουρλότο για τους λαούς της περιοχής

Το κυνήγι των ενεργειακών πηγών και της γεωστρατηγικής επιρροής οδηγεί την επικίνδυνη κούρσα των ανταγωνισμών ανάμεσα στην αστική τάξη των κρατών της περιοχής
Σε καταστάσεις «υψηλού ρίσκου» στην Ανατολική Μεσόγειο, με όλους τους κινδύνους που προκύπτουν από την έξαρση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, έχει μπλέξει τη χώρα η κυβέρνηση, με τη στρατιωτική αναβάθμιση των σχέσεων Ελλάδας - Ισραήλ και την εμπλοκή της χώρας στις τριβές που οξύνονται αυτήν την περίοδο στις σχέσεις Ισραήλ - Τουρκίας.
Οι σχέσεις των δυο χωρών πέρασαν σε νέα φάση όξυνσης από τη στιγμή που ξεκίνησαν έρευνες υδρογονανθράκων στις ΑΟΖ Κύπρου και Ισραήλ. Αυτή η αντιπαράθεση ήρθε να προστεθεί στην ένταση που έχει ήδη δημιουργήσει η επιδίωξη της Τουρκίας να αναβαθμίσει τη θέση της σαν περιφερειακή ιμπεριαλιστική δύναμη, αναζητώντας ρόλο «προστάτη» του αραβικού και του μουσουλμανικού κόσμου στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής και της Β. Αφρικής. Ενας ρόλος που δημιουργεί προβλήματα στο κράτος του Ισραήλ, το οποίο αναζητά διέξοδο προς την Ευρώπη μέσω της στενότερης συνεργασίας με την Κύπρο και την Ελλάδα.
Ηδη, οι έρευνες έχουν αποδείξει μεγάλα κοιτάσματα στην ΑΟΖ του Ισραήλ και συνεχίζονται στο όμορο «οικόπεδο 12» της κυπριακής ΑΟΖ. Οι εξελίξεις κινητοποίησαν την Αγκυρα, η οποία, εκτός από τον ευρύτερο ρόλο στην περιοχή, διεκδικεί και μερίδιο από τον πλούτο της Ανατολικής Μεσογείου. Μέχρι τώρα, παρά τις απειλές και το έντονο διπλωματικό παρασκήνιο, η Τουρκία δεν έχει παρεμποδίσει τις έρευνες στο κυπριακό «οικόπεδο 12». Προχώρησε όμως για αντιπερισπασμό σε μια δήλωση - δέσμευση για διεξαγωγή ερευνών μέσα στο 2012 σε θαλάσσιες περιοχές που εντάσσονται στη δήθεν ΑΟΖ του ψευδοκράτους, κάνοντας ένα ακόμα βήμα στο να παγιώσει τη διχοτόμηση της Κύπρου.
Ταυτόχρονα, η Αγκυρα συνεχίζει τις προσπάθειες να περιορίσει την ελληνική ΑΟΖ γύρω από το Καστελόριζο, αλλά και ευρύτερα στο θαλάσσιο χώρο των διεθνών υδάτων, ανατολικά της γραμμής Κρήτη - Κάρπαθος - Καστελόριζο, βάζοντας και μ' αυτόν τον τρόπο εμπόδια στη διασύνδεση του Ισραήλ με το ευρωπαϊκό ενεργειακό δίκτυο φυσικού αερίου.
Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας, εντάσσεται μια ακόμη έρευνα που πραγματοποιεί από την Παρασκευή για λογαριασμό της Αγκυρας νορβηγικό πλοίο με τη συνοδεία τουρκικών πολεμικών. Τον ίδιο στόχο έχουν και οι ασκήσεις που πραγματοποιεί η Τουρκία στα διεθνή ύδατα εντός της ελληνικής ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο. Σύμφωνα με τις συντεταγμένες που ανακοίνωσε η Τουρκία, μέχρι τις 15 Νοέμβρη, το ερευνητικό θα κινηθεί και εντός περιοχών, που σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο αποτελούν ελληνική υφαλοκρηπίδα - ΑΟΖ, στα νότια του Καστελόριζου.
Εκτός από τη συγκέντρωση τουρκικών πολεμικών πλοίων, κινητικότητα επικρατεί και σε όλο το χώρο της Ανατ. Μεσογείου, από αεροσκάφη ηλεκτρονικού πολέμου, αναγνωριστικά και μη επανδρωμένα αεροσκάφη της Τουρκίας και του Ισραήλ. Στην κινητοποίηση αυτή επιτήρησης και ελέγχου, συμμετέχει και η Ελλάδα, τόσο με τα αεροσκάφη - ιπτάμενα ραντάρ, όσο και με άλλα μέσα. Στο ίδιο πλαίσιο, Παπανδρέου και Νετανιάχου έχουν ήδη ενεργοποιήσει τη στρατιωτική συμφωνία για μετασταθμεύσεις ελληνικών μαχητικών στο Ισραήλ και ισραηλινών σε ελληνικά αεροδρόμια για την κάλυψη του άξονα Ισραήλ - Κύπρος - Ελλάδα.
Σκηνικό αστάθειας
Ολα τα παραπάνω συνθέτουν ένα ιδιαίτερα ασταθές σκηνικό, το οποίο περιπλέκεται ακόμη περισσότερο από την προσπάθεια της Τουρκίας να εμπλέξει σε αυτό το παιχνίδι και την Αίγυπτο. Στόχος της Αγκυρας είναι να «εξαφανίσει» το Καστελόριζο από το χάρτη και κατά συνέπεια η τουρκική ΑΟΖ να αποκτήσει σύνορα με την αιγυπτιακή. Η εμπλοκή της Αιγύπτου στο πλευρό της Τουρκίας και ενάντια στο Ισραήλ, όπως υπογραμμίζουν κύκλοι της ελληνικής διπλωματίας, εκτός όλων των άλλων, υπονομεύει και μια σταθερά της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, η οποία προέκυψε μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις (Καμπ Ντέιβ, 1979) και κατέληξε στην οικοδόμηση των σχέσεων της Αιγύπτου με το Ισραήλ.
Οι παραπάνω εξελίξεις, σε συνθήκες παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, δημιουργούν νέα δεδομένα και κινδύνους σε ό,τι αφορά τις επιλογές των αστικών κυβερνήσεων, με στόχο να διασφαλίσουν και να επεκτείνουν τα συμφέροντα της ντόπιας αστικής τάξης. Τους κινδύνους πολλαπλασιάζει η διαχρονική απαξίωση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, την οποία υπηρέτησαν με συνέπεια οι κυβερνήσεις του δικομματισμού. ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, από το 1974 και μετά, άφησαν στα αζήτητα την εφαρμογή της Συνθήκης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, με τη μη ανακήρυξη ελληνικής ΑΟΖ, τη μη επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτ. μίλια, το μη κλείσιμο των κόλπων με ευθείες γραμμές βάσης, τη μη κατοχύρωση της αρμοδιότητας έρευνας και διάσωσης και, από την άλλη, με την εκχώρηση στο ΝΑΤΟ της ευθύνης για τον επιχειρησιακό έλεγχο του Αιγαίου.
Ειδικά για την ΑΟΖ, όλα αυτά τα χρόνια, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έχουν προβεί σε καμία ενέργεια ορισμού και ανακήρυξης της ελληνικής υφαλοκρηπίδας - Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, της περιοχής, δηλαδή, όπου η χώρα ασκεί το κυριαρχικό δικαίωμα της αποκλειστικής εκμετάλλευσης όλων των φυσικών πόρων του υπεδάφους και των υπερκείμενων υδάτων. Σημειώνεται πως ο ορισμός της ΑΟΖ γίνεται από κάθε χώρα μονομερώς, στη βάση της αρχής της μέσης απόστασης από τις ακτές της απέναντι χώρας. Από κει και πέρα πραγματοποιούνται συμφωνίες με τις όμορες χώρες, προκειμένου να υπάρξουν επιμέρους διευθετήσεις στην οριοθέτησή της.
Χαρακτηριστικό είναι επίσης το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν έχει υπογράψει τέτοια συμφωνία με την Κύπρο, παρόλο που η δεύτερη έχει υπογράψει με άλλες όμορες χώρες. Το όλο ζήτημα σχετίζεται με το θέμα της ΑΟΖ του Καστελόριζου και η εκκρεμότητα αυτή έρχεται να τροφοδοτήσει τις τουρκικές θέσεις σύμφωνα με τις οποίες το Καστελόριζο δεν έχει δικαίωμα σε υφαλοκρηπίδα - ΑΟΖ.
Ομως, δεν είναι μόνον αυτό. Η Τουρκία αμφισβητεί συνολικά την ελληνική ΑΟΖ ανατολικά της γραμμής Ρόδος, Κάρπαθος, Κρήτη και διεκδικεί έτσι στο σύνολό της την ΑΟΖ της Ανατ. Μεσογείου, βόρεια της ΑΟΖ της Αιγύπτου. Το Καστελόριζο είναι το πρόσχημα, καθώς αυτό που λέγεται περί εξαίρεσής του από τις ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις και τις διευθετήσεις που έχουν δρομολογηθεί για τα ζητήματα του θαλάσσιου χώρου, δεν αφορά μόνο το συγκεκριμένο ελληνικό νησί, αλλά όλο το θαλάσσιο χώρο ανατολικά της προαναφερθείσας γραμμής. Φυσική συνέπεια αυτών των επιλογών, είναι να μην υπάρχει αντικείμενο συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου.
Παγιωμένη αμφισβήτηση
Δεν είναι η πρώτη φορά που η τουρκική πλευρά επιχειρεί να δημιουργήσει τετελεσμένα σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και ειδικότερα σε βάρος της ελληνικής υφαλοκρηπίδας - ΑΟΖ. Τα τελευταία κρούσματα ήταν το 2010, με την έξοδο στο Αιγαίο του ωκεανογραφικού πλοίου του τουρκικού πολεμικού ναυτικού «Τσεσμέ» και την πραγματοποίηση από τις 29 Ιούνη έως και την 1η Ιούλη υποθαλάσσιων ερευνών στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, λίγο έξω από τα όρια των ελληνικών χωρικών υδάτων, στο ύψος 8 ν. μιλίων νότια από τις ελληνικές ακτές της Θράκης και 15 ν. μιλίων βόρεια της Σαμοθράκης.
Οι προκλήσεις αυτές ήταν οι σοβαρότερες μετά το 1976, με το πλοίο «Χόρα», και το 1987, με το πλοίο «Σισμίκ», οπότε είχαν επιχειρηθεί από την Τουρκία παρόμοιες έρευνες, φθάνοντας οι δύο χώρες στα πρόθυρα πολέμου.
Οι τουρκικές έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα έρχονται να καταργήσουν στην πράξη και τις όποιες συμφωνίες επί της διαδικασίας είχαν υπάρξει μεταξύ των δύο χωρών μετά το 1974. Κοινός παρονομαστής αυτών των συμφωνιών ήταν η αμοιβαία δέσμευση για αποχή από έρευνες στην «αμφισβητούμενη» υφαλοκρηπίδα.
Συγκεκριμένα, πρόκειται για:
  • Το Πρακτικό της Βέρνης (μετά την κρίση με το «Χόρα»), το Νοέμβρη 1976, μεταξύ Κ. Καραμανλή και Σ. Ντεμιρέλ. Οι δυο χώρες δεσμεύονταν να μην προβούν σε ενέργειες που θα παρενοχλούσαν τις διαπραγματεύσεις. Ουσιαστικά, πάγωσαν έκτοτε οι ενέργειες για έρευνα και εκμετάλλευση τυχόν κοιτασμάτων πετρελαίου, πέρα από τα χωρικά ύδατα των 6 μιλίων από τις ηπειρωτικές ακτές.
  • Η Συμφωνία του Νταβός (μετά την κρίση του 1987 με το «Σισμίκ»), το Φλεβάρη του 1988 μεταξύ Α. Παπανδρέου και Τ. Οζάλ, με την οποία οι δύο χώρες συμφωνούν να περιορίσουν την ερευνητική τους δραστηριότητα για ανεύρεση κοιτασμάτων πετρελαίου στην αιγιαλίτιδα ζώνη τους. Δηλαδή, επαναβεβαίωση του Πρακτικού της Βέρνης.
  • Η Συμφωνία της Μαδρίτης, τον Ιούλη του 1997 (μετά την κρίση των Ιμίων το Γενάρη του 1996), μεταξύ Κ. Σημίτη και Σ. Ντεμιρέλ, με την οποία η Ελλάδα αναγνωρίζει «τα ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο και δεσμεύεται να μην προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες, όπως θα μπορούσε να θεωρηθεί η άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων (έρευνες στην υφαλοκρηπίδα, επέκταση χωρικών υδάτων κ.λπ.).
  • Σε αυτά έρχεται να προστεθεί και το Ελσίνκι, οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης το Δεκέμβρη του 1999, όπου στο πλαίσιο της ενεργοποίησης της ενταξιακής διαδικασίας της Τουρκίας η Ελλάδα αποδέχθηκε την ύπαρξη προς διευθέτηση «συνοριακών διαφορών».

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου